Rhapsody Posted November 10, 2006 Share Posted November 10, 2006 (edited) At Home The time I was a little girl my smiles were gold and precious. They winked away the rusty dust, they winked at every mischief, they even broke the burden’s wings and sang the slightest fever. When mom was just a little girl – how memorable her eyebrows – even the smallest fluffy things were wording sighs on rainbows, even the railroads leading home would smell of longing windows… Children have left so long ago, their rooms are looking drizzly. Children whose eyes are raining dim, children with no expressions. Children whose pride’s been bent to death and now is resting restless. One must be searching for a dream, once read in colour pages, the other hides back in the dark and prays hard to her canvas, with lightning strikes and cloudy needs to fill the empty spacings... Edited November 11, 2006 by Nihilio Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Holly_Molly Posted November 11, 2006 Share Posted November 11, 2006 Μπράβο Mε συγκίνησες πάλι, Ραψωδία μου... Και αυτή τη φορά πιο πολύ, γιατί άγγιξες την ευαίσθητη χορδή μου, τη χαμένη παιδική ηλικία. Και πάντα με τη λεπτή νότα μελαγχολίας που τόσο μ’αρέσει να βλέπω στα ποιήματα. Είναι πολύ όμορφα γραμμένο, λυρικό και ταυτόχονα «απλό».Γλυκό και ευαίσθητο.Τέτοια θέλω να γράφεις! B) Αφού είσαι τόσο ευαίσθητη κατά βάθος, θα ήθελα να φαινόταν πιο καθαρά και «θαρραλέα» σε κάποια ποιήματά σου. Anyway, και πάλι μπράβο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted November 11, 2006 Share Posted November 11, 2006 Δεν νομίζω να είναι απλά μόνο για την δική μας χαμένη παιδική ηλικία, ή ακόμα και για την χαμένη παιδική ηλικία των γονιών μας. Κάπου νομίζω ότι μιλάει για την έλειψη της παιδικής ηλικίας γενικότερα σήμερα. Μου άρεσε αρκετά σαν ποίημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rhapsody Posted November 11, 2006 Author Share Posted November 11, 2006 Αφού είσαι τόσο ευαίσθητη κατά βάθος, θα ήθελα να φαινόταν πιο καθαρά και «θαρραλέα» σε κάποια ποιήματά σου. Ο καθένας βλέπει και εκφράζει την ευαισθησία του με τον τρόπο του αγαπητή Molly. Και το θάρρος είναι σχετικό επίσης. Πράγματι δε θέλω να μιλήσω για τη "χαμένη παιδική ηλικία", η προσσέγγιση του Month είναι σωστότερη θαρρώ. Βέβαια όταν το έγραφα δεν είχα ακριβώς ως στόχο τη γενίκευση αλλα μπορείς να το δεις κι έτσι... Ευχαριστώ για τα σχόλια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sarabande Posted November 11, 2006 Share Posted November 11, 2006 Πανέμορφο ποίημα Ραψωδία (αν και προτιμώ τα ελληνικά σου - η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια σε νοήματα). Το στοιχείο της απώλειας είναι αυτό που συγκινεί τελικά τόσο πολύ. Η απώλεια όχι μόνο της παιδικής ηλικίας αλλά και οτιδήποτε μπορεί αυτή να συμβολίζει. Πάντα πρέπει να αφήνουμε ένα παράθυρο διάπλατα ανοιχτό, για να μπορούν οι παιδικές ψυχές να φτερουγίσουν πάλι μέσα μας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vampirella_kk19 Posted November 12, 2006 Share Posted November 12, 2006 Πραγματικά όμορφο ποιήμα! Οι εικόνες που μιλάνε για την αθωότητα και την ξαφνική αλλαγή της εφηβείας είναι πάρα πολύ ζωντανές και σε στιγματίζουν. Χαράζονται στην καρδιά σου. Μπράβο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rhapsody Posted November 12, 2006 Author Share Posted November 12, 2006 Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια Μικρή σχέση έχει βέβαια το ποίημα με την αθωότητα και την παιδική ηλικία και την εφηβία κτλ κτλ... άλλωστε όπως έχω εκφράσει και πρόσφατα σε ένα ποίημα της Holly Molly που έχει να κάνει με αυτό ακριβώς το θέμα, δε θεωρώ ούτε ιδανική την παιδική "αθωότητα" ούτε ότι αυτή μαγικά χάνεται μεγαλώνοντας. Τα παιδιά δεν είναι πραγματικά παιδιά στο ποίημα, ούτε καν έφηβοι δεν είναι... Εδώ αναφέρομαι σε πιο συγκεκριμένες καταστάσεις. Χμ, υποθέτω ότι στον καθένα μπορεί να λέει και κάτι διαφορετικό βέβαια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 12, 2006 Share Posted November 12, 2006 Είναι όλο πολύ όμορφο, αλλά υπάρχουν φράσεις που θα θυμάμαι [και φράσεις που ίσως ξεχάσω]... 'even the railroads leading home would smell of longing windows…' 'Children whose pride’s been bent to death and now is resting restless.' Με αποκορύφωμα το 'with lightning strikes and cloudy needs to fill the empty spacings...' το οποίο είναι πανέμορφη κατακλείδα, είναι όντως υπέροχο. Ξέρεις να κλείνεις, γενικά. Ξέρεις να τελειώνεις τα ποιήματά σου, κι αυτό για μένα [ναι, όσο παράξενο κι αν φαίνεται] είναι ένας πολύ σημαντικός παράγων. Όσο για το νόημα, ξέρεις πως και με αφορά, και με αγγίζει. Επίσης, παίρνεις ένα αστεράκι για τη σωστή χρήση του 'memorable' όσον αφορά το μέτρο. Οι περισσότεροι Έλληνες θα μετρούσαν τέσσερις συλλαβές, και θα μου έσπαγαν τα νεύρα. Μπράβο για τις τρεις συλλαβές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.