Sarabande Posted November 25, 2006 Share Posted November 25, 2006 (edited) Αυτοχειρία Τι κι αν μάτωσαν τα χέρια μου στον τοίχο να χτυπάνε; Τι κι αν πνίγω τους λοιγμούς μου σφίγγοντας τα δόντια; Άκου τον άνεμο πως χτυπά με μανία το παράθυρό μας΄ γέρος κουρασμένος που έρχεται από τα σκοτεινά βάθη του χρόνου. Παρασέρνει αθώα μυστικά και ύποπτες ανησυχίες. Σκορπίζει μακριά τα φύλλα από το δέντρο της νιότης μου΄ και έτσι γυμνός στέκω μπρος τον καθρέφτη μου. Αρπάζω γερά το μαχαίρι στα χάρτινα χέρια μου και χτυπάω δυνατά... Μια για τις αλήθειες μου, μια για τα ψέματά μου και η χαριστική βολή, για τους φόβους μου που ποτέ δεν τόλμησα να κοιτάξω μες τα μάτια... Edited November 25, 2006 by Sarabande Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 25, 2006 Share Posted November 25, 2006 (edited) Ω, μια τέτοια αυτοκτονία τη χρειαζόμαστε όλοι μας πού και πού! Ασφαλή και χάρτινη, καθαρτική... Σαν μια ωραία διαχωριστική γραμμή ή το γύρισμα μιας σελίδας. Μου αρέσει αρκετά το ποίημα, μου αρέσει η θεατρικότητα που εκπέμπει. Τεχνικά προβληματάκια τώρα: Ο λυγμός γράφεται με 'υ' - εκτός αν είναι προσωπική σου επιλογή να γράφεις τη λέξη έτσι, οπότε πάσσο. Επίσης, μη χρησιμοποιείς απόστροφο για άνω τελεία, στο Word μπορείς να βρεις τον πίνακα χαρακτήρων και να κάνεις paste από εκεί μια ελληνική άνω τελεία. Επίσης, το 'πως' χωρίς τόνο είναι διαφορετικό από το 'πώς' με τόνο. Σημαίνουν κάτι άλλο. Το πρώτο σημαίνει 'ότι'. Εσύ χρειάζεσαι το δεύτερο στον πρώτο στίχο της δεύτερης στροφής. Γενικά έχω μερικές ενστάσεις για τη στίξη και για μερικά άλλα πραγματάκια [μικρούλια, επιλογές συνδετικών λέξεων κυρίως], κι επειδή έκοψα το δάκτυλό μου καθώς μαγείρευα και δεν θέλω να πληκτρολογώ ένα ένα αυτά που θέλω να πω, σου αφήνω [κλασσικά] την εκδοχή που νομίζω πως εξυπηρετεί το νόημα [και την αίσθηση της θεατρικότητας] καλύτερα: Αυτοχειρία Τι κι αν μάτωσαν τα χέρια μου στον τοίχο να χτυπάνε; Τι κι αν πνίγω τους λυγμούς μου σφίγγοντας τα δόντια; Άκου τον άνεμο πώς χτυπά με μανία το παράθυρό μας σα γέρος κουρασμένος που έρχεται από τα σκοτεινά βάθη του χρόνου... Παρασέρνει αθώα μυστικά κι ύποπτες ανησυχίες, σκορπίζει μακριά τα φύλλα από το δέντρο της νιότης μου· έτσι γυμνός στέκω μπρος τον καθρέφτη μου. Αρπάζω γερά το μαχαίρι στα χάρτινα χέρια μου και χτυπάω δυνατά... Μια για τις αλήθειες μου, μια για τα ψέματά μου, κι η χαριστική βολή για τους φόβους μου που ποτέ δεν τόλμησα να κοιτάξω μες τα μάτια... ~ Μικ. Να σου πω την αλήθεια έχω κι άλλες ιδέες, κάτι ωραίες παρηχησούλες, κάτι επαναλήψεις, κάτι λογοπαίγνια, έχει πολύ καλό υλικό το ποίημα για να το πάει κανείς παραπέρα. Αλλά αν εφαρμόσω όλα αυτά δεν θα είναι πια δικό σου, οπότε πάρε την light έκδοση. :tongue: Edited November 25, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.