vampirella_kk19 Posted November 4, 2006 Share Posted November 4, 2006 Νιώθω το φεγγάρι να με καλεί... Στα σκοτεινά μονοπάτια του... Προχωράω, στο δάσος, μόνη... Γυμνή από αισθήματα... Κρατάω πάντα σφιχτά στο δεξί μου χέρι το μικρό μου στιλέτο με την δηλητηριασμένη μύτη... Ο κίνδυνος παραμονεύει... Πίσω από τα ψηλά δέντρα, που μοιάζουν ζωντανά... Ο προορισμός μου είναι η "Ασημένια λίμνη"... Εκεί θα βαπτιστώ κάτω από τις αχτίδες του φεγγαριού... Και ποτέ ξανά δεν θα είμαι η ίδια... Ακούω τους λύκους να αλυχτάνε... Με φωνάζουν... Με περιμένουν... Εμένα... Την ιέρεια της 'Αρτεμις... Προσπαθώ να ξεφύγω από τον τρόμο... Είναι μάταιο... Όλες οι αναμνήσεις μου, με κυνηγάνε... Πρέπει να φτάσω... Πρέπει... Για να σωθώ... Φωνές στο κεφάλι μου... Κοντεύουν να με τρελάνουν... Δεν πρέπει να αφήσω τα πνεύματα των νεκρών να με κυριεύσουν... Τρέχω... Κλείνω τα αυτιά μου και τρέχω... Το φόρεμα μου, μπλέκεται σε κάτι θάμνους που μοιάζουν σαν να έχουν χέρια και να με τραβάνε πίσω... Με τραβάνε πίσω... Βλέπω πρόσωπα... Πρόσωπα γνωστά... Και μισητά... Γελάνε. Γελάνε με μανία... Τους κοιτάζω και τους φτύνω... Αυτό τους εξόργισε... Έτρεχα... Μου κόπηκε η ανάσα... Τα πόδια μου λύγισαν και έπεσα στο έδαφος... Τους άκουγα από πίσω μου να γελάνε σαρδόνια... Κοίταξα μπροστά μου... Η "Ασημένια Λίμνη", αναφώνησα... Ή μήπως ήταν ένα διαβολικό κόλπο τους...; Βγάζω το φόρεμα μου, και αφήνω το ασημένιο βραχιόλι στο πόδι μου, μόνο... Το νερό είναι ζεστό... Και τόσο λυτρωτικό... Τα γέλια σταματάνε... Και ακούγονται κραυγές... Κραυγές που θα ακούγονται αιώνια... Και οι κοινοί θνητοί θα αναρωτιούνται το γιατί... Οι λύκοι με πλησιάζουν... Γουργουρίζουν καθώς τους ακουμπάω με το γυμνό μου σώμα... Και αποκοιμιέμαι πάνω τους... Η 'Αρτεμις χαμογελάει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά... Το φεγγάρι με λούζει με το πλούσιο φως του... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rhapsody Posted November 4, 2006 Share Posted November 4, 2006 Χμμ, νομίζω ότι αυτό το ποιηματάκι χρειάζεται αρκετές διορθώσεις. Τεχνικά, αυτό που βγάζει μάτι με την πρώτη είναι η υπερβολική χρήση των αποσιωπητικών. Απόσιωπητικά τουλάχιστον στο τέλος κάθε στίχου, σε κάποιους μάλιστα και 2 φορές (μέχρι και 3 είδα κάπου). Πρέπει όταν βάζεις αποσιωπητικά κάπου να σκέφτεσαι πως, όπως και με τα άλλα σημεία στίξης, ουσιαστικά δείχνεις στον αναγνώστη τον τρόπο που θα το διαβάσει. Τα αποσιωπητικά, όπως έχω ξανασχολιάσει και σε άλλα ποιήματα προσφάτως, δηλώνουν μεγάλη παύση στην ανάγνωση αλλά ταυτόχρονα δηλώνουν και κάποια νοητική διεργασία, είτε αυτό σημαίνει ότι ο ποιητής υπονοεί κάτι στο σημείο αυτό, είτε ότι υπάρχει κάποιο νόημα ή συνέχεια που παραλείπεται, είτε μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Αυτό δε γίνεται να συμβαίνει σε κάθε στίχο φυσικά. πχ, Νιώθω το φεγγάρι να με καλεί... Στα σκοτεινά μονοπάτια του... θα ήταν καλύτερο αν έγραφες: Νιώθω το φεγγάρι να με καλεί στα σκοτεινά μονοπάτια του. Εξήγηση: στο τέλος του πρώτου στίχου όχι μόνο δε χρειάζονται αποσιωπητικά αλλά δε χρειάζεται τίποτε απολύτως, ούτε καν κόμμα, δε θα βγάζει νόημα γιατί θα χωρίζεις μετά μια πρόταση άνευ ρήματος. Στο τέλος του δεύτερου δεν υπάρχει πραγματική αιτία να βάλεις αποσιωπητικά. Αφαιρώντας λοιπόν τα περισσότερα αν όχι όλα τα αποσιωπητικά αυτού του ποιήματος νομίζω ότι πρέπει να ξανακοιτάξεις τη στίξη συνολικά, απ την αρχή. Κάτι άλλο μικρό στα τεχνικά είναι το σημείο που γράφεις "Εμένα... Την ιέρεια της 'Αρτεμις..." η κλίση του ονόματος είναι λάθος, θα πεις ή "της Άρτεμης" κατά τη δημοτική, ή "της Αρτέμιδος" (που προσωπικά το βρίσκω και σωστότερο κι ομορφότερο). Αυτά περί των τεχνικών. Ως προς το περιεχόμενο τώρα. Παρουσιάζεις μια ιστορία που υποθέτω ότι είναι συμβολική κι ότι υπάρχει ταύτιση της ποιήτριας με την ιέρεια. Νομίζω ότι ο τρόπος που δίνεις την ιστορία είναι αρκετά απλοικός και επιφανειακός. Δε στερείται βεβαίως φαντασίας ούτε διατύπωσης. Έχει όμως προβληματικά σημεία. Λες στην αρχή: "Προχωράω, στο δάσος, μόνη... Γυμνή από αισθήματα..." Η ιέρεια δεν αισθάνεται τίποτα σύμφωνα με το στίχο αυτό, ή τα συναισθήματά της έχουν πεθάνει αν κάποτε υπήρξαν. Λες όμως μετά: "Τους κοιτάζω και τους φτύνω..." Καθαρό συναίσθημα μίσους και οργής. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμα και τα πληγωμένα αισθήματα παραμένουν αισθήματα, και μάλιστα πολλές φορές είναι ακόμα πιο έντονα από άλλα. Έπειτα, ποιοί είναι όλοι αυτοί οι κακοί; Γιατί σε κυνηγάνε; Ποιός ο λόγος του μίσους; Είμαι σίγουρη πως υπάρχει κάτι πίσω από αυτό, απλώς μέσα από την ιστορία βλέπουμε μόνο το σύμβολο του καλού (ιέρεια) και το σύμβολο του κακού (αυτοί που την καταδιώκουν). Δε βγαίνει κάτι παραπάνω απ αυτό, μόνο ωμό αναίτιο μίσος, θύτης και θύμα, άνευ εμφανούς αιτίας... Κάτι θες να μας πεις εδώ είμαι σίγουρη, αλλά δεν είναι καθαρό. Χμ, αυτά σε γενικές γραμμές από μένα. Ελπίζω να σε βοήθησα. Πάντα αποτελούν την υποκειμενική μου κρίση βέβαια. Νομίζω πάντως ότι η γραφή σου δείχνει πως έχεις δυνατότητες να εκφράσεις πράγματα, αρκεί να προσέξεις κάποια πράγματα και να προσπαθήσεις να είναι πιο "εσωτερικά" αυτά που γράφεις. Φιλικά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vampirella_kk19 Posted November 4, 2006 Author Share Posted November 4, 2006 (edited) Αυτό με τα αποσιωποιητικά, όντως με έφερε σε δίλλημα. Να τα βάλω, να μην τα βάλω? Πάντως κάθε κριτική είναι ευπρόσδεκτη και την χρειάζομαι, μιας και είναι το πρώτο ποίημα που έγραψα ποτέ! Όσο για τα υπόλοιπα που μου είπες, καλά έκανες και τα επισήμανες γιατί εσύ σαν τρίτη τα βλέπεις καλύτερα! Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ και θα το κοιτάξω, ώστε να το κάνω καλύτερο! Edited November 4, 2006 by vampirella_kk19 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 5, 2006 Share Posted November 5, 2006 Συμφωνώ με την Ραψωδία σε όλα. Πρέπει να ξανακοιτάξεις το ποίημα, και ειδικά τι θέλεις να εκφράσεις με αυτό. Να κοιτάξεις την κάθε πρόταση και να ρωτήσεις τον εαυτό σου "τι λέω εδώ;" και "γιατί το λέω;". Είναι μια μαγική και χρήσιμη διαδικασία. Μπορεί να μετατρέψει ένα μέτριο γραπτό τριάντα γραμμών σε ένα ποίημα δεκαπέντε στίχων. Σκέψου τι θέλεις να πεις στον αναγνώστη με αυτό το αφηγηματικό ποίημα, τι θέλεις να εκφράσεις εσύ και τι θέλεις να αποκομίσουν οι άλλοι. [Και φυσικά εξαφάνισε τα περιττά εισαγωγικά! :tongue:] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 5, 2006 Share Posted November 5, 2006 Αυτό εδώ θα μπορούσε να ήταν μια ενδιαφέρουσα σύντομη ιστορία φαντασίας, αλλά για κάποιον λόγο δε δουλεύει ως ποιήμα. Βασικά δεν έχει λόγο να είναι ποιήμα, είναι πεζό με συνεχές αλλαγές γραμμών και... πολλά αποσιωπητικά. Για τα περί στίξεων με κάλυψαν οι δύο προηγούμενες κριτικοί Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 5, 2006 Share Posted November 5, 2006 Βασικά ναι, το σκεφτόμουν κι εγώ, μπορεί να είναι καλύτερα να το μετατρέψεις σε ιστορία παρά να βγάλεις όλα τα περιττά που το κάνουν να μη δουλεύει ως ποίημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rhapsody Posted November 5, 2006 Share Posted November 5, 2006 Συμφωνώ κι εγώ με αυτό που λένε τα παιδιά. Όπως είπα άλλωστε, δε στερείται φαντασίας και έκφραστικής άνεσης, απλώς του λείπουν σημαντικά ποιητικά στοιχεία. Θα μπορούσε κάλλιστα να βγει απ αυτό μια υπέροχη ιστορία φαντασίας, ως ιδέα μαρέσει πολύ, στο προτίνω κι εγώ. Θα είχε ενδιαφέρον αν δούμε κάτι τέτοιο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vampirella_kk19 Posted November 5, 2006 Author Share Posted November 5, 2006 Δεν είναι άσχημη ιδεά, να το κάνω διήγημα ή ιστορία φαντασίας και αυτό το "ποίημα", να είναι οι σκέψεις τις κοπέλας...Ευχαριστώ παιδιά! Μου δώσατε ιδέα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted November 5, 2006 Share Posted November 5, 2006 Θα το παίξω λίγο σπασικλάκιας, αλλά δεν το διάβασα και ο λόγος είναι τα πολλά αποσιωπητικά! Εγκράτια στα μέσα έκφρασης! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vampirella_kk19 Posted November 5, 2006 Author Share Posted November 5, 2006 Το φαντάστηκα. Παλιότερα έγραφα μόνο με αποσιωποιτικά, μπροστα και πίσω απο την πρόταση, αλλά κατάλαβα ότι είναι ενοχλητικό, σπαστικό και ηλίθιο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted November 7, 2006 Share Posted November 7, 2006 Γεγονός είναι ότι μιάζει ποιο πολύ με ιστορία φαντασίας παρά με ποίημα. Σουλούποσέ το. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.