Λέων - 1ο κεφάλαιο.

[Deodonus]

Όνομα Συγγραφέα: Deodonus

Είδος: Φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Χμμμ... λίγο!

Αριθμός Λέξεων: 1469

Αυτοτελής; Όχι. Αποτελεί το 1ο κεφάλαιο.

Σχόλια: Η ιστορία ενός διπλωμάτη. Είναι το πρώτο κεφάλαιο και, όταν βρω την όρεξη, θα γράψω και το επόμενο.

 

 

Φωτιά. Παντού φωτιά. Και μια μορφή γιγάντια, να έρχεται καταπάνω του, ανεμίζοντας βαριά τις τεράστιες φτερούγες της.

 

Ξύπνησε ιδρωμένος. Με μια απότομη κίνηση, τίναξε τα σκεπάσματα, αφήνοντας το γυμνό του κορμί να ανακουφιστεί στην παγωνιά του δωματίου του. Ο καυτός αέρας που τον αγκάλιαζε, σύντομα διαλύθηκε και με αργές κινήσεις, ξαναμπήκε κάτω από τις κουβέρτες του, που ήταν ακόμα ζεστές.

 

Ο ίδιος εφιάλτης για πολλοστή φορά. Το ίδιο κάψιμο σε όλο του το σώμα. Όταν τελείωνε αυτή του την αποστολή, έπρεπε οπωσδήποτε να επισκεφτεί έναν θεραπευτή για να ξαναβρεί την ηρεμία του. Αχ, πόσο σιχαινόταν αυτές τις φτηνές διπλωματικές αποστολές που, όπως σκέφτεται συχνά, σκοπό δεν έχουν παρά να ταλαιπωρούν τους διπλωμάτες με ατελείωτα ταξίδια, κουραστικές πεζοπορίες και χαζές ευγένειες σε βαρετά σαλόνια αρχόντων.

 

 

 

Το πρωί ξύπνησε από θορύβους στο διπλανό δωμάτιο. Ένα ζεύγος γιόρταζε τον ερχομό του ήλιου με τον δικό του τρόπο. Φανερά δυσανασχετισμένος, μάλλον πιο πολύ από το μέγεθος του εισοδήματός του που τον ανάγκαζε να αρκείται σε φτηνιάρικα πανδοχεία, σηκώθηκε και άνοιξε τον σάκο του δίπλα από την ξεχαρβαλωμένη ντουλάπα και έβγαλε έναν καφέ μπόγο. Ξεκρέμασε γρήγορα τα ρούχα του από την κρεμάστρα και τα φόρεσε. Η «θαλπωρή» του εν λόγω κτιρίου δεν σου επέτρεπε να μένεις παραπάνω από μια στιγμή χωρίς σκεπάσματα ή ρούχα, ειδικά και όταν βρίσκεσαι στα μέσα του χειμώνα. Άνοιξε τον μπόγο και έβγαλε από μέσα την επίσημη φορεσιά του. Άρχισε να την φοράει με προσοχή, ενώ το μυαλό του ξέφυγε λίγο στα παλιά. Το διπλανό ζεύγος είχε τελειώσει την πρωινή του «προσευχή». Οι δικές του προσευχές είχαν τελειώσει αρκετά φεγγάρια τώρα…

 

 

 

Κατέβηκε τις ξύλινες σκάλες και κάθισε σε ένα γωνιακό τραπέζι, με τον παρευρισκόμενο κόσμο να ρίχνει ματιές απορίας και καχυποψίας στην μωβ μπέρτα του και το ασημένιο του περιδέραιο. Αφού παρήγγειλε ένα ζεστό τσάι, άνοιξε την στρογγυλή θήκη στην ζώνη του και έβγαλε μερικά κουλουριασμένα έγγραφα, να τους ρίξει μια τελευταία ματιά.

 

Τα κατακόκκινα μάτια του, που πάντα ξάφνιαζαν για το χρώμα τους, τρέχανε γρήγορα στις αράδες, σταματώντας κάθε λίγο για να δει και πίσω από αυτές. Άλλη μια διαολεμένη ανατίμηση των αγαθών, καινούργιες οικονομικές συμφωνίες. Πιέζει ο βασιλιάς για νέα εισοδήματα τους άρχοντες και στο τέλος την πληρώνουν οι διπλωμάτες. Εμ, τι τά’ θελες και ‘συ; Οι εποχές των συνομωσιών περάσανε. Πάνε οι μέρες εκείνες που ο διπλωμάτης είχε στα χέρια του την μοίρα τριών βασιλείων και βάλε.

 

Τελείωσε το τσάι του, που περιέργως είχε μια ελαφριά τριανταφυλλένια γεύση, μάζεψε τα χαρτιά του και βγήκε έξω.

 

Ο συννεφιασμένος πρωινός ουρανός σκόρπιζε το φως του ήλιου με μια περίεργη μουντή απόχρωση, που έκανε τα πέτρινα κτήρια να μοιάζουν αρκετά καταθλιπτικά. Ειδικά σε συνδυασμό με τους, μαυροφορεμένους ως επί τo πλείστον, κατοίκους του, να διασχίζουν νωχελικά τους δρόμους, η Πόλη της Γέφυρας, αλλιώς και Γεφυρούπολη, έδινε την εντύπωση ότι πάσχει από λοιμό ή πανώλη ή κάποια άλλη επιδημία που σπέρνει τον πόνο και την σιωπή.

 

«Καταραμένοι βόρειοι», σκεφτόταν όσο περπάταγε στον κεντρικό δρόμο. «Είναι απίστευτο πώς όλες οι πόλεις τους σε κάνουν ή μίζερο ή μανιοκαταθλιπτικό». Η απορία του για την ονομασία της πόλης, λύθηκε κάπως άδοξα, όταν κάποια στιγμή τα σπίτια του οικισμού σταμάτησαν για λίγο, δημιουργώντας μια λωρίδα γης κάθετη στον δρόμο, που πιθανότατα να ήταν μια παλιά κοίτη κάποιου ποταμού, όπως μαρτυρούσαν διάσπαρτοι νερόλακκοι και κάποιο σχετικό βάθος του.

 

Καθώς διέσχιζε το γεφυράκι, πιθανότατα κάποτε το σύμβολο της πόλης, ένοιωσε μια ξαφνική ζαλάδα, σαν ένα κάτι να γλίστρησε μέσα στο κεφάλι του. Συνέχισε τον δρόμο του κάπως αναστατωμένος. Πρώτα οι εφιάλτες και ο ιδρώτας, τώρα και ζαλάδες. Το θέμα έμοιαζε τα επείγει.

 

 

 

Το αρχοντικό της πόλης ήταν ίσως το μόνο κτήριο που άξιζε να διακρίνει κανείς από το υπόλοιπο πλήθος, αν και αυτή ήταν χτισμένο από την ίδια παγωμένη πέτρα και το σκουρόχρωμο ξύλο. Η Άνοιξη, σκέφτηκε, θα πρέπει να είναι αρκετά οξύμωρη σε αυτήν την πόλη. Η μικρή του αυλή ήταν ελαφρώς ατημέλητη και έκανε έντονη αντίθεση με το επιβλητικό τριώροφο κτήριο. Οι γεροδεμένοι φρουροί στεκόντουσαν κάπως αδιάφορα δίπλα στην πόρτα και αρκέστηκαν σε μια λοξή ματιά για να ανοίξουν την πόρτα. Ο όλη προχειρότητα τον είχε ενοχλήσει λίγο, καθ’ ότι είχε συνηθίσει σε παλάτια, όπου οι αυλές τους είχαν το μέγεθος μικρού χωριού και οι φρουροί στεκόντουσαν πάντα προσοχή.

 

Η κεντρική αίθουσα ήταν σχετικά ζεστή, με τα τρία τζάκια να σκορπάνε την μυρωδιά του ξύλου, ενώ βαριά μαύρα υφάσματα κρεμόντουσαν στον τοίχο, προσπαθώντας να κρατήσουν την ζέστη μέσα. Δυο – τρία πηγαδάκια ευγενών τον κοίταξαν καχύποπτα και μετά συνέχισαν τις συνομωσίες τους. Ένας από αυτούς, ο νεότερος ίσως, τον πλησίασε, με τα σγουρά σκουροκάστανα μαλλιά του να του χαϊδεύουν τους ώμους.

 

- Ο διπλωμάτης του άρχοντος Εισράτου, άμα δεν κάνω λάθος.

- Μάλιστα, ο ίδιος. Ο άρχοντάς μου έχει κανονίσει συνάντηση με τον άρχοντα Φαίδων, απάντησε κοιτώντας τον στα γκρίζα του μάτια με την περίεργη λάμψη.

- Παρακαλώ, ακολουθήστε με.

 

Ανέβηκαν πάνω, από την μεγάλη ξύλινη σκάλα στο βάθος της αίθουσας. Ο όροφος ακολουθούσε τα ίδια μοτίβα χρωμάτων, μόνο που τώρα υπήρχε και η παχιά βαθυκόκκινη μοκέτα, που γλύκαινε κάπως την ατμόσφαιρα. Ο ευγενικός νέος με τα γκρίζα μάτια, του έκανε νόημα να σταματήσει έξω από μια πόρτα και μπήκε μέσα. Μετά από λίγο βγήκε και την άφησε ανοιχτή.

 

Παίρνοντας το πρέπον επίσημο ύφος, μπήκε μέσα με σίγουρο βήμα, ενώ από μέσα του έβγαλε έναν μικρό αναστεναγμό.

 

- Ο αξιαγάπητος Αμφίλαος, αν θυμάμαι καλά! Καλώς ήλθατε στην Πόλη της Γέφυρας!

- Άρχων Φαίδων, απάντησε με μια μικρή υπόκλιση.

- Τι νέα μας φέρνεις από την Χάνια; ρώτησε χαμογελώντας κάτω από την πυκνή γενειάδα του.

 

Το πρόσωπό του, σκαμμένο από τα χρόνια και τις έγνοιες, είχε την αυστηρότητα ενός βασιλιά και την γλυκύτητα ενός παιδιού, ενώ τα κατάμαυρα μάτια του κοιτούσαν ζωηρά τον διπλωμάτη. Ο ταπεινός θρόνος του από βαθυκόκκινο ξύλο, έμοιαζε μετά βίας να αντέχει το βάρος του εύσωμου άντρα, ενώ στα μπράτσα του υπήρχαν ασημένια διάκοσμα και παραστάσεις.

 

- Ο άρχοντάς μου σας στέλνει αυτά τα έγγραφα να τα εξετάσετε, είπε βγάζοντας ένα κουλουριασμένο χαρτί από την θήκη του. Αφορούν την ανατίμηση στο εμπόριο του λιβανιού, που εισάγουμε από το βασίλειό σας και ζητά την μείωση του κόστους κατά ένα πέμπτο.

 

 

 

Κοιτούσε νευρικός τον άρχοντα καθώς αυτός διάβαζε γρήγορα το χαρτί. Ήξερε πως τα πράγματα ήταν λίγο δύσκολα: το βασίλειο του Δάμνονα στηριζόταν αρκετά στις εξαγωγές του σπάνιου λιβανιού του και πως αυτή η πόλη ουσιαστικά ζούσε από αυτό. Ήξερε επίσης ότι, παρά τις τωρινές καλές τους σχέσεις, τα βασίλειά τους κάποτε συγκρούστηκαν την περίοδο των πολέμων. Στην καλύτερη περίπτωση, ο άρχοντας θα τον άφηνε να φύγει, στέλνοντας γραπτώς την άρνησή του. Στην χειρότερη, θα έπρεπε να υποστεί αυτός την θυμό του.

 

- Πολύ καλά. Θα γίνει όπως επιθυμεί ο άρχοντάς σου.

 

Έμεινε σύξυλος. Τον κοιτούσε αποχαυνωμένα, καθώς υπέγραφε το χαρτί και έβαζε την βασιλική σφραγίδα στο έγγραφο. Ή θα κατάλαβε λάθος ή ήταν τρελός, δεν εξηγείται αλλιώς! Καταπίνοντας την έκπληξή του για αργότερα, έλαβε το χαρτί και το τύλιξε στην θήκη, έκανε πάλι μια μικρή υπόκλιση και βγήκε από την αίθουσα.

 

 

 

Μέχρι το απόγευμα ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του. Τόσες συζητήσεις με τον άρχοντά του και τους γραμματείς, προσεκτικοί χειρισμοί με την γλώσσα για να αποφύγουν τα χειρότερα και όμως, μια καταδικασμένη πρόταση απαντήθηκε καταφατικά. Κάτι υπήρχε εκεί πίσω και δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν.

 

Σίγουρα δεν ήταν χαρούμενος και σίγουρα δεν ήταν ήρεμος. Αλλά ο μεσημεριανός ύπνος πήρε μακριά τις σκέψεις του και ανυπομονούσε να γυρίσει πίσω. Οι δυο μέρες του ταξιδιού του φαινόντουσαν ατέλειωτες καθώς τις σκεφτόταν. Όχι πως είχε και κανέναν που να τον περιμένει πίσω στην πόλη…

 

 

 

Ξύπνησε μέσα στην νύχτα ανήσυχος. Άμα ήταν από κάποιον εφιάλτη πάλι, θα ένιωθε κάπως καλύτερα, γιατί τουλάχιστον θα ήξερε τι ήταν. Αλλά αυτό το περίεργο αίσθημα τον φόβισε αρκετά.

Ήταν το τελευταίο του βράδυ στην ύπαιθρο. Αύριο επί τέλους θα κοιμόταν και πάλι στο ζεστό του δωμάτιο. Είναι αρκετά σκληρό, μόνος στο στην εξοχή στην μέση του χειμώνα. Μόνος… Τώρα που το ξανασκεφτόταν, δεν είναι και η καλύτερη ιδέα να ταξιδεύει μόνος. Όχι πώς υπήρχαν γενικά κίνδυνοι, απλά αυτή η ανησυχία και αυτή η μοναξιά…

 

Γύρισε ανάσκελα και ατένισε τον έναστρο νυχτερινό ουρανό. Η σκέψη του ταξίδεψε σε όλα αυτά που κάνει τον τελευταίο καιρό. Προσπάθησε να διακρίνει έστω και μία στιγμή χαράς, λύπης, κάτι τουλάχιστον που να τον ελευθερώσει από την ανία του. Τίποτα. Απόλυτη χλιαρότητα.

 

Μια περίεργη σκέψη πέρασε από το μυαλό του. Εάν πέθαινε τώρα, εάν σκοτωνόταν ή αυτοκτονούσε, θα άλλαζε τίποτα στο σύμπαν; Θα στεναχωριόταν κανείς; Θα χαιρόταν κανείς; - ναι έστω και αυτό! Τι τον κρατάει στην ζωή, γιατί ζει τέλος πάντων;

 

Τίποτα, τίποτα δεν υπάρχει πια. Μόνο μια μακρινή ανάμνηση πριν είκοσι και μήνες. Μια μακρινή ανάμνηση με παταπράσηνα μάτια, μακριά μαύρα μαλλιά και χαμογελαστά χείλη, που χάνετε σε μια νεφέλη από ψέμα, εγωισμό, ζήλια και κακία.

 

Ένα αστέρι έπεσε και άφησε για λίγο την έσχατη λάμψη του στον ουράνιο θόλο. Μια ευχή ακούστηκε, σαν ψίθυρος, σαν προσευχή, να ταξιδεύει μακριά και να χάνετε στον αιθέρα…

 

 

 

 

 

Υ.Γ.: Ζητώ συγγνώμη για τα πολλά κενά. Το μονό κενό μεταφράζεται ως αλλαγή παραγράφου. Το τριπλό ως μια γραμμή κενό.

[Nienna]

Μου άρεσε πάρα πολύ μέχρι το σημείο που έμεινε σύξυλος και βγήκε από την αίθουσα. Μετά μου φάνηκε κάπως ενοχλητικό το ότι εγώ αναρωτιόμουν τι στο καλό συνέβη και γιατί πήρε καταφατική απάντηση, ενώ ο ήρωάς μας δεν σκεφτόταν αυτό κι άρχισε ν΄αναπολεί το παρελθόν του. Είναι περίεργο να νοιάζει τον αναγνώστη και να μη νοιάζει τον ήρωα, ενώ ήδη είχε σκεφτεί πως 'κάτι κρύβεται από πίσω'.

 

Θέλω να μάθω τι θα γίνει, πάντως, θέλω τη συνέχεια. Να τη γράψεις. Ίσως έτσι ν' αρχίσουν να φαίνονται λιγότερο ξεκάρφωτες οι σκέψεις του διπλωμάτη στο τέλος.

 

 

[Μερικά ρήματα που τα έχεις σε -αγε θα τα προτιμούσε σε -ούσε π.χ. περπατούσε αντί για περπάταγε. Το ξέρω πως είναι αθηναϊκό, αλλά... ακούγεται κάπως άσχημα.]

Edited November 12, 2006 by Nienna

[Rhapsody]

Μου άρεσε πολύ Η γραφή είναι στρωτή, η έκφρασή σου είναι σε καλό επίπεδο και δεν είχε ουσιαστικά λάθη. Συμφωνώ με τη Nienna ότι ίσως θα έπρεπε ο ήρωας να εκφράσει μεγαλύτερη ανησυχία και προσβληματισμό ως προς τους λόγους που οδήγησαν τον άρχοντα να απαντήσει καταφατικά. Ωστόσο και η αναδρομή στο παρελθόν έχει ενδιαφέρον. Περιμένω ότι θα κάνεις εκτενέστερη αναφορά στα επόμενα κεφάλαια και στα δύο αυτά θέματα. Αυτό που μου άρεσε ιδιαιτέρως ήταν ο βασικός χαρακτήρας, είναι ένας απλός διπλωμάτης, πιο πολύ σαν αγγελιοφόρο τον παρουσιάζεις, ενώ σπάνια βρίσκουμε τόσο απλούς ρόλους στους κεντρικούς ήρωες. Σου αφήνει έτσι τη δυνατότητα να πλάσεις έναν ρεαλιστικό και πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρα νομίζω. Προσπάθησε να τον αναπτύξεις. Αναμένω το επόμενο κεφάλαιο με ανυπομονησία

[month]

Πολύ νορίς για να βγάλω εκτίμηση. Διαβάζεται εύκολα, δίνει σωστά τις εικόνες. Μπλέκει όμως εκεί που δεν θα έπρεπε. Οι σκέψεις του χαρακτήρα δεν είναι αρκετά, έξυπνες; κηνικές;. Αν δεν κάνω λάθος τον ξυλώσανε απο κάποιο μεγάλο πόστο εξαιτίας κάποιου γεγονότος. Δεν ακούγεται τόσο πικρόχολος. Κουρασμένος περισότερο και ελάχιστο σαρκαστικός.

[Deodonus]

Είναι περίεργο να νοιάζει τον αναγνώστη και να μη νοιάζει τον ήρωα, ενώ ήδη είχε σκεφτεί πως 'κάτι κρύβεται από πίσω'.

Χιχι... αυτό είναι κάτι μεταξύ λάθους και επίτιδες! Από την μιά τον νοιάζει και τον προβληματίζει, αλλά από την άλλη δεν είναι και δική του δουλειά: αυτά αφορούν μάλλον τους άρχοντες παρά αυτόν τον ίδιο. Επίσης, μάλλον μου βγίκε να δείξω πιο πολύ τον ίδιο τον χαρακτήρα και τα συναισθήματά του, παρά το γεγονός εξ αυτού. Γράφω λίγο "αυτόματα" και δεν σκέφτομαι πολύ...

 

Αυτό που μου άρεσε ιδιαιτέρως ήταν ο βασικός χαρακτήρας, είναι ένας απλός διπλωμάτης, πιο πολύ σαν αγγελιοφόρο τον παρουσιάζεις, ενώ σπάνια βρίσκουμε τόσο απλούς ρόλους στους κεντρικούς ήρωες. Σου αφήνει έτσι τη δυνατότητα να πλάσεις έναν ρεαλιστικό και πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρα νομίζω.

Σ'ευχαριστώ πολύ! Αυτό προσπαθώ, μια πιο ανθρώπηνη προσέγγηση του Φάντασυ, χωρίς υπεράνθρωπους ήρωες και "εφφέ", αλλά πιο πολύ ανάδειξη της καθημερινότητας αυτών των ανθρώπων. Η μεγάλη μου απορία στο d'n'd: "Μα καλά, σπίτια δεν έχουν;!"

 

Οι σκέψεις του χαρακτήρα δεν είναι αρκετά, έξυπνες; κηνικές;. Αν δεν κάνω λάθος τον ξυλώσανε απο κάποιο μεγάλο πόστο εξαιτίας κάποιου γεγονότος. Δεν ακούγεται τόσο πικρόχολος. Κουρασμένος περισότερο και ελάχιστο σαρκαστικός.

Χμ, δεν τον ξηλώσανε από πουθενά, δεν ξέρω που φάνικε. Ίσως δείχνει υπερβολικά "κουρασμένος" όπως λες (σωστά κατάλαβες) απ'όσο θα'πρεπε. Όσο για την εξυπνάδα του χαρακτήρα, δεν έχει και τόσο μεγάλο IQ, ούτως ή άλλως.

 

Σας ευχαριστώ πάντως για τα σχόλιά σας! Μου δώσαν το ενδιαφέρον να συνεχίσω την ιστορία παραπέρα! Άμα μπορέσω, θα αρχίσω και απόψε να γράφω. Έχει πολύ ιστορία ακόμα...

[tec-goblin]

Ενδιαφέρον, αν και ναι, είναι πολύ νωρίς. Κι εγώ έχω αυτή την απορία με τα σπίτια των χαρακτήρων στο dnd, και ευτυχώς το προσέχω το θέμα εδώ και 4-5 χρόνια

 

Μερικές μικρές διορθώσεις:

" μετά συνέχισαν τις συνομωσίες τους. " - θα προτιμούσα άλλη λέξη για να μην δημιουργεί αντίθεση με το "η εποχή των συνομωσιών είχε περάσει"

 

"Τι νέα μας φέρνεις από την Χάνια;" διάβασα "από τα Χανιά" την πρώτη φορά, χεχεχε

 

"παταπράσηνα μάτια" ?? καταπράσινα;

 

"να ταξιδεύει μακριά και να χάνετε στον αιθέρα…" χάνετΑΙ ;)

 

Για να αποφύγεις τα κενά, απενεργοποίησε τον advanced text editor - στον ΙΕ κάνει εξυπνάδες. Είχα κι εγώ αυτό το πρόβλημα.

 

Keep on ;)