Ρόμπερτ Άντονι Σαλβατόρε (R.A. Salvatore)

[Blacksword]

Φιλε μου βλεπω οτι εσεις που ξερετε πολυ καλυτερα το χωρο δεν τον εκτιματε,σιγουρα κατι θα ξερετε,αλλα θα δω και αλλα βιβλια του σιγουρα,απλα τωρα που με τσιμπησε το μικροβιο του φανταστικου θα δω και αλλους συγγραφεις πρωτα,αρκει να βρω εργα τους στα ελληνικα γιατι απο αγγλικα Yes-no,my name is George και μολις σας κατεθεσα ολες μου τις γνωσεις σε αυτην την γλωσσα φιλοι μου χαχαχα.

 

Βασικά ακριβώς το αντίθετο, τον εκτιμάω αρκετά (αν δεις και πιο πάνω στα σχόλια μου το αναφέρω ξανά) απλά προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός γιατί ξέρω τις αδυναμίες του, αν και προσωπικά δεν με πειράζουν όσο άλλους.

[tifonas79]

Ναι φιλε Blacksword το διαβασα πριν λιγο.Πολυ καλο να ειναι αντικειμενικος καποιος και να μην παρασυρεται απο τις συμπαθειες του.Ολοι εχουν αδυναμιες και προφανως απο τον κανονα αυτον δεν ξεφευγουν και οι συγγραφεις.

 

Επειδη καταλαβαινω οτι εχεις μελετησει τον συγκεκριμενο συγγραφεα και επειδη εχω δει πολλα γιαυτον 2 μερες στο Forum τωρα επιγραμματικα ποια ειναι κατα την γνωμη σου τα πλην του,εαν τα εχεις αναφερει παλαιοτερα σε παρακαλω παραπεψε με.Το ζηταω για να αρχιζω σιγα-σιγα να καταλαβαινω τα γενικα κριτιρια για το τι θεωρειται καλη φανταστικη λογοτεχνια ευχαριστω.

[Blacksword]

Ο Salvatore έχει το κακό ότι επαναλαμβάνετε πολλές φορές (ειδικά στα βιβλία με τον Drizzt φαίνεται πολύ) και βάζει τους πρωταγωνιστές να κάνουν "φιλοσοφικές αναζητήσεις" για την σωτηρία των φίλων τους, τους κακούς και γενικώς την ζωή των ηρώων. Το γνωστό "μοιρολόι" που αναφέρουν και τα παιδιά παραπάνω.

Τα δυνατά του σημεία είναι όμως (όπως είπα και πιο πριν) η αναλυτικότητα των σκηνών στις μάχες που το κάνει πάρα πολύ καλά. Όπως επίσης έχει και πολύ καλό χιούμορ (στη ελληνική μετάφραση δυστυχώς αυτό έχει χαθεί λίγο). Οπότε αν σε κρατήσουν αυτά και σ' αρέσουν και λίγο οι χαρακτήρες δεν νομίζω ότι δεν θα περάσεις καλά.

Edited June 4, 2016 by Blacksword

[tifonas79]

Αγαπητοι φιλοι ενας επισης αγαπητος φιλος [μου αρεσουν οι πλεονασμοι χαχα]μου εφερε πριν καποιες μερες δωρο μια παλια σειρα του Σαλβατορε την Damonwars saga απο την οποια ειμαι στα μισα και πανω του πρωτου βιβλιου και μου αρεσει παρα πολυ.Ξερω ειναι παλια σειρα αλλα ο φιλος μου που ασχοληται μου ειπε οτι ειναι πολυ καλη κυριως για το δικο μου επιπεδο αναγνωστη.

 

Βασικα μου ειπε οτι ο Σαλβατορε οταν δεν γραφει για τον κοσμο του FR και δημιουργρει δικες του σειρες χωρις περιορισμους ειναι πολυ καλυτερος συγραφικα κυριως σε μαχες και αναπτυξη χαρακτηρων.

Εμενα μου αρεσε μια τριλογια  απο τον κοσμο του FR που ειχα διαβασει η Dark elf trilogy το ειχα αναφερει και εδω.

Η σειρα που διαβαζω τωρα εαν και ειμαι σχετικα στην αρχη της μου αρεσει πολυ μεχρι στιγμης,εχει πολλα στοιχεια που δειχνουν να διαφοροποιειται συγραφικα σε σχεση με την Dark elf τουλαχισοτν απο οτι μπορω να καταλαβω.Φυσικα εχω διαβασει μονο μια τριλογια απο τα βιβλια του FR αλλα βλεπω οτι ειναι σχετικα λιγες σελιδες,και εστιαμενα κυριως σε μαχες η καλυτερα μονομαχιες [παντα μιλωντας για το μικρο δειγμα που εχω.]

 

Αντιθετα στην σειρα που διαβαζω τωρα εχει πολλα στοιχεια αναπτυξη χαρακτηρων,μαγεια,καλους κακους σε πιο πολλα προσωπα αλλα και ιστοριες του καθενος,γενικα ειναι πολυ μεγαλυτερα και σαν σελιδες,οποτε μεγαλυτερη ελευθερη αναπτυξη χωρις τους περιορισμους του FR?

 

Πιστευεται οτι ο κοσμος του FR εχει "αδικισει" συγγραφικα τον Σαλβατορε και οταν γραφει χωρις περιορισμους ειναι πολυ μα παρα πολυ πιο βελτιωμενος συγγραφεας?

[Blacksword]

Αγαπητοι φιλοι ενας επισης αγαπητος φιλος [μου αρεσουν οι πλεονασμοι χαχα]μου εφερε πριν καποιες μερες δωρο μια παλια σειρα του Σαλβατορε την Damonwars saga απο την οποια ειμαι στα μισα και πανω του πρωτου βιβλιου και μου αρεσει παρα πολυ.Ξερω ειναι παλια σειρα αλλα ο φιλος μου που ασχοληται μου ειπε οτι ειναι πολυ καλη κυριως για το δικο μου επιπεδο αναγνωστη.

 

Το παλιό δεν σημαίνει ότι είναι και κακό, δες πχ. Le Guin, Feist, Moorcock ή ακόμα και Howard που είναι ακόμα πιο παλιές οι σειρές τους αλλά εξακολουθούν να παραμένουν κλασικοί. Όσο για το τελευταίο κομμάτι που λες, ο Salvatore είναι γενικά μια καλή αρχή για αρχάριους στο είδος της φαντασίας αλλά αυτό είναι θέμα κυρίως τι ψάχνεις στις ιστορίες και ο συγκεκριμένος προσφέρει σίγουρα αρκετή διασκέδαση.

 

Βασικα μου ειπε οτι ο Σαλβατορε οταν δεν γραφει για τον κοσμο του FR και δημιουργρει δικες του σειρες χωρις περιορισμους ειναι πολυ καλυτερος συγραφικα κυριως σε μαχες και αναπτυξη χαρακτηρων.

Εμενα μου αρεσε μια τριλογια  απο τον κοσμο του FR που ειχα διαβασει η Dark elf trilogy το ειχα αναφερει και εδω.

Η σειρα που διαβαζω τωρα εαν και ειμαι σχετικα στην αρχη της μου αρεσει πολυ μεχρι στιγμης,εχει πολλα στοιχεια που δειχνουν να διαφοροποιειται συγραφικα σε σχεση με την Dark elf τουλαχισοτν απο οτι μπορω να καταλαβω.Φυσικα εχω διαβασει μονο μια τριλογια απο τα βιβλια του FR αλλα βλεπω οτι ειναι σχετικα λιγες σελιδες,και εστιαμενα κυριως σε μαχες η καλυτερα μονομαχιες [παντα μιλωντας για το μικρο δειγμα που εχω.]

 

Αντιθετα στην σειρα που διαβαζω τωρα εχει πολλα στοιχεια αναπτυξη χαρακτηρων,μαγεια,καλους κακους σε πιο πολλα προσωπα αλλα και ιστοριες του καθενος,γενικα ειναι πολυ μεγαλυτερα και σαν σελιδες,οποτε μεγαλυτερη ελευθερη αναπτυξη χωρις τους περιορισμους του FR?

 

Πιστευεται οτι ο κοσμος του FR εχει "αδικισει" συγγραφικα τον Σαλβατορε και οταν γραφει χωρις περιορισμους ειναι πολυ μα παρα πολυ πιο βελτιωμενος συγγραφεας?

 

Και ναι, και όχι. Και στις δύο σειρές έχει καλά βιβλία αλλά και μάπα. Η σειρά Demon Wars είναι πιο επική από το κλασικό στυλ του D&D και σίγουρα έχει μια πιο μεγάλη ελευθερία όμως αν η ιστορία είναι μέτρια ότι και να κάνει μετά δεν σώζεται.

Όσο για τις μονομαχίες προσωπικά μου αρέσει ο Slavatore περισσότερο στα FR αλλά αυτό έχει να κάνει με τους χαρακτήρες και, όπως και να το κάνουμε, ο Dirzzt έχει άλλη δυναμικότητα. Έχει και στο Demon Wars μερικές καλές μονομαχίες απλά έχει διαφορετικό στυλ εκεί. Αν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ των δύο σειρών θα έλεγα ότι προτιμώ περισσότερο τα FR βιβλία για τους χαρακτήρες και Demon Wars για τις ιστορίες.

[Blacksword]

The Legend of Drizzt
Μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες η τεράστια αυτή σειρά φτάνει στο τέλος κλείνοντας με τριάντα βιβλία, την έξτρα τριλογία με τους Jarlaxle και Entreri «The Sellswords», μια συλλογή μικρών ιστοριών αλλά και ακόμα μερικά κόμικ.
Έχει περάσει πολλά ανεβοκατεβάσματα αυτή η σειρά μέσα σε αυτές τις δεκαετίες και νομίζω ήρθε η ώρα να γράψω μια κριτική για τα βιβλία, οπότε προσέξτε θα ακολουθήσει «σεντόνι».
 
- The Dark Elf -
Η πρώτη τριλογία αυτής της σειράς είναι, όπως έχει αναφερθεί και πιο παλιά, μια prequel σειρά αυτής του The Icewind Dale καθώς γράφτηκε αργότερα μιας και όταν ο Salvatore άρχισε να γράφει για τον Drizzt κατάλαβε ότι έχει ένα μεγάλο παρελθόν να πει αλλά και γιατί έγινε αμέσως ένας από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες στο D&D.
 
Το πρώτο βιβλίο λοιπόν, Homeland, έχει ίσως από τις καλύτερες εισαγωγές που υπάρχουν στον κόσμο του Forgotten Realms με τον Salvatore να σε ταξιδεύει σε ένα, άγνωστο ακόμα τότε, υπόγειο κόσμο και δημιουργώντας μια από τις διάσημες και σημαντικότερες φυλές, που ακόμα και σήμερα δεν έχει καταφέρει κανένας άλλος συγγραφέας να το κάνει ή ακόμα να τον φτάσει έστω κοντά.
Έτσι αυτό το βιβλίο έγινε από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία αμέσως, όχι τόσο για την γραφή ή την ίδια την ιστορία, αλλά για αυτό που δημιούργησε.
 
Το δεύτερο βιβλίο, Exile, συνεχίζει και αυτό αρκετά καλά με τον Salvatore να χτίζει ακόμα περισσότερο τον υπόγειο κόσμο των Dark Elf με περισσότερη δράση αλλά και μεγαλύτερες δολοπλοκίες και ανατροπές.
Στο τρίτο βιβλίο, Sojourn, ο Salvatore παίρνει πλέον τον Drizzt για πρώτη φορά στον επάνω κόσμο, προσπαθώντας να ταυτόχρονα και την ιστορία του The Crystal Shard. Όμως παρ’ όλο που η ιστορία είναι σχετικά καλούτσικη σε σχέση με τα προηγούμενα δύο, δυστυχώς, απογοητεύει μιας και προσπαθεί να δείξει κάτι διαφορετικό αλλά δείχνει σαν κάτι να λείπει, σαν να του τελείωσαν οι ιδέες. Δεν θα το έλεγα κακό βιβλίο αλλά δεν φτάνει σίγουρα σε πλοκή και χαρακτήρες τα προηγούμενα δύο.
 
- The Icewind Dale -
Η επόμενη, και αρχική, τριλογία έχει ένα πιο κλασικό D&D στυλ με τον Salvatore να μας παίρνει σε τρεις άκρως διασκεδαστικές ιστορίας και, παρ’ όλο που η γραφή του φαίνεται ότι είχε ακόμα πολύ δρόμο, δεν απογοητεύει σε κανένα σημείο μιας και μας φέρνει σε μια παρέα ηρώων, αλλά και έναν μεγάλο αντι-ήρωα, που θα μείνουν στην ιστορία για πολλά χρόνια. Προσωπικά, παρ’ όλο τα λάθη του Salvatore πέρασα πολύ καλά με αυτή την τριλογία, τόσο για τις ίδιες τις ιστορίες, όσο και για τους χαρακτήρες.
 
- Legacy of the Drow -
Με την επόμενη τετραλογία ο Salvatore μας παίρνει ξανά στα βάθη του Underdark αλλά και σε ένα μεγάλο πόλεμο μεταξύ Dark Elf και των νάνων.
Μια αρκετά καλή σειρά, αν και κάπου κουράζει προς το δεύτερο βιβλίο, με τον Salvatore να μπαίνει πιο βαθιά στην φιλοσοφία του Drizzt αλλά στην έχθρα των Drow. Είναι όμως και αυτή μια διασκεδαστική σειρά με τα τελευταία δύο βιβλία, πιστεύω, η ιστορία να γίνεται ακόμα καλύτερη από τα προηγούμενα.
 
- Path of Darkness -
Σε αυτή την τριλογία, αρχικά τετραλογία, ο Salvatore δείχνει ότι θέλει να ψάξει κάτι άλλο στις ιστορίες του αλλά και στους ήρωες. Όμως δυστυχώς και τα τρία βιβλία είναι αρκετά απογοητευτικά, συγκριτικά με τις προηγούμενες σειρές, και ερχομός της πτώχευσης της TSR (η πρώτη εκδοτική εταιρία των βιβλίων D&D) αλλά και η αναζήτηση χρόνου του Salvatore για το γράψιμο και την έκδοση της δικιάς του σειράς Demon Wars φαίνεται πολύ σε αυτή την τριλογία.
Ειδικότερα το The Spine of the World το θεωρώ, αν όχι το πιο κακό, το πιο αδιάφορο βιβλίο του και αν δεν είχε μερικές σημαντικές σκηνές για τον μέλλον του ήρωα αλλά και κάποιων, αναπάντεχων, φίλων θα έλεγα ότι είναι βιβλίο προς αποφυγήν.
Μόνο το τρίτο βιβλίο, The Sea of Swords, θα έλεγα ότι επιστρέφει στα καλά του Salvatore που, πιστεύω, έχει και την πιο δυνατή ιστορία.
 
- The Sellswords -
Αυτή είναι, θα έλεγα, μια έξτρα τριλογία, που ακολουθεί τις περιπέτειες δύο αγαπημένων αντι-ηρώων, του Jarlaxle και του ασασίνου Entreri.
Τα βιβλία πέφτουν χρονολογικά πάνω στην προηγούμενη τριλογία, Path of Darkness, και μάλιστα το πρώτο βιβλίο ήταν αρχικά μέρος της.
Μια αρκετά ενδιαφέρουσα τριλογία μετά τελευταία δύο βιβλία να έχουν μια καλύτερη, και πιο ταιριαστή, ιστορία, σε αυτούς τους δύο αντι-ήρωες, αν στο τρίτο βιβλίο πρέπει να πω ο Salvatore κάπως κουράζει.
 
- The Hunter’s Blade -
Σε αυτή την τριλογία ο Salvatore επιστρέφει πολύ δυναμικά φέρνοντας έναν μεγάλο πόλεμο μεταξύ των νάνων και των όρκ κάνοντας πιστεύω, όχι μόνο την πιο δυνατότερη ιστορία, αλλά και την πιο συγκροτημένη συνολικά που δεν κατάφερε να κάνει σε καμία άλλη. Προσωπικά αυτή η τριλογία είναι από αυτές που διασκέδασα περισσότερο από της υπόλοιπες τους, είτε από τις παλιές, είτε από τις επόμενες που ακολούθησαν και τις θεωρώ από τις πιο αγαπημένες μου.
 
- Transitions -
Στην επόμενη τριλογία ο Salvatore αναγκάστηκε να κάνει κάποια πράγματα που δεν περίμενε, ή ήθελε, μιας έπρεπε δείξει τον ερχομό του spellplague (η 4η έκδοση του παιχνιδιού δηλαδή που φέρνει τον θάνατο της Mystra και την διάλυση της μαγείας όπως την ξέραμε μέχρι τώρα) που του έθεσε η Wizards (η δεύτερη εκδοτική εταιρία).
Παρ’ όλα αυτά όμως νομίζω ότι χρειαζόταν, μιας και ο Salvatore είχε τραβήξει κάποια θέματα πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορούσαν, και, προσωπικά, μου άρεσε αρκετά αυτή η τριλογία μιας και όλα δείχνουν να «κλείνουν», θέτοντας τον Drizzt σε μια νέα, και άγνωστη, μοίρα.
Από τα τρία αυτά βιβλία μου άρεσε περισσότερο το τελευταίο βιβλίο το οποίο έχει και ένα, τρομερά, ανατρεπτικό και επικό φινάλε.
 
- Neverwinter -
Αυτή η σειρά επικεντρώνεται σε μια «νέα» πόλη αλλά και στο παιχνίδι που κυκλοφόρησε η Wizards που εξερευνά τα άγνωστα μέρη του Neverwinter.
Στο πρώτο βιβλίο, Gauntlgrym, ο Salvatore κάνει μια ακόμα δυνατή ιστορία, και από τις πιο αγαπημένες μου, καθώς κλείνει έναν ακόμα πολύ αγαπημένο χαρακτήρα αλλά αλλάζοντας επίσης και την ζωή του Drizzt για πάντα.
Για μένα, πιστεύω, αυτό το βιβλίο θα ήταν ένα ιδανικό φινάλε για όλη την σειρά αλλά όταν υπάρχει ζήτηση δεν μπορείς παρά να συνεχίσεις.
 
Τα επόμενα δύο, Neverwinter και Charon’s Claw, αν και αρκετά διαφορετικά σε σχέση με τα προηγούμενα βιβλία του μπορώ να πω ότι συνεχίζουν ικανοποιητικά καλά καθώς ο Salvatore μας ταξιδεύει στα άγνωστα μέρη της πόλης αλλά και παρουσιάζοντας μας μερικούς νέους χαρακτήρες. Σίγουρα δεν θα τα έλεγα εξαιρετικά αλλά, δεδομένων των απαιτήσεων, είναι ικνοποιητικά.
Το τελευταίο βιβλίο, όμως, The Last Threshold, είναι ένα αρκετά απογοητευτικό βιβλίο καθώς ο Salvatore αναγκάζεται και πάλι να θέσει τον ερχομό της 5η έκδοσης του παιχνιδιού και η ιστορία, δυστυχώς, βγαίνει πολύ μέτρια εδώ, ενώ ο χειρισμός των χαρακτήρων είναι, απλά, κουραστικός. Από την στο τέλος αφήνει ένα μεγάλο cliffhanger αλλά όταν ξέρεις, ή υποπτεύεσαι έστω, πως θα συνεχίσει ο πρωταγωνιστής βγαίνει λίγο άκυρο το φινάλε.
 
- The Sundering -
Περνάμε λοιπόν στην επόμενη σειρά, η οποία αποτελείται από έξι αυτοτελή βιβλία με το καθένα να είναι γραμμένο από διαφορετικό συγγραφέα που επίκεντρο έχουν τον ερχομό του Sundering (την 5η έκδοση του παιχνιδιού δηλαδή που φέρνει καταστροφές και κατακλυσμούς στον κόσμο, με παλιούς θεούς να ανασταίνονται και τους τωρινούς να βρίσκονται σε αναταραχές προσπαθώντας να διαλέξουν τους πιστούς τους θνητούς τους, Chosen, για να προσπαθήσουν να τους σώσουν).
Μόνο το πρώτο βιβλίο, The Companions, είναι του Salvatore οπότε θα επικεντρωθώ σε αυτό μόνο αλλά επειδή, και από τον τίτλο δηλαδή, είναι σπόιλερ θα κρύψω την κριτική και όποιος θέλει, με δικιά του ευθύνη, σποϊλεραρίζεται.
 

Σε αυτή τη σειρά η Wizards έδωσε στους συγγραφείς το δικαίωμα να δημιουργήσουν τα δικά τους μονοπάτια και ιστορίες σε αυτό το events του Sundering.
Στο δικό του βιβλίο, The Companions, ο Salvatore κάνει πάλι μια μεγάλη ανατροπή και, μετά τα γεγονότα που έγιναν στις σειρές Transitions και Neverwinter φέρνει πίσω κάποιους πολύ αγαπημένους ήρωες που στιγμάτισαν την ζωή του Drizzt, αλλά και την δικιά μας, για να προσπαθήσουν να τον σώσουν από μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Μόνο που αυτή την φορά είναι πιο διαφορετικοί, πιο ενδιαφέροντες θα έλεγα, και, παρ’ όλο που ο Drizzt δεν εμφανίζεται καθόλου, είναι μια από τις πιο διασκεδαστικές ιστορίες που έχω δει σε αυτή την σειρά.
Επίσης να προσθέσω, αν λέει κάτι δηλαδή, ότι ήταν το μοναδικό βιβλίο του που μπήκε υποψήφιο για τα βραβεία του Goodreads.

 
- Companions Codex -
Στην επόμενη τριλογία ο Salvatore επικεντρώνεται και πάλι σε ένα μεγάλο πόλεμο μεταξύ των Dark Elf και των νάνων, αλλά συνδυάζοντας ταυτόχρονα και τα γεγονότα του Sundering σε μια πιο σκοτεινή ιστορία απ’ ότι έχει δείξει μέχρι τώρα.
Εδώ ο Salvatore επικεντρώνεται περισσότερο στην «νέα» συντροφιά αλλά και στον υπόγειο κόσμου του Underdark, αφήνοντας έτσι τον Drizzt λίγο στην άκρη. Παρ’ όλα αυτά τα δύο πρώτα βιβλία, Night of the Hunter και Rise of the King, έχουν μια αρκετά δυνατή ιστορία μιας και ο Salvatore δείχνει μια πιο διασκεδαστική μεριά της συντροφιά με πολύ χιούμορ αλλά και πολύ περισσότερη δράση.
 
Το τρίτο βιβλίο, Vengeance of the Iron Dwarf, όμως το βρήκα αρκετά απογοητευτικό περίμενα κάτι καλύτερο για το κλείσιμο αυτής της τριλογίας.
Παρακάτω η κριτική που είχα γράψει για το βιβλίο στο θέμα του Forgotten Realms:
 
 
 

Μετά λοιπόν από δύο βιβλία που άρεσαν αρκετά, το συγκεκριμένο με απογοήτευσε καθώς περίμενα ότι ο Salvatore θα δώσει ένα δυνατό φινάλε στον πόλεμο μεταξύ του Underdark και των Νάνων (ναι, το έχουμε ξαναδεί το σενάριο αλλά εδώ «υποτίθεται» είναι πιο σοβαρά τα πράγματα), όμως φαίνεται ότι το κρατάει για την επόμενη σειρά.
Το βιβλίο γενικά  έχει πάρα πολλούς χαρακτήρες μέσα χωρίς να έχουν μεγάλο χρόνο «συμμετοχής» για να σου κρατήσουν, έστω, λίγο το ενδιαφέρον (και αυτό πιάνει και τον Drizzt μιας εμφανίζεται πολύ λίγο) και δυστυχώς μέχρι το τέλος έχει επίσης και λίγο αδιάφορη πλοκή.
Αυτό που μπορώ να πω ότι «σώζει» λίγο το βιβλίο, είναι οι μηχανορραφίες του Jarlaxle και του Gromph που βάζουν και αυτοί το χεράκι τους στον πόλεμο για τα δικά τους συμφέροντα. Συνολικά όμως είναι ένα μέτριο βιβλίο σε μια σειρά που έδειχνε να είναι αρκετά καλή.

 
- Homecoming -
Περνάμε λοιπόν στην τελευταία τριλογία με τον Salvatore να προσπαθεί να κλείσει τα γεγονότα του Sundering αλλά και όλη την σειρά.
Το πρώτο βιβλίο όμως, Archmage, είναι και αυτό ένα πολύ απογοητευτικό βιβλίο καθώς ο Salvatore δείχνει να έχει «χάσει» κάπως την διάθεση του βγάζοντας μια αρκετά μέτρια ιστορία, με τον Drizzt αλλά και τους βασικούς να είναι κάπως «χαμένοι» στο βάθος και να επικεντρώνεται περισσότερο σε άλλους χαρακτήρες που, δυστυχώς, δεν μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρων για πολύ.
Για το περισσότερο από τα 2/3 της ιστορίας λοιπόν, δεν γίνεται τίποτα σημαντικό, ή συγκλονιστικό, κάνοντας έτσι το βιβλίο αυτό αρκετά βαρετό, αλλά και κουραστικό θα μπορούσα να πω. Το μόνο που το «σώζει» είναι τα τελευταία κεφάλαια μόνο, που έχει όλη την δράση, αλλά οι τελευταίες σκηνές του Jarlaxle με τον Salvatore να δίνει μια γεύση για το τι θα ακολουθήσει στο επόμενο βιβλίο.
 
Το δεύτερο βιβλίο, Maestro, αποδεικνύεται μια πολύ καλύτερη συνέχεια από το προηγούμενο στον πόλεμο των Drow με τον Salvatore να δείχνει ότι μπορεί ακόμα να φέρει μερικές διασκεδαστικές ιστορίες.
Φυσικά, και αυτό το βιβλίο έχει τα προβλήματά του, και ιδιαίτερα με το κομμάτι του Gromph που δεν μου άρεσαν καθόλου καθώς οι πράξεις του δεν θυμίζουν τον χαρακτήρα που αγάπησα. Παρ’ όλα αυτά όμως ο Salvatore έχει καταφέρει στα υπόλοιπα κομμάτια του βιβλίο μια ικανοποιητική ιστορία, κρατώντας έτσι τα προβλήματα του στην άκρη καθώς ακολουθούμε τις περιπέτειες του Drizzt και του Jarlaxle στο Underdark. Ενώ η προσθήκη του Entreri όπως και οι περίεργες, και μυστηριώδεις, δολοπλοκίες και ίντριγκες της Yvonnel κάνουν την ιστορία ακόμα καλύτερη.
Φτάνουμε στο τελευταίο βιβλίο, Hero, και λογικά το τελευταίο αυτής της τεράστιας σειράς, όπως και σε όλο το Forgotten Realms γενικά.
Σε αυτό το βιβλίο ο Salvatore φεύγει από το Sundering και μας φέρνει σε μια ιστορία που θυμίζει αρκετά στα πρώτα του βιβλία, όπως και στο πιο συνηθισμένο στυλ του καθώς μας πηγαίνει σε αρκετά ενδιαφέρων, αν και σίγουρα όχι τέλειο, και μοναδικό φινάλε που θα βάλει τον Drizzt αλλά και την φυλή του σε ένα νέο, «καθαρό», μονοπάτι που πιθανών θα τους αλλάζει τις ζωές για πάντα, όπως δεν έχει γίνει ποτέ ξανά.
 
Τελειώνοντας βέβαια το βιβλίο έμεινα με ανάμεικτα συνθήματα, τόσο θλίψης, όσο και χαράς. Ήταν σίγουρα μια μεγάλη σειρά και τα περισσότερα βιβλία είχαν, όντως, αρκετά προβλήματα και σίγουρα απογοητεύτηκα επίσης πολλές φορές, όπως ακόμα αναζήταγα - πάρα πολλές φορές- να δω ένα οριστικό τέλος για τον Drizzt και την συντροφιά.
Όμως σκεφτόμενος γιατί άντεξε τόσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια είναι κάτι πολύ αξιοθαύμαστο. Άντεξε λόγω του ταλέντου του Salvatore να φτιάχνει αγαπητούς χαρακτήρες και να σε πάρει στις περιπέτειες ξανά και ξανά, κάνοντας σε να τους αγαπήσεις ακόμα περισσότερο.
Λόγω του εκπληκτικού, και πολύ μοναδικού, ταλέντου του στις χορογραφικές σκηνές δράσης που ήταν πάντα κάτι να περιμένεις από τα βιβλία, αλλά επίσης φέρνοντας μια πολύ ιδιαίτερη φυλή που άλλαξε για πάντα τον κόσμο του Forgotten Realms όπως δεν κατάφερε να κάνει κανένας συγγραφές μέχρι το αναπάντεχο τέλος του, ή έστω να φτάσει κοντά.
Ήταν ένα μεγάλο ταξίδι και δεν μπορώ παρά να νιώσω μια κάποια θλίψη αλλά και ταυτόχρονα μια χαρά βλέποντας το τέλος αυτής της σειράς καθώς ο Salvatore έχει φέρνει ένα υπέροχο, αλλά και επικό φινάλε.
 
Στο Hero λοιπόν, η ιστορία είναι πιο διαφορετική από αυτές που έκανε από τότε που ήρθε το Sundering, που πρέπει πω ότι με εξέπληξε λίγο καθώς μου θύμισε τον παλιό κλασικό Salvatore και ήταν, όντως, πολύ ωραίο να το ξαναθυμηθώ μετά από τόσα βιβλία. Εδώ βλέπουμε τον Drizzt να προσπαθεί παλεύοντας να βρει ξανά το εαυτό του μετά την, αναπάντεχη, κατάρα που έπεσε πάνω του, ενώ μερικοί απροσδόκητοι φίλοι θα βρεθούν κοντά του για να προσπαθήσουν να τον σώσουν.
Είναι μια ικανοποιητική ιστορία αλλά αυτό που ξεχωρίζει σε αυτό το βιβλίο είναι ο τρόπος που καταφέρνει ο Salvatore να συνδυάσει νέου και παλιούς χαρακτήρες, φέρνοντας τους πιο κοντά στον αγώνα του Drizzt και ταξιδεύοντας τους σε ένα πολύ ιδιαίτερο μονοπάτι που θα τους αλλάξει για πάντα· όπως επίσης κλείνοντας την σειρά με ένα επικό φινάλε.
Φυσικά, στο επίλογο ο Salvatore αφήνει κάτι που θα ήταν πολύ ενδιαφέρων να δούμε αλλά, θα έλεγα, δεν είναι κάτι που χρειάζεται όντως να γίνει μιας και έκλεισε την σειρά πολύ όμορφα.
 
Κλείνοντας, πρέπει να πω ότι  αυτή η τριλογία ήταν σίγουρα πολύ μακριά από τις αγαπημένες μου καθώς δυσκολεύτηκα αρκετά να συνεχίζω την σειρά αυτή από τότε που ήρθε το Sundering, αλλά με το Hero, πιστεύω, όλα έρχονται στο σωστό δρόμο και είναι κάτι που ο Salvatore το άξιζε.

Edited November 27, 2016 by Blacksword

[Nihilio]

Έχω μείνει στο δεύτερο των Sellswords (σε σειρά κυκλοφορίας, δηλαδή έχω τελειώσει και το Hunter's Blade) και μου άνοιξες την όρεξη να τα ξαναπιάσω τσούκου-τσόυκου μέχρι το τέλος

[Blacksword]

Saga of the First King

 

The Highwayman

 

The Ancient

 

 

The Dame

Στο τρίτο βιβλίο της σειράς ο Salvatore φέρνει μια αρκετά καλύτερη, και πιο διασκεδαστική ιστορία με περισσότερη δράση και χιούμορ, αλλά και μερικές ωραίες, καινούργιες ιδέες, και με τον Highwayman να πρέπει να αντιμετωπίσει μια ακόμα, μεγάλη περιπέτεια.

 

Η ιστορία επικεντρώνεται αυτή τη φορά στην Dame Gwydre που, καθώς θα προσπαθήσει να βοηθήσει τον Highwayman να βρει τον δρόμο του στον κόσμο, θα βρεθεί ανάμεσα στις δολοπλοκίες των Γαιοκτημόνων για την εξουσία του βασιλείου αλλά και σε ένα μυστηριώδη εχθρό που θα απειλήσει να φέρει, όχι μόνο την καταστροφή του βασιλείου, αλλά και την φήμη του μασκοφορεμένου ήρωα.

Ο Bransen, θέλοντας να βρει την δικαιοσύνη του Highwayman και να αρχίσει την δικιά του ζωή στο κόσμο, θα προσπαθήσει να βρει λύσει αυτό το μυστήριο μόνο που ο δρόμος αυτός θα τον φέρει αντιμέτωπο με έναν εχθρό που δεν περίμενε και μπορεί να του κοστίσει, πιθανών, πολύ περισσότερα από την ίδια του τη ζωή.

 

Είναι σίγουρα μια αρκετά καλύτερη συνέχεια από το The Ancient, που έκανε κυρίως την εισαγωγή των νέων χαρακτήρων, με την  γραφή του Salvatore επίσης να κυλάει και αυτή αρκετά καλύτερα, καθώς φέρνει μια πιο ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική ιστορία με καλύτερες ιδέες αλλά και περισσότερες ανατροπές.

Το μόνο που με πείραξε θα έλεγα είναι ότι, παρ’ όλο που αυτή η σειρά είναι αρκετά πιο γρήγορη σε σχέση με την σειρά DemonWars, ένιωσα ότι κάποιοι χαρακτήρες αφέθηκαν στην άκρη πιο πολύ απ’ όσο έπρεπε, και πιστεύω ότι θα μπορούσε να δοθεί λίγο περισσότερος χρόνο για να αναπτυχθούν καλύτερα και να γίνουν πιο ενδιαφέροντες. Παρ’ όλα αυτά όμως το βιβλίο παραμένει αρκετά διασκεδαστικό, ακόμα και με αυτά τα προβλήματά του.

 

Γενικά, είναι ένα γρήγορο βιβλίο με τον Salvatore να φέρνει άλλη μια διασκεδαστική περιπέτεια στον κόσμο του Corona, ενώ το τέλος αφήνει τους χαρακτήρες σε ένα κρίσιμο σημείο που θα κρίνει την πορεία τους στο επόμενο και τελευταίο βιβλίο της σειράς.

 

The Bear

Το τελευταίο βιβλίο της σειράς κλείνει τις περιπέτειες του Highwayman και με τον Salvatore να μας φέρνει σε έναν μεγάλο πόλεμο, που μπορεί να φέρει την καταστροφή του βασιλείου και των ανθρώπων της, και σε ένα πολύ ανατρεπτικό, αλλά όμορφο, φινάλε.

 

Η ιστορία συνεχίζει από εκεί που αφήνει το προηγούμενο βιβλίο με τον Bransen να βρίσκεται πλέον σε ένα πολύ δύσκολο σημείο καθώς, έχοντας αρχίσει να χάνει την ελπίδα που του πρόσφερε ο μασκοφορεμένος ήρωας, θα πρέπει να αποφασίσει αν θα βοηθήσει τον Bannagran, τον αποκαλούμενο «The Bear of Honce», στον ερχόμενο πόλεμο των Γαιοκτημόνων, αλλά και να αντιμετωπίσει, για άλλη μια φορά, τους μυστηριώδες εχθρούς του. Όμως όταν ο κόσμος του Corona και οι άνθρωποι του βρεθούν σε μεγάλο κίνδυνο θα πρέπει, ακόμα και αν δεν το θέλει, να γίνει ο ήρωας που όλοι γνωρίζουν, ακόμα και αν το κόστος γι’ αυτό αποδειχθεί πολύ υψηλότερο απ’ ότι περίμενε.

 

Το βιβλίο αυτό έχει την μεγαλύτερη ιστορία της σειράς όμως, παρ’ όλο που έχει περισσότερα από τα προηγούμενα βιβλία, είναι επίσης και αρκετά αργό καθώς ο Salvatore ξοδεύει πολύ χρόνο στο χτίσιμο των δολοπλοκιών και του πολέμου των Γαιοκτημόνων, ενώ ταυτόχρονα ακολουθεί και τον Highwayman στις προσωπικές διαμάχες του.

Παρ’ όλα αυτά ο Salvatore καταφέρνει κάπως να δυναμώσει την ιστορία στα τελευταία κεφάλαια περίπου, φέρνοντας και ένα αρκετά ανατρεπτικό φινάλε και δείχνοντας ότι το τίμημα των ηρώων μπορεί να αποδειχθεί μερικές φορές μεγαλύτερο απ’ ότι περιμένεις, αλλά και κλείνοντας την σειρά ικανοποιητικά, αν και σίγουρα όχι εξαιρετικά.

 

Συνολικά, είναι ένα ικανοποιητικό βιβλίο με τον Salvatore να κλείνει την σειρά, αλλά και τις περιπέτειες του Highwayman, αρκετά όμορφα, φέρνοντας όμως και ένα ανατρεπτικό φινάλε που σίγουρα θα αλλάξει εντελώς τις ζωές των ηρώων, και του κόσμου του Corona.

[GKort]

Καλησπέρα παιδιά, 

αναρωτιόμουν αν θα μπορούσατε όλοι εσείς που έχετε διαβάσει τα βιβλία να με βοηθήσετε να μεταφέρω μερικούς όρους των βιβλίων από τα αγγλικά στα ελληνικά, όπως είναι στα βιβλία. 

Planetouched

Iruladoon 

Mielikki

Companions of the Hall

Faerûn

Sword Coast

Silver Marches

Ka-thump

Calimport

Luskan

Waterdeep

Green Fields

 

Ευχαριστώ πολύ!