Crimson Fall

[RaspK]

Όνομα Συγγραφέα: Παναγιώτης Κουτελιδάκης

Είδος: Τρόμου;!

Βία: Ναι

Σεξ: Ναι

Αριθμός Λέξεων: Θα σας πω σε λίγο

Αυτοτελής: Όχι (πρώτο μέρος - σκοπεύω να γράψω κι ένα 2ο μέρος)

Σχόλια: Θα γράψω κι εγώ στ' αγγλικά - νοιώθω ότι γράφω καλύτερα κάποια θέματα σε κάθε γλώσσα...

 

A drop of crimson fell straight through the drain; soon more followed pretty much the same path, their short flight ending with a wet plopping sound on the mouth of the metal piping right underneath the floor. It would take them a lot of time to finish their course, each one dripping slowly from the deep, narrow slits that criss-crossed the forearm from which they ensued.

 

No other sound could be heard; if someone were to watch her lithe body resting on that rocking chair, it would take him some while to notice the silent, almost imperceptible rise and fall of her chest. Yet none other than her was there at the moment, and none was expected to come - a fact that made the sudden bang of the hall door bursting open all the more surprising.

 

Still, the young girl did not move, for her muscles had fallen dead some time now from exhaustion, drugging and blood loss alike. Only such a short while ago it was when she had shared her nightly moments with her friend of old, a passion kept hidden, a flame in her chest she never had the chance to express till that very evening.

 

Fleeting were the moments of their salty kisses in her mind now, sweat and more sloppily filling their nostrils and mouths alike in a hazy whole. And yet she longed for that now as much as she longed to get out of this foggy state that was her ever-fading consciousness.

 

Lights, a thud, then more; shouting men, maybe a couple of women, judging from their voices - she wouldn't be able to see the most bossomy and curvaceous of women now, anyway, she thought, and worriedly realized that her laughter died when it reached her throat, dry and sore as it was. She couldn't even voice something as natural as cynical mirth, and that seemed to make the whole thing all the more bitter.

 

A hand clasped over her left arm, trying to assess the situation they faced. More voices, some hushed, some shouting hurriedly for the medic, others trying to establish the situation at large instead; shouting, and shouting, and shouting - there seemed to be no end to it, until a sudden pricking sensation jerked her to full attention for a split second, and then she was out cold.

 

Two men in white took care of her, binding her wounds and taking her off to the hospital.

 

At roughly the same time as they made it to the front door, other events were taking place in the currently cop-infested appartment. "What do you have, lieutenant?" The gravelly voice of detective Trevis made everyone turn around, his look at the woman in front of him being stern but somehow concerned as well. "Sir, we have found traces of abuse on one evident victim; a female Caucasian in her late twenties, as far as we can tell. There is also evidence of recent sexual intercourse, but we cannot make sure if any of it was forced - that's all we got from the preliminary examination, anyway. She was almost dead when we got here."

 

A pause, a lick across her lips: "Her irises were dilated, and her left forearm was deeply cut with a sharp object probably a carving knife or something like that. There were no ritualistic markings on her person, but there are several more disturbing findings all over this place." Her eyes wondered for a moment to a puddle of puke - one of her men was unlucky enough to open a freezer that held various body parts within, all marked with mismatched symbols, from the ancient swastika to the ankh and the celtic cross to the Tyr rune, none of them having any apparent connection with each other. Even less than that can make a seasoned police officer cringe, but someone as green as that poor guy would obviously be caught totally off-guard.

 

"We also found evidence of drug trafficking and use; in fact, there's like a pound of pot or so in one of the closets. Other than that, nothing else." The detective nodded and walked all the way to his car; pinching the bridge of his nose as he clenched his eyes shut, he thought for a long while before he decided to look up on his PDA; he pressed a couple of keys and checked up on the message before sending it off.

 

Dangerous murderer on the loose; take down immediately.

 

Nodding, he sent it to whomever it concerned; true, he didn't like doing this, but there were some people who were very convincing at what they did to stop some criminals on their tracks...

[RaspK]

Λέξεις: 1633

 

Part No.2 [and final]

 

 

The clock on the wall ticked as another minute passed; soon it would be time for him to leave, but some "soons" were not coming soon enough...

 

It was at that moment that the door opened up at the pressing charge of the cart with the painstakingly patched woman on top of it - a beauty of not much and no little age, as it seemed. He asked himself once more how can some people be disturbed enough to make themselves suffer more than they were dealt with from the beginning, but then realised that it was, once again, his own exasperation of being unable to help these people in any way other than wrapping them up like mummies that brought all this bile up.

 

Sighing, he picked his own deathnote from deep within his pocket, a packet of cigars, and started chewing at the end of one he put in his mouth, ordered and supposed as he was not to smoke; making his way towards the medics, he asked: "Typical Saturday night, decided she didn't desrve life or what, and sliced her wrist, or somehow made her come over for a joy ride, Mike?"

 

His friend might have jokingly told him to piss off any other moment: "Get your sorry ass up for a blood analysis of this," a small vial was handed to him, "and back to the ICU as soon as you can; she needs some serious stitching, a whole lot of blood, and counceling!" Both hurried off to different directions after that.

 

In another part of the city, a man was hustling through a park. That in itself wasn't strange; however, hustling in the middle of the night in a park that is well known for its muggers means you are either a fool, a mugger, or both.

 

Charles wasn't the guy to ran out of bad situations; he even felt a certain degree of pride for being uncaught thus far. However, when luck had it so that he went outside for a pack of smokes just before the blue boys rounded his apartment block up, he didn't press the matter: he'd rather keep his tail between his legs instead of law's long schlong, thank you very much!

 

Huffing and puffing like the proverbial wolf, I am, her thought; well, it wasn't a proverb that wolf starred in, but he figured people of olden times didn't bother to create a synonym for fairytales. And a wolf he was, but not in a fairytale...

 

But, much like all wolves, this wolf never thought that the woodsman's axe would come anywhere near its neck; it was such a surprise, then, that he heard the word being spoken right behind him: "Freeze!"

 

Maddened he was, not caring at all for what happened now: 4 days, another 4 days and he would have made it! With these thoughts firing up his fury, he felt invincible as he lept at his quarry's throat; but he wasn't invincible, and the source of the banging sound that errupted caught him in midair, dropping him down with a mighty blow to the abdomen. Blood flew freely from the wound, but Charles wasn't dead... yet.

 

Jason went outside and lit his cigar with a mighty inhalation: those cuts were severe, and it took a while to finish doing them all some decent work; at least she would avoid most of the scarring, he thought. "Tough night?" asked a voice, and he turned around. "Yeah," he told his supervisor, "got to tend to the victim of a homicidal attack, and maybe more, it seems..." He drew another deep breath before blowing a puff of smoke. "And what about you, Clarisse? Are we enjoying the night?"

 

"Not really - I have to look up a little on the profile of a serial killer; snuffed him a little while ago at a park." Jason always hated the word "snuff," but it somehow seemed proper for once. "Might as well be the one who attacked the poor girl." They looked at each other before shouting: "Nah!" at each other and guffawing all over the terrace.

 

It took only a little after that for the lieutenant at the crime scene to find out that Charles Eddington had actually quite a collection of books on the occult; it seems that he had studied a lot of fakes and had thought he had found something important, but she knew he was mistaken: had it been as easy as killing a couple of women, mutilating them, and then making proper summons to a demon to make the Elixir of Life or whatever, it would have been invented a hundred times over!

 

What really bothered her was the thought of what would happen to that girl...

 

The ICU was cool and strangely lit; it seems as if badly payed electricians have their frustration thrive in such places...

 

A pair of eyes flattered open: another unremarkable event in that seemingly unremarkable night; however, nobody would have called it unremarkable if they had paid the least attention to the scarlet tint that marred those once brown eyes.

Edited November 20, 2006 by RaspK FOG

[Naurgul]

Προειδοποίηση: Ακολουθεί σχολιασμός που δεν περιέχει καμία προσπάθεια για αντικειμενικότητα. Τα παρακάτω δε μπορούν να προσφέρουν σχεδόν καμία πληροφορία στον/στην συγγραφέα εκτός αν χρησιμοποιηθούν για στατιστική μελέτη.

 

Πρώτα-πρώτα, να σε συγχαρώ για την ωραία χρήση της αγγλικής γλώσσας. Πάντως, το κείμενο μου φάνηκε ότι ήταν πιο φορτωμένο από όσο θα έπρεπε.

 

Κάπου, μου φαίνεται, ή γίνεται κάποια αλλαγή ύφους; Η αρχή μου φάνηκε αρκετά ατμοσφαιρική αλλά μετά σα να το γύρισες σε αστυνομικό κάπως.

 

Την ιστορία, συγχώρεσέ με, αλλά δεν την πολυκατάλαβα. Μου φαίνεται ότι δεν ολοκληρώνεται; Δεν έβγαλα άκρη καθόλου. Γενικά, με κούρασε αρκετά στην ανάγνωση και εκνευρίστηκα (με τον εαυτό μου) που δε μπορούσα να βγάλω νόημα.

 

Ειδικά για το διαγωνισμό: Ναι, έχει σχέση με τη νύχτα και τις σκιές… τη μία ώρα δεν την είδα πουθενά όμως.

[Nihilio]

Αν και καλογραμμένο κάπου το έχασα από τη μέση και μετά. Μου άφησε την αίσθηση ότι αλλάζει τελείως η λογική του, από το ατμοσφαιρικό πρώτο μέρος στο βιαστικό δεύτερο. Κάπου με μπέρδεψε αλλά τελικά έβγαλα άκρη.

Αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι η γραφή ήταν πάρα πολύ καλή και η ιστορία, παρά τα όποια τυπογραφικά λάθη της, ήταν γενικά καλογραμμένη.

[Nienna]

Μου άρεσε στην αρχή, πολύ. Μετά τη μέση πιστεύω πως ατύχησε. Άρχισες να το γυρίζεις σε κάτι άλλο, πέταξες όλα αυτά τα ονόματα των αστυνομικών, αποσυντόνισες τον αναγνώστη σου [εμένα]. Είναι αρκετά καλογραμμένη ιστορία, κι έχει ενδιαφέρον, αλλά το πρώτο μέρος είναι σαφώς καλύτερο από το δεύτερο. Γενικά θέλει ένα νοηματικό χτένισμα. Θέλει να σκεφτείς τι θέλεις τελικά να πεις με αυτή την υπόθεση. Η ατμόσφαιρα είναι ωραία, ειδικά στην αρχή, αλλά με τι γεύση θέλεις να μένει ο αναγνώστης; Με τη γεύση 'μια μέρα στο τμήμα ανθρωποκτονιών' ή με την ατμόσφαιρα των παθών της κοπέλας...;

 

Καλή δουλειά, overally. Χτένισε το νόημα - θα βγει κάτι πάααρα πολύ καλό.

[Nienor]

Παναγιώτη μου, κι εσένα στα έχω πει πάνω κάτω.

 

Θεωρώ πως την ίδια ιστορία αν μας την έλεγες στα ελληνικά θα ήταν πολλές κλάσεις παραπάνω και θα έβγαινε σχεδόν απόλυτα το ότι έχεις προσπαθήσει να πεις (γιατί κι εγώ από τη μέση και μετά κάπου έχασα τη μπάλα).

 

Προσωπικά, για την αγγλική σου γραφή δε μπορώ να σου πω τίποτα ιδιαίτερο (όχι επειδή έχει κάτι η γραφή σου αλλά επειδή έχουν κάτι τα αγγλικά μου για να συνεννοούμαστε έτσι ) αλλά μου φαίνεται κρίμα που φαντάζομαι τις ελληνικές σου λέξεις, αντίστοιχα και το ύφος που θα έβγαζες με αυτές, αντί να τις βλέπω.

 

Μέχρι τα μισά πάει αρκετά καλά και από άποψη ύφους και ατμόσφαιρας αλλά από κει και μετά είναι λίγο σα να πήρες μια σκούπα και να έβγαλες ότι περιττό (που δεν ήταν μάλλον πάντα περιττό) και να πέταξες όλα τα υπόλοιπα εκτός από αυτό που θεώρησες πως είναι πλοκή.

 

Θα ήθελα πολύ να τη διαβάσω στα ελληνικά και να καταλάβω τι γίνεται ακριβώς, αλλά θα ήθελα έτσι κι αλλιώς να τη δω διορθωμένη κάποια στιγμή (στα ελληνικά, στα αγγλικά, αδιάφορο) να μη μείνω με την περιέργεια.

 

Υποθέτω πως άμα την είχες προσέξει λίγο περισσότερο σε επίπεδο ιστορίας καθαρά, γιατί κι οι χαρακτήρες μια χαρά είναι και η δομή σου (νομίζω, αν ξεκαθαρίσεις την κηλίδα θα σου πω) θα ήταν μια καλή δουλειά.

[araquel]

ωραία τα αγγλικά σου, ωραία ως ιστορία, αλλά ως εκεί. γενικά, πέφτει αρκετά εκτός του πεδίου λογοτεχνικού ενδιαφέροντός μου, οπότε δεν είμαι το πιο κατάλληλο άτομο για σχολιασμό...

η χρήση των αγγλικών από τη μία προσθέτουν στην ιστορία, από την άλλη μου δημιουργούσαν στο πρώτο μισό (μέχρι να συνηθίσω) την αίσθηση ότι ήμουν πάλι 19 ετών και διάβαζα τα σενάρια των επόμενων κύκλων των x-files στο ιντερνετ. οκ, προφανώς κάποιας άλλης σειράς στην προκειμένη... κάπως έτσι μου φάνηκε. σαν επεισόδιο αστυνομικής/κάτι-τέλος-πάντων σειράς που ακουμπά τον τρόμο. και τον ακουμπά στο πιο πάνω του επίπεδο.

η όλη λογική θύτης-θύμα-μαχαίρι-τσεκούρι-κλπκλπκλπ-δολοφονία-αίμα-ό,τι-άλλο-εμπίπτει-στην-κατηγορία-αυτή αγγίζουν μόνο επιφανειακά τον τρόμο. και μένουν εκεί. η πιο έντονη βίωση (υπάρχει αυτή η λέξη?) του τρόμου όμως είναι είναι λίγο πιο βαθιά.

και λέω εγώ τώρα. αφού μπορείς και βρίσκεις μια ιδέα, που μπορείς να την αναπτύξεις -παράλληλα- σε μια δεύτερη γλώσσα, δεν μπορείς να την αναπτύξεις και κάθετα? πιάσε μια ιδέα, μια πολύ απλή, και βούλιαξε την. μην την απλώνεις (προσωπική άποψη - προσωπικό γούστο πάντα ;) ).

Edited December 1, 2006 by araquel

[RaspK]

Ξεκαθαρίζω κάτι, μιας και ίσως δεν έγινε σαφές. Αν προσέχατε τις συζητήσεις, θα το είχατε προσέξει κιόλας...

 

Η ιστορία έφτασε με την όποια διάθεση και πίστη σε ό,τι έγραφα, με την κλασική αίσθηση που είχα, μέχρι το 1ο μισό. Μετά προσέθετα τις νότες που ένοιωθα ότι έλειπαν για να κλείσω την ιστορία. Αν δείτε τα posts που έχουν γίνει, αρχικά παραιτήθηκα της δημοσίευσης. Είχα αποφασίσει να μην την βάλω, επειδή δεν ένοιωθα ότι θα είχε νόημα, και ότι δε θα κατέληγε κάπου χωρίς να της αλλάξω τα φώτα.

 

Μια φιλική παρότρυνση έγινε για να συνεχίσω την ιστορία μέχρι το τέλος της, να την τελειώσω.

 

Πάρτε το σαν παράδειγμα προς αποφυγή.

[Ivan Gig Nth Yuk]

RaspK FOG, πράγματι η ιστορία αρχίζει πολύ εντυπωσιακά και σε συνεπαίρνει με πάρα πολύ ωραία χρήση της γλώσσας αλλά στη συνέχεια χάθηκα. Κάπου λίγο μετά την αρχή του δεύτερου μέρους το παράτησα γιατί δεν έβγαζα άκρη και έτσι έμεινε στο μυαλό μου λειψή. Αν θες ξαναδούλεψε το αυτό το κομμάτι γιατί πιστεύω πως θα βγει μια πολύ καλή ιστορία.

[trillian]

Κι εδώ δεν έχω να πω πολλά, συμφωνώ ως επι το πλειστον με τους παραπάνω - από τη μέση και μετά χάνεται κάπως η αίσθηση της ιστορίας. Και η γλώσσα νομίζω έχει κάποια προβλήματα, δεν έχει δηλαδή ενιαίο ύφος - βάζεις κάποιες φορτωμένες κάπως λέξεις, ένα κάπως πυκνό λεξιλόγιο, που νομίζω βαραίνει το κείμενο και μπερδεύει.

Συμφωνώ κι εγώ με τη Νιέννα, θέλει να προσέξεις λίγο τι αίσθηση θέλεις να περάσεις - με λιγη δουλειά θα γινει πολύ καλύτερη.

Και...εχμ..οκ, χωρις παρεξήγηση, με ξέρεις, αλλά ήθελα να κάνω κι ενα σχόλιο ακόμα. Με το τελευταίο σου ποστ είναι σα να λες "δε φταίω εγώ για τα προβλήματα, άλλοι με προέτρεψαν να την τελειώσω, και γι αυτό βγήκε έτσι". Ναι, οκ, την τελείωσες τελευταία στιγμή και το ξέρω. Αλλά επειδή ήμουν απο τα άτομα που σε προέτρεψαν να το κάνεις, αυτό μου φάνηκε σαν κατηγορία, και δε μου άρεσε.

Πιστεύω πάντα ότι μια τελειωμένη ιστορία, όσο χάλια και να είναι, είναι καλύτερη από μια ημιτελή. Γιατί ξέρω ότι όταν μια ιστορία μένει στη μέση, είναι δύσκολο να την τελειώσεις μετά. Αυτός είναι και ο σκοπός του διαγωνισμού, να μας ωθήσει να γράψουμε. Αν λοιπόν αρνείσαι να δεχτείς τα σχόλια, γιατί θεωρείς ότι οφείλεται απλά στη βεβιασμένη γραφή, δεν κάνουμε τίποτα, έτσι δεν είναι;

Πάντα φιλικά κι εδώ - κι αν παρεξήγησα το ύφος σου μου το λες .

[RaspK]

Αυτό που εννοούσα είναι ότι είναι καλό ν' αποφεύγουμε το να κάνουμε κάτι τελευταία στιγμή, αν μπορούμε, γιατί αλλιώς βιάζουμε κάτι που, υπό άλλες συνθήκες, θα το είχαμε κάνει, κατά πως λέτε όλοι (:tongue:) πολύ καλό - δεν ήταν μπηχτή για ό,τι άλλο, και συγγνώμη για το δυσνόητο του πράγματος.

[Naurgul]

Τελικά, θα το ξαναγράψεις να καταλάβουμε και την ιστορία; Αν όχι, τουλάχιστο δώσε μας καμία εξήγηση να μη μείνουμε και με την απορία! ;)

[RaspK]

Η ιστορία θα ξαναγραφτεί - δε θέλω να δίνω εξηγήσεις, αφού είναι σα να «το παίρνει το ποτάμι.» Δε χάνεται η ομορφιά του εκάστοτε γρίφου;