The Lady of Ravens

[Nihilio]

Είδος: Γοτθικός τρόμος/Φαντασίας

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1242

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Για το διαγωνισμό Νοεμβρίου 2006

------------------

Murder of crows into the nights

Caw and screech when the moon shines

Dubbed harbingers of bad news

Deathly shadows for my muse

Lady of Ravens

The bell tolled twelve times, each loud dang another invitation for witches and spectres to commence their nightly dance anew. The witching hour had come and most of the decent folk where oblivious to it, slumbering deeply in their beds. Only those morbid souls who delighted in darkness, such as Jeremiah Coltrane, were awake.

The slender young man looked outside his window at the high bell tower across the street. A crow was sitting on the roof, oblivious to the deafening noise coming from the heavy brass bell a foot or two below it. Instead he took his quill, dipped it in the ink and started scribbling on the piece of paper in front of him.

My name is Jeremiah Coltrane, born 784 in Anaria of Zimor. My childhood and adolescence are meticulously chronicled in previous manuscripts so I shall skip those chapters and instead concentrate on facts concerning the last year only.

The flutter of wings made him look outside his window to see more crows landing on the tower. Paying no attention to them he returned to his writing.

As is known to all my fellow citizens, the legend of the three Ladies looms above our peaceful little town. Word has it they are three witches, spawned of darkness and born out of the womb of the Pits to plague all those good and virtuous. The three hags have power over a certain creature each and from these beasts their names derive, for the people call them the Ladies of the beasts, the Lady of Vixen, the youngest and the prettiest of the three, known to enchant men to their doom, using her feminine wiles and her dark magics, the Lady of Wolves, the most savage of the three, known to steal the newborn from their cradles and to sacrifice them to the dark gods of the woods, and last but not least the vile Lady of Ravens, oldest of the three and known for sadistically preying on the weak and helpless.

The crows outside were restless, cawing and fluttering on the bell tower. Word had it crows in the night meant death, horrible death for those listening to them. Jeremiah had heard the legend hundreds of times, yet he ignored the crows and focused on his writing. He dipped the quill in the ink once more and then went on.

My other journals, chronicling my life up to last year, often describe the awe the three ladies inspired in me, the fear mingled with longing. Adulthood and my studies took me away from my town both physically and mentally, thus the Three Ladies I forgot and instead of their secrets I uncovered the secrets the flesh holds inside, studying medicine. Upon finishing my studies a year and a half ago I returned home to succeed my old father as the town doctor, having completely forgotten my childhood fears. Then, a year ago, the fears came a-calling.

The crows were louder now, restless, excited, as if they had found a fresh corpse to feast upon. Jeremiah tried to ignore them, however hard it was, and finish his manuscript.

In most fictional stories of this kind there is a hidden desire, a desperate plea, such as ailing health or a love denied to push someone to darkness, but this report is real and no such dramatic element was introduced and no redeeming qualities are to be given to yours truly, for I have met the sisters and helped them with their evil Crafts.

It all started the night I was called to examine Antonius Guthings, who lived in a shed in the woods a mile or two outside the town. It turned out he only had a cold and I was returning home when, in the dark of the night, a young woman came out of the woods. She was a young, radiant woman; such was her beauty that I held my breath. “Jeremiah Coltrane,” she told me, “Me and my sisters know your heart’s desire and we are here to fulfil it. Take my hand and you shall find what you always wished for.”

Without any ado I followed her through the trees, until we got to a clearing. There-

“Writing, are you not, dear Jeremiah?” he heard from behind him. It was a raspy deep voice he knew too well. Immediately he turned around and looked straight at the hag standing in the middle of his study.

“Long time no see, eh?” the witch asked him, her voice mocking him.

“How dare you!” Coltrane asked, stepping away from the old woman.

“How dare I?” the hag asked, her wicked teeth gleaming in the candlelight. “How dare you run away from me and my sisters, after all we showed you.”

“All the blasphemies you filled my mind with,” spit the young doctor.

“You came to us willingly,” the hag told him, “and so you did all the times you returned to our clearing and danced around the fire and drank from the cauldrons and lay with us.”

“It was your glamour that chained me, vile witch,” Jeremiah shouted, “your charms that enslaved my will to you.”

“Our glamour?” the witch laughed, “that was precious, oh young one, for you were born a slave to darkness. Shall I remind you the delight you felt every time you cut human flesh, all the times you felt elated at the sight of blood? You were a slave to yourself, that’s the reason why we came to you and showed you our secrets.”

“I was a fool,” the doctor said, “but now I see the error of my ways.”

“Aye, a fool” the witch said, “for only a fool would betray the Three Ladies and only a fool would think of divulging those things done by the three Ladies in the dead of night, in the woods, under the moon, around the boiling cauldron. For, all the things you did, can only have one outcome: Death, Jeremiah Coltrane! Your death! My children hunger for you, dear Jeremiah, hear them shout out your name.”

The crows outside were cawing wildly in a deafening crescendo.

“So the Lady of Crows comes for me,” Jeremiah said calmly.

“Yes,” the hag answered, her wrinkled face gleaming with a savage joy as she showed him her sharp claw-like nails.

“Why you?” the doctor asked, “why not the Lady or Wolves or Vixen?”

“My dear,” the witch mocked him, “you are such little a threat to us even weak old me can do away with you.” She took a step forward, as the crows outside stopped their maddening screeches and left the foolish man who betrayed their Lady do the screaming for them. For the man screamed and screamed and screamed some more, until there were no screams left in him.

Then, on his final scream, the crows laughed evilly and flew away from the bell tower, as its bell tolled once, ending the first hour of this new day. All that remained behind was Jeremiah Coltrane lying in his attic, both his eyes pecked out, his body cut in many places and his throat torn in two by what seemed to be sharp nails. The only thing found in the attic was a parchment of paper too soaked in blood to be legible.

Edited November 30, 2006 by Nihilio

[Naurgul]

Προειδοποίηση: Ακολουθεί σχολιασμός που δεν περιέχει καμία προσπάθεια για αντικειμενικότητα. Τα παρακάτω δε μπορούν να προσφέρουν σχεδόν καμία πληροφορία στον/στην συγγραφέα εκτός αν χρησιμοποιηθούν για στατιστική μελέτη.

 

 

Πρώτα-πρώτα, να σε συγχαρώ κι εσένα για τη χρήση της αγγλικής γλώσσας. Ειδικά στην αρχή, πραγματικά πολύ όμορφα γραμμένο. Κάποιες φράσεις (πχ «Word has it») επαναλαμβάνονται, όμως. Γενικά, είναι πολύ καλό αλλά μου δίνει την εντύπωση ότι θα μπορούσε να ήταν και λίγο καλύτερο.

 

Η ιστορία μου άρεσε αλλά όχι και πάρα πολύ. Το μόνο πρόβλημα είναι πως δε μου προκάλεσε έντονα κάποιο συγκεκριμένο συναίσθημα: τρόμο, φόβο, αγωνία, αηδία κλπ.

 

Δεν έχω και τίποτα άλλο να πω και αυτό σίγουρα είναι θετικό! ;)

 

Ειδικά για το διαγωνισμό: Παραδόξως, είσαι καθαρά εντός θέματος.

Edited November 30, 2006 by Guardian of the RuneRing #1

[Nienor]

Εγώ για αυτή την ιστορία λέω να σε συγχαρώ και ασχέτως διαγωνισμού. Καλά στα έχω πει ήδη είναι η αλήθεια, αλλά πάρτα και δημοσίως για να τα έχουμε.

 

Την έχω διαβάσει συνολικά περίπου 5 φορές. Όχι για να τη μάθω καλά και να σου γράψω κάτι της προκοπής, αλλά βράδυ, θέλοντα ςνα διαβάσω κάτι καλό, έτσι όπως παίρνω και ξαναδιαβάζω που και που τη Βερενίκη, κατά αυτόν τον τρόπο διαβασα κι αυτήν και θα τη διαβάσω πολλές ακόμα, είμαι σίγουρη γιαυτό.

 

Εκτός του ότι θεωρώ πως είναι μια από τις ομορφότερες δικές σου ιστορίες (εντάξει υποκειμενικά είναι αυτά) τη θεωρώ και γενικά μια καλή ιστορία και στο λέω αυτό έξω από τα μέτρα σύγκρισης που χρησιμοποιούμε εδώ μέσα.

 

Ο μύθος της είναι υπέροχος, η ατμόσφαιρα ... χμμμ... δεν έχω λέξη καλή να σου πω για την ατμόσφαιρα (μόνο εκείνο το "τι ήταν αυτό τώρα?" που σημαίνει και λίγο "τι ήταν αυτό που έπαθα?" ας πούμε ), η γραφή του άψογη όσο μπορώ να καταλάβω με τα αθλια αγγλικά μου (που βασικά καλύτερα γιατί δεν κατάφερα να δω τυχόν λαθάκια όπως συνήθως -αμάν το μάτι σου κορίτσι σου- και δε μου τη χάλασε τίποτα απολύτως).

 

Και βασικά αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που με εντυπωσιάζει αυτή η ιστορία. Ξέρεις τη σχέση μου με την αγγλική γλώσσα, ε, της πηγαίνει απόλυτα. Αυτό για μένα είναι πρωτότυπο, να το βρίσκω δηλαδή, να το βλέπω και να το εκτιμώ και να επιστρέφω σε αυτήν ενώ την έχω ήδη διαβάσει.

 

Μπράβο Μιχάλη μου, ειλικρινά μπράβο.

Edited November 30, 2006 by Nienor

[Nienna]

Την ψήφισα για δεύτερη αυτή εδώ. Την βρήκα την πιο καλογραμμένη και την πιο προσεγμένη από όλες τις ιστορίες του διαγωνισμού, αλλά η ίδια η ιστορία της [η υπόθεση] μου φάνηκε πολύ συνηθισμένη, σαν ήδη γνωστή. Μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα, μου θυμισε τις απαρχές της gothic λογοτεχνιας, έχει μια 'παλιά' υφή την οποία αγαπώ να συναντώ... Μου άρεσε πολύ, βασικά. Δυσκολεύτηκα να τη βάλω δεύτερη, αλλά σου είπα το λόγο για τον οποίο την έβαλα εκεί: η έλλειψη ενδιαφέροντος στην υπόθεση αυτή καθ' αυτή.

[araquel]

πρώτο σχόλιο είναι τα αγγλικά. για τα οποία προφανώς δεν υπάρχουν λόγια. πολύ όμορφη φρασεολογία, πολύ όμορφο στήσιμο εικόνων που χρωματίζονται από τις αποχρώσεις που έχουν συγκεκριμένες λέξεις στα αγγλικά. τον μεταφέρεις τον αναγνώστη όντως κάπου πιο παλιά. είχα την αίσθηση ότι το διάβαζα σε ένα παλιό paperback, με κίτρινα πλέον φύλλα (την πιάνεις την εικόνα θέλω να πιστεύω).

αν και ως ιστορία δεν είναι ιδιαίτερα ανεπηρέαστη ;) , είναι πολύ κλασικές οι επιρροές της και είναι του είδους το οποίο όλοι αγαπάμε και με το οποίο γαλουχηθήκαμε (έλα?)...

πολύ όμορφο πάντρεμα πολύ ωραίων ιδεών, πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. τα αγγλικά προσθέτουν απίστευτα (πραγματικά πιστεύω ότι στα ελληνικά θα έχανε πολλή από την τωρινή της ατμόσφαιρα).

 

ps. από ατμόσφαιρα καθαρά μου έκανε πολύ σε poe. congrats!!!

[Ivan Gig Nth Yuk]

Οφείλω να παραδεχτώ πως γράφεις πολύ καλά στα αγγλικά. Στην αρχή το έχεις δώσει ιδιαίτερη προσοχή και για αυτό λίγο πιο κάτω (που παραμένει καλογραμμένο αλλά όχι τόσο) με χτύπησε κάπως άσχημα (έστω και για λίγο).

 

Κατά τα άλλα μου άρεσε πολύ η ιστορία (γενικότερα μου αρέσει αυτό το στυλ τρόμου) και ίσως γι' αυτό μου άρεσε πολύ περισσότερο από τις υπόλοιπες.

 

Δεν έχω κάτι άλλο να πω παρά συγχαρητήρια.

Edited December 1, 2006 by Guardian of the RuneRing #2

[month]

Μου θύμισε ιστορία γραμμένη απ τον Πόε. Ίσως φταίει που έχω διαβάσει Πόε μόνο απο μετάφραση και όχι στο πρωτότυπο. Πολύ καλή ιστορία, Αγγλικά σωστά γραμμένα. Μπράβο.

[Nihilio]

Καταρχήν θα ευχαριστήσω όλους όσους διάβασαν την ιστορία και την ψήφισαν στο διαγωνισμό (ανεξάρτητα της θέσης, οι ιστορίες για να διαβάζονται είναι, ο διαγωνισμός εξάλλου είναι απλά μια αφορμή για να γράφουμε και μια πρόκληση για να γίνουμε καλύτεροι).

 

Στη συνέχεια ας απαντήσω σε όσους σχολίασαν

(Τα quotes θα είναι συνημένα προς χάρη συντομίας)

Πρώτα-πρώτα, να σε συγχαρώ κι εσένα για τη χρήση της αγγλικής γλώσσας. Ειδικά στην αρχή, πραγματικά πολύ όμορφα γραμμένο. Κάποιες φράσεις (πχ «Word has it») επαναλαμβάνονται, όμως. Γενικά, είναι πολύ καλό αλλά μου δίνει την εντύπωση ότι θα μπορούσε να ήταν και λίγο καλύτερο.

 

Η ιστορία μου άρεσε αλλά όχι και πάρα πολύ. Το μόνο πρόβλημα είναι πως δε μου προκάλεσε έντονα κάποιο συγκεκριμένο συναίσθημα: τρόμο, φόβο, αγωνία, αηδία κλπ.

 

Δεν έχω και τίποτα άλλο να πω και αυτό σίγουρα είναι θετικό! ;)

Σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Από κάποιον που κρίνει αυστηρά το ότι δεν έχει να βρει αξιόλογα αρνητικά σημαίνει πολλά. Ίσως το παρακάνω στο "word has it", αλλά χρειάζεται για να κάνει μια διάκριση ανάμεσα σε αυτό και στα όσα σημβαίνουν στα αλήθεια

 

 

Την έχω διαβάσει συνολικά περίπου 5 φορές. Όχι για να τη μάθω καλά και να σου γράψω κάτι της προκοπής, αλλά βράδυ, θέλοντα ςνα διαβάσω κάτι καλό, έτσι όπως παίρνω και ξαναδιαβάζω που και που τη Βερενίκη, κατά αυτόν τον τρόπο διαβασα κι αυτήν και θα τη διαβάσω πολλές ακόμα, είμαι σίγουρη γιαυτό.

Ευχαριστώ πολύ ΚΑΙ από εδώ. Αυτό που λες νομίζω έχει να κάνει με το τί θέματα μας αγγίζουν σαν άτομα. Αν βρούμε αυτά τα θέματα σε μια επαρκώς δουλεμένη ιστορία (γιατί εντάξει, εδώ που τα λέμε λίγο στο πόδι την έγραψα - κι ας είναι καλά ο Dain για την πολύτιμη βοήθειά του) μας αρέσει.

 

Την βρήκα την πιο καλογραμμένη και την πιο προσεγμένη από όλες τις ιστορίες του διαγωνισμού, αλλά η ίδια η ιστορία της [η υπόθεση] μου φάνηκε πολύ συνηθισμένη, σαν ήδη γνωστή. Μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα, μου θυμισε τις απαρχές της gothic λογοτεχνιας, έχει μια 'παλιά' υφή την οποία αγαπώ να συναντώ...

Καταλαβαίνω ακριβώς τι έννοείς. Για αυτό ακριβώς το στυλ πήγαινα και χαίρομαι που κατάφερα να το πλησιάσω (φοβόμουν πολύ ότι δε θα πετύχαινα τα του λεξιλογίου καλά). Ότι λείπει η πρωτοτυπία, δυστυχώς ναι. Ίσως με περισσότερη δουλειά να είχα δώσει ένα καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά με είχε στραγγίσει το nanowrimo.

 

πρώτο σχόλιο είναι τα αγγλικά. για τα οποία προφανώς δεν υπάρχουν λόγια. πολύ όμορφη φρασεολογία, πολύ όμορφο στήσιμο εικόνων που χρωματίζονται από τις αποχρώσεις που έχουν συγκεκριμένες λέξεις στα αγγλικά. τον μεταφέρεις τον αναγνώστη όντως κάπου πιο παλιά. είχα την αίσθηση ότι το διάβαζα σε ένα παλιό paperback, με κίτρινα πλέον φύλλα (την πιάνεις την εικόνα θέλω να πιστεύω).

αν και ως ιστορία δεν είναι ιδιαίτερα ανεπηρέαστη ;) , είναι πολύ κλασικές οι επιρροές της και είναι του είδους το οποίο όλοι αγαπάμε και με το οποίο γαλουχηθήκαμε (έλα?)...

πολύ όμορφο πάντρεμα πολύ ωραίων ιδεών, πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. τα αγγλικά προσθέτουν απίστευτα (πραγματικά πιστεύω ότι στα ελληνικά θα έχανε πολλή από την τωρινή της ατμόσφαιρα).

 

ps. από ατμόσφαιρα καθαρά μου έκανε πολύ σε poe. congrats!!!

Πόε δεν έχω διαβάσει πάρα πολύ, αλλά έχω μια γερή επαφή με τον Lovecraft, άρα κάπου από εκεί βγαίνει αυτό το faux-gothic-horror-fantasy ύφος. Ευχαριστώ πάντως για τα καλά σου λόγια.

 

 

Οφείλω να παραδεχτώ πως γράφεις πολύ καλά στα αγγλικά. Στην αρχή το έχεις δώσει ιδιαίτερη προσοχή και για αυτό λίγο πιο κάτω (που παραμένει καλογραμμένο αλλά όχι τόσο) με χτύπησε κάπως άσχημα (έστω και για λίγο).

Νομίζω καταλαβαίνω τι εννοείς, πώς ο λόγος γίνεται πιο πεζός όταν περιγράφω το διάλογο, σε αντίθεση με το βαρυφορτωμένο γραπτό. Έχει να κάνει με τη διαφορά προφορικού και γραπτού λόγου και το πως το αντιλαμβάνομαι.

Ή αυτό ή απλά κατάλαβα λάθος. Ούτως ή άλλως ευχαριστώ και για τα καλά σχόλια αλλά και για την παρατήρησή σου.

 

Μου θύμισε ιστορία γραμμένη απ τον Πόε. Ίσως φταίει που έχω διαβάσει Πόε μόνο απο μετάφραση και όχι στο πρωτότυπο. Πολύ καλή ιστορία, Αγγλικά σωστά γραμμένα. Μπράβο.

Κι εγώ μόνο από μετάφραση έχω διαβάσει Ποε, τι πάει να πει αυτό; Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

[trillian]

Aς ξεκινήσω κι εγώ - έστω και καθυστερημένα, σόρυ παιδιά, τα σχόλια

Λοιπόν, τη συγκεκριμένη ιστορία προσωπικά της έδωσα την πρώτη θέση. Και οι λόγοι ήταν δύο: a) Πολύ ωραία χρήση της γλώσσας και γραφή γενικότερα και β) ατμόσφαιρα. Σαν ιδέα υπήρχαν άλλες που μου άρεσαν περισσότερο - τα θέματα είναι λίγο κλασσικά, όπως και να το κάνουμε. Αλλά ακριβώς επειδή η δομή, η γραφή και η ατμόσφαιρα που το όλο κείμενο περνάει με έκαναν να "ξεχάσω" ότι κάποια σημεία του κάτι μου θυμίζουν, δε μπορούσα παρά να τη βάλω πρώτη.

Γενικά - και το λέω αυτό ως προς το γενικότερο τρόπο που ψήφισα - προτιμώ μια ιστορία η οποία να είναι καλογραμμένη, να περνάει αυτό που θέλει να περάσει(κυρίως) και να σου αφήνει κάτι στο τέλος. Εδώ Μιχάλη μου το κατάφερες μια χαρά, νομίζω είναι από τα πιο άρτια κομμάτια που έχω δει μέχρι στιγμής απο σένα

[DinMacXanthi]

My dearest new members, my esteemed Great Old ones, a breath of your time if you will.

 

Κάτω από το holodeck...

από τα Τρεκ φόρουμ... από τις χαριτωμενιές στα status messages...

τα παιχνιδάκια και τους διαγωνισμούς...

 

Περιμένουν.

 

Ιστορίες θαμμένες και ξεχασμένες για καιρό... ήρθε η ώρα να σηκωθούν, να τινάξουν το χώμα από πάνω τους και να σας φρικάρουν.

 

Διαβάστε. Αν τολμάτε.

[Cassandra Gotha]

Πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα! Καμιά φορά δεν χρειάζεται κάτι πρωτότυπο ή πολύπλοκο, αρκεί τα γνωστά και απλά να είναι όμορφα παιγμένα.