Το παιχνίδι του Έντερ

[Oberon]

Δεν έχω διαβάσει το εν λόγω βιβλίο. Είχα διαβάσει στο παρελθόν κάμποσα άλλα του Οrson Scott Card, κυρίως από τη σειρά The Tales of Alvin Maker, που δεν τα βρήκα άσχημα.

 

Ωστόσο, "ξίνισα" πολύ αργότερα όταν διάβασα για τις πεποιθήσεις του, πολιτικές, κοινωνικές και θρησκευτικές (από την πολιτική τους άποψη, όχι σαν πνευματικά πιστεύω), και πολύ περισσότερο για την ανάλογη δράση του, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη υποστήριξη ενός από τους πιο λυσασμένα ακροδεξιούς και συντηρητικούς υποψήφιους για την προεδρία, Newt Gingrich, που ανήκει στο τρίπτυχο των υπερσυντηριτικών σχολιαστών Gingrich, Rush Limbaugh, Ann Coulter. Aντιλήφθηκα πως περνά αρκετές ιδέες στα βιβλία του από αυτή τη λογική που κάποιες φορές δείχνει ρατσιστική, ομοφοβική, θρησκόληπτη, μιλιταριστική, κλπ. Με δυο λόγια, πως δείχνει ενοχλητικά σαν κάποιο είδος καλυμμένης προπαγάνδας. Τουλάχιστον αυτή η υποψία μου μπήκε στο νου και γι'αυτό ξίνισα τόσο. Εξ άλλου μπορεί κανείς χαλαρά να δει στο Διαδίκτυο τη "λογική" και των ατόμων που αναφέρω αλλά και της θρησκευτικής σέκτας στην οποία ανήκει.

 

Δικαίωμά του να ανήκει όπου θέλει, και να λέει ό,τι θέλει. Καμμία αντίρρηση σ'αυτό και δεν διαφωνώ ούτε στα περί πολυφωνίας ούτε στα περί δημοκρατίας.

Ωστόσο είναι εντελώς cop out, για μένα, να λέει πως όσα είπε το 1990 ήταν στο "κλίμα της εποχής"! Ακούγεται σαν δειλία. Είναι παραπληροφόρηση και αναρωτιέμαι αν σε 20 χρόνια θα ανακαλεί όσα είπε σήμερα επειδή τα είπε στο "κλίμα της εποχής". Το 1990 δεν ήταν το 1900 όπου ρατστιστικά σχόλια (για ομοφοβικά δεν το συζητάμε καν) ήταν στην ημερισία διάταξη, παρόλο που και τότε υπήρχαν ψήγματα μιας πιο προοδευτικής αντίληψης. Εξ άλλου και η γυναικεία χειραφέτηση τότε περίπου άρχισε να ακούγεται.

 

Θα δώσω ένα παράδειγμα από ένα επεισόδιο της δημοφιλέστατης τηλεοπτικής σειράς The Golden Girls που παίχτηκε μάλιστα το 1988. Μάλλον αυτό θα μας δώσει ένα πιο σωστό "στίγμα της εποχής" εκτός αν o  κύριος Card σαν στίγμα της εποχής εννοεί την πολιτική στάση της Church of Latter Day Saints τότε. Αν είναι έτσι μάλλον αυτό δεν είναι στίγμα της εποχής αλλά εκκλησιαστική θέση.

 

Στο επεισόδιο "Dorothy's New Friend" (16 Iανουαρίου 1988) η Dorothy (Bea Arthur) γνωρίζει μια διάσημη συγγραφέα την Barbara Thorndyke και γίνονται στενές φίλες γιατί η Dorothy θαυμάζει την εξυπνάδα και τη συγγραφική δεινότητα της Barbara. Οι συγκάτοικοι της Dorothy, Rose (Betty White) και Blanche (Rue McClanahan) δεν τη συμπαθούν καθόλου γιατί από διάφορα σχόλιά της έχουν βγάλει το συμπέρασμα πως πρόκειται για μια σνομπ/ελιτίστρια. Η Dorothy δεν το βλέπει καθόλου αυτό ώσπου μια μέρα η Barbara Thorndyke τις καλεί να γευματίσουν σε ένα εξαιρετικά ιδιωτικό και "αποκλειστικό" country club. Όταν η Barbara μαθαίνει πως ένας από τους τρεις άντρες που θα συντροφέψουν τις "Golden Girls" έχει το Εβραικό όνομα "Guttman", παίρνει παράμερα τη Dorothy και της λέει πως απαγορεύεται η παρουσία Εβραίων στο country club. Eξηγεί δε, πως η ίδια δεν συμμερίζεται καθόλου αυτές τις προκαταλήψεις, δεν έχει κανέναν αντισημιτισμό επάνω της, δεν είναι εκείνη που καθορίζει τους "κανόνες" του country club, και πως πηγαίνει εκεί μόνο και μόνο επειδή έχει καλό φαγητό.

 

Η  Dorothy όμως δεν πείθεται από όσα της λέει η Barbara. Aυτό που λέει είναι "Δεν είσαι το είδος του ατόμου που θα ήθελα να έχω για φίλη". Η Barbara λέει "Δεν καταλαβαίνω..." Οπότε η Dorothy απαντά "Κάτσε να στο κάνω λιανά. Πήγαινε στο διάβολο!"

 

Το παραπάνω είναι νομίζω πολύ χαρακτηριστικό στίγμα του 1990. Φυσικά, δεν θέλω να πω μ'αυτό πως δεν θα μιλάω με άτομα που τους αρέσει ο Card και τα βιβλία του και μάλιστα είχα ρουφήξει πολύ παλιά το βιβλίο του How to Write Science Fiction and Fantasy, oύτε βέβαια πως θεωρώ κανέναν ρατσιστή ή ομοφοβικό ή πως όσοι διαβάζουν τα βιβλία του είναι επίσης ρατσιστές, ομοφοβικοί ή τίποτα τέτοιο. Κάθε άλλο και θέλω να το κάνω απόλυτα ξεκάθαρο αυτό!! Μην τρελαθούμε δηλαδή!!

 

Όμως, εξ αιτίας όλων αυτών των πεποιθήσεων του Card, με τις οποίες διαφωνώ βαθύτατα, είπα κάτι παρόμοιο με την τελευταία φράση της Dorothy από το επεισόδιο που ανέφερα πιο πάνω. Με την έννοια πως ο κύριος Card είναι αυτή τη στιγμή banned από τα προσωπικά μου αναγνωστικά ενδιαφέροντα. Νομίζω πως ΚΑΙ αυτό είναι προσωπικό δικαίωμά μου σε μια δημοκρατική κοινωνία. Συγγνώμη αλλά προσωπικά δεν θα πήγαινα σε ένα ρατσιστικό "κλαμπ" επειδή έχει ωραίο φαγητό με το σκεπτικό πως αφού δεν είμαι Εβραίος, gay, μαύρος, γυναίκα, Αμερικανός, ή οτιδήποτε άλλο είμαι ή δεν είμαι, δεν με αγγίζει η νοοτροπία του κλαμπ. Ή πως δεν με αφορούν οι ιδέες και, κυρίως, η πολιτική δράση του συγγραφέα.

 

Αν μη τι άλλο, μου "ξινίζει" πολύ τη γεύση των βιβλίων του...

Edited June 6, 2013 by Oberon

[xdf21]

Στο παιχνιδι του Εντερ οχι μονο δεν προωθει τον μιλιταρισμο αντιθετως τασσεται ξεκαθαρα κατα του.
Οσον αφορα τις ιδεες που μπορει να εχει στην προσωπικη του ζωη δεν νομιζω οτι τις εκφραζει στο ελαχιστο μεσα στο συγκεκριμενο βιβλιο.
 

Edited June 6, 2013 by BladeRunner
Διαγραφή του δεύτερου μισού του ποστ επειδή μπορεί να θεωρηθεί προσβλητικό για μια μερίδα ανθρώπων.

[Nirgal]

Δε διάβασα όλα τα σχόλια στο συγκεκριμένο topic και να με συγχωρέσετε γι' αυτό, αλλά δεν έχω το χρόνο.

Όμως, έχω διαβάσει κάποιες από τις απόψεις του Card και θα συμφωνήσω ότι είναι (επιεικώς) ακραίες.

 

Να θυμίσω λοιπόν με τη σειρά μου, ότι κατά καιρούς αποκαλύπτονται οι προσωπικές απόψεις, και μερικές φορές πράξεις, ανθρώπων, οι οποίοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επηρεάζουν χιλιάδες συνανθρώπους τους, και οι οποίες απόψεις/πράξεις σοκάρουν (το λιγότερο) ή προωθούν τον περιορισμό των ελευθεριών κάποιων (στη χειρότερη). Αυτό βέβαια, δε σημαίνει ότι κάποια άλλη τους πτυχή δεν είναι αξιοθαύμαστη ή ωφέλιμη προς την ανθρωπότητα.

Το βασικό ερώτημα που δημιουργείται είναι, κατά πόσο πρέπει να αγνοήσουμε εμείς οι υπόλοιποι, τις αρνητικές πλευρές κάποιων ταλαντούχων, εξαιτίας των επιτευγμάτων τους.

Να θυμίσω τον Πολάνσκι, ο οποίος μας έχει προσφέρει καταπληκτικές ταινίες με έντονους δημοκρατικούς προβληματισμούς, ο οποίος κατηγορείται στις ΗΠΑ ως παιδόφιλος (και μάλλον δικαίως). Τον Ηλία Καζάν, ο οποίος με τη σειρά του έχει σκηνοθετήσει αριστουργήματα, αλλά δε δίστασε να καταθέσει στη γελοία επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων το 52, καταστρέφοντας έτσι τις ζωές αθώων.

Δεν είναι ανάγκη να αναφερθούμε σε περιπτώσεις τόσο αντιφατικές. Τι θα λέγατε αν μαθαίνατε ότι ο Αϊνστάιν κατέστρεψε ζωές συγγενών του, όντας άθλιος ως πατέρας ή σύζυγος. Αναρωτηθείτε τι άποψη μπορεί να έχουν οι οικείοι αυτού του επιστήμονα, οι μελέτες του οποίου έχουν αλλάξει την πορεία της ανθρωπότητας.

 

Προσωπικά κατακρίνω όλες αυτές τις πτυχές, πράξεις και απόψεις όλων αυτών. Αλλά δε διανοούμαι να αμφισβητήσω το έργο τους. Αντίθετα το απολαμβάνω, φροντίζοντας πάντοτε να θυμάμαι ότι ο δημιουργός τους δεν παίρνει συγχωροχάρτι για ό,τι στραβό έχει κάνει. Όταν ο Πολάνσκι συνελήφθη στην Ελβετία και κινδύνευε να εκδοθεί στις ΗΠΑ, θεώρησα ότι η διασημότητά του δε θα έπρεπε να του προσφέρει τη δύναμη να γλυτώσει. Δυστυχώς δεν επαληθεύτηκα. Εκεί έγκειται και ένα σοβαρό ζήτημα. Η δύναμη που αποκτούν αυτοί οι άνθρωποι, τους προσφέρει άσυλο για τις απαίσιες πράξεις τους.

 

Έχω διαβάσει το "Παιχνίδι του Έντερ" και μου άρεσε. Πάνε χρόνια από τότε και δε θυμάμαι αν περνάει ιδέες μίσους προς συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Προσωπικά δεν είχα αντιληφθεί κάτι τέτοιο. Αν ισχύει όμως, τότε το συγκεκριμένο έργο, όσο καλογραμμένο κι αν είναι, όσο πρωτοποριακό στη δομή του (δε λέω ότι είναι, λέω "αν είναι"), δεν παύει να είναι κατακριτέο. Αν ο Card περνάει τέτοια μηνύματα μέσα από την τέχνη του, τότε δεν πρέπει να αποτελεί αναγνωστική επιλογή. Είναι σαν να λέμε ότι, αν "ο αγών μου" του παγκόσμιου μακελάρη αποτελούσε λογοτεχνικό επίτευγμα, θα έπρεπε να διδάσκεται σε πανεπιστήμια. Ούτε με σφαίρες. Θα έπρεπε να μελετηθεί, να ξεχωριστούν τα ιδιαίτερα λογοτεχνικά στοιχεία που πιθανώς θα πρόσφερε στη συγκεκριμένη τέχνη (κάτι το οποίο για το συγκεκριμένο βδέλυγμα σας διαβεβαιώνω ότι δεν ισχύει), και το σύνολο να παρουσιάζεται αποκλειστικά ως το αποκρουστικό, παρανοϊκό κατασκεύασμα που είναι.

 

Τέλος, δε σας κρύβω ότι όταν πληροφορηθώ (και αφού επαληθεύσω) ότι ένας δημιουργός υπερασπίζεται και διαδίδει απόψεις που δε με εκφράζουν, συνήθως παύω να στηρίζω το έργο του, ακόμα κι αν δεν τις μεταδίδει μέσα από αυτό. Δεν το κάνω γιατί σταματάει να μου αρέσει ό,τι δημιουργεί, αλλά ως έναν τρόπο αντίδρασης προς ό,τι αυτός/ή πρεσβεύει. Είναι ίσως ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορώ να δείξω την αντίθεσή μου προς τις θέσεις του/της, ιδιαίτερα όταν αυτές είναι απόψεις που περιορίζουν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα άλλων συνανθρώπων μας.

[BladeRunner]

Και κάπου εδώ, ελπίζω να αφήσουμε στην άκρη τις πολιτικές απόψεις του συγγραφέα (ακραίες ή όχι) και να πιάσουμε το βιβλίο αυτό καθαυτό και να το βαθμολογήσουμε και αξιολογήσουμε σαν έργο, χωρίς να δίνουμε σημασία στο τι ψηφίζει ή τι πιστεύει για την τάδε ή την δείνα κοινωνική ομάδα ο συγγραφέας στην αληθινή του ζωή. Οι περισσότεροι συγγραφείς είναι πολιτικοποιημένοι, αλλά αν στα βιβλία τους δεν μου κάνουν πολιτική ή θρησκευτική προπαγάνδα, τότε δεν με νοιάζει καθόλου. Μην πιάσω τώρα τον Χαμσούν ή τον Σελίν... Αν δίναμε σημασία στα πιστεύω τους και καταδικάζαμε το έργο τους με βάση αυτά, τότε θα χάναμε κάποια κλασικά αριστουργήματα. Δεν είμαστε (ακόμα) στο 1984 του Όργουελ. Από τεχνικής απόψεως το βιβλίο είναι καλό, κακό, μέτριο; Η γραφή, η υπόθεση; Υπάρχουν σκηνές δράσης, ανατροπές, αγωνία; Αυτά έχουν σημασία!

Edited June 6, 2013 by BladeRunner

[Brother_Moon1]

Διάβασα με ενδιαφέρον τις πολλές διφορούμενες απόψεις που υπάρχουν εδώ για το βιβλίο, ομολογώ ότι όλες είναι ενδιαφέρουσες γιατί εξετάζουν το θέμα απο διαφορετικές σκοπιές. Το βιβλίο μου άρεσε, το βρήκα ενδιαφέρον, απο άποψη πλοκής εξέλιξης και ανατροπών. Δεν με ενόχλησε κάτι και στο τέλος ένιωσα ότι είχα διαβάσει κάτι που άξιζε να διαβαστεί.

 

Ειλικρινά δεν είχα ιδέα για τις απόψεις του συγγραφέα, αφού είχα διαβάσει το βιβλίο άκουσα κάποια πράγματα, παρά ταύτα δε μπορώ να επηρεαστώ και να μιλήσω άσχημα για αυτό, επειδή ο συγγραφέας έχει τις άλφα ή βήτα απόψεις. Γενικά το θέμα είναι δύσκολο και το έχω συζητήσει πολλές φορές, θεωρώ εν τέλει ότι δεν είναι καλό να καταδικάζουμε κάποιον για τις απόψεις του, εκτός εάν κάτι μας χαλάει τόσο πολύ που ξεπερνάει το προσωπικό μας όριο και δε μας επιτρέπει να δούμε το έργο του αποστασιοποιημένα. Και εκεί φυσικά είναι δικαίωμα μας να αποκλείσουμε απο τα προσωπική μας αυλή διασκέδασης οποιονδήποτε συγγραφέα η μουσικό ή ότι άλλο θέλουμε.

 

Κάνω αυτό το σχόλιο με αφορμή την ταινία που την είδα προχτές. Θεωρώ ότι πέτυχε αυτό που ήθελε, όχι εμπορικά, αλλά ως δημιουργία. Έμεινε πιστή στο βιβλίο-όσο το επιτρέπουν οι περιορισμοί της μεταφοράς του σε μια δυωρη ταινία- οι ηθοποιοί ήταν επαρκής, τα εφέ πλούσια και το αποτέλεσμα γενικά ικανοποιητικό. Τι λέτε;

 

Επίσης έχω μια απορία που ίσως φανεί λίγο αστεία, αλλά επειδή δεν έχω βγάλει άκρη, ίσως κάποιος εδώ με βοηθήσει. Πολύ πριν βγεί η ταινία, άτομο που γνωρίζω, χωρίς να έχει διαβάσει το βιβλίο, μου έλεγε ότι είχε στο μυαλό του μια πολύ παρόμοια ιστορία, αλλά δε θυμόταν απο πού ακριβώς, μόνο ότι ήταν κάτι που είχε δει σε τηλεόραση. Δε θυμάται καθόλου που. Ξέρει κάποιος αν κάτι παρόμοιο έχει αναπτυχθεί ποτέ σε ταινία΄η έστω σε τηλεοπτική σειρά; Το google και το imdb δε με βοηθήσανε είναι αλήθεια!

[Big Fat Pig]

Έπεσε αυτό το βιβλίο στα χέρια μου και το διάβασα.

O.T.	Δεν το αγόρασα ποτέ για τους λόγους που αναφέρει παραπάνω ο Σταμάτης. Καλώς-κακώς, συμπλέω μαζί του σε αυτό.

 

Το βρήκα τουλάχιστον μέτριο με πολύ σοβαρά προβλήματα αληθοφάνειας που έχουν να κάνουν με την ίδια την ιδέα του βιβλίου. Σε κάθε σελίδα έχω να παλέψω με το αδιανόητο: πρέπει να πιστέψω ότι παιδιά 6+ ετών συμπεριφέρονται και λειτουργούν με όλους τους τρόπους που περιγράφει το βιβλίο. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν η βασική ιδέα παρέμενε η ίδια (ψάχνουμε για εξαιρετικά στρατηγικά μυαλά στα παιδιά προκειμένου να τα εκπαιδεύσουμε ώστε να αντιμετωπίσουν την εξωγήινη απειλή), αλλά τα παιδιά-δόκιμοι συμπεριφέρονταν σαν παιδιά και όχι σαν (τουλάχιστον) έφηβοι 15+.

 

Εξίσου αφελή βρήκα και την πλοκή με τα δύο αδέρφια του μεσσία-Έντερ. Οι διάλογοι των στρατιωτικών στις αρχές των κεφαλαίων σχεδόν αστείοι.
Ο ρυθμός και η δομή της ιστορίας, άνισα δουλεμένα. Πέφτει τεράστιο βάρος στα διαδικαστικά της εκπαίδευσης του Εντερ, αλλά τελικά όλα αυτά μοιάζουν ανούσια καθώς δεν συνεισφέρουν στο νόημα που ίσως* θέλει να περάσει το βιβλίο ( όπως π.χ. συμβαίνει στην ταινία Full Metal Jacket, που μου έρχεται πρόχειρα στο μυαλό ). Το τέλος του βιβλίου μοιάζει ξένο σώμα με το υπόλοιπο κείμενο. Βιαστικό, λίγο και κακοεκτελεσμένο. Δείχνει να είναι εκεί μόνο και μόνο για να κάνει σαφές ότι πρόκειται όντως για αντιμιλιταριστικό και αντιξενοφοβικό βιβλίο -- κάτι που δεν προκύπτει όπως θα έπρεπε από το υπόλοιπο 90% του βιβλίου.

 

Πιο ενδιαφέρον σημείο βρήκα την ανατροπή που σχετίζεται με την τελική μάχη. Εξίσου ενδιαφέρουσα ήταν η ιδέα (κάποιου από τους μαθητές-δόκιμους που έλεγε) ότι ο αληθινός εχθρός είναι οι δάσκαλοι. Ωστόσο, δεν υπήρξε καμμία τέτοια εξέλιξη στην ιστορία. Κακή προοικονομία του τέλους προφανώς.

 

Ενδεχομένως να ήμουν διατεθειμένος --ακόμα και σε ένα κείμενο έκτασης μυθιστορηματος-- να βαλω λίγο στην άκρη τα παραπάνω προβλήματα αν η γλώσσα και το γράψιμο ήταν τέτοια που να με παρασύρουν, αλλά όχι. Τζίφος κι εδώ. (Διάβασα βέβαια την ελληνική έκδοση κι έτσι δε ξέρω κατά πόσο αυτό μετράει.)

 

Δεν θα το συνέστηνα σε κανέναν. Από την άλλη πρόκειται για βραβευμένο και μάλλον διάσημο βιβλίο**, οπότε...

 

* Εγώ αυτό που εισέπραξα είναι ότι ένας μεσσίας μόνο θα μας σώσει. Και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα (όπως δεν έχω πρόβλημα με αντίστοιχες fantasy ιστορίες) αν το βιβλίο δεν επιχειρούσε να πολιτικολογήσει μέσα από την πλοκή των δύο πολιτικών-υπερμυαλών-έφηβων-αδερφών του μεσσία. Αλλά κι αυτό γίνεται ρηχά και αφελώς.

 

** δέχομαι ότι αυτός είναι ένας λόγος για την τόσο σκληρή αποδοκιμασία του βιβλίου από πλευράς μου.

[Elli Sketo]

Όσων αφορά το στιλ γραφής, Το παιχνίδι του Έντερ είναι ευχάριστο και φεύγει νεράκι. Η ιστορία, ο λόγος και η πλοκή ρέουν όμορφα και ανάλαφρα, ακόμη και στα πιο “βαθυστόχαστα” του κομμάτια το βιβλίο δεν με κούρασε διόλου.

Η πλοκή (για τα 3 άτομα που δεν την ξέρουν ακόμα) έχει να κάνει με ένα αγόρι που μεγαλώνει σε μία περίεργη μελλοντική Αμερική όπου όλοι ασχολούνται με τον πόλεμο που «υπάρχει» (προς αποφυγή spoiler) με μια εξωγήινη φυλή.

 

Δε νομίζω ότι έχω να πω κάτι παραγωγικό σε κάποιον που σκέφτεται να διαβάσει το βιβλίο.

Βασικά όχι, έχω.

Αγαπητέ αναγνώστη! Βρες κάτι καλύτερο να διαβάσεις. Ο χρόνος σου είναι πεπερασμένος! Υπάρχουν πολύ καλύτερα μέτρια βιβλία εκεί έξω. Στο ψητό τώρα.

 

WARNING! SPOILERS AHEAD! PROCEED AT YOUR OWN RISK!

Το 90% του βιβλίου ασχολείται με την εκπαίδευση του Ender και τα παιχνίδια που έπαιζε με τους συμμαθητές του. Ένοιωσα σα να διαβάζω την περιγραφή των αγόνων του περσινού Champions League. Ok, καταλαβαίνω ότι η εκπαίδευση του Ender είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ιστορίας και ότι εφ’ όσων όλη του η ζωή ήταν πια ο στρατός, τι άλλο μένει ναι πει κανείς; Ε λοιπών όχι κύριε Σκοτ Καρντ. Βαρέθηκα. Κάθε κεφάλαιο που ξεκινούσε με μία ακόμη μάχη τα μάτια μου σέρνονταν πάνω στις αράδες ενώ στο μυαλό μου σουλατσάριζε η σκέψη “Yay… ο Ender είναι γαμάτος. Ο Ender δεν χάνει ποτέ. Το καταλάβαμε. Πάμε παρακάτω!”

 

Αυτό με φέρνει και στο δεύτερο μου πρόβλημα.

 

Το βιβλίο ήταν σα να διαβάζω το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο! Έλεος με την “τελειότητα” του Ender. Ακόμη και ο Harry Potter είχε ελαττώματα. Να πάρει, ακόμη και ο Harry Potter είχε χαρακτήρα! Ο Ender είναι από τους πιο βαρετούς, κενούς, κακογραμμένους χαρακτήρες που έχω διαβάσει. Ναι, είναι παιδί. Καταλαβαίνω ότι όλη αυτή η πίεση τον κάνει να θέλει να φερθεί σαν μεγάλος. Αλλά δεν είναι μεγάλος! Δεν πείθει το βιβλίο! Επειδή ακριβός ο Ender είναι πολύ τέλειος, η τελειότητά του δεν είναι καθόλου πειστική. Και αν ο Ender δεν είχε χαρακτήρα, όλοι οι υπόλοιποι στο βιβλίο έχουν ακόμα λιγότερο χαρακτήρα (achievement unlocked). Ας μου πει κάποιος τι χαρακτήρα είχε το squad του Ender. Τι χαρακτήρα είχε ο Bean; Εκτός από το ότι ήταν ιδιοφυία δεν ξέρουμε τίποτα για αυτόν. Η Petra; Εκτός από το ότι ήταν καλή στο σημάδι δεν ξέρουμε τίποτα για αυτή. Ο Elai; Εκτός από το ότι ήταν λίγο χειρότερος από τον Ender και το ότι έλεγε που και που “Salam” δεν ξέρουμε τίποτα για αυτόν! Ακόμη και τα αδέλφια του Ender τα οποία στην αρχή είχαν δουλεμένους και ενδιαφέρων χαρακτήρες, στη μέση του βιβλίου γίνονται ένα και δεν ξέρεις πια ποιος είναι ο Peter, ποια είναι η Valentine και ποιος ο Ender. Ξέρω εγώ όμως! Είναι απλά το ίδιο άτομο! Λες και ο Καρντ βαρέθηκε κάπου στη μέση του βιβλίου του και είπε:

«Χες το. Όλο αυτό το character development είναι πολύ δουλεία. Ας τους κάνω όλους βαρετούς και αδιάφορους και έτσι θα κάνω αυτό που γουστάρω. BATTLEFIELD PORN!!!»

Όχι ότι υπάρχει κάτι κακό στο να γράφει κανείς αυτό ακριβώς που τον κάνει ευτυχισμένο. Αφού αυτό ήθελε ο Καρντ να γράψει αυτό έγραψε. Διόλου σημασία δεν έχει το ότι ξεκίνησε να το γράφει το 1967 το βιβλίο και ότι πολλά από όσα έχει βάλει μέσα στο βιβλίο είναι από τις εμπειρίες του κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου και της επαφής που είχε με τον αδελφό του όσο αυτός υπηρετούσε στον Κόλπο του Μεξικού. Δεν με νοιάζει καθόλου το ότι είναι Μορμόνος. Και bugger ναι είναι πάλι λίγο με νοιάζει. Αλλά αριστούργημα αυτό; Εγώ με θάρρος υποστηρίζω ότι ήταν εξίσου καλό με το Hunger Games. Μόνο που ο Καρντ μας έκανε τη χάρη και δεν πέταξε ένα ερωτικό τρίγωνο εκεί μέσα.

Ίσως τότε απλά δεν ήταν της μόδας.

 

Το τέλος το άφησα για το τέλος. Κάποιος μου είπε ότι το τέλος τον σόκαρε. Μα γιατί;!;! Η όλη ιστορία βρωμούσε από χιλιόμετρα! Ειδικά όταν κάνανε τόσο μεγάλο θέμα το ότι μπορούν να χειριστούν το fleet από αυτή την απόσταση και χωρίς delay, και ειδικότερα όταν έσκασε μύτη ο Mazer! Πάλι όμως έχω πρόβλημα. Γιατί να βάλουν ένα παιδί να το κάνει όλο αυτό; Τίποτα από όσα κάνει ο Ender στο βιβλίο δεν είναι εξωφρενικά. Το ότι έχουν τα παιδιά στην ακαδημία και όλα αυτά τα χρόνια ΚΑΝΕΝΑ δεν σκέφτηκε να μη δουλέψει με formation με ξεπερνάει! Κανείς τους δεν είχε διαβάσει το art of war; Κάνε μας τη χάρη κύριε Καρντ. Ακόμη και αυτά που έκανε ο Peter με την Valentine ήταν πιο πειστικά από την ηλιθιότητα του στρατού και την εμμονή του σε ένα παιδάκι! Το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου με την Hive Queen ήταν ανυπόφορο. Γιατί; Με το ζόρι πρέπει να χωθεί κάπου ένα ηθικό δίδαγμα; Όλο αυτό ήταν πολύ άσχετο με το υπόλοιπο βιβλίο – και σε στιλ αλλά και σε νόημα.

 

All in all – δεν είναι κακό βιβλίο. Αλλά άνετα είναι στη λίστα των βιβλίων που θα ήθελα να είχα διαβάσει κάτι άλλο στη θέση τους.

[Old man & SiFi]

Γειά στα χέρια σου !

Τα έγραψες όλα ακριβώς όπως τά σκεφτόμουνα !

Απλά θα προσέθετα ότι ο σωστός χαρακτηρισμός του θα έπρεπε να είναι

Juvenile Science Fiction και όχι Science Fiction.

Οπότε, τα περί πολιτικών πεποιθήσεων του συγγραφέα αφορούν μόνον

έφηβους αναγνώστες και/ή τους γονείς τους. Οι υπόλοιποι μπορούμε να

κρίνουμε από μόνοι μας !

.

Υ.Γ. Πάντως το "Speaker for the Dead" είναι πολύ καλύτερο αν και λιγότερο

       διάσημο και φημισμένο...

Edited April 1, 2015 by Old man & SiFi

[Steel Guardian]

Ποιά από τις δύο εκδώσεις/μεταφράσεις είναι καλύτερη, της Μέδουσας ή του Anubis?

[BladeRunner]

Ποιά από τις δύο εκδώσεις/μεταφράσεις είναι καλύτερη, της Μέδουσας ή του Anubis?

 

Εγώ έχω διαβάσει την μετάφραση της Μέδουσας και έμεινα ευχαριστημένος (γενικά έχουν καλές μεταφράσεις οι εκδόσεις αυτές). Πάντως και της Anubis θα είναι καλή μετάφραση, μιας και συνήθως οι εκδόσεις τους είναι προσεγμένες. Απλώς η μετάφραση της Anubis είναι πιο καινούργια και ίσως πιο "φρέσκια", ας πούμε.

Edited July 10, 2016 by BladeRunner