Nienor Posted December 16, 2006 Share Posted December 16, 2006 Η Γριά Η γριά ήταν ροζιασμένη, μικροσκοπική κι άσχημη. Η μύτη της έκλινε ελαφρά προς τ’ αριστερά και τα μάτια της ήταν ξέθωρα. Δεν κατάφερνε να καταλάβει που κοιτούσε. Πως ζούσε ακόμα; Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήταν και κακότροπη. Το ήθελε πολύ όμως αυτό που κρατούσε στην ποδιά της. «Τι θα μου δώσεις;» «Μισή οκά δαμάσκηνα και μια ντουζίνα αυγά.» Καμιά απόκριση. «Κανέλα και γαρύφαλλα που μάζεψα, να βγάλεις όλο το χειμώνα. Και μια κατσίκα.» Η σιωπή της απάντησε για άλλη μια φορά, όμως δεν ενέδωσε στον ψυχολογικό εκβιασμό. Κράτησε τα χείλια της ερμητικά κλειστά. «Δε φτάνουν.» Ξεμωραμένη. «Τι άλλο θες;» προσπαθούσε να ακουστεί φιλική, μα δεν ήταν σίγουρη πως το κατάφερνε. «Άμα το πάρεις, θα πάρω την κόρη σου.» «Μα δεν έχω κόρη,» απάντησε αυτόματα πριν προλάβει να εκπλαγεί από την απαίτηση της γριάς. «Όταν την κάνεις.» Η οργή μέσα της φούντωνε κι ήθελε να βγει από το κρανίο της χρησιμοποιώντας την έξοδο των αφτιών της. Κοκκίνισαν και την έκαιγαν. «Είσαι τρελή, καλά μου ‘πανε για σένα.» «Μπορεί, αλλά αυτό θέλω. Παίρνεις το βιβλίο τώρα, μου δίνεις το κορίτσι μόλις βγει από τα σπλάχνα σου, ειδαλλιώς σύρε από δω μέσα.» «Αυτό ακριβώς θα κάνω,» είπε καθώς σηκωνόταν απότομα και κατευθυνόταν προς την πόρτα. Η πόρτα άνοιξε μόνη της. Κοντοστάθηκε, αποφάσισε πως ήταν ο αέρας και βγήκε. Με ένα δυνατό κρότο έκλεισε πίσω της. Πάλι ο αέρας; Έφτασε στον ξενώνα όπου έμενε κι αφού έκλεισε πίσω της την πόρτα –με το δικό της χέρι προς ανακούφισή της- σωριάστηκε στο κρεβάτι. Τα αφτιά της την έκαιγαν ακόμα και το αίμα χτυπούσε στους κροτάφους της. Θυμήθηκε τη μυρουδιά στην καλύβα της γριάς κι αναρωτήθηκε μήπως ήθελε το παιδί για να το φάει. Η σκέψη την ανατρίχιασε και την έδιωξε από το μυαλό της ευθύς αμέσως. Το βιβλίο ήταν δικό της. Ανήκε στην οικογένεια της γενιές ολάκερες και το είχε γράψει κάποιος προ-προπάππος της σε εποχές και χρόνια ξεχασμένα. Ποτέ δεν της είχε πει κανείς τι έγραφε μέσα του. Όλοι πίστευαν πως θα το διάβαζε κάποτε. Τώρα δεν υπήρχε κανείς για να της πει, ήταν όλοι τους νεκροί πια. Κι εκείνη δεν είχε προλάβει να ρωτήσει. Ήταν όλοι τους νεκροί κι η γριά –γιατί και τότε που έδωσε το βοτάνι στον πατέρα της γριά ήταν, θυμήθηκε- ζωντανή. Ο πατέρας της το είχε χαρίσει στη γριά μ’ αντάλλαγμα τη ζωή της κόρης του. Γιατί όλα σε αυτή τη ζωή έχουν ένα τίμημα, αλλά δε θα στο πληρώσω, ξεμωραμένη. Κάποτε, μικρό κορίτσι ακόμα κι ενώ είχαν επισκεφτεί φίλους στο νησί τούτο, είχε αρρωστήσει βαριά. Η γριά είχε στον κήπο της ένα βοτάνι που θα την έγειανε και που δεν υπήρχε πουθενά αλλού επάνω στο νησί. Ζήτησε το βιβλίο τίμημα για το βοτάνι της τότε, κι ο πατέρας της το έδωσε. Και τώρα της ζητούσε την κόρη -που έτσι κι αλλιώς δεν είχε - τίμημα για το βιβλίο. Ε, δε θα της περνούσε! Πήγαινε πολύ. Ήταν νύχτα όταν ξεπόρτισε. Η βραδιά έξω ήταν δροσερή και ένα ρίγος τη διαπέρασε. Είτε επειδή αυτό που ετοιμαζόταν να κάνει ήταν λιγάκι ανήθικο –όσο κι αν προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της για το αντίθετο- είτε επειδή η «δροσιά» της νύχτας, ήταν, στην πραγματικότητα, κρύο. Αποφάσισε πως ήταν κρύο. Έφτασε την καλύβα της γριάς κι αφουγκράστηκε τη σιγαλιά. Τίποτα. Ένα τριζόνι κι ένας γκιώνης από κάπου μακριά. Έφερε ένα γύρο την καλύβα, διάλεξε ένα αρκετά ξεχαρβαλωμένο παράθυρο και κοίταξε μέσα. Η έξαψη ερχόταν κατά κύματα ως το λαιμό της και την έπνιγε. Μέσα δεν υπήρχε φως, δε μπορούσε να ξεχωρίσει τις φιγούρες των πραγμάτων. Συνέχισε να κοιτάζει προσπαθώντας να ακούσει τη βαριά ανάσα της γριάς. Τίποτα και πάλι. Άνοιξε το παραθυρόφυλλο διάπλατα. Πέρασε το ένα της πόδι μέσα. Ύστερα το άλλο. Μπήκε και στάθηκε ακίνητη κουφώνοντας τα πορτόφυλλα του παραθύρου πίσω της. Ήταν μόνη της μέσα στην καλύβα, ήταν σίγουρη. Δεν ήξερε που να ψάξει και πήγε ασυναίσθητα μέχρι ως την καρέκλα που καθόταν η γριά το πρωί εκείνο. Το βιβλίο ήταν επάνω της ακουμπισμένο κι αφύλακτο. Το έπιασε στα χέρια της, κράτησε την ανάσα της, γύρισε, βγήκε από το παράθυρο χωρίς να κοιτάξει έξω κι έφυγε τρέχοντας. Δεν ήξερε προς τα που να τρέξει. Το λιμάνι της ήταν άγνωστο. Το είχε δει μια φορά μόνο τότε κι άλλη μια νωρίτερα το πρωί που έφτασε. Παρόλη την ταραχή της –ή εξαιτίας αυτής- κατάφερε να προσανατολιστεί. Κατέβηκε στην αποβάθρα ασθμαίνοντας, μπήκε στο πρώτο καράβι που βρήκε μπροστά της κι έφυγε. Σε όλο το ταξίδι μια επίμονη στριγκή φωνή μέσα στο κεφάλι της, της έλεγε συνεχώς πως όλο αυτό δε θα έπρεπε να είναι τόσο εύκολο. Προσπαθούσε να τη διώξει και να ασχοληθεί το βιβλίο μα τούτη πάντα επέστρεφε και στοίχειωνε τη σκέψη της. Το βιβλίο ήταν γραμμένο στην παλαιά γλώσσα πράγμα που θα τη δυσκόλευε πολύ να το διαβάσει. Πάντως, αρκετά γρήγορα, κατάλαβε πως επρόκειτο για μία συλλογή με τοπικούς θρύλους από τα νησιά. Ο προ-προπάππος της, τις είχε μαζέψει εκεί και ζητούσε να τους δοθεί η ανάλογη σημασία προς γνώση και συμμόρφωση των ερχόμενων γενεών όπως έλεγε χαρακτηριστικά στην πρώτη σελίδα, που της πήρε όλο το ταξίδι της επιστροφής για να καταφέρει να τη διαβάσει ολόκληρη. Τρεις μήνες μετά -κι ενώ αναρωτιόταν αν ο πατέρας του παιδιού που μεγάλωνε μέσα της ήταν ο γιος του πανδοχέα ή ο τιμονιέρης του τρικάταρτού που την είχε γυρίσει στο νησί και το σπίτι της- είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι τη μέση του βιβλίου. Κατά κάποιο τρόπο όταν αντιλήφθηκε την εγκυμοσύνη της, έμοιαζε λάθος αυτό που είχε κάνει. Δεν ήταν στ’ αλήθεια δικό της. Το είχε κλέψει από μια γριά κι ανήμπορη γυναίκα. Και δεν ήταν σίγουρη πως άξιζε τον κόπο, πλέον. Αργά αλλά σταθερά άφησε πίσω της τις ιστορίες του βιβλίου, τις τύψεις της και τη γριά και ασχολήθηκε με πιο πρακτικά θέματα. Βρήκε ένα καλύτερο σπίτι κι έναν άντρα για να μεγαλώσουν το παιδί της μαζί. Το ερώτημα: λες να είναι κορίτσι; στριφογύρναγε ακόμα στο μυαλό της τα βράδια, όμως του απαντούσε πως ναι, είναι πολύ πιθανό αν σκεφτείς πως ή αγόρι θα είναι ή κορίτσι. Εννιά μήνες μετά η κοπέλα γέννησε ένα κοριτσάκι. Καταιγίδα λυσσομανούσε έξω από το οίκημα όπου βρισκόταν και τις κραυγές της γυναίκας που γεννούσε τις κάλυπταν οι βροντές. Τρεις γυναίκες ήταν μέσα στο δωμάτιο. Η μαμή και η μαθητευόμενή της ήταν οι άλλες δυο. Η γέννα ήταν δύσκολη γιατί το παιδί ερχόταν με τα πόδια και χρειάστηκε να πουν τα λόγια της καθυστέρησης για να το γυρίσουν. Οι πόνοι της ήταν φρικτοί. Το κορμί της είχε φτάσει στα όρια της αντοχής του και τα είχε ξεπεράσει αρκετές φορές μέχρι να γεννηθεί το μωρό. Όταν τελείωσαν όλα έριξε μια ματιά στο ματωμένο πλασματάκι που το τύλιγαν με ένα πανί κι έκλεισε τα μάτια της. Οι γυναίκες ακούμπησαν το παιδάκι στην αγκαλιά της και βγήκαν από το δωμάτιο. Με τον ήχο της πόρτας που έκλεινε εκείνη γύρισε τρυφερά αντικρίσει το παιδί. Δυο μάτια ξέθωρα την κοιτούσαν. Το βρεφικό μουτράκι αντί για ζάρες είχε ρυτίδες. Και το κορμί που κρατούσε στην αγκαλιά της ήταν γυμνό, ζαρωμένο αλλά ... μεγαλύτερο. Η φρίκη καθρεφτιζόταν στα μάτια της ξεκάθαρη όταν η γριά σηκώθηκε από την αγκαλιά της και τη φίλησε στο μέτωπο. Δεν υπήρχαν λέξεις να αρθρώσει στο κατάξερο λαρύγγι της. «Το βιβλίο είναι δικό σου,» της είπε σιγανά καθώς ντυνόταν, «και θα λύσει τις απορίες σου. Κράτα το, δε θα αντέξεις να τα μοιραστείς με κανέναν και δε σε φοβάμαι ... μάνα.» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted December 30, 2006 Share Posted December 30, 2006 Αν και αρχικά παραξενεύτηκα που είδα να γράφεις ιστορία τρόμου, μιας και σ' έχω συνηθίσει σε άλλο στυλ, η ιστορία σου με κέρδισε, Κιάρα. Μου άρεσε η σχεδόν μακάβρια απονομή δικαιοσύνης, καθώς και το βασικό ερώτημα που μένει στο τέλος: αλήθεια, άξιζε τον κόπο; Σχεδόν μπορούσα ν' ακούσω το χαιρέκακο "μουαχαχα" που θα 'βγαινε απ' τη γριά σε κάθε βήμα της πρωταγωνίστριάς σου... Εξαίσια δουλειά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lithonis Posted December 31, 2006 Share Posted December 31, 2006 Τις ιστορίες τρόμου τις θεωρώ πολύ ιδιάζουσες. Συνήθως έχουν πολύ αίμα και βία σε βαθμό κουραστικό και ανούσιο. Αυτές δεν μου αρέσουν καθόλου και δεν μπορώ να πω ότι με τρομάζουν. Όπως καταλαβαίνεις αρχικά ήμουν λίγο προκαταλημένος για την ιστορία σου. Με κέρδισε όμως σιγά - σιγά καθώς δεν ομοίαζε διόλου με τις προαναφερθείσες. Όσο προχωρούσε η ιστορία, άφηνε την αίσθηση ότι κάτι κρύβεται στις σκιές και θα επιτεθεί την κατάλληλη στιγμή. Ήταν αδύνατο να προχωρά ο αναγνώστης στον κόσμο σου και να μην γυρίζει συχνά πυκνά το κεφάλι του για να δει τι τον ακολουθεί. Και ναι το τέλος ήταν φοβερό. Η αποκάλυψη. Τίποτα δεν κρυβόταν στις σκιές. Ήταν πάντα μαζί μας και μας ακολουθούσε σε κάθε βήμα. Καλογραμμένη και προσεγμένη ιστορία που αδικείται πιστεύω από τον περιορισμό μεγέθους. Αν ήταν ποιο ελεύθερη θα προσέφερε περισσότερες ανατριχίλες. Προσωπικά θα ήθελα να δω περισσότερα πράγματα και για το βιβλίο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 1, 2007 Author Share Posted January 1, 2007 Ευχαριστώ πολύ παιδιά για τα καλά σας λόγια, αν και προσωπικά πιστεύω πως θέλει πολύ δουλειά ακόμα η συγκεκριμένη ιστορία , δεν έχει σημασία, πάντα είναι όμορφο να φτιάχνεις κάτι που αρέσει στους άλλους Χριστίνα μου, κι εγώ εντυπωσιάστηκα το ομολογώ και τρόμαξα λιγάκι στο τέλος γιατί δεν ήξερα από που ακριβώς βγήκε αυτό το πράγμα. Βασικά ξεκίνησα κι έγραψα μια ιστορία, γενικώς, και μετά, όταν χρειάστηκε να τη χαρακτηρίσω είδα πως ήταν τρόμου ... χμμμ... περισσότερο απλά για να την βάλω στην κατάλληλη βιβλιοθήκη. Lithonis, κι εγώ θα ήθελα να ξέρω λίγο περισσότερα για το τι γράφει μέσα το βιβλίο (λίγο όμως γιατί δε μαρέσει κι η ιδέα να τα ξέρω και όλα πια ... μπρρρ ) και σίγουρα είναι ένα από τα σημεία που θα αναδιοργανώσω όταν θα την ξαναπιάσω. Για το μέγεθος δεν το έχω σκεφτεί ακόμα για να είμαι ειλικρινής, αλλά ίσως θέλει όντως κάτι ακόμα κάπου στη μέση. Και πάλι ευχαριστώ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted January 1, 2007 Share Posted January 1, 2007 Λένε πως οι χειρότεροι εφιάλτες δεν είναι αυτοί που έχουν τέρατα και άλλα τρομακτικά πράγματα "that go bump in the night" αλλά εκείνοι όπου κάτι πολύ οικείο, πολύ καθημερινό και δεδομένο, άτομο ή κατάσταση, ξαφνικά μεταστρέφεται σε κάτι διαβολικό. Πόσο μάλλον όταν αυτό το κάτι είναι το ίδιο το παιδί το οποίο μόλις γέννησε μια γυναίκα. Αυτό το σημείο με πάγωσε στην ιστορία σου, και αυτό το σημείο είναι και το πιο τρομακτικό και το πιο "ωραίο". Παρ'όλο που δεν κατάλαβα τι ακριβώς έκανε η γριά - αν και μου το εξήγησεις στην τελευταία συνάντηση - όλη η ιστορία είναι άρτια γραμμένη όπως πάντα, με αυτή την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και ιδιαίτερο στυλ που συχνά έχεις στις ιστορίες σου αφού όλες συμβαίνουν στον ίδιο κόσμο. Κάτι ανάμεσα σε παραμύθι, θρύλο, μυθοπλασία με μια ιδιαίτερη Ελληνική αίσθηση που χωρίς να είναι εμφανώς Ελληνική κάπου, παραπέμπει στα ιδιότυπα Ελληνικά παραμύθια τα οποία ξέρουμε όλοι. Στο έχω ξαναπεί πως γράφεις αμιγή Ελληνική φαντασία, χωρίς να είναι "ελληναράδικη" με τίποτα. Εννοείται λοιπόν πως η ιστορία αυτή μου άρεσε πάρα, μα πάρα πολύ. Μάλιστα το τρομακτικό τέλος γίνεται ακόμα πιο αποτελεσματικό και παγερό, γιατί η υπόλοιπη ιστορία δεν είναι τρόμου. Έχει χιούμορ - όπως στο σημείο που λες οτι η κοπελιά δεν ξέρει από ποιον έχει μείνει έγκυος. Το σημείο αυτό "γείωσε" την ιστορία κάνοντάς την έτσι ακόμα πιο αληθοφανή και πειστική και πραγματική! Φυσικά αναρωτιέμαι και γω τι στο καλό έλεγε το βιβλίο και γιατί ήταν τόσο πολύ σημαντικό. Με έξυπνο τρόπο αποφεύγεις να το αποκαλύψεις κάνοντας έτσι τον όλο κόσμο της ιστορίας, που είναι μικρή σε μέγεθος, να φαίνεται μεγαλύτερος και πλουσιότερος, σαν να έχει υπάρξει ένα πολύ μεγάλο "πριν" το οποίο το αφήνεις στη φαντασία του αναγνώστη. Εμένα με έκανες να αισθανθώ πως είχα διαβάσει κάτι πολύ μεγαλύτερο! Οι δυο πρωταγωνίστριες μου άρεσαν βέβαια και σαν ιδιαίτερο στοιχείο μου άρεσε πως καμμιά από τις δύο δεν είναι απόλυτα καλή ούτε απόλυτα κακή. Αποχρώσεις του γκρίζου αμφότερες και γι'αυτό και πιο "τρισδιάστατες" (Η Γριά βέβαια πολύ πιο γκρίζα από την άλλη γυναίκα). :tongue: Ελπίζω κάποια στιγμή να γράψεις κάτι σαν "συνέχεια" της ιστορίας κυρίως γιατί έχω λυσσάξει να μάθω τι έλεγε αυτό το #$%$#-βιβλίο τελικά! ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted January 1, 2007 Share Posted January 1, 2007 Μια αρκετά όμορφη και περίεργη ιστορία. Μας καλύπτει τα βασικά ερωτήματα, ενό αυτό που θέλει να μάθει η πρωταγονήστρια, περνάει τελείως στο ντούκου. Μου άρεσε αρκετά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
araquel Posted January 5, 2007 Share Posted January 5, 2007 (edited) moi μου άρεσε επίσης πολύ αυτή η ιστορία. πέρα από το βιβλίο (που και εγώ ψήνομαι να μάθω τι έκρυβε μέσα του- μήπως μια άλλη ιστορία να το διερευνά εμμέσως? έστω να το αναφέρει? κάτι...? please? pretty please with cream on top?), εκ των υστέρων μου άρεσε πολύ το τέλος. όχι μόνο ως ιδέα (που μου είχε αρέσει από την πρώτη φορά που το είχα διαβάσει), αλλά και ως γράψιμο, μόλις ολοκληρώνεται η σκηνή, τέλος. πέρα από τη συνειδητοποίηση της κατάστασης δεν διηγείσαι τίποτα, κάποια αντίδραση, κάτι... αρχικά δεν μου είχε αρέσει, μου είχε φανεί απότομο, αλλά η γεύση που μου άφησε ήταν πολύ ωραία. (καλή ώρα, όταν μιλούσαμε για το σκοτεινό πύργο του κινγκ και λέγαμε για το τέλος της ιστορίας και το τέλος τέλος, το δεύτερο που στερεί από τον αναγνώστη την απορία, την αγωνία ενδεχομένως...) τέλος πάντων, για ποιο λόγο να τα αναφέρω όλα αυτά? επειδή, μέσα σε λίγες λέξεις, κατάφερες να με κολλήσεις και να διαβάζω πιο κάτω με αυξανόμενη αγωνία... αφού τη γλίτωσε εδώ, από πού θα της έρθει? τι? τη γλιτώνει ακόμα? μήπως θα τη γλιτώσει γενικότερα? αν και από όσο διάβασα στα σχόλια, δεν είναι ο τομέας που κυρίως δραστηριοποιείσαι (ναι, οκ, ακόμα δεν έχω διαβάσει όλα τα κείμενα όλων...), u did a damn good job here! (ζωγράφισες...) (((((πολλές παρενθέσεις για να τονίσει την υποκειμενικότητα της άπηψης εδώ) παρόλα αυτά, το προηγούμενο κείμενό σου για το διαγωνισμό νοεμβρίου -νομίζω- το είχα βρει απίστευτα πιο τέλειο...))))) Edited January 9, 2007 by araquel Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 6, 2007 Author Share Posted January 6, 2007 Σας ευχαριστώ πολύ που διαβάζετε και σχολιάζετε Διονύση δε μπορώ να σου περιγράψω πόσο χαίρομαι κάθε φορά που βλέπεις στον κόσμο μου κάτι για το οποίο έχει γίνει πολύ δουλειά. Και φυσικά δεν εννοώ πως στην συγκεκριμένη ιστορία έχει γίνει πολύ δουλειά για να φανεί, γιατί κάθε άλλο, την έγραψα αρκετά πρόχειρα και δεν την έδωσα και την αξία που ίσως της αναλογούσε. Month, αν και είσαι λιτός είσαι πολύ περιεκτικός. Αυτό που έχεις πιάσει εδώ είναι κάτι που γενικά το κάνω επειδή μου αρέσει κι όταν το συναντώ αλλού. Άλλο να είναι αυτό που αφορά τον πρωταγωνιστή κι άλλο αυτό που αφορά τον αναγνώστη. Υποθέτω ταυτίζεσαι κι έτσι, όμως έχει μια διαφορετική εξέλιξη το πράγμα και συνήθως γίνεται καλύτερο, έχει μεγαλύτερη μαεστρία δηλαδή κατ εμέ, αν ο συγγραφέας καταφέρνει σε ένα μεγάλο κείμενο να ικανοποιεί την περιέργεια του ήρωά του αλλά όχι και του αναγνώστη. Ελπίζω πως θα το καταφέρω κάποτε κι αυτό (στην τελική όλα δουλειά δε θέλουν? ) Araquel, μου αρέσουν αυτά τα τέλη. Δεν πολυχωνεύω τον επίλογο όταν δεν υπάρχει κάτι όμορφο/συγκλονιστικό να ειπωθεί, κάτι που που τελοσπάντων να σου αλλάξει κατά κάποιον τρόπο την γενικότερη όψη της ιστορίας. Δεν είχα κάτι τέτοιο να πω εδώ, τα πράγματα ήταν καθαρά, το πλήρωσε και τέλος. Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε αλλά χαίρομαι ακόμα περισσότερο που σου άρεσε περισσότερο η άλλη Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted January 6, 2007 Share Posted January 6, 2007 Σαφως και δεν της έδωσες την αξια που της αναλογεί κυρία μου! Στο λεγα απο την πρώτη στιγμή :tongue: Η ιστορία μου άρεσε πάρα πολύ, και κέρδισε ακόμα περισσότερους πόντους απ αυτό το τέλος...Ακριβώς επειδή δε μας έχεις συνηθίσει σε αυτα, με κατατρόμαξες κυρία μου!!! Περίμενα να έρθει να της ζητήσει την κόρη μερικά χρόνια μετά or something, όχι αυτό το τέλος! Δε δίνεις κάποιο στοιχείο που να τοποθετεί την ιστορία στα Νησιά απαραίτητα, αλλά νομίζω ότι θα ταιριαζε μια χαρά εκεί μέσα ;) Προσθέτει κάτι παραπάνω στον κόσμο, και γι αυτο και μονο, αξίζει να της δώσεις περισσότερη σημασία! Τώρα απο διορθώσεις...δεν βλέπω να θέλει κάτι τρομερό, ή τουλάχιστον όχι κατι που αν το διορθωνες δε θα χάλαγε την ιστορία. Είναι μια μικρή ιστορια, μας τη δίνεις όλη μέσα στο κείμενο, αφήνει τη γεύση που αφήνει...Δε θα έκοβα, ούτε θα πρόσθετα κάτι απο άποψη νοήματος - τώρα, απο άποψη απόδοσης, μπορεις να κάνεις ό,τι θες, εσυ εισαι η συγγραφέας άλλωστε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted February 5, 2007 Share Posted February 5, 2007 Τι έγινε? Ποιός έσβησε τα φώτα? Ποιος είναι ο καλύτερος συγγραφέας τρόμου στο ΣΦΦ? Η Νίεννορ? Σίγουρα? Σίγουρα έ? ΓΜΤ. Σε πιο σοβαρή φάση, νομίζω κάπου έχασα 2-3 δευτερόλεπτα μεχρι να καταλάβω τι με χτύπησε. Δεν έχω τίποτα αρνητικό να γράψω εδώ, οι ιδέες είναι ιδιοφυής, το γράψιμο είναι spot on και το τέλος απλά τσάκισε κόκκαλα. Απαιτώ και άλλες ιστορίες! (This is a return critique for ''Joyville''). Review Collective. Semper Fi! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted February 5, 2007 Author Share Posted February 5, 2007 Χαχαχα, υπερβάλεις μίστερ αλλά χαίρομαι πολύ που σου άρεσε Υ.Γ. Λες να την καταφέρουμε τη "σέχτα"? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted February 5, 2007 Share Posted February 5, 2007 (edited) Η σκοτεινη πλευρα του σφφιωνισμου... Ειστε σφφιωνισται,κυριες και κυριοι.Υπουλοι συνομωται. Λοιπον ναι,κι εμενα μου αρεσε.Δεν θα κατσω να πω οτι ειπαν οι προλαλησαντες.Εξαλλου η Νιενορ εχει καλη γραφη.Αυτο που δεν μου αρεσει συνηθως-και το εχουμε συζητησει κατ'ιδιαν-ειναι το οτι ειναι ψιλοξενερωτες ιστοριες για το γουστο μου.Για να μην αναφερω καποιους τιτλους που μου χτυπησαν ασχημα. Ομως εδω εχουμε μια ιστορια που συνδυαζει Νιενορ με μελδοκιο.Ανειπωτο τρομο που δεν μπορω να περιγραψω.Και η μικροσκοπικη γρια ειναι τρομακτικ,μου βγαζει κατι απο ιστοριες συγγραφεων λατινικης αμερικης με γερους που μικραινουν και μικραινουν...Α,και καλυτερα που δεν μαθαινουμε για το βιβλιο.Το μυστηριο ειναι ολο το ζουμι. Edited February 5, 2007 by heiron Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted February 6, 2007 Share Posted February 6, 2007 Εγώ που είμαι λίγο σπαστική μπορώ να ρωτήσω κάτι; Γιατί μετά τη γέννηση του παιδιού, αυτό μεγάλωσε αυτόματα και ξανάγινε γέρικο; Θα καταλάβαινα την μετεμψύχωση ή μάλλον τη μεταφορά της ψυχής της γριάς στο μωρό (βλέπε Άλια στο Ντιουν), αλλά τι χρειάζεται το νέο κορμί, αφού μέσα σε λίγα λεπτά το ξανάκανε γέρικο; Κάτι μου διαφεύγει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted February 8, 2007 Author Share Posted February 8, 2007 Δεν ήταν το νέο κορμί αυτό που χρειαζόταν, ήταν τα χρόνια που θα ζούσε το παιδί. Μου αρέσουν κι εκείνες οι αιώνιες νέες που φυλάνε τη νιότη τους ρουφώντας την από άλλους, απλά αυτή εδώ δεν ανήκει σε τούτες. Άλλο ξόρκι Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted February 8, 2007 Share Posted February 8, 2007 Ωωωω! Όταν γράφουμε τέτοια πράγματα, τραβάμε τους φίλους μας από το μανίκι του msn και τους ζητάμε να τα διαβάσουν, Κιάρα! Πάλι καλά που τη σχολίασαν άλλοι, αλλοιώς θα μου είχε ξεφύγει. Μοιράζομαι τον ενθουσιασμό του Northerain γι αυτή την ιστορία. Είναι πραγματικά πετυχημένη, έχει φοβερή ιδέα και είναι πολύ καλογραμμένη. Ανατρίχιασα. Για μένα αυτό είναι το ζητούμενο του τρόμου. Κλαπ-κλαπ. Παρατηρησούλες: Δεν μου αρέσει που το 'προς' από το 'προς γνώση και συμμόρφωση...' είναι έξω από τα italics. Θέλω να είναι μέσα, κι αυτό. Επίσης, η επιλογή της λέξης 'οίκημα' για το μέρος στο οποίο γεννά η γυναίκα μου φαίνεται λίγο απρόσωπη/στεγνή, δεν ταιριάζει με τον ζεστό, παραμυθικό/φολκλορίζοντα λόγο που χρησιμοποιείς στο υπόλοιπο διήγημα. [Και μ' αρέσει πολύ, πολύ ο λόγος σου, σου το έχω ξαναπει και σε άλλες δουλειές σου] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rhapsody Posted February 10, 2007 Share Posted February 10, 2007 Πραγματικά πάρα πολύ ωραία ιστορία, καλογραμμένη, πανέμορφη. Έχει την κατάλληλη ατμόσφαιρα και βασίζεται σε μια πολύ καλή και ενδιαφέρουσα ιδέα. Το τέλος είναι εξαιρετικό, έμεινα αρκετά και το σκεφτόμουν όταν το διάβασα στην αρχή. Δεν έχω τίποτα αρνητικό να σχολιάσω εδώ, και πάλι μπράβο για την πολύ πετυχημένη ιστορία Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
darky Posted June 1, 2007 Share Posted June 1, 2007 Μια αρκετά όμορφη και περίεργη ιστορία. Μας καλύπτει τα βασικά ερωτήματα, ενώ αυτό που θέλει να μάθει η πρωταγωνήστρια, περνάει τελείως στο ντούκου. Με άρεσε αρκετά. όπως τα λέει ο κύριος(διόρθωσα και κανά δυο ορθογραφικά). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted March 6, 2010 Share Posted March 6, 2010 Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να είναι πολύ περισσότερο τρομακτική, αλλά νομίζω έτρεξες αρκετά από την ώρα που τσιμπάει το βιβλίο κι έπειτα (δηλαδή πάνω-κάτω εκεί που ξεκινάει ο τρόμος ). Πχ βρισκόμαστε πολύ ξαφνικά από το καράβι (το οποίο βρήκε πολύ εύκολα) στην καινούρια ζωή (εγκυμοσύνη, νέος άντρας). Η αλλαγή του βρέφους στο τέλος ήταν κάπως περίεργη/ακατανόητη/ανεξήγητη. Θα ήθελα να υπήρχε ένα πιο στέρεο υπόβαθρο σχετικά μ’ αυτό το τελευταίο. Όντως πάντως, το φινάλε είναι αρκετά τρομακτικό/φρικτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted March 28, 2010 Author Share Posted March 28, 2010 Ευχαριστώ πολύ dagon που τη διάβασες Αυτή η ιστορία δε γράφτηκε εξαρχής σαν ιστορία τρόμου, έλεγα και παραπάνω: Βασικά ξεκίνησα κι έγραψα μια ιστορία, γενικώς, και μετά, όταν χρειάστηκε να τη χαρακτηρίσω είδα πως ήταν τρόμου ... χμμμ... περισσότερο απλά για να την βάλω στην κατάλληλη βιβλιοθήκη. επομένως, σαφέστατα έχει απόλυτο δίκιο σε ότι λες κι αν την έπιανα να την ξαναγράψω σαν ιστορία τρόμου αμιγώς αυτή τη φορά θα την έγραφα πολύ διαφορετικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.