Νιλ Γκέιμαν (Neil Gaiman)

[Νίκη]

Διάβασα το M is for Magic. Είναι το τελευταίο βιβλίο με ιστοριούλες που έβγαλε πρόσφατα. Απ' ότι κατάλαβα, μια τουλάχιστον είναι παλιά που την ανακύκλωσε για το βιβλίο, ενώ μια άλλη είναι ντραφτ ενός μυθιστορήματος του, του βιβλίου του νεκροταφείου. Αυτό δεν είναι πολύ καλό για τους φανς του, που ήδη μπορεί να τα έχουν διαβάσει αυτά.

Διάβασα γενικά πολύ κακά σχόλια για αυτή τη συλλογή, αφού όμως την είχα πάρει ήδη. Πιστεύω όμως ότι το λάθος είναι ότι προωθήθηκε ως βιβλίο για εφήβους/παιδιά, καθώς τα δυσσάρεστα σχόλια αφορούσαν στην ενήλικη θεματική των διηγημάτων. 

Θα γράψω ορισμένα σχόλια για τα διηγήματα:

The case of the four and twenty Blackbbird: αυτό είναι ένα νουάρ με όλα τα χαρακτηριστικά του είδους, δηλαδή μοιραίες γυναίκες, απατεώνες και σκληροτράχηλους ντεντέκτιβ. Έχει όμως μια διαφορά, που το κάνει πιο ιδιαίτερο: όλοι οι ήρωες είναι πρόσωπα από διάφορα αγγλικά παιδικά τραγουδάκια! Επίσης, χρησιμοποιείται αργκό, όπου πολλές φορές οι μεταφορικές εκφράσεις γίνονται κυριολεκτικές. Μάλλον χαριτωμένο και έξυπνο διήγημα,  αλλά πρέπει να ξέρει κανείς τα εν λόγω παιδικά τραγουδάκια για να το καταλάβει. Εγώ ευτυχώς τα περισσότερα τα ξέρω, λόγω των μυθιστορημάτων της Άγκαθα Κρίστι.

Troll Bridge: Πάρα πολύ ωραίο διήγημα, αλλά εξαιρετικά τραγικό. Μιλάει για την ενηλικίωση και το χάσιμο της αθωότητας. Υποψιάζομαι μάλιστα ότι το εν λόγω τρολ συμβολίζει την κατάθλιψη.  Δεν απευθύνεται σε παιδιά, καθώς έχει ενήλικες κατααστάσεις, είναι πολύ τραγικό και αναφέρει γεννητικά όργανα (ναι έτσι στο άσχετο στην περιγραφή του τρολ). Σε σχολιασμό είχα διαβάσει ότι κάποιον τον πείραξε που ο πρωταγωνιστής προσφέρει δικούς του ανθρώπους στο τρολ.

Dont Ask Jack: ατμοσφαιρικότατο διηγηματάκι τρόμου, όπου θα ήθελα κι άλλο. Απαιτούνται εξηγήσεις: πώς βρέθηκε στο συγκεκριμένο το συγκεκριμένο παιχνίδι και γιατί έχει βεβαρυμένο παρελθόν/σκοτεινές δυνάμεις, Υποψιάζομαι πάντως ότι μάλλον είναι συμβολικό. Θεωρώ ότι το εν λόγω παιχνίδι συμβολίζει το φόβο του θανάτου ή της ενηλικίωσης.

How to sell the Ponti Bridge: αυτό που λέει ο τίτλος. Ένα κόλπο που διηγείται κάποιος σε ένα διαγαλαξιακό κλαμπ απατεώνων. Είναι υποτίθεται επιστημονικής φαντασίας, αλλά παλιομοδίτικου στυλ, καθώς φαίνεται σαν να μιλάει για την αναγέννηση. Η τοπογραφία της Ponti Bridge μου θύμισε, για κάποιον άγνωστο λόγο, την Κωνσταντινούπολη και τη γέφυρα που υπάρχει εκεί πάνω απ' το Βόσπορο. Το συγκεκριμένο δεν μ' άρεσε τόσο γιατί δεν ένιωσα τίποτε για τους ήρωες, όσο και επειδή με ξένισε ο συνδυασμός επιστημονική φαντασία με αναγεννησιακό στυλ.

October in the chair: Όμορφη ιστορία, κι αυτή πολύ τραγική καθώς μιλάει για αυτοκτονία. Δεν κατάλαβα το πλαίσιο, δηλαδή τους 12 μήνες που λένε ιστορίες. Εννοώ, συνδέεται κάπως με την ιστορία; Γιατί λένε ιστορίες οι 12 μήνες κι όχι μια παρέα κατασκηνωτών δηλαδή;  

Spoiler

Μήπως ο Οκτώβρης είναι ο μικρός πρωταγωνιστής που αυτοκτόνησε;

Ή είναι απλώς το Hallowen και για αυτό ο Οκτώβρης διηγείται μια τρομακτική ιστορία;

Chivalry: Αξιαγάπητη ιστοριούλα, και αυτή θλιβερή κατά βάθος, καθώς μιλάει για τη μοναχικότητα των γηρατειών. Πιο πολύ μαγικός ρεαλισμός μου φαίνεται, παρά fantasy, καθώς σε έναν πεζό κόσμο εμφανίζονται στα καλά καθούμενα μαγικά αντικείμενα και ήρωες.

The price: όμορφο και πολύ συγκινητικό διήγημα, ειδικά για γατόφιλους!😍 Από τα λίγα διηγήματα του βιβλίου που είναι πραγματικά για παιδιά.

How to talks to the girls at parties: Χαριτωμένο και διασκεδαστικό διήγημα επιστημονικής φαντασίας, που απεικονίζει όμορφα και έξυπνα τη νοοτροπία των νέων αγοριών ως προς το άλλο φύλο. 

Sunbird: Ως τη μέση αφήνει μια αίσθηση σαπίλας και παρακμής. Υπέφερα μέχρι να το φτάσω στο καλό σημείο. Μετά όμως απ' αυτό το σημείο, γίνεται ένα θαύμα και προκύπτει η πιο γοητευτική ανατροπή που έγινε ποτέ. Υποθέτω σατιρίζει τον υλισμό και μιλάει για τις γενιές της ζωής. Το μόνο θέμα είναι ότι θα ήθελα να μάθω περισσότερα για τον Zebediah T. Crawcastle, καθώς έχει κάποιες αλλόκοτες δυνάμεις και μάλλον είναι και αθάνατος. Σημείωση: ο τίτλος είναι σπόιλερ.

The witche's Headstone: ωραίο διήγημα με πρωταγωνιστή ένα παιδάκι που μπλέκεται σε περιπέτειες στον ενήλικο έξω κόσμο. Ο πρωταγωνιστής όμως δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί, καθώς, αν και ζωντανός, η οικογένειά του είναι φαντάσματα και ζωντανοί νεκροί. Μιλάει για τη φιλία μεταξύ δυο παιδιών και είναι πολύ όμορφο, έχει όμως θανάτους και περιγραφή των βασανιστηρίων που υπέστη η μικρή μάγισσα. Διάβασα όμως ότι σε κάποιον σχολιαστή δεν άρεσε 

Spoiler

που η μικρή μάγισσα εκδικείται το χωριό που τη σκότωσε

Εγώ παραδέχομαι ότι αυτό δεν το πρόσεξα καθόλου. Τέλος, το εν λόγω διήγημα θα αρέσει εξαιρετικά σε όσους συμπάθησαν τις Hempstok στον Ωκεανό στο τέλος του δρόμου, αφού εμφανίζεται ένα μέλος της οικογένειας αυτής.

Instruction: Αυτό είναι ποιήμα, με το οποίο ξετρελλάθηκα. Μοτίβα από παραμύθια κι από ιστορίες του Gaiman συμφύρονται, φτιάχνοντας ένα μεγάλο παραμύθι.  Το οποίο είναι ίσως η ίδια η ζωή συμβολικά;

Θεωρώ ότι ο Gaiman νοιάζεται κυρίως για  την ίδια την αφήγηση. Για αυτό τα διηγήματά του θυμίζουν παραμύθια. 

Edited May 28, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[Steel Guardian]

Coraline/Το Σπίτι στην Ομίχλη (Εκδόσεις Οξύ)

Άλλο ένα βιβλίο του Gaiman που διαβάζω και μου άρεσε αρκετά. Απ' όσα έχω διαβάσει είναι σίγουρα το πιο παιδικό και επίσης το πιο αδύναμο, αλλά και πάλι ήταν καλό.
Βασικά είναι μια horror ιστορία για μικρά παιδιά. Έχει πολύ ωραία ατμόσφαιρα και μερικές πολύ καλές τρομοσκηνές (χωρίς όμως βία, αίματα, κτλ), και διαβάζεται νεράκι. Σε αυτό βοηθάει και η γραφή του Gaiman, που κατά τη γνώμη μου είναι πάντα πολύ καλή, χωρίς όμως να είναι φορτωμένη.
Το μεγαλύτερο αρνητικό είναι για 'μένα οι χαρακτήρες, οι οποίοι, εκτός από τη γάτα (που γαμάει), είναι εντελώς αδιάφοροι και χωρίς βάθος. Βέβαια είναι πολύ μικρό το βιβλίο και με αρκετή πλοκή για το μέγεθος του, οπότε δεν μένει πολύς χώρος για τους χαρακτήρες.
Σε κάθε περίπτωση μου άρεσε γενικά και είναι ιδανικό ώστε να έρθουν μικρά παιδιά σε επαφή με την λογοτεχνία τρόμου, χωρίς η εμπειρία να είναι "τραυματική".

Edited May 28, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[Νίκη]

On 2/13/2015 at 2:30 PM, elgalla said:

Διάβασα την καινούρια συλλογή διηγημάτων του Gaiman, με τίτλο Trigger Warning (9 χρόνια μετά το Fragile Things). Το ακόλουθο δεν είναι ακριβώς review, αλλά πιο πολύ η υποφαινόμενη που fangirlίζει ακατάσχετα. Παρόλα, αυτά, αντιγράφω από το blog. 

 

Trigger warning, όπως εξηγεί και ο Gaiman στην εισαγωγή του - την οποία, φυσικά, πρέπει να διαβάσετε γιατί οι εισαγωγές του Gaiman αξίζουν πολύ από μόνες τους, είναι μια φράση στην αρχή ενός κειμένου, η οποία προειδοποιεί για περιεχόμενο το οποίο μπορεί να ενοχλήσει συγκεκριμένους αναγνώστες. Είναι η τρίτη συλλογή του συγγραφέα και, όπως και οι προηγούμενες, επεξηγείται ως ένα βαθμό από τον τίτλο και τον υπότιτλό της. (Smoke and Mirrors: Short Fictions and Illusions, Fragile Things: Short Fictions and Wonders και, τώρα, Trigger Warning: Short Fictions and Disturbances). Να διαβάσετε, λοιπόν, την εισαγωγή και μετά να προχωρήσετε στο κυρίως πιάτο, που είναι οι ιστορίες. 

 

Making a Chair

 

Πιο πολύ ποίημα παρά ιστορία, αφηγείται ένα απόγευμα που ο συγγραφέας προσπαθούσε να γράψει αλλά δεν τα κατάφερνε και κατέληξε να φτιάχνει μια καρέκλα. Κλασικό μοτίβο του Gaiman το να ξεκινάει τις συλλογές του απρόσμενα, μπαίνοντας σ' αυτήν την ιστοριούλα ήδη φτιαγμένος απ' την εισαγωγή που διάβασες, την απολαμβάνεις πολύ. 

 

 

A Lunar Labyrinth

 

Ένας άντρας που αναζητά τα πιο παράξενα αξιοθέατα και ο οδηγός του μπαίνουν ένα βράδυ με πανσέληνο σ' ένα λαβύρινθο. Κι οι δυο τους σκοπεύουν να επιστρέψουν μόνοι. Αφιερωμένο στον Gene Wolfe, το A Lunar Labyrinth είναι ένα λυρικό και φιλοσοφικό διήγημα όπου κανένας από τους δύο πρωταγωνιστές δεν είναι καλός. 

 

 

The Thing About Cassandra

 

Από τις αγαπημένες μου ιστορίες και τόσο μα τόσο Gaiman. Ένας άντρας συναντά ξανά την πρώτη του κοπέλα, μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: η κοπέλα αυτή ήταν φανταστική. Παράξενο και ιδιαίτερο, με τον τρόπο που μόνο ο Neil μπορεί να γράψει μια τέτοια ιστορία. Νομίζω πως αυτό ήταν το σημείο στο οποίο άρχισα για τα καλά να μπαίνω στο πνεύμα της συλλογής.

 

 

Down to a Sunless Sea

 

Μικρή ιστορία για ένα βροχερό απόγευμα όπου μια τυχαία γυναίκα μοιράζεται την ιστορία της με τον πρωταγωνιστή: την ιστορία του πώς ο γιος της έφυγε στη θάλασσα και δεν ξαναγύρισε και πώς κουβαλάει ένα κόκαλό του πάνω της. Μάλλον θα την προτιμούσα μεγαλύτερη, όμως κι έτσι μου άρεσε.

 

 

The Truth is a Cave in the Black Mountains

 

Την ιστορία αυτή ήταν η τρίτη φορά που τη διάβασα και τη διάβασα και πάλι ολόκληρη, χωρίς να βαρεθώ ή να πηδήξω έστω μια φράση. Επίσης από τις αγαπημένες μου. Ένας νάνος και ο οδηγός του ξεκινούν για μια σπηλιά στα Μαύρα Βουνά, όπου υπάρχει ένας καταραμένος θησαυρός. Μόνο που δεν είναι όλα όπως φαίνονται κι οι προφητείες της γριάς που συναντούν στο δρόμο θα βγουν αληθινές με τους πιο απρόσμενους τρόπους. Εξαιρετικό διήγημα.

 

 

My Last Landlady

 

Παρόλο που το Brighton που περιγράφει ο Gaiman εδώ δεν είναι αυτό στο οποίο έζησα εγώ, μπορούσα να φανταστώ ακριβώς το μέρος όπου θα λάμβανε χώρα η ιστορία, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Τώρα, δεν θέλω να πω τίποτα για την υπόθεση γιατί θα σας το χαλάσω, αλλά ο τίτλος είναι πολύ επεξηγηματικός, πιστέψτε με.

 

 

Adventure Story

 

Τον αγαπώ τον Gaiman όταν κάνει κάτι τέτοια, τελείως meta πράγματα. Εδώ βλέπουμε πώς διαφέρουν οι οπτικές των ανθρώπων σχετικά με το τι μπορεί να είναι "περιπέτεια" και τι όχι. Έχουμε από τη μία τη μαμά κι από την άλλη το γιο και, κάπου στη μέση, ίσως ένα μαγικό αντικείμενο. Ίσως και όχι.

 

 

Orange

 

Η πιο πειραματική ιστορία της συλλογής, είναι γραμμένη σε μορφή ερωτηματολογίου κι έχει εξωγήινους. Έχει πολλή πλάκα και, βασικά, νομίζω ότι εκεί αποσκοπούσε κιόλας, όμως λειτουργεί άνετα ως απόδειξη της θεωρίας πως ένας καλός συγγραφέας μπορεί να γράψει μέχρι και ετικέτα απορρυπαντικού καλά. 

 

 

A Calendar of Tales

 

Μια ιστορία για κάθε μήνα. Κι αυτή ήταν μέσα στις αγαπημένες μου. Ουσιαστικά πρόκειται για πολύ σύντομες βινιέτες, που συνδέονται μέσω του θέματος του ημερολογίου. Ήταν ένα διαδραστικό project που έγραψε ο Gaiman με τη βοήθεια αναγνωστών του στο Twitter. 

 

 

The Case of Death and Honey

 

Ο Gaiman έχει γράψει κι άλλη ιστορία για το Sherlock Holmes, το A Study in Emerald, στο Smoke and Mirrors. Εδώ ο Mycroft πεθαίνει και αναθέτει στον αδερφό του να επιλύσει το μυστήριο του θανάτου του. Ο Sherlock το κάνει γιατί, φυσικά, δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια πρόκληση. Πολύ ωραία ιστορία κι αυτή. 

 

 

The Man Who Forgot Ray Bradbury

 

Το να έχεις έναν αγαπημένο σου συγγραφέα να γράφει για έναν άλλον αγαπημένο σου συγγραφέα είναι, νομίζω, το υγρό όνειρο κάθε αναγνώστη. Την ιστορία τη διάβασα κι έκλαιγα με λυγμούς. Δεν ξέρω αν θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα σε μη οπαδούς του Bradbury, όμως είναι αριστούργημα έτσι κι αλλιώς και το τέλος, όπως και η σύλληψή της, είναι συγκλονιστικά.

 

 

Jerusalem

 

Δεν ήξερα καν ότι υπήρχε σύνδρομο της Ιερουσαλήμ, αλλά απ' ό,τι φαίνεται έτσι είναι. Ζευγάρι επισκέπτεται την πόλη του τίτλου και μαθαίνει για την περίεργη νόσο. 

 

 

Click-clak the Rattlebag

 

Ετούτο εδώ είδα τον Neil Gaiman να το διαβάζει ζωντανά σε μια εκδήλωση στο Λονδίνο πριν δυο χρόνια. Είναι σπουδαία ιστορία για Halloween. Μυστήρια και παράξενη και τρομακτική ακριβώς όσο πρέπει, με απίστευτα δοσμένη ατμόσφαιρα και ανατριχιαστικό τέλος.

 

 

An Invocation of Incuriosity 

 

Μια ιστορία στο σύμπαν της Ετοιμοθάνατης Γης του Jack Vance, με έναν πατέρα κι ένα γιο που ζουν μαζί σ' ένα καλύβι στο τέλος του χρόνου. Απίστευτο διήγημα, υπέροχο πραγματικά. Έχει χιούμορ αλλά σ' αφήνει τελικά με μια γλυκόπικρη αίσθηση. 

 

 

And Weep, Like Alexander

 

Ο πρωταγωνιστής μας συναντά σε μια παμπ έναν ξε-εφευρέτη. Ιδιαίτερη ιστορία με πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Αγάπησα τον τίτλο και το νόημά του.

 

 

Nothing o' Clock

 

Να και μία για τους οπαδούς του Doctor Who. Ο γιατρός και η σύντροφός του ανακαλύπτουν ότι μια περίεργη και επικίνδυνη οντότητα ξέφυγε από τη φυλακή της και απειλεί να καταστρέψει όλη την ανθρωπότητα.

 

 

Diamonds and Pearls: A Fairy Tale

 

Η γνωστή ιστορία με την καλή αδερφή που απ' το στόμα της πετάγονται διαμάντια και μαργαριτάρια και την κακιά αδερφή που απ' το στόμα της πετάγονται φίδια και βάτραχοι παίρνει μια πιο σκοτεινή τροπή στα χέρια του Gaiman.

 

 

The Return of the Thin White Duke

 

Ο Έλρικ του Μελνιμπονέ συναντά τον David Bowie, θα μπορούσε να τιτλοφορείται αυτό το διήγημα. Έχει έναν αέρα παλιού -που όμως έχει γεράσει με χάρη- κι ένα τέλος απρόσμενο. Τη λάτρεψα, ειδικά τη συνομιλία με τη Βασίλισσα και τους γρίφους της. 

 

 

Feminine Endings

 

Ένας καλλιτέχνης του δρόμου που υποδύεται το άγαλμα γράφει ένα ερωτικό γράμμα σε μια κοπέλα. Creepy, stalkerish stuff. 

 

 

Observing the Formalities

 

Ποίημα κι αυτό πιο πολύ, από την πλευρά της κακιάς νεράιδας στην Ωραία Κοιμωμένη. 

 

 

The Sleeper and the Spindle

 

Εξαιρετική ιστορία που μπλέκει τη Χιονάτη και την Ωραία Κοιμωμένη με τρόπο πρωτότυπο και, κατά τόπους, τρομακτικό. Παρόλα αυτά, προτείνω να τη διαβάσετε ως εικονογραφημένο βιβλίο, με τα σχέδια του εκπληκτικού Chris Riddell. 

 

 

Witch Work

 

Το αγαπημένο μου από τα ποιήματα και από τις αγαπημένες μου στιγμές του βιβλίου γενικότερα.

 

 

In Relig Odhrain

 

Ποίημα κι αυτό, που αφηγείται μια ιστορία περίπου σαν το Γεφύρι της Άρτας. 

 

 

Black Dog

 

Ω ναι. Ιστορία με τον Shadow από το American Gods. Πολύ ωραία, πραγματικά, και χορταστική. Απ' ό,τι κατάλαβα από την εισαγωγή, μπορούμε να περιμένουμε κι άλλες ιστορίες με τον συγκεκριμένο πρωταγωνιστή στο μέλλον. Επίσης από τις αγαπημένες μου.

 

 

Ο τελικός μου απολογισμός λέει πως το Trigger Warning είναι εξαιρετικό βιβλίο και να φροντίσετε να το διαβάσετε άμεσα. 

Το διάβασα κι εγώ αυτό το βιβλίο, πραγματικά εξαιρετικό, αν και το The truth is a cave in the Black Mountains δεν καταλάβαινα πού κολλάει ο τίτλος 

Spoiler

ο τίτλος συνδέεται με το ότι το χρυσάφι της σπηλιάς αποκαλύπτει τις αληθινές προθέσεις των πρωταγωνιστών;

Επίσης, έχω πολλές απορίες για το Lunar labyrinth. Εξαίσιος τρόπος γραφής και παιχνίδια με τις λέξεις, αλλά δεν κατάλαβα καθόλου την πρόθεση και των δύο πρωταγωνιστών να επιστρέψουν μόνοι. Για ποιο λόγο δηλαδή;

Spoiler

ΑΝ και ο τύπος που ερευνά τα μυστήρια αξιοθέατα λέει κάπου ότι κανείς δεν θα αναζητούσε τον οδηγό του

Και τι συμβολίζει ο λαβύρινθος; τη ζωή; και 

Spoiler

αυτό που κρύβεται στο λαβύρινθο είναι ο θάνατος;

 

[Spyrex]

 

Διάβασα κι εγώ το Coraline. Μου άρεσε κι αυτό, όπως κάθε άλλο βιβλίο του Gaiman που έχω διαβάσει (εκτός από το Neverwhere ίσως που με άφησε μάλλον αδιάφορο). Το στυλ γραφής του Gaiman μου αρέσει πολύ, παίζει με τις λέξεις καμιά φορά, και γενικά νομίζω ότι προσπαθεί να δώσει στις ιστορίες του μία παραμυθένια διάσταση. Βέβαια, νομίζω όλα όσα έχω διαβάσει ακολουθούν το μοτίβο του «περάσματος σε έναν άλλο κόσμο». Όχι ότι δεν μου αρέσει, με ελκύει σαν θέμα, αλλά θα ήθελα να διαβάσω και κάτι διαφορετικό από αυτόν κάποια στιμγή. 

[Steel Guardian]

 

Norse Mythology/Σκανδιναβική Μυθολογία (Εκδόσεις Selini)
Άλλο ένα βιβλίο του Gaiman που διάβασα, άλλο ένα βιβλίο που μου άρεσε αρκετά. Στην ουσία είναι αυτό που λέει ο τίτλος, μια συλλογή ιστοριών από τη Σκανδιναβική μυθολογία, πολύ πιστές ως προς το περιεχόμενο, αλλά γραμμένες με την "φωνή" του Gaiman. Μιας και μου αρέσουν τόσο το ύφος του Gaiman, όσο και η εν λόγω μυθολογία πέρασα πολύ καλά με το βιβλίο.
Οκ, για κάποιον που είναι ήδη γνώριμος με την Σκανδιναβική μυθολογία δεν προσφέρει κάτι καινούργιο, αλλά είναι πολύ πιο ευκολοδιάβαστο και συνεκτικό από τις Eddas, ενώ καλύπτει σχεδόν όλο τους το περιεχόμενο.
Ιδανική επιλογή για κάποιον που θέλει να μάθει για αυτούς τους μύθους.

Edited March 21, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[Steel Guardian]

  

The Ocean at the End of the Lane/Ο Ωκεανός στο Τέλος του Δρόμου (Εκδόσεις Selini)
Ψιλοκλασσικός Gaiman, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις ή παρατράγουδα. Πέρασα καλά διαβάζοντάς το, όμως δεν μου έκανε και καμιά τρομερή εντύπωση.
Αξίζει να το διαβάσουν οι φανς, αλλά έχει και πολύ καλύτερα βιβλία που θα πρότεινα πριν από αυτό.

Edited May 24, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[Νίκη]

Διάβασα το Neverwhere. Πολύ ωραίο και ευχάριστο μυθιστόρημα! Είναι κυριολεκτικά αστική φαντασία (urban fantasy) καθώς η πόλη του Λονδίνου δεν είναι απλώς ένα φόντο, αλλά σχεδόν ένας από τους ήρωες. Το London Below βασίζεται στα στοιχεία του μετρό (σταθμοί εν λειτουργία και εγκαταλελειμμένοι, τούνελ κλπ), σε ορόσημα της πόλης και σε διάφορα εγκαταλλειμένα κτίρια (νοσοκομεία, στρατιωτικές εγκαταστάσεις κλπ).  Η περιγραφή των υπόγειων στρατιωτικών εγκαταστάσεων μου θύμισε τις ιστορίες για τα καταφύγια της Αθήνας, τόσο αληθινές όσο και αστικούς θρύλους.  Πολλά στοιχεία του κόσμου βασίζονται σε λογοπαίγνια σχετικά με τα ονόματα των σταθμών, πράγμα που βρήκα πολύ έξυπνο. Γενικά, έχει αρκετό διακριτικό χιούμορ που κάνει διασκεδαστικές ακόμη και τις πιο τραγικές καταστάσεις.

Νομίζω ότι είναι ένα "δώρο" προς τους άστεγους της πόλης. Ο φίλος του πρωταγωνιστή του λέει, όταν ακούει την ιστορία, ότι δεν υπάρχει τέτοιος τόπος και ότι οι άστεγοι πεθαίνουν από το κρύο το χειμώνα στα κατώφλια. Εδώ, ο συγγραφέας προσφέρει στους άστεγους έναν εναλλακτικό, μαγικό κόσμο, ώστε, φαντασιακά να μην γίνεται αυτό που αναφέρει ο φίλος του πρωταγωνιστή και που δυστυχώς είναι πραγματικότητα.

Οι "βοηθητικοί" κακοί είναι τόσο κακοί που καταντάν καρικατούρες, αλλά μάλλον αυτό είναι το νόημα καθώς βγάζουν και κάτι το αστείο, αν και είναι αηδιαστικοί σε κάποιες φάσεις. (Για κάποιο λόγο μου θύμισαν τους κακούς του πινόκιο, τον γάτο και την αλεπού).
Ο πρωταγωνιστής είναι αξιαγάπητος, ούτε ήρωας ούτε αντιήρωας, ένας πραγματικά συνηθισμένος άνθρωπος.
Υπήρχαν κάποια προβλήματα στην πλοκή, αλλά ήταν χαριτωμένη, με παραδοσιακά μοτίβα, που όμως δεν γίνονται βαρετά και ενδιαφέροντα twists. Κάποια απ' αυτά όμως δεν πολυέβγαζαν νόημα, καθώς δεν υπήρχε προοικονομία. Για παράδειγμα 

Spoiler

η προδοσία της Κυνηγού. Δεν υπήρχε κανένα απολύτως στοιχείο που να παραπέμπει εκεί και με έπιασε απροετοίμαστη, καθώς ως την τελευταία στιγμή νόμιζα, όπως κι οι ήρωες, ότι ο προδότης ήταν ο Μαρκήσιος. Του ταίριαζε περισσότερο ο ρόλος, λόγω του κυνισμού και της συμφεροντολογίας του.

Επίσης οι στόχοι του Ίσλινγκτον. Γιατί τόσο πεζό όνομα ένας άγγελος, οέο; 

Spoiler

Μόλις ανακάλυψα ότι είναι, λέει, μια συνοικία του Λονδίνου, το Angel Insligton! 

Αρχικά, ο αναγνώστης μαθαίνει ότι  όλα αυτά έγιναν επειδή ο Άγγελος Ίσλινγκτον θέλει να απελευθερωθεί, καθώς είναι φυλακισμένος, λόγω του ότι δεν μπόρεσε να αποτρέψει τη βύθιση της Ατλαντίδας. Ως εκεί κατανοητό. Όμως, όταν ελευθερώνεται, όπως νομίζει, αποκαλύπτει,  στα καλά καθούμενα, τάσεις κυριαρχίας του κόσμου και επιθυμία να πολεμήσει τον παράδεισο. Πώς έτσι ξαφνικά;

Και το τέλος με προβλημάτισε αρκετά. 

Spoiler

Ο Ρίτσαρντ επιστρέφει στο πραγματικό Λονδίνο, αλλά δεν είναι τελείως ικανοποιημένος. Νοσταλγεί την περιπέτεια και τις άπειρες δυνατότητες του London Below και επιστρέφει εκεί. Καλώς, πραγματοποιεί, δι' αντιπροσώπου, την επιθυμία του αναγνώστη δραπετεύοντας από την πεζότητα της καθημερινής ζωής. Αν και με μπέρδεψε ότι ανοίγει μια πόρτα στον τοίχο, ικανότητα που δεν εξηγείται πώς την απέκτησε, καθώς ως τότε μόνο η πρωταγωνίστρια, η Door, και η οικογένειά της έχει αυτή την ικανότητα.

Όμως, υπάρχουν πρακτικά προβλήματα που δεν λύνονται: τι θα γίνει με τα χρήματά του, πώς θα ζήσει στο London Below χωρίς χρήματα και χωρίς καμμιά ιδιαίτερη  (μαγική/χρήσιμη εκεί κάτω) ικανότητα, πού θα μένει;

 

Είμαι πολύ πεζή, έτσι;😅

Διάβασα στο goodreads ότι λέει ο συγγραφέας ετοιμάζει και συνέχεια, με τίτλο οι επτά αδερφές. Ξέρετε αν ισχύει; Γιατί ομολογώ δεν χόρτασα, ήθελα κι άλλο!

Edited July 24, 2022 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[Φάντασμα]

4 hours ago, Νίκη said:

Διάβασα στο goodreads ότι λέει ο συγγραφέας ετοιμάζει και συνέχεια, με τίτλο οι επτά αδερφές. Ξέρετε αν ισχύει; Γιατί ομολογώ δεν χόρτασα, ήθελα κι άλλο!

  

----------------------------------------------------------------------------------------------
 

----------------------------------------------------------------------------------------------
 

Neil Gaiman’s extensive and groundbreaking writing career includes beloved works of fiction, comics, radio drama, film, and series and we are excited to present a BSS 2022 conversation with Neil about his screenwork. 

Neil has been in Scotland co-showrunning two Amazon Prime series that are adaptations of his novels: Good Omens (2019-22) currently in production for its second season and Anansi Boys, also currently filming. He is possibly best known for his DC comic book series The Sandman first published in 1989. In 2020 the comic books were adapted by Neil and Dirk Maggs into a multicast audiobook for Audible, of which the first two installments are out now and the third is coming late 2022. The Netflix series follows, with Neil executive producing, writing and co-showrunning this live-action adaptation, currently in post-production. 

This conversation will cover these recent adaptations, discussing the joys and constraints of adapting his stories into a live-action series; bringing worlds and characters he created in the past into the present; and steering these projects in his role as showrunner.  

Πηγή: https://bigscreensymposium.com/in-conversation-with-neil-gaiman-from-writer-to-showrunner/ 

[Spyrex]

Με έχει μπερδέψει λίγο το συγκεκριμένο γιατί ενώ η αρχή είναι υπέροχη, η συνέχεια δεν μου φάνηκε ανάλογη. Λίγο μπερδεμένο μου φάνηκε. Κάποια στιγμή υπάρχει σε ένα κεφάλαιο και μία Θεά, η οποία δεν ξαναεμφανίζεται καθόλου στην συνέχεια, δεν μαθαίνουμε κάτι για αυτήν. Έχω την εντύπωση ότι κάπου στην εισαγωγή ο συγγραφέας λέει ότι ήθελε να γράψει ένα μεγάλο βιβλίο. Νομίζω ότι η προσπάθεια αυτή φάνηκε, δεν βγήκε τόσο αβίαστα το γράψιμο όπως στα άλλα δικά του που έχω διαβάσει. Με κάνει να σκέφτομαι αν θα διαβάσω άλλο δικό του.

[Δημήτρης]

Δεύτερο που διαβάζω με ''Το βιβλίο του νεκροταφείου''. 

Ο Καν Όουενς είναι ένα φυσιολογικό παιδί, στο βαθμό δηλαδή που μπορεί να είναι τέτοιο που ζει σε... νεκροταφείο. Με αφύσικους φίλους και προστάτες. Που κινούνται στο μεταίχμιο του κόσμου μεταξύ των ζωντανών και των νεκρών. Ενώ παράλληλα στο κατόπι του βρίσκεται κίνδυνος από το παρελθόν. Δεν επεκτείνομαι, η ιστορία είναι λίγο- πολύ γνωστή. Μία dark εκδοχή του Βιβλίου της ζούγκλας του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Τα συναισθήματα ανάμικτα για το αν μου άρεσε ή όχι.  Κλείνω πάντως προς το δεύτερο. Η υπόθεση αυτή καθαυτή ωραία, αλλά φαντάζομαι ότι θα μου άρεζε περισσότερο αν το είχα πιάσει σε μικρότερη ηλικία.

Μικρό πάντως το κακό γιατί με περιμένει ακόμη το ''Ο Πόλεμος των θεών'' που απ' όσο μπόρεσα να καταλάβω, είναι πιο κοντά στα γούστα μου. Ενώ έχω όλα τα μεταφρασμένα του εκτός από την ''Αστερόσκονη''. Έκανα το λάθος να δω την ταινία -πολύ ωραία btw- με αποτέλεσμα να μην μπορώ τώρα να το διαβάσω. Μεγάλο στοίχημα φυσικά το magnum opus του, τα Sandman. Ίσως να προσπαθήσω κάποια στιγμή να την παλέψω την δουλειά. 

[Roubiliana]

Θα διαβάσουμε Gaiman τον Οκτώβρη για όποιον θέλει. 

[Νίκη]

Πολύ ωραία επιλογή! Κρίμα που εγώ το έχω διαβάσει και δεν μπορώ να συμμετέχω.

[Roubiliana]

29 minutes ago, Νίκη said:

Πολύ ωραία επιλογή! Κρίμα που εγώ το έχω διαβάσει και δεν μπορώ να συμμετέχω.

Μπορεις να ερθεις για να σχολιασεις κ να συζητήσουμε για το βιβλίο.

[Steel Guardian]

Anansi Boys/Οι Γιοι της Αράχνης (Εκδόσεις Οξύ)
Άλλο ένα βιβλίο του Neil Gaiman που διάβασα και άλλη μία φορά που έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Από αυτά που έχω διαβάσει νομίζω ότι δεν φτάνει τα τοπ, αλλά είναι σίγουρα από τα πιο καλά του. Βέβαια και τα χειρότερα δικά του πάλι καλά είναι κατά τη γνώμη μου.
Το βιβλίο αν και η υπόθεση και η θεματολογία του είναι αρκετά σοβαρές, έχει μια διαρκή αίσθηση του χιούμορ και μια ανάλαφρη διάθεση, που το κάνουν να είναι πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα σε κάθε σελίδα. Από την άλλη αυτό του το στοιχείο, ίσως μειώνει την ένταση και την αγωνία κάποιες φορές.
Το στυλ γραφής και η φωνή είναι πάντως 100% ενδεικτικές του Gaiman. Γενικά νομίζω ότι είναι ένα καλό βιβλίο, που θα λειτουργούσε καλά τόσο ως πρώτη γνωριμία με τον Gaiman, όσο και σαν ένα ακόμα δικό του για τους φανς.

Edited September 19, 2023 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.