greenmist Posted December 6, 2006 Share Posted December 6, 2006 Όνομα Συγγραφέα: Themis Fallidas (greenmist) Είδος: Horror Βία; Oh yes! Σεξ; Yes indeed! Αριθμός Λέξεων: 1.236 Αυτοτελής; Definetely! Σχόλια: You should make them! Φοβήθηκε πολύ να γυρίσει την σελίδα γιατί ήξερε ότι η νύχτα είχε ήδη προχωρήσει και κάποια στιγμή θα νύσταζε τόσο που δεν θα μπορούσε να κρατηθεί. Θα έπεφτε ξανά στο μεγάλο διπλό κρεβάτι, στο γνώριμο εκείνο τεράστιο δωμάτιο της πολυτελούς έπαυλης στην οποία είχε στοιχειώσει ο ίδιος όλη την περασμένη εβδομάδα ψάχνοντας για εκείνη. Το μόνο που βρήκε όταν έφτασε εκεί την πρώτη μέρα του φόνου του Άνταμ Γουίντερς ήταν το ημερολόγιο του θύματος. Μέσα από τις σελίδες του γνώρισε την Τες, την γυναίκα που λάτρεψε ο Άνταμ και που, όπως έγραφε ο ίδιος, θα λάτρευε κάθε άντρας στον κόσμο. Η Τες ποτέ δεν ήταν ίδια γυναίκα! Ήταν διαφορετική κάθε μέρα. Ούτε ο ίδιος ο άντρας της δεν είχε καταλάβει αν ήταν μελαχρινή, ξανθιά, η κοκκινομάλλα. Το δέρμα της ήταν άσπρο και βελούδινο, το κορμί της τέλειο, φτιαγμένο μόνο για λατρεία και ηδονές, σχεδόν στενοχωριόταν όταν το άγγιζε γιατί νόμιζε ότι την μολύνει. Τα μάτια της μεγάλα με το μαύρο αποπλανητικό χρώμα της νύχτας και τα χείλη της κόκκινα σαν αίμα. Ο Άλεξ Στίβενς δεν είχε νιώσει ποτέ έτσι στα είκοσι χρόνια της καριέρας του σαν εγκληματολόγος και αστυνομικός. Νόμιζε ότι πάντα υπάρχει μία λογική εξήγηση για κάθε έγκλημα ακόμα και όταν το έγκλημα άγγιζε ή ξεπερνούσε τα όρια του μεταφυσικού. Ήταν ο τύπος του αστυνομικού που όταν του τηλεφωνούσες για να του πεις ότι σου επιτέθηκε ένας βρικόλακας ερχόταν στο σπίτι σου και ξεκινούσε άμεσα τις έρευνες. Πάντα έβρισκε την άκρη στις πιο παράξενες υποθέσεις. Το πτώμα του Γουίντερς βρέθηκε στο σαλόνι της έπαυλης σωριασμένο στο πανάκριβο περσικό χαλί. Το θύμα ήταν κουλουριασμένο σε στάση εμβρύου με τα μάτια γουρλωμένα και το στόμα του ανοιχτό. Η γλώσσα και τα χείλη του είχαν χρώμα σκούρο πράσινο από το ισχυρό δηλητήριο που τον σκότωσε μέσα σε λίγα λεπτά. Ο Γουίντερς ισχυρίζεται στο ημερολόγιό του ότι η Τες θα του έδινε σύντομα το πράσινο φιλί του θανάτου για να τον τιμωρήσει όπως του άξιζε. Ήθελε να γλιτώσει από αυτήν αλλά δεν πρόλαβε, η φιγούρα της δέσποζε όπως πάντα αριστοκρατική και σέξι στον καναπέ του σαλονιού. Δεν κατάλαβε πότε και πως ήρθε. Τα μάτια της γυάλιζαν σαν σμαράγδια. Το βλέμμα της ήταν έκφυλο και παγωμένο, σχεδόν απόκοσμο. "Τότε κατάλαβα πως θα ήταν η τελευταία μου νύχτα. Αύριο ίσως να μην είμαι ζωντανός για να γράψω ξανά σε αυτό το ημερολόγιο", έγραφε ο Άνταμ Γουίντερς. Και όμως το ημερολόγιο είχε και συνέχεια! Ο γραφικός χαρακτήρας ήταν διαφορετικός τώρα και το μελάνι πράσινο. " Άδικα με ψάχνεις! Εγώ θα έρθω κοντά σου σύντομα, αρκεί να γυρίσεις την σελίδα!". Ο κρύος ιδρώτας και η ταχυπαλμία από το άγχος και τον φόβο κυρίευσαν τον Άλεξ. Ήταν έτοιμος να γυρίσει αυτή την σελίδα για δέκατη φορά! Τόσες φορές είχε διαβάσει το ημερολόγιο από την αρχή και πάντα όταν γύριζε αυτή την σελίδα έβλεπε κάθε φορά και μία διαφορετική ζωγραφισμένη εικόνα της Τες. Δεν μπορούσε να εξηγήσει πως γινόταν αυτό, αλλά ήταν αλήθεια, ήταν μαγικό και γινόταν μπροστά στα μάτια του! Η Τες είχε μακριά μαύρα μαλλιά, ήταν γυμνή στην κρεβατοκάμαρά της και είχε καβαλήσει τον Άλεξ. Από το αιδοίο της έτρεχε πολύ αίμα που είχε βάψει τα σεντόνια, αλλά εκείνη φαινόταν να το απολαμβάνει και έγλειφε με ευχαρίστηση τα χείλη του Άλεξ ο οποίος την κοιτούσε τρομαγμένος και ανήμπορος να αντιδράσει. Αυτή ήταν η σημερινή εικόνα του ημερολογίου. Έτρεξε γρήγορα στην κρεβατοκάμαρα και πήγε να ανάψει το φως αλλά δεν χρειάστηκε γιατί ήταν ήδη αναμμένο το μεγάλο πράσινο κερί στο κομοδίνο. Τα σεντόνια ήταν κόκκινα βαμμένα από το αίμα. Πήγε να τα αγγίξει για να το πιστέψει και τότε εκείνη τον έριξε στο κρεβάτι σπρώχνοντάς τον βίαια από πίσω. Ο Άλεξ μούδιασε. Δεν μπορούσε να κουνηθεί. Η Τες ξάπλωσε πάνω του και πλησίασε το πρόσωπό της στο δικό του. Από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα αίματος και η ανάσα της ήταν παγωμένη. ΤΕΣ Εκείνος την απατούσε. ΑΛΕΞ Δεν είσαι η Τες! Ποια είσαι; Πες μου τώρα! ΤΕΣ Τώρα είμαι η Τες! Αυτό έχει σημασία. Για σένα και για εκείνον είμαι η Τες, η γυναίκα που ποθούσε όταν έλλειπε από το σπίτι η Μάρθα, η πραγματική του γυναίκα. ΑΛΕΞ Η Μάρθα τον είχε εγκαταλείψει δύο χρόνια πριν. ΤΕΣ Την είχε σκοτώσει δύο χρόνια πριν! Η Τες έσκυψε απότομα και φίλησε τον Άλεξ στο στόμα. Εκείνος ένιωσε να του κόβεται η ανάσα, όμως δεν μπορούσε να αντιδράσει. Έχασε τις αισθήσεις του. Ξύπνησε δύο ώρες αργότερα από τους ήχους της καταιγίδας που μαινόταν έξω από την έπαυλη. Το μπαλκόνι της κρεβατοκάμαρας ήταν ανοιχτό και ο Άλεξ βρισκόταν στο πάτωμα σαν να είχε πέσει από το κρεβάτι. Είδε δίπλα του μία σελίδα από το ημερολόγιο του Γουίντερς. Την πήρε, σηκώθηκε και με έκπληξη είδε το κρεβάτι στρωμένο και άθικτο, ενώ το πράσινο κερί ήταν ακόμα αναμμένο. Δευτέρα 19/3/2005 Δεν έφταιγα εγώ, πρόκειται για μία τραγωδία. Είχε ανάψει το κερί της καταραμένης και δεν μου έλεγε που το κρύβει. Ήξερε ότι η καταραμένη κυνηγάει όλους τους άντρες της οικογένειάς μου που απάτησαν τις γυναίκες τους όταν ανάψει το κερί. Έτσι έλεγε ο μύθος που της είχα διηγηθεί. Η καταραμένη Αννέτ Γουίντερς είχε πιάσει στα πράσα τον παππού μου να πηδιέται με την αδελφή της την Βίλμα. Κρατούσε το κερί αναμμένο όταν τους βρήκε στην αποθήκη. Ο παππούς μου της το άρπαξε από τα χέρια και έβαλε φωτιά στα μαλλιά της. Γρήγορα η Αννέτ τυλίχτηκε στις φλόγες και κραύγαζε από τους πόνους. Δεν ήταν κανείς άλλος στο σπίτι όμως για να την ακούσει. Ο παππούς μου νόμισε ότι την τακτοποίησε αλλά εκείνη στοίχειωσε εδώ μέσα για πάντα. Κάθε βράδυ εμφανιζόταν γονατιστή πάνω στο κρεβάτι του και κραύγαζε από τους πόνους ενώ από τα μάτια της και το στόμα της έτρεχε αίμα. Ο παππούς μου δεν μπορούσε να κουνηθεί και να αντιδράσει παρά μόνο να την βλέπει. Έπρεπε να σβήσει το φονικό κερί για να γλιτώσει από αυτήν, αλλά δεν το ήξερε, έτσι μία μέρα κρεμάστηκε γιατί δεν μπορούσε να αντέξει άλλο τις βραδινές της επισκέψεις. Η Βίλμα, που είχε παρατήσει τον παππού μου από τη νύχτα του φόνου, επέστρεψε στο σπίτι μας όταν έμαθε για την αυτοκτονία. Το βράδυ όμως την επισκέφθηκε η Αννέτ και της είπε να σβήσει το κερί για να μπορέσει να ησυχάσει και να μην το ανάψει ποτέ ξανά. Κανείς δεν είχε πιστέψει την ιστορία του παππού με το φάντασμα της Αννέτ εκτός από μένα. Η Μάρθα έμαθε πριν μία εβδομάδα ότι την είχα απατήσει λίγο μετά τον γάμο μας και άναψε το κερί. Την παρακάλεσα, έπεσα στα γόνατά της να το σβήσει και να μου το δώσει να το καταστρέψω, αλλά δεν με άκουγε. Της υποσχέθηκα ότι δεν πρόκειται να το κάνω ξανά και ότι ήταν ένα μεγάλο μου λάθος, μία επιπολαιότητα της στιγμής. Δεν με πίστευε, το μίσος και η απογοήτευση την είχαν κυριεύσει. Ήπιε το δηλητήριο μπροστά μου και ξεψύχησε στα χέρια μου δύο λεπτά αργότερα. Γύρισα στις οκτώ από το αστυνομικό τμήμα. Δεν μπορούσα να φάω και αποφάσισα να πάω στο συνηθισμένο μπαρ. Γνώρισα μία πολύ εντυπωσιακή γυναίκα. Την λένε Τες και νιώθω ήδη ερωτευμένος μαζί της. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, δεν είναι φυσιολογικό αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Θα την δω πάλι αύριο το βράδυ. Ο Άλεξ άρπαξε το πράσινο κερί από το κομοδίνο και το έσβησε. Η μπαλκονόπορτα έκλεισε απότομα. Έτρεξε γρήγορα να δει τι συμβαίνει και το βλέμμα του καρφώθηκε στην φιγούρα μία μελαχρινής γυναίκας που χανόταν σιγά σιγά περπατώντας μέσα στην βροχή κατευθυνόμενη στο δάσος που βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά από τον μεγάλο κήπο της έπαυλης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted December 30, 2006 Share Posted December 30, 2006 (edited) Όπως έχω αναφέρει ξανά οι ιστορίες τρόμου δεν είναι το φόρτε μου, και έχοντας διαβάσει λίγες σχετικά, δεν ξέρω αν μπορώ να σχολιάσω σωστά μια τέτοια ιστορία. Πάντως η ιστορία αυτή Greenmist μου άρεσε γιατί μου θύμησε παλιές ταινίες noir της δεκαετίας του 40 και 50, τις οποίες συμπαθώ πολύ είτε είναι τρόμου και μυστηρίου είτε φαντασίας. Εκτός από την κινηματογραφικότητα, έχει κάτι το κλασσικό η ιστορία αυτή, μια old-fashioned αίσθηση που θα μπορούσε να ανήκει στις ιστορίες που δημοσίευε το περιοδικό Μάσκα πάλαι ποτέ. Δείχνει να σου πηγαίνει ενστικτωδώς αυτό το στυλ και ευχαρίστως θα διαβάσω και άλλες δικές σου στο μέλλον. Τεχνικά μιλώντας τώρα, δεν είναι άσχημα γραμμένη, αν και με ξένισε αρκετά το σημείο που ο διάλογος είναι γραμμένος σαν σενάριο. Έχω όμως την εντύπωση πως αν είχε γραφτεί ξανά και πιο προσεκτικά κάθε φράση της, θα ήταν πολύ πιο effective. Δηλαδή ένιωθα σαν να γινόταν μια απλή και λίγο πεζή περιγραφή και παράθεση γεγονότων χωρίς ένταση, ενώ η ίδια η πλοκή, η ίδια η ιστορία ήταν αρκετά καλή ώστε να καθηλώσει τον αναγνώστη. Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν θέμα της επιλογής των λέξεων ή του τρόπου της διηγήσης τον οποία βρήκα πολύ καθημερινό σε αρκετά σημεία, σαν χμμμ, ίσως σαν "αναφορά" αντί για διήγημα και μάλιστα ένα διήγημα μεταφυσικού τρόμου. Πολύ καλό στοιχείο όμως ήταν πως δεν υπήρχαν περιττές φράσεις και παράγραφοι στην ιστορία. Ήταν ξεκάθαρη και με καλό ρυθμό, πράγμα που έκανε την ανάγνωσή της ευχάριστη και άνετη! Edited December 30, 2006 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted December 31, 2006 Share Posted December 31, 2006 Ξεκιναμε λοιπον . Λοιπον, η συγκεκριμένη ιστορία μου άρεσε πολύ! Είναι μια ωραία ιδεα, μια κλασσική ιδέα ίσως όπως λεει και ο Διονύσης, και πράγματι περνάει μια πολυ ωραια ατμόσφαιρα. Όμως! Κατα τη γνώμη μου θα μπορούσε να είναι πολύ πολύ καλύτερη με λίγη δουλιτσα! Τι εννοώ: Έχεις κάποιο πρόβλημα στους χρόνους που χρησιμοποιείς και στην...πως να το πω...στην αλληλουχία των οπτικών γωνιών; Κάπως έτσι. Μας πας από τον ντετέκτιβ στο ημερολογιο με συνεχεις εναλλαγες και, ενώ καταλαβαίνουμε τι έχει γινει, το κειμενο σαν σύνολο δεν ρέει ομαλά. Ας πουμε, ενα παράδειγμα: Θα δουλευε πολυ καλυτερα αν ξεκινούσες "Ο Αλεξ Στιβενς περνούσε άλλο ενα βράδυ στην κεντρική κρεβατομάρα της έπαυλης Γουίντερς. Φοβόταν (και οχι φοβήθηκε) να γυρίσει τη σελιδα..." Κάπως έτσι. "Το μόνο που βρήκε όταν έφτασε..." Καλύτερα θα πηγαινε "Το ημερολόγιο ηταν το μόνο χρησιμο στοιχειο που βρηκε οταν εφτασε...", γιατι ήδη μας έχεις αναφέρει την ύπαρξή του λιγο πιο πάνω. "Ο Γουιντερς ισχυριζεται στο ημερολογιο..." Γιατι ενεστώτα; Στη συνεχεια μας λες τι ανακάλυψε ο Στιβενς στο ημερολόγιο, και οτι αυτα που περιγράφει ο Γουιντερς έχουν μπερδέψει πάρα πολυ τον αστυνομικό. Γιατι τον έχουν μπερδέψει; Όχι γιατι ο Γουιντερς περιγράφει μια γυναίκα που αλλάζει μορφές και που θέλει να τον σκοτώσει. Αυτο κάθε αστυνομικός θα μπορουσε πολύ άνετα να το παρει ως παραλήρημα. Το στοιχείο που μας ενδιαφέρει ειναι αυτες οι τελευταιες σελιδες. Πρέπει να μας το παρουσιάσεις πιο ωραία! Ίσως αν ελεγες "ο Στιβενς ηταν ετοιμος να αποφανθεί ότι πρόκειται για αυτοκτονία, όταν έφτασε στις τελευταίες σελιδες του ημερολογίου, όπου...". Ϊσως θα ηταν ακομα καλυτερα αν ο Στιβενς στην αρχη ειχε παρει το ημερολόγιο σπιτι του, και οταν γυρισε την τελευταια σελιδα είδε την κρεβατομάρα με την Τες και απο κει και πέρα άρχισε να μένει στην επαυλη τα βράδυα. Ή ίσως αν το έδινες ότι ηταν η πρώτη φορά που γύρισε αυτη τη σελιδα. Να το πας δηλαδη ότι όλη η ιστορια συμβαίνει σε ενα βράδυ. Πάει ο αστυνομικός, βρίσκει το ημερολόγιο, αρχίζει να το διαβάζει. Όταν φτάνει στις τελευταίες σελιδες έχει πια νυχτώσει κτλ. Ένα άλλο σημείο είναι αυτες οι σελιδες όπου ο Γουιντερς περιγράφει το θάνατο της γυναίκας του. Γιατί δεν τις είχε δει πιο πριν; Εχει διαβάσει ποσες φορες το ημερολόγιο, μας λες, οποτε θα πρεπει να μας δώσεις μια εξήγηση γιατί αυτες οι σελιδες του είχαν ξεφύγει. Αν η εξηγηση ειναι μεταφυσικη κάπως - ίσως αν δεν υπηρχαν αυτες οι σελιδες, ίσως πχ το ημερολόγιο να ξεκινούσε πριν ένα χρόνο, και ξαφνικά να εμφανίζεται αυτό το αποσπασμα δύο χρόνια πριν ;) Επισης, ίσως χρειάζεται άλλη μια εξήγηση στο γιατί ο Στιβενς δεν έσβησε το κερί όταν το είδε. Αν το είδε μέρα, η λογική αντίδραση κάποιου είναι να σβήσει το κερί που καίγεται. Αν δεν υπήρχε όταν έφτασε εκεί (που εγώ αυτό υπέθεσα κάπως ) τότε θα πρέπει πάλι να μας το πεις. Γιατί έτσι όπως είναι δημιουργείται η εντυπωση οτι το κερι ηταν ανεκαθεν στο κομοδίνο, οπότε γιατι ο ιδιος ο Γουιντερς δεν το έσβησε; Άλλο ένα σημειο που απορησα: η γυναικα του Γουιντερς αυτοκτονει δυο χρονια πριν, και το ιδιο βραδυ γνωριζει την Τες. Τον τυραννούσε δηλαδη για δύο χρόνια; Και σε καποια φαση λες " ο αντρας της". Ειχε παντρευτει την Τες; Αν ειναι ετσι, θα πρεπει να το δώσεις κι αυτο πιο ξεκαθαρα, μια απλη προτασουλα ότι "η γυναικα του θυματος, μια μυστηριώδης φιγουρα την οποια κανεις απο το προσωπικό δεν ηξερε καλα, ειχε εξαφανιστει απο την ημερα του φόνου" πχ. Γενικα, νομιζω οτι η ιστορια δεν έχει κέντρο βάρους. Οπως λεει και ο Διονυσης, φερνει πολυ σε αναφορα, κι αυτο πιστευω την αδικεί. Αυτο που θες να περασεις ειναι η γυναικα που εκδικειται και το κερί, οπότε θα πρέπει να ρίξεις εκεί το βάρος της ιστορίας λιγο περισσότερο. Γενικα λοιπον, νομιζω ότι θέλει χτένισμα και να του δώσεις λιγη προσοχή ακόμα. Νομιζω την έγραψες λιγο βιαστικά, και είναι κριμα, γιατί αν έτσι καταφέρνεις να περασεις την ατμοσφαιρα που περνας, φαντασου ποσο καλυτερα θα ειναι αν τη στρώσεις λιγακι ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted January 1, 2007 Share Posted January 1, 2007 Μικρά παρατήρηση πρωτού προβώ σε μεγαλύτερη ανάλυση: συνηθίζεται να λέμε για ένα συγγραφέα ότι κάνει κάτι στο κείμενο που έγραψε σε ενεστώτα. Παραδείγματος χάριν: «Ο Μαρξ διατείνεται στα γραπτά του πως [...].» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted January 1, 2007 Share Posted January 1, 2007 Ναι, ο Μαρξ διατεινεται και μαλιστα ανετοτατα :tongue: Αλλά αν το σκεφτεις λιγο θα προσεξεις οτι οποτε διατεινεται ο Μαρξ διατεινονται ολοι :tongue: Εννοώ ότι ολα τα ρηματα μπαινουν τοτε σε ενεστώτα - πχ σε εργασιες ή αναλύσεις ή παραθέσεις, o συνήθης χρόνος είναι ο ενεστώτας. Εδω ειναι μια μικρη ιστορια ομως, αφήγηση, και εχει μεσα ολους τους χρονους, με αποτελεσμα ο ενεστώτας να χτυπαει - είναι θέμα αλληλουχίας των χρόνων σε μια ιστορια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted January 1, 2007 Share Posted January 1, 2007 Χουμ... Να το εξηγήσω αλλιώς: σκέψου πόσο περίεργο θα ήταν να να έλεγε ότι «ισχυριζόταν.» Αν θα έπρεπε, σώνει και καλά, να το γράψει διαφορετικά, το σωστό θα ήταν ν' αλλάξει το διατύπωση, χρησιμοποιώντας άλλο ρήμα και υποκείμενο: «Το ημερολόγιο έλεγε,» ας πούμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted January 1, 2007 Share Posted January 1, 2007 Χουμ, γιατι, τι το περιεργο έχει το ισχυριζόταν; Το βλέπω ως εξης: Στην ιστορία επιλέγεται ένα χρονικό σημείο που ορίζεται ως "παρον", ένα σημείο εκκίνησης. Ό,τι είναι πριν απ αυτό μπαινει σε παρελθοντικό χρόνο. Αυτο το παρόν μπορεί να είναι ενα σημείο μετά το τέλος της ιστορίας - αν το στυλ ειναι στυλ αφήγησης - οπότε όλα τα ρήματα γίνονται τότε παρελθοντικά, ακόμα και όταν είναι "ενεργητικά" (το κλασσικό του "έτρεξε, μίλησε, είπε" κτλ). Στο συγκεκριμένο κείμενο λοιπον, σημείο εκκίνησης φαίνεται να είναι η στιγμή που ο Στιβενς ξαναγυρνάει τη σελιδα για πολλοστή φορά και βλέπει τον εαυτό του στο κρεβάτι με την Τες. Οπότε ό,τι έχει γίνει πριν απ αυτό θα πρέπει να μπει μια βαθμίδα πίσω χρονικά. Ό,τι είναι μετά, μπαίνει στον ίδιο χρόνο που επιλέγεται για το σημείο εκκίνησης. Οπότε, το "ισχυρίζεται" δεν κολλάει - ή δεν κολλάει από μόνο του. Θα πρέπει να διαμορφωθούν ανάλογα όλοι οι υπόλοιποι χρόνοι για να ταιριάξει σωστά - αυτό εννοώ Ένα ρήμα μονο του στον ενεστώτα τη στιγμή που όλα τα υπόλοιπα ειναι παρελθοντικά χτυπάει κάπως - και χτυπάει και για ένα άλλο λόγο: αν είναι να το κάνεις αυτό, νομίζω ότι η σκηνή που θα το εντάξεις θα πρέπει να διαμορφωθεί έτσι ώστε να καταλήξει να είναι "παρόν". Αν δηλαδή είχε ενεστώτα στην τελευταία παράγραφο, όπου βλέπει την Τες να χάνεται στον κήπο, όχι μόνο δε θα χτύπαγε, αλλά θα δημιουργούσε και εφέ, ατμόσφαιρα. Ή, αν όχι παρόν, τουλάχιστον μια αισθηση "επιβράδυνσης", σα να μειώνεται η ταχύτητα για να προσέξουμε καλύτερα μια σκηνή - αν είχε ενεστώτα τη στιγμή που η Τες τον ρίχνει στο κρεβάτι πχ πάλι θα δημιουργούσε ατμόσφαιρα. Αλλά το "ισχυριζεται στο ημερολόγιο", με τη θέση που έχει η πρόταση, που δεν εντάσσεται σε μια σκηνή ακριβώς, και με τη γενικότερη αλληλουχία των χρόνων που δεν είναι απόλυτα σωστή, τότε χτυπάει Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted January 1, 2007 Share Posted January 1, 2007 Μια ιστορία που πραγματικά περίμενα τον τρόπο που θα τελειώσει απο την πρώτη παράγραφο... Καλά γραμμένη, αλλά της έλειπε το κάτι που θα την έκανε ξεχωριστή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted January 2, 2007 Share Posted January 2, 2007 Δεκτές οι παρατηρήσεις σου, αλλά πρόσεξε γιατί είθισται η χρήση ενεστώτα: ένα ημερολόγιο, όπως κι ένα βιβλίο, δε λένε ποτέ κάτι - απλά μεταφέρουν μια ιδέα, μια τοποθέτηση, είναι το θησαυροφυλάκειο που την φέρει. Πώς να πεις ότι κάνει κάτι, λοιπόν, στο παρελθόν, αφού, εφόσον υπήρξε, υπάρχει, και πιθανώς να υπάρχει για πάντα, όπως Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ; Η χρήση ενεστώτα υπάρχει επειδή το γραπτό συνεχίζει να υπάρχει και συνεχίζει να μεταφέρει εις τον αιώνα τον άπαντα τις πληροφορίες αυτές: scripta manend, καλή μου, και, ως εκ τούτου, μιλάμε εξ ορισμού ενεστωτικά. Αν, από την άλλη, το κείμενο καταστραφεί ή χάσει μονιμότητα (σ' ένα σημείωμα αποφεύγεται, αλλά όταν λες τι έγραφε ο άλλος εκεί ποτέ) και μόνο τότε, κατά παράδοση, χρησιμοποιούμε παρελθοντικούς τύπους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted January 2, 2007 Share Posted January 2, 2007 Ίσως σπαμαρουμε λιγο την ιστορια, και συγγνώμη Θέμη γι αυτο, αλλά Παναγιώτη μου κάνεις λάθος! Το ισχυριζόταν δεν είναι επουδενί λάθος. Ένα κείμενο δεν αποκτά αυτόματα και πάντα "μονιμότητα", αλλά ακόμα και αν την αποκτά, δεν τη χάνει άμα βάλεις παρελθοντικό χρόνο. Αν, από την άλλη, το κείμενο καταστραφεί ή χάσει μονιμότητα και μόνο τότε, κατά παράδοση, χρησιμοποιούμε παρελθοντικούς τύπους. Αυτό είναι τελείως λάθος! Αυτο το "μόνο τότε". Το να πεις "ο Μαρξ ισχυριζόταν ότι" και "ο Μαρξ ισχυριζεται ότι" διαφέρουν μόνο ως προς τη διάθεση του ρήματος, η οποία αντικατοπτρίζει κυρίως τη σπουδαιότητα αυτού στον οποιο αναφερόμαστε και τη βαρύτητα των λεγομένων, και όχι τόσο το ότι τα γραπτά μένουν. Ή τελοσπάντων, όπως ειπα και πριν, το να βάλεις παρατατικό ή αόριστο δε σημαίνει ότι χάνεται κάτι, δεν παραβαίνει κάποιο κανόνα. Αυτό που λες με τον ενεστώτα δεν ειναι κανόνας, δεν είναι ούτε καν παράδοση ακριβώς, είναι απλά η απεικόνιση της διάθεσης ότι το πνεύμα κάποιου παραμένει ζωντανό, και δεν επεκτείνεται η εφαρμογή της απαραίτητα σε όλες τις περιπτώσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted January 2, 2007 Share Posted January 2, 2007 (edited) Θα διαφωνήσω για έναν απλό λόγο, Αλεξάνδρα - δε λέμε: «Ο Μαρξ ισχυριζόταν στα γραπτά του [...]» εκτός κι αν αυτά ήταν εφήμερα, θέματα της εποχής συνήθως, όπως σε άρθρα σ' εφημερίδες ή αλληλογραφία. Σε κείμενο που γράφεται, όμως, για να διατηρηθεί, θεωρείται λίγο λάθος να χρησιμοποιήσεις παρελθοντικό χρόνο, αφού η διάθεση του παρελθόντος αποδίδει την αίσθηση ότι αυτός ο ισχυρισμός έχει πάψει να ισχύει ή έπαψε να διατηρείται. Χαρακτηριστική περίπτωση που χρησιμοποιούμε παρελθοντικό χρόνο για κείμενο που παραμένει επίκαιρο ή έχει μονιμότητα είναι εκείνα τα κείμενα που αργότερα αναιρούνται από το συγγραφέα ή κάποιον άλλο, π.χ. «Ο Τόλκιν παρουσίαζε αρχικά τους Μπαλρογκ σημαντικά ασθενέστερους, [...].» Βλέπεις τη διαφορά; Δε λέω ότι δε γίνεται, απλά είναι λίγο... έξω από τα νερά του. Καταλαβαίνω τι εννοείς, και το τελικό "clue" είναι ένα: αν υπάρχει έστω και η ελάχιστη διάθεση το έργο να παίζει το ρόλο αποτύπωσης, και όχι απλής αφήγησης, έστω και σχηματικά, τότε ο ενεστώτας είναι ορθότερος από τον αφηγηματικό παρατατικό. Πάνω στο κείμενο, γενικά είμαι πολύ ευχαριστημένος, αλλά να επισημάνω ότι σου έχουν ξεφύγει διάφορα λάθη («ίδια γυναίκα» αντί για «η ίδια γυναίκα,» ας πούμε, καθώς και το κόμμα αντί άνω τελείας στο «σχεδόν» που ακολουθεί) - πρόσεξε ιδιαίτερα τα σημεία στίξεως! Edited January 2, 2007 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted January 2, 2007 Share Posted January 2, 2007 Για να μην ενοχλούμε το σχολιασμό, μπορούμε να συνεχίσουμε εδώ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted January 3, 2007 Share Posted January 3, 2007 Αν θες, μπορείς να κάνεις κι edit-out τα σχετικά μέρη των posts - κάπου η κατακλείδα θα αρκέσει, πιστεύω, ναι; Πάντως είναι συζήτηση που έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, καθότι λογοτεχνικά έχει μεγάλη σημασία το κάθε γραμματικό στοιχείο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted January 3, 2007 Share Posted January 3, 2007 Πώς μου ξέφυγε και δεν τη σχολίασα; Χμ... Ήμουν σίγουρη ότι είχα σχολιάσει. Τεσπα. Θέμη, η ίδια η ιστορία μου άρεσε πάρα πολύ, το θέμα της ήταν εντελώς φιλμ νουάρ και οι εικόνες που προκαλούσε το ίδιο. Δεν με κέρδισε, ωστόσο, η γραφή, ή μάλλον, η απόδοση. Ενώ έχεις κάποια δυνατά στοιχεία, τα δένεις λίγο άτσαλα κι αυτό χαλάει την εικόνα, δημιουργεί μια ασάφεια στην εναλλαγή του πραγματικού και του ημερολογίου. Θα σου πρότεινα να δοκιμάσεις να την ξαναγράψεις και προσπάθησε να αποφύγεις το σεναριακό στυλ. Κλέβει την έκφραση και κάνει το κείμενο πιο ψυχρό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
greenmist Posted January 4, 2007 Author Share Posted January 4, 2007 Λοιπόν, αρχικά να ευχηθώ σε όλες και όλους καλή χρονιά, πάνω από όλα υγεία και ευτυχία. Σήμερα το απόγευμα έφτασα στην Αθήνα μετά από μερικές μέρες στην εξοχή με καλή παρέα και τώρα είναι δύο η ώρα το πρωί που γράφω αυτό το ποστ! Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που αφιερώσατε χρόνο για να διαβάσετε την ιστορία και κυρίως για να την σχολιάσετε. Είμαι πολύ χαρούμενος επειδή βλέπω σε γενικές γραμμές ότι σας άρεσε το concept και αυτή είναι κατά την γνώμη μου η μεγαλύτερη επιβράβευση για εκείνον ή εκείνη που γράφει μία ιστορία και την προσφέρει σε φίλους για ανάγνωση. Υπόσχομαι να μελετήσω πολύ προσεκτικά τα εξαιρετικά χρήσιμα σχόλια σας γιατί πιστεύω ότι κάθε σχόλιο, είτε αρνητικό, είτε θετικό, πρέπει να προβληματίζει σοβαρά τον συγγραφέα, τον βοηθάει να βελτιώνει την γραφή του, τον κάνει καλύτερο σε κάθε επίπεδο. Ήδη αυτή την ώρα ασχολούμαι με ένα μυθιστόρημα που γράφω εδώ και καιρό και έχω σημειωμένες μερικές άλλες ιδέες για μικρές ιστορίες που θέλω σύντομα να μοιραστώ μαζί σας! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
araquel Posted January 9, 2007 Share Posted January 9, 2007 να γράψω και εγώ το κλισέ (καθότι τελευταίος). ωραία ως ιστορία (αν και πέφτει εκτός πεδίου ενδιαφέροντος μου), δημιουργείς πολύ ωραία ατμόσφαιρα στην αρχή της ιστορίας. ως γραφή έχει ωραία σημεία και αντίστοιχα σημεία που θέλουν λίγη δουλειά (αν και είμαι το πλεόν ακατάλληλο άτομο να μιλάει για τέτοια πράγματα). άψογα ήταν τα ονόματα που έδεναν πολύ ωραία με την ιστορία, κλικ και κλακ και έτοιμα. συμφωνώ με αυτό που έγραψε η sonya, το σεναριακό στυλ όντως ψυχραίνει τον αναγνώστη (moi τουλάχιστον). τον βγάζεις έξω από τη διαδικασία ανάγνωσης και ενσωμάτωσης. είναι σαν να πλησιάζεις από πίσω (άσχετο αυτό) και να ανάβεις μια ταμπέλα νέον: "ΤΩΡΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ". το πιάνεις? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
greenmist Posted January 10, 2007 Author Share Posted January 10, 2007 Για τους διαλόγους σε μορφή σεναρίου, είναι μία στυλιστική επιλογή, όπως πολύ εύστοχα είχε επισημάνει σε άλλη μου ιστορία η Nienor. Πιστεύω ότι αυτό το στυλ προσφέρει μεγαλύτερη υπόσταση και δυναμική στους χαρακτήρες, αλλά καταλαβαίνω ότι στον αναγνώστη μίας ιστορίας μπορεί να φανεί από περίεργο έως και άσχημο. Γενικά, εγώ όποτε διάβαζα και κάθε φορά που διαβάζω κάτι παραβλέπω τις τεχνικές - γραμματικές λεπτομέρειες γιατί πιστεύω ότι έχουν λιγοστή ουσία σε σχέση με την ιδέα, την πλοκή, τον ρυθμό, το ύφος κάθε ιστορίας. Για παράδειγμα, όλοι γνωρίζουμε σπουδαίους συγγραφείς άψογους τεχνικά και γραμματικά με ιστορίες όμως που είναι από κακές έως αδιάφορες. Αντίθετα, υπάρχουν συγγραφείς, σαν τον Κλαρκ, που από την μία φράση στην άλλη μπορεί να έχουν αλλάξει τα πάντα, από χρόνοι μέχρι και η ίδια η ιστορία και οι πρωταγωνιστές της! Όμως πρόκειται για έναν εξαιρετικό συγγραφέα. Γενικά, οι τεχνικές λεπτομέρειες ενός κειμένου είναι αποκλειστικά υποκειμενικές, αφού υπάρχουν και κάποιοι που γράφουν εντελώς ανορθόγραφα πολλές φορές μόνο και μόνο για να υποδηλώσουν το επίπεδο μόρφωσης των χαρακτήρων τους, ή κάτι άλλο. Γεγονός είναι ότι ο αναγνώστης έχει πάντα δίκιο, είτε προσέχει πολύ τις τεχνικές λεπτομέρειες, είτε τις αγνοεί! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 29, 2007 Share Posted January 29, 2007 Λοιπόν, στα έχω πει ήδη μέσες άκρες για την ιστορία αυτή. Τη θεωρώ μια καλή ιστορία με έναν ήρωα σειράς. Αυτό ήταν και το μόνο που δε μου άρεσε εδώ. Συμφωνώ πως τον ήρωά σου μπορείς να τον ξαναχρησιμοποιήσεις όταν τον έχεις περάσει σχεδόν αλώβητο (όχι «απαράλλαχτο» αλλά «αλώβητο», ναι) δίπλα από ένα τέτοιο επικίνδυνο πλάσμα, αλλά θα τον προτιμούσα να ζει και να υπάρχει για τη συγκεκριμένη ιστορία και μόνο και να μη μας δίνει την αίσθηση πως είναι ένα επεισόδιο από τη μακρά ζωή ενός ντεντέκτιβ του οποίου την καριέρα αγνοούμε. Μου αρέσει πάρα πολύ η φάση με το κερί, είναι ιδιαίτερη από όπου κι αν προέρχεται. Θεωρώ επίσης την πλοκή της ιστορίας αρκετά καλή παρόλο που σε κάποια σημεία δείχνει λίγο βιαστική. Για παράδειγμα, η εξήγηση του τι συμβαίνει με το κερί είναι επιφανειακή (όχι ακριβώς αλλά δεν έχω καλύτερη λέξη για το περιγράψω αυτή τη στιγμή) γιατί έρχεται σαν από μηχανής θεός να μας τα πει ακριβώς την κατάλληλη στιγμή χωρίς όμως να καταλαβαίνουμε καθαρά το γιατί. Εμένα το σεναριακό ύφος των διαλόγων δε με ενοχλεί, ίσως είναι που το έχω συνηθίσει και δεν «βλέπω» τα ονόματα διαβάζοντας, παρά τις κάτω γραμμές μόνο, δε μπορώ να πω με σιγουριά. Ένα θεματάκι ακόμα, που δε θυμάμαι αν σου έχω μιλήσει γιαυτό, είναι ο ρυθμός του. Ενώ σαν πλοκή νομίζω πως δεν έχει πρόβλημα, τα κομμάτια είναι περίεργα δυσανάλογα μεταξύ τους με αποτέλεσμα σε κάποια σημεία να χάνεται ελαφρώς η συνοχή όταν περνάς από ημερολόγιο σε δράση. Ειδίκά στο τέλος που έχεις ένα μεγάλο κομμάτι ημερολογίου προ φινάλε, είχα σχεδόν ξεχάσει που ακριβώς βρισκόμαστε κι όταν επέστρεψες στην πλοκή χρειάστηκα λίγη ώρα κι ένα πισωγύρισμα για να θυμηθώ. Γενικά, φαίνεται πως είναι μια ιστορία δουλεμένη αρκετά με αρχή, μέση και τέλος και είναι αρκετά απολαυστική στην ανάγνωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
greenmist Posted March 2, 2007 Author Share Posted March 2, 2007 Το ημερολόγιο έχει και άλλα επεισόδεια! Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε το δεύτερο, το οποίο έχω δημοσιεύσει και στο blog μου. Επεισόδειο 2 - Το Στοιχειό Θυμάμαι τα πάντα ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια που πέρασαν. Δεν έχω ιδιαίτερες αναμνήσεις από το Κάρντιφ, όπου ξεκίνησε η ζωή μου, αλλά στο μυαλό μου βρίσκονται πεντακάθαρες οι εικόνες της μετακόμισης και της εγκατάστασης μας στην Ελλάδα και στο Δάσος, την μικρή πόλη που λάτρεψα και θα λατρεύω μέχρι να πεθάνω. Το Δάσος είναι μία κομώπολη στην Δυτική Στερεά και η ιστορία της ξεκινάει από τα χρόνια των Ενετών κατακτητών. Είναι ένας πανέμορφος λόφος, ντυμένος με δέντρα και πλούσια βλάστηση, που καταλήγει σε μία μεγάλη λίμνη. Στην κορυφή του λόφου δεσπόζει το παλιό Ενετικό κάστρο, το οποίο διατηρείται σήμερα σε πάρα πολύ καλή κατάσταση, ενώ ακριβώς κάτω από το κάστρο και μέχρι την λίμνη μοιάζουν καρφιτσωμένες οι πολυτελείς εξοχικές επαύλεις των επώνυμων Αθηναίων. Όλες χτίστηκαν σύμφωνα με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Ρούμελης, όπως και η δική μας, η κόκκινη βίλα, που είναι προίκα της μητέρας μου. Ναι, θα έλεγε κανείς ότι η καταγωγή μου είναι αριστοκρατική, αφού η μητέρα μου ήταν κόρη του πρέσβη Γιώργου Αποστόλου και ο πατέρας μου ιδιοκτήτης ενός από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους στην Βρετανία. Εγώ όμως βασανίζομαι από την στιγμή που ήρθαμε στην Ελλάδα. Δεν ξέρω ακόμα αν είμαι ψυχοπαθής, ή έχω κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, αλλά σίγουρα αν μπορούσα να επιλέξω δεν θα ήθελα να ήμουν έτσι. Αποφάσισα να αρχίσω να γράφω αμέσως μετά την εξιχνίαση του φόνου του Άνταμ Γουίντερς, ίσως γιατί τα γεγονότα της ζωής μου απαιτούν καταγραφή, έρευνα και μελέτη ώστε να μπορέσω μία μέρα να βγάλω κάποια άκρη και να ανακαλύψω γιατί συμβαίνουν τόσο περίεργα και απόκοσμα πράγματα σε μένα. Η πιο γλυκιά ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων είναι η πρώτη εβδομάδα της εγκατάστασής μας στο Δάσος. Μου φαινόταν ότι είχαμε έρθει στον Παράδεισο. Ήμουν μόλις δέκα ετών τότε. Κάθε γωνιά του Δάσους φάνταζε πολύχρωμη και μαγική στα παιδικά μου μάτια. Τα πετρόχτιστα καλντερίμια που σε οδηγούν από την μεγάλη πλατεία που βρίσκεται κοντά στη λίμνη μέχρι την πύλη του κάστρου στην κορυφή του λόφου, η τεράστια ποικιλία λουλουδιών στον κήπο του παλιού ρολογιού της πόλης, οι παραδοσιακές ταβέρνες και τα καφενεία στην παραλία και άλλα πολλά. Ειδικά ο κήπος του παλιού ρολογιού είναι το κάτι άλλο! Ένας διαμορφωμένος λουλουδότοπος με πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων και στην μέση ένας μικρός πύργος στην κορυφή του οποίου βρίσκεται το ρολόι της πόλης. Το οικόπεδο ήταν ιδιοκτησία του Αλέξανδρου Παπαστάμου, Αθηναίου ξεπεσμένου αριστοκράτη, ο οποίος λεγόταν ότι σκότωσε και τις τέσσερις γυναίκες που αρραβωνιάστηκε. Εγώ πάντως δεν ξέρω τι έκανε ο Παπαστάμου, αλλά ο κήπος του είναι παραμυθένιος! Άλλωστε από ιστορίες, ειδικά στις μικρές επαρχιακές πόλεις, έχω χορτάσει! Αυτό που με καίει από τότε μέχρι σήμερα είναι να κατανοήσω και να εξηγήσω την δική μου ιστορία. Θα συνεχίσω να γράφω λοιπόν το αληθινό μυθιστόρημα της ζωής μου με την ελπίδα κάποια μέρα να γράψω ένα λογικό και πάνω από όλα ευτυχισμένο τέλος. Η κόκκινη βίλα είναι το σπίτι μου μέχρι και σήμερα. Ποτέ δεν σκέφτηκα να την πουλήσω. Την είχε ονομάσει έτσι η μητέρα μου γιατί τα πρώτα λουλούδια που φύτεψε στον κήπο μας ήταν πανέμορφα, κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Σήμερα, αυτό το σπίτι μου θυμίζει το μέγαρο που κατοικούσε ο Ρόντριγκ Ασερ, όπως το περιγράφει ο Εντγκαρ Αλαν Πόε στην γνωστή μικρή του ιστορία. Είναι μία κληρονομιά των -πολλά χρόνια πριν πεθαμένων- γονιών μου. Η διαφορά είναι ότι εγώ δεν κατοικώ μαζί με την αδελφή μου, την Μαργαρίτα, όπως ο Ρόντριγκ στην ιστορία. Εκείνη ζει με την οικογένεια της στην Αθήνα. Εγώ δεν πρόκειται να μπορέσω να δημιουργήσω οικογένεια λόγω της κατάστασης μου. Είμαι ήδη πενήντα ετών και δεν έχω καταφέρει να αφεθώ στην μαγεία του έρωτα. Στην ζωή μου γνώρισα μόνο το σεξ, ποτέ τον έρωτα και την αγάπη και για όλα φταίει εκείνη. Μετά την υπόθεση Γουίντερς έμαθα πως έχει και όνομα, Τες. Σίγουρα πρόκειται για το ίδιο στοιχειό που με βασανίζει από τότε που ήμουν δέκα. Δεν με ξεγελάει! Δεν υπάρχει περίπτωση να είναι κάποια άλλη. Έτσι κι αλλιώς κάθε φορά αλλάζει την εμφάνισή της, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει την μυρωδιά της και τον τρόπο που με κοιτάει. Ναι, εγώ θα την αναγνωρίζω πάντα, άλλωστε πιστεύω ότι αυτό θέλει κι εκείνη. Όμως τι είναι η Τες; Φάντασμα, βρικόλακας, ή πλάσμα της φαντασίας μου; Κάθε φορά πιστεύω ότι είναι η αρρώστια μου, ένα είδος σχιζοφρένειας. Λογικά δεν μπορεί να υπάρχει αυτό το πλάσμα. Αν δεν υπάρχει όμως, ποιος σκότωσε τον Γουίντερς και γιατί την αναφέρει στο ημερολόγιο του; Την ήξερε πολύ καλά και αυτός, άρα πρέπει να είναι αληθινή. Μήπως όμως είναι και αυτός ψυχοπαθής όπως εγώ; Άλλωστε η υπόθεση του φόνου του τυπικά δεν έχει κλείσει ακόμα αφού δεν έχει συλληφθεί η δολοφόνος. Η Τες Γουίντερς καταζητείται. Είναι παρανοϊκό! Αυτή η γυναίκα ζει εδώ μαζί μου στην κόκκινη βίλα από τότε που ήμουν παιδί αλλά δεν μπορώ να την συλλάβω! Το χειρότερο είναι ότι αυτή είναι υπεύθυνη που σπούδασα εγκληματολογία! Εκείνο το βράδυ ψηνόμουν στον πυρετό και το μόνο πράγμα που με παρηγορούσε ήταν το απαλό χάδι της μητέρας μου στο μέτωπό μου. Μετά κοιμήθηκα, όχι για πολύ όμως. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω, άνοιξα τα μάτια μου και την είδα για πρώτη φορά. Ήταν μισοξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, όπως καθόταν πριν αποκοιμηθώ και η μητέρα μου. Με το παγωμένο χέρι της είχε φράξει το στόμα και την μύτη μου. Τα μάτια της ήταν κοκκινοπράσινα και από τα χείλη της έσταζε αίμα. Ήμουν σίγουρος ότι θα πεθάνω από τον φόβο μου και εκείνη, λες και ένιωσε την αγωνία μου, απομάκρυνε την παλάμη της από το πρόσωπο μου, σηκώθηκε από το κρεβάτι και μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω. Έτσι όπως με κοιτούσε δεν μου άφηνε άλλη επιλογή. Σηκώθηκα και αμέσως κατάλαβα ότι ο πυρετός είχε πέσει. Με μία απαλή κίνηση με έπιασε από το χέρι. Πρέπει να έχασα τις αισθήσεις μου γιατί το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι στεκόμασταν πάνω από το μισόγυμνο πτώμα μίας νεαρής γυναίκας που ήταν σωριασμένο στο παγκάκι που βρίσκεται ακριβώς έξω από τον πύργο του ρολογιού. Είχε ένα μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά της και το αίμα κυλούσε ακόμα σε όλο της το κορμί διαγράφοντας μία πορεία από το στήθος της μέχρι το γυμνό αριστερό της πόδι και μετά έσταζε στο χορτάρι. Όταν συνειδητοποίησα την εικόνα έκανα γρήγορα μεταβολή για να τρέξω αλλά εκείνη με σταμάτησε και χωρίς να πει κουβέντα μου έδειξε κάτι πάνω στο πτώμα. Ήθελα να φωνάξω, να φύγω αλλά δεν με άφηνε. Με έσπρωξε κοντά στη νεκρή και μου έδειξε κάτι σαν περιτύλιγμα καραμέλας που βρισκόταν δίπλα στο μαχαίρι. Το πήρε και μου το έβαλε στο χέρι. Μετά δεν κατάλαβα τι έγινε, απλώς θυμάμαι ότι ξύπνησα στο κρεβάτι μου και είχα στην παλάμη του δεξιού μου χεριού το περιτύλιγμα. Ήταν από μέντες "Miller". Οι αγαπημένες μου μέντες που ο θείος Πολ έφερνε καμιά φορά όταν ερχόταν να μας δει από το Κάρντιφ, επειδή ήξερε ότι μου αρέσουν αλλά γιατί του άρεσαν και εκείνου πολύ. Αμέσως πετάχτηκα από το κρεβάτι και έτρεξα κάτω στο σαλόνι να βρω τους γονείς μου να τους διηγηθώ την περιπέτειά μου. Εκεί με έκπληξη είδα τον θείο Πολ να με κοιτάει χαμογελαστός καθώς ξετύλιγε μία μέντα. Πάγωσα! Ήμουν σίγουρος ότι αυτός είναι ο δολοφόνος. Αποφάσισα να μην πω σε κανέναν τι έγινε το περασμένο βράδυ και όταν νύχτωσε και πάλι προσποιήθηκα ότι είχα αποκοιμηθεί και περίμενα. Η ώρα είχε πάει τρεις τα ξημερώματα όταν άκουσα τα βήματα του θείου Πολ έξω από το δωμάτιό μου. Κατέβηκε τις σκάλες προσεκτικά και έφυγε. Χωρίς δεύτερη σκέψη σηκώθηκα από το κρεβάτι και τον ακολούθησα προσεκτικά χωρίς να με καταλάβει. Πήγε στον κήπο του ρολογιού και έψαχνε γύρω από το παγκάκι, γιατί προφανώς θυμήθηκε ότι του είχε πέσει από την τσέπη το περιτύλιγμα της μέντας που θα τον πρόδιδε, αν το έβρισκε η αστυνομία. Κανείς άλλος κάτοικος του Δάσους δεν θα μπορούσε να έχει στην διάθεσή του μέντες "Miller" εκτός από κάποιο μέλος της οικογένειας μου. Ο θείος κατάλαβε γρήγορα ότι έψαχνε μάταια για το χαρτάκι και έφυγε. Δεν είχε προσέξει όμως ότι πίσω του στους θάμνους ήταν κρυμένος ένας αστυνομικός που τον παρακολουθούσε υπομονετικά. Εγώ βρισκόμουν αρκετά μακρύτερα από το παγκάκι και μπορούσα να δω και τους δύο χωρίς να με αντιληφθούν. Ο αστυνομικός σηκώθηκε να φύγει και αυτός και έδειχνε σκεφτικός γιατί ήξερε ποιος ήταν ο δολοφόνος αλλά δεν είχε κάποιο στοιχείο στα χέρια του για να τον συλλάβει. Η οργή μου για τον θείο μου ήταν τεράστια γιατί είχα πολύ ζωντανή την εικόνα της νεκρής κοπέλας στο μυαλό μου. Τότε, ακριβώς από πίσω μου, ένιωσα πάλι το παγωμένο της άγγιγμα. Πήγα να φωνάξω από τον φόβο μου αλλά αστραπιαία μου έκλεισε το στόμα και με κοίταξε με τέτοιο μίσος που δεν μου άφηνε ούτε καν το περιθώριο να σκεφτώ να βγάλω άχνα. Πήρε το περιτύλιγμα που κρατούσα στο χέρι μου και με αθόρυβο βάδισμα, σαν φάντασμα, πήγε στο παγκάκι και το άφησε. Μετά, κατευθύνθηκε προς τον αστυνομικό και τον φώναξε. Ποτέ δεν κατάλαβα πως ήξερε το όνομά του. Εκείνος γύρισε απότομα αλλά δεν μπορούσε να την δει! Τότε φοβήθηκα ακόμα περισσότερο. Μόνο εγώ την έβλεπα! Ο αστυνομικός έτρεξε πίσω στο παγκάκι από όπου άκουσε να τον φωνάζουν και είδε το περιτύλιγμα. Έβγαλε το περίστροφο από το παλτό του και έτρεξε να προλάβει τον θείο μου. Η Τες μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Έτρεξα κι εγώ λίγο πιο πίσω από τον αστυνομικό, ο οποίος πρόλαβε τον θείο μου και του φώναξε να παραδοθεί. Η Τες, που μας ακολουθούσε, προσπέρασε τον αστυνομικό βαδίζοντας γρήγορα και πήγαινε προς το μέρος του θείου μου, ο οποίος επίσης δεν μπορούσε να την δει. Ο Πολ προτίμησε να σκαρφαλώσει στην σιδερένια μάντρα ενός σπιτιού που βρισκόταν ακριβώς δίπλα του για να μπει στον κήπο. Ο αστυνομικός πυροβόλισε στον αέρα, αλλά ο θείος μου δεν σταμάτησε. Όταν έφτασε στο ψηλότερο σημείο της μάντρας είδα την Τες να τραβάει απότομα το πόδι του Πολ με αποτέλεσμα να καρφωθεί ο λαιμός του στο σιδερένιο μυτερό κάγκελο. "Τελικά κατάλαβες ότι πάντα ήμουν εγώ η μυστηριώδης γυναίκα της ζωής σου και αντί να έρθεις να με βρεις αποφάσισες να με κάνεις μυθιστόρημα; Πίστευα ότι αφού γνώρισες τον Ανταμ, έστω και νεκρό, θα είχες αντιληφθεί ότι το γράψιμο του έκανε κακο!". "Μα, Μαργαρίτα, δε μπορεί... Δεν είσαι η αδελφή μου! Πάλι εσύ είσαι! Τώρα θα λογαριαστούμε μια και καλή!". Αυτή τη φορά είχε την μορφή της Μαργαρίτας, της αδελφής του Άλεξ Στίβενς. Όρμηξε απότομα πάνω του μην αφήνοντάς τον να σηκωθεί από το γραφείο και τον δάγκωσε στον λαιμό. Καθώς του ρουφούσε το αίμα τα μάτια της άλλαζαν χρώμα πολύ γρήγορα. Πότε μαύρα, πότε πράσινα, πότε κόκκινα. Δεν τον σκότωσε όμως. Τώρα που έφυγε πρέπει να πάρω τις σελίδες και να τις αντιγράψω στο ημερολόγιο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
greenmist Posted March 12, 2007 Author Share Posted March 12, 2007 (edited) Τα δύο πρώτα επεισόδια σε πρωτότυπο "οπτικό" pdf. Το_Ημερολόγιο_του_Adam_Winters.pdf Edited March 12, 2007 by greenmist Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted April 13, 2007 Share Posted April 13, 2007 Αχά! εξυχνιάζει και εγκλήματα τώρα! Έχει κι άλλα χαρίσματα, με λίγα λόγια, δεν είναι μόνο σέξυ, βαμπ κι επικίνδυνη . Άσε που υποψιάζομαι πως παίζει να θέλει και κάτι από τη ζωή του Έχει κάποια πραγματάκια που όταν θα το ξανακοιτάξεις πρέπει να διορθωθούν, αλλά δε θα σταθώ σε αυτά. Ομολογώ ότι μπερδεύτηκα λίγο στο τέλος. Παρόλο που μου προκαλεί την αίσθηση ενός τρίτου (του συγγραφέα/αφηγητή?) που πρέπει να βιαστεί για να γλυτώσει και τη ζωή του ακόμα προτού να επιστρέψει η Τες, θα ήθελα να με είχες προετοιμάσει κάπως για την ύπαρξή του, θα έδειχνε περισσότερο ολοκληρωμένο φαντάζομαι. Μου αρέσουν πολύ οι εμφανίσεις της Τες: το χέρι της στο πρόσωπό του πριν τη δει και ξανά το άγγιγμα της πίσω του. Είναι απλές και τρομαχτικές ταυτόχρονα. Γιατί δεν το κρατούσες και στην τελευταία σκηνή αυτό με το άγγιγμα παρά το αντικατέστησες με τη φωνή? Δε μου αρέσει ιδιαίτερα η σκηνή με τον αστυνομικό. Δείχνει λίγο γραμμένη στο πόδι ή ίσως λίγο βεβιασμένη. Σαν να θέλεις να μας πεις τι συνέβη εκεί απλά και μόνο για να μας δώσεις την πληροφορία, όχι επειδή το γούσταρες να το γράψεις ακριβώς. Γενικότερα, η Τες είναι ένας όμορφος χαρακτήρας. Μπορεί να εξελιχθεί πολύ, να αποκτήσει περισσότερα χρώματα και να τον στοιχειώσει αφόρητα. Έχω αλλάξει γνώμη φυσικά (υποθέτω το ήξερες πως θα συμβεί) δε θέλω να τον σκοτώσεις πια, θέλω να συνεχίσει να τον στοιχειώνει και να μας γράψεις κι άλλες ιστορίες για αυτόν. Θέλω επίσης να καταλάβω γιατί μένει στην Ελλάδα, εκεί συγκεκριμένα, στο συγκεκριμένο σπίτι. Να αποκτήσουν νόημα στις επόμενες συνέχειες. Για την παρουσίαση στα έχω ξαναπεί, ας τα ξαναπώ κι από δω. Είναι υπέροχη, διαβάζεται άνετα (δεν την τύπωσα, ναι, το ομολογώ τη διάβασα από εκεί μέσα κοιτάζοντας τα πράσινα γύρω γύρω και σκεφτόμενη πως να μύριζε άραγε το κερί του προηγούμενου επεισοδίου) και είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος να μας δώσεις μια ιστορία online. Έχω μια πρόταση επάνω σε αυτή: στην τελευταία παράγραφο άλλαξε οθόνη και γραμματοσειρά. Έτσι θα μας πείσεις αυτόματα πως πρόκειται για εκείνο το τρίτο πρόσωπο και δε θα χρειάζεται καμία διαμόρφωση η γραφή νομίζω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.