Μυθαστρία-Χαρακτήρες απ'το Σύμπαν μου.

[Naroualis]

Να κάω λίγο την κακιά: Με ενοχλεί λιγάκι η γωνία που κάνει το στομάχι με την κοιλιά της, εκεί που ακουμπάει το αριστερό της χέρι. Κάνει ένα V, που δεν είναι φυσικό. (Ε, εντάξει ούτε οτ δικό μου σχόλιο είναι φυσικό, αλλά μου αρέσουν τελά τέτοιες εικονογραφήσεις κι όταν έστω κι ένα τόσο δεν είναι τέλειο, με κάνει λίγο σπασικλάκι...)

[Nienna]

Σου είναι πιο εύκολο αυτό το στυλ, και φαίνεται. Σε αφήνει πιο ελεύθερο το ότι είναι δισδιάστατο, ενώ η προσπάθεια για τρεις διαστάσεις στα προηγούμενα φαίνεται να σε δυσκολεύει [μην τα παρατήσεις όμως, είναι διαολεμένα δύσκολο αλλά μετά από άπειρη προσπάθεια συμβαίνει, αλλοιώς δεν θα υπήρχε η Enayla ].

To αποτέλεσμα είναι καλύτερο όταν καταπιάνεσαι με αυτό το στυλ. Πιο "κινούμενο", πιο "υγρό". Πιο ελεύθερο. Πιο όμορφο, εν τέλει. Θέλω να δω κι άλλους χαρακτήρες έτσι. Το κάπως "πλαστικό" feel που είχαν τα άλλα δεν υπάρχει εδώ, τα μαλλιά πέφτουν ομαλά και φυσικά στους ώμους, το στήθος - αν και αφύσικα ψηλά, αλλά τι να σας κάνω που είστε κομιξάδες και που τόσα χρόνια εμείς οι γυναίκες σας εξαπατούμε με τα σουτιέν - πιο φυσικό, κτλ.

 

Άσε που τούτη εδώ είναι και ο τύπος μου σε πολλά πράγματα. Μπούκλες, μακρυά χρυσά μαλλιά, μια αθωότητα να πλανάται στον αέρα. I'd do her.

[Oberon]

Xέι, ευχαριστώ για όλα τα σχόλια. Και δεν τα είχα δει μερικά πιο πριν!

Ξεκινώντας ανάποδα:

 

Τhanks Αλίνα! Πράγματι το στυλ αυτό είναι πιο χαλαρό, πιο ρευστό - αν και όχι δικό μου ακριβώς βέβαια - και το πάω πολύ. Οι άλλες δύο εικόνες ετοιμάζονται. Όσο για την Οριάνα, αν έχεις διαβάσει τον πρώτο τόμο του Τζον Κάδμου, αλλά και τα κεφάλαια του 2ου τόμου που έχω βάλει, θα διαπιστώσεις πως θα κολακευόταν πολύ από το σχόλιό σου. Και όχι μόνο θα κολακευόταν...

 

Ευθυμία μου, έχεις δίκιο και δεν γίνεσαι σπασικλάκι καθόλου. Αυτού του είδους τις εικονογραφήσεις τις πάω και γω τρελά. Θα προσπαθήσω να διορθώσω το V γιατί όντως δεν χτυπάει καλά. Σ'ευχαριστώ που το πρόσεξες!

 

Boύλα, πράγματι μου πάει και το πάω. Με μαγεύει αυτό το art deco στυλ. Πάντα με μάγευε από τότε που πήγαινα στη Βακαλό. Αλλά δεν μπορώ να πω το γιατί ακριβώς. Ίσως είναι η ρευστότητα αλλά και ακρίβεια στη γραμμή που έλεγε και η Αλίνα πιο πάνω, το διακοσμητικό στοιχείο όπου πολλά εννοούνται χωρίς πλήρη ρεαλισμό, αλλά ούτε και εντελώς αφαιρετικά. Ή... απλώς με μαγεύει γιατί μου θυμίζει κάπως αγαπημένα εικονογραφημένα παραμύθια. Ποιος ξέρει;