Τις φεγγαρόλουστες νύχτες

[Sonya]

Όνομα Συγγραφέα: Sonya

Είδος: ρομαντική ιστοριούλα

Βία: ούτε κατά διανοια

Σεξ: μπα...

Αριθμός λέξεων:1.375

Αυτοτελής: ΝΑΙ!

Σχόλια: Αφιερωμένο στην Αταλάντη και τον Διονύση που κατέστρεψαν τον κυνικό ψυχισμό μου με την ιστορία τους...

 

 

 

Τι θα μπορούσε να διηγηθεί το φεγγάρι; Πόση σοφία, βαθιά κρυμμένη, αντανακλά το φως του; Ποια μυστικά κρύβονται στην ασημένια του λάμψη, τόσο απλόχερα δοσμένη για να λειαίνει το σκοτάδι της νύχτας;

 

Ήταν ξαπλωμένη, με τα δυο της χέρια σφιχτοδεμένα πίσω απ’ το κεφάλι, κοιτούσε αυτό το φεγγάρι, το τόσο μακρινό και της φαινόταν πιο κοντά, όλο και πιο κοντά απ’ τα καθημερινά, χειροπιαστά πράγματα, απ’ τις σκέψεις της μέρας, απ’ τους ανθρώπους που συναντούσε, μιλούσε κι αντάλλαζε κούφιες λέξεις. Αυτό ήταν δικό της, ο έρωτάς της, το αγαπημένο αρκουδάκι των παιδικών χρόνων, ο φανταστικός φίλος της μοναξιάς της.

 

Θυμόταν πως, όταν ήταν ακόμα παιδί, είχε ένα σύντροφο και μαζί του το ‘σκαγε τα βράδια του καλοκαιριού, έτρεχαν στα πάρκα, έβρισκαν μια ήσυχη μεριά και μαζί κάθονταν και κοιτούσαν το φεγγάρι. Κι εκείνος της έλεγε πως ήθελε να τ’ αγγίξει, ήθελε να γίνει αστροναύτης, να πάει να βρει πραγματικά το φεγγάρι, να περπατήσει πάνω του, να γεμίσει τις τσέπες του με φεγγαροχαλίκια. Εκείνη τον άκουγε σιωπηλή. Δεν ήθελε να πάει με το σώμα της στο φεγγάρι, ήθελε ν’ απλώσει το νου της μέχρι εκεί, να το αγκαλιάσει, να γίνει ένα μαζί του, να γεμίσει τους πόρους της φαντασίας της με αστρόσκονη και φεγγαρόσκονη. Εκείνη ήθελε να γίνει ποιήτρια. Αλλά δεν του το είχε πει ποτέ αυτό. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν και τόσο φίλοι. Η μόνη τους κοινή ασχολία ήταν οι νυχτερινές τους περιπλανήσεις και πολύ συχνά, πέρα απ’ τις κουβέντες του περί αστρονομίας, έμεναν σιωπηλοί.

 

Τελικά εκείνος έγινε μηχανικός. Τον κατάπιε η ζωή και, μετά το πέρας των σχολικών χρόνων, δεν τον ξανάδε ποτέ. Εκείνη έγινε γιατρός. Την πίεσαν μέχρι εκεί που θα ‘σπαγε και κατάφεραν να ξηλώσουν τα όνειρά της. Στην αρχή είχε αντισταθεί σθεναρά, καθόταν τις νύχτες στο παράθυρό της κι έγραφε, έγραφε με τις ώρες. Οι σκέψεις της δεν μπορούσαν να εγκλωβιστούν στο μάθημα ανατομίας της επόμενης μέρας. Για την ακρίβεια, ποτέ δεν κατάφερε στην πράξη να διαχωρίσει το ανθρώπινο σώμα στα επιμέρους συστατικά του με επιστημονικό τρόπο. Φανταζόταν μικρά, ευγενικά πλασματάκια να εργάζονται αρμονικά, τρομπάροντας αίμα στις αρτηρίες, τραβώντας από δω κι από κει τους μυς και αόρατους, άσχημους, εναέριους εισβολείς να γαζώνουν με αυτόματα λέιζερ τα μικρά πλασματάκια, ενοχλώντας την δημιουργική τους απασχόληση. Εν τούτοις, όταν σκούρυναν τα πράγματα κι ο καιρός του πτυχίου της πλησίαζε, αναγκάστηκε ν’ αφήσει πίσω της το μεγάλο της τετράδιο και την πένα και να πιάσει σοβαρά τα βιβλία της ιατρικής.

 

Επέλεξε την παιδιατρική σαν κλάδο. Τουλάχιστον μ’ αυτούς τους ασθενείς μπορούσε να συνεννοηθεί, να τους περιγράψει τα πλασματάκια που δούλευαν μέσα στο σώμα τους και τους κακούς εχθρούς. Ένιωθε λιγότερο μόνη όταν εξηγούσε σ’ ένα παιδί γιατί πρέπει να κάνει εμβόλιο κι εκείνο την κοιτούσε με ορθάνοιχτα μάτια, πρόθυμο να δεχτεί τη βελόνα στο τρυφερό του μπράτσο. Εκεί κρύβονταν οι κομάντο που θα αντιμετώπιζαν τους εχθρούς, ή οι ιππότες που θα προστάτευαν την πριγκίπισσα στο κάστρο της. Οι γονείς των παιδιών εξέφραζαν το θαυμασμό τους για την υπομονή και την επικοινωνία που είχε με τα καμάρια τους. Είχε, στο μεταξύ, αναπτύξει τον απαραίτητο κυνισμό που της επέτρεπε να χαμογελάει με κακεντρέχεια σ’ αυτά τα σχόλια. Με τα παιδιά επικοινωνώ μια χαρά, εσείς δεν θα με καταλαβαίνατε αν μιλούσα όπως ήθελα, σκεφτόταν. Ω, είναι θέμα αντιμετώπισης. Τα παιδιά είναι γεμάτα φόβο για τον πόνο και δεν κατανοούν την αναγκαιότητά του. Λοιπόν, μια κουταλιά σιρόπι, πρωί μεσημέρι βράδυ, έλεγε. Τελικά έγινε η καλύτερη παιδίατρος της περιοχής της και η πιο δημοφιλής στους ασθενείς της.

 

Δικά της παιδιά δεν έκανε. Ούτε φίλους έκανε. Ούτε στη σχολή, ούτε μετά, στη ζωή της. Και οι κάποιες, λίγες σχέσεις της, διαρκούσαν το πολύ μερικούς μήνες. Δεν την καταλάβαιναν και δεν τους καταλάβαινε. Κι όσο περνούσε ο καιρός, τόσο έμενε το τετράδιο άδειο από ποιήματα, άδειο από σκέψεις, τόσο έμενε αυτή η ίδια άδεια. Σπάνιζαν πια οι περιπλανήσεις της στο φεγγάρι. Απ’ τ’ αξημέρωτα σηκωνόταν να πάει στο ιατρείο και ήδη περίμεναν ουρά οι ασθενείς. Κι όταν γύριζε, αργά τη νύχτα σπίτι, δεν είχε το κουράγιο ούτε να σκεφτεί, ούτε να νιώσει. Είχε μαζέψει αρκετά λεφτά, αλλά δεν τα έκανε τίποτα, τα άφηνε να μαζεύουν σκόνη στο λογαριασμό της. Στα σαράντα της, θα μπορούσε μέχρι και να αποσυρθεί, αν το επιθυμούσε και να κάνει ό,τι ήθελε για την υπόλοιπη ζωή της. Σπάνια, όμως, σκεφτόταν κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσε να βρει κάτι που θα ήθελε να κάνει, άρα έκανε αυτό που ήξερε: θεράπευε μικρούς ανθρώπους και τους έβλεπε να γίνονται μεγάλοι και να μην την καταλαβαίνουν πια

 

Έβλεπε τον εαυτό της να γίνεται μεγάλος και να μην την καταλαβαίνει πια. Δεν μπορούσε να αναγνωρίσει, το πρωί, στον καθρέφτη, το λίγο ρυτιδιασμένο πρόσωπο, με τους μαύρους κύκλους και τα λίγο γκριζαρισμένα μαλλιά που της έδειχνε η λάμπα φθορίου. Κάποτε ίσως ήταν όμορφη, με την γλυκιά ομορφιά του ονειροπόλου. Τώρα, ήταν απλά κουρασμένη, όμορφη μόνο στα μάτια των μικρών της ασθενών. Κι εκείνου του περίεργου μπαμπά...

 

Λοιπόν, παραλίγο να την καταλάβει, να την ξεσκεπάσει. Έμεινε μέσα στο ιατρείο, ενώ εκείνη αναπαρίστανε ένα μαχητικό να ζητάει άδεια προσγείωσης απ’ τον πύργο, προκειμένου να πείσει τον πιτσιρικά ν’ ανοίξει το στόμα του και να δεχτεί το ξυλάκι που θα της επέτρεπε να ρίξει μια ματιά τις πρησμένες αμυγδαλές.

 

«Α, τι έχουμε εδώ; Βλέπω πολλούς εχθρούς μαζεμένους. Μα ναι, είναι φανερό! Οι άσπροι εισβολείς έχουν κάνει έδρα πάνω στην αποικία Αμυγδαλές. Αν δεν τους σταματήσουμε, σύντομα θα καταλάβουν τον πλανήτη. Γρήγορα, ειδοποιείστε την ομάδα δράσης Amoxil! Γενναίε πολεμιστή, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Πρέπει να δείξεις το θάρρος σου και ν’ ανοίξεις τα αεροδρόμια του πλανήτη για να προσγειωθούν οι πολεμιστές της ομάδας δράσης Amoxil. Αλλά όχι όλοι μαζί, για να μην καταλάβει ο εχθρός ότι ξέρουμε πού είναι! Θα ανοίγεις τον αεροδιάδρομο τρεις φορές την ημέρα. Οι κομάντο θα μπουν μέσα αιφνιδιαστικά και θα σκοτώσουν όλους τους εχθρούς πριν περάσουν τρεις μέρες.»

 

Ο πιτσιρικάς είχε ενθουσιαστεί και ήθελε αμέσως εκείνη τη στιγμή να πάρει το πικρό φάρμακο. Εκείνη του έδωσε απλά μια καραμέλα, για να τον επιβραβεύσει για το θάρρος του και τον έβγαλε έξω απ’ το ιατρείο. Μετά, γύρισε στον μπαμπά που διασκέδαζε.

 

«Πυώδης αμυγδαλίτιδα. Θα κάνει ψηλό πυρετό, μην ανησυχήσετε, όμως. Ένα ήπιο αντιπυρετικό είναι αρκετό. Και, βέβαια, ένα μπουκαλάκι Amoxil. Θα πρέπει να το πιει όλο, ακόμα κι αν του περάσουν τα συμπτώματα. Αν ξανακάνει αμυγδαλίτιδα μέσα στο έτος, θα πρέπει να σκεφτείτε το ενδεχόμενο εξαγωγής των αμυγδαλών του.»

 

Ο μπαμπάς γέλασε.

 

«Αυτό δεν έχει πλάκα! Μου άρεσε περισσότερο η περιγραφή των μαχητικών. Τόσο που σκέφτομαι να σας κάνω και δική μου γιατρό.»

 

«Κύριε, τα παιδιά έχουν δική τους γλώσσα και σ’ αυτήν πρέπει να τους μιλάμε, αν θέλουμε να μας καταλαβαίνουν. Χωρίς να θέλω να σας στενοχωρήσω, έχετε περάσει την ηλικία που δικαιούται τέτοια ομιλία, καθώς και παιδίατρο.»

 

«Θέλετε να με κάνετε να πιστέψω πως η όλη σας ομιλία είναι απλά αποτέλεσμα εκλεπτυσμένης διπλωματίας προς τους δύσκολους ασθενείς σας... Θα σας χαλάσω το χατίρι, αγαπητή μου. Μια ματιά στο ύφος σας αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι αυτό είναι το φυσικό σας περιβάλλον. Ωστόσο, δεν θα σας φέρω σε δύσκολη θέση. Θα σας ανακούφιζε, άραγε, αν γνωρίζατε πως υπάρχουν κι άλλοι που μιλάνε αυτή τη γλώσσα; Μην μου απαντήσετε, δεν είναι απαραίτητο. Θα χρειαστεί να σας ξαναφέρω τον μικρό;»

 

«Καλό θα ήταν να τον ξαναδώ μετά από μια βδομάδα...»

 

Η βδομάδα έκλεινε την επόμενη μέρα και δεν είχε περάσει ούτε μια στιγμή που να μην σκεφτόταν τα λόγια που της είχε πει. Και να την τώρα, ξαπλωμένη στον κήπο της, με το πρόσφατα ξεσκονισμένο τετράδιο και την πένα να περιμένουν να τελειώσει την κουβέντα της με το φεγγάρι. Ανασηκώθηκε, έκατσε οκλαδόν και τέντωσε το χέρι της να πιάσει τον ανεκτίμητο θησαυρό της. Ξεφύλλισε τις κιτρινισμένες σελίδες, είδε τα όνειρά της να ζωντανεύουν ξανά μπροστά στα μάτια της, τα γράμματα να γίνονται εικόνες, αναμνήσεις, να περνά η ζωή που θα ήθελε να είχε ζήσει. Δεν έγραψε, μόνο δάκρυσε λίγο σφίγγοντας το παλιό τετράδιο στην αγκαλιά της.

 

«Εδώ, εδώ είμαι. Αυτή είμαι. Αυτή υπήρξα. Αυτή ήθελα να είμαι. Αυτή θέλω να είμαι. Αλλά το καινούργιο ποίημα, η καινούργια εγώ που είναι αυτό που θέλω να είμαι, αξίζει να έχει πολλά, πολλά καινούργια πράγματα. Ε, φεγγάρι;»

 

Σαν να μην είχε περάσει ούτε μια νύχτα από τότε που είχαν να τα πουν οι δυο τους, ο ολόγιομος, ασημένιος δίσκος έλαμψε λίγο περισσότερο και της έκλεισε συνωμοτικά το μάτι.

 

 

Edited December 1, 2006 by Dain

[Oberon]

Πολύ όμορφη ιστορία και ευχαριστώ για την αφιέρωση, Χριστίνα.

Μερικές παράγραφοι ήταν εκπληκτικές, ειδικά αυτές στην αρχή και το τέλος που περιγράφεις τη σχέση της κοπέλας με τη Σελήνη.

Μου άρεσε επίσης η εναλλαγή ανάμεσα στο ονειρικό, στο εντελώς πραγματιστικό, και στο συνδυασμό των δυο εκεί που μιλά στο πιτσιρίκι. Τα στοιχεία αυτά έκαναν το χαρακτήρα πολύ αληθινό και ενδιαφέροντα. Δεν ξέρω αν έγινε σκόπιμα αυτό, αλλά σίγουρα ήταν effective και "έδεσε" την ιστορία σε ένα όμορφο σύνολο. Μάλιστα θα μπορούσα να πως κάποια πράγματα για τον φαινομενικό κυνισμό της, που αν και υφίσταται, τελικά είναι μάλλον επιφανειακός. Μάλλον μια αναγκαία πανοπλία.

Ομολογώ πως θα ήθελα να μάθω περισσότερα για τον συγκεκριμένο μπαμπά, μια που έδωσες μια μυστήρια "νότα" στο χαρακτήρα του.

Edited October 22, 2006 by Dain

[Nienna]

Γλυκειά Λούθιεν, αφού ξέρεις τόσο καλά τι σου γίνεται, γιατί όλα αυτά;

 

Σ' ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση, και συγγνώμη που άργησα να σχολιάσω, αλλά το βρήκα συγκινητικό με τον τρόπο που δε μου αφήνει πολλά να πω, και όχι με τον άλλον που με κάνει να παραληρρώ. Αγαπώ και τους δυο τρόπους...

 

[month]

Δυσκολεύομαι να κάνω σχόλιο για την ιστορία αυτή, κάμποσο καιρό. Απλά δεν ξέρω τι μπορώ να πώ στην συγκεκριμένη περίπτωση, κάτι που να βγάζει έστω και λίγο νόημα.

Edited December 1, 2006 by month