Το Φθινοπωρινό Ταξίδι του Γαλάζιου Φύλλου

[Naurgul]

Όνομα Συγγραφέα: Νικόλας

Είδος: Αλληγορία/Παραβολή (;)

Αριθμός Λέξεων: 568 (είναι και αναριθμητισμός της άλλης μου ιστορίας... spooky!)

Αυτοτελής: Ναι

Σχόλια: Είναι μια ιστοριούλα που σκεφτόμουν να γράψω εδώ και καιρό με θέμα το φθινόπωρο. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, δε λένε;

 

 

 

Το Φθινοπωρινό Ταξίδι του Γαλάζιου Φύλλου

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα δέντρο. Βαθιές μέχρι την καρδιά της Γης οι ρίζες του και τα ψηλότερα κλωνάρια του άγγιζαν τον ουρανό. Κάθε άνοιξη γεννούσε μυριάδες φυλλαράκια τα οποία έτρεφε με αγάπη και στοργή ωσότου να μεγαλώσουν. Τότε, τα άφηνε να χορέψουν στον ελαφρύ φθινοπωρινό αγέρα, να γευτούν την ελευθερία, να ευτυχίσουν στη μικρή ζωή τους. Σαν αυτή τελέψει να επιστρέψουν στη Γη, να τη σκεπάσουν, να περάσουν στη λήθη.

 

Όλη την άνοιξη το δέντρο έτρεφε τα μικρά του με αγάπη. Το καλοκαίρι μεγάλωναν από μόνα τους, περήφανα για την κληρονομιά και τον προορισμό τους. Χόρευαν στο αγιάζι, τραγουδούσαν στην καταιγίδα, ατένιζαν τον ουρανό στην ξάστερη νύχτα.

 

Φέτος την άνοιξη το δέντρο γέννησε ένα γαλάζιο φύλλο. Το δέντρο το αγαπούσε όσο και τα υπόλοιπα παιδιά του. Μέρα με τη μέρα μεγάλωνε, πλάταινε περισσότερο από τ’ αδέρφια του. Κάποια το φθονούσαν, άλλα το αποστρέφονταν. Αυτό, ωσάν να μην αφουγκράζονταν τους ψιθύρους της άνοιξης, παρέμενε βουβό.

 

Όταν ήρθε το καλοκαίρι, το γαλάζιο φύλλο δε χόρευε μηδέ τραγουδούσε με τ’ αδέρφια του. Μοναχά λικνίζονταν λιγάκι αποδοκιμαστικά όταν τα παρακολουθούσε. Και μερικές νύχτες, μονάχα, ίσα-ίσα τ’ άκουγες ν’ αναπνέει λίγο πιο βαθιά απ’ ότι συνήθως, σα ν’ αναστενάζει.

 

Μια ηλιόλουστη μέρα, κατά το μεσοκαλόκαιρο μίλησε για πρώτη φορά. Σαν του χειμώνα την παγερή ανάσα ξεχύθηκε η φωνή του, όμως δυνατή σαν τη βροντή. Ότι ζούσανε τη ζωή τους λάθος, είπε. Ότι χαίρονταν για το τίποτα, ότι δεν είχαν βρει σκοπό. Είπε ακόμη ότι το τίποτα το κάνανε σκοπό για να καλύψουν την κενότητά τους. Είπε, στο τέλος, πως αυτό θα έσπαζε τον βρόχο της ματαιότητας. Κατόπιν, επέστρεψε στη σιωπή.

 

Τα λόγια του γαλάζιου φύλλου έκαναν μεγάλη εντύπωση στ΄ αδέρφια του και πίκραναν τη μάνα του, το δέντρο, αλλά έμειναν ασχολίαστα. Ο χρόνος κύλησε ήρεμα μέχρι που έφτασε το φθινόπωρο.

 

Τα φύλλα φορούσαν, το ένα μετά το άλλο, την κίτρινη φθινοπωρινή τους φορεσιά. Μόνο ένα δεν έβαλε τα κίτρινα, το ένα φύλλο που η καλή του φορεσιά ήταν κάτι ανάμεσα σε γαλάζιο τ’ ουρανού και ανοιχτό πράσινο. Το γαλαζοπράσινο φύλλο είχε πια θεριέψει. Ώρες-ώρες αγριοκοίταζε τ’ αδέρφια του και ‘κείνα ‘χαναν την περηφάνια τους για λίγο και αναρωτιόντουσαν σε τί είχαν φταίξει.

 

Όμως δεν είχαν και πολύ χρόνο να το σκεφτούν. Ο καιρός είχε έρθει και οι τελευταίες προετοιμασίες είχανε γίνει. Ένα-ένα, τα φύλλα άρχισαν να εγκαταλείπουν τη μάνα τους. Χόρευαν παιχνιδιάρικα και στροβιλίζονταν στον άνεμο· ήταν ευτυχισμένα. Αφού ο χορός του καθενός τελείωνε, αναπαύονταν στη Γη γνωρίζοντας ότι είχε εκπληρώσει το σκοπό του· το γαλαζοπράσινο φύλλο ήταν πολύ μακριά για να αναστατώσει τη μακαριότητά τους.

 

Είχε μείνει μόνο του στο δέντρο, μη βρίσκοντας το θάρρος να ξεκινήσει το ταξίδι του. Για μερικές στιγμές έμεινε ακλόνητο στη θέση του, ζυγίζοντας το βάρος της ευθύνης του. Στο επόμενο φύσημα του ανέμου ξεκίνησε. Αμέσως άρχισε και αυτό να χορεύει αλλά δεν κατευθύνονταν προς τη Γη. Πετούσε προς τα ψηλά, στον ουρανό, προσπαθώντας να τον φτάσει, να τον κατανοήσει, να τον κατακτήσει.

 

Η ευτυχία του δεν κράτησε. Σύντομα, η Γη άρχισε να το τραβά προς το μέρος της και αυτό υπάκουσε στο κάλεσμά της. Δεν το ήθελε, κι όμως το έκανε. Το γαλαζοπράσινο φύλλο θρηνούσε, έκλαιγε, αλλά γρήγορα συνειδητοποιούσε ότι δε μπορούσε να κάνει τίποτα παραπάνω. Η θλίψη το κατέλαβε καθώς παραδίδονταν στη μοίρα του και η Γη, αδίστακτη, όλο και το τραβούσε προς αυτήν.

 

Ώσπου, μια στιγμή πριν την αγγίξει, το γαλαζοπράσινο φύλλο σκίστηκε σε αμέτρητα κομμάτια, γίνηκε σκόνη, κι έτσι έγινε τελικά ένα μ’ αυτό που αγαπούσε.

[RaspK]

Ωραία ιδέα, αλλά το τέλος είναι ίσως υπερβολικά deus ex macchina... Πιστεύω ότι το δραματικό τέλος θα ταίριαζε καλύτερα από το τέλος που θυμίζει ιστορία που ο άνθρωπος τιμωρείται ή σώζεται και γίνεται κάποιο φυτό ή έντομο (όπως ο μύθος της Αράχνης, ή αυτός Δάφνης).

 

Πάντως, αν θελήσει κανείς να ξεφύγει ή και να εμβαθύνει στους συμβολισμούς, υπάρχουν κάποια λάθη, φοβάμαι, στην ιστορία: ένα πλατύ φύλλο θα είναι ακόμα πιο επιρρεπές στο να «χορεύει» και να «λικνίζεται,» όχι λιγότερο· παρόμοιες είναι και οι υπόλοιπες παρατηρήσεις που μπορώ να κάνω.