Απελεύθερα Ουρί

[DinoHajiyorgi]

Την εικοστή πέμπτη χιλιετηρίδα του Σεπτόνιου Κύκλου, ο μέγας ηγεμών Αφάνας ανακοίνωσε την απόσυρση του από την εξουσία. Είχε έρθει ο καιρός να αναλάβει πια ο γιος του. Μαζί με την πανέμορφη βασίλισσα του Λαπιντία και όλη τους την αυλή θα αποσύρονταν σε προκαθορισμένο τόπο να ζήσουν ανενόχλητοι και μακάριοι το υπόλοιπο του αιώνιου βίου τους.

 

Ο Μακαλικαπόλας ήταν ο αρχιτέκτονας που ανέλαβε να δημιουργήσει αυτή την τελική κατοικία που θα αποτελούσε το αριστούργημα της καριέρας του. Για χρόνια έψαχναν οι ανιχνευτές του για τον κατάλληλο, τον ιδανικό πλανήτη. Και έχτισε ο Μακαλικαπόλας έναν πλανήτη που όμοιο του σε ομορφιά δεν είχε συναντήσει ποτέ κανείς μέχρι τότε. Είχε γη διάσπαρτη με χιλιάδες είδη φυτών και ζώων, δάση, βουνά και πεδιάδες, είχε και εκτάσεις καλυμμένες με νερό, ποτάμια, λίμνες και ωκεανούς, καταγάλανους σαν τον ουρανό που τα σκέπαζε. Και είχαν ζωή οι βυθοί σε ποικιλία παρόμοια με τα πτηνά που γέμιζαν τους αιθέρες. Και είχε ο πλανήτης μέρα και νύχτα και τέσσερις εποχές, κάποια από αυτά διαθέσιμα και ταυτόχρονα αν το επιθυμούσε ο μακαριότατος βασιλιάς. Και φυσικά, σαν κάθε αρχιτέκτονας που σέβεται τον εαυτό του, ο Μακαλικαπόλας δεν παρέλειψε να συμπεριλάβει στον παράδεισό του αγγέλους, τα αιθέρια εκείνα πανέμορφα όντα με τη μεγάλη σοφία, που ήταν απόλαυση να τα θωρεί κανείς αλλά και να διεξάγει μαζί τους ατελείωτες και υπέροχες συζητήσεις ικανές να ανυψώνουν και το πιο ταπεινό πνεύμα σε σφαίρες ανώτερης διανόησης. Δεν ξέχασε όμως και τα ουρί, ευχάριστα, δουλικά πλάσματα έτοιμα να εκπληρώσουν οποιαδήποτε επιθυμία του κάθε οικοδεσπότη, ειδικευμένα στις σαρκικές κυρίως ηδονές. Θα αποτελούσαν μεγάλη πηγή ανακούφισης και ψυχαγωγίας στους κυρίους και της κυρίες της αυλής που θα πλήθαιναν τον νέο πλανήτη. Και το όνομα αυτού Άφα.

 

Με το έργο αποπερατωμένο οι μάστορες αποσύρθηκαν και πήραν το ταξίδι του γυρισμού, την ίδια περίπου στιγμή που ξεκινούσε η μεγάλη πομπή του βασιλιά Αφάνα από τον ηγεμονικό πλανήτη Φούφαπα. Τα πρώτα πλοία έφτασαν στον Άφα πέντε Φουφάπιους μήνες μετά, δηλαδή ένα εκατομμύριο Αφάνια έτη αντίστοιχα. Τα νέα από τους προπομπούς προς την ηγεμονική ναυαρχίδα ήταν δυσοίωνα, ή μάλλον απίστευτα τραγικά. Σταμάτησε αμέσως η πομπή και μαζεύτηκαν όλα τα σκάφη για έκτακτη σύσκεψη. Έξαλλος, ο Αφάνας έβαλε τους φρουρούς του να σύρουν τον Μακαλικαπόλα στο συνέδριο με τις πιτζάμες του.

 

Ο παράδεισος της εξοχότητας του είχε μολυνθεί από εξωγενείς παράγοντες. Εξωγήινα παράσιτα είχαν διαπεράσει την ασπίδα προστασίας και τώρα ο Άφα ήταν διάσπαρτος με καρκινώματα που γοργά και σταθερά σκότωναν τον πλανήτη. Τα δάση είχαν σχεδόν εξαφανιστεί, το ζωικό βασίλειο είχε μειωθεί αισθητά, διεξάγονταν πόλεμοι, θανατηφόρες και άγνωστες ουσίες κυκλοφορούσαν σε νερό και αέρα. Ζημιογόνα, σατανικά παράσιτα έλεγχαν τον πλανήτη έχοντας στην κυριαρχία τους τα ουρί, τα οποία, σε αντίθεση με τους αγγέλους, είχαν αποδειχτεί αδύναμα να αντισταθούν στον εισβολέα. Οι εξωγήινοι οργανισμοί είχαν προσκολληθεί στα ανύποπτα ουρί σαν βδέλλες αρκετές χιλιετίες πριν και ελέγχοντας τα αιμοφόρα αγγεία και τους αδένες τους πρόσταζαν την κάθε τους σκέψη και κίνηση. Κατάφεραν με αυτόν τον τρόπο, μέσω των ουρί, να ελέγχουν και να διαφθείρουν και τους ίδιους τους αγγέλους. Το έγκλημα ήταν τερατώδης.

 

«Πως είναι δυνατόν να συνέβη κάτι τέτοιο?!» ούρλιαξε ο Αφάνας, βιολετής από την οργή του.

«Δεν ξέρω άρχοντα μου,» ψέλλισε ο Μακαλικαπόλας, «αλλά θα το διορθώσουμε αμέσως. Έχω παρατηρητές αυτή τη στιγμή στην επιφάνεια που μαζεύουν πληροφορίες.»

«Μήπως είναι άσκοπο? Ας το κάψουμε κι ας γυρίσουμε πίσω στον Φούφαπα. Θα ζήσουμε εκεί με τη βασίλισσα φορτωμένοι ντροπή και ατίμωση» είπε βαριά ο ηγεμόνας.

«Δώστε μου μια ευκαιρία να δούμε μήπως υπάρχει λύση εξοχότατε,» είπε ο αρχιτέκτονας κολλώντας το κούτελο του στο πάτωμα της αίθουσας του συνεδρίου.

 

Και υπήρχε λύση. Ανακάλυψαν γρήγορα πως οι εξωγήινοι ήταν ευαίσθητοι σε ένα συγκεκριμένο ηχητικό κύμα υψηλής συχνότητας. Μεταδιδόμενο από την τροχιά θα προκαλούσε τέτοια ενόχληση στα εγκληματικά αυτά στοιχεία που είτε θα καταστρέφονταν ή θα ήταν αναγκασμένα να φύγουν, να εγκαταλείψουν τον Άφα. Και αυτό ακριβώς το σχέδιο εφαρμόστηκε.

 

Ο Γιώργος ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι με την τηλεόραση απέναντι να παίζει τα βιντεοκλίπ με τον ήχο κατεβασμένο. Ο μεσήλικας άντρας ήταν ως συνήθως στην τσίτα, αφουγκραζόταν τις κινήσεις της μητέρας του στο υπόλοιπο διαμέρισμα. Την άκουγε να γυροφέρνει στην κουζίνα της και να μαγειρεύει. Εκείνος είχε μια δικαιολογία έτοιμη σε περίπτωση που η μαμά έκανε να έρθει προς τα εδώ και έμενε απ’ έξω να τον ρωτάει γιατί είναι η πόρτα κλειδωμένη. Η Beyonce στην οθόνη χτυπιόταν ηδονικά, κουνώντας τις γάμπες και τα οπίσθια της στους ρυθμούς «κοίτα δω», απειλώντας να πετάξει έξω το σοκολατένιο στήθος της σε κάθε της απότομη στροφή και κάμψη. Είχε και κοντινά πλάνα από τα γεμάτα, φιλήδονα χείλη της. Το λεκιασμένο σώβρακο του Γιώργου εκείνη την στιγμή κάλυπτε σφιχτά μόνο τα γόνατα του καθώς σημαντικό μέλος του σώματος του δεχόταν ένα ανακουφιστικό μασάζ.

 

Ξαφνικά ένα κοφτό σφύριγμα του έτσουξε τα αφτιά. Πριν σκεφτεί καν τι να ήταν εκείνος ο ήχος άκουσε ένα μεγάλο βούισμα. Κοίταξε στο παράθυρο γιατί φαντάστηκε πως μια τεράστια αλογόμυγα μόλις είχε μπει στο δωμάτιο του από το παντζούρι και χτυπούσε τα μεγάλα της φτερά σηκώνοντας τέτοιο σαματά. Το ένα ξάφνιασμα όμως διαδέχτηκε το άλλο. Κάτι φτερούγισε ανάμεσα από τα μπούτια του και ο άντρας αναπήδησε αφήνοντας μια κραυγή. Μήπως η αλογόμυγα πήγαινε να τρυπώσει εκεί που δεν χωρούσε ούτε η πανικόβλητη φαντασία του? Αμέσως μετά ακολούθησε η απάντηση και ούρλιαξε για λίγο πριν σταματήσει απότομα γιατί ναι, είχε την εξήγηση τώρα σε όλα, μα όλα, και στο ίδιο το νόημα της ζωής του. Με ένα υγρό «γλιτς» το μόριο με τους όρχεις του αποκολλήθηκαν και πάλλοντας με βόμβο αιωρήθηκε για λίγο στο κέντρο του δωματίου. Μετά άρχισε να πετάει γύρω-γύρω ψάχνοντας τρόπο να φύγει. Το ελεύθερο πλέον ουρί άνοιξε αμέσως το παντζούρι και έδιωξε από το παράθυρο τον κατά κάποιο τρόπο τύραννο του. Άκουσε την μητέρα του να χτυπάει την πόρτα ανήσυχη και ξαφνιάστηκε με το πόσο ένιωσε να την αγαπάει. Όλη του η συσσωρευμένη οργή αυτά τα χρόνια για εκείνη και όλες τις γυναίκες είχε πλέον εξαφανιστεί.

 

Ο Μανόλης ήταν σκυμμένος όλος αγωνία πάνω από την Ελένη μέσα στο μαιευτήριο. Εκείνη, καταϊδρωμένη, τον κοίταζε επιτέλους ανακουφισμένη. Ο γιατρός σήκωσε το μωρό και το έφερε στους ευτυχείς γονείς. «Συγχαρητήρια, είναι αγόρι,» είπε. Άκουσαν το σφύριγμα και μετά ακολούθησε το βούισμα. Δύο μόρια κατάφεραν να βρουν το δρόμο έξω από τα μπατζάκια του Μανόλη και του γιατρού. Έκαναν κύκλους πάνω από το μωρό αφήνοντας βιμπράτα τιτιβίσματα. Το νεογέννητο αποκρίθηκε αδύναμα αλλά κατάφερε να αποκολληθεί από το μωρό. Χτυπώντας τους μικρούς του όρχεις αιωρήθηκε ανάμεσα στους δύο ενήλικες και τους ακολούθησε έξω από την πόρτα που άνοιξε εκείνη τη στιγμή μια νοσοκόμα. Ενώ ο Μανόλης και ο γιατρός είχαν μείνει κάπως αποσβολωμένοι, η Ελένη κοίταξε όλο αγάπη το μικρό της, ελεύθερο ουρί.

 

Στα πεδία του πολέμου χιλιάδες στρατιώτες δεν είχαν πια την διάθεση να πολεμήσουν. Στρατηγοί δεν ενδιαφέρονταν να κατακτήσουν. Επιχειρηματίες δεν είχαν ανάγκη να πουλήσουν και να πλουτίσουν. Θρησκευτικοί ηγέτες βρήκαν άσκοπο να επιβάλλουν τα πιστεύω τους στους άλλους. Ήταν νομίζεις η απληστία και το μίσος ήταν ξαφνικά ένα κακό όνειρο που σβηνόταν τώρα ταχύτατα από την μνήμη τους. Αλλά και στο ζωικό βασίλειο το λιοντάρι και τα λοιπά αρπακτικά έχασαν κάθε όρεξη για την σάρκα, ούτε καν το μεγάλο ψάρι ενδιαφερόταν να φάει το μικρό.

 

Γέμισαν τα ουράνια του πλανήτη. Πούτσες, ψωλές, καυλιά, πέη και μόρια, δισεκατομμύρια από αυτά ενώνονταν στους αιθέρες, άσπρα, μαύρα, κόκκινα, κίτρινα και μπλε, σχημάτιζαν ένα ατελείωτο κονβόι με κατεύθυνση τον κόσμο από τον οποίον είχαν έρθει. Είχαν αρχίσει να θυμούνται την ζωή τους πριν την εισβολή αλλά πλέον κουβαλούσαν μαζί τους και όσες συνήθειες δημιουργήθηκαν στην διαβίωση τους με τα ουρί και τους αγγέλους. Μπήκε η πομπή τους σε σειρά κατά χρώμα, μέγεθος και εύσημα. Οι Φουφαπίτες δεν τα πείραξαν, δεν ήταν βίαιη και εκδικητική φυλή, τους άφησαν να περάσουν και να φύγουν όλα. Είχαν άλλες έγνοιες στο μυαλό τους, είχαν να γειάνουν έναν πλανήτη.

 

Κάτω, ελεύθεροι, άγγελοι και ουρί τους περίμεναν με προσμονή.

 

 

Τέλος

[Nienor]

Υπάρχει ένα βιβλίο του Μούρ (χμμμ... "Ηλίθιε λευκέ" μου φαίνεται το λένε) που μέσα σε πολλά άλλα πράγματα λέει ότι για την καταστροφή του πλανήτη ευθύνονται κατά κύριο λόγο οι άντρες γιατί κανείς δεν ξέρει μια γυναίκα που να κυνήγησε ένα είδος μέχρι να το αφανίσει, ούτε κι έχει περάσει καμιά από την ιστορία που να έχει κλείσει μια ολόκληρη φυλή σε θαλάμους αερίων ή να πάτησε ποτέ το κουμπί εκτόξευσης ενός πυραύλου. Υπάρχει βέβαια κι ένα παλιό ρητό που λέει πως "πίσω από κάθε μεγάλο άντρα κρύβεται μια γυναίκα".

 

Δεν έχει και τόση σημασία ποια είναι η αλήθεια εδώ, ούτε και νομίζω πως αναρωτήθηκες πραγματικά πριν με βάλεις να σκεφτώ με αυτό το κείμενο σου. Υποθέτω πως είναι γραμμένο ακριβώς για να με βάλεις να σκεφτώ δυο πραγματάκια και τούτο είναι κάτι που το θεωρώ και το μεγαλείο μιας ιστορίας. Αυτή ακριβώς βρίσκω πως είναι η μαγική της δύναμη.

 

Ειλικρινά το ότι έχεις γράψει κάτι τέτοιο χωρίς να γίνεται πουθενά η γραφή σου σόκιν και έκφυλη το θεωρώ επίτευγμα από μόνο του. Η γλώσσα είναι προσεγμένη και σχεδόν τέλεια, δεν προκαλείς ασκόπως παρά μόνο με επιχειρήματα και έχεις, ταυτόχρονα, μια καλοστημένη ιστορία που κάνει τη δουλειά για την οποία υποθέτω πως είναι γραμμένη.

 

Ο συνειρμός που δημιουργείς με όλα όσα ξέρουμε για τα ουρί του παραδείσου και το αντρικό μόριο, η αντιμετάθεση ουσιαστικά που κάνεις είναι ένα έξοχο εύρημα.

 

Γραμματολογικά έχω να σου πω ένα πράγμα μόνο: βάζε ελληνικό ερωτηματικό! Το θεωρώ σημαντικό ειδικά σε μια τέτοια ιστορία, που είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα είναι σαν την Κορομηλά (ή θα τη λατρέψεις όπως η γιαγιά μου ή θα τη μισείς ), το να μην έχει τίποτα αξιόμεμπτο ώστε να σου πει κάποιος "να εδώ". Επίσης δυο πραγματάκια που σου υποθέτω σου ξέφυγαν: το κανβόι είναι "κομβόι" και το γειάνουν είναι γιάνουν (όπως έχουν κάνει πλέον την ελληνική ορθογραφία) υγιάνουν και εξυγιάνουν, όχι οι ρίζες αλλά δε θυμάμαι πως τα λένε τώρα αυτά.

 

Δεν έχω ενθουσιαστεί με την ιστορία (σε περίπτωση που πιστεύεις κάτι τέτοιο) κανονικά είναι πάρα πολύ μακριά από το γούστο μου, όμως τη χάρηκα ιδιαίτερα και την ευχαριστήθηκα ακριβώς για αυτό που λες, όπως και για τη γραφή της φυσικά. Έχεις κάτι αρκετά δυνατο εδώ κατά τη γνώμη μου.

[RaspK]

Στοιχεία που θυμίζουν αρκετά Robbins, αν κι εδώ διακρίνω μια διαφορά αφάνταστα χαρακτηριστική: η γραφή του Robbins είναι περιπαικτικά γήινη, ενώ η δική σου είναι μάλλον πιασμένη στο θέμα. Δεν ξέρω πώς είχες την ιδέα, και η ίδια δε μου κάνει και τόση εντύπωση, άλλωστε πολλά απ' όσα γράφεις είναι λίγο ενάντια στην άποψή μου περί επιστημονική φαντασίας ή/και φαντασίας (fantasy, science fiction, ή/και science fantasy, συν τοις άλλοις), κι ας είμαι, παρότι δεν το δείχνω, μανιασμένος να βρω μια καλή αποτύπωση του σεξ και του νοήματός του στα γραπτά... Ναι, ο Robbins κατάφερε και μου το έδωσε αυτό, μ' έκανε να συλλογίζομαι, να ρουφάω τις σελίδες, να ρωτάω τι και πόσο μπορώ να μεταφέρω στο χαρτί, να διαβάζω. Νά 'ναι καλά μια φίλη.

 

Πάντως, η γραφή σου σα γραφή είναι πολύ καλή, πολύ στρωτή, πολύ έξυπνη. Αν έγραφες και κάτι του γούστου μου, ή που να θεωρώ ότι το πιάνεις κι εκεί που μπορεί να φτάσει (για να είμαι ειλικρινής, έχω διαβάσει κι ένα ακόμα πολύ ωραίο, από εκείνη την ανθολογία χιούμορ, εκείνη με τους παπάδες ρομπότ και τα τριαντάφυλλα; ναι, εκείνο με την επιστροφή-στον-Κερασφόρο-Θεό κάτι), θα το είχα επικροτήσει. Βέβαια, αυτό, προφανώς ήθελες να γράψεις, οπότε δέξου ότι αυτό που σου λέω φέρει το στίγμα της μη θεματικής ικανοποίησης και τίποτ' άλλο.

 

Γενικά, είναι αρκετά καλό.

Edited December 24, 2006 by RaspK FOG

[DinoHajiyorgi]

Αγαπητή Nienor, το ήξερα από την στιγμή που το έγραψα, πως ήταν μια ιστορία που κρατιόταν από μία και μόνο ιδέα. Ή θα την δεχτεί κάποιος γι αυτό που είναι ή θα την απορρίψει, θα την αρέσει ή θα την μισήσει όπως είπες. Κι όμως, μένω έκπληκτος στον πλούτο των παρατηρήσεων που γέννησε από σένα και από τον RaspK Fog και σας ευχαριστώ για τον στοχασμό που μου χαρίζεται.

 

Επίσης, για το ?, το πλήκτρο με το ελληνικό ερωτηματικό έχει τον τονισμό και μου δίνει το ; μόνο αν αλλάξω στα αγγλικά, και δεν έχω τον χρόνο να το κάνω συνέχεια. Μήπως το ελληνικό ερωτηματικό κρύβεται και πουθενά αλλού όταν γράφω στα ελληνικά?

 

Αγαπητέ RaspK Fog έχω βάλει και άλλες ιστορίες στο site που ίσως να είναι του γούστου σου αλλά βλέπω πως για κάποιο λόγο μάλλον δεν τραβάνε, δεν ασχολείται κανείς δηλαδή. Μαντεύω πως φταίει πως επειδή εκείνα τα κείμενα είναι κάπως μεγάλα και πρέπει κάποιος να τα κατεβάσει πρώτα, οι αναγνώστες της αυτής σελίδας θέλουν να διαβάζουν τσακ και μπαμ μόνο.

 

Ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σας.

[RaspK]

Θα χαρώ κι έχω σκοπό να διαβάσω και άλλα σου κείμενα, απλά έτυχε να έχω μόλις πρόσφατα περάσει μια λίγο περίεργη περίοδο, στην οποία ακόμα και πράγματα που ήθελα να κάνω δε μου έβγαιναν. Να είσαι σίγουρος ότι θα τους ρίξω τη δέουσα ματιά, όπως και σε άλλα έργα που έχω εκφράσει την ίδια επιθυμία!

 

Όσον αφορά τους ελληνικούς χαρακτήρες, θα βρεις τους ακόλουθους καθώς υποδεικνύονται έχοντας γυρίσει το πληκτρολόγιο σου στα ελληνικά:

• ; [ερωτηματικό]: Q
  
• : [άνω κάτω τελεία]: Shift+Q
  
• « και » [εισαγωγικά]: Ctrl+Alt+[ και Ctrl+Alt+]
  
• ΅ [τονισμένο φωνήεν με διαλυτικά]: Shift+W
  
• · [άνω τελεία]: Alt+0183
  

[DinoHajiyorgi]

Ευχαριστώ πολύ για τα tips RaspK FOG! Επιτέλους.

[Oberon]

Dino, δεν νομίζω να έχει τόσο σχέση το μέγεθος του κειμένου. Συχνά συμβαίνει μια ιστορία να μην έχει σχόλια για ένα διάστημα και ξαφνικά να την διαβάσουν και σχολιάσουν αρκετοί.

 

Επί του προκειμένου τώρα.

Η ιστορία ξεκινά με έναν κάπως βιβλικό τρόπο στην επιλογή της γλώσσας μαζί βέβαια με μια χιουμοριστική ή ίσως σατιρική διάθεση, ένας συνδυασμός που προσωπικά μου άρεσε πολύ. Στη συνέχεια το ύφος αυτό αλλάζει και η ιστορία γίνεται πιο ε.φ./φάντασυ ενώ τελικά "μεταμορφώνεται" σε μια καθαρά σουρεαλιστική διήγηση.

Δεν είμαι σίγουρος ποιο είναι το νόημα της ιστορίας, αν υποθέσουμε πως πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει κάτι τέτοιο. Έχω την υποψία πως περισσότερο περιγράφεις έναν σουρεαλιστικό πίνακα, ή μάλλον πίνακες σε συνέχειες, όπως στις μεσαιωνικές ταπετσαρίες. Η υποψία είναι σχεδόν βεβαιότητα μάλλον αν κρίνω από τις έντονα περιγραφικές εικόνες από τη μέση της ιστορίας και μετά. Το νόημα δηλαδή βρίσκεται στις εικόνες πρωτευόντως και στην πλοκή δευτερευόντως.

Αν πρόκειται για έναν φανταστικό κόσμο σίγουρα μπορούν να γραφτούν κι άλλες ιστορίες εκεί. Θα τις διάβαζα! Είναι πρωτότυπο το δημιούργημά σου, παρ'όλο που μάλλον μου διαφεύγει το νόημα όπως ανέφερα παραπάνω. Αυτό οφείλεται πως οι χαρακτήρες στην ιστορία είναι περισσότερο "καρικατούρες" μέσα στην όλη εικόνα παρά πραγματικοί συμμετέχοντες.

Δεν θεωρώ τα παραπάνω ως "λάθη" απλά ως παρατηρήσεις που έκανα κατά την ανάγνωση

Οι λέξεις που χρησιμοποιείς δεν με "σόκαραν" φυσικά, αν και η επανάληψη με διαφορετικές λέξεις του ίδιου πράγματος ήταν κάπως....χμμμ....δεν ξέρω πως να το πω. Ίσως περιττή, μια που "μόριο", "πέος" κλπ είναι το ίδιο πράγμα ενώ στην ιστορία οι λέξεις "φαίνεται" να περιγράφουν διαφορετικά πράγματα.

Ίσως θα ήταν προτιμότερο αν ήθελες να περιγράψεις τα γεννητικά όργανα τα οποία περιφέρονται, να τα περιέγραφες με τα πιο...."ιδιαίτερα" χαρακτηριστικά τους ή την ιδιαίτερη κατάστασή τους εκείνη τη στιγμή (το δεύτερο το έκανες μέσω της επιλογής ορισμένων από τις λέξεις που χρησιμοποίησες).

Αν βρίσκω ένα ελάττωμα στην ιστορία είναι μάλλον το μέγεθός της (pun not intended). Για να γίνει πιο κατανοητή θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη και πιο δομημένη.

Σίγουρα όμως είχες έμπνευση όταν την έγραφες και είναι αρκετά "παρανοική" και "αλλόκοτη" ώστε να εντυπωσιάζει!

[DinoHajiyorgi]

Αγαπητέ Dain, σε κάποια άλλη σελίδα αυτού του site διεξάγεται εκτενής συζήτηση για τα καλύτερα βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Το μυαλό μου αδυνατεί να επεξεργαστεί το σοκ των πόσων τίτλων δεν έχω διαβάσει στην ζωή μου. Κάλυψα κάποιους κλασσικούς και Βερν μικρός, στην δεκαετία του ‘80 είχα εμμονή με Stephen King και μόνο, και μετά…κυρίως τίποτα.

 

Είμαι σεναριογράφος και έχω αρχίσει την, ας την πω, συγγραφή τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω αν είναι καλό να είσαι ανεπηρέαστος από τόσες πηγές ή αν κινδυνεύεις να γράψεις κάτι που συμπτωματικά μοιάζει πολύ με κάτι άλλο. Μέχρι τώρα έχω μόνο τις κινηματογραφικές ταινίες και σήριαλ επιστημονικής φαντασίας σαν μέτρο προστασίας. Άσχετα όμως από τον χώρο που προέρχομαι, θεωρώ πάντα τους χαρακτήρες και την πλοκή πρωτεύοντα σε σύγκριση με την εικόνα.

 

Έχω όμως αρχίσει να ανακαλύπτω κάποια ενδιαφέροντα πράγματα. Όταν γράψεις κάτι, άσχετα με τα προσωπικά σου κίνητρα, όταν παραδώσεις το μωρό σου στον κόσμο, στους αναγνώστες, ανήκει πλέον σε εκείνους. Ο αναγνώστης, διαβάζοντας το έργο σου, εναποθέτει τον εαυτό του, τα προσωπικά του βιώματα πάνω στις λέξεις σου και το έργο σου είναι πλέον δικό του. Κι αν ξεστρατίσεις ή τον μπερδέψεις (όλα εξαρτώνται τι έχει διαβάσει πριν από σένα) έρχεται με αναλύσεις και ζητά εξηγήσεις για το νόημα εδώ και τον συμβολισμό εκεί. Νομίζω η καλύτερα στάση του συγγραφέα είναι η ειλικρίνεια, αν δεν έχει ιδέα ας το πει αντί να μπουρδολογεί για να καλύψει τα ακάλυπτα.

 

Μου αρέσουν πολύ οι μπριζόλες αλλά πότε-πότε μασάω και καμιά τσίχλα, έχουν και αυτές την ώρα τους. Το παρόν διήγημα το θεώρησα εξ αρχής μια πολλή καλή τσιχλόφουσκα. Η καλοδεχούμενες σας παρατηρήσεις με έκαναν να νιώσω τις ευθύνες του δημιουργού και δεν ξέρω τι να πω. Σημασία έχει αν περάσατε καλά διαβάζοντας το.

 

[Αν υπήρχαν άλλες 100 ονομασίες για το αντρικό μόριο θα τις είχα βάλει όλες στο κείμενο. Αν η κοπέλα σου πει «Θέλω το μόριο σου» θα επιμείνεις πως δεν είναι μόριο αλλά π… Κάπως έτσι το είδα και είναι η καλύτερη εξήγηση που έχω.]

[Oberon]

Eχ, είναι εμφανής λοιπόν η κινηματογραφικότητα στην ιστορία σου, μια που τόνισα τις εικόνες που μεταδίδει. Εννοείται πως σε μια ιστορία οι χαρακτήρες και η πλοκή είναι πρωτεύουσας σημασία, αν και όχι πάντα. Στον κινηματογράφο όμως νομίζω πως η εικόνα είναι εξ ίσου σημαντική και μερικές φορές σημαντικότερη από κάθε τι άλλο. Η αμεσότητα κλπ κλπ κλπ.

 

Το σίγουρο ειναι πως ο "κόσμος" της ιστορίας είναι αρκετά πλούσιος και αρκετά παράξενος ώστε να δημιουργήσει διαφορετικές εντυπώσεις και ερωτήσεις σε διαφορετικούς αναγνώστες, έτσι δεν είναι? Αναζητώ πάντα το νόημα, όχι απαραίτητα αυτό που "θέλει να πει" ο συγγραφέας/σκηνοθέτης/whatever χωρίς υποχρεωτικά να πρέπει να υπάρχει νόημα όπως ανέφερα πιο πάνω. Γι'αυτό και τόνισα πως δεν θεωρώ "λάθος" το να μην υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο νόημα.

 

Προσωπικά ναι, "πέρασα καλά" διαβάζοντας την ιστορία αυτή, είτε είναι τσιχλόφουσκα είτε όχι (και μένα μ'αρέσουν οι τσιχλόφουσκες). Δεν έχουν τόσο σημασία οι εξηγήσεις, γιατί όπως και ένας αναγνώστης παίρνει οτιδήποτε θέλει ή αντιλαμβάνεται από μια ιστορία, έτσι και ο συγγραφέας μπορεί να πάρει οτιδήποτε από ένα σχόλιο, χωρίς ανάγκη περαιτέρω επεξηγήσεων. Ναι, η ειλικρίνεια ειναι γενικά κάτι πολύ σημαντικό.

 

Το πόσα βιβλία έχει διαβάσει κάποιος και έχει και δεν έχει σημασία. Έχω ακούσει από συγγραφείς πολύ αντιφατικές απόψεις για το θέμα, αλλά ας μην τις παραθέσω εδώ. Όσα βιβλία και να έχει διαβάσει κανείς πάντως, η έμπνευση σίγουρα δεν εξαρτάται από την κατανάλωση, ειδικά αν κάποιος είναι πιο μεγάλος σε ηλικία και έχει κατασταλάξει σε κάποια πράγματα. Αν έχει εμπειρίες δηλαδή από τις οποίες εξαρτάται η ειλικρίνεια με την οποία γράφει (και εδώ πιστεύω πως θα συμφωνήσουμε μια που ανέφερες την ειλικρίνεια και συ) . Η στάση δηλαδή του συγγραφέα προς το τι θέλει μπορεί να εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, ένας από τους οποίους είναι βέβαια και η γνώση του είδους της λογοτεχνίας στο οποίο γράφει, αλλά είναι μόνο ένας και πιθανά όχι ο σημαντικότερος.

 

Πάντως αν υπάρχουν άλλοι συγγραφείς που να γράφουν "παρόμοια" με σένα, σίγουρα θα είναι λίγοι μια που δεν μου έρχεται κανείς στο νου τώρα. Το σίγουρο είναι ένα. Ακόμα και με τα ίδια υλικά μπορεί κάποιος να φτιάξει μια συνταγή που δεν έχει ξαναυπάρξει, είτε έχει διαβάσει τσελεμεντέ, είτε όχι.

Edited December 26, 2006 by Dain

[lithonis]

Πολύ καλή ιστορία.

Έχεις μια «διεστραμμένη» αντίληψη της πραγματικότητας που μου γενικά μάλλον μου αρέσει. Στην αρχή θεώρησα ότι ακολουθούσες την περπατημένη και παρουσίαζες τους ανθρώπους σαν τα παράσιτα και με εξέπληξες ευχάριστα με τον διαχωρισμό που έκανες.

Βέβαια θεωρώ ότι έπρεπε να μολύνεις και τις γυναίκες. Μην ξεχνάς ότι «πυρ, γυνή και θάλασσα» είναι τα τρία μεγάλα κακά

 

Αυτό που με χαλά είναι κάποια «σφάλματα» με τις οπτικές γωνίες.

 

Αναφέρεσαι σε εξωγήινους οργανισμούς τι στιγμή που βλέπουμε την ιστορία από την πλευρά του Αφάνα. Ο πλανήτης ονομάζεται Άφας για τον Αφάνα και τους υπηκόους του οπότε οι επονομαζόμενοι εξωγήινοι είναι εξωαφανοί ή κάτι ανάλογο.

 

Ένα άλλο σημείο είναι όταν αναφέρεσαι στους ανθρώπους. Συνεχίζεις να τους κοιτάς από την οπτική γωνία των Φουφαπανών αλλά αυτό δεν γίνεται άμεσα κατανοητό. Τουλάχιστον εμένα με μπέρδεψε λίγο στην αρχή.

 

 

Τώρα θα μου επιτρέψετε να βγω λίγο εκτός θέματος για να απαντήσω στο σχόλιο της Nienor.

... γιατί κανείς δεν ξέρει μια γυναίκα που να κυνήγησε ένα είδος μέχρι να το αφανίσει, ούτε κι έχει περάσει καμιά από την ιστορία που να έχει κλείσει μια ολόκληρη φυλή σε θαλάμους αερίων ή να πάτησε ποτέ το κουμπί εκτόξευσης ενός πυραύλου...

 

Δεν θέλουμε να ξέρουμε διότι τέτοιες γυναίκες έχουν υπάρξει και είναι πασίγνωστες. Από τις ποιο πρόσφατες είναι η Θάτσερ, η Τσιλέρ και η Κοντολίζα Ράις.

Η Θάτσερ διέταξε την επέμβαση στα Γκαλαμπάγκος (ή όπως τα λένε).

Η Τσιλέρ από όσο ξέρω διέταξε να δώσουν δηλητηριασμένα ψωμιά στους κούρδους μετανάστες στα σύνορα με το Ιρακ στα μέσα της δεκαετίας του ‘90.

Η Ράις όλοι γνωρίζουμε τι έχει κάνει και μόλις πρόσφατα δήλωσε ευθαρσώς ότι «Άξιζε που επενδύσαμε σε ζωές ...». Εύκολο να το λέει κάποιος που δεν θυσίασε τη δικιά του ζωή.

 

Αυτά, με κάθε επιφύλαξη, χάριν της ιστορικής αλήθειας χωρίς καμιά διάθεση για αντιπαράθεση. Αν υπάρχει ενδιαφέρον ας ανοίξει κάποιος ένα άλλο topic να το συζητήσουμε.

[Blondbrained]

Μόνο εσύ θά'γραφες κάτι τέτοιο Ντίνο! Εκεί που μας έχεις βάλει μέσα στην αγωνία του Φούφουτου (σόρρυ, Αφάνα και σία), ξαφνικά μας φέρνεις στην δική μας πραγματικότητα, την πολύ βρωμερή (λερωμένο εσώρουχο, μπλιάχ) και λαγνειακή (αυτές οι παλάμες τί έχουν τραβήξει) πραγματικότητα. Απο το φανταστικό ξαφνικά έχουμε εικόνες γνώριμες. Αυτό απο μόνο του λειτουργεί μάλλον σαν σκαμπιλάκι, και σε βάζει σε μία εγρήγορση πολύ επικίνδυνη για την συνέπεια της ιστορίας. Τα κατάφερες όμως, και ομολογώ οτι η στιγμή της απελευθέρωσης του πρώτου ουρί με χτύπήσε κατακούτελα, κι όταν συνειδητοποίησα τί είχες μόλις πεί έσκασα στα γέλια. Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο σκοπός σου όταν το έγραφες, αλλά μου φάνηκε τρομερά αστείο, ή μάλλον τραγελαφικό, δεν έχω ιδέα γιατί, αλλά η εικόνα ενός πέους να πετά, και το γεγονός πως αυτό το πέος είναι κάτι τόσο θείο, μέχρι που μου έφερε γλυκές μελωδίες στο μυαλό, που σε συνδυασμό με την εικόνα με διέλυσαν (με την καλή έννοια).

Ο ευνουχισμός των αντρών λοιπόν είναι αυτός που τους απελευθερώνει...πολύ προχωρημένη ιδέα Ντίνο μου, και φοβάμαι οτι μου βάζεις ιδέες

 

Όσο για την γλώσσα, δεν ήταν καθόλου χυδαία, καθόλου 'χτυπητή' και νομίζω οτι έδωσες όλες τις υπάρχουσες λέξεις για το αντρικό μόριο. Εύγε! Άξιος εκπρόσωπος του αντρικού φύλου

 

Φοβερή ιστορία Ντίνο!