Holly_Molly Posted November 1, 2006 Share Posted November 1, 2006 Ήμασταν Κάποτε Παιδιά... Κάποτε παίζαμε... Βγαίναμε στους δρόμους, στις αυλές, Στο προαύλιο του σχολείου Παντού...όπου υπήρχε γη να τρέξουμε και γωνιές για να κρυφτούμε, Εμείς παίζαμε. Aπό την πρώτη ηλιαχτίδα ως την τελευταία... Κρατούσαμε μια μπάλα και θαρρείς πως βαστάγαμε όλο τον κόσμο Ανεβαίναμε στα δέντρα κι αγγίζαμε τον ουρανό Χτίζαμε κάστρα στην άμμο και τους δίναμε το χρώμα της ψυχή μας Και παίζαμε με όλους. Μικρότερους, μεγαλύτερους, όμορφους και άσχημους, Πλούσιους και φτωχούς. Δεν είχε σημασία...τίποτα άλλο δε μετρούσε, Αρκεί που παίζαμε. Γιατί ήμασταν παιδιά... Κάποτε γελούσαμε... Γελούσαμε συνέχεια, μέχρι κάποιος να μας μαλώσει Όλα μας φαίνονταν αστεία.Όλα έκρυβαν κάτι κωμικό. Μια απλή γκριμάτσα, μια μεγάλη λέξη στο βιβλίο της ιστορίας , Το περίεργο και ασύνδετο τραγούδι των πουλιών, Μέχρι και ο γελαστός ήλιος που μόνοι μας ζωγραφίζαμε. Δε χρειάζονταν ακριβά παιχνίδια, καρτούν και κουκλοθέατρα... Κι άλλες φορές, γελούσαμε χωρίς λόγο...δίχως αιτία κι αφορμή... Γιατί ήμασταν παιδιά... Κάποτε τρέχαμε... Τρέχαμε μακριά από φόβους και εφιάλτες... Μακριά από τη θλίψη και την αδικία... Μπροστά μας ήταν μονάχα η Αλήθεια. – κι ας μην το ξέραμε- Ήμασταν ελέυθεροι. Παντοδύναμοι. Ανίκητοι. Δεν υπήρχαν εμπόδια, δεν υπήρχαν εποχές... Ο ήλιος φώτιζε το δρόμο μας, Η βροχή συνόδευε απαλά τη μελωδία των βημάτων μας, Ο άνεμος ψιθύριζε λόγια ατίθασα στην ατίθαση ψυχή μας, Κι όλα τα πλάσματα τ’ ουρανού σκιαγραφούσαν την πορεία μας Συναινούσαν σιωπηλά στο αθώο έγκλημά μας : Όταν οι άλλοι βάδιζαν αργά προς την Αλήθεια, εμείς τρέχαμε... Σταματούσαμε μόνο όταν μας το ζητούσε η φύση. Κι ύστερα πέφταμε κουρασμένα στο κρεβάτι Και στα όνειρά μας βλέπαμε ξανά πως τρέχαμε... Γιατί ήμασταν παιδιά... Κάποτε λέγαμε αυτό που σκεφτόμασταν... Δίχως ενδοιασμούς κι αναστολές. Αλήθεια,τι σήμαιναν τότε τούτες οι λέξεις; Μας ήταν άγνωστες κι αδιάφορες. Γνωρίζαμε μονάχα τις λέξεις που φώλιαζαν στην καρδιά μας... Θαρρείς πως έβλεπες τη σκέψη να ξεκινά απ’το μυαλό Και να φτάνει μεμιάς στα χείλη. Μια διαδρομή χωρίς ενδιάμεσες στάσεις, Μόνο με μια αθώα, αφελή, υπέροχη παρόρμηση... Κι έπειτα ένα ανεξήγητο, πηγαίο πείσμα στήριζε τα λόγια μας Δεν τ’άφηνε ποτέ να χαθούν. Τότε ήμασταν αυτό που νιώθαμε Ήμασταν αληθινοί Ήμασταν παιδιά... Αλλά μια μέρα μεγαλώσαμε...Έτσι μας είπαν. Ήταν όλοι τους τόσο περήφανοι. Κι εμείς τόσο χαρούμενοι. Τώρα άρχιζε η ζωή μας Γιατί ήμασταν πια μεγάλοι... Μα δεν παίξαμε αρκετά... Δεν τρέξαμε, δε γελάσαμε, δε χαρήκαμε αρκετά... Υπήρχαν τόσα ακόμα μέσα μας που δεν προλάβαμε να πούμε Τόσα δέντρα που δεν σκαρφαλώσαμε Τόσες βραδιές που δεν ονειρευτήκαμε Τόσα λουλούδια που περίμεναν το χάδι μας Τόσα καλοκαίρια που πέρασαν δίχως ένα χαμόγελο, μια αθώα αγκαλιά, μια υπόσχεση... Τόσα πολλά που δεν προφτάσαμε να ζήσουμε... Ναι, κάποτε ήμασταν παιδιά. Αλλά μας σκότωσαν... Και τώρα πια είναι αργά, Γιατί κανείς νεκρός δεν ανασταίνεται. “Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; “ , μας ρωτούσαν. Όταν μεγαλώσω, θέλω να ξαναγίνω παιδί... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 1, 2006 Share Posted November 1, 2006 (edited) Όχι, όχι, όχι αυτό το τέλος. Ανασταίνονται κι οι νεκροί. Μερικοί μάλιστα δεν πεθαίνουν καθόλου. Μερικοί μένουν παιδιά. Μερικοί ξεχνούν πώς να είναι παιδιά κι ένας κεραυνός στα μάτια κάποιου άλλου, στις νότες κάποιου απ' αυτούς που δεν πέθαναν καθόλου, ή στις γραμμές ενός βιβλίου τους το θυμίζει και ξαναγίνονται, ποτέ, ποτέ δεν είναι αργά... Ναι, είναι το καλύτερο πράγμα να γίνεις παιδί όταν μεγαλώσεις... Με συγκίνησες, κι έχω και πυρετό. Μπράβο, έτσι να γράφεις. Δεν ξέρω αν κι αυτή τη φορά δεν γράφτηκε βιωματικά, πάντως αυτή τη φορά φαίνεται να μην είναι έτσι, φαίνεται δικό σου κι αληθινό. Αν κάνω λάθος, πάσσο, εγώ όμως το βίωσα ως τέτοιο... Έτσι να γράφεις. [Όσο για τα τεχνικά, μια απ' τα ίδια με το προηγούμενο. Τα αποσιωπητικά, η στίξη, αυτά θέλουν προσοχή. Μπορεί κι η Ραψωδία να σου πει τι και πώς, μπορώ κι εγώ, από msn.] Edited November 1, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Holly_Molly Posted November 1, 2006 Author Share Posted November 1, 2006 Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. B) Αυτό που εννοώ με το τέλος είναι ότι δεν μπορούμε "στ'αλήθεια" να ξαναγίνουμε (ή να παραμείνουμε) παιδια. Όχι γιατί δεν αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι έτσι, αλλά επειδή είναι σχεδόν αδύνατον να μην "μπούμε στον χορό" της ζωής των μεγάλων.Είναι τελικά οι ίδια η κοινωνία που μας κάνει να μεγαλώσουμε χωρίς να το καταλάβουμε... Σκέψου απλά ότι και εσύ και εγώ σπουδάζουμε για ποικίλους λόγους ,ζηλεύουμε καμιά φορά, συχνά στεναχωριόμαστε για πραγματικά ασήμαντους λόγους και γενικά η ζωή μας έχει γίνει μια διαρκής προσπάθεια.Κάποτε όμως,ήμασταν τόσο ξένοιαστοι και αθώοι.Τόσο ειλικρινείς.Ξέρεις πολύ καλά όμως ότι δεν θα ξαναγίνουμε ποτέ έτσι ακριβώς.Ακόμα κι αν το θέλαμε όσο τίποτα άλλο, δεν θα μπορούσαμε να «σβήσουμε» όλα όσα ξέρουμε και νιώθουμε αυτή τη στιγμή... Δε διαφωνώ ότι κάποιοι μένουν για πάντα παιδιά στη ψυχή (αν με ήξερες πολύ καλά,όπως η Ραψωδία ας πούμε,θα γνώριζες ότι συγκαταλέγομαι σε αυτούς .Αλλιώς δε θα έγραφα και το ποίημα).Απλώς θέλω να τονίσω πόσο διαφορετικά βλέπαμε τότε τη ζωή και πόσο αυτή η συμπεριφορά μας μάς έφερνε όλο και πιο κοντά στην Αλήθεια της ζωής,που για μένα είναι οι απλές καθημερινές χαρές μέσα απ'το πρίσμα της αλληλεγγύης και της αγάπης για τους άλλους. Και πιστεύω ότι ΜΟΝΟ όταν ήμασταν παιδιά συνέβαινε αυτό.(βέβαια το συνειδητοποιούμε τώρα) Και όντως αυτή τη φορά γράφω απολύτως προσωπικά. Πραγματικά, τα παιδικά μου χρόνια,όχι απλώς τα θυμάμαι σαν χτες,αλλά τα αγαπώ και τα νοσταλγώ όσο τίποτα άλλο.Ό,τι γράφω, είναι αυτά που μου συνέβαιναν τότε. Όντως έπαιζα απ΄το πρωί ως το βράδυ με όποιον έβρισκα μπροστά μου.Όντως γέλαγα και μιλούσα ασταμάτητα,έλεγα πάντα ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που σκεφτόμουνα (σε τεράστια αντίθεση με τώρα) και ,προπαντώς,(στην ανάμνηση αυτού με πιάνουν πάντα τα κλάματα) ήθελα να τρέχω ,να τρέχω και να μην σταματήσω ποτέ...δε ξέρω γιατί, απλώς έτρεχα...συνέχεια.και για απόσταση 3 μέτρων, ήθελα να πάω τρέχωντας.(σημ: κάθε μισή ώρα πήγαινα στη μάνα μου με σκισμένο γόνατο.πρέπει να τελείωσα όλη την ελληνική προμήθεια ιωδίου στην εποχή μου... ). Και γι’αυτό έγραψα το ποίημα, κυρίως για να δείξω ότι εκείνα τα χρόνια πρέπει πάντα μα πάντα να τα θυμόμαστε.Και να προσπαθούμε όσο γίνεται να τα πλησιάσουμε. Να μείνουμε για πάντα παιδιά στη ψυχή.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rhapsody Posted November 2, 2006 Share Posted November 2, 2006 Μπράβο Ήβη μου Άμεσο, χωρίς στολίδια, αλλά πραγματικά αυτό το κάνει και τόσο αληθινό. Έχεις πολλά πράγματα μέσα σου να γράψεις, αρκεί να τα αφήσεις να βγουν λίγο προς τα έξω, κι αυτό φαίνεται σε αυτό το ποίημα. Η παιδική ηλικία είναι από τα πιο όμορφα πράγματα, αν και προσωπικά δε τη θεωρώ ιδανική. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν κάποια συναισθήματα τα οποία ωριμάζουν όταν ο άνθρωπος αρχίσει να μεγαλώνει. Τα παιδιά αγαπούν περισσότερο εγωιστικά για παράδειγμα (όχι πως και πολλοί μεγάλοι δε το κάνουν), και δεν αντιλαμβάνονται τα συναισθήματα των άλλων γιατί βλέπουν τα πάντα μέσα από τα δικά τους πρίσματα. Ωστόσο ναι, είναι πολύ πιο ξένοιαστα και αθώα, και κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες ευτυχέστερα από τους ενήλικες. Να κρατάμε λοιπόν νομίζω τις αναμνήσεις και να κρατάμε τη διάθεση για παιχνίδι και την αγάπη για ζωή. Όταν πάψεις να θες να παίζεις τότε μάλλον σημαίνει πως γέρασες... παιχνίδι μπορεί να είναι πολλά πράγματα βέβαια, ακόμα κι αν φαίνονται "ενήλικα", ακόμα κι αν γίνονται πιο υλιστικά, αρκεί να τα θεωρείς παιχνίδια. Και για να μην παρεξηγήσεις τι θέλω να πω: Εγώ δε θέλω να ξαναγίνω το παιδί που ήμουν, μου αρέσει και το παιδί που είμαι τώρα ;) Ψιτ! Να γράψεις κι άλλα ε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vampirella_kk19 Posted November 2, 2006 Share Posted November 2, 2006 Αν και στενάχωρο είναι όμορφο. Δεν πρέπει να θλίβουμε το παιδί μέσα, ούτε να το νευριάζουμε αλλά να το αφήνουμε ελεύθερο να κάνει καμιά τρέλα. ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.