Rikochet Posted November 30, 2006 Share Posted November 30, 2006 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Γιάννης Γαλιάτσος Είδος: Βιογραφία; Είναι πραγματικό το γεγονός, οπότε... Βία; Ναι Σεξ; Ναι (μεταφορικό) Αριθμός Λέξεων: 871 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Δεν έχει νόημα να πω "μην μείνετε στα βρισίδια, έχει κι άλλο", φαντάζομαι όποιος είναι να καταλάβει, θα καταλάβει. Αν προσβάλλεστε εύκολα, μην το διαβάσετε. Η Ευγενής Τέχνη Του Να Κάνεις Εχθρούς Ο ένας στέκεται όρθιος, χαμογελώντας στραβά, κίτρινα, χαλασμένα δόντια, λιπαρή εφηβική επιδερμίδα. Τα χέρια χαλαρά στους γοφούς. Τα μακριά, λιγδιασμένα μαλλιά καλύπτουν τα αποστεωμένα μάγουλα. Ο άλλος απέναντι του, τα χέρια του τρέμουν, έχει σταθεί σε θέση μάχης, τα χέρια προτεταμένα, τα πόδια δυνατά αλλά αβέβαια, πολύ θά ‘θελε να ‘ναι δυο ριζωμένοι κορμοί, αλλά είναι κλαδιά, έτοιμα να σπάσουν με το παραμικρό φύσημα. Άτσαλα μαλλιά, μισοχτενισμένα, ποτέ δεν στέκονται σωστά, πάντα μοιάζουν λάθος, εκτός τόπου. Τα ρούχα σοβαροφανή, ντύνουν δέρμα δεκατεσσάρων χρόνων, στέλνουν κάθε υπόννοια στιλ στο διάολο. Λυμένα κορδόνια – δεν τον νοιάζουν. Ο ένας είναι ο θύτης. Ο άλλος το θύμα. Έχουν το ίδιο όνομα – «Γιάννης». Ο ένας γαμιάς, ο άλλος γαμημένος. Και οι δυο πολύ μικροί για να κατανοήσουν τον περίεργο ηλεκτρισμό που γυροφέρνει την απόσταση μεταξύ τους, αυτόν που ορίζει επιβολή και υποταγή – μα και οι δυο τον νιώθουν. Ο ένας Γιάννης χαίρεται, ο άλλος όχι. Τους παρακολουθούν άνθρωποι. Παιδιά. Οι αλήτες και οι φλώροι. Οι καλοί και οι κακοί. Οι βρώμικοι και τα αστέρια. Αισθάνονται κι αυτοί τον ηλεκτρισμό. Δεν χρειάζεται να υποστηρίξουν – ξέρουν. Και, παθητικά, δίκαια, παρατηρούν. Μερικοί το έχουν ξαναδεί αυτό. Αυτοί οι μερικοί ξέρουν ότι ο ένας Γιάννης πάντα χάνει. Ξέρουν ότι αυτός ο Γιάννης θα μπορούσε πάντα να νικά. Και ξέρουν, επίσης, πως ό,τι και να γίνει, αυτος ο Γιάννης δεν θα ανταποδώσει το χτύπημα. Κάποιοι άλλοι ξέρουν τον άλλο Γιάννη. Ξέρουν ότι πάντα νικάει. Αν όχι στο ξύλο, στις εντυπώσεις. Ξέρουν ότι γνωρίζει όλα τα κόλπα. Και ξέρουν πως ό,τι και να γίνει, αυτός ο άλλος Γιάννης δεν θα το βάλει κάτω. «Tλ qifsha nλnλn nλ pidh!», φωνάζει ο άλλος Γιάννης. Δεν έχει συνηθίσει τη γλώσσα, η προσβολή σέρνεται έξω από το στόμα του καταϊδρωμένη, νιώθει άβολα, πάει να πετάξει μα πέφτει στο κράσπεδο και κομματιάζεται. «Τι σκατά Έλληνας είσαι;» φωνάζει κάποιος απ’τους θεατές, ο άλλος Γιάννης ρίχνει μια ματιά αγριεμένος και μετά στρέφεται πάλι προς τον αντίπαλο του. Αυτός ο Γιάννης σκέφτεται. Ξέρει όλα τα βήματα, τα βλέμματα, τις κινήσεις. Ξέρει τι να κάνει για να χάσει. Ξέρει πώς θα διηγηθεί την ήττα στον πατέρα του, μέσα σε τρέμουλο – όχι δάκρυα, ποτέ δάκρυα, μόνο τρεμάμενη φωνή και υγρά μάτια. Ο άλλος Γιάννης κάνει απότομα ένα βήμα προς τα μπρος, τινάζει το πόδι του, το πέλμα συναντά ύφασμα και μετά αρχίδια. Αυτός ο Γιάννης τον κοιτά, σχεδόν αποσβολωμένος, ούτε καν μορφάζει. «Θα πονέσει σε λίγο» του λέει ο άλλος Γιάννης και γελάει. Αυτός ο Γιάννης πονάω και σκέφτομαι ότι θα δακρύζω αλλά δεν. Ξέρω τι μπορώ να κάνω, τι θέλω και τι θα γίνει σε κάθε περίπτωση. Θέλω να τον γαμήσω. Δεν θέλω να τον χτυπήσω. Θέλω να τον χτυπήσω. Δεν θέλω να τον χτυπήσω. Ξέρω τι θέλω. Σφίγγω τα δόντια. Χάνομαι για λίγο. Ένα χαστούκι του με συνεφέρει. Πάει να με πιάσει από τους ώμους, τον αποφεύγω. Πάει να μου αρπάξει τα μαλλιά, τον αποφεύγω. Με κλωτσάει στο στομάχι, δεν τον αποφεύγω, διπλώνομαι, βήχω, σηκώνομαι, τον σπρώχνω, «κόφτο», δακρύζω, δεν κλαίω, δεν κλαίω. Ο ηλεκτρισμός πάλλεται, ο άλλος Γιάννης με γαμάει τώρα, αργά και σιγά-σιγά πιο γρήγορα, του αρέσει να γαμάει, θά θελα να τον πνίξω στο σπέρμα του, ξέρει ότι μ’αρέσουν τα κορίτσια και γι’αυτό με γαμάει, θα ήταν πολύ δίκαιο να γαμάει μόνο αγόρια αλλά αυτός έχει πάντα όλα τα κορίτσια, τους μεν τους γαμάει στο ξύλο, τις δε στο κρεβάτι, παραπατάω, οι σκέψεις μου στο συμβολισμό πάλης με προσπάθεια για υποτταγή στο σεξ ταράζονται και επιβεβαιώνονται όταν πλησιάζει τον καβάλο του στη μούρη μου, κοιτάει τους άλλους, ναι, με γαμάει, του παίρνω πίπα, ναι, με υπέταξε, ναι, είμαι πιο αδύναμος, ναι, κοντεύει να καυλώσει απ’την πολλή ένταση, ναι, ο ηλεκτρισμός παγιδεύτηκε και τώρα με ψήνει, ναι, με αφήνει να σηκωθώ ο γαμιόλης, θέλει να με γαμήσει κι άλλο, ξέρει ότι μπορώ να τον γαμήσω αλλά δεν θα το κάνω, αηδιάζω, αηδιάζω με τον εαυτό μου, δεν έπρεπε να με γαμάει, δεν έπρεπε να νιώθω γαμημένος, δεν έπρεπε να υπάρχουν τέτοια νοήματα στο μυαλό μου, ούτε για αστείο, η ψυχολογία του νικητή-γαμιά και του ηττημένου-γαμημένου δεν, δεν, δεν, δεν είναι για μένα, γι’αυτό δεν χτυπάω, δεν γαμάω κανέναν εγώ, όχι έτσι, όχι στο ξύλο, όχι τον κάθε γαμημένο αρσενικό εγωισμό, δεν έχουν να κάνουν τίποτα μαζί μου, μόνο ο δικός μου, μου φτάνει ο δικός μου, αρκετά με γαμάει ο εαυτός μου, δεν χρειάζομαι άλλον, δεν γαμιέται τον χτυπάω δυνατά, στο πρόσωπο. Κόκκαλο με κόκκαλο, ποιό πονάει πιο πολύ; Εγώ πονάω πιο πολύ, φωνάζω, πιάνω το χέρι μου, σπάω τον κύκλο, τρέχω, πιο μακριά, πιο μακριά, σκατά, έγινα ρεζίλι στις γκόμενες, γαμώτο, έγινα ρεζίλι στους φίλους μου, γαμώτο, με γάμησαν πάλι, γαμώτο, στις πολεμικές τέχνες με έμαθαν ανοχή; ναι, η ψυχολογία μου έγινε οίκος ανοχής, ναι, είμαι γεμάτος τρύπες, ναι, τις τρύπες αυτές τις γεμίζει ακόμα η παιδική αθωότητα και οι ο ρομαντισμός του προαυλίου και της απόρριψης, όχι ο βρωμιάρης, όχι ο άλλος Γιάννης, όχι ο κάθε επίδοξος γαμιάς, όχι, είμαι μόνο δεκατέσσερα, είμαι παιδί, δεν είμαι παιδί, μεγαλώνω, είμαι παιδί, σταματάω, γονατίζω, αρχίζω να γελάω. Και γελάω. Γελάω. ... Γελάω. Μέχρι που τα γέλια μπλέκονται με κλάμματα και βλέπω την κάθαρση να μου ψιθυρίζει «καλά τον ήπιες πάλι» και ξέρω ότι ο κύκλος δεν κλείνει ποτέ, δεν κλείνει ποτέ. Edited November 30, 2006 by Rikochet Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted November 30, 2006 Share Posted November 30, 2006 (edited) Ο τίτλος σου είναι χαρισματικός (σαν το παιδί που τον έγραψε βασικά) αν και βέβαια δεν έχει και μεγάλη σχέση με το αφήγημα. Για το βρισίδι που λες, από ένα σημείο και μετά χάνει όλη του την αίγλη δηλαδή θα μπορούσε να λέει "με πονάει, με πονάει..." κτλ και να έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Την απογύμνωσες τη λέξη, της αφαίρεσες το νόημα και την έκανες κάτι άλλο και το έχεις κάνει και καλά (ίσως και πάρα-πολυ-καλά). Κατά τα άλλα, καλή ήταν σαν αφήγηση, αλλά μπορείς τα ίδια πράγματα να μας πεις πολύ πολύ καλύτερα, το ξέρουμε και οι δύο βασικά, πολύ πιο χτενισμένα (με κεφαλαία στην αρχή των προτάσεων για παράδειγμα ) κι όχι τόσο μα τόσο θυμωμένα. Edited November 30, 2006 by Nienor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted November 30, 2006 Author Share Posted November 30, 2006 πολύ πιο χτενισμένα (με κεφαλαία στην αρχή των προτάσεων για παράδειγμα ) Όπου δεν ξεκινάω με κεφαλαίο, δεν έχει τελειώσει η πρόταση, απλά έχω αλλάξει σειρά - δεν έχει τελεία πιο πριν ξέρω γω - και ναι, είναι σκόπιμο. κι όχι τόσο μα τόσο θυμωμένα. Να πω την αλήθεια, περισσότερο με ενδιέφερε να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου, παρά να αφηγηθώ προσεγμένα και ομαλά ένα γεγονός. Αν βγήκε τόσο ιυμωμένο είναι... well, γιατί και εγώ ο ίδιος είμαι τόσο θυμωμένος - και ήμουν, όταν μου συνέβησαν αυτά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted November 30, 2006 Share Posted November 30, 2006 Εντάξει ρε παιδί μου, αλλά "υποτταγή" κι αυτό ηθελημένο? Το ξέρω πως ήσουν έξω φρενών, αλλά όντας έτσι έχεις βγάλει υπέροχα πράγματα, κλάσεις ανώτερα από αυτό εδώ. Τελοσπάντων, κουβέντα να γίνεται έτσι κι αλλιώς, δεν είναι από αυτά που θα διορθώσεις απότι καταλαβαίνω. Πάμε για το επόμενοοοοο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The_Knight_who_says_Ni! Posted November 30, 2006 Share Posted November 30, 2006 χμμμμ... Ε λοιπόν με αιφνιδίασες.... βέβαια μου κατέστρεψες την διάθεση γιατί μου θύμησες τα δικά μου, σκατά... όποιος πει οτι αναπολεί το σχολείο (και ιδιαίτερα το γυμνάσιο) θα φαει κλοτσά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted December 1, 2006 Share Posted December 1, 2006 (edited) Προειδοποίηση: Ακολουθεί σχολιασμός που δεν περιέχει καμία προσπάθεια για αντικειμενικότητα. Τα παρακάτω δε μπορούν να προσφέρουν σχεδόν καμία πληροφορία στον/στην συγγραφέα εκτός αν χρησιμοποιηθούν για στατιστική μελέτη. Καλό κείμενο είναι. Τραχύ και σοκαριστικό. Όμως με αφήνει με απορίες. Γιατί, ας πούμε, ο ένας Γιάννης θέλει να χάσει; Σα να μην τολμάς να συμπληρώσεις πράγματα που λείπουν... σα να τα φοβάσαι. Μάλλον το κείμενο το γράφεις για να ξορκίσεις το γεγονός, να το βγάλεις από μέσα σου. Για αυτό θα σου κάνω κι εγώ μια παρομοίωση, με το ίδιο θέμα, αλλά λίγο πιο ρομαντική απ' ό,τι την έκανες εσύ: Η λογοτεχνία είναι σαν τη σεξουαλική πράξη. Ο συγγραφέας δίνει και ο αναγνώστης παίρνει. Αν εσύ, ο συγγραφέας, θέλεις να βάλεις προφυλακτικό, πάλι μπορεί να ευχαριστηθείς το γράψιμο... και εμείς, οι αναγνώστες, πάλι μπορεί να ευχαριστηθούμε το διάβασμα. Αλλά στο τέλος δεν κάναμε τίποτα. ΥΓ: Όσο για τον κύριο φαντάρο πιο πάνω, ένα έχω να πω: όσο περνάει ο καιρός (στη ζωή ενός ανθρώπου, όχι γενικά), τόσο πιο συχνά και με μεγαλύτερη ένταση συμβαίνουν τέτοια. Καλύτερα ήταν στο λύκειο παρά τώρα, καλύτερα στο γυμνάσιο παρά στο λύκειο, καλύτερα στο δημοτικό, καλύτερα στο νηπιαγωγείο. Edited December 1, 2006 by Guardian of the RuneRing #1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted December 3, 2006 Share Posted December 3, 2006 We've all been through this shit! θα διαφωνήσω και θα πώ οτι δεν έχασε την αίγλη όταν άρχισες τα βρισίδια στο κείμενο... ίσα ίσα, το προφυλακτικό που αναφέρει ο αξιότιμος Guardian απο πάνω μου θα ήταν η "λογοκρισία", ένα δεκατετράχρονο δεν λέει "με πονάει" αλλα "με γαμάει", σε εκείνη την ηλικία, ακόμα και το παραμικρό πρόβλημα φαίνεται θάνατος.... Μερικά απο πολλά χρόνια όλα αυτά φαίνονται θολά και παιδιάστικα... και λές οτι τότε έλεγα "με πονάει, με πονάει", χαβαλέ είχαν τα χρόνια εκείνα, κι όμως ΝΙ, τα αναπολώ, με το μυαλό όμως που έχω τώρα ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted December 3, 2006 Share Posted December 3, 2006 Για να μη παρεξηγούμαστε, εγώ δεν αναφερόμουν πιο πριν στις βρισιές. Και αυτές καλές είναι, αρκεί να εξυπηρετούν το κείμενο. Το προφυλακτικό αναλογεί στον δισταγμό να μπει ένα νόημα στο κείμενο, να δίνει ζωή σε σκέψεις. Αλλιώς το κείμενο δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια "ανακούφιση". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted December 4, 2006 Share Posted December 4, 2006 We've all been through this shit!θα διαφωνήσω και θα πώ οτι δεν έχασε την αίγλη όταν άρχισες τα βρισίδια στο κείμενο... ίσα ίσα, το προφυλακτικό που αναφέρει ο αξιότιμος Guardian απο πάνω μου θα ήταν η "λογοκρισία", ένα δεκατετράχρονο δεν λέει "με πονάει" αλλα "με γαμάει", σε εκείνη την ηλικία, ακόμα και το παραμικρό πρόβλημα φαίνεται θάνατος.... Μερικά απο πολλά χρόνια όλα αυτά φαίνονται θολά και παιδιάστικα... και λές οτι τότε έλεγα "με πονάει, με πονάει", χαβαλέ είχαν τα χρόνια εκείνα, κι όμως ΝΙ, τα αναπολώ, με το μυαλό όμως που έχω τώρα ! Balidor, δεν είπα ποτέ να το αντικασταστήσει. Ίσα ίσα που λέω ότι έχει πετύχει να απομυθοποιήσει τη λέξη κι από ένα σημέιο και μετά να την κάνει να ακούγεται καθημερινή μέσα σε κείμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 4, 2006 Share Posted December 4, 2006 Εμένα πάλι (που είμαι γνωστό στραβόξυλο) με εντυπωσιάζει το πως ένα άτομο με ταλέντο μπορεί να πάρει ένα πραγματικό γεγονός και να το κάνει να φαίνεται τόσο ψεύτικο. Φταίει μάλλον ότι είναι μια τυπική blog-ιστική καταχώρηση με ότι αυτό συνεπάγεται: τίτλος από κάποιο τραγούδι (εδώ Faith no more) που έχει (αν είμαστε τυχεροί όπως εδώ) σχέση με το κείμενο και η αφήγηση ενός προσωπικού γεγονότος σε πρώτο πρόσωπο με φιλοσοφικόεσωτερική γαρνιτούρα (ο παραλληλισμός ξύλου με σεξ). Βέβαια, δεδομένου ότι εδώ είναι ένα forum για ιστορίες και όχι ένα blog είσαι αρκετά εκτός πλαισίου (out of context στα Ελληνικά) και αυτό αφαιρεί πόντους. Οι αδυναμίες που το κείμενο έχει (ως ιστορία) είναι κυρίως δύο. Η πρώτη έχει να κάνει καθαρά με την επιλογή των φίλτρων μέσω τον οποίων γράφεται. Μας παρουσιάζεις δύο Γιάννηδες τους οποίους δεν ξέρουμε. Δεν τους έχουμε δει στη ζωή μας. Δεν ξέρουμε από που είναι, πώς μεγάλωσαν, για την οικογενειά τους, μόνο κάποιες σκόρπιες πληροφορίες που όμως δεν αρκούν για να μας δείξουν μια σφαιρική εικόνα, αρκετές όμως για να χαλάσουν και τη γενίκευση. Με άλλα λόγια όσο ξύλο και να έχει φάει καθένας από τους αναγνώστες στο γυμνάσιο δυσκολεύεται να ταυτιστεί με τον πρωταγωνιστη. Είναι μάλλον πιο εύκολο να ταυτιστεί κάποιος με τον κακό, αν ήταν από αυτούς που έκαναν τη ζωή δύσκολη στους συμμαθητές τους. Η δεύτερη αδυναμία είναι κατά τη γνώμη μου η παραστρατημένη υπερβολή του. Στην προσπάθειά σου να δείξεις τον πόνο και την ταπείνωση του ενός Γιάννη καταφεύγεις σε έναν περίπατο στο πάρκο του Φροϋδισμού που επίσης κάπου δε δουλεύει, μάλλον αφαιρεί από το κείμενο, αφού μεταφέροντας τον σχολικό καυγά σε τελετουργικό ανάδειξης του Πρώτου Αρσενικού του κοπαδιού του δίνεις άλλοθι, ενώ το συνεχές "με γαμάει" μεταφέρει την όποια φιλοσοφικότητα του από τις βιβλιοθήκες του νου στο σχολικό προαύλιο. Για να το οπτικοποιήσω η ιστορία είναι ένα παράταιρο σύνολο μεγενθητικών φακών που δίνουν μια παραμορφωμένη εικόνα ενός γεγονότος. Ναι, το γράφεις για να ξεσπάσεις και ναι, έτσι νιώθεις, αλλά, για να γίνω εντελώς κάφρος, εμένα, ως αναγνώστη του sff.gr δε με νοιάζει να διαβάσω τον πόνο του κάθε μέλους σε ένα κείμενο, με νοιάζει να διαβάσω μια καλή ιστορία. Αν ήθελες να πάρεις αυτό το βίωμα και να το χωρέσεις σε μια ιστορία θα μπορούσες να ακολουθήσεις μια οπτική γωνία τρίτου προσώπου, είτε γενικοποιώντας απόλυτα (το αγόρι) είτε συγκεκριμενοποιώντας (Ο Γιάννης Α, ετών 14, από το Παγκράτι, μοναχογιος, κοντός, αδύνατος, με γυαλιά) τον ήρωα και μια πιο τυπική (είτε αυστηρά περιγραφική είτε αναφέροντας και τις σκέψεις των ηρωών) προσέγγιση των όσων έγραψες. Θα δούλευε άνετα, ξέρω ότι έχεις τα φόντα για να το καταφέρεις και θα πέρναγες στον αναγνώστη αυτό που ήθελες. Όσο όμως μας πετάς μια μισοειπωμένη εμπειρία σου, την οποία κακά τα ψέματα οι περισσότεροι την έχουμε ζήσει κάποτε, παραφουσκωμένη με δραματικότητα είναι λίγο δύσκολο να μας αγγίξεις απόλυτα. Οι προσωπικές εμπειρίες είναι σαν το αργό πετρέλαιο: πολύ καλό καύσιμο για μια ιστορία αλλά θέλουν καλό φιλτράρισμα αλλιώς τη μπουκώνουν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted December 5, 2006 Share Posted December 5, 2006 Για να δώσω μια άλλη άποψη των όσων λέει ο Μιχάλης: είναι καλό να μπορούμε να θυμόμαστε ότι το γαμάω-γαμώ δεν είναι παρά ένα συνειρημένο ρήμα που αναφέρεται σε κάτι απολύτως φυσιολογικά - το σεξ, εν προκειμένω - και που ακούμε καθημερινά, μερικοί το λέμε κιόλας εξ ίσου συχνά, αλλά εδώ δεν είναι ούτε χυδαία, ούτε έξυπνη, νοιώθω, ούτε εντυπωσιακή ή μελετημένη η χρήση του: μοιάζει απλά με στόμφο, με την επιλογή της λέξης με τη μεγαλύτερη βαρύτητα και να κάνει ακριβώς αυτό που λες, Κιάρα, αλλά χωρίς να υπάρχει τεχνικός λόγος, απλά να το κάνει επειδή έτσι του αρέσει (δε μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω την αντίστοιχη έκφραση, αν και όλοι ξέρουμε τι λέω). Κι όμως, αυτό είναι το κύριο στοιχείο της γραφής του Γιάννη τον τελευταίο καιρό - θα μπορούσα να κάνω αναφορές και υποθέσεις για ένταση, σεξουαλική διέξοδο στη γραφή του, ή τόσα άλλα. Εγώ απλά θα θέσω μιαν ερώτηση που έχω ξανακάνει, και θέλω να καταλάβουμε όλοι μας ότι αυτή ερώτηση είναι καλό να γίνεται από εμάς τους ίδιους προς εμάς τους ίδιους για εμάς τους ίδιους: μήπως η επιλογή των λέξεων δεν είναι πάντα τόσο αθώα, αλλά γίνεται μερικές φορές λίγο σκόπιμα, κι ας μην το συλλαμβάνουμε με την πρώτη; Και, όταν λέω σκόπιμα, δεν εννοώ με προσοχή, αλλά επιτηδευμένα, ή και στρατευμένα ακόμα. Και για να κάνω μία ακόμα αναφορά στο πετρέλαιο: το πετρέλαιο καίγεται, δε σκάει - με μέτρο, λοιπόν, και πρόσεχέ το. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted December 5, 2006 Share Posted December 5, 2006 (edited) Εγώ όταν διαβάζω κάτι έντονο δεν υποθέτω κατ' ευθείαν πως μάλλον δεν είναι αληθινό επειδή είναι έντονο. Επίσης, αν ξέρω πως κάτι είναι αληθινό, και διαβάσω κάτι γραμμένο γι αυτό, έντονα, δεν νοιώθω πως ένα ποσοστό της αλήθειας έκανε φτερά - δεν νομίζω γενικά πως η ένταση είναι σημάδι ανειλικρίνειας, ούτε πως μπορεί να κρύψει την ειλικρίνεια ενός κειμένου [αν πάρουμε ως δεδομένο το ότι είναι ειλικρινές]. Κάποιοι άνθρωποι βιώνουν τα πράγματα έντονα, τι να κάνουμε τώρα; Είναι θέμα γονιδίων και τρόπου μεγαλώματος. Αν σε κάποιους αυτές οι εντάσεις φαντάζουν παράλογες και ηλίθιες δεν πάει να πει πως ο άλλος προσποιείται, ο καθ' ένας έχει τα δικά του μέτρα και σταθμά. Το εκτιμώ γι αυτό που είναι, νομίζω πως είναι καλογραμμένο. Κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι πως, αν αφαιρεθούν ένα-δυο στοιχεία που συγκεκριμενοποιούν το γεγονός το κείμενο [χμ, ή ακόμα και όχι], θα μπορούσε κάλλιστα να μιλάει για δυο πλευρές του εαυτού κάποιου. Το βρισίδι εδώ πέτυχε πιο πολύ από άλλες φορές. Στον Σεραφείμ αποσυνδέθηκα από το πολύ βρισίδι [θυμάσαι που σου είχα πει], το συνήθισα και δεν έκανε αίσθηση, δεν είχε impact - εδώ έχει μέχρι το τέλος. Edited December 5, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.