λεϊβράρ

[araquel]

όνομα συγγραφέα: στέλιος (araquel)

είδος: φαντασία

βία: μπα (?)

σεξ: μακάρι

αριθμός λέξεων: 2.041

αυτοτελής: με το τίποτα

σχόλια: χα, πρώτη ιστορία που ανεβάζω. ειναι το πρώτο ή από τα πρώτα μέρη μιας ιστορίας που έχω κατά νου. ο τίτλος αναφέρεται στη γενικότερη ιστορία, δεν πολυταιριάζει εδώ. αμα δεν σας βολεύει, απλώς φανταστείτε το χωρίς τίτλο.

 

ok, here goes nothing...

 

 

Το παρατηρητήριο ήταν μια κατασκευή που έφτανε τα είκοσι μέτρα περίπου σε ύψος, όπως το είχαν υπολογίσει πρόχειρα με το μάτι. Υπήρχε μια σκάλα η οποία, ακολουθώντας τετράγωνη περιμετρική πορεία, οδηγούσε σε μια μικρή πλατφόρμα, όπου στο κέντρο της βρισκόταν ο θάλαμος παρατήρησης. Τις φορές που είχε βρεθεί πάνω για υπηρεσία, είχε κάτσει με τις ώρες χαζεύοντας τη θέα, χαμένος στις σκέψεις του, η μουσική να παίζει ανενόχλητη από τα ακουστικά του.

Την παρούσα στιγμή, όμως, βρίσκονταν στη βάση του παρατηρητηρίου. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, είχε μια έντονη ψύχρα και, όπως το είχαν ήδη σχολιάσει, μια διαβολεμένη υγρασία. Ο Μήνας και ακόμα δύο στρατιώτες, ο Βασίλης και ο Κοσμάς. Καθισμένοι πρόχειρα στη βάση του παρατηρητηρίου, συζητούσαν κάτω από τον έναστρο ουρανό, ροκανίζοντας την ώρα. Η συζήτηση είχε εκτροχιαστεί στο αγαπημένο θέμα των αστικών μύθων, σε ιστορίες που είχαν συμβεί σε γνωστούς των φίλων τους. Έχοντας συνεισφέρει στο συγκεκριμένο θέμα όσες ιστορίες του ήρθαν απευθείας στο μυαλό, ο Μήνας αφέθηκε να κοιτάζει το χώμα. Είχαν περάσει πάνω από τις τρεις ώρες από τη στιγμή που τους άφησαν στην ενέδρα, η ώρα είχε περάσει σχετικά γρήγορα και ανυπομονούσαν να επιστρέψουν πίσω στο στρατόπεδο. Τραγικό αυτό, σκέφτηκε, να ανυπομονεί κανείς να γυρίσει στο στρατόπεδο, να όμως που συμβαίνει. Και είχαν ακόμα τρεις γεμάτες ώρες μπροστά τους.

Αφημένος στις σκέψεις του, μπήκε στην ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, νιώθοντας το κρύο και την υγρασία να τον τυλίγουν. Άνοιξε τα μάτια του και προσπάθησε να θέσει τον εαυτό του σε εγρήγορση. Άναψε ένα τσιγάρο, και έστρεψε την προσοχή του πάλι στη συζήτηση που συνεχιζόταν εν τη απουσία του.

Η λαχανιασμένη ανάσα πήρε λεκτική έκφραση στο μυαλό του και τότε μόνο συνειδητοποίησε τι ήταν. Τόση ώρα, ανάμεσα στους ήχους της νύχτας και τα διερχόμενα αμάξια στο δρόμο πιο κάτω, δεν την είχε απομονώσει, και για αυτόν το λόγο, ούτε και αναγνωρίσει. Η ανάσα, αν έκρινε σωστά από την περίοδο επανάληψης, ανήκε σε μικρό ζώο, κουρασμένο. Την άκουγε γύρω στα δύο λεπτά και πλέον ήταν σίγουρος ότι δυνάμωνε, ότι το ζώο πλησίαζε. Προτίμησε να μην πει ακόμη τίποτα στους άλλους. Το να ακούς κάτι και να αποδεικνύεται μετά ότι δεν υπήρχε και ήταν απλώς αποκύημα της φαντασίας σου ήταν κάτι που συνέβαινε συχνά. Πόσο μάλλον αν έχεις υπηρεσία κοντά στα σύνορα και είσαι κουρασμένος, σκέφτηκε.

Από την ίδια κατεύθυνση ακούστηκε ξαφνικά ο ήχος φύλλων και κλαριών να πιέζονται και να σπάνε. Ό,τι και αν ήταν, προχωρούσε τώρα. Ο Βασίλης και ο Κοσμάς σταμάτησαν τη συζήτηση και κοίταξαν ερωτηματικά ο ένας τον άλλον, επιβεβαιώνοντας έτσι με νοήματα ότι το είχαν ακούσει και οι δύο.

- Ναι, κάτι έρχεται, είπε ο Μήνας, κάτι είναι εκεί εδώ και πέντε λεπτά. Άμα προσέξετε, θα ακούσετε ότι είναι λαχανιασμένο.

Τινάχτηκαν όρθιοι, αρπάζοντας τα όπλα τους.

Ψυχραιμία, σκέφτηκε. Το σημείο από όπου ερχόταν οι ήχοι, από όπου περίμεναν το ζώο, ήταν καλυμμένο με πυκνούς, χαμηλούς θάμνους. Ο ήχος των βήματα απέκλειε την πιθανότητα να είναι μεγάλο ζώο. Άμα ήταν μεγάλο, θα κουνιόταν οι θάμνοι. Επιπλέον, τι σκατά μεγάλα ζώα υπάρχουν στον Έβρο, που πλησιάζουν το δρόμο, που πλησιάζουν ανθρώπους; Τη μόνη λογική σκέψη - ότι επρόκειτο για σκυλί - την απέρριψε απευθείας, έχοντας μεγαλώσει και ζήσει με τρία σκυλιά. Όχι, ο ήχος αυτός είναι πολύ βαθύς και πολύ δυνατός για να προέρχεται από ένα μικρό σκυλί.

Ο Μήνας ξεκίνησε να χαμηλώνει το όπλο του. Ο ήχος πλησίαζε ακόμα, παρά το θόρυβο που είχαν κάνει οι ίδιοι όμως παρέμενε απλώς μια λαχανιασμένη ανάσα - κανένα γρύλισμα ή άλλος απειλητικός ήχος. Άλλωστε, δεν υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να πυροβολήσουν, ό,τι και αν ήταν. Δεν προβλέπεται, είναι απλό. Ο Βασίλης έκανε ένα απότομο νευρικό βήμα επί τόπου, τους έριξε μια ανήσυχη ματιά και προσάρμοσε το όπλο του. Ακολουθώντας τη νοητή γραμμή της κάνης του, κοίταξαν τους θάμνους μισό μέτρο μπροστά τους.

Ανάμεσά τους διέκριναν μια κίνηση, είδαν το ζώο να πλησιάζει. Πριν προλάβουν να διακρίνουν λεπτομέρειες, το πλάσμα είχε ξεπροβάλει και κοντοσταθεί μπροστά τους. Οι ανάσες είχαν σταθεί για μια στιγμή, για μια στιγμή κανένας από τους τρεις τους δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι λογικό να πει ή να πράξει. Παρατηρούσαν απλώς το πλάσμα που καθόταν και τους παρατηρούσε με τη σειρά του χωρίς βιασύνη.

-Είναι… είναι…, είπε ο Κοσμάς.

Ήταν όντως. Ο Μηνάς σκέφτηκε ότι η παρατήρηση του Κοσμά ήταν πολύ σωστή, έστω και ανολοκλήρωτη. Με ένα χαμόγελο περιέργειας μισοσχηματισμένο στο πρόσωπό του και ανασηκωμένα τα φρύδια, έγειρε λίγο προς το πλάσμα, κρατώντας μια λογική απόσταση από αυτό. Ποιανού πλάσματος το δέρμα είναι μωβ και φωτεινό; αναρωτήθηκε, επειδή ήταν ακριβώς αυτό. Μωβ, φωτεινό και απίστευτα παράλογο.

Τα τέσσερα κοντόχοντρα πόδια του έβγαιναν σχεδόν αστεία από τις πλευρές του σώματός του. Η μουσούδα του ήταν πλακουτσωτή, τα αυτιά του μικρά, μυτερά και όρθια και η γλώσσα που προεξείχε λαμπερή ήταν χρυσή. Και φυσικά ήταν μωβ, από το κεφάλι του ως τη στριφογυριστή ουρά του. Στη μέση του πουθενά και μέσα στο σκοτάδι ήταν σαν σα υπήρχε ένας κρυμμένος προβολέας, που το φως του να εξαντλούταν πάνω στο πλάσμα, φωτίζοντας αυτό μονάχα. Τα γαλάζια του μάτια κοίταζαν εξεταστικά και τους τρεις φαντάρους, οι οποίοι φαίνονταν ανίκανοι εκείνη τη στιγμή να πάρουν την οποιαδήποτε πρωτοβουλία.

Ο Κοσμάς κοιτούσε έκπληκτος μια το πλάσμα και μια έστρεφε το βλέμμα του στο Μήνα, απορημένος σχετικά με την κατάσταση που είχαν κληθεί απρόοπτα να αντιμετωπίσουν. Ο Βασίλης, ως μικρότερος των τριών, είχε αποσιωπηθεί από την προσοχή των άλλων δύο, που προσπαθούσαν ακόμα να βρουν ένα τρόπο να καταχωρήσουν το πλάσμα στις γνώσεις τους και έτσι να το εκλογικεύσουν.

Η κατάσταση έμεινε στάσιμη για λίγη ώρα, η κάθε πλευρά περιμένοντας να κάνει η άλλη κάποια κίνηση, ώσπου το μωβ ζώο με τη χρυσαφί γλώσσα ορθοπόδησε και άρχισε να προχωρά προς το μέρος τους. Ξεκίνησαν όλοι να οπισθοχωρούν, σχηματίζοντας μια νοητή βεντάλια γύρω του. Όταν αυτό σταμάτησε για μια στιγμή, σταμάτησαν και οι ίδιοι, μόνο για να ξαναϋποχωρήσουν όταν προχώρησε πάλι. Σαν να αντιλήφθηκε τη ματαιότητα του εγχειρήματος, το πλάσμα λαχανιασμένο κάθισε στα πίσω του πόδια. Το λαχάνιασμά του δεν είχε βελτιωθεί. Αντιθέτως, είχε γίνει πιο βαθύ και μικρά, ανεπαίσθητα ρίγη άρχισαν να διατρέχουν το μικρό του σώμα. Τους κοίταξε ξανά, έναν έναν, και ανάμεσα σε πλαταγίσματα της χρυσής του γλώσσας έβγαλε μια σειρά ήχων.

Ο Βασίλης, με αναπάντεχη αποφασιστικότητα, στερέωσε το όπλο ανάμεσα στα πόδια του και έπιασε τη γεμιστήρα και άρχισε να ξετυλίγει την κόκκινη ταινία που την ασφάλιζε. Με μια απότομη κίνηση ο Κοσμάς, που είχε και αυτός πια κατεβάσει το όπλο, του την άρπαξε.

- Μην γίνεσαι ηλίθιος, ξέρεις τι θα περάσεις άμα την ανοίξεις; του είπε ψιθυριστά. Άμα χρειαστεί, το σκοτώνουμε με τα κοντάκια. Αλλά δεν κάνει τίποτα το απειλητικό. Είναι ένα μικρό ζώο, για όνομα του Θεού.

Γύρισε την προσοχή του πάλι στο ζώο ρίχνοντας μια επιβεβαιωτική ματιά στον Μήνα, ο οποίος πλησίασε και μπήκε σχεδόν ανάμεσα στο Βασίλη και το ζώο, που φαινόταν να τους περιμένει να χειριστούν την κατάσταση. Με το που η προσοχή των δύο μεγαλύτερων ήταν πάλι στραμμένη πάνω του, προτάσσοντας κάπως το στήθος του, έβγαλε μια ακόμη σειρά ήχων. Χρειάστηκε να το ξανακάνει για να εισπράξει την πρώτη αντίδραση.

- Τι λες; ρώτησε ο Μήνας κοιτώντας το.

- Τι σκατά λες εσύ, μαλάκα, φώναξε ξαφνικά αγανακτισμένος ο Κοσμάς. Σε ποιον μιλάς; Στο ζώο; Τι περιμένεις, να σου απαντήσει;

- Βασίλη, άκου το. Βγάζει την ίδια σειρά ήχων.

- Ναι, και μας προσκαλεί σε μασκέ χορό. Κοίτα, αν θέλεις να σαλτάρεις βραδιάτικα, πήγαινε πιο κει με το Βασίλη, και το πρωί θα πάμε μαζί να σου βγάλουμε το Ι5.

- Μπορείς σε παρακαλώ να το ακούσεις; του αντιγύρισε ο Μήνας, και μην λαμβάνοντας απάντηση ξαναγύρισε προς το ζώο που για μια ακόμη φορά τους περίμενε. Όταν ξαναμίλησε, κοιτούσε τον Κοσμά στα μάτια.

Οι ήχοι που έβγαλε, ίδιοι με τις προηγούμενες φορές, ήταν φορτωμένοι με σύμφωνα και έρεαν με μια αυξανόμενη δυσκολία καθώς τα ρίγη γίνονταν πιο έντονα. Σήκωσε το μπροστινό του πόδι και έκανε ένα σχηματισμό στον αέρα, ένα μεγάλο κύκλο. Τα ευλύγιστα μικρά δάχτυλά του τρεμόπαιξαν ένα μικρό σχέδιο στο τέλος.

Ο Βασίλης κοίταξε ερωτηματικά τον Κοσμά, καθότι ο μεγαλύτερος από τους τρεις, και του επιβεβαίωσε τα λεγόμενα του Μήνα. Το ζώο όντως μιλούσε. Ο Κοσμάς, μην έχοντας άλλη επιλογή, το δέχτηκε και γονάτισε σε απόσταση ενός μέτρου από το πλάσμα. Στο δεξί χέρι κρατούσε ακόμα τη γεμιστήρα, οι αρθρώσεις ασπρισμένες από την πίεση που ασκούσε. Στο πλάι του γονάτισε ο Μήνας, γοητευμένος από το πλάσμα που είχε μπροστά του. Έχει νοημοσύνη, σκέφτηκε, αρθρώνει λόγο. Μη μπορώντας να επαναλάβει τη σειρά ήχων που είχε βγάλει το ζώο, αρκέστηκε στο να αποπειραθεί να κάνει τον ίδιο σχηματισμό. Σήκωσε το δεξί του χέρι, έκανε ένα μεγάλο κύκλο και, μην έχοντας συγκρατήσει το τελείωμα, κούνησε απλώς νευρικά τα δάχτυλά του, αφήνοντας να του ξεφύγει ένα γελάκι.

- Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, είπε ρίχνοντας μια ματιά στον Κοσμά.

Το πλάσμα σηκώθηκε όρθιο και έκανε ένα βήμα μπροστά – κανένας από τους δύο δεν κουνήθηκε, αν και ο Μήνας αισθάνθηκε τον Κοσμά να σφίγγεται – και επανέλαβε το σχηματισμό και άρχισε να μιλά ακατάληπτα ανάμεσα στα ρίγη του.

- Τι λες; Δεν μπορούμε να σε καταλάβουμε.

Το πλάσμα συνέχισε να μιλά, διαφορετικούς ήχους αυτή τη φορά, μια υπέροχη ροή ήχων, στην οποία δεν μπορούσαν να διακρίνουν κενά, λέξεις, ή τελείες. Τα υγρά πλαταγίσματα της γλώσσας δημιουργούσαν απότομους χρωματισμούς σε μια ατέλειωτη πρόταση, που, όπως παρατήρησαν, επαναλαμβανόταν με μια περίοδο δέκα δευτερολέπτων. Ξανά και ξανά, το πλάσμα επανέλαβε το αίτημά του, ξανά και ξανά, ώσπου τα ρίγη το έριξαν στο έδαφος. Τα πόδια του δεν μπορούσαν πλέον να στηρίξουν το σώμα του.

Τα ρίγη άρχισαν να υποχωρούν μόλις το ζώο παραιτήθηκε από την προσπάθεια να σηκωθεί, και μαζί τους ηρέμησε και αυτό. Ο Κοσμάς και ο Μήνας το πλησίασαν. Τα γαλάζια μάτια του ήταν καλυμμένα με κίτρινα δάκρυα που κύλησαν μια στιγμή μετά. Τους κοιτούσε ακόμα. Ψιθύριζε την πρώτη φράση που τους είχε πει, την ψιθύριζε με μικρές διακοπές ανάμεσα για να πάρει ανάσα.

Ο Μήνας ακούμπησε την παλάμη του στο πλευρό του ζώου, που δεν αντέδρασε καθόλου. Ένιωσε τον παλμό της καρδιάς να εξασθενεί, να γίνεται πιο αμυδρός, πιο ανεπαίσθητος, το διάστημα μεταξύ των παλμών να μεγαλώνει, να επιμηκύνεται, ενώ το μυαλό του είχε πάρει φωτιά από τις σκέψεις που το πλημμύριζαν.

- Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά, ξεκίνησε να λέει στο ζώο, που δεν τον κατάλαβε αλλά τον κοίταξε για μια στιγμή με μάτια τόσο διαπεραστικά, γεμάτα με τόση νοημοσύνη και τόσο πόνο, που ο Μήνας πισωπάτησε. Έμεινε να το κοιτάζει μετέωρος. Το πλάσμα έβγαλε μια βαθιά κραυγή, ένα γοερό παράπονο κοιτάζοντας το χώμα, κουνώντας αδύναμα το ένα μπροστινό του πόδι. Έπειτα, ανέβασε το βλέμμα του κάπου ανάμεσα στους δύο άντρες και πέθανε.

 

Ναι, κάπως έτσι είχε συμβεί, σκέφτηκε ο άντρας. Ο Κοσμάς είχε μείνει εκεί που ήταν, ανίκανος να κουνηθεί, να μιλήσει, να εξωτερικεύσει οποιοδήποτε από τα αντικρουόμενα συναισθήματα που τον είχαν κατακλύσει. Ο ίδιος είχε πιο πέρα, άδειασε ό,τι είχε στο στομάχι μου και μετά, μα τον όποιο θεό, είχε κλάψει. Για ό,τι περνούσα εκείνο τον καιρό, για όλα τα άτομα που μου έλειπαν, για την πραγματικότητα που έχανε την υφή της στο διαολεμένο μέρος που ήμουνα. Και τι καλύτερη απόδειξη για το τελευταίο από το συμβάν αυτό. Σαν όνειρο. Ναι, σαν όνειρο, που ξεφτάει όταν το διαπεράσουν οι αχτίδες του ήλιου. Μόνο που το συγκεκριμένο όνειρο δεν είχε ξεφτίσει. Ο άντρας με το ένα λάθος όνομα και τα δώδεκα που έπονται αυτού δεν το είχε ξεχάσει. Δεν ήταν όνειρο, δεν το είχε φανταστεί.

Οι τρεις τους είχαν συμφωνήσει να μην πουν τίποτα. Δεν θα είχε ουσία να προσπαθήσουν να αποδείξουν ότι υπήρχε κάτι που θα έφευγε από τα χέρια τους μόλις το ανέφεραν. Σύμφωνα με το Βασίλη, τίποτα δεν είχε συμβεί και κοιτάζοντάς τον οι άλλοι δύο έκριναν ότι πραγματικά προσπαθούσε να το πιστέψει.

Το είχαν θάψει λίγο πιο πέρα, ένα πλάσμα από κάπου αλλού, καταδικασμένο να μη δει ποτέ ξανά το χώμα της πατρίδας του. Αυτό, φυσικά, δεν το ήξεραν τότε, όμως ο Μήνας είχε ψάξει να βρει απαντήσεις. Και ακόμα και αν δεν βρήκε αυτές, βρήκε κάποιες άλλες που ήταν αρκετές για να συνεχίσει.

Αναρωτήθηκε για μια στιγμή τι να είχαν απογίνει οι άλλοι δύο. Αποφάσισε ότι δεν τον πολυένοιαζε. Η ζωή είναι περίεργη, και ο Μήνας είχε βρει ένα σκοπό σ’ αυτήν. Έναν περίεργο σκοπό για να ταιριάζει. Και θα έψαχνε να βρει τις απαντήσεις που θα καθησύχαζαν το σκοπό αυτό μέσα του.

Edited November 14, 2006 by araquel

[Naurgul]

Προειδοποίηση: Ακολουθεί σχολιασμός που δεν περιέχει καμία προσπάθεια για αντικειμενικότητα. Τα παρακάτω δε μπορούν να προσφέρουν σχεδόν καμία πληροφορία στον/στην συγγραφέα εκτός αν χρησιμοποιηθούν για στατιστική μελέτη.

 

 

Για εμένα, αυτή η ιστορία είναι η έκπληξη του διαγωνισμού. Δεν περίμενα να αρέσει σε τόσους πολλούς· προσωπικά δε μου άρεσε σχεδόν καθόλου.

 

Το θέμα της μου φάνηκε αφελές και απλοϊκό, σαν ιστορία που θα άκουγες στην κατασκήνωση. Πολλές

εκφράσεις τις βρήκα ατυχείς και αταίριαστες («Η λαχανιασμένη ανάσα πήρε λεκτική έκφραση στο μυαλό του»).

 

Μου άρεσε σε γενικές γραμμές η χρήση της γλώσσας. Μερικές φορές, όμως, είναι σα να περιγράφεις τα λάθος πράγματα, σα να έπρεπε να γράφεις κάτι διαφορετικό σε εκείνα τα σημεία.

 

Παρατήρησα και κάποια λάθη απροσεξίας (μάλλον από το Word, όπως το να γράφεις «Μήνας» αντί για «Μηνάς»).

 

Το πλάσμα μοιάζει πολύ («trop» γαλλιστί, «too» αγγλιστί) σουρεαλιστικό συγκριτικά με τα υπόλοιπα πράγματα που περιγράφονται στο κείμενο και μπερδεύτηκα. Σα να μη κολλούσε. Υποθέτω ότι το έκανες για να δημιουργηθεί κάποια αντίθεση αλλά δε μπορώ να κατανοήσω το σκοπό της.

 

Κάποια πράγματα (όπως η νοημοσύνη του πλάσματος) δεν αναπτύσσονται αρκετά και έτσι δε δικαιολογείται με επάρκεια η επίδραση που έχει το συμβάν στους χαρακτήρες.

 

Ειδικά για το διαγωνισμό: Δεν μου φαίνεται ότι το θέμα του έχει άμεση σχέση με τη νύχτα και τις σκιές και δεν είναι καθόλου προφανές ότι η ιστορία διαδραματίζεται μέσα σε μία ώρα.

[Nihilio]

Αυτή η ιστορία μου άρεσε πολύ. Πολύ καλογραμμένη, αρκετά πάνω από το μέσο όρο των ιστοριών του διαγωνισμού, και με ωραία ανάπτυξη χαρακτήρων. Η σημαντικότερη αδυναμία της, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι το τέλος της, η οποία δεν καταφέρνει απόλυτα να περάσει την ένταση που χρειάζεται.

Πάντως μου άρεσε πάρα πολύ και θα ήθελα να διαβάσω και άλλες ιστορίες σου.

[Nienor]

Ρε συ, Λεϊβράρ, πολύ με στεναχώρησες δηλαδή. Δεν ήταν καθόλου σωστό εκ μέρους σου Άκου να μας το γνωρίσεις να το δούμε και να το σκοτώσεις.... τσκ τσκ

 

Λοιπόν, πέρα από την πλάκα, ωραία σκηνή, δηλαδή, ωραία σκηνή όντως! Ελπίζω πως το "Μήνας" αντί για "Μηνάς" δεν ήταν λάθος του word και το ελπίζω γιατί εμένα μου άρεσαν τα διάφορα λογοπαίγνια που έχει μέσα το κείμενο, με αποκορύφωμα το "Μωβ, φωτεινό και απίστευτα παράλογο." Αυτή τη φρασούλα με το που τη διάβασα τη λάτρεψα, έχει μπει ήδη στον κατάλογο του προσωπικού μου λεξιλόγιου και την χρησιμοποιώ κι όταν σκέφτομαι κάτι που είναι έτσι.

 

Είναι δύσκολο σαν κείμενο, έχει και κάποια λαθάκια και κάτι ψιλά στη σύνταξη από δω κι από κει, όμως δε θα σταθώ σε αυτά (ή σε όλους ή σε κανέναν κι έτσι )

 

Από άποψη δομής μου αρέσει αυτό που έχεις κάνει: Από περιορισμένη οπτική γωνία τρίτου προσώπου, σε απλή τρίτου. Κανονικά, είναι κάτι που "βαράει" στο δέσιμο, όμως το έχεις κάνει καλά (αν και ίσως ασυναίσθητα) και λειτουργεί κατά τη γνώμη μου, σου περνάει το όνειρο πίσω από την πραγματικότητα της σκηνής.

 

Πολύ κρίμα πάντως ρε συ, γράψε μας τουλάχιστον ένα πρίκουελ να ευχαριστηθούμε λιγάκι το πλασματάκι. Εκτός αν έχει κι άλλα στη συνέχεια οπότε, πάσο, κάνε ότι θες

 

Βασικά (αλαγή ύφους, σοβαρεύει *γκουχ γκουχ* καθαρίζει το λαιμό της), αυτό ήταν το θέμα, όλη αυτή η ομορφιά στα τελευταία της, να μην προλάβεις να τη ζήσεις, να μην προλάβεις να τη δεις καν. Για κάποιο λόγο που αγνοώ ακόμα (θα τον ανακαλύψω ελπίζω κάποτε) του ταιριάζουν απόλυτα οι φαντάροι σαν κόνσεπτ. Ίσως γιατί το ένα είναι ... πφφφφ.... (πως να το πω τώρα και να μη μου εκνευριστείτε?) η "ανουσιότητα" (ε, πιο ευγενικά δε μπορώ) και το άλλο δείχνει να έχει αυτό το κάτι που συνθέτει μια άλλη ζωή που δε μπορούν να δουν. "Μια ματιά σε εκείνον τον άλλο κόσμο που ονειρεύεσαι" (κάποιος άλλος το έχει πει αυτό, δε μπορώ τώρα να θυμηθώ ποιος).

 

Ελπίζω πως θα μας γράψεις κι άλλες

[Nienna]

Το πλάσμα αυτό με συγκίνησε, με συγκίνησε πολύ. Το πρόβλημα της ιστορίας, για μένα, είναι πως δεν στέκει μόνη της, φαίνεται καθαρά πως είναι μέρος από άλλη ιστορία... Μάλιστα δε φαίνεται να είναι καν το πρώτο, θα μπορούσε να είναι και στη μέση. Πάντως είναι καλογραμμένο, παρά τις λίγες απροσεξίες ή ατυχείς επιλογές εκφράσεων.

[araquel]

thnx για τα σχόλια,

το τέλος είναι όντως λιγάκι... ναι, τέλος πάντων, θέλει δουλειά, αλλά έπρεπε να περιοριστεί για να μην υπερβαίνει κατά πολύ το όριο λέξεων. ναι, και στην άλλη εκδοχή του, έτσι αόριστο έμενε, και ήθελε και εκεί δουλειά.

ο τύπος λέγεται μήνας και όχι μηνάς, εξού και εκείνο το σχόλιο "ο άντρας με το ένα λάθος όνομα και τα δώδεκα που έπονται αυτού".

 

γενικότερα, όντως δεν πολυστέκεται πολύ μόνο του, αλλά είναι μια αρχή. από όσο ξέρω μέχρι τώρα είναι το σημείο που εισάγεται ο μήνας στην όλη υπόθεση. (ναι, είμαι από εκείνους που κάθονται με τις ώρες - και τα χρόνια- και φτιάχνουν μια ιστορία, αλλά ποτέ δεν την γράφουν.) αυτό είναι το πρώτο πρώτο πρώτο κομμάτι της που έγραψα, και περιμένω να δω άμα θα στρωθώ για όλα τα υπόλοιπα...

[Ivan Gig Nth Yuk]

Εγώ για να πω την αλήθεια δε με πολυάρεσε η ιστορία. Δεν ξέρω με ξένισε αρκετά η ιδέα του "είμαστε στον Έβρο, φυλάμε σκοπιά και ξάφνου πετάγεται ένα τέρατάκι από τους θάμνους. Επίσης δεν έδειξες νοημοσύνη στο πλασματάκι (τουλάχιστον εγώ δεν είδα)· το να βγάζει ένα συγκεκριμένο ήχο και να κάνει διάφορες κινήσεις δεν με έπεισαν πως το πλάσμα ήταν νοήμον. Έτσι χάλασε και το τέλος της ιστορίας (για εμένα πάντα) αφού μου φάνηκαν υπερβολικές οι αντιδράσεις των ηρώων. Αυτά.

[month]

Να σου πώ... Δεν μου άρεσε τόσο. Χανότανε περίεργα. Για να πώ την αλήθεια, πίστεψα ότι ήταν εκτός θέματος του διαγωνισμού. Οκ, και εγώ έγραψα με flashback, αλλά εσένα δεν φένεται σχεδόν καθόλου αυτό. Πιο πολύ μιάζει με κάτι που έγινε, και μετά λες τι έγινε στο μέλλον.

Πέραν αυτού, σαν ιδέα είναι κοινή, αν και δεν ξέρω για την συνέχειά της. Θα περιμένω να διαβάσω και το υπόλοιπο για να κρίνω. Αλλά για να πώ την αλήθεια, σαν μέρος του διαγωνισμού θα το απέκλεια. Γιατί οι όροι λένε ολοκληρωμένη ιστορία, με αρχή μέση και τέλος (ακόμα αν είναι κάπως φλου,) και όχι μέρος μιας μεγαλύτερης. Έτσι δεν είναι;

[tec-goblin]

Εγώ θα συμβούλευα λίγο να προσέχεις να τραβήξεις τον κόσμο που δεν διαβάζει όλες τις ιστορίες και περιμένει να τον τραβήξουν οι 2 πρώτες γραμμές

 

όταν διαβάζω:

"Το παρατηρητήριο ήταν μια κατασκευή που έφτανε τα είκοσι μέτρα περίπου σε ύψος, όπως το είχαν υπολογίσει πρόχειρα με το μάτι. Υπήρχε μια σκάλα η οποία, ακολουθώντας τετράγωνη περιμετρική πορεία, οδηγούσε σε μια μικρή πλατφόρμα, όπου στο κέντρο της βρισκόταν ο θάλαμος παρατήρησης. Τις φορές που είχε βρεθεί πάνω για υπηρεσία, είχε κάτσει με τις ώρες χαζεύοντας τη θέα, χαμένος στις σκέψεις του, η μουσική να παίζει ανενόχλητη από τα ακουστικά του."

 

και ακολουθεί μια τεράστια παράγραφος χωρίς κενά και κάτι να διευκολύνει την ανάγνωση

Καταλαβαίνω ότι είναι ο τρόπος γραφής σου, αλλά αυτή τη γλώσσα θα την κρατούσα για ομιλία χαρακτήρων και όχι για την περιγραφή, και αυτομάτως δεν πείσθηκα να συνεχίσω. (αν και ναι, μάλλον είναι η γλώσσα των πρωταγωνιστών, όμως δεν έχω καμία όρεξη να διαβάζω πράγματα που τα περιγράφουν φαντάροι )

 

Θα μπορούσε να είναι:

"Το παρατηρητήριο ήταν μια κατασκευή με ύψος περί τα 20 μέτρα, όπως το είχαν υπολογίσει με το μάτι. Μια σκάλα ακολουθούσε τετραγωνισμένη πορεία γύρω του και οδηγούσε σε μια πλατφόρμα, στο κέντρο της οποίας βρισκόταν ο θάλαμος παρατήρησης."

Λιγότερα λόγια, λιγότερο πεζή γλώσσα, νικάς σε δυο μέτωπα στο να πείσεις κάποιον να διαβάσει εσένα αντί για το arstechnica στο πρωινό του !

 

Φυσικά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, και να κρίνω μία ιστορία από δυο περιόδους είναι σαφώς άδικο - απλά σου λέω ότι κάποιοι δεν θα διαβάσουν την ιστορία για αυτό το λόγο, που υποθέτω ότι δεν είναι αυτό που θες. Αλλά βλέπω ότι σε άλλους άρεσε η γλώσσα οπότε θεώρησε το σχόλιό μου απλά χρήσιμο για λόγους πληρότητας, και μην το πάρεις σοβαρά

Edited December 1, 2006 by tec-goblin

[Celestial]

Λοιπων θα ξεκινησω απο εδω μιας και ειναι και ιστορια που μου αρεσε περισοτερο

 

Μου αρεσε πολυ κυριος για το αγγιγμα του σουρεαλιστικου σε κατι τοσο κοινοτυπο και τετριμενο οπως η σκοπια ( οσοι εχουν κανει ξερουν )

 

Επισεις μου αρεσε πολυ ο τροπος που απλα το πλασματακι "αγγιζει" τους προταγωνιστες και χανεται, χωρις καμια αναλυση η εξηγηση ( οπως και τα περισοτερα πραγματα στη ζωη μας αλλωστε ) καθως και ο τρπος που το αγγιγμα αυτο αλους τους επιρειαζει και αλλους οχι ( οπως και τα περισοτερα πραγματα στη ζωη μας αλλωστε ).

 

για τη γλωσσα που χρησιμοποιεις ειμαι ο πλεον αναρμοδιος να σχολειασω περαν του οτι μου αρεσε :P

 

Λοιπων και παμε στο μονο που δεν μου αρεσε .....

 

οι τελευταιες 4 παραγραφοι...

 

μπορουσες απλα να αφησεις να εννοειθει οτι ο ενας απο τους 3 κινητοποιηθηκε και αρχισε να ψαχνει, δινεις πολλες λεπτομερειες και το κοβεις

 

( αν δε ποσταρεις το 2ο μερος σε ενα μηνα θα σε κραζω μεχρι να σβησει ο ηλιος :P )

 

Συγχαριτηρια απο μενα για την φοβερη ιστοριουλα σου

[araquel]

ευχαριστώ και εσάς για τα σχόλια. για τα σχόλια που αφορούν καθαρά τα στοιχεία της υπόθεσης δεν θα αναφερθώ εδώ, καθώς είναι πολύ υποκειμενικά. μου αρέσει όμως να λαμβάνω κριτικές επ'αυτών, τόσο θετικές όσο και αρνητικές ;) .

 

guardian #2, οι αντιδράσεις που έχουν οι χαρακτήρες δεν είναι υπερβολικές. οι αντιδράσεις των δύο άλλων είναι ιδωμένες από την οπτική γωνία του μήνα, ο οποίο είναι ο μόνος που έχει κάποια αντίδραση. και είναι για άλλο λόγο, που απλώς βγαίνει στην επιφάνεια από το γεγονός, που λειτουργεί ως ένα είδος καταλύτη. νόμιζα ότι φαινόταν. χμ... θα εξεταστεί το ζήτημα.

(άσχετο, πάντως τέτοιες αντιδράσεις έχω βιώσει και ο ίδιος όταν είδα κάτι βιντεάκια του animal liberation front στον ίντερνετ...)

 

month, ίσως έχεις δίκιο ως ένα σημείο. το κομμάτι αυτό το έγραφα στις αρχές του προηγούμενου μήνα, και όταν είδα για το διαγωνισμό, είπα να το ανεβάσω, μιας και ταίριαζε με το στοιχείο της νύχτας. το τέλος που δημιουργεί την αίσθηση του φλασ μπακ κανονικά έλειπε, και ήταν μόνο του μια ιστορία. εισαγωγική, και χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. για να μην τελειώνει έτσι απότομα προσάρμοσα λύγο το τέλος. αλλά, όπως έχει ήδη σχολιαστεί, δεν πολυέστεκε μόνο του και υπονοούσε ότι υπήρχε συνέχεια. το σχόλιο σου ότι "χανότανε περίεργα" για να είμαι ειλικρινής δεν το κατάλαβα. άμα θες, σχολίασε το. thnx.

 

tec-goblin, όταν είδα το κείμενό μου πώς ανέβηκε, προσπάθησα να το διορθώσω, αλλά... (θα στροφάρω σιγά σιγά πώς γίνεται) άμα δεν φαίνονται καθαρά οι παράγραφοι, τα πλάγια γράμματα κλπκλπ, είναι δυσανάγνωστο. από κει και πέρα, όντως ίσως πάει μεγάλη η εισαγωγική περιγραφή, τώρα που το σκέφτομαι μάλιστα, ήταν κάπως άχρηστη, την περιγραφή του παρατηρητήριου την έβαλα τελείως ασυναίσθητα. όλο το σκηνικό, βαρετή ενέδρα σε παρατηρητήριο στον έβρο, το έζησα πριν μερικούς μήνες, (το εμπλούτισα λιγάκι εδώ προφανώς ) και μου βγήκε φυσιολογικό να περάσω την εικόνα και την αίσθηση που είχε. δηλαδή ότι υπήρχε καταρχήν το παρατηρητήριο, και ότι δεν ήταν ξένος χώρος γαι το μήνα και τους υπολοίπους που βρίσκονταν εκεί. εξ ου και τα σχόλια για το τι έκανε όταν είχε υπηρεσία εκεί.

παίζει και να μην το κατάφερα... μην ξεχνάμε, δεν έχω γράψει και τόσα πολλά κείμενα, ούτε καν τόσα...

 

celestial, όπως είπα και στους άλλους, το τέλος ήταν αυτοσχεδιασμός. κανονικά, απλώς πεθαίνει, το θάβουν, τελεία (νομίζω). οπότε όντως, δεν στεκόταν όμορφα με αυτό το τέλος, και δεν μπορούσα να φτιάξω κάποιο άλλο, για εγωιστικούς καθαρά λόγους (θα με αποσυντόνιζε από την πορεία της ιστορίας στο μυαλό μου). ως αυτοσχεδιασμός, ήταν ο προτιμότερος από μερικούς που έφτιαξα. παρόλα αυτά, είναι αρκετά άθλιος, μαζεύει κάποια γεγονότα μαζί, τραβάει κάποια άλλα. στο σημείο αυτό, πέρα από λογική διήγησης, και λοιπές ανησυχίες, κύριο μέλημα ήταν να μην ξεπεράσω κατά πολύ το όριο λέξεων.

ιδίως οι τελευταίες φράσεις, είναι σαν διαφημιστικό τρέιλερ των x-files (το ξέρω)

τέλος, για τον ένα μήνα και τη συνέχεια, δεν ξέρω, καθότι 3 χρόνια μαζεύω και αναπτύσσω ιδέες για την ιστορία αυτή, και έχω γράψει μόνο 14 σελίδες (που δεν είναι καν αλληλένδετες, απλώς σκηνές...) είπαμε, είμαι από αυτούς τους αναβλητικούς....

Edited December 3, 2006 by araquel

[tec-goblin]

το έζησα πριν μερικούς μήνες, (το εμπλούτισα λιγάκι εδώ προφανώς )

Δηλαδή τιιι; Το παρατηρητήριο ήταν κοντύτερο; ;)

 

(ή μήπως το πλασματάκι ήταν στην πραγματικότητα ένα μικρό goblin?, χι ;)

Edited December 3, 2006 by tec-goblin

[trillian]

Θα μου επιτρέψετε τα σχόλιά μου στη συγκεκριμένη ιστορία να είναι λίγο πιο προσωπικά - μιλάμε για την αδερφή ψυχή μου .

Λοιποοον...Στέλιο μου, όπως πολύ καλά ξέρεις, αυτό είναι το πρώτο δικό σου κείμενο που διαβάζω - το οποιο σημαίνει οτι είναι το πρώτο που έκατσες να γράψεις . Όταν το άνοιξα λοιπόν για πρώτη φορά, δεν ήξερα τι να περιμένω. Ήξερα ότι είχες ιδεες φυσικα, αλλά όπως όλοι ξέρουμε από την ιδέα μέχρι την ιστορία υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και μπορώ να πω οτι με εξέπληξες ευχάριστα .

Για πρώτη απόπειρα δηλαδή είναι πάρα πολύ καλή! Τόσο καλή που δε φαίνεται για αρχάρια. Πέρασες αρκετά levels με τη μια νομιζω . Σηκώνει δουλειά βέβαια - κυρίως γιατί όπως είπαν κι άλλοι η ιστορία δεν είναι τελείως ολοκληρωμένη. Όταν χτίσεις όλο το κόνσεπτ στο μυαλό σου, είμαι σίγουρη ότι θα βγει κάτι απίστευτο.

Το κομμάτι όπου το πλασματάκι προσπαθεί να επικοινωνήσει κι ύστερα πεθαίνει, με έστειλε τελείως. Το τέλος ήθελε να είναι λιγο διαφορετικό, όντως, ώστε να μην μένει στη μέση το ζήτημα, ούτως ειπειν. Και η περιγραφη του παρατηρητηρίου - στο ειπα κι εγώ - όντως έπρεπε να είναι μικρότερη . Αλλά γενικά, το πλάσμα είναι τόσο απίστευτο που με έστειλε κανονικά - και διαβλέπω ότι το "έχεις" το ζήτημα, απλά θέλεις εξάσκηση.

Δεν έχω να πω κάτι άλλο συγκεκριμένο, απλά το ότι χαίρομαι απίστευτα -και ξέρεις πόσο - που επιτέλους έκατσες να γράψεις κάτι - και που αυτό το κάτι βγήκε τόσο καλό. Κeep up the good work λοιπόν! . :D.

[tec-goblin]

Ήταν η πρώτη σου ιστορία; Ε τότε go on!

[lithonis]

Πολύ καλή ιστορία. Μου άρεσε πολύ.

 

Η εισαγωγή όντως ήταν λίγο κουραστική και αφού κατάλαβα γιατί μιλάει έφτιαξα την δική μου εικόνα και την απέβαλα από το μυαλό μου.

Από εκεί και μετά μου τράβηξε πολύ το ενδιαφέρον και δεν θα μπορούσα απλά να σταματήσω να διαβάζω. Ο λόγος σου ρέει ωραία και η ιστορία επίσης.

 

Θα διαφωνήσω με τους υπολοίπους για το σουρεαλιστικό του πράγματος. Εμένα μου φάνηκε πολύ αληθινή η σκηνή. Αν εξαιρέσουμε το πλάσμα.(;;;). Μια τέτοια επαφή δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να τύχει άλλης αντιμετώπισης από τους φαντάρους και ούτε το πλάσμα θα μπορούσε να κάνει περισσότερα ώστε να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους. Την στιγμή μάλιστα που πεθαίνει.

 

Αυτό που μου άρεσε επίσης είναι το γεγονός ότι δεν αποσαφηνίζεται αν πρόκειται για κάποιο ζώο της γης, κάποιο μυθικό πλάσμα ή εξωγήινο. Αν έχει και συνέχεια μην μας πεις. Αναμένουμε.

 

Και εγώ αναβλητικός είμαι. Δεν χρειάζεται όμως βιασύνη. Όταν ωριμάσει η ιδέα θα σου βγει φυσικά. Συνέχισε έτσι.

[tetartos]

Κι αυτή μια όμορφη ιστορία με αδυναμίες όμοιες με της προηγούμενης που σχολίασα. Πιθανόν να μη χρειάζεσαι αλλαγή στον τρόπο που γράφεις αλλά στον τρόπο που βλέπεις το γράψιμο! (τώρα, βέβαια, είπε ο γάιδαρος τον πετεινό...)

 

Με άγγιξε πολύ το πλασματάκι και, έχοντας διαβάσει την "επόμενη" ιστορία (Σίμπυα) έκανε περισσότερο νόημα για μένα η ύπαρξή του. Ωστόσο, αυτό που ξέρεις ότι χρειάζεται η ιστορία σου είναι η ολοκλήρωση, να πιεις από την πηγή όπου έφτασες. Δε λέω περισσότερα μήπως παραγίνεις καλός!