Το Δυσαγγέλλιον της Μαύρης Ψυχής

[lithonis]

Είδος: φαντασίας με ολίγη αλληγορία

Βία; Μισή τζούρα

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1994

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Τίποτα για την ώρα.

 

 

 

Το Δυσαγγέλλιον της Μαύρης Ψυχής

 

Ο βασιλέας Φιλογνώμων είχε στην κατοχή του μια από τις μεγαλύτερες ιματιοθήκες της εποχής του. Υπήρξε μεγάλος λάτρης της υφαντικής τέχνης και είχε δώσει μεγάλη έμφαση σε όλα τα παρακλάδια αυτής. Γνώριζε τέλεια όλα τα μυστικά του κεντήματος, του πλεξίματος και ίσως ήταν ο καλύτερος υφαντής του βασιλείου. Την αγάπη για την υφαντική την είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του ο οποίος φρόντισε ώστε να σπουδάσει κοντά στις μεγάλες υφάντρες του βορρά.

 

Περνούσε ατελείωτες ώρες στην ιματιοθήκη μελετώντας έργα μεγάλων φιλοσόφων και ιστορικών. Εργόχειρα που συνέλεξε με μεγάλη δυσκολία και υπομονή. Πολλές φορές αμελούσε τις υποχρεώσεις του και αναγκάζονταν οι σύμβουλοί του να επέμβουν, ακόμα και να γίνουν δυσάρεστοι ώστε να τον επαναφέρουν στην τάξη. Λόγω της αγάπης που ένιωθε αλλά και της σκληρής δουλειάς του, είχε καταφέρει να φτάσει την τέχνη του σε υψηλά επίπεδα. Ήταν ικανός να πλέξει τις πιο δύσκολες λέξεις και φράσεις με τέτοια μαεστρία ώστε το υφαντό να παραμένει ευανάγνωστο χωρίς να κομπιάζει καθόλου. Ακόμη και τα κομποσκοίνια του, που από τη φύση τους είναι δυσανάγνωστα, έχαιραν μεγάλης αποδοχής και εκτίμησης από τους λόγιους της εποχής του.

 

Αυτή του η ενασχόληση του είχε προσφέρει μεγάλες γνώσεις αλλά και διασυνδέσεις με τα γειτονικά βασίλεια. Ήταν ένας ηθικός άνθρωπος - ίσως και σοφός – που αναζητούσε την ευημερία του λαού του και ήξερε καλά ότι αυτό δεν θα το κατάφερνε μόνος του. Δεν ήταν πλούσιος αλλά αυτό δεν τον ενοχλούσε. Χρησιμοποιούσε την περιουσία του λαού του με σύνεση και μόνο αν απαιτούνταν για διπλωματικούς λόγους και με βαριά καρδιά σπαταλούσε για την προβολή του. Διακαής πόθος του ήταν να διδάξει τον λαό τα μυστικά της τέχνης του. Ήθελε να επαναφέρει την τέχνη στην παλιά της δόξα και ένιωθε μεγάλο πόνο βλέποντας την να ξεπέφτει σε μια φτηνή πρακτική για την κάλυψη καθημερινών αναγκών όπως το ντύσιμο. Πολλά ρούχα ήταν όμορφα αλλά δεν είχαν μέσα τους την ψυχή του λόγου παρά μόνο κάποια όμορφα σχήματα και εικόνες προς τέρψη των αφελών.

 

Όπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες αγάπες, έτσι και αυτή μια μέρα τον πρόδωσε και έφερε τον όλεθρο στο βασίλειό του.

Καθώς είχε γίνει γνωστό σε όλο τον κόσμο το πάθος του για τα υφαντά, πολλοί βασιλείς του προσέφεραν εις ένδειξη σεβασμού και φιλίας κάποια από τα καλύτερα υφαντά και πλεκτά που βρισκόταν στην οικογένειά τους για αιώνες. Ο αγγελιοφόρος επέστρεφε πάντα με ένα άλλο υφαντό σαν αντάλλαγμα και την υπόσχεση ότι θα φιλοξενούσε το εργόχειρο στις καλύτερες συνθήκες και θα το επέστρεφε αμέσως μόλις του το ζητούσαν.

 

Μια μέρα, έλαβε σαν δώρο ένα υφαντό που τον παραξένεψε πολύ. Αυτό που τον παραξένεψε δεν ήταν το ίδιο το υφαντό αλλά η προέλευση αυτής της αβρής κίνησης. Στα ανατολικά του βασιλείου υπήρχαν κάποια μικρά βασίλεια που για αιώνες μαστίζονταν από πολέμους. Ευτυχώς για τον ίδιο δεν συνόρευαν με το δικό του αλλά μεσολαβούσαν κάποια άλλα αρκετά δυνατά ώστε να κρατούν τις εχθροπραξίες μακριά. Φυσικά δεν υπήρχαν διπλωματικές ή εμπορικές σχέσεις με αυτά τα βασίλεια. Όπως έδειχνε το πράγμα όμως, ο βασιλιάς ενός εκ των δυνατοτέρων – Βάκτριος το όνομα - έκανε μια κίνηση προσέγγισης και μάλιστα καλά μελετημένη. Αυτό τον ανησύχησε περισσότερο. Για μέρες αναρωτιόταν τι μπορούσε να κρύβει αυτή η ευγενής κίνηση από κάποιον άξεστο, αγροίκο και απολίτιστο πολέμαρχο. Απέφευγε ακόμη και να ανοίξει το δώρο του.

 

Τελικά δεν κατάφερε να αντισταθεί πολύ. Αποφάσισε ότι ο λογισμός του δεν μπορούσε να λύσει αυτό το γρίφο και το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να δεχτεί το δώρο και να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Άλλωστε επρόκειτο για μια ευγενή πράξη ανεξαρτήτως της προέλευσής της. Διέταξε λοιπόν να φέρουν τον αγγελιοφόρο μπροστά του και να ετοιμάσουν τα δέοντα για αυτές τις περιστάσεις.

 

Όταν παρουσιάστηκε μπροστά του ο αγγελιοφόρος, απολογήθηκε για την καθυστέρηση και επικαλέστηκε λόγους εθνικής σημασίας. Η τελετή παραλαβής που ακολούθησε τον αποζημίωσε με το παραπάνω για την όποια ταλαιπωρία του προκάλεσαν. Την ώρα της ανταλλαγής των δώρων επικράτησε απόλυτη σιγή. Για την ακρίβεια, σχεδόν απόλυτη. Που και που ακουγόταν ψίθυροι από εδώ και εκεί και η αγωνία πλανιόταν στον αέρα. Όταν μάλιστα αποκαλύφθηκε το υφαντό, ένα βουητό θαυμασμού σηκώθηκε στην αίθουσα για όσο διαρκεί μια ανάσα και μετά σιωπή. Για αρκετή ώρα έμειναν όλοι άφωνοι. Μια φαντασμαγορία χρωμάτων ξεχύθηκε από το υφαντό και γέμισε την αίθουσα. Πάνω στο υφαντό υπήρχαν χιλιάδες πανέμορφοι σχηματισμοί που μπλέκονταν ο ένας με τον άλλο. Τα χρώματα ήταν έντονα με χιλιάδες αποχρώσεις και το σύνολο έδειχνε να έχει μια απόκοσμη λάμψη. Αμέσως δόθηκε η διαταγή να μεταφερθεί στην ιματιοθήκη και η τελετή συνεχίστηκε. Ο βασιλιάς πλέον δεν έβλεπε την ώρα να ακολουθήσει το υφαντό.

 

Με την λήξη της τελετής, παρά το αργόν της ώρας και της κούρασης που ένιωθε, ο βασιλιάς ακολούθησε το δώρο του. Το υφαντό είχε τοποθετηθεί στο αναγνωστήριο, ένα μικρό και ήσυχο δωμάτιο με πολλά κρύσταλλα κατάλληλα τοποθετημένα ώστε το φως να διαχέεται και να είναι άνετη η ανάγνωση. Στη μέση του δωματίου υπήρχε μια εξέδρα και από το ταβάνι κρεμόταν ένας γερανός. Πάνω σε αυτόν το γερανό είχε τοποθετηθεί το υφαντό για να μπορεί να ρυθμίζεται το ύψος χωρίς να απαιτείται από τον αναγνώστη να σκύβει ή να τεντώνεται για να έχει καλύτερη πρόσβαση και ορατότητα της πλέξης.

 

Χωρίς δισταγμό και με σβέλτες κινήσεις ανέβηκε στην εξέδρα. Για αρκετή ώρα έμεινε και έχασκε το υφαντό. Χιλιάδες σχήματα και χρώματα χόρευαν μπροστά στα μάτια του. Ήταν ένα από τα ομορφότερα υφαντά που είχε δει ποτέ και σίγουρα το ομορφότερο που μπορούσε να θυμηθεί. Η αρμονία των χρωμάτων και οι περίτεχνες εναλλαγές τους σε διάφορα σχήματα και μορφές τον μάγεψαν ευθύς αμέσως. Αφού κατάφερε να ανακτήσει τον έλεγχο της συνείδησής του βάλθηκε να μελετά τα πλεκούμενα. Αυτή η διαδικασία κράτησε όλη νύχτα και το μόνο που τον αποσπούσε από την ανάγνωση ήταν η ρύθμιση του ύψους του υφαντού. Αργά την επόμενη μέρα όταν κατέφθασαν οι σύμβουλοί του αναζητώντας τον, αυτός τους έδιωξε κακήν κακώς και κλειδώθηκε μέσα στο δωμάτιο. Εκεί μέσα έμεινε για δυο μέρες ακόμα χωρίς ύπνο, χωρίς φαγητό παρά μόνο με νερό. Όταν τελικά βγήκε ήταν σε άθλια κατάσταση και με πολύ άσχημη διάθεση. Αφού καταβρόχθισε με λαιμαργία το φαγητό που του φέρανε έπεσε σε βαθύ και ανήσυχο ύπνο.

 

Όταν ξύπνησε την επομένη, τα πάντα είχαν αλλάξει. Το μικρό και ειρηνικό βασίλειο είχε χάσει την ηρεμία και την αθωότητά του. Τα τύμπανα του πολέμου αντηχούσαν σε όλη την επικράτεια. Ο κόσμος έτρεχε παντού πανικόβλητος και ανήσυχος να προλάβει τις ετοιμασίες. Σε λιγότερο από μια εβδομάδα το μέτωπο είχε στηθεί. Οι πολεμιστές και τα εφόδια ήταν στη θέση τους, οι στρατηγοί κατάστρωναν τα σχέδια δράσης και ο βασιλιάς παρακολουθούσε τα πάντα με βλοσυρό ύφος. Το μόνο που έλειπε ήταν η φλόγα που θα άναβε το φυτίλι και αυτή δεν άργησε να καταφτάσει. Σχεδόν με την ολοκλήρωση των ετοιμασιών επέστρεψαν και οι αγγελιοφόροι που είχαν σταλεί στα ανατολικά. Μαζί τους είχαν τα σύμφωνα κοινής δράσης και μοιρασιάς των λαφύρων που είχαν αποδεχτεί οι νέοι σύμμαχοι.

 

Πρώτο θύμα αυτού του ανεξήγητου μένους υπήρξε το βασίλειο της Υδάσπης που συνόρευε στα ανατολικά. Για αιώνες υπήρξε η ασπίδα τους κατά των ανατολικών βαρβάρων και τώρα τους χτυπούσαν πισώπλατα. Τουλάχιστον έτσι πίστευε ο Φιλογνώμων αλλά λόγω των αιώνιων διαμαχών που είχαν με τα ανατολικά βασίλεια είχαν αναπτύξει ένα πολύ καλό δίκτυο κατασκόπων και έτσι ενημερώθηκαν αμέσως για τις κινητοποιήσεις στα δυτικά τους σύνορα. Η πολεμική τους μηχανή ήταν καλά λαδωμένη και έτσι μπόρεσαν να ανταποκριθούν αμέσως μόλις εντοπίστηκαν κινήσεις στρατευμάτων στα όρια της επικράτειάς τους. Οι αψιμαχίες κράτησαν χρόνια και προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές. Η μάχη ήταν αμφίρροπη και το μέτωπο πότε μεταφερόταν στα εδάφη του Φιλογνώμων και πότε στης Υδάσπης.

 

Μέσα στη λαίλαπα έκανε την εμφάνισή του ο Κλωθεύς.

Φαινομενικά, ένα ήσυχο γεροντάκι, αλλά αν κοίταγε κάποιος βαθιά μέσα στα μάτια του θα έβλεπε μια φλόγα να τρεμοπαίζει. Τα ρούχα του αν και παλιά και φθαρμένα ανεδείκνυαν ένα μεγαλείο, γεμάτα καθώς ήταν με αναπαραστάσεις και ένα αρχαϊκό τρόπο πλεξίματος, μάλλον ξεπερασμένο.

 

Τέτοια χαρακτηριστικά δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από τον Φιλογνώμων όταν παρουσιάστηκε μπροστά του ζητώντας ακρόαση. Αφού τον περιεργάστηκε για λίγη ώρα αρκετά αδιάφορα και βαριεστημένα τον ρώτησε τι ήθελε. Ο Κλωθεύς χωρίς περιστροφές μίλησε για το υφαντό που είχε λάβει ο βασιλιάς από τον Βάκτριο.

“Γνωρίζω την προέλευσή του και μπορώ να αποκαλύψω όλα τα μυστικά του”, είπε. “Μέσα σε αυτό το υφαντό κρύβονται πολύ περισσότερα από όσα μπορείτε να φανταστείτε. Η δύναμη που κρύβει είναι απέραντη και θα γίνει δικιά σας αν με αφήσετε να το μελετήσω”, υποσχέθηκε υποκλινόμενος και άφησε ένα ελαφρύ χαμόγελο να ζωγραφιστεί στα χείλια του.

Ο Φιλογνώμων, που πλέον είχε γίνει άπληστος για δύναμη και πλούτο δεν δίστασε και τον οδήγησε κατευθείαν στην ιματιοθήκη. Ούτε για μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό του ότι θα μπορούσε να κινδυνεύει από αυτό το γεροντάκι. Άλλωστε ένιωθε πανίσχυρος.

 

Η Ιματιοθήκη έδειχνε να είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση. Εγκαταλελειμμένη, γεμάτη σκόνη και σκουπίδια. Μονάχα το δωμάτιο ανάγνωσης ήταν καθαρό και στο μέσον αυτού δέσποζε το υφαντό του Βάκτριου. Τα τελευταία χρόνια ήταν το μόνο που απασχολούσε τον Φιλογνώμων και όλα τα υπόλοιπα υφαντά είχαν παρατηθεί στην μοίρα τους.

 

Ο Κλωθεύς ανέβηκε στην εξέδρα και έριξε μια εποπτική ματιά στο υφαντό. Πολύ όμορφο έργο αλλά καταστροφικό. Ζύγισε τον γερανό και πλησίασε το υφαντό. Άρχισε να το χαϊδεύει και να το ψηλαφίζει ξεκινώντας από την βάση του και ανεβαίνοντας προς τα πάνω. Όσο ανέβαινε το χέρι του τόσο το πλεκτό γινόταν πιο τραχύ στην αφή. Συχνά τα νήματα μπλέκονταν σε κόμπους και έχαναν την αρχικά φαινομενική τους αρμονία.

“Εδώ μέσα έχουν πλεχτεί πολύ ισχυρά ξόρκια”, σκέφτηκε. “Εδώ μέσα υπάρχει κάτι ζωντανό που τρέφεται από τις ψυχές των θυμάτων του αφού πρώτα τις διαφθείρει”.

 

Απομακρύνθηκε λίγο και άρχισε να μελετά τα μηνύματα που είχαν πλεχτεί αιώνες πριν με απώτερο σκοπό την διαφθορά των ανθρώπων και την υποδούλωση τους στο σκοτεινό πνεύμα που κατοικούσε μέσα στο υφαντό. Καθώς ακολουθούσε τα νήματα στην τρελή πορεία τους διέκρινε λογιών λογιών υποσχέσεις μεγαλείου και δύναμης, πλούτου και εξουσίας. Καθ΄ όλη την διάρκεια της ανάγνωσης ένιωθε ένα χέρι να σφίγγει την καρδιά του.

 

Σιγά σιγά όμως άρχισε να διακρίνει τα ξόρκια και να τα παρακάμπτει. Τότε ένιωσε τον χώρο γύρω του να σκοτεινιάζει. Απόκοσμα σύννεφα συγκεντρώθηκαν παντού και έχασε την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Μπροστά του έβλεπε μόνο το υφαντό να πάλλεται στα ρεύματα του αέρα σαν ζωντανό. Ξαφνικά από μέσα του ξεπήδησαν μαύρα νήματα και τον αρπάξανε από το λαιμό, τα χέρια και τα πόδια. Χωρίς να τα χάσει ο Κλωθεύς, συνέχισε το διάβασμα ακατάπαυστα και αποφεύγοντας τις παγίδες που είχαν στηθεί περίτεχνα. Ταυτόχρονα έβγαλε από τον μανδύα του τις βελόνες του και πέντε κουβάρια νήμα. Καφέ στο χρώμα της γης, μπλε στο χρώμα του νερού, κόκκινο για την φωτιά, λευκό για τον αέρα και χρυσό για την αγνή ψυχή.

 

Με τις βελόνες του έπιασε τα μαύρα νήματα και άρχισε να τα πλέκει με τα δικά του. Άρχισε ένα πλεκτό που όμοιό του δεν είχε ξανακάνει. Βελονιά την βελονιά διέλυε τα μαύρα ξόρκια που υποδούλωναν τις ψυχές και έπλεκε τα δικά του για την απελευθέρωσή τους. Έπλεξε απαντήσεις για κάθε κακό μαντάτο του υφαντού και ευχές για το μέλλον. Σύμπτυξε την σοφία αιώνων στο δικό του πλεκτό για να πολεμήσει την μισαλλοδοξία και την μικρότητα.

 

Ο Φιλογνώμων έμεινε και παρατηρούσε για μέρες την επική μάχη που δινόταν χωρίς να αντιλαμβάνεται το τι συμβαίνει. Το μόνο που έβλεπε πάνω στην εξέδρα ήταν εναλλαγές φωτός και σκοταδιού να πλέκονται σε ένα ατελείωτο κουβάρι. Προσπάθησε να πλησιάσει αλλά δεν τα κατάφερε. Κάτι τον κρατούσε μακριά.

 

Τελικά ο Κλωθεύς κατάφερε να νικήσει τον δαίμονα και η αντάρα διαλύθηκε. Το μόνο που έμεινε πάνω στην εξέδρα ήταν ένα νέο πλεκτό και το εξαντλημένο κορμί του. Μέρες μετά όταν συνήλθε αντίκρισε τον Φιλογνώμων να στέκει στο προσκέφαλο του δακρυσμένος και με ένα μεγάλο “Γιατί;” χαραγμένο στο πρόσωπό του.

“Διάβασες το πλεκτό μου;” τον ρώτησε και ο Φιλογνώμων έγνεψε καταφατικά.

“Βασιλέα μου, ζούμε σε επικίνδυνες εποχές. Πολλοί θα βρεθούν που θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν τις αδυναμίες μας. Δεν αρκεί να τρέφεις αγάπη προς μια τέχνη αλλά θα πρέπει να γνωρίζεις και τα μυστικά της. Ο κόσμος είναι γεμάτος από μαυρόψυχους που θέλουν να περάσουν τα σκοτεινά τους μηνύματα”.

[Sonya]

Μου άρεσε πάρα πολύ η απόδοση ενός βιβλίου σαν υφαντό, καθώς έχω και μια λόξα με τα υφαντά. Γενικά, ήταν μια εξαίσια ιστορία, με πλούσια νοήματα και αρκετά καλογραμμένη. η Κιάρα έχει δίκιο, είναι παραμύθι, είναι ένα παραμύθι που με χαρά θα διάβαζα στ' ανηψάκια μου και με ακόμα μεγαλύτερη θ' άκουγα να μου διαβάζει η μητέρα μου σαν πιτσιρίκι. Πολύ καλή δουλειά.

[Oberon]

Πράγματι Lithonis, είναι ένα όμορφο παραμύθι όπως λεει και η Χριστίνα πιο πάνω. Ένα παραμύθι που θα μπορούσε να λεει μια γιαγιά που μαθαίνει στις εγγονές της να υφαίνουν ή ένας παπούς που διηγείται μια ηθικοπλαστική ιστορία - δεν είναι βρισιά το ηθικοπλαστική :tongue: -  στους εγγονούς του μέσα σε ένα δάσος μια νύχτα.

Το πιο πρωτότυπο στοιχείο βέβαια είναι το υφαντό και ο "μάγος" των υφαντών. Η υπόλοιπη ιστορία είναι μάλλον τυπική αλλά καθόλου βαρετή και σίγουρα δεν υποκρίνεται πως είναι κάτι παραπάνω, ούτε κάτι λιγότερο. H "ατμόσφαιρα" του παραμυθιού είναι διάχυτη παντού και μαγευτική.

 

Στην ιστορία αυτή καθαυτή ένα πράγμα μόνο πιστεύω πως θα επιδεχόταν Η αλλαγή όλου του κόσμου μέσα σε μια νύχτα θα μπορούσε να περιγραφεί με κάπως περισσότερες φράσεις από την σκέτη δήλωση "Όταν ξύπνησε την επομένη, τα πάντα είχαν αλλάξει. Το μικρό και ειρηνικό βασίλειο είχε χάσει την ηρεμία και την αθωότητά του".

Πιστεύω πως θα γινόταν ακόμα πιο τρομακτική η αλλαγή αυτή αν περιέγραφες μερικές αντιδράσεις, κάποια βήματα τέλος πάντων που να δείχνουν πόσο μεγάλη ήταν η δύναμη του υφαντού στην κοινωνία του βασιλείου.

 

Τεχνικά το μόνο nitpicking που θα κάνω είναι πως το όνομα Φιλογνώμων κλίνεται ενώ το έχεις βάλει μόνο στην ονομαστική μέσα στο κείμενο ανεξάρτητα από την πτώση. Αν επρόκειτο για ξένο όνομα δεν θα υπήρχε πρόβλημα βέβαια, αλλά μια που το "Φιλογνώμων", όσο και το "Κλωθεύς",  είναι εμφανώς Ελληνικά θα έπρεπε να είναι και στη σωστή πτώση.

 

Α! Επίσης έχεις έναν από τους πιο πρωτότυπους τίτλους που έχω δει σε ιστορία. Η λέξη "δυσαγγέλιον" είναι τρομερό εύρημα!  (Δεν έχω συναντήσει ξανά τη λέξη αυτή πουθενά).

Edited December 30, 2006 by Dain

[DinoHajiyorgi]

Είμαι φριχτός στο να σχολιάζω έργα άλλων. Ενώ ασχολούμε με την συγγραφή, οι σχολιασμοί και οι αναλύσεις είναι σαν καταναγκαστική εργασία. Ζητώ συγνώμη αν μένω συχνά βουβός με τα έργα σας. Πολλές φορές μου αρέσει κάτι χωρίς να μπορώ να το δικαιολογήσω. Το "Δυσαγγέλιον" με κέρδισε σε πολλά επίπεδα. Καλογραμμένο παραμύθι που με πήρε εκεί, φταρνίστηκα στην σκόνη της εποχής του. Ένιωσα πως ήταν ένας μύθος ψαγμένος ως προς την αρχαιολογία του - και εύχομαι να γίνομαι κατανοητός. Η ιστορία ήταν γενικώς ψαγμένη, το χάρηκα πολύ. Εύγε lithonis.

[lithonis]

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Χαίρομε πολύ που σας άρεσε.

 

Sonya, δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση από το να προτείνεις ένα έργο προς ανάγνωση και μάλιστα σε ανιψάκια

 

Dain, δεν με ενοχλεί η λέξη ηθικοπλαστική. Άλλωστε θεωρώ ότι έχω πράγματα να πω ανεξάρτητα αν αυτά θα γίνουν δεκτά από όλους. Κάπου μπορεί να σφάλω, αλλά για αυτό είμαστε εδώ και να το συζητήσουμε. Μου αρέσει επίσης να βλέπω ιστορίες που κρύβουν κάτι μέσα τους ή τουλάχιστον να μου αφήνουν περιθώρια για σκέψη και ανάλυση.

 

Όσων αφορά την μετάβαση από την γαλήνη της ειρήνης στην ταραχή του πολέμου, νομίζω ότι έχεις δίκιο. Βασικά πιεζόμουν αρκετά από το περιθώριο των 2000 λέξεων και δεν νομίζω ότι είναι το μόνο σημείου που φαίνεται αυτό αν και προσπάθησα αρκετά να μην το αφήσω να φανεί.

Από την άλλη όμως το υφαντό δεν μάγεψε τους πάντες αλλά μόνο τον ηγεμόνα της χώρας. Όπως συμβαίνει πάντα (σχεδόν) οι υπήκοοι ενός βασιλείου τρέχουν στους ρυθμούς του βασιλιά και ο Φιλογνώμων είχε υποστεί πλήρη διαστροφή του χαρακτήρα του.

 

Τα ονόματα που χρησιμοποιώ, προσπαθώ πάντα να έχουν κάποιο νόημα και κατά προτίμηση στην ελληνική. Αν δεν υπάρχει κάτι που να μου κάνει ή δεν μου έρχεται στο μυαλό, προσπαθώ να το συνθέσω.

Αν και νομίζω βρήκα που είναι το λάθος θα ήθελα να μου κάνεις κάποιες υποδείξεις αν έχεις τον χρόνο.

 

Dino, και εγώ κακός είμαι στους σχολιασμούς αλλά είναι κάτι που θέλω να κάνω και για αυτό προσπαθώ. Που θα πάει; Θα βελτιωθώ. Μπορεί να παρατηρήσω σε κάποιον κάποιο λάθος που στη συνέχεια θα κάνω και ο ίδιος.

Καμιά φορά αρκεί να δηλώνεις το παρόν και να λες ότι σου άρεσε. Πιστεύω το ξέρεις και ο ίδιος ότι είναι μεγάλη υπόθεση να ξέρεις ότι κάποιος ασχολήθηκε με το έργο σου και να σου πει τι εντυπώσεις του δημιουργήθηκαν.

[Celestial]

Βασικα η ιστορια σου μου αφησε ενα αναμεικτο συναισθημα γιατι αφ ενως με ξενισε η αποδοση των βιβλιων ως υφαντα ( το οποιο δε με χαλασε ομως )

 

εκει που μπορω να πω οτι χαλααστηκα ( η ισως απλα μπερδευτικα ) ειναι στο θεμα της φυσης του υφαντου και της "καταρας"

 

απο οτι καταλαβα αρχικα υπηρχε καποια μαγεια η δαιμονικη οντοτητα μεσα στο υφαντο που εξουσιαζε - ωθουσε το βασιλια να γινει "κακος" αλλα στην καταληξει σου το θετεις σαν να υπηρχε απλα το μηνυμα η αν θες το υφαντο εδειχνε το δρομο απλα και ηταν θεμα επιλογης το αν θα τον ακολουθουσες η οχι

 

Δεν αρκεί να τρέφεις αγάπη προς μια τέχνη αλλά θα πρέπει να γνωρίζεις και τα μυστικά της. Ο κόσμος είναι γεμάτος από μαυρόψυχους που θέλουν να περάσουν τα σκοτεινά τους μηνύματα

 

εκει ειναι και το σημειο που με μπερδεψε κυριως γιατι καταστρεφει τη συνοχη της ιστοριας ( για μενα τουλαχιστον ) απο την αλλη μπορει και απλα να εχασα κατι

 

παντως στα θετικα τωρα...

οντως εχει μια πολυ ωραια παραμυθενια ατμοσφαιρα, ειναι χαριτωμενη ιστορια, πολυ καλογραμμενη και αφηνει μια αισιοδοξη νοτα στο τελος, πολυ καλη δουλεια οντως

[lithonis]

Το υφαντό όπως κατάλαβες ήταν η κατοικία ενός δαίμονα. Το κείμενο πάνω στο υφαντό όπως αναφέρω περιείχε υποσχέσεις για πλούτο και δύναμη, αναφορές αρκετά δυνατές για να διαφθείρουν κάποιον επιρρεπή. Υπήρχαν όμως και ξόρκια τα οποία δένανε το θύμα στην εξουσία του πνεύματος.

Ο Φιλογνώμων ρούφηξε εκστασιασμένος τα πλεκούμενα χωρίς να προσέξει και για αυτό τον διέφθειρε. Δεν τον έκανε ακριβώς «κακό» αλλά άπληστο και υπερόπτη. Αντίθετα ο Κλωθεύς ήταν γνώστης και για αυτό απέφυγε τα ξόρκια και το «δέσιμο» από τον δαίμονα δεν είχε την απαραίτητη ισχύ πάνω του.

 

Αυτό που χάνεις είναι ότι το υφαντό δεν είναι αυθύπαρκτο. Κάποιος το έφτιαξε και με κάποιο σκοπό και για αυτό τοποθέτησε μέσα τον δαίμονα και τα μηνύματα σε μορφή κειμένου και ξορκιών. Η ιστορία αφήνει αμυδρά να εννοηθεί ότι για την κατάσταση που επικρατεί στα ανατολικά βασίλεια πιθανόν οφείλετε το υφαντό καθώς η καταγωγή του είναι από εκεί. Επίσης αν ο Φιλογνώμων δεν είχε διαβάσει το πλεκτό δεν θα είχε επηρεαστεί.

 

Γενικά το συγκεκριμένο υφαντό αντιπροσωπεύει τα προπαγανδιστικά βιβλία και όσα έχουν γραφτεί με σκοπό την υποδούλωση του πνεύματος και όχι την απελευθέρωση του. Τέτοια υπάρχουν πολλά.

 

Ελπίζω να σε κάλυψα.

[Celestial]

βασικα αυτο ειχα καταλαβει και εγω διαβαζοντας την ιστορια απλα η ατακα στο τελος ειναι σαφης αναφορα σε προπαγανδιστικο εγγραφο ενω η ολλη ιστορια δειχνει οτι δεν ηταν θεμα προπαγανδας αλλα κυριως θεμα μαγειας!

 

βασικα η ιστορια δειχνει καθαρα οσα αναφερεις απλα, για μενα παντα, μαλλον πηγες να συγκεκριμενοποιεισεις πολυ το συμβολισμο και ετσι εκανες λιγο ζημια στη συνοχη, μπορει παλι και οχι παντως οπως σου πα ηταν πολυ ωραια ιστορια

[araquel]

συμφωνώ με τον celestial, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. η απόδοση του τέλους μου φαίνεται λιγάκι εκτός της τροχιάς της υπόλοιπης ιστορίας.

 

παρόλα αυτά, είναι μια πολύ ωραία ιστορία, με ωραίες ιδέες και γραφή που όσο την προχωρούσα, τόσο περισσότερο μου άρεζε. γουέλ ντάν!!!

[trillian]

Η ιστορία αυτή ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλή, και τη χάρηκα ιδιαιτέρως . Απο τη στιγμή που μπηκε το στοιχείο του βιβλιου - υφαντού, με άρπαξε στα χέρια της και δε με άφηνε να φύγω . Μια πραγματικά μαγευτική ιδέα! Τα ονόματά σου ήταν εξαιρετικά πετυχημένα (αν και όντως, ο Φιλογνώμων θα πρεπε να κλινεται ) και πρόσθεσαν πολλά στην ιστορία.

Η μονη παρατήρηση που έχω να κάνω, είναι ίσως στο κομμάτι όπου ξεσπάει ο πόλεμος. Πέρα απ αυτο που ειπαν τα παιδιά για το 'μέσα σε μια μέρα", νομίζω ότι ήθελε λιγο παραπάνω ανάπτυξη το κομμάτι, ίσως ενα δυο παραγράφους όπου θα περιέγραφες τις αψιμαχίες, θα έδειχνες κάποια δεινά του πολέμου, και κυρίως κάποιες περαιτέρω αντιδράσεις του βασιλιά, να καταλάβουμε λιγο καλύτερα σε τι ακριβώς έχει αλλάξει. Έτσι όπως το δινεις, η αλλαγή γίνεται απότομα - εγώ αυτό που υπέθεσα αρχικά ήταν ότι ήθελε απλά να κατακτήσει τα ανατολικά βασίλεια ώστε να αποκτήσει την τέχνη που είχαν στα υφαντά...Βέβαια, αυτό δε θα ήταν αρνητικό, υποθέτω αυτή ακριβώς ήταν η πρόθεσή σου, να δώσεις αυτή την απότομη αλλαγή. Αλλά θέλει λιγο ακόμα ανάπτυξη πριν έρθει η "λύση", γιατί έτσι όπως είναι το "πρόβλημα" και η "κάθαρση" αν θες είναι πολύ κοντά μεταξύ τους και δεν αναδεικνύονται όπως πρέπει .

Προφανώς αυτό έγινε εξαιτίας του περιορισμού των λέξεων, αλλά τώρα μπορεις να το διορθώσεις και να το κάνεις ακόμα καλύτερο .

[Nienor]

Η ιστορία αυτή μου άρεσε πολύ. Το έχω δηλώσει ήδη εξάλλου. Είναι ένα διδακτικό παραμύθι, πανέμορφο. Έχει ιδέες, έχει ένα φιλήσυχο μα επικίνδυνο γερόντιο (όλοι μας δεν το λατρεύουμε σαν κόνσεπτ?) έχει βελονιές και υφαντό, αντικείμενα που με τραβάνε πολύ σε μια ιστορία από μόνα τους, και η χρήση τους είναι πολύ καλή. Πρέπει ακόμη να σου πω πως θεωρώ ευρηματικό τον τρόπο με τον οποίο μας βάζεις να διαβάσουμε παρακάτω όταν έχεις ήδη περιγράψει το ποιόν του βασιλιά. «Όπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες αγάπες, έτσι και αυτή μια μέρα τον πρόδωσε και έφερε τον όλεθρο στο βασίλειό του.» Απλά, απέριττα, χωρίς να προδίδεσαι. Στη θεωρία αυτός είναι ένας εύκολος τρόπος σύνδεσης της γενικής περιγραφής με την καθεαυτού πλοκή σου, όμως σπανίως έχω δει τόσο καλή χρήση του, ιδιαίτερα στα κείμενα μας εδώ.

 

 

 

Έχω κάποια λίγα ράμματα για τη γούνα σου (πάντα κάτι το θέλουμε λίγο έτσι ή λίγο αλλιώς και καμιά φορά δεν έχει και σημασία πως το θέλει ο άλλος εφόσον εσύ το είδες έτσι, όμως θα στα πω έτσι κι αλλιώς και μπορείς φυσικά να με αγνοήσεις). Καταρχάς θεωρώ πως χρειαζόταν ακόμα ένα δυο χτενίσματα για να στρώσεις διάφορες φρασούλες που έχουν βγει λίγο παράταιρες σε σχέση με την λογοτεχνική γλώσσα που χρησιμοποιείς γενικά. Επιπλέον, τα italics μαζί με τα εισαγωγικά είναι υπερβολή όταν υπάρχουν παντού. Η σκέψη θέλει μόνο italics, ο διάλογος μόνο εισαγωγικά. Ακόμα, σου λείπουν κόμματα εδώ κι εκεί. Συνήθως θέλει πριν από τις δευτερεύουσες φράσεις, ειδικά όταν δεν συνδέονται με «και» κι όταν ξεκινούν «ο οποίος», «όπου», «που» κτλ. Εκεί σου λείπουν σχεδόν σε όλο το κείμενο, επομένως μάλλον θέλει λίγη προσοχή παραπάνω. Κι ένα τελευταίο, ενώ η γλώσσα του γενικά είναι στρωτή και ρέει, μερικές φορές ρίχνεις ένα κατιτίς σε αρχαΐζουσα (πχ το αργόν της ώρας) που είναι λιγάκι εκτός κειμένου και του αφαιρεί πόντους.

 

 

 

Κατά τα άλλα για τη δομή σου δεν έχω να πω τίποτα, μου φαίνεται άρτια και καλή και εξυπηρετεί πολύ καλά τον τρόπο που έχεις επιλέξει για την αφήγηση.

 

 

 

Μπράβο για αυτό το παραμύθι.

[Naroualis]

Νομίζω ότι απλά θα πλατιάσω αν μιλήσω για όσα έχουν πει οι ρποηγούμενοι, οπότε θα σου πω απλά αυτό που σκέφτηκα όταν ξεκίνησα να διαβάζω την ιστορία σου.

 

Βασιλιάς. Αρσενικός. Και να πλέκει.

 

Για μένα αυτή ήταν η πιο έντονη ανατροπή και το πιο φρέσκο κομμάτι της. Η πορεία της ιστορίας ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη, άλλωστε αυτό ακριβώς το μοτίβο θα περιμέναμε από ένα παραμύθι. Πιστεύω ότι πολύ μεγάλο μέρος της φρεσκάδας της οφείλεται σε αυτό, κι ας μην είναι άμεσα εντοπίσιμο. Και όταν κάνω παιδιά, πίστεψέ με, θα έίνια μια από τις ιστορίες που θα τους λέω. Ξεχνιέται δύσκολα και λέγεται εύκολα. Με κάθε επιφύλαξη για την αναπαραγωγή και το κλοπυράιτ...

[lithonis]

Trillian, θα το κάνω μόλις βρω το κουράγιο Όσο περνά ο καιρός αντιλαμβάνομαι και εγώ καλύτερα τα λάθη στα οποία αναφέρεστε.

 

Niennor, καλός όρισες και ας άργησες.

Ευχαριστώ γα τα πολύ καλά σου λόγια. Όπως και να το κάνουμε όλοι προτιμούμε τις θετικές κριτικές.

Για τα ράμματα όλοι ξέρουμε ότι πάντα θα υπάρχουν κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε εγώ να φανταστείς

Τα κόμματα είναι μια πονεμένη ιστορία αν και την παλεύω. Κατά κύριο λόγο φοβάμαι μην το παρακάνω. Οι αρχαΐζουσες λέξεις πιστεύω δίνουν περισσότερο χρώμα και δένουν με την ιστορία. Ίσως να μην δουλεύουν όντως. Θα το κοιτάξω. Τώρα για τις φρασούλες στις οποίες αναφέρεσαι θα ήθελα κάποιο παράδειγμα αν δεν σου είναι κόπος. Ίσως μετά από καιρό να τις προσέξω. Για την ώρα είναι αόρατες.

 

Naroualis, έδωσε περισσότερο βάρος στην ιδέα παρά στην πλοκή κατά την συγγραφή του και όντως αυτό φαίνεται. Ήταν κάτι που έκανα μάλλον συνειδητά οπότε χαίρομαι πολύ που έπιασε.

 

Για την αναπαραγωγή και το κλοπυράιτ μην ανησυχείς. Προχώρα κανονικά.

Έχω καλή δικηγόρο

[Electroscribe]

Μια ιστορία που ίσως να έχασε λίγο στην εκτέλεση, ίσως στη γραφή εδώ κι εκεί ή στο τετριμμένο της πλοκής ή στο εύρος της ανάπτυξης κάποιων στοιχείων ή σε ό,τι άλλο θελήσει να της προκύψει κάποιος. Αλλά έχει έναν από τους εντυπωσιακότερους τίτλους στις βιβλιοθήκες μας κι επίσης κάποιες από τις εντυπωσιακότερες και πιο πρωτότυπες εικόνες.

[Cassandra Gotha]

Πολύ ωραία, από τις ωραιότερες που έχω διαβάσει. Κύλισε νεράκι, και η σκηνή με το μάγο στο τέλος ήταν εκπληκτική. Με ταξίδεψε, με απομόνωσε. Πού είναι ο Lithonis να του πούμε πόσο τη χαρήκαμε κι εμείς;

[Gandalf]

Φανταστική ιστορία. Ένα παραμύθι που μετά χαράς θα πω στη μικρή μου αδερφή. Εύγε Lithonis.

[KELAINO]

Με απέραντα ευχάριστη έκπληξη διαπίστωσα, έχοντας αρχίσει την ανάγνωση, πως η ιστορία αναφέρονταν σε ένα από τα μεγαλύτερά μου ψώνια: την υφαντική. Είανι δυνατόν να μη μ' αρέσει? Την επόμενη φορά που θα κάτσω στον εργαλιό, ξέρω που θα τρέχει ο νους μου..