Arela Posted November 23, 2006 Share Posted November 23, 2006 ΧΡΥΣΟΣΚΟΝΗ Σ’έναν καθρέφτη βλέπω αντανακλάσεις Οραματίζομαι και χάνοντ’ οι κανόνες Πλάθοντ’ οι σκέψεις σ’άλλες διαστάσεις Κι έτσι γεμίζει καθρέφτης με εικόνες ‘Ηταν χρυσόσκονη που λες η ευτυχία η ανθρωπιά λέει ήτανε γλυκό ζεστό ψωμί κι η αγάπη ήτανε μια άσπρη φορεσιά… ‘Ητανε λέει λάδι αγνό η ελευθερία κι η αλήθεια κρύσταλλο, ποτάμι με ορμή και η ζωή μας, σ’ένα κάδρο πινελιά… ‘Ημουνα λέει στη χρυσόσκονη λουσμένη και στα λευκά ντυμένο το κορμί δεν ένιωθα λέει ποτέ μου πεινασμένη γιατί είχα λέει άφθονο εκείνο το ψωμί. Κι έστιβα λέει λάδι χρυσό απ’τις ελιές Κι ανέμελη ζωγράφιζα στο κάδρο πινελιές… Ξάφνου απ’τα χέρια το ψωμί μου πέφτει Ξάφνου έμεινα γυμνή να ψάχνω γύρω μου Ράγισαν όλες οι εικόνες στον καθρέφτη Και σπάν οι αντανακλάσεις των ονείρων μου… Μια πινελιά και η ζωή αλλάζει στην κορνίζα Και κρύα πέτρα έγινε εκείνο το ψωμί Όλα τα χρώματα στο κάδρο γίναν γκρίζα Κι η αλήθεια πάγωσε, σκληρή πικρή κι ωμή. Εκείνο που με πόνεσε στ’αλήθεια πιο πολύ Ήταν που η χρυσόσκονη, σκόνη έγινε θολή… ‘Ηταν το νόημα που εχάθη απ’τον σκοπό μου σα να’ταν τίμιος που απεδείχθη κλέφτης… Απελπισμένα έψαξα να βρω το πρόσωπό μου Το κάδρο έμειν’αδειανό… ‘Αδειος και ο καθρέφτης… copyright@βικυ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted November 23, 2006 Share Posted November 23, 2006 Arela, γιατί χρυσόσκονη? είναι μάλλον η πιο σημαντική παρομοίωση/μεταμόρφωση ε? (μου αρέσει, δε ρωτάω γι'αυτό, απλά για μένα ήταν άλλη η σημαντικότερη και το θεωρώ ενδιαφέρον αυτό το υποκειμενικό του πράγματος ) Το "είδα" αυτό το ποίημα, ντύθηκα στα λευκά και κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη (παραμερίζοντας την προσώπικη μου σχέση με το λευκό, μάλιστα, πράγμα που δεν είναι λίγο) και κρατούσα στα χέρια μου ζεστό ψωμί και πελάγωσα σαν τα έχασα. Πανέμορφες εικόνες, εξαιρετικά πετυχημένες παρομοιώσεις. Από τι κατάλαβα δεν τα πειράζεις τα ποιήματά σου μετά το πρώτο γράψιμο όμως θα στα πω έτσι κι αλλιώς, για τα μελοντικά, όπως λέμε. "Ηταν χρυσόσκονη που λες η ευτυχία η ανθρωπιά λέει ήτανε γλυκό ζεστό ψωμί κι η αγάπη ήτανε μια άσπρη φορεσιά… ‘Ητανε λέει λάδι αγνό η ελευθερία κι η αλήθεια κρύσταλλο, ποτάμι με ορμή και η ζωή μας, σ’ένα κάδρο πινελιά…" Εδώ το λέει είναι μέρος του συνόλου. Υπάρχει μέσα του συμπληρώνοντας το στίχο σου, χωρίς να ενοχλεί και του δίνει κι ένα πιο ζεστό ύφος που ενισχύει την παρομοίωσή σου. "Ημουνα λέει στη χρυσόσκονη λουσμένη και στα λευκά ντυμένο το κορμί δεν ένιωθα λέει ποτέ μου πεινασμένη γιατί είχα λέει άφθονο εκείνο το ψωμί. Κι έστιβα λέει λάδι χρυσό απ’τις ελιές Κι ανέμελη ζωγράφιζα στο κάδρο πινελιές…" Εδώ όμως, η επανάληψη είναι κουραστική και χάνεις μεγάλο μέρος της πανέμορφης εικόνας επειδή στέκεσαι σε αυτό. Υπάρχει 4 φορές μέσα σε 6 γραμμές. Της πρώτης γραμμής δεν ενοχλεί τόσο, όμως τα τρία μαζεμένα μετά σου σπάνε τη ροή του λόγου και κουράζουν. Γενικότερα, στο όλο του, υπάρχει μια απουσία στίξης. Η πρώτη στροφή δεν έχει τίποτα απολύτως ενώ αρχίζεις παντού με κεφαλαία κι έπειτα περιορίζεσαι κατά κύριο λόγο σε αποσιωπιτικά. Καλά είναι κι αυτά, αλλά δε μπορεί να μη θες να γίνονται διαφορετικά πράγματα στη ροή του λόγου από αυτά τα λίγα που μπορώ να δω και χωρίς τις δύο τελείες και τα άλλα δυο αποσιωπιτικά. Έτσι κι αλλιώς εκείπου δεν υπάρχει η ανάσα την κανονίζω μόνη μου και είναι κρίμα, ειδικά σε ποίημα με ομοιοκαταληξία (η οποία εδώ είναι κι ακόμα καλύτερη από τι συνήθως νομίζω), να μαντεύω εγώ που θα έβαζες ένα κόμμα, μια άνω ή κάτω τελεία κτλ παρά να βλέπω τον τρόπο που θα ήθελες εσύ να το χωρίσεις. Καλή συνέχεια στα επόμενα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted November 23, 2006 Share Posted November 23, 2006 Μπορείς να βάλεις λάδι στο ψωμί, και να πάρεις μια μπουκίτσα; Και αν έχει γεύση θα είναι νόστιμο, ή μέχρι να αλλάξει χρώμα η φορεσιά θα είναι έτσι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arela Posted November 27, 2006 Author Share Posted November 27, 2006 Nienor, Εδώ όμως, η επανάληψη είναι κουραστική και χάνεις μεγάλο μέρος της πανέμορφης εικόνας επειδή στέκεσαι σε αυτό. Υπάρχει 4 φορές μέσα σε 6 γραμμές. Της πρώτης γραμμής δεν ενοχλεί τόσο, όμως τα τρία μαζεμένα μετά σου σπάνε τη ροή του λόγου και κουράζουν. Σωστή. Το είδα αμέσως μετά, όμως σωστά υπέθεσες. Δεν αγγίζω ούτε ρετουσάρω μετά στο "νηφάλιο" κι απολύτως λογικό mode, αυτά που γράφω, για να θυμάμαι την πρωτογενή κι ατόφια αίσθηση που γεννιόταν μέσα μου όταν το'γραφα. Η χρυσόσκονη μου είχε γίνει σχεδόν εμμονή σε συνάρτηση με την ευτυχία. Είχα καταντήσει να τη γεύμομαι, να την οσμίζομαι, να την αγγίζω τη στιγμή που "οπτικοποιούσα" μια εικόνα, στην οποία πασπαλιζόταν από λίγο πιο πάνω απ'το κεφάλι μου, χωρίς να βλέπω το χέρι ή το μέσο που μου την έστελνε να με τυλίξει. monthούλη, θα σε φιλέψω να κεράσω. Καλή σου όρεξη... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted December 7, 2006 Share Posted December 7, 2006 Επιστρέψαμε με κέφι και χαρά! Το παρακάτω σχόλιο, είναι κάτι που ίσως θα έπρεπε να σου πω σε pm ή από κοντά, αλλά προτιμώ εδώ. Λοιπόν, πριν από μερικά χρόνια, η καλή μου τύχη μ' έφερε σε επαφή με μια γυναίκα που ίσως γνωρίζεις (αυτό είναι κάτι που θα συζητήσουμε μόνο από κοντά), η οποία πάνω-κάτω κινείται στο ίδιο περιβάλλον με σένα και κατά το φαίνεσθαι και κατά το είναι (κι αν δεν την ξέρεις, θα στην γνωρίσω οπσωδήποτε) και μελοποίησα δουλειές της, για λόγους καθαρής απόλαυσης δικής της, δικής μου και της μικρής μας "οικογένειας" (όμοιας με τη δική σου) και μετά την επαφή μου και με τη δική σου γραφή, έχω να κάνω κάποια ευρύτερα σχόλια (ελπίζω χωρίς παρεξήγηση από κανέναν): Βλέπω εδώ (γιατί δεν διαβάζω ποίηση μόνη μου) δουλειές από παιδιά πάνω κάτω της ηλικιάς και γενιάς μου κι είναι όμορφα, λυρικά, γεμάτα εικόνες και όνειρα, γεμάτα ελπίδες και αθωότητα. Και μετά έρχεσαι εσύ (και κάποια χρόνια πριν το sff και εκτός αυτού του χώρου η άλλη γυναίκα που σου έλεγα) και δημιουργείς εικόνες ώριμης, μεστής παραγματικότητας, με νοήματα που, αν και καταλαβαίνουμε, ωστόσο δεν έχουμε βιώσει κι αν τα έχουμε βιώσει, δεν έχει έρθει ακόμα ο καιρός να τα μετουσιώσουμε σε τέχνη. Βλέπω στίχο που θα άκουγα σε καλό ρεμπετάδικο, που θα είχε μέσα σ' ένα τραγούδι ένα κομμάτι απ' το νόημα της ζωής. Βλέπω μια ζωή αγώνων, κερδισμένων και χαμένων, που έχει δώσει σε σένα, τον δημιουργό, την εμπειρία να μεταδώσεις τα βιώματά σου, την πάλη, τον αντικομφορμισμό. Βγαίνω έξω απ' την απόδοση των νοημάτων και κοιτάζω τα ίδια τα νοήματα κι αυτά είναι μαθήματα, είναι παραδείγματα, είναι μέλλον, είναι σφαλιάρες που θα 'ρθουν και εμπειρίες που θ' αποκτηθούν, είναι εκτός του προσωπικού μικροκόσμου που δημιουργεί την νεανική τέχνη. Είναι όνειρα που πατάνε σε πραγματικότητες, είναι και όνειρα που δεν έγιναν πραγματικότητες. Κι η μουσική ακόμα που ντύνει τους στίχους σου στη φαντασία μου, είναι διαφορετική απ' τη μουσική που συνήθως γράφω, πράγμα που μου συνέβη και στους στίχους της άλλης γυναίκας. Είναι πιο μεστή, πιο "βαριά", πιο "ώριμη". Ίσως τελικά να αντιλαμβάνομαι την εμπειρία που κουβαλούν οι στίχοι γενικά απ' τη μουσικότητα που μου προκαλούν, δεν ξέρω... Δεν ξανασχολιάζω ποίημά σου! Θέλω να τα μελοποιήσω όλα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arela Posted December 7, 2006 Author Share Posted December 7, 2006 Sonya ξέρεις κάτι? Συνήθως ζαλίζω κόσμο με την πολυλογία μου. Δε βάζω γλώσσα μέσα ούτε αφήνω πληκτρα να κρυώσουν η άτιμη. (αλλά μη με πείτε φλύαρη, με σκοτώσατε! :Ρ). Αυτή τη φορά και μετά απ'αυτή τη σπονδή που διάβασα...ξέμεινα από λόγια. Είναι απ'τις σπάνιες - σπανιότατες φορές, που νιώθω μια έντονη προσωπική συγκίνηση, μέσα από ένα φόρουμ... Σωπαίνω λοιπόν, γιατί ΕΔΩ τα πολλά λόγια είναι πραγματικά φτώχεια, απλά σ'ευχαριστώ καλή μου. Τα υπόλοιπα από κοντά, μια και θα σε δω σύντομα. Β+ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rhapsody Posted December 17, 2006 Share Posted December 17, 2006 Η ομοιοκαταληξία εδώ πέρα ως ομοιοκαταληξία δε μου κάθεται καλά, κάθε στροφή έχει και διαφορετικό αριθμό στίχων και διαφορετική ομοιοκαταληξία, κι αυτό από μόνο του μπερδεύει αυτόν που το διαβάζει, σπάει πολύ την ανάγνωση στα είπε και η Nienor. Εικόνες έχει το ποίημα, αλλά περίμενα καλύτερη διατύπωση, κι επίσης περίμενα λίγο ακόμα βάθος. Γιατί πχ έσπασε ο καθρέφτης; Δε το δίνεις αυτό όσο θα ήθελα... ουσιαστικά αυτό θα έπρεπε να είναι το πιο σημαντικό νοηματικά, το γιατί ήρθε η καταστροφή, όχι απλώς το να περιγράψεις την καταστροφή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.