Nihilio Posted December 23, 2006 Share Posted December 23, 2006 Και αν ναι ποια είναι; Ψάχνουμε τραγούδια με φανταστική θεματολογία από την ελληνική δισκογραφία. Το μόνο κομμάτι που μου έρχεται αυτή τη στιγμή είναι το Λαβωμένο Ξωτικό των Active Member Δάκρυα που κυλήσανε για σένα γίνανε τραγούδια λόγια που είχα ακούσει θυμωμένα ,ναι τα ακούω και εδώ. νύχτες που απ' τα ξίδια, στήναμε χορό με τα αγγελούδια έψαχνα στα σύννεφα τα μάτια σου κάπου να βρω. Έπαιρνα από πίσω το αίμα που 'τρεχε απ' τις πληγές σου μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου σου άπλωνα το χέρι να έρθεις λαβωμένο ξωτικό. Και εγώ θυμάμαι παντού να σε ψάχνω ξωτικό να δω αλήθεια αν είσαι όπως μου λέγανε κακό να αντικρίσω τα μάτια σου, το μαγικό σου βλέμμα που είχα ακούσει όποιος σε δει θα ποτίσει λεει ψέμα. Και θα πνίγει τα όνειρά του στη χαρά σου θα πουλάει απ' τη ζωή φτάνει να σέρνεται κοντά σου κι αν ναι θα τον φοβίζει η μοναξιά και ο χρόνος θα περνάει αργά και συνέχεια θα πονάει. Μα ποτέ δε μ' ένοιαξαν τα λόγια ξωτικό κρατούσα μέσα μου για χρόνια ένα θαμμένο μυστικό και μπορεί όταν θα σε δω αν ταιριάξει να σου πω για ποιο λόγο εγώ ψάχνω τόσα χρόνια να σε βρω. Και ακολουθώ το αίμα που τρέχει απ' τις πληγές σου χωρίς ποτέ να ζητιανεύω λίγο απ' τις χαρές σου χωρίς να θέλω να χαρώ κάτι κλεμμένο ίσως μπορεί εγώ να ξέρω γιατί τρέχεις λαβωμένο. Και σκεπάζω τις σταγόνες απ' το αίμα σου καλά αν σε βρούνε πληγωμένο για' μένα θα' ναι αργά ποτέ δε θα μπορέσω εγώ τα μάτια σου να δω και θα χαθώ χωρίς να ξέρω αν αγαπώ Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου σ' έχει προδώσει το αίμα που κυλάει ξωτικό. Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό και εγώ σ' ακούω παντού, μη φοβάσαι είμαι εδώ. Το μυστικό μας λοιπόν το κρατάω καλά κρυμμένο συνέχισε να τρέχεις να γυρνάς κυνηγημένο και εγώ θα 'μαι εκεί πίσω από σένα μια βαριά αναπνοή να μας σκεπάζει σαν ομίχλη και μπορεί όποιος ψάχνει να σε βρει και δεν ξέρει γιατί τα σημάδια που αφήνεις δεν θα δει, θα χαθεί μα εγώ σε ακούω καλά, φοβισμένο μου μοιάζεις για πρώτη φορά ξωτικό δε με τρομάζεις. Και είμαι εδώ το χέρι μου σου απλώνω παίρνω κουράγιο και μπορώ και μετανιώνω για όλα εκείνα που είχα πει στα βαριά δήθεν τραγούδια που δεν μοιράστηκα κρασί με τα αγγελούδια. Τώρα μπορώ να σου πω όταν θα σε δω πως μες τα μάτια σου εγώ ψάχνω καιρό λίγη απ' τη φωτιά, λίγο από το παραμύθι και λίγο αγάπη να με σώσει από τη λήθη Γι' αυτό θάψε όλες τις ψεύτικες χαρές σου έχω σκεπάσει όλο το αίμα απ' τις πληγές σου βάλε όλα τα άστρα του ουρανού για νυφικό και έλα μαζί μου λαβωμένο ξωτικό. Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου μοιάζει η νύχτα να κερνάει με χαρά το κακό. Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό είσαι κοντά μου το νιώθω λαβωμένο ξωτικό. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted December 23, 2006 Share Posted December 23, 2006 Μια στροφή από το τραγούδι "Μέσα απ' το Σκοτάδι" των De Facto λέει: Κάθε φορά που ξυπνάς στα όνειρα κάποιου άλλου...κι ένας μεγάλος πράσινος δράκος πάνω σου πετάει... πετάει... και σε καίει! Σοβαρά τώρα, δε ξέρω κανένα τέτοιο τραγούδι. Ίσως βρεις κάτι στα δημοτικά; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 23, 2006 Author Share Posted December 23, 2006 Επίσης τώρα θυμήθηκα ένα κομμάτι από άλλο ραπ συγκρότημα, τους Νεβμα, το "Ξεχασμένοι ήρωες" που είχε κάποιες "έπικ" αναφορές (ο στιχουργός ήταν ο ίδιος με αυτόν του λαβωμένου ξωτικού πάντως και υπάρχουν κι άλλα τραγούδια από low bap σχήματα με παρόμοια θεματολογία, θα αναφερθώ αργότερα σε αυτά - μόλις τα θυμηθώ και ο ίδιος) αλλά δυστυχώς έχω να το ακούσω χρόνια και δεν είμαι σίγουρος, οπότε ας μείνουμε σε καθαρά φανταζυ μοτίβα. Ένα άλλο τραγούδι που θυμάμαι τώρα (και είναι ψιλοάγνωστο) είναι το "Εφιάλτης" των Εν Λευκώ, το οποίο περιγράφει μια μελλοντική Οργουελική κοινωνία (δε βρίσκω τώρα στίχους) Επίσης ας θυμηθούμε το απόλυτο έπικ συγκρότημα Εξόριστοι και τους στίχους τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
EpicLord Posted December 23, 2006 Share Posted December 23, 2006 Υπάρχουν επίσης και οι Battleroar που είναι ελληνικό epic metal συγκρότημα με αγγλικούς στίχους.Απ'οτι θυμάμαι στην επίσιμη ιστοσελίδα τους www.battleroar.com έχει κάποια τραγούδια τους για download.Eνα τραγούδι τους για παράδειγμα: - DYVIM TVAR - Dyvim Tvar - Keeper of the Dragon Horde - Lord of Fire Dyvim Tvar - Unchain the Rage from Above - Flaming Glory Almighty leader of dragons of Melnibone At your command, destruction unfolds For the glory of Chaos, the Fate's horn calls In the Wake of the legions of Dyvim Tvar By the sacred caves outside Imrryr In a place where no mortal should dare Lives a race as old as time itself Ancient allies to the powers of chaos Bringers of fire and venomous death Eyes cold as a frozen desert Shades of dark green and bright gold on their scales gleaming in spirals of flames Dyvim Tvar - Keeper of the Dragon Horde - Lord of Fire Dyvim Tvar - Unchain the Rage from Above - Flaming Glory Almighty leader of dragons of Melnibone At your command, destruction unfolds For the glory of Chaos, the Fate's horn calls In the Wake of the legions of Dyvim Tvar Remnants of a perpetual war In a vortex of cinders they soar Beastly heirs of lost kingdoms, behold Where they came from, no one can recall Great wings are beating with thunderous force Stendors of knighthood unfurl Riders with shields and spears mounting the horde Champions of eternal war Ancient kings of the sea Heed the call of Dyvim You who conquered this world in olden days Only few of your elder race remain Sacred kings, hear my voice Spread your wings on the waves To defend with your fire The gates of Melnibone When the omens are drawn And the dice is cast for war Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted December 23, 2006 Share Posted December 23, 2006 Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει κάποιους στίχους που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν fantasy: Άντε, κει μακριά, μακριά στην Ανδρομέδαάντε, πίνουν τσίπουρο και τρων λακέρδα άντε, κάτι όντα περίεργα κι ωραία άντε, πού 'ναι μόνα και ψάχνουν για παρέα. Μες στην κοιλά - όπως τα λέω -μες στην κοιλάδα των Τεμπών φόβος των μηχανοδηγών είν' ένας γέ - όπως τα λέω - είν' ένας γέρο-πλάτανος μαγκούφης και παράφορος, που πίνει απ' το - όπως τα λέω - που πίνει απ' το θολό νερό του ποταμού, το ιερό. Πίνει κι απλώ - όπως τα λέω - πίνει κι απλώνει ρίζωμα βαθιά μέσα στα ανείπωτα. Κι όποτε παί - όπως τα λέω - κι όποτε παίρνει ανάποδες γέρνει και πέφτει στις γραμμές. Πιάνει το τρέ - όπως τα λέω - πιάνει το τρένο από τ' αυτί: "Μη τη περνάς τη Γευγελή". Μένα μου το - όπως τα λέω - μένα μου το 'πε ο Πηνειός το μυστικό ο φλύαρος πως ήταν ά - όπως τα λέω - πως ήταν άνθρωπος παλιά κι είχε παιδιά στην ξενιτιά. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted December 23, 2006 Share Posted December 23, 2006 Βασικά, η Κοιλάδα των Τεμπών είναι καθαρό fantasy, από αυτό των θρύλων. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted December 23, 2006 Share Posted December 23, 2006 οσο περιεργο και αν σας φενεται υπαρχουν παμπολα ελληνικα fantasy τραγουδια και ειναι καυριως παραδοσιακα... περαν αυτων η σφαιρα του φανταστικου εχει αγγιχθει απο παμπολα συγκροτηματα απο το 50 και μετα ( δυστυχως δεν θυμαμαι τιτλους) αλλα ακομα και τα μοντερνα συγκροτηματα ( κυριως ροκ ) ενα ξωτικο το πετανε μεσα στα λυρικα τους αργα η γρηγορα ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted December 23, 2006 Share Posted December 23, 2006 Ο θάνατος του Διγενή Στίχοι: Παραδοσιακό Μουσική: Παραδοσιακό Εκτελέσεις: Νίκος Ξυλούρης Ο Διγενής ψυχομαχεί κι η γης τόνε τρομάζει κι η πλάκα τον ανατριχιά πως θα τόνε σκεπάσει γιατί από 'κειά που κοίτεται λόγια 'ντρειωμένου λέει: Νάχεν η γης πατήματα κι ο ουρανός κερκέλια να πάτουν τα πατήματα να 'πιανα τα κερκέλια ν' ανέβαινα στον ουρανό, να διπλωθώ να κάτσω να δώσω σείσμα τ' ουρανού. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted December 23, 2006 Share Posted December 23, 2006 Έχει ο χάρος σκαλωσιές Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου Μουσική: Λίνος Κόκοτος Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης Έχει ο χάρος σκαλωσιές και χτίζει κάθε νύχτα ένα παλάτι σκοτεινό που κατοικεί η πίκρα. Έχει για χτίστες πονηρούς που αμπαρώνουν πόρτες προ πόλεμο θεμέλιο και πέτρα τους στρατιώτες. Έχει η γη αρματωσιές σίδερο και ατσάλι να χτίζει ο χάρος μέγαρα και να γκρεμίζει πάλι. Έχει για χτίστες πονηρούς που αμπαρώνουν πόρτες προ πόλεμο θεμέλιο και πέτρα τους στρατιώτες. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted December 23, 2006 Share Posted December 23, 2006 Το τραγούδι των Σειρήνων Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη Τα νερά φωτίστηκαν κι όλα τα φεγγάρια που μικρός λαχτάρισες γλιστρούνε στα δικά μας μαξιλάρια. Ταξιδιώτη, αν ζητάς τη μικρή σου χώρα, φέγγει εδώ λαμπρότερη απ΄ ό,τι στων ονείρων σου την ώρα. ʼκου, άκου, άκου, άκου. Έλα, έλα, έλα, έλα. Οι γοργόνες σε καλωσορίζουν, κόψε τους δεσμούς που σε γυρίζουν. Ψέμα είν' η πατρίδα. Ψέμα είν' η πατρίδα και μια τρέλα. Έλα! Χρόνος δεν υπάρχει εδώ, δεν υπάρχει πόνος, μόνο μια τρελή χαρά που μέσα της ποτέ δεν θα είσαι μόνος. Σαν παιχνίδι πλούσιο που όλο ξαναρχίζει, δίχως της φωλιάς το βάρος αιώνια η ζωή σου θα κερδίζει. ʼκου, άκου, άκου, άκου. Έλα, έλα, έλα, έλα. Οι γοργόνες σε καλωσορίζουν, κόψε τους δεσμούς που σε γυρίζουν. Ψέμα είν' η πατρίδα. Ψέμα είν' η πατρίδα και μια τρέλα. Έλα! Ιθαγδάτη, νησάκι που ανεβαίνει στην πηγή. Ιθαγδάτη, δεν έχω εγώ άλλο φως και άλλον οδηγό. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted December 23, 2006 Share Posted December 23, 2006 Χμ, ας μην ξεχνάμε και το Η Αγέλαστη Πολιτεία και οι Καλικάντζαροι των αδερφών Κατσιμιχέων, ένα έργο που συνέγραψαν οι ίδιοι και μετά το μελωποίησαν. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted January 4, 2011 Share Posted January 4, 2011 Έχω μαζέψει μερικά πραγματάκια κι έλεγα από καιρό να αναβιώσω αυτό το τοπίκιο. Για να κάνω μια αρχή... Φοίβος Δεληβοριάς - Ο Διπλοπαντρεμένος Από μικρός την ήθελα την ξενιτιά Με τα παλάτια και τα ποταμόπλοια Παντρεύτηκα στη γη μου, δεν ανάσαινα Ζαγοριανό καράβι φεύγει, μπάρκαρα Στο τρίτο το λιμάνι, βόηθα φύλαγε Με φίλησε στο στόμα κόρη μάγισσας Μαγεύει τα πουλάκια και δεν κελαηδούν Μαγεύει τα καράβια και δεν αρμενούν Με μάγεψε και μένα, δε μπορώ να ΄ρθώ Σε σκέφτομαι μονάχη να χτενίζεσαι Τα ντόπια τα πουλάκια στις φωλίτσες τους Κι εγώ στα ξένα τα κλαδιά να πνίγομαι. Σελλών τ΄ άλογο μου, ξεσελώνεται Να γράψω πιάνω γράμμα, μα δε γράφεται Κοιτάζω στον καθρέφτη, δεν είν΄ άνθρωπος Ξυπνάω μια μέρα, φύγαν χρόνοι δώδεκα Κι απόψε που κοιτούσα το ξημέρωμα Ακούω ξαφνικά να λέει η μάγισσα, μου λέει η μάγισσα: Χτες ήρθ΄ από τα μέρη μας μια καστανή Μια αλυσσιδοπλεγμένη, γαϊτανόφρυδι Μου είπε τρία λόγια για να σε τα πω: Η ασημένια βέργα, ετσακίστηκε Κι αργυρή καμάρα, εραγίστηκε Τα τρία περιστεράκια, επετάξανε. Η ασημένια βέργα, είν΄ η μάνα μου Κι η αργυρή καμάρα, είν' η γυναίκα μου Τα τρία περιστεράκια, είν΄ τα παιδάκια μου Τα είπα αυτά κι ο ήλιος σα να σβήστηκε Σελώνω τ΄ άλογό μου, ζώνω το σπαθί Και φεύγω και γυρίζω πάλι σπίτι μου. Ξανά στο σπίτι μου! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted January 4, 2011 Share Posted January 4, 2011 A! Tι ωραίο τόπικ! Για να συμβάλω και εγώ! το τραγούδι εδώ Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης Μουσική: Νίκος Ξυδάκης Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυδάκης Τ'άσπρα χαλικάκια εκείνου του μικρούλη, του κοντορεβυθούλη, ποιος πρώτος θα τα βρει Στους δρόμους σκορπισμένα, για σένα και για μένα, κι όποιος πρώτος τα βρει στο κάστρο αυτός θα μπει. Στο κάστρο είναι κλεισμένη χρόνους εκατό η ωραία κοιμωμένη κι ένα μυστικό. Μάγισσα το κρατάει, δράκοντας το φυλάει στο κάστρο πώς θα μπω, πες μου το μυστικό, αχ πες μου το μυστικό κάποιος που όλα τα ξέρει ψηλά στον Υμηττό Συνάντησα ένα βράδυ κρυφά το μυστικό Ωραία Κοιμωμένη στ' αλήθεια σ' αγαπώ Δείξε μου εσύ το δρόμο και θα ρθω να σε βρω. το μόνο της ζωής μου ταξίδι είσαι εσύ κοντεύω τα σαράντα κι ακόμα είμαι παιδί. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted January 4, 2011 Share Posted January 4, 2011 Ένα χρυσοστόλιστο χαλί όλο κεντήματα Μου έφερε ένας φίλος από την ανατολή Γυάλιζαν παράξενα τα κρόσια και τα νήματα Με μια γοητεία μυστική... Έτσι όπως το χάζευα μια νύχτα με πανσέληνο ʼνοιξαν τα υφάδια του μια πόρτα κρυφή Σαν κλωστούλα τρύπωσα στα μεταξένια χρώματα Βρέθηκα σε χώρα μαγική... Στον Υφαντόκοσμο αν μπεις Πράγματα θαυμάσια θα δεις Και σαν την Αλίκη μες στη Χώρα των Θαυμάτων Γλυκά θα περιπλανηθείς! Στον Υφαντόκοσμο αν μπεις Δύσκολα την έξοδο θα βρεις Και χωρίς το μίτο της Αριάδνης, στο λαβύρινθο Για πάντα θα παγιδευτείς! Μες στο χρυσοστόλιστο χαλί με τα κεντήματα Ήλιοι λαμπεροί σε μάθανε με φως Θάλασσες σε πνίγουν μες στα χρυσαφένια κύματα Κι όλο σου γελάει ο Θεός... Κένταυροι, μονόκεροι, γοργόνες και νεράϊδες Ότι φανταστείς εδώ είναι αληθινό Όνειρα που υφαίνονται σε αργαλειό ουράνιο Μέσα στο δικό σου το μυαλό... Στον Υφαντόκοσμο αν μπεις Πράγματα θαυμάσια θα δεις Και σαν την Αλίκη μες στη Χώρα των Θαυμάτων Γλυκά θα περιπλανηθείς! Στον Υφαντόκοσμο αν μπεις Δύσκολα την έξοδο θα βρεις Και χωρίς το μίτο της Αριάδνης, στο λαβύρινθο Για πάντα θα παγιδευτείς! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted January 4, 2011 Share Posted January 4, 2011 Και ένα του Αλκίνοου Ιωαννίδη απο τα πολά φάνταζυ του Το τραγούδι Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης Μ' έντυσαν οι Μοίρες μου με τραγούδια και μ' ευχές και την πόρτα μου άνοιξαν να φύγω, να 'ρθω, να σε βρω. Κι ήρθαν πέντε ποταμοί να μου πλύνουν το κορμί κι ήρθανε και δυο πουλιά να μου μάθουν το φιλί. Κάτω στους πέντε ποταμούς, κάτω στους πέντε δρόμους, είδα τους φεγγαρόλουστους τους μικρούς σου ώμους. Μα τ' άγγιγμά μου αρνήθηκες, μαύρη σιωπή εντύθηκες κι άπλωσα τα χέρια μου κι έμεινα στην ερημιά. Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις πώς να σου πω το σ' αγαπώ να το πιστέψεις...! Πήγα κι ήπια το νερό απ' την πηγή της λήθης που σβήνει τα θυμίσματα κι όλους τους πόνους σβήνει. Μα πιο βαθιά μου χάραξε τη θύμηση στον πόνο κι έμεινα πάντα να ζητώ ένα φιλί σου μόνο. Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις πώς να σου πω το σ' αγαπώ να το πιστέψεις...! Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις πώς να σου πω το σ' αγαπώ, Πώς να πιστέψεις!!! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted January 4, 2011 Share Posted January 4, 2011 Χαΐνηδες, Ο Θάνατος του Παλλικαριού τραγούδι: Μίλτος Πασχαλίδης - Δημήτρης Ζαχαριουδάκης - Κάλλια Σπυριδάκη στίχοι - μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης Αφιερώνεται στη μνήμη των Βασίλη Ξανθόπουλου και Στέφανου Πνευματικού Ήτανε χινόπωρο π' αντάμωσα ώριο παλικάρι και το λάβωσα σε πολέμου μπόρα και κακή μαλιά κι είχ' η γης στρωσίδι κάμει με κορμιά κι ήβγαιν' απ' τ' αχείλι το βερτζί μιλιά που μου μαχαιρώνει χρόνια την καρδιά. Θε μου σαν ποθάνω κάμε με δεντρό και παρέκει βρύση με κρυγιό νερό νά 'ρχουνται οι έμορφες να λούζουνται και στον ασκιανό μου να δροσίζουνται. Να περάσει μιάν αυγή κι η αγαπώ ξωτικό να κόψει και γλυκύ καρπό κι ο καρπός να βγάλει όνειρου καημούς να γεμίσει ο κόσμος αναστεναγμούς. Και στη βρύση μαγικό νερό να βρει του καημού να σβήσει το θαμπό κερί να τη δω να φεύγει να μακραίνεται δίχως αναμνήσεις να πικραίνεται. Μά 'τανε θολούρα και απόβραδο κι ο Θεός δεν είδε στο ματόκλαδο πού 'χε κρουσταλλιάσει ένα δάκρυ του λύπηση γεμάτο απ' την αγάπη του. Μα τον εσυμπόνεσ' ένα νέφαλο κόκκινο και τού 'ριξε προσκέφαλο μιά βροχή που ξέπλυνε τη λύπηση κι έμεινε η ρίμα και η θύμηση. ώριος: ωραίος μαλιά: ένοπλη σύγκρουση βερτζί: ρόδινο κρυγιός: κρύος νέφαλο: σύννεφο 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted January 4, 2011 Share Posted January 4, 2011 Με πρόλαβες Κελαινώ! Από Χαίνηδες θα πρέπει να ακούσετε το ο Γητευτής και το Δρακοδόντι. Ειδικά το δεύτερο cd (το Δρακοδόντι) είναι καθαρό φάντασι, με ιστορία, αφήγηση και ανα΄λογη μουσική. Έπος! Αλλά επειδή δεν βρίσκω στο Youtube κάποιο δείγμα από το Δρακοδόντι, δίνω ένα αγαπημένο τραγούδι από το Γητευτή, με Γιάννη Χαρούλη στα φωνητικά. http://www.youtube.com/watch?v=IH-5N0g8JxE 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted January 4, 2011 Share Posted January 4, 2011 Με πρόλαβες Κελαινώ! Από Χαίνηδες θα πρέπει να ακούσετε το ο Γητευτής και το Δρακοδόντι. Ειδικά το δεύτερο cd (το Δρακοδόντι) είναι καθαρό φάντασι, με ιστορία, αφήγηση και ανα΄λογη μουσική. Έπος! Αλλά επειδή δεν βρίσκω στο Youtube κάποιο δείγμα από το Δρακοδόντι, δίνω ένα αγαπημένο τραγούδι από το Γητευτή, με Γιάννη Χαρούλη στα φωνητικά. http://www.youtube.com/watch?v=IH-5N0g8JxE Καλά δεν το πιστέυω τώρα μόλις αυτό άκουγα!!! Τρομακτικο... (όχι το τραγούδι ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted January 4, 2011 Share Posted January 4, 2011 Οκ, του λείπει η μουσική, αλλά την κάνει τη δουλειά του! http://community.sff.gr/topic/7491-o-epic-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7%CF%82/ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted January 4, 2011 Share Posted January 4, 2011 Βασικά, το πολύ ψωμί το έχουν τα δημοτικά, ιδίως οι παραλογές και τα ακριτικά. Δείτε πχ τι γίνεται εδωπέρα: ΠΑΝΗΓΥΡΑΚΙ Πανηγυράκι γίνεται ψηλά στο Άγι Γιώργη. Μαριγώ Φραγκόπουλο. Το πανηγύρι ήταν πολύ κι ο τόπος ήταν λίγος. Τώρα ανθίζουν τα κλαριά. “Γαϊτανό κι αριοπλεμέγμένο μια χαρά ήταν το καημένο.” Βαστάει ο δράκος το νερό, διψάει το πανηγύρι. Έρχουμ’ , έβγα δέξε με. Σκάσαν οι μούλες για νερό και τα στοιχειά απ’ τη δίψα, Γέροντες χορεύουνε. Κι αυτά τα λιανομούλαρα επέσανε για ψόφο. Γειά χαρά σου άνοιξη. “Γιώργηνα με το φουστάνι βαλ’ τα πρόβατα στη στάνη.” Τρεις λυγιρές συνάχτηκαν, να πάν’ να πουν του δράκου : -Απόλα δράκο μ’ το νερό -Απόλα δράκο μ’ το νερό να πιεί το πανηγύρι. Ξένος είμαι δέξε με. Βάλαν τις μπόλιες ανοιχτά και στα μαλλιά τους μόσχο, Μαριγώ Φραγκόπουλο. Κρεμάσαν και τ’ αρμάθια τους ως την ποδιά τους κάτω. Από βραδύς ’τοιμάστηκαν, το δράκο ν’ ανταμώσουν, Και την αυγούλα με δροσιά στον Παρνασσό τραβάνε. Στη Γούρνα σαν ροβόλισαν μπροστά ’νας Καβαλλάρης. Κρατούσε και στο χέρι του ολόχρυσο κοντάρι. Τώρα ο δράκος μούγκρισε και βγήκε απ’ τη σπηλιά του. Και με τη γνώμη σκέφτηκε και με το νου του λέει. -Καλώς το γιόμα πόρχιται, καλώς το κολατσιό μου. Τις λυγιρές αγνάντεψε και τρέχει να τις φάγει. Μ’ ο Καβαλλάρης χύμηξε και τον ποδοπατάει. Του δράκου κακοφάνηκε, πολύ του βαρυφάνη. Τυλίγεται στο άλογο, με λύσσα πολεμάει, να καταπιεί το άλογο μ’ όλο τον Καβαλλάρη. Βγάζει φωτιά απ’ το στόμα του, ουρλιάζει και μουγκρίζει, Μα με τις τρεις τις κονταριές ο δράκος ξεψυχάει. Κι ο Καβαλλάρης άφαντος, με τον ψαρί του … πάει. Κι η Λάμνια αναστέναξε, του βρόντου η δυχατέρα. Πάει, απολάει το νερό να πιεί το πανηγύρι. Κάμαν σταυρό οι λυγιρές, στον Άγιο τάξαν τάμα, και πάλι πίσω γύρισαν, να πάν’ στο πανηγύρι. Ηύραν αρνιά να ψένουνε, κριγιάρια σουβλισμένα. Κι οι γέροι σέρναν το χορό, ξοπίσω παλληκάρια, Και πάρα πίσω λυγιρές κοντά με τους λεβέντες. Ένα από τα πιο αγαπημένα μου είναι "του μικρού Βλαχόπουλου". Φοβερά επικό. Αν το βρω θα το βάλω. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted January 4, 2011 Share Posted January 4, 2011 Το βρήκα: Ο Κωσταντίνος ο μικρός κι' ο Αλέξης ο αντρειωμένος, και το μικρό Βλαχόπουλο, ο καστροπολεμίτης, αντάμα τρων και πίνουνε και γλυκοκουβεντιάζουν, κι' αντάμα έχουν τους μαύρους των 'ς τον πλάτανο δεμένους. Του Κώστα τρώει τα σίδερα, τ' Αλέξη τα λιθάρια, και του μικρού Βλαχόπουλου τα δέντρα ξερριζώνει. Κ' εκεί που τρώγαν κ' έπιναν και που χαροκοπούσαν, πουλάκι πήγε κ' έκατσε δεξιά μεριά 'ς την τάβλα. Δεν κελάϊδούσε σαν πουλί, δεν έλεε σαν αηδόνι, μόν' ελαλούσε κ' έλεγε ναθρωπινή κουβέντα. "Εσείς τρώτε και πίνετε και λιανοτραγουδάτε, και πίσω σας κουρσεύουνε Σαρακηνοϊ κουρσάροι. Πήραν τ' Αλέξη τα παιδιά, του Κώστα τη γυναίκα, και του μικρού Βλαχόπουλου την αρραβωνιασμένη." Ώστε να στρώση ο Κωσταντής και να σελλώση ο Αλέξης, ευρέθη το Βλαχόπουλο 'ς το μαύρο καβαλλάρης. "Για σύρε συ Βλαχόπουλο 'ς τη βίγλα να βιγλίσης, αν είν' πενήντα κ' εκατό χύσου μακέλλεψέ τους, κι' αν είναι περισσότεροι, γύρισε μίλησε μας." Επήγε το Βλαχόπουλο στη βίγλα να βιγλίση. Βλέπει Τουρκιά Σαρακηνους κι' Αράπηδες κουρσάρους, πλάγια κοκκινίζαν. 'ρχισε να τους διαμετράη, διαμετρημούς δεν είχαν. Να πάη πίσω ντρέπεται, να πάη εμπρός φοβάται. Σκύβει φιλεί το μαύρο του, στέκει και τον ρωτάει, "Δύνεσαι, μαύρε μ', δύνεσαι 'ς το γαίμα για να πλέξης; -Δύνομαι, αφέντη, δύνομαι 'ς το γαίμα για να πλέξω, κι' όσους θα κόψη το σπαθί τόσους θενά πατήσω. Μόν' δέσε το κεφάλι σου μ' ένα χρυσό μαντήλι, μην τύχη λάκκος και ρηχτώ και πέσης απ' τη ζάλη. -Σαΐτταις μου αλεξαντριαναίς, καμιά να μη λυγίσει, και συ σπαθί μου διμισκί, να μην αποστομώσης. Βόηθα μ', ευχή της μάννας μου και του γονιού μου βλόγια, ευχή του πρώτου μ' αδερφού, ευχή και του στερνού μου. Μαύρε μου, άιντε νά μπουμε, κι' όπου ο Θεός τα βγάλη!" 'Σ τα έμπα του μπήκε σαν αϊτός, 'ς τα ξέβγα σαν πετρίτης, 'ς τα έμπα του χίλιους έκοψε, 'ς τα ξέβγα δυο χιλιάδες, και 'ς το καλό το γύρισμα κανένα δεν αφήνει. Πήρε τ' Αλέξη τα παιδιά, του Κώστα τη γυναίκα, και το μικρό Βλαχόπουλο την αρραβωνιασμένη. Προσγονατίζει ο μαύρος του και πίσω του τους παίρνει. 'Στο δρόμο νοπού πήγαινε σέρνει φωνή περίσσα. "Πού είσαι αδερφέ μου Κωσταντά κι' Αλέξη αντρεϊωμένε; αν είστε εμπρός μου φύγετε κι' οπίσω μου κρυφτήτε, τι θόλωσαν τα μάτια μου, μπροστά μου δε σας βλέπω, και το σπαθί μου ερράγισε, κόβοντας τα κεφάλια, κι' ο μαύρος λιγοκάρδισε πατώντας τα κουφάρια." 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted January 5, 2011 Share Posted January 5, 2011 Και μετά από τέτοια παράδοση πήγαμε στα σκυλάδικα και τα τσιφτετέλια.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted January 5, 2011 Share Posted January 5, 2011 (edited) Κάποιος είπε σκυλάδικα; Το τζίνι Στίχοι: Νίκος Βαξεβανέλης Μουσική: Βασίλης Κελαϊδής Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Πάζης Ήμουν μόνος και χαμένος ήμουν μόνος μέσα στην ζωή μου ξένος είχα χάσει τον εαυτό μου την καρδιά μου, την ψυχή και το μυαλό μου Ξαφνικά είδα μπροστά μου ένα σύννεφο καπνού και εφανίστηκε το τζίνι του γνωστού παραμυθιού και μου είπε πες μου φίλε μια επιθυμία σου για να σβήσει η θλίψη αμέσως την μελαγχολία σου Θέλεις δόξα, θέλεις πλούτη θες του Ωνάσση τα λεφτά, θέλεις δύναμη μεγάλη και γυναίκες στην σειρά θες μια βόλτα στο φεγγάρι,θες μια πόλη στο βυθό θες ότι έχουν όλοι οι άλλοι θες τον Πύργο τον Λευκό; Κάνε ένα θαύμα τζίνι να γυρίσει εκείνη έχω καημό πολύ μεγάλο Κάνε ένα θαύμα τζίνι να γυρίσει εκείνη πεθαίνω δεν αντέχω άλλο Ήμουν μόνος τελειωμένος απ' αγάπη κι απο φίλους ξεχασμένος είχα πάρει λάθος δρόμο και κουβάλαγα βαρύ σταυρό στον ώμο Ξαφνικά είδα μπροστά μου ένα σύννεφο καπνού και εφανίστηκε το τζίνι του γνωστού παραμυθιού και μου είπε πες μου φίλε μια επιθυμία σου για να σβήσει η θλίψη αμέσως την μελαγχολία σου Θέλεις δόξα, θέλεις πλούτη θες θες του Ωνάσση τα λεφτά, θέλεις δύναμη μεγάλη και γυναίκες στην σειρά θες μια βόλτα στο φεγγάρι,θες μια πόλη στο βυθό θες ότι έχουν όλοι οι άλλοι Θες Πανευρωπαϊκό; Κάνε ένα θαύμα τζίνι να γυρίσει εκείνη έχω καημό πολύ μεγάλο Κάνε ένα θαύμα τζίνι να γυρίσει εκείνη πεθαίνω δεν αντέχω άλλο http://www.greektube.org/content/view/126232/2/ Edited January 5, 2011 by Naroualis 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted January 5, 2011 Share Posted January 5, 2011 I am on firah! http://www.youtube.com/watch?v=a3smeXpON8A&feature=related Το τζίνι Στίχοι: Βαγγέλης Καρατζάνος Μουσική: Αντώνης Σκόκος Πρώτη εκτέλεση: Λευτέρης Πανταζής Περπατάω κι έρχεται ένα τζίνι Και τρεις ευχές που θέλω μου τις δίνει Σε μαγικό χαλί τώρα πετάω Και πίσω δε γυρνώ Έφτασα σε πόλεις μαγεμένες Απ’ τους ανθρώπους ξεχασμένες Ξενυχτάω απόψε και ακούω Άγνωστο σκοπό Arabia Περπατάω σε δρόμους με αμαρτίες Και μεθάω με χίλιες ιστορίες Ξενυχτάω κι όλα τα ξεχνάω Πίσω δε γυρνώ Περπατάω κι όλα είναι ξένα Και δεν καταλαβαίνω κανένα Ξενυχτάω απόψε και ακούω Άγνωστο σκοπό 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
melkiades Posted January 6, 2011 Share Posted January 6, 2011 (edited) Κουρασμένη νεράιδα Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων Πρώτη εκτέλεση: Νένα Βενετσάνου Κουρασμένη νεράιδα στης λίμνης το βράχο κοιμάται Χάραξε η μέρα βγήκε ο ήλιος μα μην την ξυπνάτε Χτες το βράδυ είχανε γάμο στεφανώματα πάνω στην άμμο Το λευκό της μαντήλι το χάρισε πάει σ' έναν νέο στο χρώμα του Μάη Κι αν αυτός δε γυρίσει το μαντήλι ν' αφήσει η νεράιδα των βράχων μονάχη θα σβήσει Τα λευκά της τα πέπλα βρεγμένα στης αυγής τον αέρα δοσμένα Υ.Γ. Ασχετο αλλά την πρώτη φορά που άκουσα το Λαβωμένο Ξωτικό μου θύμησε τη Νεραίδα των δοντιών του Graham Joyce. Δεν ξέρω γιατί αλλά ήμουν σίγουρη ότι το διάβασε το βιβλίο πρίν γράψει αυτούς του στίχους. Edited January 6, 2011 by melkiades 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.