Nienor Posted December 17, 2006 Share Posted December 17, 2006 (edited) Graham Joyce. Δεν έχω να πω και πολλά για τον κύριο. Ένα σημαντικό ίσως: κάθε φορά που τελείωσα βιβλίο του με άφησε άυπνη δυο τρία βράδια. Από τα πλέον γνωστά του και μεταφρασμένα στα ελληνικά: Η νεράιδα των δοντιών, Ρέκβιεμ, Σκοτεινό ημερολόγιο. Βιβλιογραφία Συζητήστε ελεύθερα Υ.Γ. Περιμένουμε και συνεντευξη από τον κύριο όπως θα έχετε πληροφορηθεί εδώ οι περισσότεροι Edited December 17, 2006 by Nienor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 17, 2006 Share Posted December 17, 2006 Με ποιο βιβλίο θα μου πρότεινες να ξεκινήσω Κιάρα. Έχω διαβάσει μόνο μια σύντομη ιστορία του κυρίου το "Κατ'αρχάς πιάσε το δαίμονά σου" που δε μου γέμισε το μάτι, αν και είχε ενδιαφέρον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted December 17, 2006 Share Posted December 17, 2006 Εγώ κυρία κυρία εγώ! Λοιποοοον. Ειδικά εσένα Μιχάλη, θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις με τη Νεράιδα των δοντιών. Μετά το Ρέκβιεμ. Το σκοτεινό ημερολόγιο κατά τη γνώμη μου έχει κάποια προβληματάκια, προβλήματα που δεν τα είδα επουδενι στα άλλα του και μου κάνει εντύπωση... Αλλά αυτη η νεράιδα...μπρρρ. Θα ήθελα να ακουσω μερικες αντρικες γνωμες γι αυτο το βιβλιο, όσοι το χετε διαβάσει...Είναι αρκετά αρσενικό το θέμα, όπως και να το κάνουμε... Το Ρέκβιεμ πάλι ήταν πιο Unisex . Αλλά γενικά, το πιο ιδιαιτερο που έχω παρατηρήσει με τον Τζόυς είναι αυτό το ταλέντο που έχει να περιγράφει το ίδιο καλά αντρικούς και γυναικείους χαρακτήρες. Και μ αυτόν ήταν που συνειδητοποίησα ότι όχι, το να είσαι άντρας δε σημαίνει ότι περιγράφεις καλά αντρικούς χαρακτήρες απαραίτητα :tongue: Ένα άλλο απιστευτο βιβλιο ήταν το Facts of life!! Eκεί ο άνθρωπος δίνει ρέστα, και ειδικά ως προς το "πώς γραφετε για γυναικείους χαρακτηρες όταν είστε άντρας" Επίσης, έχει ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον μπλογκ! Αύριο που θα είμαι στο δικό μου pc θα σας τα αναλύσω περαιτέρω, καθώς έκανα ερευνα για τη συνέντευξη ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted December 17, 2006 Author Share Posted December 17, 2006 Μιχάλη μου κι εγώ της ίδιας γνώμης είμαι, με τη νεράιδα των δοντιών. Εγώ ξεκίνησα με το ρέκβιεμ και μετά έκανα να ξαναδιαβάσω καιρό (μπρρρρ.....) Όντως οι χαρακτήρες του είναι Μαρτινικοί , ας πούμε, κι αν συνυπολογίσεις αυτό με το γεγονός πως τα βιβλία είναι τρόμου-θρίλερ μαζί τα κάνει ακόμα πιο δυνατά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
I robot Posted December 18, 2006 Share Posted December 18, 2006 αντρικη γνωμη :Ρ Εχω διαβασει μονο τη Νεραιδα των Δοντιων (2 φορες) ειναι οντως καλο βιβλιο και πολυ καλογραμενο Τωρα οσο αφορα το "αντρικο" του θεματος, το εχω ακουσει και απο φιλες που το προτεινα... Ναι, φανταζομαι πως μπορει να το πει κανεις ετσι αν σκεφτει πως το στορυ περιστρεφεται γυρω απο την ενηλικιωση ενος αγοριου. Ομως νομιζω πως πανω απολα η Νεραιδα των Δοντιων ειναι ουσιαστικα μια πολυ ομορφη παραβολη για το χασιμο της παιδικης αθωοτητας. Και αυτο ειναι θεμα για αγορακια και κοριτσακια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted December 18, 2006 Share Posted December 18, 2006 Χεχε, ναι, όντως, το θέμα είναι και για τα δύο φύλα, αλλά η οπτική γωνία είναι ενός αγοριού, και αγγίζει θέματα που...δεν ξέρω, το στερεότυπο τα έχει θέσει ως θέματα που δεν απασχολούν συνήθως τους άντρες αν θέλουν να λέγονται άντρες :tongue: Φυσικά και είναι στερεότυπο, και ως τετοιο δεν ισχύει πάντα, γι αυτό και ήθελα και αντρικές γνώμες άλλωστε . Δηλαδή...χμ, ας κάνω εναν παραλληρισμό με την παράσταση "2" του Παπαθανασίου (δεν ξέρω πόσοι την είδατε τελικά βέβαια). Το θέμα της παράστασης ήταν η μοναξια, η αποξένωση, κτλ αλλά απο αντρική οπτική γωνία. Και συνειδητοποίησα βλέποντας την παράσταση, ότι αυτή η οπτική γωνία είναι σπάνια τελικά...Δεν εμφανίζεται τόσο ξεκάθαρα στην τέχνη (τουλάχιστον σε ό,τι εχω δει εγώ για να ακριβολογώ). Θυμάμαι που έβλεπα την παράσταση και ένιωσα εκτός . Και έτσι έπρεπε να νιώσω, γιατί εντέλει, δεν ειμαι άντρας :tongue: Και κει ήταν που άρχισα να σκέφτομαι... Το ίδιο έπαθα λοιπον και με τη Νεράιδα. (Αλλά και με πολλά σημεία και στο Ρέκβιεμ). Είδα την αντρική πλευρα κάποιων πραγμάτων. Και συνειδητοποίησα ότι είναι κάτι που δεν το βλέπω συχνά στη λογοτεχνία (βέβαια εδώ πρέπει να πω ότι δεν έχω διαβάσει Μπουκόφσκι :tongue:) Οπότε, γενικά, κάπου αναρωτιέμαι τι παιζει με αυτό το στερεότυπο. Κάπου στο Ρέκβιεμ, ο κεντρικός χαρακτήρας (άντρας) ωρύεται ότι οι γυναίκες δε μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να βλέπεις μια νέα κοπέλα, με τις φουστιτσες της και τα στητά στήθη κτλ κτλ, τι παρορμήσεις προκαλεί αυτό το θέαμα, πόσο μπορεί να σε εκτροχιάσει κτλ κτλ. Και σκεφτόμουν ότι αυτό είναι κάτι που το έχω πετύχει πολύ λιγες φορές στη λογοτεχνία. Το να το λες, έτσι ανοικτά. Αυτη η αντρική φωνή μέσα από τους χαρακτήρες, η καθαρά σωματική, που όμως είναι πολύ σημαντική τελικά, οπότε...γιατί δεν είναι πιο διαδεδομένη; Γιατί το έχω πετύχει τόσες λιγες φορες; (Για την ακρίβεια, ο μονος που το έχω πετυχει που μου έρχεται αυτη τη στιγμή είναι ο Κινγκ). Μήπως τελικά ως επι το πλειστον ισχύει αυτό το στερεότυπο και κάτι τέτοια δεν αναφέρονται; Δεν είναι για γυναικεία αυτια και καλα; I m runting :tongue: Πειτε κι εσεις γνώμες Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
I robot Posted December 18, 2006 Share Posted December 18, 2006 Χεχε, ναι, όντως, το θέμα είναι και για τα δύο φύλα, αλλά η οπτική γωνία είναι ενός αγοριού, και αγγίζει θέματα που...δεν ξέρω, το στερεότυπο τα έχει θέσει ως θέματα που δεν απασχολούν συνήθως τους άντρες αν θέλουν να λέγονται άντρες :tongue: Φυσικά και είναι στερεότυπο, και ως τετοιο δεν ισχύει πάντα, γι αυτό και ήθελα και αντρικές γνώμες άλλωστε . Δηλαδή...χμ, ας κάνω εναν παραλληρισμό με την παράσταση "2" του Παπαθανασίου (δεν ξέρω πόσοι την είδατε τελικά βέβαια). Το θέμα της παράστασης ήταν η μοναξια, η αποξένωση, κτλ αλλά απο αντρική οπτική γωνία. Και συνειδητοποίησα βλέποντας την παράσταση, ότι αυτή η οπτική γωνία είναι σπάνια τελικά...Δεν εμφανίζεται τόσο ξεκάθαρα στην τέχνη (τουλάχιστον σε ό,τι εχω δει εγώ για να ακριβολογώ). Θυμάμαι που έβλεπα την παράσταση και ένιωσα εκτός . Και έτσι έπρεπε να νιώσω, γιατί εντέλει, δεν ειμαι άντρας :tongue: αν μια παρασταση που μιλαει για τη μοναξια (δεν υπαρχουν διαφορετικες μοναξιες- διαφορετικες οπτικες υπαρχουν) δε σε αγγιξε σαν ανθρωπινο πλασμα (οποιοδηποτε εργο απευθυνεται στο φυλο σου, χεστο και παρατα το λεω εγω), τοτε μαλλον η παρασταση ηταν κακη ή τα στερεοτυπα στο μυαλο σου πολυ ισχυρα ;) Και κει ήταν που άρχισα να σκέφτομαι...Το ίδιο έπαθα λοιπον και με τη Νεράιδα. (Αλλά και με πολλά σημεία και στο Ρέκβιεμ). Είδα την αντρική πλευρα κάποιων πραγμάτων. Και συνειδητοποίησα ότι είναι κάτι που δεν το βλέπω συχνά στη λογοτεχνία (βέβαια εδώ πρέπει να πω ότι δεν έχω διαβάσει Μπουκόφσκι :tongue:) Οπότε, γενικά, κάπου αναρωτιέμαι τι παιζει με αυτό το στερεότυπο. Κάπου στο Ρέκβιεμ, ο κεντρικός χαρακτήρας (άντρας) ωρύεται ότι οι γυναίκες δε μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να βλέπεις μια νέα κοπέλα, με τις φουστιτσες της και τα στητά στήθη κτλ κτλ, τι παρορμήσεις προκαλεί αυτό το θέαμα, πόσο μπορεί να σε εκτροχιάσει κτλ κτλ. Και σκεφτόμουν ότι αυτό είναι κάτι που το έχω πετύχει πολύ λιγες φορές στη λογοτεχνία. Το να το λες, έτσι ανοικτά. Αυτη η αντρική φωνή μέσα από τους χαρακτήρες, η καθαρά σωματική, που όμως είναι πολύ σημαντική τελικά, οπότε...γιατί δεν είναι πιο διαδεδομένη; Γιατί το έχω πετύχει τόσες λιγες φορες; (Για την ακρίβεια, ο μονος που το έχω πετυχει που μου έρχεται αυτη τη στιγμή είναι ο Κινγκ). Μήπως τελικά ως επι το πλειστον ισχύει αυτό το στερεότυπο και κάτι τέτοια δεν αναφέρονται; Δεν είναι για γυναικεία αυτια και καλα; I m runting :tongue: Πειτε κι εσεις γνώμες Νομιζω ο λογος που δε το βλεπεις πιο συχνα ειναι γιατι δε το ζητανε οι ιστοριες που διαβαζεις Εχεις δει ομως τα πραγματα απο την πλευρα δολοφονων, βιαστων, πολεμιστων, ή ακομα και ξωτικων ή εξωγηινων... Αυτο δε σου κανει τοσο εντυπωση αλλα ειναι πολυ πιο ακραιο να βλεπεις μεσα απο τα ματια ενος κανιβαλου που τρωει ωμα ανθρωπινα συκωτια πχ απο οτι ενος αντρα που απλα κοιταζει μια γυναικα ερωτικα :Ρ (food for thought?) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted December 18, 2006 Share Posted December 18, 2006 αν μια παρασταση που μιλαει για τη μοναξια (δεν υπαρχουν διαφορετικες μοναξιες- διαφορετικες οπτικες υπαρχουν) δε σε αγγιξε σαν ανθρωπινο πλασμα (οποιοδηποτε εργο απευθυνεται στο φυλο σου, χεστο και παρατα το λεω εγω), τοτε μαλλον η παρασταση ηταν κακη ή τα στερεοτυπα στο μυαλο σου πολυ ισχυρα wink.gif Xμμ μαλλον δε με κατάλαβες, εννοούσα ότι μια χαρά με άγγιξε η παράσταση, απλά ήταν απο καθαρά αντρική οπτική γωνία, ε, και όπως και να το κάνεις, δεν ειμαι άντρας :tongue: Aλλα ας γυρίσουμε στη λογοτεχνία...Γιατί να μην το ζητάνε κάτι τέτοιο οι ιστορίες που διαβάζω; Δηλαδη...ποιο είδος ιστορίας απαιτεί εμβάθυνση στον αντρικό ψυχισμό; Νομίζω ότι είναι κάτι που "χωράει" παντου, ανάλογα και με το συγγραφέα. Δεν το περιορίζω μόνο στο σεξουαλικό κομμάτι (απλά το ανέφερα ως ένα παραδειγμα). Και διαπιστώνω ότι τελικά, δεν το βλέπω συχνά - στη φαντασία έστω, αλλά ούτως ή άλλως γι αυτό μιλάμε . Δηλαδη. Χμμμ έχουμε τόσους αντρικούς χαρακτήρες στη φαντασία, όλων των ειδών. Όλων των ηλικιών, όλων των επαγγελμάτων, όλων των προσωπικοτήτων. Αλλά! Ελάχιστοι απο αυτους τους χαρακτηρες μπορεσαν να μου μεταδώσουν τη σκέψη "χμμμ ώστε έτσι σκέφτεται τελικά ένας άντρας τύπου τάδε; λες;". Δεν υπάρχει συχνά εμβάθυνση...Τις περισσότερες φορές οι χαρακτήρες (άντρες και γυναίκες) εξυπηρετούν απλά την πλοκή και αυτο ήταν. Αν είσαι τυχερός, η πλοκή βγαίνει από τους χαρακτήρες τους. Αλλά...χμμμ κάτι λείπει τελικά διαπιστώνω, αυτη η εμβάθυνση, και στα δύο φύλα. Φυσικά, δεν ταιριάζει σε όλες τις ιστοριες κάτι τέτοιο, αλλά είναι δυνατόν να ταιριάζει σε τόσο λιγες; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted December 19, 2006 Share Posted December 19, 2006 Εγώ θα σου πρότεινα να διαβάσεις την υπόθεση του καθε βιβλίου και να πάρεις αυτό που σου φαίνεται πιο ενδοιαφέρον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
I robot Posted December 19, 2006 Share Posted December 19, 2006 (edited) Xμμ μαλλον δε με κατάλαβες, εννοούσα ότι μια χαρά με άγγιξε η παράσταση, απλά ήταν απο καθαρά αντρική οπτική γωνία, ε, και όπως και να το κάνεις, δεν ειμαι άντρας :tongue: Aλλα ας γυρίσουμε στη λογοτεχνία...Γιατί να μην το ζητάνε κάτι τέτοιο οι ιστορίες που διαβάζω; Δηλαδη...ποιο είδος ιστορίας απαιτεί εμβάθυνση στον αντρικό ψυχισμό; Νομίζω ότι είναι κάτι που "χωράει" παντου, ανάλογα και με το συγγραφέα. Δεν το περιορίζω μόνο στο σεξουαλικό κομμάτι (απλά το ανέφερα ως ένα παραδειγμα). Και διαπιστώνω ότι τελικά, δεν το βλέπω συχνά - στη φαντασία έστω, αλλά ούτως ή άλλως γι αυτό μιλάμε . Δηλαδη. Χμμμ έχουμε τόσους αντρικούς χαρακτήρες στη φαντασία, όλων των ειδών. Όλων των ηλικιών, όλων των επαγγελμάτων, όλων των προσωπικοτήτων. Αλλά! Ελάχιστοι απο αυτους τους χαρακτηρες μπορεσαν να μου μεταδώσουν τη σκέψη "χμμμ ώστε έτσι σκέφτεται τελικά ένας άντρας τύπου τάδε; λες;". Δεν υπάρχει συχνά εμβάθυνση...Τις περισσότερες φορές οι χαρακτήρες (άντρες και γυναίκες) εξυπηρετούν απλά την πλοκή και αυτο ήταν. Αν είσαι τυχερός, η πλοκή βγαίνει από τους χαρακτήρες τους. Αλλά...χμμμ κάτι λείπει τελικά διαπιστώνω, αυτη η εμβάθυνση, και στα δύο φύλα. Φυσικά, δεν ταιριάζει σε όλες τις ιστοριες κάτι τέτοιο, αλλά είναι δυνατόν να ταιριάζει σε τόσο λιγες; Η ΕΦ ειδικα ασχολειται πιο πολυ με φιλοσοφικα θεματα. Γιαυτο ισως δε δινεται τοσο βαρος στους χαρακτηρες οσο σε αλλα ειδη λογοτεχνιας. Τι σημασια εχει αν εισαι ανδρας ή γυναικα οταν μιλας για το συμπαν; ή οταν εξεταζεις το ενδεχομενο, τα ανδροειδη να πρεπει να εχουν ισα δικαιωματα με εναν ανθρωπο; ή το ποσο θα αλλαξει την κοινωνια μας η χρηση των νανομηχανων; Βλεπεις, οταν εχεις να πεις μια ιστορια πρεπει να διαλεξεις τι θα αφησεις εξω και τι θα κρατισεις... αν βαλεις παραπανω πραγματα απο οσα πρεπει την πατησες... η διαφορετικη οπτικη ανδρα-γυναικας ειναι ακραια διαφορετικη μονο στο θεμα του σεξ ή των σχεσεων, οποτε αν η ιστορια σου δεν πραγματευεται κατι τετοιο, γιατι να εμβαθυνεις; Για να βαλεις τον αναγνωστη να διαβαζει 400 σελιδες εξτρα και να τον απομακρυνεις απο το θεμα σου; θέλεις να ταφτισεις τον αναγνωστη με την προβληματικη σου ή με τον χαρακτηρα σου; Στην ΕΦ υπερισχυει η προβληματικη παντως. Αυτα. Edited December 19, 2006 by I robot Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted December 20, 2006 Share Posted December 20, 2006 Mα για τη φαντασία μιλάω κυρίως...δεν ανεφερα ΕΦ γιατι όντως τα θέματά της είναι πιο θεωρητικά. Αλλά η φαντασία; Ο τρόμος; Τελοσπάντων, όμως, για να μένουμε on topic, απλά εννοούσα ότι αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που μου άρεσαν πάρα πολύ στο γράψιμο του Joyce - το ότι καταφέρνει πάρα πολύ καλά να πιάνει το εσωτερικό των χαρακτήρων του Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted January 12, 2007 Share Posted January 12, 2007 (edited) Τελείωσα χτες το Smoking poppy του ιδίου βεβαίως βεβαίως. Λοιπόν, όσο πάει ο κύριος αυτός ανεβαίνει στη λίστα με τους καλούς συγγραφείς! Το βιβλίο έχει ελάχιστα φανταστικά στοιχεία, αλλά έχει πάρα πολλά πραγματικά σε ανταπόδοση. Πάρα πολύ ωραία γραφή και ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Πρόκειται για έναν πατέρα ο οποίος μαθαίνει ότι η κόρη του- που έχει κόψει την επικοινωνία μαζί τους εδώ και δύο χρόνια - κρατείται σε μια φυλακή στην Ταϊλάνδη για λαθρεμπόριο οπίου και μπορεί να καταδικαστεί ακόμα και σε ισόβια ή θανατική ποινή. Ο ίδιος, μαζί με έναν φίλο - ή μάλλον ό,τι κοντινότερο έχει σε φίλο - και το γιο του - από τον οποίο είναι εξίσου αποξενωμένος - πηγαίνουν στην Ταϊλάνδη να τη βρουν. Είναι ένα βιβλίο που μιλάει κυρίως για το τι σημαίνει να είσαι πατέρας - αλλά όχι μόνο γι αυτό. Μιλάει και για τη φιλία, μιλάει για τις διαφορές ανατολής - δύσης, μιλάει για την Ταϊλάνδη - "δεν είναι καθρέφτης, είναι ένας σπασμένος καθρέφτης - ή μάλλον όχι, είναι η πίσω πλευρά ενός σπασμένου καθρέφτη και θα πρέπει να προσέξεις" , προειδοποιεί κάποιος τον ήρωα στην αρχή. Και βεβαίως, μιλάει και για το όπιο. Όχι τόσο για τα παράγωγά του (αν και έμαθα ότι το λάβδανο είναι όπιο διαλυμένο σε αλκοόλ) όσο για το καθαρό όπιο και κυρίως για το φυτό το ίδιο. Αλλά το κυριότερο θέμα είναι αυτό των ενδοοικογενειακών σχέσεων, και είναι ένα βιβλίο που αν το είχα διαβάσει νωρίτερα και αν είχε μεταφραστεί, θα έκανα απεργία πείνας μέχρι να το διαβάσουν οι δικοί μου :tongue: Αν και μπορώ να πω ότι ήταν εξίσου χρήσιμο και προς την αντίθετη κατεύθυνση, και χαίρομαι ιδιαίτερα που το διάβασα. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα! Btw, να ενημερώσω ότι έχω στείλει τις ερωτήσεις και τώρα περιμένουμε ;) Edited January 12, 2007 by trillian 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 16, 2008 Share Posted July 16, 2008 Διάβασα τη νεράιδα των δοντιών πριν 2 εβδομάδες. Πραγματικά πάρα πολύ καλό βιβλίο, φαινομενικά τρόμου, αλλά στην πράξη μια αλληγορία για το πώς η ενηλικίωση γαμάει τη ζωή όλων μας (μέσα από τη νεράιδα που φαίνεται κάτι σα συμβολισμός της φοβίας/γοητείας του πρωταγωνιστή για το σεξ). Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted July 18, 2008 Share Posted July 18, 2008 αντρικη γνωμη :Ρ Εχω διαβασει μονο τη Νεραιδα των Δοντιων (2 φορες) ειναι οντως καλο βιβλιο και πολυ καλογραμενο Τωρα οσο αφορα το "αντρικο" του θεματος, το εχω ακουσει και απο φιλες που το προτεινα... Ναι, φανταζομαι πως μπορει να το πει κανεις ετσι αν σκεφτει πως το στορυ περιστρεφεται γυρω απο την ενηλικιωση ενος αγοριου. Ομως νομιζω πως πανω απολα η Νεραιδα των Δοντιων ειναι ουσιαστικα μια πολυ ομορφη παραβολη για το χασιμο της παιδικης αθωοτητας. Και αυτο ειναι θεμα για αγορακια και κοριτσακια Φοβερο βιβλιο η Νεραιδα των Δοντιων! Ολοι χασανε την αθωοοτητα τους σε αυτην την ιστορια. Κι οχι μονο τα αγορια, αλλα και οι δυο κοπελες...Τωρα το τελειωσα και-πειτε με ανωμαλη-σχεδον δακρυσα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 19, 2008 Share Posted July 19, 2008 Φοβερο βιβλιο η Νεραιδα των Δοντιων!Ολοι χασανε την αθωοοτητα τους σε αυτην την ιστορια. Κι οχι μονο τα αγορια, αλλα και οι δυο κοπελες...Τωρα το τελειωσα και-πειτε με ανωμαλη-σχεδον δακρυσα Κι εμένα με άφησε κάπως αυτό το βιβλίο. Βοηθούσε βέβαια και το περιβάλλον, αλλά γενικά, σε βάζει στην ψυχή των χαρακτήρων και σε κάνει να νοιάζεσαι για αυτούς και τα όσα παθαίνουν Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
synodoiporos Posted July 19, 2008 Share Posted July 19, 2008 Nihilio : Διάβασα τη νεράιδα των δοντιών πριν 2 εβδομάδες. Πραγματικά πάρα πολύ καλό βιβλίο, φαινομενικά τρόμου, αλλά στην πράξη μια αλληγορία για το πώς η ενηλικίωση γαμάει τη ζωή όλων μας (μέσα από τη νεράιδα που φαίνεται κάτι σα συμβολισμός της φοβίας/γοητείας του πρωταγωνιστή για το σεξ). Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους. Dark desire : Φοβερο βιβλιο η Νεραιδα των Δοντιων! Ολοι χασανε την αθωοοτητα τους σε αυτην την ιστορια. Κι οχι μονο τα αγορια, αλλα και οι δυο κοπελες...Τωρα το τελειωσα και-πειτε με ανωμαλη-σχεδον δακρυσα Ωραία... μου λύσατε την απορία... δεν ξέρω γιατί αλλά ήμουν διστακτικός στο να το πάρω, μία στο ναι μία στο όχι (ακόμα)... τώρα, θα είναι στα αμέσως επόμενα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 19, 2008 Share Posted July 19, 2008 Στο μεταξύ είχα διαβάσει πέρσυ το σκοτεινό ημερολόγιο (κάτι που έχω ξεχάσει να αναφέρω) και το οποίο από ότι θυμάμαι ήταν αρκετά καλό, αν και κατώτερο της ΝτΔ. Έχει πάντως την ικανότητα να αναπτύσει πετυχημένα τους χαρακτήρες του και να μπλέκει το φανταστικό στην καθημερινότητά τους, αυτό του το αναγνωρίζω Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eric Draven Posted August 13, 2008 Share Posted August 13, 2008 Αν θέλετε 'καθαρή' δόση νεράιδας των δοντιών και τρόμου, τότε δείτε την ταινία Darkness Falls (σορυ, δεν θυμάμαι τον ελληνικό τίτλο). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nestor Posted November 12, 2008 Share Posted November 12, 2008 Τελείωσα και εγώ μέσα στο Σαββατοκύριακο τη Νεράιδα των Δοντιών. Μου άρεσε μπορώ να πω, και ένιωσα και μια συμπάθεια προς τον Σαμ. Ήταν στιγμές που έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται "σε καταλαβαίνω μεγάλε..έτσι είναι". Η περιγραφή της Νεράιδας νομίζω πως ήταν η αλληγορία της ενηλικίωσης και της μετάβασής του απο παιδί σε έφηβο. Ίσως να ήταν η δικαιολογία και η δική του προσωποποίηση των αλλαγών αυτών που όλοι ψάχνουμε όταν τις βιώνουμε. Η οπτική σίγουρα ήταν πιο κοντά σε αυτήν ενός αγοριού, και ίσως ξένισε τις γυναίκες αναγνώστριες γιατί προφανώς δεν έχουν βιώσει αυτές τις αλλαγές όπως περιγράφονται, αλλά ήταν και μια οπτική γνωστή στους άντρες. Δεν ξέρω πως θα μου φαινόταν ένα βιβλίο που να πραγματευόταν το ίδιο θέμα απο την οπτική ενός κοριτσιού, γραμμένο απο γυναίκα. Πολύ πιθανόν να με ξένιζε, αλλά σίγουρα θα "έβλεπα" αυτό το κάτι διαφορετικό, που τώρα ίσως να μην μπορώ καν να το υποψιαστώ. Μέσα στα επόμενα που θα αγοράσω είναι το Ρέκβιεμ, και το Indigo. Ελπίζω να σταθούν αντάξια των προσδοκιών μου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted November 12, 2008 Share Posted November 12, 2008 Όλο και κάποιος θα βρεθεί να πει ότι καλά τα λέει, ότι τα λέει αλλιώς απ' ότι τα κατάλαβα κτλ., αλλά μιας και το βρήκα, ας το δείτε κι οι υπόλοιποι: http://www.grahamjoyce.net/about/opinion/greeks.html Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted November 12, 2008 Share Posted November 12, 2008 Χαχα, το θυμάμαι αυτό το άρθρο! Εγώ πάντως είχα γελάσει πάρα πολύ Δε λέω ότι συμφωνώ απαραίτητα, αλλά αν προσπαθήσω να "μας" κοιτάξω από την οπτική γωνία που (φαντάζομαι ότι θα) έχει ένας άγγλος-μεν-αλλά-όχι-του-στερεότυπου τότε... Ναι, κάπως έτσι θα τα έβλεπα. (Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι αυτές οι εμπειρίες είναι και κάμποσα χρόνια πίσω... Αν μη τι άλλο, τα δρομολόγια των πλοίων έχουν βελτιωθεί λιγάκι :tongue:) Πάντως μην κρίνεις το ύφος του απ' αυτό το ποστ μόνο - κάπου έχει π.χ. ένα παρόμοιο κομμάτι για τη γενέτειρά του και τον κύκλο των γονιών του, όπου επίσης εκφράζεται "έξω απ' τα δόντια" ας το πούμε, περιγράφοντας ακριβώς το ίδιο συναίσθημα: εκτίμησης που έρχεται μέσω (και παρά) των ελαττωμάτων. (ή τουλάχιστον έτσι το είδα εγώ ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eric Draven Posted November 18, 2008 Share Posted November 18, 2008 Τελείωσα το INDIGO: ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ Υπόθεση: «Όλοι πιστεύουν ότι υπάρχει ένα χρώμα που το λένε Ίντιγκο, μέχρι να τους ζητήσεις να στο δείξουν. Κάποτε πίστευα κι εγώ ότι υπάρχει». Όταν καλείται να πάει στη Ρώμη ως εκτελεστής της διαθήκης του αποξενωμένου πατέρα του, ο Τζακ Τσέιμπερς, αρχίζει να μαθαίνει για τη μαγνητική προσωπικότητα του άντρα που τον είχε εγκαταλείψει σε ηλικία μόλις πέντε ετών και είχε αφιερώσει τη ζωή του στην αναζήτηση ενός ανύπαρκτου χρώματος. Η εξερεύνηση της ζωής του πατέρα του φέρνει στο προσκήνιο πολλά ερωτήματα. Ποιο ρόλο παίζει η ετεροθαλής αδερφή του, η όμορφη και αινιγματική Λουίζ; Ποιο ήταν το μυστικό του εκκεντρικού τρόπου ζωής του πατέρα του; Γιατί είχε καταστρέψει τόσες πολλές ζωές; Τι περιγράφει το μυστηριώδες χειρόγραφο που άφησε πίσω του; Καθώς ο Τζακ ακολουθεί τα ίχνη του πατέρα του και ερευνά τη σχέση του με μια παράξενη αποκρυφιστική οργάνωση, μαγνητίζεται από ένα νέο αλλά συνάμα τρομακτικό κόσμο, όπου η αλήθεια είναι εντελώς απρόσμενη… Χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα ότι θα χρειαστεί να ρισκάρει την ίδια του τη ζωή για να βρει τις απαντήσεις που ψάχνει, ο Τζακ θα παλέψει με δυνάμεις που δε μπορεί να ελέγξει: τη λαγνεία, την κακοβουλία και το πάθος για δύναμη. Και θα πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του για να μείνει ζωντανός. Σα βιβλίο δεν το βρήκα κακό, ίσα ίσα που πάντα απολαμβάνω τη γραφή του Γκράχαμ, αλλά σε σχέση με τα 2 προηγουμενα του "Σκοτεινο Ημερολόγιο" και "Νεράιδα των δοντιών" το βρήκα λίγο χειρότερο. Σίγουρα με συνεπήρε το μυστήριο του Ιντιγκο, μάλιστα οι περιγραφές του πατέρα του πρωταγωνιστή που βρίσκονται διάσπαρτες στο βιβλίο είναι απολαυστικές, αλλά στο τέλος με μια σχετικη ανατροπή που έχει,νομίζω ότι δε το δικαιώνει. Απ'την υπόθεση που σας έδωσα πιο πάνω κρατήστε την προτελευταία γραμμή και αυτό βασικά διαπραγματεύεται το βιβλίο. Σίγουρα ο πρωταγωνιστής δε θα παλέψει για τη ζωή του και σίγουρα δεν θα τρομάξετε με αυτο το βιβλίο. Θα σας ιντριγκάρει και θα σας δημιουργήσει μυστήριο όμως. Αυτά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nestor Posted November 18, 2008 Share Posted November 18, 2008 Μου φαίνεται πως θα αγοράσω και το Σκοτεινό Ημερολόγιο και το Ίντιγκο. Μόνο τη Νεράιδα των Δοντιών έχω διαβάσει και ελπίζω να με κρατήσουν όπως και αυτό κατά την ανάγνωση. Θα ποστάρω και γω την άποψη μου όταν με το καλό το διαβάσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
melkiades Posted December 9, 2008 Share Posted December 9, 2008 Τι να πω διαβασα κι εγω το INDIGO πριν μερικες εβδομαδες. Παρότι ο Graham Joyce ειναι απο τους αγαπημενους μου αυτο το βιβλιο πραγματικα με απογοητευσε. Σε σχέση με τα αλλα 3 που εχουν ηδη μεταφραστει ειναι με διαφορα το χειροτερο. Ενω η βασικη ιδεα ειναι ενδιαφερουσα νομιζω πως οι σελιδες περνούν χωρις να γίνεται κάτι ενδιαφέρον και το τέλος είναι χμ... μαλλον χλιαρο και αδιαφορο. Σίγουρα δεν είναι τρομακτικο ούτε έχεις και ιδιαίτερη αγωνία για τη συνεχεια. Περιμενω προς το παρον αυτο που υποτιθεται οτι θα μεταφραστει απο την Αγνωστη Κανταθ εδω και κανενα χρόνο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted October 30, 2009 Share Posted October 30, 2009 Τι έχετε να προτείνετε σε κάποιον που του άρεσε το ''Toothfairy''? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.