Πριν ξημερώσει

[Celestial]

H Τανέρα ξεσκόνιζε με μηχανικές κινήσεις το χρονογράφο ο μηχανισμός του οποίου, όπως και όλων των άλλων που είχε στο μαγαζί της, γουργούριζε σιγά και σταθερά, σχεδόν σα γάτα που έχει ξαπλώσει πάνω στο περβάζι και λιάζεται σκέφτηκε, αλλά οι σκέψεις της διακόπηκαν από τον κρυστάλλινο ήχο του σήμαντρου που ανακοίνωνε την είσοδο κάποιου στο μαγαζί.

 

 

 

Με προσεχτικές κινήσεις ακούμπησε το φτερό κάτω από τον πάγκο και στράφηκε προς τη πόρτα. Δεν πολυσυμπαθούσε τη βραδινή βάρδια γιατί σπάνια ερχόταν κάποιος στο μαγαζί που να είναι σε θέση να εκτιμήσει πραγματικά τα τεχνουργήματα που είχε συλλέξει από κάθε πλευρά του κόσμου, είτε στα ταξίδια της είτε από περιπλανητές που η τύχη (η πιο τακτικά η ατυχία και η αφραγκιά) τους οδηγούσαν στο μαγαζί της, αλλά από την άλλη στην οδό των Πολυμήχανων Τεχνουργών οι βραδινές ήταν οι ώρες με τη μεγαλύτερη κίνηση, και πάμπολλες φορές κατά τη βραδινή βάρδια της είχαν φέρει αριστουργήματα, που είχαν αποδειχτεί τρομαχτικά επικερδείς επενδύσεις και απαράμιλλα έργα τέχνης συνάμα.

 

 

 

Στην πόρτα στεκόταν ένας άνθρωπος, ψηλός σχετικά φορούσε ένα πολύ καλής ποιότητας, μάλλινο, σκούρο μπλε σακάκι με ασορτί παντελόνι, μια χρυσή αλυσίδα ξεκίναγε από το πάνω κουμπί του σακακιού και κατέληγε στην τσέπη του και προφανώς οδηγούσε σε κάποιο ρολόι. Στο πέτο του έφερε το σήμα των Ορολογοτεχνουργών: ένα χρυσό γρανάζι με ένα ελικοειδές ελατήριο να περνάει από πάνω του και τις λέξεις Tempus Fugit να το περιστοιχίζουν. Διπλά του στεκόταν μια κοπέλα, αρκετά μικρότερη από αυτόν, που προφανώς στις φλέβες της είχε πάνω από λίγο αίμα ξωτικού, φορούσε μια βραδινή κόκκινη τουαλέτα και ένα μαργαριταρένιο κολιέ στο λαιμό της.

 

 

 

Παρότι ο άντρας ομολογουμένως εξέπεμπε μια «σοφιστικέ» γοητεία η Τανέρα ήταν σίγουρη ότι δεν ήταν αυτό που έκανε την κοπέλα να τον επιλέξει για συνοδό της, αναγνώρισε τον υποδιευθυντή της συντεχνίας των Ορολογοτεχνουργών, έναν άνθρωπο που ενσάρκωνε ότι αντιπαθούσε στο είδος τους! Γι αυτόν τα πάντα μεταφράζονταν σε ένα μονό πράγμα: χρήμα.

 

 

 

- Καλησπέρα αγαπητή μου κυρία, είπε ο άντρας με μια σταθερή υποβλητική φωνή, ένα έργο που έχετε στη βιτρίνα σας μου τράβηξε το μάτι, θα ήταν εύκολο να το δω;

 

 

 

Η Τανέρα πηρέ μια βαθιά ανάσα και χαμογέλασε:

 

 

 

- Μα φυσικά! Τι σας τράβηξε τη προσοχή; Ο κρυστάλλινος Χρονογράφος; Είναι από την δεντρούπολη των ξωτικών της Αρέναρ πεντακάθαρο κρύσταλλο από...

 

 

 

- Α, ναι, εξαίσιο κομμάτι δε λέω αλλά μου κίνησε την περιέργεια το άγαλμα με το ζευγάρι που χορεύει, θα ήταν εύκολο να το δω;

 

 

 

- Φυσικά από εδώ παρακαλώ.

 

 

 

Τους οδήγησε στο τραπέζι που παραχωρούσε στους πελάτες της για να εξετάζουν τα έργα. Ηταν ένα μεγάλο τραπέζι από μπρούντζο και πράσινο μάρμαρο, ένα εξαίρετο έργο τέχνης από μονό του, δώρο του πατερά της όταν άνοιξε το μαγαζί της. Χαμήλωσε την μεγάλη γυάλινη σφαίρα που αιωρούνταν από πάνω και αφού έκανε μερικές ρυθμίσεις έβγαλε από τη τσέπη της ένα μικρό ομοίωμα ενός δράκου και, κουνώντας την ουρά του, χρησιμοποίησε τις φλόγες που έβγαιναν από το στόμα του για να ανάψει το αέριο που είχε αρχίσει να γεμίζει τη σφαίρα. Ένα κατάλευκο φως πλημμύρισε το χώρο και έντυσε τους τοίχους με χιλιάδες χρώματα οπού συναντούσε κάποιο από τα εξωτικά κρυστάλλινα αντικείμενα που πλημμύριζαν το μαγαζί της.

 

 

 

Η Τανέρα χαμογέλασε βλέποντας την έκφραση που πηρέ το πρόσωπο της Μισοξωτικίνας και κινήθηκε προς τη βιτρίνα. Το έργο που ζήτησε να δει ο Άνθρωπος ήταν ένα άγαλμα, ή μάλλον δύο αγάλματα: μια γυναικά από ασημί και ένας άνδρας από ξύλο που χόρευαν, το σήκωσε με προσοχή και το τοποθέτησε πάνω στο τραπέζι.

 

 

 

- Πολύ ωραίο κομμάτι όντως! Το άγαλμα του άντρα είναι εξαίσιο! Απαράμιλλη τεχνική, είπε ο άντρας αφού το εξέτασε για λίγο, ποιος είναι ο καλλιτέχνης;

 

 

 

- Πρόκειται για ένα έργο που απόκτησα σε ένα από τα ταξίδια μου και πολύ φοβάμαι ότι οι καλλιτέχνες είναι μάλλον άγνωστοι και ο ένας από τους δύο είναι σίγουρα αποθανών βλέπετε υπάρχει μια πολύ περίεργη ιστορία πίσω από το έργο αυτό.

 

 

 

- Οι καλλιτέχνες; Πληθυντικός; Ένα έργο με ιστορία ε; Θα ήθελα να την ακούσω.

 

 

 

- Φυσικά, όλα άρχισαν πριν από περίπου τριάντα χρονιά...

 

 

 

***

 

 

 

Η Λιρέιν ανέβηκε τρέχοντας τη πλαγιά η αυγουστιάτικη πανσέληνος την έλουζε και έδινε στα μαλλιά της μια υπεροχή, σχεδόν απόκοσμη, λάμψη. Σταμάτησε και γύρισε προς τα πίσω.

 

 

 

- Άντε προχωρά! Σε λίγο θα ξημερώσει και ακόμα δε τις βρήκαμε, είπε με τη γλυκιά φωνή της.

 

 

 

Λίγο πίσω της λαχανιασμένος και αναμαλλιασμένος ήταν ο Τόριν ο παιδικός της φίλος και συχνά συνένοχος στις διαφορές εξορμήσεις τους.

 

 

 

- Ίσως δεν τις βρήκαμε γιατί δε πρέπει να τις βρούμε, δε νομίζω ότι είναι καλή ιδέα αυτό που πάμε να κάνουμε.

 

 

 

- Μην είσαι ανόητος! Έλα! Είπε η Λιρέιν και συνέχισε να ανεβαίνει το λόφο.

 

 

 

Στην κορυφή βρήκαν τον αρχαίο κύκλο από πέτρες, να στέκει κάτω από το φως της σελήνης, όπως έκανε εδώ και αιώνες. Κοίταξαν γύρω τους με ανυπομονησία αλλά ήταν μόνοι.

 

 

 

- Χαζέ! Είπε η Λιρέιν και χτύπησε ελαφρά τον Τόριν στη πλάτη, αργήσαμε, τώρα δε θα τις βρούμε ποτέ!

 

 

 

- Και ποιες ακριβώς ψάχνετε; Ακούστηκε μια στριγκή φωνή.

 

 

 

Γύρισαν και οι δυο απότομα προς τη φωνή, μια μικροκαμωμένη γκόμπλιν στεκόταν στη μέση του κύκλου, σαν να εμφανίστηκε από το πουθενά.

 

 

 

- Εμμ... καλησπέρα, ξεκίνησε να λέει ο Τόριν αλλά η Λιρέιν τον έκοψε απότομα.

 

 

 

- Ψάχνουμε τις μάγισσες του κύκλου! Έχουμε να ζητήσουμε μια ευχή ...

 

 

 

- Και τι ευχή έχεις να κανείς κοριτσάκι, ακούστηκε μια δεύτερη φωνή, σχεδόν κοριτσίστικη και γελαστή καθώς μια ξωτικιά ξεπρόβαλε χορεύοντας πίσω από μια πέτρα. Το λευκό της δέρμα άστραφτε στο φως του φεγγαριού καθώς περιστρεφόταν γύρω από τον εαυτό της με απαράμιλλη ομορφιά και χάρη.

 

 

 

- Θέλω... ξεκίνησε να λέει η Λιρέιν αλλά μια τρίτη φωνή τη διέκοψε.

 

 

 

- Πριν μας ζητήσεις οτιδήποτε μικρούλα μου, πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι η μαγεία έχει πάντα το τίμημά της, το οποίο πολλές φορές είναι πολύ μεγαλύτερο από το καλό που κάνει. Θα τη δεχτούμε την ευχή σου και θα το πλέξουμε το ξόρκι αλλά πρέπει να ξέρεις ότι θα πληρώσεις το τίμημα και ότι μπορεί να είναι πολύ πιο βαρύ από το όφελος που θα έχεις.

 

 

 

- Ναι ναι ναι τα έχω ακούσει όλα αυτά, είπε η Λιρέιν, και θέλω να κάνω μια ευχή.

 

 

 

- Μήπως να το ξανασκεφτόσουνα, είπε ο Τόριν, ίσως δεν είναι και τόσο καλή ιδέα.

 

 

 

- Μην είσαι ανόητος, το έχω αποφασίσει εδώ και καιρό, γύρισε προς τις μάγισσες και είπε, εύχομαι να φύγω από το χωριό μας να γίνω διάσημη τεχνίτρια και πλούσια και να βρω κάποιον που να με αγαπάει πιο πολύ και από τον εαυτό του!

 

 

 

Η τρίτη μάγισσα αναστέναξε και κούνησε το κεφάλι της:

 

 

 

- Όπως επιθυμείς κόρη μου είπε, αλλά να θυμάσαι ότι σε προειδοποίησα.

 

 

 

- Εσύ μικρούλη θες να ζητήσεις κάτι; είπε η ξωτικιά στον Τόριν.

 

 

 

- Χμμ... ναι, θα ήθελα κάτι, κοίταξε αμήχανα προς το έδαφος, θα ήταν δυνατό να σας το ζητήσω ψιθυριστά;

 

 

 

Η ξωτικίνα γέλασε και η φωνή της ακούστηκε σαν ένα ρυάκι που κατεβαίνει από βουνό την άνοιξη.

 

 

 

- Και βεβαία μικρούλη, αλλά πρόσεξε τι θα ζητήσεις γιατί καμιά φορά δαγκώνω.

 

 

 

Έσκυψε το κεφάλι της και ακούμπησε στον ωμό του. Μια στιγμή πέρασε και πετάχτηκε πίσω απότομα, σα να την είχε χτυπήσει ρεύμα τον κοίταξε και με ψιθυριστή φωνή είπε:

 

 

 

- Είσαι σίγουρος;

 

 

 

Ο Τόριν έγνεψε καταφατικά.

 

 

 

Η γκόμπλιν τους πλησίασε και είπε:

 

 

 

- Μας είπατε τις ευχές σας και θα πραγματοποιηθούν. Πριν περάσει ένας χρόνος θα έχετε και οι δύο ότι ζητήσατε και θα έχετε πληρώσει το τίμημα των επιθυμιών σας. Πηγαίνετε τώρα, δεν έχουμε πολύ χρόνο ως την αυγή.

 

 

 

***

 

- Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, είπε με ελαφρώς βαριεστημένο ύφος ο άντρας αλλά δε μπορώ να καταλάβω τι σχέση έχει με το έργο.

 

 

 

Η Τανέρα έκρυψε την ενόχληση από τη διακοπή του και συνέχισε.

 

 

 

- Βλέπετε αγαπητέ μου κύριε και οι δυο τους ήταν καλλιτέχνες. Ο Τόριν δούλευε το μέταλλο και έφτιαχνε περίτεχνα στολίδια και η Λιρέιν δούλευε το ξύλο και τον πηλό, ο Τόριν ήταν πολύ ταλαντούχος, οι συγχωριανοί του έλεγαν ότι απλά χάιδευε το ασημί και αυτό έσπευδε να πάρει τη μορφή που είχε στο μυαλό του, μου έδειξαν, δε, και έργα του, κοσμήματα κυρίως, και ήταν υπέροχα.

 

 

 

- Χμ! Και τότε πως κατέληξε να κάνει ένα τόσο άσχημο και κακοφτιαγμένο άγαλμα;

 

 

 

Η Τανέρα κοίταξε το έργο: οι δυο φιγούρες αγκαλιασμένες να χορεύουν, ναι, όντως θα μπορούσε να πει κάποιος ότι το ασημένιο άγαλμα ήταν κακοφτιαγμένο, ή ίσως ημιτελές, αλλά οι αναλογίες του, η στάση του, η ρευστή κίνησή του ακόμα και ο τρόπος που η χροιά του μετάλλου άλλαζε από σημείο σε σημείο, φανέρωναν στο μάτι κάποιου με την εμπειρία της, το ταλέντο και τη δουλειά πίσω από την επιφανειακή ατέλεια του αγάλματος.

 

 

 

- Θα φτάσω κι εκεί αγαπητέ μου κύριε, είπε υπομονετικά.

 

 

 

***

 

 

 

Οι δουλειές του Τόριν φαινόντουσαν να κυλάνε κανονικά, κόσμος από όλες τις κοντινές πόλεις ερχόταν και αποζητούσαν τα κοσμήματα και τα έργα του, μάλιστα κάποιος ωρολογοποιός του ζήτησε να συνεργαστούν για να διακοσμεί τα ρολόγια του. Η Λιρέιν από την άλλη σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα παρουσίασε απίστευτη βελτίωση στην ποιότητα της δουλειάς της, τόσο πολύ δε, που μέσα σε ένα μηνά την κάλεσαν στη μεγάλη σχολή της Τίρινερ για να φοιτήσει με υποτροφία.

 

 

 

Έτσι χώρισαν τα μονοπάτια τους. Η Λιρέιν έφυγε και πήγε στη πόλη και ο Τόριν έμεινε και δούλευε στο εργαστήριο του. Αλληλογραφούσαν τακτικά στην αρχή αλλά σιγά σιγά οι δουλειές της Λιρέιν την ανάγκασαν να του γραφεί όλο και ποιο αραιά μέχρι που σχεδόν σταμάτησαν να έχουν νέα ο ένας του αλλού.

 

 

 

Έτσι πέρασε το φθινόπωρο και ο χειμώνας και ήρθε πάλι το καλοκαίρι, η Λιρέιν πλέον είχε αποκτήσει φήμη και λεφτά και μιας και ο χρόνος κόντευε να τελειώσει και τα τελευταία δύο γράμματά της δεν είχαν απάντηση, αποφάσισε να γυρίσει στο χωριό της και να πάει να βρει το φίλο της.

 

 

 

Έτσι μια ζεστή αυγουστιάτικη νύχτα μια ατμάμαξα εμφανίστηκε στο χωριό και σταμάτησε έξω από το εργαστήριο του Τόριν∙ οι μηχανισμοί γρύλιζαν και ο ατμός τσίριξε καθώς άνοιξαν οι βαλβίδες που σηματοδοτούσαν το τέλος του ταξιδιού της.

 

 

 

Η Λιρέιν κατέβηκε από το όχημα της και έτρεξε στο εργαστήριο. Προς μεγάλη της έκπληξη ήταν κλειστό!

 

Ρώτησε ένα περαστικό που είναι ο Τόριν και αυτός της αποκρίθηκε ότι φυσικά είναι σπίτι του και της έριξε μια περίεργη ματιά.

 

 

 

Ξεκίνησε λοιπόν για το σπίτι του και, όταν έφτασε την πόρτα, την άνοιξε μια κοπέλα που δεν την ήξερε.

 

 

 

- Καλησπέρα, μήπως μπορώ να δω τον Τόριν;

 

 

 

- Αυτή τη στιγμή κοιμάται και δε θα ήθελα να τον ξυπνήσω. Ποια είστε;

 

 

 

- Λιρέιν με λένε...

 

 

 

Στο άκουσμα του ονόματος της τα ματιά της κοπέλας άστραψαν την έπιασε από το χέρι και την οδήγησε μέσα.

 

 

 

- Ξέρετε, όλο για σας μιλάει, εδώ και μια βδομάδα δε λέει τίποτα άλλο από το όνομα σας όταν έχει τις αισθήσεις του.

 

 

 

- Τι εννοείται όταν έχει τις αισθήσεις του; Έπαθε κάτι;

 

 

 

- Μα δεν ξέρετε; Ποσό καιρό έχετε να τον δείτε;

 

 

 

- Πολύ καιρό φοβάμαι.

 

 

 

Το πρόσωπο της κοπέλας σκοτείνιασε καθώς άρχισε να αφηγείται:

 

 

 

- Πριν από πέντε περίπου μήνες είχε ένα ατύχημα, μόλις με είχε δεχτεί σα μαθήτρια του, μια δεξαμενή προπανίου ανατινάχτηκε ενώ δούλευε και του θρυμμάτισε τα κοκάλα των δάχτυλων. Φέραμε τους καλυτέρους γιατρούς και θεραπευτές, μέχρι και μια ξωτικίνα Θεραπεύτρια ήρθε να τον δει και δοκίμασε τις γητείες της, αλλά τα χεριά του δεν επανήλθαν πλήρως, δε μπορούσε πια να δουλέψει το μέταλλο, σχεδόν δε μπορούσε να πιάσει.

 

 

 

- Ω! Μα και πάλι είπες για τις αισθήσεις του!

 

 

 

- Ναι, δυστυχώς το κακό δεν περιορίστηκε εκεί, τα τραύματα του κακοφόρμισαν και από τότε ήταν συνεχεία άρρωστος αλλά το τελευταίο μηνά έχει χειροτερεύσει πολύ, φοβάμαι ότι δε θα αντέξει πολύ ακόμα.

 

 

 

Δάκρυα άρχισαν να κυλάν στα μαγουλά της άγνωστης κοπέλας και η Λιρέιν ένοιωσε την οργή να αναβλύζει μέσα της.

 

 

 

- Θα ξαναρθώ σε λίγο, είπε και βρήκε από την πόρτα σχεδόν τρέχοντας.

 

 

 

Έτρεξε ως την ατμάμαξα και έβγαλε από μέσα ένα ξύλινο κουτί, το άνοιξε με βιαστικές κινήσεις και πηρέ ένα μικρό πιστόλι που ήταν μέσα, μετά άρχισε να πηγαίνει προς το λόφο.

 

 

 

Λαχανιασμένη έφτασε στην κορυφή. Σαν ένα χρόνο πριν το αυγουστιάτικο φεγγάρι γέμιζε τον τόπο με το φως του αλλά αυτή τη φορά έδινε μια απόκοσμη, κρύα και απειλητική χροιά στα πάντα. Η Λιρέιν πήγε στο κέντρο του κύκλου και φώναξε: Φανερωθείτε!

 

 

 

Ξαφνικά είδε τις τρεις σιλουέτες να πλησιάζουν. Με δάκρυα στα ματιά σήκωσε το όπλο και το έστρεψε προς αυτές. Η φωνή της έβγαινε με αναφιλητά.

 

 

 

- Πως μπορέσατε να του το κάνετε αυτό! Ήταν τόσο καλός και ευγενικός, γιατί; Τι μπορεί να ευχήθηκε που άξιζε τέτοια μοίρα;

 

 

 

- Χα! Είπε η γκόμπλιν εμείς δε του κάναμε τίποτα σας προειδοποιήσαμε και τους δύο! Αλλά έτσι είστε εσείς οι άνθρωποι δεν ακούτε μέχρι να είναι πολύ αργά.

 

 

 

- Έχει δίκιο μικρούλα, είπε η ξωτικιά, εμείς σας προειδοποιήσαμε αλλά αυτός επέμεινε στην ευχή του.

 

 

 

- Τι στο διάολο ευχήθηκε πια! Ούρλιαζε μες τη νύχτα. Τι ζήτησε και του άξιζε τέτοια τιμωρία;

 

 

 

Η γυναικά της φυλής των ανθρώπων περπάτησε προς το μέρος της , άγγιξε το όπλο στο χέρι της και ξαφνικά το ένοιωθε να ζυγίζει όσο ο κόσμος ολόκληρος, το άφησε να πέσει κάτω, και την αγκάλιασε και άρχισε να κλαίει στους ωμούς της.

 

 

 

- Κόρη μου, σας το είχα πει η μαγεία πιο πολύ κακό κάνει παρά καλό αλλά το επιλέξατε να ζητήσετε κάτι, η ευχή του καθενός είναι δική του, δε μπορώ να σου πω τι ζήτησε.

 

 

 

Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να συνέλθει η Λιρέιν και να σταματήσει να κλαίει, κοίταξε τη μάγισσα με κατακόκκινα ματιά και ψέλλισε:

 

 

 

- Αυτός άκουσε τη δική μου ευχή γιατί να μη ξέρω κι εγώ τη δικιά του;

 

 

 

- Γιατί δε θα ήθελε να τη ξέρεις παιδί μου.

 

 

 

Η Λιρέιν σήκωσε με μια απότομη και αποφασιστική κίνηση το όπλο της από κάτω κοίταξε τη μάγισσα στα ματιά και είπε με ψυχρή και αποφασιστική φωνή:

 

 

 

- Αν δε μου πεις τι ευχήθηκε θα σας σκοτώσω.

 

 

 

Η μάγισσα τη κοίταξε, συλλογιστικέ για μια στιγμή και απάντησε:

 

 

 

- Ζήτησε να πληρώσει αυτός το τίμημα σου, κόρη μου.

 

 

 

Η ησυχία απλώθηκε σαν κρότος πάνω στο λόφο, το μονό που την έσπασε ήταν τα γρήγορα βήματα της Λιρέιν που ακούστηκαν μετά από λίγο να πηγαίνουν προς το χωριό, ήξερε ότι μέχρι να ξημερώσει θα είχαν τελειώσει όλα.

 

 

 

Όρμησε μέσα στο σπίτι και βρήκε την κοπέλα να τη περιμένει.

 

 

 

- Σε περίμενα. Έλα, σε ζητάει.

 

 

 

Την οδήγησε στο δωμάτιο του, ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, χλωμός σα νεκρός, αλλά μόλις την είδε τα ματιά του έλαμψαν.

 

 

 

- Σε περίμενα Λιρέιν, είπε και χαμογέλασε

 

 

 

- Γιατί; Ξεκίνησε αλλά δε την άφησε να ολοκληρώσει.

 

 

 

- Σε παρακαλώ, μέσα στο μπαούλο είναι κάτι για σένα.

 

 

 

Άνοιξε το μπαούλο, έβγαλε από μέσα ένα μπόγο και τον ξετύλιξε, ήταν το άγαλμα μιας γυναικάς που χορεύει, χωρίς παρτενέρ, ήταν το ποιο κακοφτιαγμένο έργο του αλλά εξέπεμπε μια ζεστή και μια λάμψη που δεν είχε ξαναδεί.

 

 

 

- Θέλω να το κρατήσεις για να με θυμάσαι, είπε και η φωνή του έσβησε σαν ψίθυρος.

 

 

 

- Αποκοιμήθηκε, είπε η κοπέλα, πάμε κάτω;

 

 

 

- Θα ήθελα να μείνω εδώ αν δε σε πειράζει, μαζί του.

 

 

 

Η κοπέλα κούνησε τους ωμούς της και κατέβηκε.

 

 

 

Η αυγή τους βρήκε μαζί, αυτόν νεκρό και αυτή μονή.

 

 

 

***

 

 

 

- Ναι πολύ ενδιαφέρον αλλά το ξύλινο άγαλμα;

 

 

 

Η Τανέρα αναστέναξε όσο πιο διακριτικά μπορούσε, δεν είχε συνηθίσει να τη διακόπτουν και αυτός ο άντρας το είχε κάνει ήδη δυο φορές.

 

 

 

- Από ότι μου είπαν ήταν το τελευταίο έργο της Λιρέιν, μετά αποσύρθηκε κι εξαφανίστηκε.

 

 

 

- Χμ, πολύ φοβάμαι ότι σας πούλησαν μια φανταστική ιστορία για να δικαιολογήσουν την αθλία ποιότητα του μεταλλικού αγάλματος, πάντως που κίνησαν το ενδιαφέρον, ποσό κοστίζουν;

 

 

 

Πάντα εκεί καταλήγουν οι άνθρωποι σκέφτηκε η Τανέρα: χρήμα χρήμα χρήμα, έβγαλε ένα χαρτί, έγραψε πάνω του ένα νούμερο και του το πρόσφερε.

 

 

 

Ο άντρας σήκωσε το δεξί του φρύδι ελαφρά.

 

 

 

- Ω! λίγο ακριβά νομίζω, για το ξύλινο κομμάτι μονό;

 

 

 

- Λυπάμαι αλλά τα πουλάω μονό σαν σύνθεση αγαπητέ μου.

 

 

 

- Α, μαζί με το κρέας και ο κατιμάς ε; Είναι πολλά τα λεφτά δεν αξίζει καν το ασημί του αν το λιώσω.

 

 

 

Η Τανέρα ένιωσε τις τρίχες στο πίσω μέρος του λαιμού της να σηκώνονται αλλά ο άψογος επαγγελματισμός της τη συγκράτησε.

 

 

 

- Αν σας ενδιαφέρει κάτι πιο φτηνό...

 

 

 

- Όχι σας ευχαριστώ πολύ, όπως σας είπα μου κίνησαν τη περιέργεια και σε λίγο ξημερώνει, ίσως κάποια άλλη φορά.

 

 

 

- Φυσικά θα σας περιμένω με ανυπομονησία

 

 

 

Ο άντρας και η γυναικά έφυγαν από το μαγαζί με τον κρυστάλλινο ήχο του σήμαντρου να αναγγέλλει την αποχώρηση τους. Το φως έξω στο δρόμο πηρέ μια κοκκινωπή χροιά.

 

 

 

Αφού έσβησε τη σφαίρα και έβαλε τα αγάλματα στη θέση τους στη βιτρίνα, ανάμεσα από το κρυστάλλινο δέντρο – χρονογράφο και τη σκακιέρα από όνυχα και δρακοκόκαλο έσβησε τα φώτα του μαγαζιού της και βρήκε στο δρόμο.

 

 

 

Κλείδωσε και, όπως απομακρυνόταν με τις πρώτες ακτίνες του ηλίου να χτυπάν το κρυστάλλινο χρονογράφο, έπεσε το μάτι της πάνω στα δυο αγάλματα που στέκονταν στην πλημμυρισμένη από χρώματα βιτρίνα, της θύμισε τα γεμάτα λουλούδια χωράφια της χωράς της, αναστέναξε και ξεκίνησε για το σπίτι της.

 

 

 

Η αυγή τους βρήκε πλημμυρισμένους στα χρώματα, μαζί , για πάντα.

Edited November 20, 2006 by Nienor

[Naurgul]

Προειδοποίηση: Ακολουθεί σχολιασμός που δεν περιέχει καμία προσπάθεια για αντικειμενικότητα. Τα παρακάτω δε μπορούν να προσφέρουν σχεδόν καμία πληροφορία στον/στην συγγραφέα εκτός αν χρησιμοποιηθούν για στατιστική μελέτη.

 

 

Γενικά ωραία ιστορία, αν και δε μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.

 

Η παραγραφοποίηση μου φαίνεται λάθος, όχι νοηματικά, αλλά αισθητικά, το πώς παρουσιάζεται (με τις πολλές αλλαγές σειράς και τα αστεράκια στην αλλαγή ενότητας.

 

Παρατήρησα κάποια προβλήματα στο λεξιλόγιο (πχ κάπου λες «υποβλητική» ενώ μάλλον ήθελες να πεις «επιβλητική»), στη δομή και στη σύνταξη (πχ λείπουν κόμματα) που προκαλούν προβλήματα στην κατανόηση

 

Δε φαίνεται δουλεμένο, ίσως φταίει η παραγραφοποίηση, ίσως κάτι άλλο αλλά μου δίνεται η εντύπωση ότι η μεταφορά της ιστορίας σε λόγια την αδικεί, έτσι πως το έκανες τουλάχιστο.

 

Ειδικά για το διαγωνισμό: Νύχτα; Σκιές; Λίγο ξέφυγες, νομίζω. Και σίγουρα ξέφυγες από το όριο λέξεων… και όχι για λίγο.

[Nienor]

Λοιπόν, κι εσένα στα έχω πει (να δω σε ποιον θα πω κάτι καινούργιο ) αλλά well συνηθίζεται

 

Πολύ μ'αρέσει η ιστορία. Θα ήθελα τρελά να καθόσουν να τη διορθώσεις αλλά επείδη, εντάξει, δε θα το κάνεις, δε θα επιμείνω.

 

Θα προτιμούσα να μην είναι γκόμπλιν η μαγισσούλα, να είναι ίσως ένα πρασινωπό πλασματάκι, με μυτερά και στρεβλά αυτάκια και γουρλωτά, κίτρινα μάτια. Περισσότερο επειδή δε μου αρέσει η λέξη που έρχεται από τα αγγλικά και το κάνει να μοιάζει dndάδικο τουλάχιστον στα δικά μου μάτια που δεν ήξερα τι σημαίνει steampunk.

 

Επίσης, θα προτιμούσα να είναι λίγο πιο μαζεμένο, να έχεις αποφύγει κάποια λίγα πραγματάκια που το πλατιάζουν (αλλά είπαμε, σταματώ, δεν έχει νόημα )

 

Οι ήρωες: έχει δύο τουλάχιστον εξαιρετικούς χαρακτήρες, και δε μιλάω για τους πρωταγωνιστές βασικά, για την Τανέρα και τον αγοραστή μιλάω περισσότερο. Εχει και μια λιγάκι ανεκμετάλευτη φιγούρα, τη γκόμενα μισοξωτικιά που μπαίνει μέσα μαζί του. Θα μπορούσες να την έχεις "χειριστεί" πιο άρτια σε ολόκληρο το κείμενο και να δέσεις την τελευταία ατάκα του τύπου καλύτερα.

 

Γενικά, είναι μια πολύ όμορφη ιστορία, κλασικίζει και έχει αυτή την ευαισθησία που είναι διαχρονική και πάντα την ευχαριστιέμαι όπου τη βρίσκω.

[Nihilio]

Η ιστορία σου μου θυμίζει αυτό που είχε γράψει ο Lovecraft για τον Bram Stoker: "Πολύ καλές ιδέες που χάνονται από την μετριότατη γραφή."

Και, ενώ έχεις μάλλον την καλύτερη (σεναριακά) ιστορία σε όλο τον διαγωνισμό και την παρουσιάζεις και με πολύ πετυχημένες σκηνές, η γραφή είναι απίστευτα μέτρια. Προχειρογραμμένη, αδιόρθωτη, βγάζει μια κακή D&D-ίλα σε σημεία (Eberron να φανταστώ;) και το formating (μα γιατί τόση απόσταση ανάμεσα στις παραγράφους;).

Γενικά μου βγάζει μια απίστευτη προχειρότητα και δε με αφήνει να την πάρω στα σοβαρά, παρόλο που είναι πολύ καλή ιστορία.

[Nienna]

Σεναριακά είναι όντως η καλύτερη, και η πιο 'ιστορία'. Μου αρέσουν οι διάφορες λεπτομέρειες... Μου αρέσουν οι χαρακτήρες, κυρίως η πρωταγωνίστρια. Μου αρέσει η ιστορία-μέσα-στην-ιστορία, μ' έκανε να κλάψω. Μου αρέσει που είμαι σίγουρη πως βλέπω τη σύνθεση των αγαλμάτων καθαρά μπροστά στα μάτια μου. Για όλους αυτούς τους λόγους την έβαλα στην πρώτη θέση. Δυσκολεύτηκα, όμως. Δυσκολεύτηκα γιατί όπως λένε και οι παραπάνω, είναι γεμάτη απροσεξίες και προχειρότητες. Είναι τόσο όμορφες οι ιδέες... Διόρθωσέ την.

[araquel]

ας επαναλάβω και εγώ πάνω κάτω ό,τι είπαν οι προηγούμενοι. η ιστορία σου ήταν η πιο μαγευτική, πολύ ωραίες εικόνες, και απίστευτα όμορφο ξεκίνημα.

η γραφή όντως με χάλασε λίγο, (δεν είμαι ειδικός, αλλά θα αποτολμήσω το επόμενο σχόλιο --->) θέλει στρώσιμο το κείμενο, και είναι κάτι που πρέπει να κάνεις για χάρη της ιστορίας και μόνο.

προσωπικά, επηρεάστηκα περισσότερο από τις ιστορίες και τις ιδέες και λιγότερο από το γράψιμο, οπότε ως σύνολο με μάγεψε. άλλωστε, όταν αφήνω μια ιστορία, αυτό που μου μένει είναι η γεύση της, η ιστορία της (κάτι που με καταδίκασε στο παρελθόν να ξαναδιαβάσω μερικά πολύ βαρετά βιβλία).

η ιστορία σου είχε πολύ ωραία γεύση. ;)

 

αλλά είπαμε, ε? στρώστην B) .

[Ivan Gig Nth Yuk]

Άντε να πω και γω πολύ γρήγορα τη γνώμη μου.

 

Πρώτα απ' όλα φτιάξε τις παραγράφους γιατί είναι εκνευριστικό και άσχημο. Περισσότερα σχόλια δεν μπορώ να κάνω για τη δομή το λεξιλόγιο κ.τ.λ.

 

Οπότε θα μιλήσω για την ιστορία. Η ιστορία μου άρεσε, όχι γι΄αυτό που ήταν αλλά γι' αυτό που θα μπορούσε να είναι. Δηλαδή με "χάλασε" στο τέλος που έμαθα την ευχή του Τόριν. Θα μπορούσε να ευχηθεί χίλια δυο πράγματα που θα του δίναν ζωή του χαρακτήρα. Τώρα ίσως να φταίω κι εγώ που το βλέπω έτσι αλλά καθώς τη διάβαζα περίμενα κάτι πιο όμορφο παρά κάτι τόσο κοινότυπο. Επίσης περίμενα πως το τίμημα θα έδενε με τη ζωή των ηρώων και της ευχής αντί να είναι μια κατάρα που πέφτει στο κεφάλι του ουρανοκατέβατη.

 

Υ.Γ.: Τώρα θα μου πεις η ευχή που έκανε θεωρητικά ήταν η καλύτερη που θα μπορούσε να κάνει για αυτό το αποτέλεσμα αλλά θα μπορούσες να τον κάνεις λίγο πιο κακούλη ή πιο αφελή (π.χ. να ευχηθεί η Λιρέιν να γυρίσει στο σπίτι της για να την προστατεύει και τελικά να γίνει όπως έγινε στο κείμενο, δηλαδή να γυρίσει επειδή ακούει πως είναι άρρωστος και αυτός πληρώνει το τίμημα πεθαίνοντας ενώ αυτή πληρώνει το τίμημα κατηγορώντας τον εαυτό της που τον άφησε και έφυγε.)

[Nienna]

Δεν κρατιέμαι, θέλω να πω πόσο ολοκληρωτικά και απόλυτα διαφωνώ με αυτά που λέει ο Guardian 2 για την ευχή. :tongue:

[month]

Η ευχή που έκανε ο Τόριν, ήταν αυτό που περίμενα ακριβώς για να πώ την αλήθεια... Και έδωσε δύναμη στην ιστορία. Αλλιώς θα ήταν μια ακόμα "τραλαλά λαλά! Πάμε να νικήσουμε τον σκοτεινό άρχοντα και κανένας απο εμάς δεν πεθαίνει!" Πολύ ωραία ιδέα, αν και με χάλασε η απροσεξία σου!

[tec-goblin]

Θα πω ότι είπε κι ο Νιχίλιο, αλλά θα διαφωνήσω στο "d&dίλα". Δεν υπάρχει περίπτωση να δεις σε βιβλίο d&d κάτι τέτοιο:

 

"Δεν πολυσυμπαθούσε τη βραδινή βάρδια γιατί σπάνια ερχόταν κάποιος στο μαγαζί που να είναι σε θέση να εκτιμήσει πραγματικά τα τεχνουργήματα που είχε συλλέξει από κάθε πλευρά του κόσμου, είτε στα ταξίδια της είτε από περιπλανητές που η τύχη (η πιο τακτικά η ατυχία και η αφραγκιά) τους οδηγούσαν στο μαγαζί της, αλλά από την άλλη στην οδό των Πολυμήχανων Τεχνουργών οι βραδινές ήταν οι ώρες με τη μεγαλύτερη κίνηση, και πάμπολλες φορές κατά τη βραδινή βάρδια της είχαν φέρει αριστουργήματα, που είχαν αποδειχτεί τρομαχτικά επικερδείς επενδύσεις και απαράμιλλα έργα τέχνης συνάμα."

 

Μιλάμε για τη μεγαλύτερη περίοδο που έχω δει ποτέ. Σπάει το προσωπικό μου ρεκόρ (που έκανε τις καθηγήτριες να με διορθώνουν τακτικά). Βάλε το ότι λείπουν τόνοι ("η πιο τακτικά η ατυχία " - θέλει τόνο το πρώτο η - επίσης αργότερα, "βάρδιά της") και κόμματα, και καταλαβαίνεις ότι ο αναγνώστης έχει χάσει τη μπάλα ήδη :S.

 

Μήπως να αρχίσουμε συγγραφικά ντουέτα στο ΣΦΦ; Όπου κάποιος με καταπληκτικές ιδέες να συνδυάζεται με κάποιον με καλή γραφή για να βγαίνει κάτι γαμάτο;

[Celestial]

Χμ..

 

Δεν ήθελα να απαντήσω στα σχόλια αλλά θα το κάνω

 

λοιπών κατ αρχήν θέλω να κάνω ένα μικρό σχόλιο για την dndιλα

 

Ενώ το dnd είναι χόμπι μου εδώ και 14 περίπου χρονιά το μισώ μέρη γιατί έχει πιασει και έχει iso-ποιήσει ένα κάρο μύθους και δοξασίες ( όχι μόνο του βέβαια αλλά σε συνδυασμό με το παγκόσμιο κινηματογράφο και τη λογοτεχνική σκηνή) που παρά πολύς κόσμος πλέον απλά αγνοεί τη φύση τους και του έρχεται στο μυαλό το statistics block από το MM ( monster manual για τους μη παίχτες) ...

 

λοιπών έχοντας πει αυτό δε νομίζω ότι είπε κανείς από σας dnd οκοσμο τη μέση γη του τολκιν, το westeros του Μάρτιν η τη γεωθαλασσα της le Guin παρ' οτι είχαν δράκους νάνους ξωτικά και γκομπλιν ( οκ η γεωθαλασσα δεν είχε γκομπλιν αλλά πιάνετε την ιδέα ) οπότε δε μπορώ να καταλάβω με ποια λογική αποκαλείτε τον κόσμο dndοκοσμο? επειδή έχει ένα ξωτικό και ένα γκομπλιν? δηλαδή αν τα ονόμαζα ένα φριζελφιρ και ένα τιριμπελαρ και έγραφα τρις αράδες περιγραφή θα ήταν ένας "άλλος κόσμος" ?? Γενικά έχω βαρεθεί να βλέπω το κόσμο να θεωρεί ενστικτωδώς ότι οι δράκοι είναι σαύρες που μιλάνε με φτερά και λεφτά, τα γκομπλιν μικρά πράσινα και έχουν 4hp οι νεράιδες τινκέρ μπελ και οι νύμφες ξεκολα uberbabes που αράζουν σε δάση....

 

Περνώντας λοιπών τα σχόλια περί dndιλας ας περάσουμε στο θέμα της γραφής

 

Λοιπών όσο αφορά το formatting το forum post engine απλά του σκίζει τα ράμματα στο copy - paste και δεν έχω καμιά όρεξη να βάζω html tags για να ισιώσει οπότε αν σας χαλάει περάστε το σε ένα word

 

Αυτή η ιστορία γράφτηκε μέσα σε 1.5 ώρα μετά από ένα 10 ωράκι λύσης εργασίας σε άλγεβρα boole και λογικά κυκλώματα, εφ όσον διαβάζεται εγώ είμαι απόλυτα ικανοποιημένος

 

Γενικά ότι γραφώ (οοοοταν γραφώ) το γραφώ σε ένα κάθισμα και μετά δεν το διορθώνω ( σε επίπεδο να μην κάνω καν ένα f7 στο word για να πιασει τα χοντρά) οπότε είναι λογικό να έχει κάποια λάθη και επίσης αυτό δε με ενοχλεί καθόλου

 

Πληροφοριακά ο κόσμος είναι ένας κόσμος σχεδόν βικτωριανής εποχής με steampunk στοιχειά τα οποία δε φαίνονται τόσο πολύ γιατί δεν είχα την ευκαιρία να περιγράψω πόλεις και καθημερινότητα

 

Έχοντας τελειώσει με τον αυτοσχολειασμο της γραφής μου θα περάσω στο δεύτερο σκέλος

 

Θα κάνω ένα μικρό σχόλιο για την τρόπο που διαβάζετε τις ιστορίες ( όχι τις δικές μου, γενικά μιλώντας ).

 

Μια ιστοριουλα είναι πολύ ποιο ενδιαφέρουσα από ένα βιβλίο γιατί θέλει να πει παρά πολλά σε πολύ λίγο χορό, το βιβλίο οποίος και να το διαβάσει ( ακόμα και αν είναι κακογραμμένο ) λόγω έκτασης και μονό μπορεί να δώσει αυτό που θέλει και θα το δώσει σε όλους όσους το διαβάσουν ( εκτός αν είναι στόκοι οπότε .. οκ τι να γίνει ).

 

Η ιστοριουλα από την άλλη αν δε τη διαβάσεις προσεχτικά ( και με κριτικό πνεύμα ) χάνεις ότι έχει να σου δώσει και δε μπορώ να καταλάβω πως άτομα που έχω δει ότι βγάζετε το νόημα που θέλει να δώσει ο συγγραφείς από ποιήματα ( που είναι και 10 αράδες κείμενο ) δε μπορείτε να το βγάλετε από ιστορίες...

 

Δέχομαι το γεγονός ότι μπορεί η κακή χρήση της γλωσσάς να εμποδίζει το να ξαναδιαβάσετε μια ιστορία αλλά εν γένη δεν είναι κάτι που το θεωρώ απαραίτητο προσωπικά, και δυστυχώς η κριτικές που διαβάζω ( θέλω να ξανατονισω ότι δε μιλάω για τις δικές μου ιστορίες ) μου αφήνουν μια αίσθηση ότι έχουν γίνει speed read και απλά ρίχνετε και ένα comment για να υπάρχει... ( επίσης δε μιλάω για όλους )

 

Δε θα ήθελα να συζητηθεί η απάντηση μου αυτή ( τουλάχιστον όχι σε αυτό το θρεντ ) απλά θα ήθελα να σκεφτείτε τα όσα γραφώ εδω

Edited December 2, 2006 by Celestial

[Nienna]

[Καλά έκανες και δεν ήθελες να απαντήσεις, μου φαίνεται. :tongue:]

 

Ενώ παίνεψα την ιστορία σου [ελπίζω να διάβασες και το δικό μου σχόλιο], μόλις διάβασα αυτό σου το σχόλιο με κατέκλυσε μια τρομερή αρνητικότητα, οπότε μπορεί τα παρακάτω ν' ακουστούν πολύ φορτισμένα:

 

Μα είναι δυνατόν να μην ενδιαφέρεσαι να καλυτερέψεις κάτι το οποίο έγραψες; Δεν τ' αγαπάς; Είναι όμορφο, σου λέω, είναι όμορφο, γιατί του αρνείσαι την ευκαιρία να λάμψει; Πραγματικά πιστεύεις πως υπάρχει οτιδήποτε που να δικαιολογεί τις απροσεξίες και το κακό γράψιμο σε ένα κείμενο που θα μπορούσε να είναι υπέροχο; Δεν έχεις καν τη δικαιολογία της στιγμής και της φόρτισης που υπάρχει για την ποίηση... Μιάμιση ώρα γράψιμο δεν είναι μια έκρηξη, είναι κάτι άλλο. Και να σου πω, ακόμα κι εγώ που γράφω ποίηση σε ελάχιστο χρόνο και δεν τη διορθώνω συχνά, τη διορθώνει το μυαλό μου, διορθώνει τις φράσεις πριν βγουν έξω, ο λόγος μου... λογοκρίνεται - από την πείρα μου. Κι οι εκρήξεις ακόμα έχουν δομή. Κι ακόμα κι έτσι, έχω διορθώσει! Έχω διορθώσει στίξη, λεπτομέρειες...

 

Με στενοχώρησε το post σου.

 

Αδικείς την ιστορία σου κατάφορα, και θυμώνω. Είναι σαν να έκανες ένα παιδί και να το άφησες στη μοίρα του. Εγώ νομίζω πως κάτι της οφείλεις.

Edited December 2, 2006 by Nienna

[Sonya]

Ανεξάρτητα απ' το κατά πόσο ήταν εντός θέματος ή ορίων για τον διαγωνισμό, εμένα μου άρεσε. Περισσότερο, τη βρήκα γλυκιά, ρομαντική και αυθεντικά τραχιά. Τα τύπο και τα ορθογραφικά δε με απασχολούν, η γλώσσα μου άρεσε ακριβώε επειδή δεν ήταν επιτηδευμένη, τα νοήματα επειδή ήταν απλά και σαφή και το γενικό περιεχόμενο οικείο κι ελκυστικό.

 

 

 

Ζεστό, χωρίς να γίνεται γλυκανάλατο, αφήνει ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη.

 

 

 

Έχεις τα τέσσερα αστεράκια μου, το απόλαυσα.

[Celestial]

Νιεννα

 

Βασικά όλα τα σχόλια διάβασα για όλες τις ιστορίες ( ευχαριστώ btw )

 

Να σου πω τι γίνεται, βασικά δεν με πολυαντιπροσωπευει η διαδικασία της αποτύπωσης σε κείμενο μιας ιστορίας, συνήθως τις ιστορίες μου τις δημιουργώ όταν δε κάνω κάτι άλλο (σαν screen saver ένα πράγμα) και εκεί τελειώνει η διαδικασία για μένα, είναι χαρακτηριστικό ότι αν μου πεις "φτιάξε μια ιστορία" και καθησω να το σκεφτώ συνήθως δε βγαίνει κάτι καλό είναι μια διαδικασία που κάνει το μυαλό μου για να ψυχαγωγεί τον εαυτό του.

 

Όταν διαβάζω μια ιστορία αφού τη γράψω έχω 3 βασικά προβλήματα:

 

1. δεν μου αρέσει γιατί απέχει πολύ από την ασάφεια και τα συναισθήματα που τη συνόδευαν όταν τη δημιουργούσα

 

2. συνήθως δε μπορώ να βρω κάτι να διορθώσω ( πέραν τον τυπογραφικών - ορθογραφικών πράγμα στο οποίο δεν είμαι και πολύ καλός)

 

3. το βαριέμαι αφάνταστα...

 

έχεις δικό βεβαία και εσύ και οι άλλοι που είπαν ότι πάει χαμένη λόγω του κακού γραψίματος αλλά το θέμα για μένα είναι ότι η ιστορία τα βασικά χαρακτηριστικά και οι χαρακτήρες είναι εκεί ( και πολλές φορές είναι και αλλά πράγματα που δεν φαίνονται με τη πρώτη ματιά ;) αν αρέσει σε κάποιον θα μπει στη διαδικασία να τη φανταστεί και θα είναι πολύ ποιο ωραία στο μυαλό του από ότι θα την έγραφα εγώ ποτέ ( όπως είναι αλώστε και στο δικό μου πριν τη σκοτώσω γράφοντας την ) αν πάλι όχι και 100 φορές καλυτέρα να ήταν γραμμένη δε θα του άρεσε

 

ίσως κάποια στιγμή ( σε 20 - 30 χρονιά ) να επιτύχω το να αυτολογοκρίνομαι και να μου βγαίνουν κατά ευθειών καλύτερες μέχρι τότε απλά θα γραφώ καμιά που και που για το χαβαλέ και την εμπειρία ...

 

Το ξερώ ότι είναι λίγο απογοητευτικός ο τρόπος που το αντιμετωπίζω αλλά έτσι μου βγαίνει σε αυτή τη φάση και δεν θέλω να πιεστώ για να το αλλάξω ...

Edited December 2, 2006 by Celestial

[Nienna]

Ξύλο. Θες ξύλο.

 

Ωραία, εγώ ως fan μπορώ να την σουλουπώσω και να σου τη στείλω κάποτε;

[Celestial]

χαχα

 

εχω και φανς ωωωωωωω

 

be my guest θα την ξαναποσταρω σουλουπωμενη ( με τα αναλογα ευσημα για την υπομονη σου στο ξετυλιγμα του κουβαριου )

Edited December 2, 2006 by Celestial

[RaspK]

Κατ' εμέ ήταν η πιο όμορφη ιστορία - αν κάτι της έλειπε, και ήταν ο λόγος που της έδωσα την όποια κατάταξη πέραν της πρώτης, είναι ότι ένα κείμενο το γράφεις, στην τελική, για να το προσλάβει ο άλλος. Όπως φαντάζομαι ότι θα ήθελες να σου λέει όμορφα μιαν ιστορία ένας αφηγητής, σωστά, ταιριασμένα και σουλουπωμένα, έτσι οφείλεις, αν θες τη γνώμη μου, να γράφεις και καλά εφόσον παρουσιάζεις την ιστορία σε άλλους. θα είχες την πρώτη θέση, και αυτό θα έπρεπε να σε βάζει σε σκέψη. Αλλά, αν δε θες, τα σχόλια περιττεύουν, και περί ορέξεως ουδείς λόγος.

[tec-goblin]

Λοιπών όσο αφορά το formatting το forum post engine απλά του σκίζει τα ράμματα στο copy - paste και δεν έχω καμιά όρεξη να βάζω html tags για να ισιώσει οπότε αν σας χαλάει περάστε το σε ένα word

 

Απενεργοποίησε τον advanced editor στα options σου. Τα κάνει μαντάρα.

 

Γενικά ότι γραφώ (οοοοταν γραφώ) το γραφώ σε ένα κάθισμα και μετά δεν το διορθώνω ( σε επίπεδο να μην κάνω καν ένα f7 στο word για να πιασει τα χοντρά) οπότε είναι λογικό να έχει κάποια λάθη και επίσης αυτό δε με ενοχλεί καθόλου

Ενοχλεί τον αναγνώστη/πελάτη, και θα κόψει τη συνήθεια του να διαβάζει αυτά που γράφεις . Αν δεν τα γράφεις για αν διαβαστούν, τι τα ανεβάζεις;

 

Δέχομαι το γεγονός ότι μπορεί η κακή χρήση της γλωσσάς να εμποδίζει το να ξαναδιαβάσετε μια ιστορία αλλά εν γένη δεν είναι κάτι που το θεωρώ απαραίτητο προσωπικά, και δυστυχώς η κριτικές που διαβάζω ( θέλω να ξανατονισω ότι δε μιλάω για τις δικές μου ιστορίες ) μου αφήνουν μια αίσθηση ότι έχουν γίνει speed read και απλά ρίχνετε και ένα comment για να υπάρχει... ( επίσης δε μιλάω για όλους )

 

Αχέμ, νι B) - hellooooo, πόσοι άνθρωποι θα κουράσουν το μυαλό τους να διαβάσουν μια κακοπαρουσιασμένη ιστορία (που υψώνει εμπόδια στο να καταλάβεις τι θέλει να πει), θα δώσουν μισή ώρα και όλ'αυτά χωρίς τίποτα να τους εγγυάται ότι στο τέλος δεν θα είναι μάπα; Για την ακρίβεια, όχι καν εγγυάται, ούτε υπαινίσσεται. Γιατί ο αναγνώστης να κάνει την προσπάθεια που ο συγγραφέας δεν έκανε;

 

Καταλαβαίνω βέβαια ότι βαριέσαι να κουραστείς για να διαβάσουν 5 ακόμα άνθρωποι την ιστορία σου, ο καθένας έχει τις αξίες του.

 

Δε θα ήθελα να συζητηθεί η απάντηση μου αυτή ( τουλάχιστον όχι σε αυτό το θρεντ ) απλά θα ήθελα να σκεφτείτε τα όσα γραφώ εδω

Δεν έχει νόημα να μη συζητηθεί, εφόσον τα σχόλιά μας παραμένουν σχετικά με την ιστορία που σήκωσες.

Edited December 3, 2006 by tec-goblin

[Nienor]

Παιδιά, ασχέτως με το που συμφωνώ και που διαφωνώ σε αυτά που λέτε το θέμα πλέον έχει βγει εκτός τόπικ. Δε σχολιάζουμε εδώ το κατά πόσον μας είναι χρήσιμο το να διορθώνουμε ιστορίες γενικά, σχολιάζουμε την ιστορία την ίδια και το κατά πόσον θα μπορούσε να διορθωθεί αυτή καθεαυτή. Ούτε τις πεποιθήσεις του συγγραφέα, ούτε τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει ο καθένας, ούτε και τον γενικότερο τρόπο με τον οποίο γίνονται τα σχόλια. Υπάρχουν άλλα τόπικ για αυτά.

 

Ήδη η συζήτηση έχει πάει σε προσωπικό επίπεδο και σας παρακαλώ να τη λείξετε εδώ, συνεχίζοντας το τόπικ με σχόλια επάνω στη συγκεκριμένη ιστορία και μόνο. Είμαστε στη βιβλιοθήκη φαντασίας, θυμηθείτε το.

 

 

 

Ευχαριστώ

[trillian]

Δεν έχω να πω πολλά, κυρίως γιατί με κάλυψαν οι προηγούμενοι - το πλεονέκτημα του να αργείς να σχολιάσεις .

Λοιποοον....ξέρω ότι την ιστορία την έγραψες τελευταία στιγμή, κι αυτό σου δίνει κάποια ελαφρυντικά. Ξέρω ότι δε γράφεις συχνά, κι αυτό σου δίνει κάποια ακόμα. Αλλά ρε παιδί μου...στο είπα κιόλας, αν δεν αρχίσεις να δίνεις λιγη παραπάνω προσοχή, θα σε κοπανήσω κανονικότατα .

Ορθογραφικά - πολλά - κάποια λάθη στις οπτικές γωνίες, γενικά θέλει πολύ δουλειά ακόμα. Κι όμως, ακόμα κι έτσι, είναι μια ολοκληρωμένη ιστορία, με βάθος κόσμου, με πολύ ωραίες εικόνες, που καταφέρνει να σου περάσει συναίσθημα. Και η "ιστορία μέσα στην ιστορία" λειτούργησε σαν κόνσεπτ - αν και φυσικά μπορεί να δουλέψει ακόμα καλύτερα ;).

Μου άρεσε ακριβώς γιατί είναι μια ολοκληρωμένη ιστορία, παρόλο που η απόδοσή της θέλει δουλειά ακόμα. Έχεις τις ιδέες, έχεις και τον τρόπο να τις παρουσιάζεις αυτές τις ιδέες, και αν το δουλέψεις το θέμα θα τα πας πολύ πολύ καλύτερα. Χαίρομαι που - απο άποψη παρουσίασης - αυτή ήταν καλύτερη απο την προηγούμενη. κι ελπίζω η επόμενη να είναι καλύτερη κι απ αυτήν

[tec-goblin]

Για να μην κάνουμε hijacking (κρίμα, είν'ωραίο το hijackiiiiing), πήγα τη συζήτηση για τη διόρθωση των κειμένων στο κατάλληλο thread.

[mman]

Μόλις διάβασα το "Πριν ξημερώσει", δημοσιευμένη πλέον ιστορία, στην ανθολογία "Ονείρων Σκιές". Προφανώς διορθωμένη, χτενισμένη και παρφουμαρισμένη, με τα καλά της, όπως θα έπρεπε άλλωστε να είναι για το χαρτί.

Μου άρεσε.

Δεν τρελάθηκα, αλλά μου άρεσε.

Κι έχω απόλυτη επίγνωση ότι είμαι ένας δύσκολος, δύσκολος αναγνώστης.

Την επόμενη φορά που ο Μάριος θα μουλαρώσει στη διόρθωση μιας τόσο καλής ιστορίας του, φωνάξτε με και θα έρθω τρέχοντας. Με το στυλιάρι.

[DinoHajiyorgi]

Μόλις διάβασα το "Πριν ξημερώσει", δημοσιευμένη πλέον ιστορία, στην ανθολογία "Ονείρων Σκιές". Προφανώς διορθωμένη, χτενισμένη και παρφουμαρισμένη, με τα καλά της, όπως θα έπρεπε άλλωστε να είναι για το χαρτί.

Μου άρεσε.

Δεν τρελάθηκα, αλλά μου άρεσε.

Κι έχω απόλυτη επίγνωση ότι είμαι ένας δύσκολος, δύσκολος αναγνώστης.

Την επόμενη φορά που ο Μάριος θα μουλαρώσει στη διόρθωση μιας τόσο καλής ιστορίας του, φωνάξτε με και θα έρθω τρέχοντας. Με το στυλιάρι.

 

Συμφωνώ κι επαυξάνω! Το διάβασα κι έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Ο Μάριος αξίζει εύγε αλλά και ένα χεράκι ξύλο. Πάντα τέτοια (εύγε - εννοώ.)

[Guest roriconfan]

Συμπληρώνοντας αυτά που είπαν οι υπόλοιποι, λείπει από το διήγημα η μαγεία. Μόνο μπλα μπλά και καθόλου συναίσθημα. Άντε, λίγο στην αρχή και στο τέλος το είχες. Το υπόλοιπο... κρύα σούπα.

[mman]

Θα αρχίσω να κάνω μερικά bump ιστοριών που πιστεύω ότι αξίζουν πραγματικά τον κόπο να διαβαστούν από τα καινούρια μέλη και να ξαναδιαβαστούν από τα παλιά, και οι οποίες είναι λίγο ή πολύ θαμμένες στις βιβλιοθήκες και δεν περιλαμβάνονται στη προσωπική μου Λίστα. Η σειρά θα είναι χρονολογική και θα φροντίσω αυτό να γίνεται ανάμεσα στους διαγωνισμούς. Διαβάστε και θυμηθείτε ότι η γνώμη σας έχει μεγάλη σημασία για τους συγγραφείς.

 

Bump στο "Πριν Ξημερώσει" του Celestial, λοιπόν!