Jump to content

Βλακεία στη Λογοτεχνία


The Blackcloak

Recommended Posts

Είναι πρόκληση για εσάς να δημιουργήσετε βλάκες χαρακτήρες; Πόσο εύκολο είναι να γράφεις κάποιον λιγότερο έξυπνο από εσένα; Έχε γράψει ιστορίες με κεντρικό χαρακτήρα έναν ή περισσότερους βλάκες; Η μήπως τους προτιμάτε σα γελωτοποιούς; Μπορεί η βλακεία να είναι πλεονέκτημα για κάποιο χαρακτήρα;

Link to comment
Share on other sites

Η Βλακεία είναι ιδιότυπο ζήτημα... Αν αναφερόμαστε πραγματικά στη βλακεία, την ανικανότητα κάποιου να σκεφτεί με την όποια πραγματική διάνοια (αυτό που κάποιοι κακοφρόνως θ' αποκαλούσαν «καθυστέρηση» ή «χαμηλό IQ,» ανεξαρτήτως της όποιας ανακρίβειας), οφείλουμε να δείξουμε μια κάποια ευαισθησία - και μ' αυτό εννοώ ότι πρέπει να σκεφτόμαστε ανθρωπιστικά όταν αποτυπώνουμε έναν τέτοιο χαρακτήρα.

 

Ο βλαξ, αν πρέπει να εμμείνουμε στον όποιο χαρακτηρισμό, δεν είναι λιγότερο ανθρώπινος από τον καθένα, και αυτό είναι εύκολο να το παραμερίσει κανείς, κάνοντας ένα χαρακτήρα ευτελή ή ακόμα και γελοίο, χωρίς να σκεφτεί ότι τοιουτοτρόπως θα έπρεπε, βάσει αυτής της νοοτροπίας, να μας συμπεριφερθεί οιοδήποτε ον θα είχε ανώτερη νόηση της δικής μας, κι αυτό αφορά και τους συνανθρώπους μας.

 

Είναι, πιστεύω, σαφώς απλούστερη η αναφορά στον ανόητο, αυτόν που έχει το δυναμικό και δεν το χρησιμοποιεί, ή τον ηλίθιο, τον άνθρωπο που κάνει βλακώδη λάθη που θα μπορούσε ν' αποφύγει. Όμως είναι σημαντική η παρουσία χαρακτήρων όπως ο Lennie από το Of Mice and Men (Άνθρωποι και Ποντίκια) του John Steinbeck στα διάφορα έργα.

Link to comment
Share on other sites

Πάντα προσπαθώ να κάνω τους ήρωες μου ανθρώπινους και όχι τέλειους. Ένας χαζός ήρωας, για μένα προσωπικά είναι πιο δύσκολος απο έναν γελοίο. Ο χαζός θέλει ιδιαίτερο χειρισμό ώστε να φαίνεται ότι αυτό που κάνει το κάνει γιατί δεν του κόβει.

 

Εγώ το βρίσκω δύσκολο. Προτιμώ κυνικούς, άπιστους, γελοίους κτλ., αλλά σίγουρα είναι μια πρόκληση.

Link to comment
Share on other sites

Οπως σωστα ανεφερε ο Ρασπ,βλακας με βλακας εχει διαφορα.

 

Ειναι καθυστερημενος;

Τοτε εχει ενδιαφερον απο κοινωνιολογικης πλευρας.Πως τον αντιμετωπιζουν οι αλλοι,πως βλεπει τον κοσμο κτλ.Κλασικο παραδειγμα το "Λουλουδια για τον Αλγκερνον".Μπορει κανεις να γραψει για τετοιο ηρωα αλλα θα πρεπει να εχει επαφη και να ξερει απο τετοια ατομα.

 

Ειναι πανεξυπνος αλλα στενομυαλος,εγωιστης,ματαιοδοξος κτλ και παιρνει ηλιθιες αποφασεις?

Αυτο ειναι το πιο τυπικο δειγμα βλακειας πιστευω.Κοιταξτε γυρω σας και θα δειτε οτι υπαρχουν παμπολλα παραδειγματα.Οποτε πιστευω οτι ειναι ευκολοτερο να γραφτει κατι με τετοιο ειδος βλακειας.Το ξερουμε καλα.Αν μη τι αλλο κι εμεις οι ιδιοι ανηκουμε σε αυτο το ειδος ωρες ωρες.

Κλασικο παραδειγμα στη φανταστικη λογοτεχνια: "Ακομη κι οι θεοι"

 

Ειναι απλως αδαης/απειρος κτλ;

Ιδανικο για κωμικο χαρακτηρα,ειδικα αν ειναι και λιγο αδεξιος.Εχει χρησιμοποιηθει κατα καρον απο τα αμερικανακια και εχει ξεφτιλιστει σαν θεμα βεβαια.Απο την αλλη ειναι ενα καλο ειδος βλακειας για την πρωτη φαση του Ηρωα.Σε εκεινη την πρωτη φαση κατα την οποια γινεται το κακο/δημιουργειται το προβλημα το οποιο θα πρεπει να λυθει.Πανω κατω ολες οι ιστοριες που αρχιζουν με τον ασχετο νεαρο αγαθο ηρωα συγκαταλεγονται σε αυτη την κατηγορια.

 

Ο απονηρευτος/πλανεμενος που δεν καθεται να σκεφτει.

Ευκολη λυση για μπρατσωμενους ηρωες που πρωτα σφαζουν και μετα ρωτανε(στυλ barbarian fighter).Επισης για τυφλους υπηρετες του αρχικακου(ακολουθοι του Σαουρον ας πουμε).Κι εδω ισοτρικα εχουμε μπολικο δειγμα οποτε μπορουμε να γραψουμε "εκ του ασφαλους" για τετοιους χαρακτηρες.

 

Τυπικα η προκληση ειναι να γραψεις για εναν ηρωα εξυπνοτερο απο εσενα τον ιδιο.Οι χαζοι θελουν προσοχη μεν αλλα ειναι γενικα πιο ευκολοι.Δεν μου αρεσει να γραφω για απολυτους χαζους αλλα μου αρεσει οι ηρωες μου να κανουν βλακιες και χαζομαρες γιατι ετσι ειναι η ζωη.Οποτε ετσι δημιουργειται και ρεαλισμος.Ασε που ετσι εμφανιζονται και προβληματα απο τα λαθη και η ιστορια γινεται πιο ενδιαφερουσα.

Link to comment
Share on other sites

Να διευκρινίσω ότι αναφέρομαι στην περίπτωση που η ευφυία του εν λόγω χαρακτήρα είναι ξεκάθαρα μικρότερη από τη δική σας και κυρίως στην υποπερίπτωση που είναι μικρότερη από αυτή του μέσου ανθρώπου. Σκεφτείτε καταστάσεις τύπου Hodor από Song of Ice and Fire, ίσως και κάπως καλύτερες π.χ. ο χαρακτήρας μπορεί να μιλάει ή και να κάνει κάποιους βασικούς συλλογισμούς.

Ενδιαφέρον πιστεύω έχει ο συνδυασμός της χαμηλής ευφυίας με θετικά χαρακτηριστικά όπως δύναμη, ομορφιά ή κατοχή ειδικών δυνάμεων/αντικειμένων. Τελικά, όμω, ακόμα και μόνος του αποτελεί ενδιαφέρουσα περίπτωση. Φανταστείτε π.χ. ένα μη ευφυή χαρακτήρα πρωταγωνιστή ιστορίας τρόμου.

Edited by The Blackcloak
Link to comment
Share on other sites

Δε νομίζω ότι υπάρχει χαρακτήρας που να είναι βλάκας και συνάμα άχρηστος - από το γόη Elan του The Order of the Stick, στο μούσκουλο και σοφό Caramon από τις νουβέλες της Dragonlance, μέχρι τον κακόμοιρο αλλά τερατωδώς μυώδη Lennie Small του Of Mice and Men, όλοι έχουν κάτι να επιδείξουν.

Link to comment
Share on other sites

Δηλαδή σε μιλάμε για βλάκα, αλλά για ιδιώτη (αγγληστί idiot). Αυτό είναι πράγματι πρόκληση, αλλιώς βλάκες έχω χρησιμοποιήσει πολλούς (πχ το Ρέντριχ και τον Σάλαγκορν - που τόσο συμπάθησες Σωτήρη- στο Φλεγόμενο Στέμμα)

Link to comment
Share on other sites

Ομολογώ πως ο Σάλαγκορν ήταν κλασσικός τύπος σχιζοφρενή/πυρομανή έτοιμου να εκραγεί ενώ ο Ρέντριχ εκφυλισμένου μονάρχη (και μάλιστα σουλτάνου). Όχι δεν είχα τέτοιους στο μυαλό μου. Ο ιδιώτης στα ελληνικά νομίζω ότι έχει μάλλον διαφορετική σημασία απότι στην αγγλική, δηλ. αυτή του ακοινώνητου τύπου(τουλ. στην πρωτότυπη χρήση του). Δε νομίζω ότι έχει απαραίτητα σχέση με την ευφυία του.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Βασικά από θέμα ψυχογραφήματος θα προτείνω το "ημερολόγιο ενός τρελού" του Γκογκολ. Το ξέρω μιλάμε για χαζούς , όμως σε αυτό παρατηρούμε το πως λειτουργεί και πως σκέφτεται ένα διαφορετικό πρόσωπο. Το βιβλίο αυτό "μιλάει" σε πρώτο πρόσωπο. Βλέπουπε δηλαδή τις σκέψεις του άμεσα κι όσο γίνεται χωρίς το φίλτρο ενός τρίτου.

Link to comment
Share on other sites

  • 7 months later...

Θυμήθηκα αυτό το τόπικ διαβάζοντας μια κριτική για το Λοστρέ, του Λένου Χρηστίδη. Δεν είναι φάντασυ, αλλά μιλάει για μια παρέα βλαττών και κακών ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν στην ελληνική επαρχία του σήμερα.

 

Γενικά ο βλάκας βγάζει γέλιο, γιατί ο συγγραφέας υπαινίσεται ότι εσύ καλέ μου αναγνώστα, δεν είσαι σαν κι αυτόν. Δυστυχώς είναι πολύ δυνατό το στερεότυπο για να μπορέσω να το βγάλω από το μυαλό μου και να σκεφτώ πώς αλλιώς θα μπορούσα να τον χρησημοποιήσω. Από την άλλη, σε ένα παλιότερο τεύχος των Συμπαντικών Διαδρομών διάβασα μια ιστορία με έναν βλάκα, που τελικά πέρνει αυτό ακριβώς που θέλει. Λέγεται ο μεγαλύτερος γύρος αλλά δε θυμάμαι το συγγραφέα αυτή τη στιγμή. Είναι τόσο έξω από το στερεότυπο του βλάκα, που το λάτρεψα.

 

Edit: Τέταρτο τεύχος, συγγραφείς Dave & Rose Cox.

Edited by naroualis
Link to comment
Share on other sites

Να πω εδώ ότι αγαπημένη μου κίνηση ορισμένων συγγραφέων είναι να σε κάνουν να νομίζεις ότι κάποιος είναι χαζός, μόνο και μόνο για να δεις, τελικά, ότι «ανόητος» ή «αφελής» δε σημαίνει ανίκανος να σκεφτεί. :)

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..