τραγούδια και ιστορίες

[araquel]

Όνομα Συγγραφέα:στέλιος

Είδος: επιστημονική φαντασία

Βία; όχι

Σεξ;

Αριθμός Λέξεων:για να δούμε... 1.199...?

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: δεν την έχω ξανακοιτάξει, χρειάζομαι επειγόντως (+ άλλο) ύπνο, την ανεβάζω μόνο και μόνο επειδή την είχα ξεκινήσει, όχι γιατί είναι έτοιμη... ναι, το γνωρίζω ότι και ως ιδέα ήθελε παραπάνω ανάπτυξη... oh, go suck a neutron, will you?

 

 

τραγούδια και ιστορίες

 

(απόσπασμα από γράμμα στον Εμμανουήλ Νεμέσιο Δαλβέρας στα ενδέκατα γενέθλια του από τον πατέρα του)

 

Ό,τι σε ελευθερώνει, σε δεσμεύει επίσης

 

…η δομή της κοινωνίας μας δημιουργήθηκε μέσα στη βάση. Οι ιστορίες λένε πως όταν συνέβη η καταστροφή, όλοι κατέφυγαν στη βάση, η οποία ήταν το μοναδικό καταφύγιο στην ευρύτερη περιοχή. Αποκομμένοι από οποιαδήποτε επικοινωνία με άλλους επιζώντες, τα πρώτα χρόνια οι κάτοικοι της βάσης εκτελούσαν υπάκουα τις εντολές του στρατιωτικού καθεστώτος που λειτουργούσε εκεί, μέχρι που διέρρευσαν τα νέα ότι τα κεντρικά ηλεκτρονικά αρχεία είχαν παραβιαστεί. Δεν γνωρίζουμε πώς, αλλά εντός σύντομου χρονικού διαστήματος, μικρότερου από ένα χρόνο, το στρατιωτικό καθεστώς ανατράπηκε από μία ριζοσπαστική ομάδα, που το πρώτο πράγμα που δήλωσε ήταν ότι η ίδια ήταν υπεύθυνη για την παραβίαση και καταστροφή των αρχείων που περιείχαν σε ηλεκτρονική μορφή εκατομμύρια βιβλία. Αυτό που πρέπει να καταλάβεις σε αυτό το σημείο είναι ότι ελάχιστα βιβλία σε φυσική μορφή υπήρχαν εντός της βάσης, μερικές εκατοντάδες μονάχα, τα περισσότερα από τα οποία καταστράφηκαν από τους ριζοσπάστες.

 

Η ριζοσπαστική ομάδα επέβαλε την κυριαρχία της μέσω του ελέγχου που είχε στους μηχανισμούς εξαερισμού της βάσης. Αρνήθηκε να δημιουργήσει οποιαδήποτε μορφή κυβέρνησης. Μερικοί αντιπρόσωποι τους δήλωσαν ότι δρούσαν υπό τις εντολές αυτών. Μόνο αυτούς είδε ο κόσμος∙ όλοι οι υπόλοιποι ήταν ανάμεσα στον κόσμο, ανώνυμοι. Ήταν μία παρωδία της δημοκρατίας, μια εκλεγμένη ομάδα που αποποιούταν κάθε ουσιαστική ευθύνη. Η ομάδα αυτή, λοιπόν, δήλωσε ότι όλοι ήξεραν τι έπρεπε να γίνει για να επιβιώσουν στη βάση και ότι αναμενόταν από τον κάθε κάτοικο της βάσης να αποτελέσει ένα χρήσιμο γρανάζι στο μηχανισμό που διασφάλιζε την επιβίωση. Τίποτα άλλο. Τα σημεία στα οποία επέβαλαν την εξουσία τους ήταν η απουσία κάποιου συγκεκριμένου πολιτεύματος και, φυσικά, τα βιβλία.

Ο χειρισμός που εφάρμοσαν ήταν πολύ έξυπνος. Επέτρεψαν την αναμόρφωση των κειμένων που θυμόταν ο καθένας, αλλά αρνήθηκαν να ανάγουν τη γνώση σε ένα πρόσωπο. Καμία θεωρία δεν έπρεπε να αποδίδεται σε έναν δημιουργό, σε έναν στοχαστή, ή σε μια ομάδα φιλοσόφων. Όλα τα βιβλία ήταν πολιτική, στενά καθορισμένη μέσα σε συγκεκριμένες φράσεις και λέξεις που περιόριζαν την ανθρώπινη σκέψη. Κανένα βιβλίο, όπως είχαν δηλώσει τότε, δεν άξιζε άμα δεν μπορούσε να ζήσει μέσα σε έναν άνθρωπο, άμα δεν μπορούσε να αναπαραχθεί από έναν άνθρωπο καθ’ εικόνα και ομοίωσή του.

 

“Η γνώση είναι δική μας, ζει μέσα μας, μέσα από εμάς και δεν αξίζει τίποτα χωρίς εμάς.”

 

Οι ιστορίες που διδαχτήκαμε λένε πώς τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα, ο κόσμος είχε αντιδράσει στην καταστροφή των ηλεκτρονικών αρχείων. Είχε ξεκινήσει μια προσπάθεια καταγραφής βιβλίων πολιτικού, θρησκευτικού και επιστημονικού περιεχομένου από μνήμης, κάτι που οι ριζοσπάστες, αν και γνώριζαν, δεν προσπάθησαν να αποτρέψουν. Μερικά χρόνια είχε κρατήσει η προσπάθεια αυτή και δεν οδήγησε πουθενά. Οι διαφωνίες γύρω από κάποια σημεία σκέψης και πράξης δημιούργησε αντιθέσεις και σε έναν περιορισμένο χώρο, όπως η βάση, ο υψηλός βαθμός αλληλεξάρτησης των μελών του δεν επέτρεπε τη ρήξη στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Και έτσι, σταδιακά, ο κόσμος παραιτήθηκε από την ιδέα αυτή, αν και για να είμαστε ειλικρινείς, απλώς αντικαταστάθηκαν όσο περνούσαν τα χρόνια από νέους άντρες και γυναίκες οι οποίοι είχαν γνωρίσει μόνο την προφορική παράδοση. Που δεν είχαν πιάσει ποτέ βιβλίο στα χέρια τους, αλλά που κουβαλούσαν και αυτοί μέσα τους τις ιστορίες.

 

Μέσα σε μερικές γενιές, η ριζοσπαστική ομάδα είχε υποχωρήσει πίσω στις ομάδες ανθρώπων που κατοικούσαν στη βάση, σαν ένα από τα κύματα που κυνηγούσες στην παραλία όταν ήσουν μικρός. Οι παλιοί στοχαστές θα το περιέγραφαν την κατάσταση σαν συμμετοχική δημοκρατία, ίσως σαν αναρχία, αλλά αυτό θα ήταν μόνο μια ταμπέλα.

 

Η γνώση μεταδόθηκε από γενιά σε γενιά, η ιστορία έχει επιζήσει, οι ιστορίες οι περισσότερες. Δεν υπήρξε ποτέ λογοκρισία, έτσι ξέρουμε. Αυτό δικαιολογεί άλλωστε το πώς έχουν επιζήσει μέχρι σήμερα τόσες επιμέρους γνώσεις. Γνωρίζουμε για τις διάφορες θρησκείες και το πώς κατέρρευσαν και αυτές μετά από τόσα πολλά χρόνια που ήμασταν κλεισμένοι στη βάση.

 

Φυσικά, η γνώση έχει φθίνει. Τα παλιά χρόνια, πριν την καταστροφή και πριν τον εγκλεισμό στη βάση, η τεχνολογία ήταν πολύ εξειδικευμένη. Πλησιάζανε το μοντέλο του θεού, όπως το αντιλαμβάνονταν τότε. Μετά όμως, πώς μπορείς να μεταδόσεις σε κάποιον τόσες τεχνικές γνώσεις προφορικά, όσο καιρό και αν τον διδάσκεις; Και, εν τέλει, σε τι θα σου χρειαστεί; Χρειάζεται να γνωρίζεις τη χημική υπόσταση του εδάφους, άμα γνωρίζεις πώς και τι να καλλιεργήσεις; Χρειάζεσαι πραγματικά κάποιον να σου περιγράψει τα αέρια που υπάρχουν στην ατμόσφαιρα, άμα μπορείς να αναπνέεις και με γεμάτα τα πνευμόνια σου να αντικρίζεις την ανατολή του ήλιου; Δεν αναζητήσαμε τη μάταιη και φαιδρή αυτή γνώση. Δεν τη χρειαζόμαστε. Μπορείς να αναλύσεις κάθε κομμάτι τόσες χιλιάδες φορές που θα ξεχάσεις με τι ξεκίνησες.

 

Και αυτό, Νεμέσιε, ισχύει και για τις ιστορίες. Τα βιβλία, ενώ μας είχαν υποσχεθεί μια διέξοδο, απλώς μας παγίδευσαν. Υπήρχε πραγματικά ταμπού τα παλιά εκείνα χρόνια, το να κάψεις βιβλίο ή να το καταστρέψεις θεωρούταν δείγμα βαρβαρότητας. Πόσο λάθος είχαμε πιστέψει ότι τα βιβλία ήταν ιερά, πόσο στην επιφάνεια είχαμε μείνει, κλεισμένοι σε ένα κέλυφος, λατρεύοντας στατικές σελίδες από χαρτί που μας είχαν εκφυλίσει.

 

Ό,τι υπόσχεται ελευθερία, συνήθως κρύβει ένα κλουβί πίσω από την πλάτη του. το διαπιστώσαμε μόνοι μας. Όταν οι ιστορίες άρχισαν να αλλάζουν, να εξελίσσονται, να ωριμάζουν αφήγηση στην αφήγηση. Όταν ο κόσμος στη βάση δημιούργησε δεσμούς πιο στενούς για να ανταλλάξουν τη μόνη κουλτούρα που είχανε. Τραγούδια και ιστορίες.

 

Ίσως άλλοι επιζώντες, σε άλλες τοποθεσίες να έχουνε κρατημένα αντίτυπα, ή να έχουν παράγει δικά τους. Άμα είχαμε και εμείς κομμάτια της γνώσης που περιέχεται σε βιβλία σήμερα θα μπορούσαμε να χτίσουμε καλύτερα τον κόσμο μας, να αποφύγουμε μερικούς κινδύνους. Αλλά είναι μάταιη μια τέτοια φιλοδοξία, και μην πιστέψεις ότι μια έρευνα μπορεί να ανακαλύψει κάτι στα υπολείμματα των πόλεων που υπάρχουν πέρα από τα βουνά. Ελάχιστοι από όσους πήγαν έχουν γυρίσει και δεν κατάφεραν να βρουν τίποτα χρήσιμο. Η φύση επικράτησε του πολιτισμού που είχαν χτίσει οι άνθρωποι τότε.

 

Από τη στιγμή που ξαναβγήκαμε στην επιφάνεια δεν έχει τεθεί θέμα για συγγραφή. Ο κόσμος μας είναι απλός πλέον, δεν έχουμε πολλές τεχνολογικές εφαρμογές. Δεν χρειαζόμαστε γραμμένη αυτή τη γνώση. Την κατέχουμε πολλοί και χαιρόμαστε να τη μοιραζόμαστε. Όσο για τις ιστορίες, αγαπητέ μου Νεμέσιε, θυμάσαι πώς έκλαιγες όταν σου διηγούταν η μητέρα σου μια ιστορία, και την ένιωθες να ριγεί, να δακρύζει με την ιστορία; Πιστεύεις ότι μερικές σελίδες χαρτί μπορούν να ξεπεράσουν την προφορική αφήγηση; Πιστεύεις ότι θα σε αγκαλιάσουν, παίρνοντας με μια αγκαλιά τις στενοχώριες σου; Πιστεύεις ότι υπάρχει πιο πολύτιμη ιστορία, άξια να ειπωθεί, από αυτή που θα σου διηγηθεί η γυναίκα που θα αγαπήσεις; Πιο πολύτιμη ιστορία από αυτή της οποίας το τέλος θα σου ψιθυρίσει με φωνή να τρέμει η σύζυγός σου, με υγρά μάτια και φωνή που σπάει;

 

Όπως γνωρίζεις, είσαι πλέον έντεκα χρονών και από σήμερα θεωρείσαι υπεύθυνο ενεργό μέλος της κοινότητας μας. Είσαι πλέον ένας νεαρός άντρας, με υποχρεώσεις. Στους επόμενους μήνες θα γνωρίσεις καλύτερα τον τρόπο που λειτουργεί η κοινότητα μας. Από επιλογή, απέχουμε από συγκεκριμένες πρακτικές, ενώ παράλληλα, εφαρμόζουμε άλλες. Ίσως στο μέλλον επιστρέψουμε στις απόψεις που επικρατούσαν πριν τη βάση. Ίσως όταν ανακαλύψουμε έναν άλλον οικισμό, να είναι αναπόσπαστο μέρος η αλλαγή των τρόπων μας

 

Όμως, προς το παρόν, αυτά είναι τα κυριότερα πιστεύω μας. Και αυτή είναι η ιστορία που κουβαλάμε ως κοινότητα. Αυτό είναι που μας ενώνει μέχρι τώρα. Η κοινή συνείδηση αυτού.

 

………………………………………………………

Edited December 16, 2006 by araquel

[Sonya]

Η ιστορία σου είναι αρκετά καλογραμμένη, αλλά ως προς το περιεχόμενο δεν μπορώ να την εκτιμήσω, γιατί δεν είναι καθόλου το στυλ μου. Μου θυμίζει πολιτική μπροσούρα κι ενώ σαν σύλληψη είναι εξαιρετική, η συγκεκριμένη απόδοση δεν με τράβηξε ιδιαίτερα...

[Ivan Gig Nth Yuk]

Τη διάβασα την ιστορία, κάπως βιαστικά, και όταν την τελείωσα μια απορία ξεπετάχτηκε στο μυαλό μου: Αυτά όλα του τα γράφει ο πατέρας του σε γράμμα; Δηλαδή (αν κατάλαβα καλά την ιστορία) αυτό δεν είναι κάπως ειρωνικό; Μια κατάθεση ψυχής μαζί με μια ολοκληρωμένη ιστορία για τον κόσμο σε γραπτή μορφή δεν έρχεται σε αντίθεση με όλα αυτά που λέει;

Και στην ουσία δεν είναι σημαντικό κομμάτι του έργου πως είναι γράμμα, θα μπορούσε να ήταν μια συζήτηση πατέρα και γιου ή κάτι τέτοιο. Απ' την άλλη αν αυτό ήταν όλο το ζουμί της ιστορίας τότε, τουλάχιστον έφτασα κοντά στο να το πιάσω.

 

Κατά τα άλλα, ήταν καλογραμμένη και με μια πολύ καλή ιδέα πάνω της (όπως καταλαβαίνεις στον σχολιασμό είμαι λίγο ανίκανος). Δεν έχω κάτι άλλο να πω πέρα απ' το γεγονός πως προσωπικά δεν με πολυάγγιξαν αυτά που έλεγε.

 

Όσο για τον διαγωνισμό, νομίζω πως η δικιά σου είχε την καλύτερη σχέση με το θέμα του. Αυτά.

Edited December 30, 2006 by Guardian of the RuneRing #2

[Oberon]

Araquel, I like sucking neutrons. They're tasty, healthy, low in fat and calories.

 

(Οκ, Χριστίνα, εδώ με "πρόλαβες" και έγραψες πρώτη το σχόλιο! :tongue: )

 

 

Συνεχίζοντας το σχολιασμό των ιστοριών του διαγωνισμού (δεν μ'αρέσει καθόλου να λέω τη λέξη κριτική) φτάνω και σε μια από τις ιστορίες που μου άρεσαν περισσότερο.

 

Όσα πάντως νετρόνια και να ρουφήξω δεν θα το κάνω ταχύτερα από όσο ρούφηξα την ιστορία σου! Την θεωρώ ανάμεσα στις κορυφαίες αυτού του διαγωνισμού. Όχι μόνο επειδή μ'άρεσε πάρα πολύ σαν θέμα και, ναι, σαν εκτέλεση αλλά και για όλο το world-view που παρουσιάζει. Φαινομενικά δείχνεις να έχεις δανειστεί στοιχεία από το Fahrenheit 451, αλλά η ιστορία παίρνει έναν άλλο διαφορετικό δρόμο από το F.451 και μέσα σε λίγες σχετικά λέξεις καταφέρνεις να πλάσεις έναν κόσμο, μια νέα ιδεολογία, έναν άλλο πολιτισμό, ζωντανό, πλούσιο και γεμάτο νόημα και ουσία.

Παρά τα δυστοπικά της στοιχεία η ιστορία δεν μου προκάλεσε θλίψη. Το αντίθετο μάλιστα. Κάπου είδα έναν "ύμνο" χωρίς να μπορώ να καθορίσωτι ακριβώς υμνεί. Την προσαρμοστικότητα του ανθρώπινου είδους; Την εφευρετικότητά του; Την απίστευτη ποικιλία πολιτισμών που μπορεί να δημιουργήσει; Πραγματικά δεν ξέρω.

 

Με μάγεψε η ιστορία αυτή από την πρώτη φορά που τη διάβασα, όχι γιατί είναι επιστημονική φαντασία, αλλά για την αίσθηση, την ατμόσφαιρά της, την ανθρωπολογική άποψή της.

Τεχνικά το μόνο που έχω να παρατηρήσω είναι πως ήταν κάπως σύντομη. Αυτό βέβαια διορθώνεται αν θελήσεις να γράψεις μια πιο μεγάλη ιστορία κάποια στιγμή βασισμένη σε αυτήν! (Hint, hint!)

 

H παρατήρηση του Guardian πιο πάνω είναι σωστή. Αναρωτιέμαι και γω για αυτό το "γράμμα", και μια εξήγηση θα ήταν ευπρόσδεκτη, κυρίως γιατί θα πλούτιζε τον ήδη πλούσιο κόσμο που έπλασες μέσα σε 1200 λέξεις.

 

Getting back to sucking my neutrons now!

[lithonis]

Πολύ καλή ιστορία όντως αν και γράφτηκε στο πόδι όπως λες.

 

Το σκοτεινό σημείο είναι όντως εκεί που αναφέρεις ότι πρόκειται για απόσπασμα ενός γράμματος. Σε μια κοινωνία όπως την περιγράφεις το πρώτο πράγμα που θα έκαναν, θα ήταν να απαγορέψουν την διδαχή της γραφής οπότε κανείς δεν θα ήξερε πως να γράψει ένα γράμμα.

Άλλο ένα σκοτεινό σημείο που δεν διαφαίνεται και τόσο μέσα στην ιστορία λόγω της οικειότητας που έχουμε, είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η περιγραφή των βιβλίων. Κάποιος που δεν έχει γνωρίσει ποτέ στη ζωή του ένα βιβλίο το περιγράφει σε έναν εντεκάχρονο σαν κάτι το δεδομένο.

 

Επειδή δεν μου αρέσει να θεωρώ τίποτα συμπτωματικό (αν και μπορεί να είναι), πιστεύω ότι αυτή η κοινωνία εξελίχθηκε και γνωρίζοντας μέσω των ιστοριών για τις αρχαίες τεχνικές επικοινωνίας, ανέπτυξαν το δικό τους σύστημα γραφής πάνω στα γνωστά πρότυπα. Ενδεχομένως αρχικά μόνο για λόγους επικοινωνίας αλλά τελικά κατέληξε να χρησιμοποιείται και για αρχειοθέτηση όπως και η προκάτοχός της. Για αυτό είμαστε σε θέση να διαβάζουμε ένα απόσπασμα που προφανώς κάπου αναδημοσιεύτηκε.

 

Από πολιτικής σκοπιάς όπως αναφέρει και η sonya θυμίζει λίγο προπαγανδιστικό κείμενο. Αυτό με χάλασε αλλά μου άρεσε κιόλας. Με χάλασε διότι πήρες ένα αποτυχημένο σύστημα όπως αυτό της αναρχίας, το οποίο από πολλούς θεωρείται ιδεατό, και το θέτεις σαν πυρήνα της κοινωνίας. Ιστορικά έχει φανεί ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να δουλέψει λόγο της φύσης του ανθρώπου. Προφανώς δεν είμαι οπαδός της

Από την άλλη αυτή σου η κίνηση μου έδειξε πόσο φαντασία έχεις. Μόνο σε ένα φανταστικό κόσμο θα μπορούσε να δουλέψει κάτι τέτοιο όπως συμβαίνει και στις θεωρίες των φιλοσόφων της αναρχίας.

Τέλος όπως προείπα βλέπουμε την εξέλιξη της κοινωνίας να αφήνει πίσω τα λάθη του παρελθόντος και να προχωρά. Αρκετά ελπιδοφόρο μήνυμα.

 

Μπορεί τελικά όλα αυτά να υπήρξαν μόνο στο μυαλό μου αλλά εσύ συνέβαλες σε αυτό.

Μπράβο.

[RaspK]

Θα έρθω κι εγώ αργότερα με περισσότερα σχόλια, αλλά να σου πω κι εγώ αυτό το κάτι: την ιστορία την απέλαυσα. Το γράμμα ήταν μια ατυχής τεχνική που παρέπεμπε σε γνώριμα, οικεία σου θέματα, αλλά είναι προφανές λάθος. Θα μπορούσες, σίγουρα να το συμμαζέψεις, αλλά ακόμα κι αυτό θα ήταν λάθος, έτσι μοιάζει, τουλάχιστον... Γιατί κάποιος που έμαθε να θεωρεί τη γραφή φυλακή της σκέψης να γράψει;!

[trillian]

Και τώρα που ηρεμησα λιγο, μπορώ να συνεχίσω επιτελους τον σχολιασμό

Στέλιο αγόρι μου, ένα πράγμα έχω να σου πω: Σταμάτα να κάνεις εργασίες, σε χαλάνε :tongue: Τι το θες το μεταπτυχιακο; Υπάρχουν σπουδαιότερα πράγματα :tongue:

Λοιποοον. Η ιστορία θέλει σαφώς κανα δυο χέρια ακόμα (όχι ξύλο, αλλά χτένισμα). Θέλει να συγκεντρώσεις τι ακριβώς θέλεις να πεις και να το περάσεις καλύτερα. Σε πολλά σημεία η ιστορική αναδρομή είναι πολύ εκτενής, ενώ υποθέτει κανείς ότι δε θα χρειαζόταν να είναι τόσο αναλυτικός - πολλά απ αυτά θα ήταν ήδη γνωστά στο παιδί. Σε άλλα σημεία πάλι, θέλει πιο πολύ ανάλυση - π.χ. η επικράτηση της ριζοσπαστικής ομάδας και πώς αυτό λειτούργησε στην πράξη. Έλα, τι ΔΕΟΠΣ τελείωσες; :tongue:

Αυτό με το γράμμα είναι ένα θέμα - αλλά εγώ θα έλεγα να μην το αλλάξεις, αλλά να το...ενσωματώσεις κάπως. Γιατί δεν είναι ακριβώς η γραφή που θεωρειται φυλακη, έτσι δεν ειναι; Τα βιβλία είναι που "όσο σε ελευθερώνουν, άλλο τόσο σε δεσμεύουν" και η αντιθεση / σύνδεση μεταξύ γραφης / βιβλιου είναι κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ .

 

Dain said

Παρά τα δυστοπικά της στοιχεία η ιστορία δεν μου προκάλεσε θλίψη. Το αντίθετο μάλιστα. Κάπου είδα έναν "ύμνο" χωρίς να μπορώ να καθορίσω τι ακριβώς υμνεί. Την προσαρμοστικότητα του ανθρώπινου είδους; Την εφευρετικότητά του; Την απίστευτη ποικιλία πολιτισμών που μπορεί να δημιουργήσει; Πραγματικά δεν ξέρω.

 

και ειλικρινά, έτσι ακριβώς ένιωσα κι εγώ! Και ξέρεις, αυτό δεν είναι εύκολο να το πετύχεις με τέτοιου είδους σενάρια, και ειδικά μέσα σε λιγες λέξεις ;). Οπότε επανέρχομαι στο αρχικό σχόλιο και ξαναδηλώνω: Κόψε τις εργασίες!!! :tongue:

[araquel]

και, ας έρθουμε και εδώ...

 

καταρχήν, ευχαριστώ για τα σχόλια σου, και πέρα από την τυπικότητα και επιφανειακότητα της ατάκας αυτής, όντως ευχαριστώ, γιατί *γκουχ γκουχ* αυτό είναι το 2ο κείμενο που ανεβάζω και -θα μπορούσαν κάποιοι να πουν- έχω ολοκληρώσει (?). οπότε όλα τα σχόλια και κριτικές βοηθούν.

 

δεν είχα συγκεκριμένη ιδέα. δηλαδή είχα, την κατάργηση των βιβλίων, αλλά τη μια μου έβγαινε ως βιβλίο, την άλλη ως διάλεξη (σκόρπιες σκέψεις που δεν απευθύνονται σε κανέναν συγκεκριμένα, κοκ), και την άλλη ως σύντομο διήγημα.

 

το ότι δεν κατάφερα να του δώσω σωστή μορφή, είναι προφανές νομίζω ...

 

για χάρη της ιδέας, και ίσως και της ιστορίας, δεν είναι αναρχία αυτό που έχουν. δεν το εντάσσουν στα πλαίσια των γνωστών συστημάτων, λειτουργούν όπως κυλάει ο χρόνος, προσαρμόζοντας τις πρακτικές τους.

επίσης δεν είναι κάτι μόνιμο. δεν είναι οι μόνοι επιζώντες (παντελής άγνοια σχετικά, δεν αφορά πραγματικά την ιστορία αυτή), μπορούν να υποθέσουν ότι λογικά πρέπει να υπάρχουν και άλλοι. ως εκεί.

η γραφή υπάρχει. γράφουν τα ψώνια τους (που θα μαζέψουν από τα δέντρα της γειτονιας? ), γράφουν ερωτικά γράμματα, εν ολίγοις υπάρχει η γραφή. (υπονοείται κάπου ότι κατήργησαν τη γραφή???? το ξανακοίταξα και δεν το πρόσεξα...)

αυτό που δνε υπάρχει είναι βιβλία. είτε επιστημονικά είτε λογοτεχνικά. τα επιστημονικά ήταν απλώς η γλάστρα που ποτίστηκαν μαζί με τη γλάστρα (λογοτεχνικά-φιλοσοφικά).

το να ανάγεις τη γνώση που έχεις σε πρόσωπα ή βιβλία σε κάνει παθητικό, δεν συμμετέχεις (περίπου). κάτι τέτοιο ήθελε να αλλάξει η ριζοσπαστική ομάδα στην ιστορία. και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύσει σε μεγάλη κλίμακα, εξού και η απομονωμένη ομάδα από το καταφύγιο. το οποίο καταφύγιο εξυπηρετούσε την ανάγκη για απομόνωση, κατά τη διάρκεια και μετά την μεταποίηση των πιστεύω τους.

πολλές βολικές συνθήκες, ε?

ναι, ήθελε παραπάνω δουλειά, και ίσως στην πορεία αποδυκνειόταν ότι δεν μπορούσε να λειτουργήσει ως ιδέα. είναι πολύ φρέσκια ιδέα, δεν έχει καν κατακάτσει μέσα μου, οπότε δεν ξέρω και από πού να την πιάσω.

 

τέλος πάντων, την έγραψα απλώς γιατί άμα δεν έχω πίεση από πάνω μου, δεν γράφω τίποτα. και παρόλα τα λάθη της που βλέπω και βλέπετε, μου αρέσει ως σύλληψη.

κλασικό πρόβλημα (και εδώ γίνεται το link με το σχόλιο μου στην ιστορία της sonya), πώς θα καταφέρω να επικοινωνήσω αυτό που θέλω με λέξεις...

 

και πάλι ευχαριστώ για τα σχόλια, και αλεξάνδρα? αρχίζω όντως να το σκέφτομαι για τα μεταπτυχιακά και τις εργασίες. το σκεφτόμουνα σήμερα πριν καμια ώρα....

Edited January 9, 2007 by araquel

[Nienor]

Η ιστορία αυτή αν και σύντομη είναι πολύ ενδιαφέρουσα και θα μπορούσε να είναι η αφετηρία ενός πολύ μεγαλύτερου μύθου. Ουσιαστικά δεν είναι ακριβώς ιστορία, αλλά η πολύ ενδιαφέρουσα συνθήκη μιας μεγάλης ιστορίας. Δε μπορώ να σου πω ότι μου αρέσει ως έχει, δείχνει να έχεις πειραματιστεί με το ύφος και να μην ήξερες που ακριβώς το πήγαινες το θέμα σου. Όμως είναι μια πράγματι ενδιαφέρουσα (τρίτη επανάληψη ) ιδέα που θα μπορούσες να αναπτύξεις σε ένα μελλοντικό κείμενο και να την πας κάπου αλλού ή να εμπλουτίσεις αυτό το ίδιο που έχεις φτιάξει εδώ. Δεν ξέρω κατά πόσον θα σε ενδιέφερε κάτι τέτοιο, όμως θα ήταν κρίμα να την ξεχάσεις και να μην της δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία για να ξεδιπλωθεί και να πει όσα θα μπορούσε να πει.

 

 

 

Η διαφορά που περιγράφεις (του προφορικού με το γραπτό λόγο) είναι σχεδόν πειστική. Για λίγο διαβάζοντας με συνέλαβα να σκέφτομαι «τι τα θέλουμε τα βιβλία» πράγμα βεβαίως που πέρασε αμέσως, όμως όταν με μια τόσο πρόχειρη πρώτη γραφή ενός πράγματος μπορείς να το κάνεις αυτό, μου φαίνεται κακό να το αφήσεις εδώ.

 

 

 

Υ.Γ. Το όνομα του είναι απίθανο

[tetartos]

Χεχε, νομίζω ότι αυτή είναι η πρώτη ιστορία που διάβασα στο forum, πολύ προτού σε γνωρίσω, araquel!

 

Τα σχόλιά μου, προτού διαβάσω τα επόμενα ποστς (για να μην επηρεαστώ!)

 

Τι κατάλαβα: Το γράμμα (?) ενός πατέρα στον γιο του που ενηλικιώνεται σε μια μετακαταστροφική εποχή, όπου η κοινωνία απέχει από την χρησιμοποίηση του γραπτού λόγου

Τι δούλεψε καλά: Η γραφή είναι εύκολο να την ακολουθήσεις χωρίς να κολλάει πουθενά. Η περιγραφή του κόσμου παρουσιάζεται πειστικά και εμπεριστατωμένα, δίνοντάς μου ένα σοβαρό αλλά μελαγχολικό συναίσθημα. Ο τίτλος της ιστορίας αλλά και το ονομα του παιδιού ήταν ευρηματικότατα!

Τι δε δούλεψε καλά: Παρά την πειστική περιγραφή, οι προσωπικές μου απόψεις με εμποδίζουν να πιστέψω ότι μια παρόμοια πορεία είναι πιθανή. Η αιτία ύπαρξης αυτού του γράμματος μου διαφεύγει, ιδιαίτερα σε έναν κόσμο που φαίνεται να έχει απορρίψει την γραφή.

Τι θα ήθελα: μέσα στην αφήγηση να αναμιγνύονται λίγο περισσότερα προσωπικά στοιχεία, ποιος είναι ο γράφων, ποια η ιστορία του, ώστε να μπορέσω να σχετιστώ περισσότερο μαζί της

[araquel]

ευχαριστώ, μεσιέ, για τα σχόλια.

 

αυτή ήταν ακόμα μία ιστορία που την ανέβασα βιαστικά για να προλάβω την προθεσμία, και έκτοτε δεν ξανάπιασα να την δουλέψω, παρόλο που χρειάζεται. ένα από τα προβλήματά της είναι ότι έχει κάποια κενά, που δεν ξέρω πώς θα τα καλύψω. η ριζοσπαστική ομάδα πρέπει να έχει και άλλους στόχους, το οποιοδήποτε 'στρατιωτικό καθεστώς' δεν καταρρίπτεται τόσο εύκολα, και πρέπει να καταλήξω σχετικά με το γραπτό λόγο. ενώ το ξεκίνησα με το σκεπτικό ότι υπάρχει ο γραπτός λόγος, αλλά δεν υπάρχουν τα βιβλία, πολλοί κατάλαβαν ότι απαγορεύτηκε γενικά ο γραπτός λόγος. θέλει αρκετή δουλειά, και η λιγότερη είναι στο γράψιμο, η υπόλοιπη βαραίνει τα κενά στην πλοκή.

 

σε κάποια στιγμή θα το ξαναπιάσω, όταν κοσκινίσω τις ιδέες και δω τι μείνει, και αν αυτό που μείνει βγάζει νόημα.