melkiades Posted February 12, 2014 Share Posted February 12, 2014 Η αχελώνα - Φένια Παπαδόδημα Στίχοι: Σοφία Γιαννάτου Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης Απ`της Σύμης το γιαλό βάρκα βγήκε πρόβαλεπριν απ`τον Αυγερινό να προλάβει τον καιρό.Ήτανε κι ένας ψαράς δόλωνε ξεδόλωνεπαραγάδι πετονιά ψάρια έπιανε πολλά.Και μια μέρα στ`ανοιχτά μια χελώνα συναντάτην ψαρεύει με το δίχτυ και την παίρνει για το σπίτι.Την αφήνει μοναχή της πάει αυτός στην αγοράβγαίνει αυτή απ`το καυκί της μια πανώρια κοπελιά.Ο ψαράς στην αγορά κι η χελώνα μες στο σπίτιέγινε νοικοκυρά με το φως του αποσπερίτη.Βάζει ψάρια στη φωτιά δυο μπαρμπούνια ροδοψήνειβάζει ρίγανη και λάδι έρχεται ο ψαράς το βράδυ.’’Άραγε ποιος μαγειρεύει’’ λέει μονάχος κι απορείπάει και παραμονεύει το πρωί με την αυγή.Βγαίνει πάλι η αχελώνα μια πανέμορφη κυράτην παντρεύεται γυναίκα μα τον βρήκε συμφορά.Ζήλεψε ο βασιλιάς και φιρμάνι έβγαλενα την πάρει του ψαρά τη χελώνα την κυρά.Του`δωσε παραγγελιά στοίχημα του έβαλενα`ρθει τώρα στο παλάτι να το βάψει με χρυσάφι.Να χρυσώσει το παρτέρι μέσα κι έξω την αυλήνα καλέσει ένα ασκέρι για να φάει και να πιει.Να του βρει κι ένα ανθρωπάκο το μικρότερο στη γηνα`χει γένια, να`χει χτένια να`χει μπόι μια πιθαμή.Όλη νύχτα ο φτωχός γύρνα κλωθογύρναγεμα στου φεγγαριού το φως όλα γύρισαν αλλιώς.Ένα μαγικό ραβδί η χελώνα του`δωσενα χρυσώσει την αυλή μέχρι την ανατολή.Του`δωσε κι ένα τσουκάλι με ολόχρυσο κουτάλιένα ασκέρι να ταΐσει και το ρήγα να νικήσει.Του`στειλε τον αδερφ'ο της που`χει μπόι μια πιθαμήμες στου βασιλιά τα γένια σαν το ψύλλο να χωθεί.Ζήσανε για χίλια χρόνια ο ψαράς και η χελώνακαι ο ρήγας στο παλάτι όλο ξύνεται ακόμα. http://www.youtube.com/watch?v=Uu1jSWpS9CM 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted February 12, 2014 Share Posted February 12, 2014 (edited) αχ, δεν ήξερα ότι αυτό το παραμύθι έχει γίνει τραγούδι! έντιτ: μόλις το άκουσα -πολύ ωραίο είναι! : )) Edited February 12, 2014 by Μάρβιν ΑΑΠ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted February 13, 2014 Share Posted February 13, 2014 Δυο τραγούδια για πρωτοπόρους του φανταστικού (ευχαριστώ τον Ανδρέα Καπανδρέου που μου τα θύμισε) Ιούλιος Βερν - 2002GR Στίχοι: Γιώργος Πιας Μουσική: Γιώργος Πολύζος Να ήρθε ο καιρός, πετάμε (πετάμε!) και ζωή αλλού ζητάμε. Στ’ αστέρια τ’ ουρανού πετάμε (πετάμε!) εδώ πέρα δε χωράμε. Βερν, προφήτη Ιούλιε Βερν, τα έργα σου για όλα λεν, για πύραυλους και διαστημικά ταξίδια. Βερν, του κόσμου οραματιστή, το μέλλον πρόβλεψες εσύ, μ’ απόλυτη και με φανταστική ακρίβεια. Στα χρόνια τα παλιά, που ζούσες (ζούσες) στους ανθρώπους εξηγούσες πως κάτω απ’ τους βυθούς μπορούνε (μπορούνε) πολιτείες να κτιστούνε. Βερν, προφήτη Ιούλιε Βερν, τα έργα σου για όλα λεν, για πύραυλους και διαστημικά ταξίδια. Βερν, του κόσμου οραματιστή, το μέλλον πρόβλεψες εσύ, μ’ απόλυτη και με φανταστική ακρίβεια. Edgar Alan Poe στίχοι-μουσική-ερμηνεία: Αλκίνοος Ιωαννίδης Φωτογραφία στον τοίχο, κραυγή με δίχως ήχο. Κοράκι πεθαμένο, σοκάκι στοιχειωμένο. Τα μάτια του δυο δρόμοι κι όσο κοιτάει νυχτώνει. Κατάμαυρη θητεία, κλεμμένη αμαρτία. Φωνή και δυναμώνει, ο χρόνος που τελειώνει. Γιορτή που αγριεύει. Δωμάτιο που στενεύει. Τη σκοτεινή, τη μαύρη μου την όψη χάρισε μου κι αν δεν την αγαπήσω πώς θες να τη νικήσω; Με τις φωνές που άκουγες στον ύπνο μίλησέ μου Καταραμένε φίλε μου κι άγιε αδερφέ μου. Σ’ ένα σκυλί πνιγμένο το μυστικό κρυμμένο. Δυο λίρες η αλήθεια και τρεις τα παραμύθια. Εφιάλτες τα όνειρά του μηνύματα θανάτου. Δυο μαύρα περιστέρια του μάτωσαν τα χέρια. Αίμα και τα γραφτά του μα πότισαν κρυφά του της ομορφιάς τη γλάστρα για να φυτρώσουν τ’ άστρα. Τη σκοτεινή, τη μαύρη μου την όψη χάρισέ μου κι αν δεν την αγαπήσω πώς θες να τη νικήσω; Με τις φωνές που άκουγες στον ύπνο μίλησέ μου Καταραμένε φίλε μου κι άγιε αδερφέ μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted March 4, 2014 Share Posted March 4, 2014 Φραγκοκάστελο Στίχοι - Μουσική - Ερμηνεία: Λουδοβίκος των Ανωγείων Γυναίκα από τα δώδεκα μεγάλωσε μες των αντρών το βλέμμα. Λένε πως ήταν μια θεά κι η ομορφιά της ένα ψέμα Πήγε να πάρει κύματα, για το κακό να το ξορκίσει, γιατί της κάμαν δέσιμο που δεν μπορεί να λύσει, γιατί της κάμαν μαγικά με μια παλιά γητειά. Την κράτησε η θάλασσα στην αγκαλιά της Αφροδίτης κοντά στο Φραγκοκάστελο που βγαίνει Αποσπερίτης. Κάθε που οι δροσουλίτες φαίνουνται με τ’ άλογά τους στης αυγής την πάχνη, γοργόνα μες στα κύματα το βασιλιά της ψάχνει 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
melkiades Posted May 12, 2014 Share Posted May 12, 2014 Το όνειρο του πολεμιστή - Γιάννης Χαρούλης Στίχοι: Δημήτρης Υφαντής Μουσική: Δημήτρης Υφαντής Στου δράκου την καμπούραπάνω στης ράχης το φτερόστ’ άγρια τα κάστρα πολεμάωκι έτσι τους χρόνους μου μετρώΦτιάχνω φαρέτρα μαύρηαπ’ της νύχτας τα μαλλιάπάνω στης γης τ’ αλάτι γράφωκαι τραγουδώ με τα σκυλιάΤην κούπα μου γεμίζω,κερνάω το φίδι για να βγειόρθιος στον ήλιο να γρικάω,στον ουρανό του αετού η κραυγή http://www.youtube.com/watch?v=N-NGweGO3WA 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
melkiades Posted June 15, 2014 Share Posted June 15, 2014 Η μάγισσα Σκουποξυλάνθη (Κατερίνα Φωτεινάκη) Στίχοι: Έμη Σίνη Μουσική: Άγγελος Αγγέλου Είναι ψηλή και λυγερήη μάγισσα Σκουποξυλάνθη!Είναι καλή κι ευγενικήη μάγισσα Σκουποξυλάνθη!Έχει μαλλί μαύρο, μακρύη μάγισσα Σκουποξυλάνθη!Μάτι μελί, χείλη μπλαβίη μάγισσα Σκουποξυλάνθη!Όμως κάτι δεν της πάει,την εικόνα της χαλάεικαι τη μάγισσα ασχημαίνεικι αυτή νιώθει πικραμένη.Μια ελιά σαν μπάλα τένις,που τη βλέπεις και παθαίνεις,που δε θα`θελες να είχες,ροζ, μεγάλη, με δυο τρίχες!Μα μια μέρα πριν χαράξειφίλτρο μαγικό θα φτιάξει.Την ελιά να εξαφανίσειτην ασχήμια να ξορκίσει...Βάζει πόδια μιας ακρίδας,μισή μύτη νυχτερίδας,δαχτυλάκι από πιθήκικι ένα ξίφος με τη θήκη!Δυο κεραίες κατσαρίδας,μαγουλάκι παλαμίδας,τραπεζίτη ταραντούλαςκαι φτερό μιας λιβελούλας.Βλεφαρίδα από σκαθάρικαι μουστάκι από ψάρι,τρία νύχια από σκουλίκικαι δυο κουταλιές τζατζίκι!!Τέλος, βάζει δέκα μύγεςκι ένα σορτς με πέντε ρίγες,μαύρη φτέρνα από ποντίκικαι μια τσίμπλα από κατσίκι.Όταν πάρει μία βράσηείναι έτοιμο να δράσει!Κι επιτέλους η ελιά τηςθα χαθεί από μπροστά της!Μα στη μύτη δεν το βάζει,το σκουπόξυλο φωνάζεικαι τον κόσμο όλο γυρίζεικαι τα μάτια όλων ραντίζει.Την ασχήμια παραβλέπουνκαι καμιά ελιά δε βλέπουν,μα είναι εκεί κι αυτή κι οι τρίχεςπου δε θα`θελες να είχες!Είναι ψηλή, πανέμορφηη μάγισσα Σκουποξυλάνθη!Κούκλα σωστή και ζηλευτή,η μάγισσα Σκουποξυλάνθη! http://www.youtube.com/watch?v=qVB4H6ioFq8 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted June 16, 2014 Share Posted June 16, 2014 Μετράει; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted June 19, 2014 Share Posted June 19, 2014 (edited) Ω, βρήκα κι εγώ κάτι! Ο Γιάννες ο Μονόγιαννες παραδοσιακό του Πόντου (οι στίχοι από εδώ) - Καλώς καλώς το πρόγεμα μ', καλώς το δειλινάρι μ',Καλώς το τρώγω κι αγρυπνώ και κείμαι και κοιμούμαι. - Σπαθίν κα έν' το πρόγεμά σ', κοντάρ' το δειλινάρι σ', Φαρμάκ' να τρώς και αγρυπνάς και κείσαι και κοιμάσαι. - Κόρ' απ' εμέν 'κ' εντρέπεσαι, απ' εμέν 'κι φοβάσαι; - Από εσέν 'κ' εντρέπομαι, απ' εσέν 'κι φοβούμαι. - 'Σ τον Θο σ', 'ς τον Θο σ', νε κόρασον, τα γονικά σ' απόθεν; - Η μάννα μ' απ' τους ουρανούς, ο κύρη μ' απ' τα νέφα, Τ' αδέλφα μ' στράφτ'νε και βροντούν κ' εγώ γριλεύω ρδάκους, 'Σου πεθερού μου το τσακόν' σερέντα ρδάκων δερμα, έναν να παίρω και τ' εσόν, γίνταν σεράντα έναν. - Καθώς που λες, νε κόρασον, άμε απόθεν έρθες, Ας έν' ο Γιάννες χάρισμα σ', έπαρ' 'τον κι άμε δέβα, Ας έν' ο Γιάννες αδελφό μ', η κάλη του η νύφε μ', Του Γιάννε τα μικρότερα ας είν' γυναικαδέλφα μ'. βρε τη δρακοφόνισσα! φυσικά και μετράει, νομίζω, Κελαινώ. σε ποιον εδώθε κόσμο κάνει τέτοια συζήτηση κανείς με το χάρο; :DD Edited June 19, 2014 by Μάρβιν ΑΑΠ 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted June 19, 2014 Share Posted June 19, 2014 Κοίτα να δεις που το βρήκα και τραγουδισμένο https://www.youtube.com/watch?v=NrazspMVg2s 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted June 19, 2014 Share Posted June 19, 2014 μισό είναι! δεν έχει δρακοφόνισσα το τραγούδι! :DD Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted December 15, 2014 Share Posted December 15, 2014 Ψηλά στου Διγενή τ’ αλώνιατις νύχτες του καλοκαιριούτου κάτω κόσμου τα τελώνιαμε λεν τρελή του φεγγαριού.Μα εγώ χρυσόβουλο κρατάωαπό καιρούς βυζαντινούςκαι τ’ άγρια βάθη που κοιτάωδεν τα χωράει ανθρώπου νους.Ψηλά στου Διγενή τα κάστραστον τάφο του νεκρού παλικαριούτα νυχτοπούλια κάτω απ’ τ’ άστραμε λεν τρελή του φεγγαριού. και βέβαια ένα θεατρικό: https://www.youtube.com/watch?v=1lkOCNVY0JE οριακά φάντασυ αλλά σίγουρα ονειρικό/παραμυθικό. Από την παράσταση Καίσαρ και Κλεοπάτρα. Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις 1. Ευγενία Συριώτη Η μητέρα μου ήταν γάτακι ο παππούς μου αϊτόςέτσι μ’ έφερε και μένασε μια νύχτα ο κεραυνός.Η μητέρα μου ήταν γάτακι ο παππούς μου αϊτόςο πατέρας μου ο Νείλοςκαι η αγάπη μου ο ουρανός.Με μια γάτα για μητέρακαι το Νείλο για πατέραθέλω να `μπω στο παλάτισαν βασίλισσα τρανή.Πέφτει η γάτα στο ποτάμισαν τ’ αστέρι την αυγήέτσι εμένα θα με φάειένας Καίσαρας που αργεί.Τι θα γίνω σαν με φάειστην κοιλιά του σαν με πάειψάρι θα γενώ στο Νείλοκι αστεράκι την αυγή. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted December 15, 2014 Share Posted December 15, 2014 (edited) https://www.youtube.com/watch?v=pV83FCj2IqQ Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης Μουσική: Νίκος Ξυδάκης 1. Νίκος Ξυδάκης Ποτέ μου εγώ τη θάλασσα στα μάτια δεν την είδαμα ξέρω για τα πάθη της καλύτερα απ’ την ίδιασε βράχους μέσα έζησα, σε βάτους και λαγκάδιαμα ξέρω για τα κύματα και του νερού τα χάδια,τον Άγιο εσυνάντησα με το κουπί στην πλάτησε πέτρα πάνω μοναχό, πεζό και στρατηλάτη.Άγιε μου και προφήτη μου τι σου’ χουν καμωμέναάνοιχ’ τα φύλλα της καρδιάς και πες τα όλα σε μένα,δίχτυ μου έπλεξε διπλό πάνω στα άλμπουρά τηςμε φώναξε για μια στιγμή και γέρασα κοντά τηςκι από τα λόγια τα πικρά και τ’ αρμυρό της δάκρυεμαραθήκαν τα κλαριά κι η γης απ’ άκρη σ’ άκρη.Μίλα σιγά προφήτη μου, ο Πάνας μη ξυπνήσεικαι με τραγούδια και φωνές παράπονα αρχίσει,μη δει πως σ’ άλλονε Θεό τώρα κερί ανάβωμίλα σιγά προφήτη μου κι εγώ θα καταλάβωμ’ ένα πανί ξεκίνησα Γαϊτα στα νερά τηςμ’ ένα κουπί εβούλιαξα κι έφυγα μακριά της.Άγιε μου και προφήτη μου πάρε ψωμί και γάλακι εγώ μ’ αυτά που μου `χεις πει αλλά και μ’ όλα τ’ άλλαβουνό λέω τη θάλασσα με βράχους και χαράδρεςλύκοι τα μαύρα κύματα, τσακάλια και φονιάδες. Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης 1. Χαΐνηδες Μια φορά γιε μου κι έναν καιρόβασιλιάς καλός όριζε τόπο μακρινό...Θυμούμαι ως τώρα τη γιαγιάέτοιας λογής ν’ αρχίζεικαι σε καιρούς αλλοτινούςο νους τση ν’ αρμενίζει.Να μου μιλεί σιργουλευτάγια κείνα και για τ’ άλλαγια μαγικά, για έρωτες,για φονικά μεγάλα.Για βασιλιάδες νιους καλούςπου κάστρα επατούσαντσι μάισσες και τα θεριάσκοτώναν κι ενικούσαν.Κι όντεν ο ύπνος ο γλυκύςδόξευγε το μυαλό μουστον κόσμο των παραμυθιώνγύριζ’ ο λογισμός μου.Έσβησ’ ο χρόνος ο κακόςμαζί με τη χαρά μουτσι ιστορίες τση γιαγιάςαπό τα όνειρά μου.Κι έρχουντ’ απ’ τον παλιό καιρόΘε μου να `ταν αλήθειαώρες αεροφύσημακείνα τα παραμύθια.Μην κλαις μικρή μου και πληγέςανοίγεις μου στα στήθηεμείς οι δυο θα κάνουμετον κόσμο παραμύθι. Edited December 15, 2014 by Ιρμάντα 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Trison Posted December 16, 2014 Share Posted December 16, 2014 (edited) Δημήτρης Κατής & Εξόριστοι - Δόξα και Τιμή Κρίσεις για τον κύριο Κατή δεν θα'θελα να κάνω πάντως το παρακάτω είναι συμπαθητικό για το είδος του και στιχουργικά είναι on-topic. Ανάλογη θεματολόγια είχαν και τα περισσότερα τραγούδια του group. Τζένη Στράλλα(στίχοι) Δημήτρης Κατής(μουσική) Κρίση θεϊκή όρισε να `ρθει πριν καταστροφή να μας βρειΓίγαντα παιδί γιος κατακτητή και σαν νικητής να σταθείΛέγαν οι παλιοί σαν στο κάστρο μπει τούτη η λεβεντιά σταματάΚάθε τι κακό που μας τυραννά μέσα στους καιρούς πολεμάΠάνω στ’ άσπρο του άτι γυρνά μες στα μάτια του λάμπει η χαράΤο μαχαίρι στα χέρια του υγρό απ’ το αίμα που στάζει νωπόΟι τιτάνες από ύπνο ξυπνούν στ’ όνομά του κρασί για να πιουνΣαν ημίθεο τον χαιρετά ο λαός που για νίκες διψάΛόγος στα σπαθιά σίδερα φωτιά έγινε η αρχή τη νυχτιάΧύθηκαν ψυχές μέσα στις σκιές λάφυρα φριχτά τα κορμιάΞέπλυνε η βροχή τη δικιά μας γη απ’ τη συμφορά του ληστήΔόξα και τιμή για τον νικητή μ’ αίμα κέρδισε τη ζωήΠάνω στ’ άσπρο του...Του θριάμβου φωνές αντηχούν όλοι θέλουν τον ήρωα να δουνΛευτεριά και αλήθεια μαζί δέναν του Διγενή την ψυχή https://www.youtube.com/watch?v=FDJ-pPfm3LM&index=3&list=PLyHZWqr46mydlmjRX4e2ioE-UH3YU9688 Edited December 16, 2014 by Trison Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Trison Posted December 16, 2014 Share Posted December 16, 2014 (edited) Υπέροχοι στίχοι για τον δράκοντα που σαν πλάσμα του φανταστικού είναι δεμένο με την ελληνική λαϊκή παράδοση. Στίχοι - Δημήτρης Υφαντής Μουσική - Δημήτρης Υφαντής Ζούσε στης γης τα τάρταρα ένα μεγάλο φίδιπου κάθε χρόνο μέτραγε τα λέπια του κορμιού του.Χίλια τα βγάζει της ουράς, χίλια του κεφαλιού του.Μα αλίμονο στην πλάτη του κατάρα κουβαλούσεδυο δυνατά σπαθόφτερα που χρόνο με το χρόνομεγάλωναν και την καρδιά του γέμιζαν με πόνο.Ντροπή εγώ της ράτσας μου να κουβαλάω φτερούγεςπου θα `πρεπε να σέρνεται στο χώμα η κοιλιά μου.χίλια είναι τα βάσανα, χίλια τα δάκρυά μου.Κι άρχισε τότε να τρυπάει μ’ ορμή της γης τα σπλάχνανα πέσει ν’ αποκοιμηθεί και να καλοπαιθάνεισεισμός μεγάλος γίνηκε κι ο ουρανός εφάνη.Κι ένοιωσε στις φολίδες του τη ζεστασιά του ήλιουσε χρώματα κι αρώματα ο κόσμος κολυμπούσεκι άκουσε τότε μια φωνή που τον παρακαλούσε.Χτύπα καλέ μου τα φτερά και ζύγωσε τ’ αστέριαδεν είσαι φίδι να μετράς τα λέπια του κορμιού σου, χίλια να βγάζεις της ουράς, χίλια του κεφαλιού σου.Δεν είσαι κι όσα σ’ έμαθαν οι άλλοι να νομίζειςπως τάχα το `χει η μοίρα σου να σέρνεις την κοιλιά σου.Είσαι θεριό και δράκοντας κι άπλωσε τα φτερά σου https://www.youtube.com/watch?v=CPKL5UL0nhU Edited December 16, 2014 by Trison Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Trison Posted December 16, 2014 Share Posted December 16, 2014 (edited) Μέδουσα, άλλο ένα φανταστικό πλάσμα της μυθολογίας μας. Δύο τραγούδια back to back. Δυστυχώς δεν βρήκα video του ενός από την πρώτη εκτέλεση από τις Δυνάμεις του Αιγαίου. Δυνάμεις του Αιγαίου - Η Μέδουσα. Στίχοι: Α. Τζάφας Μουσική: Χρήστος Τσιαμούλης Όταν ερωτεύεσαι τα μαλλιά σου φίδιααστραπή το βλέμμα σου, πορφυρό το δέρμα σου.Όταν ερωτεύεσαι φλόγα έχεις στα χείληστην καρδιά σου άβυσσο, στους μηρούς κοχύλι.Πώς να ξεχάσω τη γεύση σου, τ’ όνομά σου πώς να ξεχάσω, μέδουσα.Όταν ερωτεύεσαι τα νύχια σου μαχαίριαμε κρατάς αιχμάλωτο μες τα δυο σου χέρια.Όταν ερωτεύεσαι τα στήθη σου φεγγάριαο λαιμός σου εικόνισμαμα η ψυχή σου άδεια. https://www.youtube.com/watch?v=qibHXUzl6IQ Σωκράτης Μάλαμας - Μέδουσα Στίχοι:Μανώλης Δουλούμης Μουσική:Νίκος Μαστοράκης Η ματιά σου είναι βάρος και φωτιά, στα μαλλιά σου φίδια φτιάχνουνε φωλιά.Ο λαιμός σου κύκνος στη λίμνη του χορούκαι τα δυο σου στήθη καμπάνες του καημού.Θα `ρθω να σε πάρω, μάγισσα κυρά.Στην καρδιά μου μέσα καίει μια φωτιά, φλόγα που δροσίζει τα βάθη του μυαλού, ψύχος που φλογίζει τις άκρες του κορμιού...Άκου τη φωνή μου μες στη σιγαλιάνα σε νανουρίζει με αφή και μυρωδιά!Πέντε αισθήσεις, φως μου, δεν είναι αρκετές.Το κορμί ζητάει λάγνες λαβωματιές.Θα σε αντικρίσω φόβο δε γροικώστη ματιά σου κόντρα ασπίδα εγώ κρατώ.Κι αν στη μάχη πάνω πετρώσω και χαθώ, κάποιοι θα θυμούνται τον πέτρινο τρελό... Edited December 16, 2014 by Trison 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted March 4, 2015 Share Posted March 4, 2015 (edited) Το 2005, οι Χειμερινοί Κολυμβητές κυκλοφόρησαν το δίσκο Η Μαστοράντζα του Ερντεμπίλ, "συλλογή 14 ιστορικών τραγουδιών του Ε. Ζάχου". Η μουσική ανήκε ως συνήθως κυρίως στον Αργύρη Μπακιρτζή, ενώ οι εμπνευσμένοι από τη βαλκανική και ευρύτερη ανατοική παράδοση στίχοι ανήκαν στον εθνογράφο Ευάγγελο Παπαζαχαρίου που υπογράφει γενικά το έργο του "Ε. Ζάχος". Ο δίσκος είχε δηλωμένο στόχο να αποτελέσει "ένα μουσικό ταξίδι ανιχνεύοντας ό,τι ενώνει τους λαούς και όχι ό,τι τους χωρίζει" και το συγκρότημα κέρδισε εξαιτίας του βραβείο Αρίων καλύτερου έντεχνου συγκροτήματος. Άλλοι θεώρησαν πως ο δίσκος αποτελεί δείγμα νοσταλγίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τον κατέκριναν. Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να δει όλους τους στιχους με σημειώσεις εδώ και να κρίνει μόνος τουΑυτό που μας αφορά εμάς είναι τα κομμάτια με σαφείς μυθολογικές/υπερφυσικές αναφορές κι αυτά σας παρουσιάζω:Ο άγιος κι ο ασίκης Στίχοι: Ευάγγελος ΖάχοςΜουσική: Αργύρης Μπακιρτζής Ο Ασίκ Καρίπης ο φτωχόςστον Καύκασο γυρνούσεβρεολομόναχος.Απ’ το Σιβάζ ήρθαν γραφτάπαντρεύουν την καλή τουβρε αχγια λεφτά.Κι ο Ασίκης το καλό του σάζισκασμένος δίνει μιαβρε αχκαι το σπάζει.Δε φτάνω, λέει μπαϊλτισμένοςμα νάσου ο Αη Γιώργηςβρεαρματωμένος.Μεγάλε μου Άη Γιώργη καπετάνοδανείζεις το άτι σουμωρέ αχσε μουσουλμάνο;Πάρτο Καρίπ και μη διστάσειςστη γης μη βάλεις πόδιμπρεκαι θα προφτάσεις.Πετάει ο ασίκης στον αιθέρακαι φτάνει στο Σιβάζμωρέτην ίδια μέρα.Αρπάζει την καλή του απ’ τα καπάνιακαι πέταξαν ψηλά,μωρέ, πολύ ψηλάστα επουράνια.Ο γιος του τυφλούΣτίχοι: Ευάγγελος ΖάχοςΜουσική: Λάμπρος Τσίγγας Τον είδα να ’ρχεται μεσ’ απ’ τα χιόνιακαλπάζει ανάλαφρος στην καταχνιά,με τ’ άσπρο του άλογο απ’ άλλα χρόνιασαν παραμύθι απ’ τα παλιά.Γκελ καρντάς γκελ,εγώ είμ’ ο Κιόρογλουγιος του τυφλού.Μες το μαρμάρινο κι αβέρτο αλώνιτους δράκους πάλεψε με τα φτεράκι όσοι τον γνώρισαν σαστίσαν όλοικαι κάποιο κλάψανε από χαρά.Γκελ καρντάς γκελ,εγώ είμ’ ο Κιόρογλουγιος του τυφλού.Στους κάμπους διάβηκε μες το λιοπύριίδιος Αρχάγγελος, τρελός Βοριάςκι όπου κι αν πάτησε κόκκινοι κρίνοιφυτρώσαν χάρισμα της λεβεντιάς.Γκελ καρντάς γκελ,εγώ είμ’ ο Κιόρογλουγιος του τυφλού.Κι είπα καρντάσι μου τι με κοιτάζειςφόρα το ρούχο σου το κρεμεζίκαβάλα στ’άλογο και μη διστάζειςβιτσιά στο φάρο σου κι έλα μαζί.Γκελ καρντάς γκελ,εγώ είμ’ ο Κιόρογλουγιος του τυφλού.Ο ανέμελος σαλόςΣτίχοι: Ευάγγελος ΖάχοςΜουσική: Αργύρης Μπακιρτζής "Μη με χτυπάς, είμ' άνθρωπος, μικρέ, δεν είμ' ελάφι,είμ' ο ντερβίς Αμπντάλ Μουσά, που τα μακάμια γράφει".Μα ο κυνηγός ετόξευσε, στα στήθια το χτυπάεικαι να το πιάσει κυνηγά σ' έναν τεκκέ όπου πάει.Βροντάει την πόρτα του τεκκέ, χτυπιέται 'κει και κλαίει:"Για δώστε μου το ελάφι μου", στους ντερβισάδες λέει.Βγαίνει και ο Αμπντάλ Μουσά, με ράσο ματωμένο,του δείχνει εκεί το βέλος του, στα στήθια του μπηγμένο."Έλα μικρέ και βγάλ' το μου και πάρε με και σκλάβο!""Όχι, ντερβίσης θα γινώ, να ιδώ, να καταλάβω".Και το μικρό μπεγόπουλο έμεινε εκεί ντερβίσης,τον είπαν Καϊκουσούζ Αμπντάλ, να μην τον λησμονήσεις!Μάρκο ΚράλιεβιτςΣτίχοι: Ευάγγελος ΖάχοςΜουσική: Αργύρης ΜπακιρτζήςΕισαγωγή: Φίλιππος ΠαπαφιλίππουΕισαγωγικό Κείμενο: Μένανδρος (6ος αι. μ.Χ.) "Ήκουν δε αυτούς επωδαίς και τελεταίςανοίγειν του Άδου τας πύλαςκαι κατάγειν ον βούλονται ασφαλώςκαι οπίσω αύθις αναπέμπειν!"Πήρα το μαύρο πρόβατο απ' τα κέρατακαι τριγυρνούσα στο Στρυμόνα, στα βουνάμες στα γυμνά τα βράχια και τα έλαταστο Τσέγγελ Ντάγ, στου Μάρκου τα στενά.Και βρήκαμε τη νύχτα με φεγγάριτου Μάρκο Κράλιεβιτς το λείψανα τα άγια,το πρόβατο έπεσε άψυχο κουφάρικι έψαλα των Βογόμιλων τα μάγια!Κι ο Άδης μού 'κανε μεγάλη χάρη.Βγήκε ο Μάρκο Κράλιεβιτς σα μπόρακι είπε: Σταθείτε, Σλάβοι, Σκιπετάροι,μην πολεμάτε πια γι' αυτή τη χώρα!Αφού θυμάστε ακόμα τ' όνομά μουαξίζω να μου κάνετε χατίρινα βρουν αναπαμό τα κόκαλά μουΤο γκρεμισμένο χτίστε το γεφύρι!Στη Ρούσα την πεντάμορφηΣτίχοι: Ευάγγελος ΖάχοςΜουσική: Αργύρης Μπακιρτζής Στη Ρούσσα την πεντάμορφη, -αλ ελμά, βερ ελμάτης Μέλισσας την κόρημίλησε το Καρά Γιλάν, -αλ ελμά, βερ ελμάμαύρου φιδιού τ' αγόρι, -βερ γκιουζέλ ελμά.Θα 'ρθούνε να σε κλέψουνε, -αλ ελμά, βερ ελμάοι σύντεκνοι του δράκουέλα μαζί μου να σωθείς, -αλ ελμά, βερ ελμάκαι το σεβντά μου άκου, -βερ γκιουζέλ ελμά.Μα η Ρούσσα η Πεντάμορφη, -αλ ελμά, βερ ελμάτις μέλισσες μαζώνεικαι μες το κάστρο της Μπαλ Κηζ, -αλ ελμά, βερ ελμάκλείνεται και γλιτώνει, -βερ γκιουζέλ ελμά.Κι έρχεται ο δράκοντας Γεσίλ, -αλ ελμά, βερ ελμάτων σερπετών φοβέραπου κυβερνάει τα δώδεκα, -αλ ελμά, βερ ελμάτα ζώδια στον αιθέρα, -βερ γκιουζέλ ελμά.Μα μπρος στο κάστρο της Μπαλ Κηζ, -αλ ελμά, βερ ελμάο δράκοντας βαλτώνεικι ο πονηρός Καρά Γιλάν, -αλ ελμά, βερ ελμάσ' ένα μήλο τρυπώνει, -βερ γκιουζέλ ελμά.Στη Ρούσσα το προσφέρουνε, -αλ ελμά, βερ ελμάκι εκείνη το δαγκάνεικαι δίχως άλλην αφορμή, -αλ ελμά, βερ ελμάτην παρθενιά της χάνει, -βερ γκιουζέλ ελμά. Edited March 4, 2015 by Electroscribe 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νίκη Posted October 2, 2015 Share Posted October 2, 2015 Σας βάζω ένα που είναι οριακά φαντασίας, αλλά που θεωρώ ότι παρουσιάζει την πρωσοποίηση της θάλασσας, οπότε ταιριάζει εδώ. Αν προσέξετε, τη γυναίκα του τίτλου, εκτός που την παρουσιάζει σαν πόρνη του λιμανιού, τη στολίζει με ένα σωρό παραφερνάλια και σύμβολα θαλασσινά και σε κάποιο στίχο την αποκαλεί "αμφίβια μοίρα". Γυναίκα, ποίηση Καββαδία, δίσκος: Ο σταυρός του Νότου https://www.youtube.com/watch?v=Hsv6f25UUAg ΥΓ: προσπάθησα να σας βάλω και το τραγούδι του νεκρού αδελφού και είχα βάλει το τραγούδι απ' το γιουτούμπ και είχα γράψει κι όλα τα λόγια, αλλά όταν προσπάθησα να βάλω δεύτερο τραγούδι, έχασα όλα τα προηγούμενα! Κι είχαν πονέσει τα δάχτυλα μου να γράψω τα λόγια! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted February 28, 2016 Share Posted February 28, 2016 φάνταζι και τρόμος μαζί! οκ, ίσως λίγο υπερβολικό, αλλά τελευταία έχω κολλήσει πολύ με τους Συνθετικούς και είπα να το μοιραστώ. είναι ακόμα καλύτεροι στις συναυλίες τους : )) ακούστε! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νίκη Posted April 19, 2016 Share Posted April 19, 2016 (edited) Ξεχάσαμε να προσθέσουμε ένα πολύ γνωστό, που μάλιστα το κάναμε και στο σχολείο: το παραδοσιακό "του Νεκρού αδερφού". Κοιτάχτε και τους στίχους: Μάνα με τους εννιά σου γιούς και με τη μια σου κόρη,την κόρη τη μονάκριβη την πολυαγαπημένη.Την είχες δώδεκα χρονώ και ήλιος δεν σου την είδε.Στα σκοτεινά την έλουζε, στ' άφεγγα τη χτενίζει,στ' άστρι και στον αυγερινό έπλεκε τα μαλλιά της.Προξενητάδες ήρθανε από τη Βαβυλώνα,να πάρουνε την Αρετή πολύ μακριά στα ξένα.Οι οκτώ αδερφοί δε θέλουνε κι ο Κωνσταντίνος θέλει.-Μάνα μου κι ας τη δώσουμε την Αρετή στα ξένα.Στα ξένα εκεί που περπατώ, στα ξένα που πηγαίνω,αν πάμ' εμείς στην ξενιτιά, ξένοι να μην περνούμε.-Φρόνιμος είσαι Κωνσταντή, μ' άσκημα απηλογήθης.Κι α' μο 'ρτει γιε μου θάνατος κι α' μο 'ρτει γιε μου αρρώστια,αν τύχει πίκρα γη χαρά, ποιος πάει να μου τη φέρει;-Βάλλω τον ουρανό κριτή και τους αγιούς μαρτύρους,αν τύχει κι έρτει θάνατος, αν τύχει κι έρτει αρρώστια,αν τύχει πίκρα γη χαρά, εγώ να σου τη φέρω. Και σαν την επαντρέψανε την Αρετή στα ξένα, Κι εμπήκε χρόνος δίσεχτος και μήνες οργισμένοι Κι έπεσε το θανατικό κι οι εννιά αδερφοί πεθάναν, Βρέθηκε η μάνα μοναχή σαν καλαμιά στον κάμπο. Σ’ όλα τα μνήματα έκλαιγε, σ’ όλα μοιρολογιόταν, Στου Κωνσταντίνου το μνημειό ανέσπα τα μαλλιά της: «Ανάθεμά σε, Κωνσταντή, και μυριανάθεμά σε, Οπού μου την εξόριζες την Αρετή στα ξένα! Το τάξιμο που μου ‘ταξες πότε θα μου το κάμεις; Τον ουρανό ‘βάλες κριτή και τους αγιούς μαρτύρους, Αν τύχει πίκρα γη χαρά, να πας να μου τη φέρεις.» Από το μυριανάθεμα και τη βαριά κατάρα, Η γης αναταράχθηκε κι ο Κωνσταντής εβγήκε! Κάνει το σύγνεφο άλογο και τ’ άστρο χαλινάρι Και το φεγγάρι συντροφιά και πάει να της τη φέρει. Παίρνει τα όρη πίσω του και τα βουνά μπροστά του. Βρίσκει την κι εχτενίζουνταν όξου στο φεγγαράκι. Από μακριά την χαιρετά κι από κοντά της λέγει: -Άιντε αδερφή να φύγουμε, στη μάνα μας να πάμε. -Αλίμονο αδερφάκι μου και τι είναι τούτη η ώρα; Αν ίσως κι είναι για χαρά, να στολιστώ και να 'ρθω, Κι αν είναι πίκρα πες μου το, να βάλω μαύρα να ‘ρθω. -Έλα Αρετή στο σπίτι μας κι ας είσαι όπως κι αν είσαι. Κοντολυγίζει τ' άλογο και πίσω την καθίζει. Στη στράτα που διαβαίνανε πουλάκια κελαηδούσαν Δεν κελαηδούσαν σαν πουλιά, μήτε σαν χελιδόνια, Μόν’ κελαηδούσαν κι έλεγαν ανθρώπινη ομιλία: «Ποιος είδε κόρη όμορφη να σέρνει ο πεθαμένος!» -Άκουσες Κωνσταντίνε μου τι λένε τα πουλάκια; -Πουλάκια είναι κι ας κελαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε. Και παρεκεί που πάγαιναν κι άλλα πουλιά τους λένε: «Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο, Να περπατούν οι ζωντανοί με τους αποθαμένους;» -Άκουσες Κωνσταντίνε μου τι λένε τα πουλάκια, Πως περπατούν οι ζωντανοί με τους αποθαμένους; -Απρίλης είναι και λαλούν και Μάης και φωλεύουν. -Φοβούμαι σ’, αδερφάκι μου, και λιβανιές μυρίζεις! -Εχτές βραδίς επήγαμε πέρα στον Αι-Γιάννη Κι εθύμιασέ μας ο παπάς με περισσό λιβάνι. Και παρεμπρός που πήγανε, κι άλλα πουλιά τους λένε: «Για ιδές θάμα κι αντίθαμα που γίνεται στον κόσμο! Τέτοια πανώρια λυγερή να σέρνει ο πεθαμένος! Τ’ άκουσε πάλι η Αρετή κι εράγισε η καρδιά της. -Άκουσες Κωσταντάκη μου τι λένε τα πουλάκια; -Άφησ’, Αρέτω, τα πουλιά κι ότι κι αν θέλουν ας λέγουν. -Πες μου, που είναι τα κάλλη σου και πού είν’ η λεβεντιά σου, Και τα ξανθά σου τα μαλλιά και τ’ όμορφο μουστάκι; -Έχω καιρό π’ αρρώστησα και πέσαν τα μαλλιά μου. Αυτού σιμά, αυτού κοντά στην εκκλησιά προφτάνουν. Βαριά χτυπά τ’ αλόγου του κι απ’ εμπροστά της ‘χάθη! Κι ακούει την πλάκα και βροντά, το χώμα και βοίζει. Κινάει και πάει η Αρετή στο σπίτι μοναχή της. Βλέπει τους κήπους της γυμνούς, τα δέντρα μαραμένα, Βλέπει το μπάλσαμο ξερό, το καρυοφύλλι μαύρο, Βλέπει μπροστά στην πόρτα της χορτάρια φυτρωμένα. Βρίσκει την πόρτα σφαλιστή και τα κλειδιά παρμένα Και τα σπιτοπαράθυρα σφιχτά μανταλωμένα. Κτυπά την πόρτα δυνατά, τα παραθύρια τρίζουν. -Αν είσαι φίλος διάβαινε, κι αν είσαι εχτρός μου φύγε, Κι αν είσαι ο Πικροχάροντας, άλλα παιδιά δεν έχω Κι η δόλια η Αρετούλα μου λείπει μακριά στα ξένα! -Σήκω, μανούλα μου, άνοιξε, σήκω, γλυκιά μου μάνα! -Ποιος είν’ αυτός που μου χτυπάει και με φωνάζει μάνα; -Άνοιξε, μάνα μου, άνοιξε κι εγώ είμαι, η Αρετή σου! Κατέβηκε, αγκαλιάστηκαν κι απέθαναν κι οι δύο. Εκτός από φαντασία έχει και μια αρκετά ισχυρή δόση τρόμου, με ένα (αγαθοποιό βέβαια) "ζόμπι", όπως μπορεί κάποιος φανατικός της φαντασίας να χαρακτηρίσει το νεκροζώντανο Κωνσταντή! Θα σας βάλω κι ένα βιντεάκι: https://www.youtube.com/watch?v=C-5WcpK-9Yk (Σας προτείνω να το ψάξετε και με τον τίτλο μάνα με τους εννιά σου γιούς, πάλι από την Ήπειρο της Πεντατονίας, καθώς με αυτόν τον τίτλο έχει ένα συνοδευτικό βιντεάκι με γοητευτικά ανατριχιαστικές εικόνες!) Edited April 19, 2016 by Νίκη 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νίκη Posted February 9, 2018 Share Posted February 9, 2018 Λοιπόν, το καλοκαίρι, στο μέρος που παραθέριζα, άκουσα το τραγούδι "Σιμούν", του Παπακωσταντίνου και λάτρεψα τις ονειρικές και επαναστατικές ταυτόχρονα, εικόνες. Ψέλνει στη Σιμωνόπετρα κι ακούγεται στον Άδη μα οι τρομαγμένοι κάνουνε πως τάχα δεν ακούν. Κλέβει το χνούδι απ'τα παιδιά, τα μονοπάτια σβήνει, βαφτίζεται στην έρημο και γίνεται Σιμούν. Στέλνει καράβια στο γκρεμό, τον ίσκιο ξεθωριάζει, κάνει κι εμένα φρύγανο, μα εμένα δε με νοιάζει. Με το 'να χέρι στη χαρά και τ' άλλο στην ομίχλη, δεμένο με γλεντήσανε τα λαίμαργα πουλιά. Γυρεύω την πανσέληνο να πέσει στο πηγάδι, να κοιταχτώ, να θυμηθώ πως ήμουνα παλιά. Να θυμηθώ, να ξεχαστώ να γίνω ερυθρελάτη οι ρίζες μου στον ουρανό, τα φύλλα στο κρεβάτι. Να βρω κι εσάς αδέρφια μου, που 'χετε ξεθυμάνει, το φόβο και την ομορφιά να βάλουμε μαζί. Να πλύνουμε με το κρασί τα νυσταγμένα μάτια κι ύστερα να σαλπάρουμε στη θάλασσα πεζοί. Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας, πειρατική σημαία. Όλα στραβά γινήκανε και όλα είν' ωραία. Μετράει; Εμένα πάντως οι στίχοι μου φαίνονται αρκετά φαντασίας. Ιδίως οι στίχοι: "Με το 'να χέρι στη χαρά και τ' άλλο στην ομίχλη, δεμένο με γλεντήσανε τα λαίμαργα πουλιά. Γυρεύω την πανσέληνο να πέσει στο πηγάδι, να κοιταχτώ, να θυμηθώ πως ήμουνα παλιά. Να θυμηθώ, να ξεχαστώ, να γίνω ερυθρελάτη." μου θυμίζουν παραδοσιακό ξόρκι. Ακούστε το κι εσείς: (το βιντεάκι είναι κάπως μελό, αλλά αυτό βρήκα) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.