month Posted November 15, 2006 Share Posted November 15, 2006 Όνομα Συγγραφέα: Month Είδος: τρόμος, νουαρ Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 999 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Ο τίτλος είναι κλεμένος, ουδεμία σχέση έχει με τον κύριο Δαλιανίδη... «Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό...» Σκούπισε τα μάτια του για να μπορέσει να δει γύρω του. Στο πάτωμα, στα πόδια του μπροστά, το άψυχο πια σώμα του αντίζηλού του. Το αίμα του (κόκκινο, πόσο κόκκινο!) πλημμύριζε τον χώρο με την βαριά μυρωδιά του. Μια λιμνούλα είχε είδη σχηματιστεί γύρω του. «Και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι...» Δεν θα εξαπατούσε κανέναν πια με τα γλυκερά και γεμάτα ψευτιές λόγια του. Ήταν νεκρός και όλα ήταν πίσω του. Απάτες, κλεψιές, εκβιασμοί, ότι παρανομία μπορούσε κανείς να σκεφτεί την είχανε κάνει οι δυο τους. Δεν τους πείραζε βέβαια καθόλου. Αυτοί να ήταν καλά και οι άλλοι μπορούσαν να πάνε να πνιγούν. «Αύγουστος ήτανε, δεν ήτανε θαρρώ...» Όλα άλλαξαν όταν την γνώρισαν. Ήταν ψηλή, όμορφη, πλούσια και αφελής. Το τέλειο θύμα για ένα ζευγάρι απατεώνες του δικού τους βεληνεκούς. Θα της πουλάγανε έρωτα και αγάπη, μα οι γυναίκες πάντα ψοφάγανε για κάτι τέτοιο, και θα της μασουλάγανε την περιουσία κέρμα το κέρμα, πίνακα τον πίνακα. Ξεχωριστά βέβαια ο καθένας, για να είναι διπλές οι πιθανότητες επιτυχίας, και να είναι σίγουρο το παραδάκι στις τσέπες τους. Και αφού θα της τα είχανε φάει όλα, θα φεύγανε. «Τότε που κίναγαν, μπουλούκια οι σταυροφόροι...» Μόνο εμπόδιο στο σχέδιό τους, ο άντρας της. Καταφέρανε να μπουν σον κύκλο του και να τους γνωρίσουν ακόμα καλύτερα. Όσο μάλιστα γνώριζε την γυναίκα καλύτερα, όλο και κάτι άλλαζε μέσα του. Ο άντρας της, όπως έλεγε αυτή, ήταν ένα τέρας. Την έδερνε, την πούλαγε σε πελάτες του για να πιάσει καλύτερες τιμές στις δουλειές του, την απάταγε με άλλες μπροστά στα μάτια της. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια ένιωθε να κάνει κάτι σωστό, ένα συναίσθημα που του άρεσε ιδιαίτερα. Και ήταν όλα για εκείνη. «Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συντροφιά...» Μέσα σε όλα αυτά, τσακώθηκε για πρώτη φορά με τον συνέταιρό του. Και οι δυο ήθελαν την αποκλειστικότητα πάνω της, αυτός για την γυναίκα, ο άλλος για τα λεφτά, ήταν σίγουρος για αυτό. Την είχε αγαπήσει πραγματικά, σε τέτοιο σημείο που θα έδινε και την ψυχή του για εκείνη. Πρώτα όμως έπρεπε να βγάλουν από τη μέση τον άντρα της. Συμφωνήσανε να πάρουν απόφαση μετά την κηδεία του. «Και ξεκινούσανε οι γαλέρες του θανάτου...» Αποφασίσανε να τον ξεκάνουνε με τον πιο γνωστό, κινηματογραφικά, τρόπο. Κόψανε τα φρένα του αυτοκινήτου του, την μέρα που θα πήγαινε στο εξοχικό του για δουλειές. Θα έπαιρνε μαζί και την γραμματέα του, ένα ξανθό τσουλάκι που είχε μεγαλύτερη ικανότητα στο να τρώει πράγματα παρά στο να κρατάει σημειώσεις. Τόσο μαλάκας ήτανε ο τύπος. Είχε την θεά στο σπίτι, και ξενοπηδούσε με το κάθε τσουλί που του κουνιότανε. «Τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς τον βοριά...» Αλλά όπως γίνεται και στις ταινίες, δεν πήγανε όλα όπως περιμένανε. Ο τύπος πέθανε βέβαια, θύμα τροχαίου με μια παράνομη νταλίκα γεμάτη προπάνιο. Από την έκρηξη που προκλήθηκε το αμάξι κάηκε ολοσχερώς, με αυτόν και την γραμματέα του καρβουνιασμένους. Η γυναίκα βρέθηκε στα γόνατα του τύπου. Καθόλου καλός τρόπος για να πεθάνει κανείς, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. «Τράβα μπροστά ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει...» Μετά την κηδεία ο ανταγωνισμός για την χήρα έγινε σκληρός. Τσακωθήκανε τόσο άσχημα που οι περαστικοί φωνάξανε την αστυνομία. Γλιτώσανε το κελί για πολύ λίγο εκείνη την φορά. Η ίδια η γυναίκα, έδειχνε την προτίμησή της στον άλλο πράγμα που τον έκανε να ζηλεύει τόσο πολύ, που ποτέ δεν πίστευε ότι θα ζήλευε αυτός. «Βάρκα του βάλτου ανάστροφη, φτενή δίχως καρένα...» Αποφάσισε να πάρει μια τελική απάντηση από αυτήν. Αν διάλεγε τον άλλο θα εξαφανιζότανε, χωρίς να επιστρέψει ποτέ. Αν όμως διάλεγε αυτόν… Έβλεπε είδη τον εαυτό του να διώχνει τον άλλο μακριά, με την βία αν ήταν ανάγκη. Κανόνισε να την συναντήσει κρυφά απ’ όλους για να μάθει τι μέλει γενέσθαι. Την βρήκε να τον περιμένει, με δάκρυα στα μάτια. Έπεσε στην αγκαλιά του και μέσα σε αναφιλητά του είπε πως γλίτωσε από ένα τέρας για να πέσει στο άλλο. Ο παλιός του συνέταιρος της συμπεριφερότανε με τον ίδιο τρόπο. Ήθελε ξανά την βοήθειά του, να την σώσει για άλλη μια φορά. Ο θυμός τον τύφλωσε, και έφυγε ψάχνοντάς τον. «Σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά...» Μπήκε στο γραφείο τους φουριόζος. Εκεί τον βρήκε εξίσου θυμωμένο. Του πέταξε ανοησίες ότι την είχε τάχα πειράξει. Από τον θυμό του έβγαλε το μαχαίρι του και του έκοψε το λαιμό πέρα για πέρα. Αίμα πιτσίλισε τα μάτια του τυφλώνοντάς τον. «Σμάρι κοράκια να πετούν στην έρημη αρένα...» Σκούπισε τα μάτια του για να μπορέσει να δει γύρω του. Στο πάτωμα, στα πόδια του μπροστά, το άψυχο πια σώμα του αντίζηλού του. Το αίμα του πλημμύριζε τον χώρο με την βαριά μυρωδιά του. Μια λιμνούλα είχε είδη σχηματιστεί γύρω του. Κοίταξε τα ρούχα του, γεμάτα κόκκινες πιτσίλες. Είχε καταστραφεί για πάντα. Κούνησε το κεφάλι του για να ξεφύγει από το όνειρό του. Δεν ήταν η ώρα να αναπολεί σαν χάνος το παρελθόν. Έπρεπε να ξεφορτωθεί το πτώμα πριν… «Αστυνομία! Ακίνητος!» …τον βρει η αστυνομία! Η δουλειά ήταν καρφωτή, αλλιώς δεν θα μπορούσαν να έρθουν τόσο γρήγορα. Μόνο ένα άτομο ήξερε ότι ήταν και οι δύο εδώ, οπότε… Η προοπτική της προδοσίας τον έκανε να χάσει το μυαλό του. Όρμησε ουρλιάζοντας προς τους αστυνομικούς. «Και στην αυλή να ουρλιάζουνε την νύχτα εφτά σκυλιά....» «Μάλιστα κύριε διοικητά, μας επιτέθηκε με ένα μαχαίρι. Θα μου έκοβες τον λαιμό αν δεν τον πυροβολούσα! Μακάρι να είχα χρόνο να σημαδέψω!» «Ο Γουίλι ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί...» «Φέρε τα φορεία γρήγορα! Τεμπέλαρε!» «Μιλάει και ο εργατικός! Τι βιάζεσαι; Φοβάσαι μήπως και αρπάξουνε καμία πούντα;» «Όταν απ’ την βάρδια την βραδινή σχολνούσε...» «Έλα ηρέμησε, δεν τρέχει και τίποτα!» «Τόσο αίμα! Και η μυρωδιά! Μπλιαργκχ!» «Φέρτε λίγο νερό για το κολόψαρο εδώ! Το στομάχι του δεν αντέχει και τόσο!» «Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας…» «Διακόπτουμε το αφιέρωμά μας στον Νίκο Καββαδία, για να μεταδώσουμε μια επείγουσα είδηση! Φονικό σοκ στα διευθυντικά γραφεία της χρηματιστηριακής εταιρίας «Το φέσι!» Νεκρός βρέθηκε ο διευθυντής της εταιρίας…» «Κλείστε το, το ρημάδι! Μου πείρε τα αυτιά τόση ώρα με τις βλακείες σας!» Κλικ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted November 30, 2006 Share Posted November 30, 2006 Προειδοποίηση: Ακολουθεί σχολιασμός που δεν περιέχει καμία προσπάθεια για αντικειμενικότητα. Τα παρακάτω δε μπορούν να προσφέρουν σχεδόν καμία πληροφορία στον/στην συγγραφέα εκτός αν χρησιμοποιηθούν για στατιστική μελέτη. Εμένα μου άρεσε αρκετά αυτό το κείμενο, δεν περίμενα να βγει τελευταίο στη βαθμολογία. Η ιστορία/ιδέα του, αν και όχι πρωτότυπη, μου άρεσε. Μου φαίνεται ότι υπάρχουν κάποια συντακτικά λάθη που προκαλούν προβλήματα στην κατανόηση. Γενικά, ήταν σχετικά δύσκολο κείμενο στην κατανόηση. Μια ερώτηση κατανόησης: Παράγραφο παρά παράγραφο αλλάζεις αφηγητή, έτσι; Αν ναι, να ξέρεις ότι δε φαίνεται. Ειδικά για το διαγωνισμό: Εσύ ξέφυγες λίγο λιγότερο, νομίζω, από τους υπόλοιπους σχετικά με τις νύχτες και τις σκιές . Αλλά πάλι, η μία ώρα που είναι; Το κείμενο εκτυλίσσεται σε μία ώρα με τη λογική ότι είναι κάποιος που βλέπει τηλεόραση; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 30, 2006 Share Posted November 30, 2006 To κείμενο ως ιδέα είναι ενδιαφέρον, αλλά η παρουσίαση το σκοτώνει. Με κάμποσο φτιάξιμο μπορεί να βγει καλό, αλλά έτσι όπως είναι μου θυμίζει επεισόδιο σε σήριαλ του Παπακαλιάτη: μια τελείως κακά εκτελεσμένη προσπάθεια να φανεί ψαγμένο. Κάνε του μια καλή διόρθωση, βάλε σε πλάγια γράμματα τα όσα λέει το ραδιόφωνο, παίζε λίγο με τη μορφοποίηση και θα βγει σίγουρα κάτι καλύτερο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted December 1, 2006 Share Posted December 1, 2006 Ό,τι είπε ο Nihilio. Έχει πράγματα να δώσει, αλλά έτσι όπως είναι δεν μας τα δίνει. Θα μπορούσε να είναι πολύ δυνατό και καλό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted December 1, 2006 Share Posted December 1, 2006 Month, δεν έχω τίποτα καλό να σου πω για αυτή την ιστορία. Η αφήγηση μου φαίνεται στρεβλή, ακριβώς επειδή παίζει να αλλάζεις πρόσωπο μετά από κάθε στίχο που δε γίνεται κατανοητό και η ιστορία, όχι κοινότυπη αλλά αδιάφορη, δηλαδή αδυνατώ να καταλάβω και το λόγο για τον οποίο αποφάσισες να γράψεις αυτή την ιστορία κι όχι κάποια άλλη. Το σημαντικότερο μου πρόβλημα απέναντί της είναι ο τρόπος που χρησιμοποιήσες το ποίημα. Δεν είναι ένα στιχάκι έτσι... γραμμένο στο βρόντο, άσκοπα, κτλ είναι ένα ποίημα που μιλάει για πολύ συγκεκριμένα πράγματα (το χειρότερο είναι πως το ξέρεις, αν όχι ίσως στα καταλογίζω άδικα) και με ενόχλησε αφάνταστα το ότι το χρησιμοποιείς έτσι, σαν απλό background σε μια αστυνομική -θα τη χαρακτήριζα εγώ- ιστορία. Αν είχες στρώσει το Γουιλί από κάτω, στο μεγαλύετρο μέρος της, αντί για το Λόρκα, δε θα ήμουν ίσως τόσο απόλυτη, αλλά η χρήση της Ισπάνικης αρένας πίσω από μια σκηνή φόνου που την έχουμε δει σε εκατοντάδες παραλλαγές, μου έχει πατήσει πολύ άσχημα τον κάλο για να μπορέσω να βρω κάτι καλό να σου πω για αυτή την ιστορία. Επίσης, δεν είναι χιουμοριστική έτσι? Αν κάνω λάθος διόρθωσέ με, αλλά γιατί "τα τσακάλια" και "το φέσι" αν όντως δεν είναι χιουμοριστική? Σου ζητώ συγγνώμη που δε μπορώ να την εκτιμήσω με κανέναν τρόπο, έλεγα να μη μιλήσω καν εδώ δηλαδή, όμως ήταν στο διαγωνσιμό κι αφού έγραψα για όλες, έγραψα και για αυτήν. Θεωρώ πως θα ήταν πιο άσχημο αν απλώς την αγνοούσα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
araquel Posted December 1, 2006 Share Posted December 1, 2006 (edited) θα μπορούσε όντως να φέρνει σε νουάρ, λάθος, φέρνει σε αρκετά σημεία (ας είναι καλά οι εικόνες που δημιουργούν οι στίχοι), αλλά κάπου εκεί παίρνεις ένα μεγάλο ρόπαλο και το γειώνεις. οι εναλλαγές ιστορίας και στίχων στο τέλος μπερδεύουν (όχι φιλικό-προς-ανάγνωση). η ιστορία ως υπόθεση δεν με ενθουσίασε. αυτό με το "φέσι" το έχω και εγώ απορία....(?) δημιουργείς ατμόσφαιρα, αλλά με αυτήν την υπόθεση εμένα προσωπικά δεν με κέρδισες. σαν εκείνο το βιβλίο, το ρεπερτόριο του χειμώνα?, ενός έλληνα, αστυνομικό. που διαβαζόταν ευχάριστα, αλλά οι ιστορίες μόλις τελείωναν η καθεμία σε άφηνε ανικανοποίητο. ό,τι twist και αν είχε βάλει στην υπόθεση δεν ήταν κάτι το ξεχωριστό, κάτι που θα ιντρίγκαρε τον αναγνώστη. μου άρεσε όταν το είδα από την οπτική γωνία κάποιου άλλου που θα έπλαθε την ιστορία στο μυαλό του και οι σκέψεις του θα διακόπτονταν από το ραδιόφωνο δίπλα του, ενσωματώνοντας το στο τέλος (gonzo). αλλά μόνο έτσι. Edited December 1, 2006 by araquel Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ivan Gig Nth Yuk Posted December 1, 2006 Share Posted December 1, 2006 (edited) Αρκετά καλή ιστορία αλλά δεν εντυπωσιάστηκα. Δεν ξέρω γιατί ίσως φταίω εγώ που δεν μου αρέσουν τα νουάρ. Ίσως να μην είναι πολύ καλά γραμμένο. Θα ήταν καλό να την ξανακοίταζες για να την βελτιώσεις (κοίτα τώρα ποιος μιλάει ;) ). Edited December 1, 2006 by Guardian of the RuneRing #2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted December 1, 2006 Author Share Posted December 1, 2006 Χμμμ. Το συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να βρώ editor άμεσα! Λοιπόν, η ιστορία, μέχρι εκεί που άρχισαν να μιλάνε οι μπάτσοι, ήταν οι σκέψεις του θύματος/θύτη. Το τραγούδι φυσικά και λέει για τελείως άλλα πράγματα. Αλλά οι εικόνες του τραγουδιού και η διήγηση σε κάθε μέρος είναι παρεμφερής με ένα τελείως διαστρευλομένο τρόπο! Τουλάχιστον έτσι μου φένεται. Αυτό με την αλαγή αφηγητή που μου λέτε, νομίζω ότι είναι λίγο άδικο. Απλά στην αρχή λέει για την εικόνα που υπάρχει μέσα στο δωμάτιο, και μετά τις σκέψεις του φονιά. Όσο για το φέσι.... Τι να πώ, απλά ήταν το μόνο όνομα που μου είρθε εκείνη την στιγμή! Nihilio, αν μου στρώσεις το κείμενο πάμε να το γυρίσουμε σειρά; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted December 5, 2006 Share Posted December 5, 2006 Ας βάλω κι εδώ το λιθαράκι μου... Λοιποοον. Γκουχ. Δε μου άρεσε...Ειλικρινά όμως, δε μου άρεσε σχεδόν καθόλου. Το "κόλπο" με τα ποιήματα με χάλασε πάρα πολύ - περιμενα να συνδέσεις κάπως το νόημα των στίχων με την ιστορία, και με χάλασε πολύ που τελικά ήταν (απλώς) το ραδιόφωνο. Τα τσακάλια και ειδικα αυτό το φέσι στο τέλος, με χάλασαν ακόμα περισσότερο. "Φέσι"; Δηλαδή...."Φέσι";!. Έλεος ρε συ! Δεν είναι χιουμοριστική η ιστορία! Αυτή η λέξη δηλαδή μου έδειξε ότι δεν πηρες καθόλου στα σοβαρά την ιστορία σου, και με ξενέρωσε τελείως. Αυτη τη λεξούλα να μην είχε, και νομίζω θα ήμουν πιο επιεικής μαζί της... Αλλά έχει κι άλλα προβλήματα, όπως για παράδειγμα το μπερδεύεις σε κάποια φαση - πώς ο συνεργάτης του κατέληξε ο συνεργάτης του άντρα της; Το φλας μπακ είναι πολύ μεγάλο και δε δουλεύει καλά - φτάνουμε στο "παρόν" στο τέλος σχεδόν. Ακόμα και το κόλπο με το ραδιοφωνο δεν ειναι καλά στημένο - ξεκινάς και συνεχίζεις με την οπτική γωνία του χαρακτήρα, και μας πετάς στο τέλος μια άλλη οπτική γωνία, αυτή του ακροατή. Γιατί; Δε χρειαζόταν καν κατά τη γνώμη μου, μπορούσες να δώσεις την αίσθηση της "μιας ώρας" μέσα απο την ιστορία την ίδια. Αλλά...αυτό το φέσι! Ειλικρινά...όταν το διάβασα ήθελα να σου κοπανήσω το κεφάλι! Φτηνό χιούμορ σε μια ιστορία όπου είναι τελείως άκυρο! Οριστε, συγχίστηκα πάλι . Πρόσεχε την επόμενη φορά, τετοια λάθη ειναι ανεπιτρεπτα. Πάντα φιλικά . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.