Alucard Posted May 8, 2014 Share Posted May 8, 2014 Διάβασα το Οι Γιοί της Αράχνης. Ένας τυπικός loser τύπος ανακαλύπτει πως είναι γιος του Ανάνσι, του θεού Αράχνη και μπλέκει σε περιπέτειες όταν θα κάνει την εμφάνιση του και ο αδελφός του που έχει πάρει όλες τις δυνάμεις του πατέρα τους. Ωραία γραφή, διαβάζεται ευχάριστα αλλά περίμενα να συμβαίνουν περισσότερα και πιο εντυπωσιακά πράγματα. Καλογραμμένο αλλά κάπως υποτονικό παραμύθι. Επόμενος στόχος το American Gods. Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει κακά πράγματα για το American Gods (ότι είναι φλύαρο και σε πάει από το ένα θέμα στο άλλο), παρά την διασημότητά του, τόσο από φίλους όσο και από σουφουφίτες. Πάντως, είναι εν πολλοίς θέμα γούστου, οπότε εύχομαι καλή ανάγνωση Εμένα πάντως, μου άρεσε πάρα πολύ. Το ευχαριστήθηκα όσο λίγα, και την γλώσσα του Γκέυμαν, και το στόρυ. Προτείνεται! Διάβασα το Οι Γιοί της Αράχνης. Ένας τυπικός loser τύπος ανακαλύπτει πως είναι γιος του Ανάνσι, του θεού Αράχνη και μπλέκει σε περιπέτειες όταν θα κάνει την εμφάνιση του και ο αδελφός του που έχει πάρει όλες τις δυνάμεις του πατέρα τους. Ωραία γραφή, διαβάζεται ευχάριστα αλλά περίμενα να συμβαίνουν περισσότερα και πιο εντυπωσιακά πράγματα. Καλογραμμένο αλλά κάπως υποτονικό παραμύθι. Επόμενος στόχος το American Gods. Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει κακά πράγματα για το American Gods (ότι είναι φλύαρο και σε πάει από το ένα θέμα στο άλλο), παρά την διασημότητά του, τόσο από φίλους όσο και από σουφουφίτες. Πάντως, είναι εν πολλοίς θέμα γούστου, οπότε εύχομαι καλή ανάγνωση Thank you Natasha :-) Και μια ερώτηση για όσους έχουν διαβάσει το Οι Γιοί της Αράχνης: κατάλαβε κανείς αν ο ήρωας (ο χοντροτσάρλυ) είναι μάυρος ή λευκός; Τον Τσάρλι τον έχω στο μυαλό μου λευκό. Αν είμαι σωστός ή λάθος, δεν κόβω το κεφάλι μου. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Simitsakis Posted June 20, 2014 Share Posted June 20, 2014 Διάβασα το "Ο ωκεανός στο τέλος του δρόμου". Πολύ ωραίο, αν και όχι του στυλ μου. Παιδάκια που ζουν περίεργα/εφιαλτικά πράγματα... βαριέμαι συνήθως. Εντάξει, κι αυτό δεν με κράτησε από τα μαλλιά, όμως έχει πολύ καλές στιγμές, είναι ολόκληρο καλογραμμένο (δεν υπήρξε σημείο που να με πετάξει έξω), και προς το τέλος απογειώνεται, πράγμα που πρέπει να κάνει κάθε βιβλίο. Παρά το ότι σκεφτόμουν πως δεν είναι και κάτι φοβερό όσο το διάβαζα, μου άφησε έντονη την αίσθησή του, το έχω στη σκέψη μου. Και πιο πολύ όχι τον φανερό τρόμο που υποτίθεται θα έπρεπε να νιώθω σε όλο το βιβλίο, αλλά τον κρυμένο, εκεί που ένιωθα ασφάλεια σε όλο το βιβλίο, τώρα σκέφτομαι ότι τίποτα δεν είναι όπως το βλέπουμε, τίποτα δεν ξέρουμε/θυμόμαστε σωστά, και αυτή είναι μία σκέψη δυσάρεστη. Ο ωκεανός στο τέλος του δρόμου: Φέτος τον Ιούνιο κυκλοφόρησε στο εξωτερικό, μόλις προχθές κυκλοφόρησε στα ελληνικά, το αγόρασα την ίδια ημέρα και μέσα σε λίγες ώρες το διάβασα. Είναι μόλις το δεύτερο βιβλίο του Γκέιμαν που διαβάζω, μετά το Σπίτι στην ομίχλη, το οποίο διαβάστηκε επίσης μέσα στη χρονιά. Η ιστορία αρχίζει με έναν μεσήλικα που επιστρέφει για μια κηδεία στο σπίτι όπου ζούσε όταν ήταν παιδί. Το σπίτι του δεν υπάρχει πια, αλλά κάτι τον τραβά προς το τέλος του δρόμου, εκεί που όταν ήταν εφτά συνάντησε ένα παράξενο κορίτσι, την Λέτι Χέμπστοκ και την γιαγιά της. Τώρα, εκεί, στο αγρόκτημα των Χέμπστοκ, μπροστά σε μια λιμνούλα που η Λέτι έλεγε πως ήταν ωκεανός, κατακλύζεται από ξεχασμένες αναμνήσεις, ζει ξανά ένα παρελθόν παράξενο και τρομακτικό για ένα μικρό παιδί. Πολύ ωραία, σκοτεινή ιστορία, σαν παραμύθι για ενήλικους, με μπόλικη φαντασία και λίγα μπρρρ. Μου φάνηκε καλύτερο από το Σπίτι στην ομίχλη (που σίγουρα ήταν πολύ όμορφο), ίσως πιο έντονο σε συναισθήματα και με μεγαλύτερη μελαγχολική διάθεση για την παιδική ηλικία και τον κόσμο έτσι όπως τον βλέπουν τα παιδιά (btw πολύ ωραία φαγητά και γλυκά έφτιαχναν οι γυναίκες Χέμπστοκ, ζήλεψα λίγο). Η γραφή είναι πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη και οι εικόνες φαντασίας που δημιούργησε ο Γκέιμαν πολύ όμορφες και αυτές. Δεν είναι για όλα τα γούστα το βιβλίο, αλλά γι'αυτό που είναι, μια σκοτεινή ιστορία φαντασίας με πρωταγωνιστές δυο παιδιά, που μ'έκανε να ξεχαστώ τελείως από την πραγματικότητα και να βυθιστώ σ'έναν άλλο κόσμο, σίγουρα αξίζει τα πέντε αστεράκια από μένα. Η ελληνική έκδοση όμορφη, με καλή μετάφραση και πολύ ωραίο εξώφυλλο. 9.5/10 Πρόσφατα το ολοκλήρωσα και δεν με ενθουσίασε καθόλου. Ήταν πολύ απλό, ενώ είχε προοπτικές και δυνατότητες να εξελιχθεί. Για κάποιον λόγο ο συγγραφέας ήταν μαγκωμένος στην ανάπτυξή του. Καταλαβαίνω πλέον πως είναι ένα αυστηρά παιδικό βιβλίο, αλλά πλασαρίστηκε ως ένα βιβλίο για ενήλικες και αυτό είναι το λάθος. Πιο συγκεκριμένα, σας παραθέτω όσα έγραψα στο goodreads: Οι απαιτήσεις μου ήταν πολύ μεγαλύτερες για το συγκεκριμένο βιβλίο. Από τον τίτλο του αλλά και από το συγγραφέα. Η απογοήτευση τεράστια... Ο τίτλος παραπέμπει σε ένα ενήλικο βιβλίο, όπου τα σύμπαντα όλα θα ξετυλιχθούν και θα μας μαγέψουν με την κοσμοπλασία και την αλληγορία τους. Δεν συμβαίνει όμως. Τα αίτια της ιστορίας και της εξέλιξής της προέρχονται από αυτά, αλλά δεν ταξιδεύουμε παρά μόνο για ελάχιστες στιγμές σε αυτά. Στο οπισθόφυλλο θα διαβάσετε συστάσεις που το εξυψώνουν. Δεν ισχύουν σε καμία περίπτωση, μην ξεγελαστείτε... Αν και γνωρίζω πως ήδη ενδιαφέρεστε να δείτε για ποιον λόγο η τόσο απαξιωτική κριτική και πως θα μπείτε στον κόπο να το ερευνήσετε από μόνοι σας. Μην το κάνετε... Το φανταστικό στοιχείο περιορίζεται στο πλαίσιο μιας παιδικής περιπέτειας, μέσα από καταστάσεις που έχουν γραφθεί χιλιάδες φορές στο παρελθόν, δίχως βαθιά νοήματα πέραν των εμφανέστατων, που τα συναντάμε καθημερινά... και δεν τα ντύνει όπως θα έπρεπε. Ξεχωρίζει όμως κάτι στο τέλος, κάτι που με βρίσκει σύμφωνο περί "ωκεανού" και που δεν θα σας αποκαλύψω (Spoiler). Όμως, το τέλος δεν αντισταθμίζει όλα τα προηγούμενα. Το τέλος θα έπρεπε να είναι η αρχή, και έτσι ο ωκεανός μεταμορφώνεται σε ένα βιβλίο γυμνό σχεδόν, πρόχειρο ίσως, με δράση που δεν προκαλεί αγωνία και με λόγο πολύ απλό, επαναλαμβανόμενο, εκτός από ελάχιστα σημεία που διακρίνεται μια... ροή. Είναι κρίμα, γιατί υπήρχαν ιδέες που θα μπορούσαν να εξελιχθούν και να το κάνουν πιο όμορφο. Αλλά όπως και ο ίδιος ο συγγραφέας παραδέχεται στο τέλος του βιβλίου, δεν ήταν παρά μια παλιά μικρή ιστορία που κάποτε είχε γράψει και που αποφάσισε να γεμίσει για να την κάνει μυθιστόρημα. Τέλος, εάν θέλετε να το κάνετε δώρο στο 12-15 ετών ανιψιό, εγγόνι, παιδί σας, φαντάζομαι πως δεν θα ξετρελαθεί, αλλά θα του κρατήσει ευχάριστη παρέα. Το ξέρω πως είμαι πολύ αυστηρός με την παραπάνω κριτική, αλλά περίμενα να διαβάσω κάτι "σούπερ ουάου". Έπρεπε να έχει άλλον τίτλο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted February 13, 2015 Share Posted February 13, 2015 (edited) Διάβασα την καινούρια συλλογή διηγημάτων του Gaiman, με τίτλο Trigger Warning (9 χρόνια μετά το Fragile Things). Το ακόλουθο δεν είναι ακριβώς review, αλλά πιο πολύ η υποφαινόμενη που fangirlίζει ακατάσχετα. Παρόλα, αυτά, αντιγράφω από το blog. Trigger warning, όπως εξηγεί και ο Gaiman στην εισαγωγή του - την οποία, φυσικά, πρέπει να διαβάσετε γιατί οι εισαγωγές του Gaiman αξίζουν πολύ από μόνες τους, είναι μια φράση στην αρχή ενός κειμένου, η οποία προειδοποιεί για περιεχόμενο το οποίο μπορεί να ενοχλήσει συγκεκριμένους αναγνώστες. Είναι η τρίτη συλλογή του συγγραφέα και, όπως και οι προηγούμενες, επεξηγείται ως ένα βαθμό από τον τίτλο και τον υπότιτλό της. (Smoke and Mirrors: Short Fictions and Illusions, Fragile Things: Short Fictions and Wonders και, τώρα, Trigger Warning: Short Fictions and Disturbances). Να διαβάσετε, λοιπόν, την εισαγωγή και μετά να προχωρήσετε στο κυρίως πιάτο, που είναι οι ιστορίες. Making a Chair Πιο πολύ ποίημα παρά ιστορία, αφηγείται ένα απόγευμα που ο συγγραφέας προσπαθούσε να γράψει αλλά δεν τα κατάφερνε και κατέληξε να φτιάχνει μια καρέκλα. Κλασικό μοτίβο του Gaiman το να ξεκινάει τις συλλογές του απρόσμενα, μπαίνοντας σ' αυτήν την ιστοριούλα ήδη φτιαγμένος απ' την εισαγωγή που διάβασες, την απολαμβάνεις πολύ. A Lunar Labyrinth Ένας άντρας που αναζητά τα πιο παράξενα αξιοθέατα και ο οδηγός του μπαίνουν ένα βράδυ με πανσέληνο σ' ένα λαβύρινθο. Κι οι δυο τους σκοπεύουν να επιστρέψουν μόνοι. Αφιερωμένο στον Gene Wolfe, το A Lunar Labyrinth είναι ένα λυρικό και φιλοσοφικό διήγημα όπου κανένας από τους δύο πρωταγωνιστές δεν είναι καλός. The Thing About Cassandra Από τις αγαπημένες μου ιστορίες και τόσο μα τόσο Gaiman. Ένας άντρας συναντά ξανά την πρώτη του κοπέλα, μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: η κοπέλα αυτή ήταν φανταστική. Παράξενο και ιδιαίτερο, με τον τρόπο που μόνο ο Neil μπορεί να γράψει μια τέτοια ιστορία. Νομίζω πως αυτό ήταν το σημείο στο οποίο άρχισα για τα καλά να μπαίνω στο πνεύμα της συλλογής. Down to a Sunless Sea Μικρή ιστορία για ένα βροχερό απόγευμα όπου μια τυχαία γυναίκα μοιράζεται την ιστορία της με τον πρωταγωνιστή: την ιστορία του πώς ο γιος της έφυγε στη θάλασσα και δεν ξαναγύρισε και πώς κουβαλάει ένα κόκαλό του πάνω της. Μάλλον θα την προτιμούσα μεγαλύτερη, όμως κι έτσι μου άρεσε. The Truth is a Cave in the Black Mountains Την ιστορία αυτή ήταν η τρίτη φορά που τη διάβασα και τη διάβασα και πάλι ολόκληρη, χωρίς να βαρεθώ ή να πηδήξω έστω μια φράση. Επίσης από τις αγαπημένες μου. Ένας νάνος και ο οδηγός του ξεκινούν για μια σπηλιά στα Μαύρα Βουνά, όπου υπάρχει ένας καταραμένος θησαυρός. Μόνο που δεν είναι όλα όπως φαίνονται κι οι προφητείες της γριάς που συναντούν στο δρόμο θα βγουν αληθινές με τους πιο απρόσμενους τρόπους. Εξαιρετικό διήγημα. My Last Landlady Παρόλο που το Brighton που περιγράφει ο Gaiman εδώ δεν είναι αυτό στο οποίο έζησα εγώ, μπορούσα να φανταστώ ακριβώς το μέρος όπου θα λάμβανε χώρα η ιστορία, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Τώρα, δεν θέλω να πω τίποτα για την υπόθεση γιατί θα σας το χαλάσω, αλλά ο τίτλος είναι πολύ επεξηγηματικός, πιστέψτε με. Adventure Story Τον αγαπώ τον Gaiman όταν κάνει κάτι τέτοια, τελείως meta πράγματα. Εδώ βλέπουμε πώς διαφέρουν οι οπτικές των ανθρώπων σχετικά με το τι μπορεί να είναι "περιπέτεια" και τι όχι. Έχουμε από τη μία τη μαμά κι από την άλλη το γιο και, κάπου στη μέση, ίσως ένα μαγικό αντικείμενο. Ίσως και όχι. Orange Η πιο πειραματική ιστορία της συλλογής, είναι γραμμένη σε μορφή ερωτηματολογίου κι έχει εξωγήινους. Έχει πολλή πλάκα και, βασικά, νομίζω ότι εκεί αποσκοπούσε κιόλας, όμως λειτουργεί άνετα ως απόδειξη της θεωρίας πως ένας καλός συγγραφέας μπορεί να γράψει μέχρι και ετικέτα απορρυπαντικού καλά. A Calendar of Tales Μια ιστορία για κάθε μήνα. Κι αυτή ήταν μέσα στις αγαπημένες μου. Ουσιαστικά πρόκειται για πολύ σύντομες βινιέτες, που συνδέονται μέσω του θέματος του ημερολογίου. Ήταν ένα διαδραστικό project που έγραψε ο Gaiman με τη βοήθεια αναγνωστών του στο Twitter. The Case of Death and Honey Ο Gaiman έχει γράψει κι άλλη ιστορία για το Sherlock Holmes, το A Study in Emerald, στο Smoke and Mirrors. Εδώ ο Mycroft πεθαίνει και αναθέτει στον αδερφό του να επιλύσει το μυστήριο του θανάτου του. Ο Sherlock το κάνει γιατί, φυσικά, δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια πρόκληση. Πολύ ωραία ιστορία κι αυτή. The Man Who Forgot Ray Bradbury Το να έχεις έναν αγαπημένο σου συγγραφέα να γράφει για έναν άλλον αγαπημένο σου συγγραφέα είναι, νομίζω, το υγρό όνειρο κάθε αναγνώστη. Την ιστορία τη διάβασα κι έκλαιγα με λυγμούς. Δεν ξέρω αν θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα σε μη οπαδούς του Bradbury, όμως είναι αριστούργημα έτσι κι αλλιώς και το τέλος, όπως και η σύλληψή της, είναι συγκλονιστικά. Jerusalem Δεν ήξερα καν ότι υπήρχε σύνδρομο της Ιερουσαλήμ, αλλά απ' ό,τι φαίνεται έτσι είναι. Ζευγάρι επισκέπτεται την πόλη του τίτλου και μαθαίνει για την περίεργη νόσο. Click-clak the Rattlebag Ετούτο εδώ είδα τον Neil Gaiman να το διαβάζει ζωντανά σε μια εκδήλωση στο Λονδίνο πριν δυο χρόνια. Είναι σπουδαία ιστορία για Halloween. Μυστήρια και παράξενη και τρομακτική ακριβώς όσο πρέπει, με απίστευτα δοσμένη ατμόσφαιρα και ανατριχιαστικό τέλος. An Invocation of Incuriosity Μια ιστορία στο σύμπαν της Ετοιμοθάνατης Γης του Jack Vance, με έναν πατέρα κι ένα γιο που ζουν μαζί σ' ένα καλύβι στο τέλος του χρόνου. Απίστευτο διήγημα, υπέροχο πραγματικά. Έχει χιούμορ αλλά σ' αφήνει τελικά με μια γλυκόπικρη αίσθηση. And Weep, Like Alexander Ο πρωταγωνιστής μας συναντά σε μια παμπ έναν ξε-εφευρέτη. Ιδιαίτερη ιστορία με πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Αγάπησα τον τίτλο και το νόημά του. Nothing o' Clock Να και μία για τους οπαδούς του Doctor Who. Ο γιατρός και η σύντροφός του ανακαλύπτουν ότι μια περίεργη και επικίνδυνη οντότητα ξέφυγε από τη φυλακή της και απειλεί να καταστρέψει όλη την ανθρωπότητα. Diamonds and Pearls: A Fairy Tale Η γνωστή ιστορία με την καλή αδερφή που απ' το στόμα της πετάγονται διαμάντια και μαργαριτάρια και την κακιά αδερφή που απ' το στόμα της πετάγονται φίδια και βάτραχοι παίρνει μια πιο σκοτεινή τροπή στα χέρια του Gaiman. The Return of the Thin White Duke Ο Έλρικ του Μελνιμπονέ συναντά τον David Bowie, θα μπορούσε να τιτλοφορείται αυτό το διήγημα. Έχει έναν αέρα παλιού -που όμως έχει γεράσει με χάρη- κι ένα τέλος απρόσμενο. Τη λάτρεψα, ειδικά τη συνομιλία με τη Βασίλισσα και τους γρίφους της. Feminine Endings Ένας καλλιτέχνης του δρόμου που υποδύεται το άγαλμα γράφει ένα ερωτικό γράμμα σε μια κοπέλα. Creepy, stalkerish stuff. Observing the Formalities Ποίημα κι αυτό πιο πολύ, από την πλευρά της κακιάς νεράιδας στην Ωραία Κοιμωμένη. The Sleeper and the Spindle Εξαιρετική ιστορία που μπλέκει τη Χιονάτη και την Ωραία Κοιμωμένη με τρόπο πρωτότυπο και, κατά τόπους, τρομακτικό. Παρόλα αυτά, προτείνω να τη διαβάσετε ως εικονογραφημένο βιβλίο, με τα σχέδια του εκπληκτικού Chris Riddell. Witch Work Το αγαπημένο μου από τα ποιήματα και από τις αγαπημένες μου στιγμές του βιβλίου γενικότερα. In Relig Odhrain Ποίημα κι αυτό, που αφηγείται μια ιστορία περίπου σαν το Γεφύρι της Άρτας. Black Dog Ω ναι. Ιστορία με τον Shadow από το American Gods. Πολύ ωραία, πραγματικά, και χορταστική. Απ' ό,τι κατάλαβα από την εισαγωγή, μπορούμε να περιμένουμε κι άλλες ιστορίες με τον συγκεκριμένο πρωταγωνιστή στο μέλλον. Επίσης από τις αγαπημένες μου. Ο τελικός μου απολογισμός λέει πως το Trigger Warning είναι εξαιρετικό βιβλίο και να φροντίσετε να το διαβάσετε άμεσα. Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WolfBack Posted February 24, 2015 Share Posted February 24, 2015 (edited) Μόλις τελείωσα το "Βιβλίο του Νεκροταφείου" Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον συγκεκριμένο συγγραφέα. Η αλήθεια είναι πως έβλεπα παντού το συγκεκριμένο βιβλίο και αν δεν το έβλεπα και στο παζάρι, ίσως να μην το έπαιρνα... Εν τέλη, παρόλο που αρχικά με είχε αποτρέψει το σχόλιο του συγγραφέα πως πρόκειται για ένα "εφηβικό παραμύθι", τελικά αποδείχτηκε ένα πολύ όμορφο ανάγνωσμα. Αρκετή φαντασία, λίγες δόσεις χιούμορ και μια πλοκή που σε καθηλώνει, ειδικά προς τα τελευταία κεφάλαια. Η υπόθεση μιλάει για τον μικρό Κανένα Όουενς, ο οποίος σε βρεφική ηλικία έγινε μάρτυρας στον φόνο των γονιών τους απ'τον άνθρωπο που λεγόταν Τζακ. Ο μικρός διαφεύγει απ'τον θύτη του και χώνεται σε ένα έρημο νεκροταφείο στο οποίο ο τελευταίος τάφος είχε χτιστεί τον 19ο αιώνα και τώρα οι κάτοικοι της πόλης το κρατούσαν σαν δημοτικό πάρκο. Εκεί, τα φαντάσματα που κατοικούν στο νεκροταφείο, διώχνουν τον θύτη του μικρού και προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα οικείο οικογενειακό περιβάλλον για τον ίδιο, αναλαμβάνοντας την κηδεμονία του και δίνοντας τα κατάλληλα δικαιωματα στον Σίλα, έναν τύπο που δεν είναι ούτε ζωντανός, αλλά ούτε νεκρός, για να γίνει ο προστάτης του και το άτομο που θα τον φυλάει τα πρωινά -τις ώρες που δεν μπορούν να εμφανιστούν οι ίδιοι- και το άτομο, επίσης, που θα αναλαμβάνει την σίτιση και τα ψώνια που θα κάνει απ'την πόλη. Η ιστορία χωρίζεται σε 4 χρονικές περιόδους. Η πρώτη η βρεφική ηλικία του Κανένα (Καν), το δεύτερο όταν εκείνος είναι 5 χρονών, το τρίτο όταν είναι 10 χρονών και το τέταρτο -και τελευταίο- όταν ο ίδιος είναι 13 χρονών. Μαθαίνουμε όλη την ζωή του Καν και το πως εγκλιματίζεται στον χώρο του νεκροταφείου. Μαθαίνουμε μαζί του για τις αξίες, τα ήθη και τα έθιμα που κρατούσαν οι γείτονες του, ο καθένας με τις εντυπώσεις του αιώνα που είχε ζήσει, τις ιστορίες τους και τα τεχνάσματα που έμαθαν στον μικρό ώστε να μένει "αόρατος" και αλώβητος μέσα στο νέο του σπίτι. Και φυσικά, ο κακός της υπόθεσης, ακόμη και έπειτα από τόσα χρόνια δεν ξέχασε τον σκοπό του. Ο δολοφόνος Τζακ έχει βάλει σκοπό της ζωής του να βρει τον μικρό και να ολοκληρώσει όλο τον κύκλο αίματος! Ναι, πραγματικά το χάρηκα το βιβλίο και το δέχτηκα σαν παραμύθι, τόσο για εφήβους (όπως αναφέρει και ο συγγραφέας) όσο και για ενήλικες. Και, ναι, θα ξεκινήσω και κάτι άλλο του Gaiman μελλοντικά. 7,5 / 10 Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 9, 2015 Share Posted March 9, 2015 (edited) Το βιβλίο του νεκροταφείου Τρίτη μου επαφή με το έργο του Νιλ Γκέιμαν, πιστεύω ότι πλέον μπορώ να πω άφοβα ότι πρόκειται για έναν πολύ ωραίο συγγραφέα με μεγάλη και ιδιαίτερη φαντασία και πως κάθε φορά που θα πιάνω ένα βιβλίο του θα είναι μια ξεχωριστή εμπειρία, θα με κάνει να χάνομαι σε άλλους κόσμους. Η ιστορία του βιβλίου δεν χρειάζεται και πολλές αναλύσεις, έχουμε τον Καν Όουενς, του οποίου η οικογένεια σφαγιάστηκε όταν ήταν μωρό, από έναν άντρα ονόματι Τζακ. Ο Καν κατάφερε και διέφυγε στο κοντινό νεκροταφείο, κλειστό εδώ και χρόνια, χωρίς να έχει θαφτεί κάποιος για έναν αιώνα σχεδόν. Εκεί θα γνωρίσει τους κατοίκους του, οι οποίοι θα τον μεγαλώσουν. Ανάμεσα σ'αυτούς και ο Σίλας, ο προστάτης του, ένας μυστηριώδης άνδρας που ζει και κινείται στα όρια του κόσμου των ζωντανών και των νεκρών. Ο μικρός Καν θα μεγαλώσει στο νεκροταφείο, θα μάθει πολλά πράγματα, θα κάνει φίλους, θα ζήσει περιπέτειες. Όμως ο Τζακ, ο άνδρας που δολοφόνησε την οικογένειά του, ακόμα ψάχνει να τον βρει, έτσι ώστε να ολοκληρώσει το αποτρόπαιο έργο του. Αυτά. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με ένα όμορφο και συνάμα σκοτεινό παραμύθι, που απευθύνεται κυρίως στους εφήβους, όμως μπορεί να διαβαστεί με την ίδια ευχαρίστηση και από μεγαλύτερους. Γιατί όχι; Έχει μπόλικη φαντασία για να τραβήξει την προσοχή, χειρίζεται κάποια σκοτεινά θέματα, προς το τέλος έχει και μια έντονη κλιμάκωση που μπορεί να καθηλώσει τον αναγνώστη, οπότε μια χαρά θα περάσει και ο πιο έμπειρος αναγνώστης. Και η γραφή είναι πραγματικά πολύ ωραία, ευκολοδιάβαστη, κυλάει σαν γάργαρο νερό. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και αγοράστε το βιβλίο, όσο ακόμα μπορείτε να το βρείτε, και μετά διαβάστε το! 8.5/10 Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mictantecutli Posted August 25, 2015 Share Posted August 25, 2015 (edited) Έχω ξεκινήσει να διαβάζω το "Οι γιοί της αράχνης". Πήγα να το προσθέσω στο goodreads και είδα ότι είναι το 2ο μέρος μίας διλογίας που ξεκινάει με το "Ο πόλεμος των θεών"... Παίζει μεγάλο ρόλο να τα διαβάσω με την σειρά(αν δεν το είχα ξεκινήσει, δεν θα ρώταγα καν. Πάντα με την σειρά θέλω να τα διαβάζω); Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted August 25, 2015 Share Posted August 25, 2015 Έχω ξεκινήσει να διαβάζω το "Οι γιοί της αράχνης". Πήγα να το προσθέσω στο goodreads και είδα ότι είναι το 2ο μέρος μίας διλογίας που ξεκινάει με το "Ο πόλεμος των θεών"... Παίζει μεγάλο ρόλο να τα διαβάσω με την σειρά(αν δεν το είχα ξεκινήσει, δεν θα ρώταγα καν. Πάντα με την σειρά θέλω να τα διαβάζω); Μπα!! Σχεδόν καθόλου. Μια χαρά στέκεται και μόνο του. Κι εγώ ανάποδα τα διάβασα! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted August 25, 2015 Share Posted August 25, 2015 Εγώ συμπτωματικά τα διάβασα με τη σειρά αλλά είναι σχεδόν άσχετα μεταξύ τους. Απλά διαδραματίζονται στον ίδιο "κόσμο" οπότε στο goodreads το βάζουν σαν σειρά και μοιραία το American Gods θεωρείται το 1ο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 8, 2016 Share Posted January 8, 2016 Μέσα στο 2016 θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Ίκαρος, το μυθιστόρημα Neverwhere! Απίθανα νέα; 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Γελωτοποιός Posted April 25, 2016 Share Posted April 25, 2016 (edited) Ο Gaiman είναι παράξενη περίπτωση. Έχει έναν ιδιαίτερο αλλά και απλό τρόπο γραφής που κάνει τα βιβλία του παραμυθένια και ξεκούραστα. Είναι δηλαδή πολύ καλός αφηγητής. Γι' αυτό και νομίζω ότι τα βιβλία του ξεχωρίζουν σε πλοκή και διήγηση και υστερούν λίγο σε χαρακτήρες και world building. Τα χαρακτηριστικά του αυτά εκτός από συγγραφέα τον κάνουν ταυτόχρονα και παραμυθά. Άλλωστε αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε και από ότι πολλά από τα βιβλία του είναι παιδικά ή απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες. Ο Gaiman έχει επηρεαστεί αρκετά από τον Terry Pratchett (RIP), αν και για την επιρροή αυτή δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά διότι δεν έχω διαβάσει ακόμη βιβλία του Pratcett. Ο Πόλεμος των Θεών (American Gods) Αρκετά καλό βιβλίο, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί και αριστούργημα μιας και είναι το πιο πολυβραβευμένο βιβλίο στον χώρο της φαντασίας. Η ιδέα, αν και φαινομενικά δεν είναι κάτι πρωτότυπο, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Αυτό το λέω γιατί πιστεύω ότι όλοι έχουμε ξανασυναντήσει κάπου αναφορές σε θεούς που κυκλοφορούν στον κόσμο μας με ανθρώπινη μορφή. Ο Gaiman όμως, απέδωσε την ιδέα αυτή με αρκετά ικανοποιητικό και ιδιαίτερο τρόπο. Κάτι που ξεχώρισε μέσα στο βιβλίο ήταν οι μικρές, ξεκάρφωτες ιστορίες που συναντάς διάσπαρτα στην κυρίως πλοκή. Καλογραμμένοι χαρακτήρες με έναν σχετικά αδιάφορο πρωταγωνιστή. Παρ’ όλα αυτά δεν με χάλασε η απλότητα του Shadow. Πιστεύω πως η παρουσία του, εξυπηρετούσε κυρίως τα μάτια μας μέσα στην ιστορία. Εδώ όμως θέλω να αναφερθώ γενικά στους χαρακτήρες του Gaiman. Αισθάνομαι ότι δεν επενδύει αρκετά σε αυτούς και κάνει τον αναγνώστη να αδιαφορεί για την τύχη τους. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δημιουργεί ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ο καθένας είχε να προσφέρει μια διαφορετική και παράξενη προσωπικότητα. Σε γενικές γραμμές η πλοκή του βιβλίου εξελίσσεται ωραία και κρατάει τον αναγνώστη μέχρι το τέλος, το οποίο όμως δεν με ικανοποίησε αρκούντως. Φάνηκε βιαστικό και πρόχειρο. Καλό ήταν, απλά για τα δεδομένα του υπόλοιπου βιβλίου περίμενα κάτι παραπάνω. Κάτι που θα έκλεινε αυτή την υπέροχη ιστορία με τέτοιον τρόπο που θα σε άφηνε με ένα πλατύ χαμόγελο. Απογοητεύτηκα κυρίως με την τελική μάχη και με την βασική ανατροπή (ξέρετε ποια). Το μυστήριο με το φόνο του κοριτσιού μου άρεσε πολύ όμως. Εν κατακλείδι, είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί απ’ όλους. Επίσης ετοιμάζεται η τηλεοπτική του μεταφορά! 9/10 Οι Γιοί της Αράχνης (Anansi Boys) Αυτό ήταν το πρώτο βιβλίο του που διάβασα. Περιττό να πω ότι μου άρεσε, αφού συνέχισα και με άλλα βιβλία του. Διαδραματίζεται στον ίδιο κόσμο με το προηγούμενο, σε έναν κόσμο στον οποίο οι θεοί κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Πρωταγωνιστές στο βιβλίο είναι οι γιοί ενός χαρακτήρα από το American Gods. Επίσης ωραία ιστορία με έναν επίσης βαρετό πρωταγωνιστή, τον οποίο, μαζί και τους υπόλοιπους, ευχαριστήθηκα πολύ. Ζωντανές σκηνές ιδιαίτερης φύσης και ατμόσφαιρας και ικανοποιητική πλοκή. Όπως είπα, σε αυτά ο Neil είναι μάστορας. Μια γκάφα που έπαθα ήταν ότι φαντάστηκα λευκούς τους χαρακτήρες. Ο συγγραφέας παρέλειψε (ή μπορεί και να μου ξέφυγε) να αναφέρει το χρώμα τους καθώς υποτίθεται ότι ο αναγνώστης έχει διαβάσει το American Gods και γνωρίζει ότι ο Anansi είναι μαύρος (σαφώς και τα παιδιά του), πριν διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο. Γενικά όμως το βιβλίο είναι αυτοτελές και μπορεί να διαβαστεί και πρώτο. Εδώ, οι θεοί ήταν κυρίως Αφρικανικής φύσης και απεικονίζονταν και ως ζώα. Κάτι που ήταν πολύ ενδιαφέρον. Το τέλος πάλι μου φάνηκε βιαστικό. Για την ακρίβεια ακόμα πιο πρόχειρο από το AG. Παρ’ όλα αυτά, πολλές σκηνές στο νησί (νομίζω καταλάβατε σε τι αναφέρομαι) μου άρεσαν πολύ. Το προτείνω και αυτό. Γενικά, για να μην επαναλαμβάνομαι, προτείνω Gaiman. 8.5/10 Το Βιβλίο του Νεκροταφείου Ευχάριστο παραμυθάκι, για όλες τις ηλικίες, βασισμένο στο Βιβλίο της Ζούγκλας, το οποίο διαβάζεται μονορούφι (εγώ το καθυστέρησα λόγω υποχρεώσεων). Μου άρεσε πάρα πολύ και έμεινα ικανοποιημένος και από το τέλος. Ίσως ήταν λίγο υπερβολή τα περί Αδελφότητας και Τιμητικής Φρουράς αλλά δεν με πείραξαν ιδιαίτερα. Πολύ ωραία, σκοτεινή ατμόσφαιρα στο νεκροταφείο. Γενικά η απόλυτη εμπειρία νεκροταφείου. Με τους τάφους, τα φαντάσματα, τα διάφορα πλάσματα (δεν θα αναφερθώ σε αυτά για ευνόητους λόγους) κτλ. Ένα συγκεκριμένο γεγονός δεν με έκανε να λυπηθώ όσο θα ήθελα και αυτό οφείλεται σε αυτό που είπα παραπάνω για τους μισοδουλεμένους χαρακτήρες. Το τέλος συγκινητικό και του είδους που σε αφήνει με ένα αίσθημα ολοκλήρωσης. Μέσα στο βιβλίο ξεχώρισαν επίσης κάποιες όμορφες ατάκες. 9.5/10 Τα επόμενα βιβλία του που θέλω να διαβάσω είναι το The Ocean at the End of the Lane και το Neverwhere. Το Stardust όσο και να θέλω να το διαβάσω με απωθεί πάρα πολύ το εξώφυλλο (μιλάω για την ελληνική έκδοση). Βέβαια ποτέ δεν κρίνω βιβλία από το εξώφυλλο, πόσο μάλλον από συγγραφείς που γνωρίζω και μου αρέσουν. Το συγκεκριμένο όμως είναι εμετικό. Για το Coraline είμαι διχασμένος. Είχα δει την ταινία πριν από χρόνια και ενώ μου είχε αρέσει δεν με είχε ενθουσιάσει ιδιαίτερα. Το βιβλίο αξίζει; Επίσης τι γνώμη έχετε για το cast της τηλεοπτικής σειράς του American Gods; Εμένα η επιλογή του Shadow με ξινίζει κάπως. Οι υπόλοιποι προς το παρών μου φαίνονται αρκετά καλές επιλογές. Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των βιβλίων. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νίκη Posted November 19, 2016 Share Posted November 19, 2016 (edited) Διάβασα τον "ωκεανό στο τέλος του δρόμου" και μ' άρεσε πάρα πολύ! Συμφωνώ με αυτό που λέει ο Γελωτοποιός, ότι ο Gaiman είναι πολύ καλός παραμυθάς, με απλή αλλά και γοητευτική αφήγηση. Στο συγκεκριμένο πάντως δεν βρήκα κάποιο πρόβλημα στην κοσμοπλασία. Είναι αλήθεια ότι δεν μαθαίνουμε ποτέ τι ακριβώς ήταν οι Hempstock και από που προήλθαν και τέτοια, αν και ακούμε υπαινιγμούς, αλλά αυτό εμένα μου άρεσε καθώς λειτουργεί σε δύο επίπεδα και αφήνει ελεύθερο τον αναγνώστη να αποφασίσει: στον κόσμο του βιβλίου, ήταν αλήθεια όλα αυτά τα τρομακτικά και παράξενα που συνέβησαν ή απλώς ήταν ένα παραμύθι που έφτιαξε ο μικρούλης πρωταγωνιστής για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής του και στα προβλήματα της οικογένειάς του; Λάτρεψα επίσης που η παραμυθοχώρα δεν είναι κάπου μακριά, αλλά πολύ κοντά μας, ίσως και μέσα μας. Παραμυθοχώρα είναι ο κόσμος μας, όπως τον βλέπουν τα παιδιά, όπως επίσης και οι παιδικές αναμνήσεις του καθενός, ιδωμένες μέσα από τη νοσταλγία του ενήλικα. Εμένα πάντως, αν και έχει σε κάποια σημεία τρόμο και έχει λυπητερό τέλος, με άφησε με ευχάριστη αίσθηση και η ιδέα της αοριστίας των αναμνήσεων μάλλον με τράβηξε, καθώς από υπολλείμματα των παιδικών αναμνήσεων φτιάχνονται όλες οι όμορφες ιστορίες. Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Karxas Posted February 8, 2017 Share Posted February 8, 2017 (edited) Πολύ Καλημέρα! Μ ΄αρέσει πάρα πολύ το στυλ και ο τρόπος γραφής του Gaiman. Όπως ανέφεραν και οι προλαλλήσαντες είναι ευκολοδιάβαστος και με ενδιαφέρουσα πλοκή σε όλα σχεδόν τα βιβλία του και στα κόμιξ. Και στα παιδικά όπου έχω διαβάσει το " Κοραλάϊν " τα ίδια θετικά έχω να αναφέρω... Αλλά...θέλω να αναφερθώ στα βραβεία που πήρε το "Ο Πόλεμος των Θεών"......μια ειλικρινή ερώτηση που με καίει.. σίγουρα και πολλοί απο εσάς όπως και εγώ διαβάζετε επιστημονική φαντασία αρκετά και χρόνια όπως και εγώ.. Bram Stoker ...το καταλαβαίνω...Locus...οκ συμφωνώ...Hugo!!!...να το καταπιώ!....φιναλίστ του Παγκόσμιου βραβείου λογοτεχνίας του φανταστικού και του Βρετανικού βραβείου λογοτεχνίας του φανταστικού...εντάξει..οκ..ωραίο..πολύ καλό το βιβλίο.. συμφωνώ!!..... Σας παρακαλώ...ας μου εξηγήσει κάποιος....το Nebula ..πως στο καλό το πήρε;;; Το ξεκίνησα 2η φορά προχθές μετά απο 2μιση μήνες που το είχα ξαναδιαβάσει μπας και δω την αμυδρή συσχέτιση...ε δεν!!! Ενώ μ αρέσει σαν βιβλίο΄..σαν δυνατός φαν της επ.φαντ.- όπως θεωρώ τον εαυτό μου τουλάχιστον- , δεν μπορώ να δεχτώ το Nebula με τίποτα... Συγνώμη αν γίνομαι κουραστικός..αλλά ειλικρινά.. Το Nebula ..πως στο καλό το πήρε;;; Edited February 8, 2017 by Karxas Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted February 8, 2017 Share Posted February 8, 2017 Πολύ εύκολη η απάντηση στο ερώτημά σου, φίλε μου. Από το site των Nebulas: "The Nebula Awards® are voted on, and presented by, active members of Science Fiction and Fantasy Writers of America, Inc. Founded as the Science Fiction Writers of America in 1965 by Damon Knight, the organization began with a charter membership of 78 writers; it now has over 1,500 members, among them many of the leading writers of science fiction and fantasy." Ναι, το '65 που ιδρύθηκε η ένωση αυτή ήταν ένωση συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας, αλλά όχι πια. Και από τους κανόνες στο site: "Eligibility All works first published in English, in the United States, during the calendar year, in the genres of science fiction, fantasy, or a related fiction genre are eligible for the Nebula Awards® in their respective categories." Λεπτομέρειες μπορείς να δεις εδώ. Η συνοπτική απάντηση είναι ότι το Nebula δεν αφορά μόνο επιστημονική φαντασία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Karxas Posted February 9, 2017 Share Posted February 9, 2017 Καλημέρα! Ναι τα είχα δει πριν γράψω τα παραπάνω...αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορώ να το δεχτώ ή να μ 'αρέσει... Μη με παρεξηγήσεις..Όπως έγραψα παραπάνω Μου αρέσει πολύ το βιβλίο.2η φορά μάλιστα το διαβάζω τώρα.Αν δε μ΄άρεσε δε θα το ξανάπιανα. Απλά κάποιος φαν της επιστ.φαντ. όταν βλέπει Nebula σε ένα βιλιοπωλείο είναι("ήταν"..ας είναι...) εγγυηση ότι θα διαβάσεις αυτό που περιμένεις ή τουλάχιστον...σχετικό...(όπως αντίθετα το συγκεκριμένο που δεν έχει καμία.. ). Επίσης ΄αυτό που λέω έχει ακόμα μεγαλύτερη βάση αν αναλογιστείς ότι κάποιος μεγαλύτερος σε ηλικία που διαβάζει επ.φαντ. 35-40 χρόνια και δεν ασχολείται με τον υπολογιστή και το ιντερνετ τόσο(δηλαδη δεν ξέρει τις αλλαγές αυτές και είναι λογικό) και πάει σε ένα βιβλιοπωλείο..Δεν το λέω τυχαία ή το βγάζω απο τη φαντασία μου..Έχω περιπτώσεις δικών μου ανθρώπων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted April 3, 2017 Share Posted April 3, 2017 (edited) Αύριο-μεθαύριο κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία η ελληνική έκδοση του Neverwhere. Δείτε εδώ. Κάτω από τους δρόμους του Λονδίνου, κάτω από τον κόσμο τον χειροπιαστό του Εδώ και του Τώρα, υπάρχει κι ένας κόσμος άγνωστος, απέραντος, μυστικός, σκοτεινός, ανείπωτος: ο κόσμος του Ποτέ και Πουθενά. Τον κατοικούνε τέρατα και άγγελοι, καλόγεροι και φονιάδες, κυνηγοί και θηρία, ληστές κι αγαθούληδες, τυχοδιώκτες και πρόβατα. Είναι γεμάτος τρομακτικές αβύσσους και παλάτια που φτάνουν ως το κέντρο της γης. Και μόνο όσοι στ’ αλήθεια δεν έχουν τίποτα, όσοι γλυστράνε και πέφτουν από τις ρωγμές του “πραγματικού” κόσμου, μπορούν να περνάνε από τον έναν κόσμο στον άλλον: τα ποντίκια των υπονόμων, οι άστεγοι, οι φυγάδες, οι τρελοί. Ο Ρίτσαρντ ζει μια τακτοποιημένη, μετρημένη ζωή στον Πάνω Κόσμο της Πραγματικότητας, όταν μια και μόνο ανθρώπινη στιγμή, μια στιγμή καλοσύνης, θα τον βυθίσει σ’ έναν κόσμο κάτω από τον κόσμο, σ’ έναν χρόνο έξω από το χρόνο, σ’ έναν λαβύρινθο απέραντο, που οι δρόμοι του χάνονται στο απόλυτο σκοτάδι, ή στο απόλυτο κακό, για ν’ αναδυθούν ξανά εκεί που κανείς δεν τους περιμένει. Βρίσκεται παγιδευμένος στο Ποτέ και Πουθενά - και σε μια περιπέτεια που τινάζει στον αέρα κάθε έννοια τόπου, χρόνου και τάξης, όπως τα ήξερε μέχρι τότε στη ζωή του. Αναθεωρημένη έκδοση του Neverwhere που περιλαμβάνει πρόλογο του συγγραφέα, αλλά και μια επιπλέον ιστορία. Edited April 3, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted April 9, 2017 Share Posted April 9, 2017 (edited) Ποτέ και Πουθενά Τέταρτο βιβλίο του Νιλ Γκέιμαν που διαβάζω, μετά τα "Το σπίτι στην ομίχλη" και "Ο ωκεανός στο τέλος του δρόμου" που διάβασα και απόλαυσα το 2013 και το "Το βιβλίο του νεκροταφείου" που διάβασα το 2015. Για ακόμη μια φορά δηλώνω μαγεμένος από την φαντασία και την γραφή του Γκέιμαν, που καταφέρνει με άνεση να με μεταφέρει σε άλλους κόσμους και να μου γνωρίσει διάφορους αξιομνημόνευτους χαρακτήρες. Το βιβλίο αυτό ήταν για χρόνια αμετάφραστο, μέχρι που βρέθηκε επιτέλους ένας εκδοτικός οίκος (Ίκαρος) να το φέρει στην Ελλάδα και έτσι να δώσει την ευκαιρία σε πολλούς αναγνώστες να απολαύσουν μια πραγματικά ψυχαγωγική περιπέτεια, γεμάτη φαντασία και δράση. Κάτω από τους συνηθισμένους δρόμους του Λονδίνου, κάτω από τον κόσμο του Εδώ και του Τώρα, υπάρχει ένας υπόγειος κόσμος, άγνωστος, σκοτεινός, απέραντος και μυστηριώδης, όπου κατοικούν και δρουν τέρατα και άγγελοι, καλόγεροι και φονιάδες, ληστές και τυχοδιώκτες, κυνηγοί και θηράματα. Είναι ο κόσμος του Ποτέ και του Πουθενά. Σ'αυτόν τον παράξενο μα και υπό μια έννοια υπέροχο κόσμο, τον γεμάτο αβύσσους, λαβυρίνθους και στοές, θα πέσει ο Ρίτσαρντ, ένας καθ'όλα συνηθισμένος νέος άντρας, που έχει μια καθ'όλα συνηθισμένη και τακτοποιημένη ζωή, που πηγαίνει στην δουλειά το πρωί, γυρνάει στο σπίτι του το μεσημέρι, βγαίνει με την κοπέλα του το βράδυ. Ο Ρίτσαρντ θα παγιδευτεί σ'αυτόν τον κόσμο (πραγματικά ελάχιστοι μπορούν να είναι και στο Κάτω και στο Πάνω Λονδίνο), θα γνωρίσει κάποιους ιδιαίτερους ανθρώπους (αλλά και πλάσματα) και θα αντιμετωπίσει ένα κάρο περιπέτειες, οι οποίες θα τον αλλάξουν μια για πάντα... Ο Νιλ Γκέιμαν με αυτό το βιβλίο μας παίρνει από το χεράκι και μας ταξιδεύει σ'έναν άλλο κόσμο, επικίνδυνο και μαγικό, παράξενο αλλά και ιδιαίτερο, κάνοντας τον αναγνώστη να ξεχάσει τα καθημερινά του προβλήματα και να βυθιστεί σε μια ιστορία γεμάτη φαντασία, δράση και αγωνία. Η ιστορία είναι πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα από την αρχή μέχρι το τέλος, με τρελές στιγμές και σουρεαλιστικές καταστάσεις, την διαφορά στο όλο βιβλίο όμως την κάνει η υπέροχη γραφή του Γκέιμαν. Ειλικρινά δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο τρομερή, πόσο απολαυστική, πόσο μαγική, πόσο γαμάτη είναι η γραφή του Γκέιμαν. Οι περιγραφές των σκηνικών, των διαφόρων γεγονότων και των χαρακτήρων; Οι διάλογοι; Το λεπτό του χιούμορ και ο χειρισμός των τραγελαφικών καταστάσεων; Απλά διαβάστε το βιβλίο (οποιοδήποτε βιβλίο του, εδώ που τα λέμε) και θα καταλάβετε από μόνοι σας. Κάντε αυτή την χάρη στον εαυτό σας. Υ.Γ. Όσο για την ελληνική έκδοση, κλασικά, μιας και μιλάμε για τις εκδόσεις Ίκαρος, είναι εξαιρετικά φροντισμένη, με ωραία μετάφραση, προσεγμένη επιμέλεια, και πολύ όμορφο εξώφυλλο. Επίσης συμπεριλαμβάνεται και ένα πολύ ωραίο και φυσικά καλογραμμένο διήγημα που έχει να κάνει με τον κόσμο του Ποτέ και του Πουθενά, με τον τίτλο "Πως ξαναπήρε ο Μαρκήσιος το παλτό του". 9/10 Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted June 2, 2018 Share Posted June 2, 2018 (edited) Διάβασα ''Το Σπίτι στην Ομίχλη''. Αν και το στυλ του παιδικού, σκοτεινού παραμυθιού δεν μπορώ να πω ότι είναι του γούστου μου (χωρίς όμως και να το απορρίπτω), το ένστικτο μου μού έλεγε ότι θα μου αρέσει. Και επιβεβαιώθηκα. Η ιστορία έχει να κάνει με την Κόραλαϊν - όχι Κάρολαϊν παρακαλώ- ένα μάλλον μοναχικό κορίτσι που θα βιώσει μία αναπάντεχη περιπέτεια. Μετακομίζοντας με τους γονείς της στο νέο της σπίτι θα δει τα τείχη της πραγματικότητας της να καταρρέουν με τον πλέον τρομαχτικό τρόπο. Και έχοντας αναπάντεχους συμμάχους θα κληθεί να τα βγάλει πέρα. Ωραία, creepy ιστορία. Μιλάει για την μαγεία της παιδικής ηλικίας και ίσως το να είναι σε θέση να εκτιμά κανείς τα μικρά, απλά καθημερινά πράγματα. Θα κοιτάξω κάποια στιγμή να δω και την ταινία, πιστεύω ότι θα είναι το ίδιο καλή. Ενδιαφέρουσα περίπτωση αν μη τι άλλο ο Γκέιμαν. Ανήκει στη κατηγορία των συγγραφέων εκείνων που αν και δεν τους γνωρίζω, πιστεύω ωστόσο ότι θα μου αρέσουν. Η ''Αστρόσκονη'' που είδα ήταν καλή όπως επίσης και ο Sandman που διάβασα από Anubis. Έχω σχεδόν όλα του που έχουν μεταφραστεί, πρέπει σιγά- σιγά να αρχίσω να τον ανακαλύπτω. Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Steel Guardian Posted August 31, 2018 Share Posted August 31, 2018 (edited) American Gods/Ο Πόλεμος των Θεών (Εκδόσεις Οξύ) Πρώτο βιβλίο του Neil Gaiman που διαβάζω και έμεινα πολύ ευχαριστημένος, όχι όμως ενθουσιασμένος. Στα μεγάλα συν η γραφή και η εξαιρετική και πρωτότυπη ιδέα. Επιπλέον όλοι οι χαρακτήρες, εκτός από τον πρωταγωνιστή, είναι τουλάχιστον όσο ενδιαφέροντες χρειάζεται ανάλογα με τους ρόλους τους. Ο βασικός χαρακτήρας όμως, αν και καλά σκιαγραφημένος, είναι κάπως βαρετός και μονότονος. Το άλλο πρόβλημα του βιβλίου είναι ότι σε διάφορες φάσεις είναι υπερβολικά αργό. Αυτό κουράζει, αλλά επειδή υπάρχει διαρκώς μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα και όπως προείπα η όλη ιδέα γύρω από το βιβλίο είναι πολύ καλή κατάφερε και με κράτησε, χωρίς δυσκολία. Η αλήθεια είναι ότι δεν νομίζω πως έχω ξαναδιαβάσει κάτι που να μπορώ να συγκρίνω μαζί του, ώστε να μπορώ να το προτείνω ή όχι σε σχέση με αυτό, αλλά γενικά μου άρεσε (σε κάποια σημεία πάρα πολύ) και ακριβώς επειδή είναι ιδιαίτερο αξίζει να το διαβάσει/προσπαθήσει κανείς. Βαθμολογία: 7.5/10 Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 19, 2018 Share Posted December 19, 2018 (edited) Το Βιβλίο του Νεκροταφείου Ήταν πολύ ωραίο, ήταν μία έκπληξη για 'μένα, και σπάνια εκπλήσσομαι ευχάριστα. Ναι, δεν περίμενα να μου αρέσει, χωρίς να βαρεθώ πουθενά, ένα βιβλίο για 12χρονα παιδιά. Επίσης, είχα διαβάσει πριν χρόνια και τον Ωκεανό στο Τέλος του Δρόμου και δεν είχα ενθουσιαστεί με τον Gaiman. Αλλά, μ' αυτό το βιβλίο, χουζούρεψα, ένιωσα ασφαλής και χαλαρή, ήταν ένα παραμύθι που δεν βαριούνται οι μεγάλοι και, ναι, κύριε Gaiman, θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο 400 σελίδων για τον Σίλας! Λίγα αρνητικά: Κάπου, νωρίς στο βιβλίο, πήγα να βαρεθώ με την περιπέτεια του μικρού Καν με κάτι πλάσματα που τον πήραν και τον σήκωσαν, λέει, αλλά εντάξει, τα καταφέραμε. Δεν το παρατράβηξε, και τέλειωσε ωραία. Το τέλος ήταν κάπως διεκπεραιωτικό. Δεν εννοώ τον επίλογο, αυτός ήταν πολύ ωραίος, χωρίς πολλά κλαψ και γλύκες. Εννοώ το αποκορύφωμα της περιπέτειας. Δεν θα το έλεγα και αποκορύφωμα. Ήταν σαν να βαριόταν λίγο να το γράψει. Ίσως όχι και τόσο αρνητικό, πάντως μου άφησε μία μικρή έλλειψη: δεν μάθαμε ποτέ τι στο καλό ήταν όλοι αυτοί και τι/ποιος ήταν ο μικρός και η οικογένειά του. Και έχω μάθει να μου τα εξηγούν εξαντλητικά οι μεγάλοι αυτά (λες κι αυτά κάνουν ένα καλό παραμύθι). Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spyrex Posted January 18, 2019 Share Posted January 18, 2019 (edited) Stardust Μετά το καταπληκτικό The ocean at the end of the lane διάβασα και το Stardust. Ο λυρικός τρόπος γραφής του Gaiman είναι και εδώ μοναδικός. Φανταστικά πλάσματα και μέρη και μία περιπλάνηση σε έναν κόσμο μαγικό. Και τα δύο βιβλία του που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής ταιριάζουν απόλυτα στο γούστο μου. 9/10 Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 7, 2019 Share Posted February 7, 2019 (edited) Ποτέ και πουθενά Ψιλοτρέχω τώρα, γι' αυτό δεν προλαβαίνω να γράψω πολλά. Μόνο αυτό: Καλούτσικο-μέτριο. Συμπαθές, αλλά όχι τίποτα που θα έχανα, αν δεν το διάβαζα. “Εντάξει και τι έγινε;” φάση. Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 22, 2020 Share Posted January 22, 2020 (edited) "Ο Πόλεμος των Θεών" (Αντιγράφω από Goodreads. Βαθμολογία, 2 αστεράκια). Θα του έβαζα ένα αστεράκι, αλλά λόγω της άθλιας μετάφρασης είπα να του χαρίσω ένα, μήπως το αδίκησα. (Για τη μετάφραση: ενδεικτικά, θα αναφέρω εκείνα τα "πρακτικά καστανά μαλλιά". Χαίρομαι που ήταν πρακτικά και δεν έκαναν τη ζωή τους δύσκολη). Τι να πω; Το γιατί αυτό το βιβλίο έχει πάρει βραβεία, δεν το καταλαβαίνω. Πάσχισα να το τελειώσω. Όλο το βιβλίο είναι κάτι τύποι που μιλάνε μέσα σε αυτοκίνητα, φαστφουντάδικα, τουαλέτες, βενζινάδικα, σπίτια. Και η γραφή είναι ενός γυμνασιόπαιδου που δεν το αφήνουν να μένει ξύπνιο μετά τις δέκα το βράδυ, αλλά το παίζει πολύ μάγκας στο ίντερνετ, σε άλλα γυμνασιόπαιδα που δεν έχει δει ποτέ του. Και με τραβηγμένες απ' τα μαλλιά μεταφορές. Πόσο μ' εκνευρίζουν οι βεβιασμένες μεταφορές... Στις τελευταίες εκατόν κάτι σελίδες γίνονται κάτι πράγματα που, μετά από όλο αυτό το τίποτα που προηγήθηκε, δεν μ' ενδιέφεραν καθόλου. Και, ακόμη και τότε, ο Γκέιμαν μού έδειξε ότι είναι δειλός, συγγραφικά. Δεν έχει τα κότσια να τελειώσει τίποτα. Ούτε αυτό με τη Λόρα, ούτε το άλλο με τον Τσέρνομπογκ. Τις μαλθακές επιλογές έκανε, αυτές ενός ανθρώπου που όχι μόνο δεν έχει ξαναγράψει ποτέ του, αλλά ούτε έχει διαβάσει, ούτε έχει νιώσει, ούτε έχει ζήσει τίποτα. Θλιβερά κακό βιβλίο. Δηλαδή, περιττό. Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spyrex Posted February 10, 2020 Share Posted February 10, 2020 (edited) Έχω διαβάσει εδώ και λίγο καιρό το Anansi Boys, το οποίο συνιστά ένα ακόμα βιβλίο του Neil Gaiman που μου άρεσε αρκετά. Η ιστορία δεν είναι κάτι το συγκλονιστικό, αλλά το ύφος και ο τρόπος γραφής του Gaiman είναι και σε αυτό το βιβλίο του ιδιαίτερα. Αυτό, όμως, που δεν είχα δει μέχρι τώρα στον συγγραφέα είναι το ευφυές χιούμορ του. Ουκ ολίγες φορές είχα με αυτό το βιβλίο ξεσπάσματα γέλιου με αποτέλεσμα η ανάγνωση να γίνεται περισσότερο διασκεδαστική. Ένα ακόμα διαμαντάκι από τον Gaiman, θα συνεχίσω να τον διαβάζω. Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Steel Guardian Posted April 28, 2020 Share Posted April 28, 2020 (edited) The Graveyard Book/Το Βιβλίο του Νεκροταφείου (Εκδόσεις Οξύ) Δεύτερο solo βιβλίο του Gaiman που διαβάζω, τρίτο με το Good Omens. Αυτό ήταν ένα τρομερά διαφορετικό βιβλίο από το American Gods, αλλά και πάλι μια ευχάριστη αναγνωστική εμπειρία. Γενικά θα έλεγα ότι είναι ένα πολύ ευκολοδιάβαστο, ευχάριστο και χαριτωμένο βιβλιαράκι, με κάποια λίγα στοιχεία τρόμου, αλλά δοσμένα με τρόπο "φιλικό προς την οικογένεια". Είναι αρκετά καλογραμμένο, με ωραίο ρυθμό και μερικό χιούμορ. Οι διάφοροι χαρακτήρες δεν με κέρδισαν ιδιαίτερα, αλλά δεν μου ήταν και αδιάφοροι, όλοι εξυπηρετούσαν το σκοπό τους, αλλά μέχρι εκεί. Το τέλος το βρήκα σχετικά συγκινητικό, αν και ήταν μάλλον αναμενόμενο. Στην τελική νομίζω ότι ήταν ένα πολύ ωραίο παραμύθι για μικρούς και μεγάλους και θα το πρότεινα άφοβα. Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spyrex Posted June 30, 2020 Share Posted June 30, 2020 (edited) Neverwhere Δεν μου άρεσε όσο τα Startdust, The ocean at the end of the lane και Anansi Boys, αλλά ήταν ένα κατά τόπους ευχάριστο ανάγνωσμα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με κούρασαν οι περιγραφές ατόμων και τοπίων και αυτό ήταν που με χάλασε στο συγκεκριμένο βιβλίο. Επίσης, το χιούμορ με ξίνισε μερικές φορές. Παρά ταύτα, το βιβλίο έχει πολύ όμορφες εικόνες, λυρική γραφή κι έναν αρκετά συμπαθή κεντρικό ήρωα. Edited May 28, 2021 by Spark Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.