Guest silversoldier Posted November 16, 2006 Share Posted November 16, 2006 (edited) Κάθε παράξενο βράδυ, σ' ενα λογισμό οράματα με σένα έχω κι απορώ! Πόσο θα αντέχω πια τις αγρυπνίες τόσων μηνών και την ασφυκτική αίσθηση του χρόνου; Πες μια λέξη! Σ' εκείνο τον νυχτερινό βυθό που περίμενει να δεχτεί τις προσφορές των μερικών, όπως κυματίζει και μέσα του είθε να χωθούν χρυσα νομίσματα κι ασήμι. Είμαι πάλι όρθιος και κοιτώ απ' το παράθυρο γερμένος, λίγα φώτα. Και για ώρα ο παράξενος ειρμός με συναρπάζει εύκολα με άλλα προσωπα μιλώ, κι ας είμαι μόνος. Λέξεις βγάζω! Χαμηλόφωνα ουρλιαχτά, κραυγές μη μπορώντας στην έλλειψη φωτός να εστίασω. Στη νύχτα μόνος, σαν μοναδικός αυτήν την ώρα, δεν κοιμάμαι! Τώρα πια, η αδυναμία είναι περιττή κι όμως, όπως πάντοτε τα πόδια μου λυγίζουν. Τώρα, μπορεί και πάντοτε, η αγάπη να 'ναι λίγη μα αρκεί τουλάχιστον για σήμερα, να με στηρίζει. Στο πυκνό σκοτάδι μου, στην ταραγμένη ώρα, στον δυνατό του άνεμο που σκέψεις κατακλύζει, καθώς εμένα, ένα άγαλμα με κάνει! Ένα μουντό, ξενυχτισμένο! {Λυπάμαι που τα λέω όλα αυτά μα είναι νύχτα, και μόνος πάλι, μιλαω κι αποκρίνομαι! Πραγματικά, τώρα το αισθάνομαι. Όπως δεν έχω ξεχάσει τίποτα ενώ ξεχνάω έτσι κι ότι τώρα, αυτή τη νύχτα, ότι αισθάνομαι, δεν θα πεθάνει...} Edited November 16, 2006 by silversoldier Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.