synodoiporos Posted January 10, 2007 Share Posted January 10, 2007 Όνομα Συγγραφέα: Δημήτρης Αργασταράς Είδος: συνήθως δεν κατατάσσω τις ιστορίες μου, αλλά θα μπορούσαμε να την πούμε ιστορία τρόμου Βία; Όχι. μάλλον... Σεξ; Δεν υπάρχει χώρος :tongue: Αριθμός Λέξεων: άντε πάλι.. Αυτοτελής; ναι Σχόλια: πρωτογράφτηκε σε στιγμή συναισθηματικής φόρτισης (φαίνετε; ), αλλά νομίζω πως συνδυάζει επιτυχώς (χμ, δείγμα μετριοπάθειας...) το συναίσθημα με την λογική κατασκευή.. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ΕΙΧΕ ΠΕΣΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΝΥΧΤΑ. Αλλά μία νύχτα αλλιώτικη, παράξενη, τόσο σκοτεινή που τίποτα δεν φαινόταν, ούτε καν τα νυχτοπούλια, μονάχα άκουγες το φτεροκόπημά τους στον αγέρα και θαρρούσες πως αόρατοι άγγελοι είχαν αναστατωθεί στον ουρανό. Ένας άντρας ανέβαινε τον λόφο μόνος, εκεί που ο ουρανός ρόδιζε ακόμη. Πάνω στον λόφο βασίλευαν οι θάμνοι και γενικά η χαμηλή βλάστηση εκτός από ένα δένδρο, λίγο κοντά στην κορυφή του, μια βελανιδιά, η μόνη που ξεχώριζε από μακριά καθώς άπλωνε τα πελώρια κλαδιά της, σα χέρια πνιγμένων στον άδειο αγέρα. Ο άνδρας έδειχνε κατάκοπος, παραπατούσε, ήταν φανερά αναστατωμένος και κάτι ακόμη περισσότερο: παραμιλούσε, σκόνταφτε απάνω στις πέτρες, άπλωνε τα χέρια κι έπιανε το κεφάλι του και τραβούσε τα μαλλιά του. Συχνά, καθώς δεν πρόσεχε που πατούσε, σκόνταφτε κι έπεφτε κάτω, όταν σηκώνονταν τα γόνατα κι οι αγκώνες του έτρεχαν αίματα. Θα ήταν κανένας τρελός ή κάποιος αληθινά απελπισμένος… Κάτω στην πόλη η είδηση είχε αρχίσει να διαδίδεται, η φήμη κυκλοφορούσε: έπιασαν τον Δάσκαλο! Έπιασαν τον Δάσκαλο! Τον είχαν πράγματι συλλάβει το σούρουπο, στο όρος όπου βρίσκονταν με τους μαθητές του και τον οδηγούσαν τώρα, με δεμένα τα χέρια, στον δικαστή. Θα τον ανέκριναν και θα τον καταδίκαζαν σε θάνατο! Οι μαθητές είχαν όλοι σκορπίσει, φοβισμένοι για την ζωή τους. Έλεγαν πως κυνηγούσαν κι αυτούς, πως θα τους έπιαναν, πιθανόν θα τους σκότωναν, έπρεπε λοιπόν να κρυφτούν και να φύγουν. Ο άντρας που ανέβαινε τον λόφο ζύγωνε πια στην κορυφή του, όταν ακούστηκε η πρώτη βροντή κι ο τόπος γύρω φωτίστηκε. Η γης μύριζε κι ο αγέρας ήταν υγρός, μία δεύτερη αστραπή δεν τον βοήθησε να δει, μπλέχτηκε σε κάτι θάμνους, η βροντή ακούστηκε, εκείνος έπεσε χάμου και το πρόσωπό του γέμισε αίματα. Σήκωσε το κεφάλι κι είδε την μεγάλη βελανιδιά να ορθώνεται λίγα βήματα μπροστά του. Μία ταραγμένη ιδέα, όλο άναρθρες κραυγές, χαράχτηκε στο μέτωπό του. Τότε μία δεύτερη βροντή ακούστηκε τόσο δυνατά που θαρρούσες πως ο λόφος έτρεμε. Ο άντρας γραπώθηκε από το έδαφος και, γυρίζοντας το κεφάλι, γούρλωσε τα μάτια καθώς αυτό που έβλεπε ούτε που φανταζόταν ότι μπορούσε ποτέ να γίνει. Ήταν Εκείνος, ο Δάσκαλος, ολόρθος μπροστά του… Ο Δάσκαλος ήταν φωτισμένος από μία ορατή άλω που τον κάλυπτε από το κεφάλι ίσαμε τα πέλματα. Το πρόσωπό του ήταν καθαρό κι ολοφώτεινο, μα είχε μια όψη περίεργη, που δεν μπορούσες να πεις εάν έκρυβε ηρεμία ή θλίψη. Άπλωσε το χέρι προς τον πεσμένο άνδρα, έσκυψε λίγο και τον κοίταξε κατάματα. - Κύριε εσύ είσαι; Μα δεν μπορεί να είσαι εσύ; Πώς μπορεί; Σε σέρνουν δεμένο προς τον δικαστή, θα σε δικάσουν, θα σε κατηγορήσουν και θα αποφασίσουν… Ο Δάσκαλος όμως στεκόταν μπροστά του και τον κοίταζε κι είχε μία αμφιβολία στα μάτια. Για πρώτη φορά έβλεπε αμφιβολία στα μάτια του Δασκάλου. - Κύριε, σε πρόδωσα, εγώ σε παρέδωσα σε εκείνους…Πώς μπόρεσα να το κάνω αυτό; Πώς μπόρεσα; Ο Δάσκαλος αναστέναξε κι ακούστηκε η φωνή του, σιγανή πολύ και θλιμμένη: - Είμαι μόνος Ιούδα! Όλοι με εγκατέλειψαν, όλοι με άφησαν, όλοι σκόρπισαν. Κανείς δεν με σκέπτεται την ώρα τούτη, όλοι τρέχουν να σωθούν…Μονάχα εσύ απόμεινες να με σκέπτεσαι Ιούδα. Μονάχα εσύ… Ο πεσμένος άνδρας είχε χάσει πλέον τα λογικά του, παραμιλούσε: - Δεν ήξερα Κύριε, δεν είχα ιδέα, πώς μπορούσα να ξέρω; Έκανα λάθος, λάθος φρικτό, ένα έγκλημα που δεν διορθώνεται… Σε πρόδωσα, πρόδωσα Εσένα και τον εαυτό μου. Δεν ήξερα, δεν είχα ιδέα… - Είμαι μόνος Ιούδα…αποκρίθηκε πάλι η φωνή του Δασκάλου που άπλωνε, τί παράξενο, θα ’λεγες παρακλητικά το χέρι. - Τίποτα δεν διορθώνεται τώρα Κύριε, τίποτα δεν αλλάζει…Αυτό ήταν λοιπόν να γίνει… - Ιούδα έμεινα μόνος, κανείς δεν με σκέπτεται την ώρα τούτη, ακούστηκε για τρίτη φορά η φωνή Του και το απλωμένο προς τον άντρα χέρι ταράχτηκε. Ο Ιούδας είχε πια παρανοήσει. Η καταστροφή είχε σαλέψει το μυαλό του. Η απογοήτευση, η απελπισία είχαν κλονίσει την υγεία του. Πολλές φορές ένας άντρας χαμένος, πεσμένος στην θάλασσα, νιώθει ένα άλλο ναυαγό να του τείνει το χέρι, να τον καλεί να κρατηθούν μαζί, να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να σωθούν μαζί… Άλλοτε το απλωμένο χέρι βρίσκει ανταπόκριση, άλλοτε όχι. - Νομίζεις πως δεν σ’ αγάπησα κι εγώ Κύριε, πως δεν σε πίστεψα… είπε ο πεσμένος άντρας καθώς ανασηκωνόταν. Γύρισε την πλάτη στον Δάσκαλο, έκαμε μερικά βήματα και τότε μια αστραπή φώτισε την βελανιδιά μπροστά του, στο ένα κλαδί κρεμόταν και χόρευε μανιασμένα ένα σχοινί μέσα στην καταιγίδα. Το σχοινί έφτανε μέχρι χαμηλά και είχε μια θηλιά στην άκρη του. Τον περίμενε… Ο Ιούδας έπιασε με τα δυο του χέρια την θηλιά. Γύρισε να κοιτάξει για μια τελευταία φορά τον Δάσκαλο που στεκόταν ακόμη εκεί. - Ιούδα, Ιούδα… Την στιγμή εκείνη ήρθε από μακριά, τρεις φορές, το λάλημα του πετεινού. Ο Δάσκαλος γύρισε κατά την μεριά της πόλης. Ολόκληρος έλαμψε λευκός κι ύστερα το φως άρχισε να φθίνει, σταδιακά μέχρι που χάθηκε. Ο Ιούδας έμεινε στην βελανιδιά μονάχος. Σκέφτηκε την στιγμή που του έδωσαν τα τριάντα αργύρια κι εκείνος τα πέταξε με τόση καταφρόνια και το έβαλε στα πόδια. Εκείνη την στιγμή νόμισε πως μπήκε ζωντανός στην κόλαση… Μα τώρα σκέφτονταν πως δεν είχε ιδέα ακόμη τότε τι θα πει κόλαση και τι θα πει ζωντανός… Τον βρήκαν τα ξημερώματα, να ίπταται λίγο πιο πάνω από το έδαφος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
synodoiporos Posted January 10, 2007 Author Share Posted January 10, 2007 Θα με ενδιάφεραν ασφαλώς τα σχόλιά σας... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted January 11, 2007 Share Posted January 11, 2007 Χμ.... Ενδιαφέρον κείμενο. Δυστηχός δε μου δίνει την τραγικότητα που θα ήθελες να του δώσεις, ίσως να έδινες λίγο περισσότερη διάυγεια μέσα στην τρέλα του; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 11, 2007 Share Posted January 11, 2007 Το κείμενό σου είναι αρκετά καλογραμμένο, έχει ενδιαφέροντα επίθετα και παραλληλισμούς και γενικότερα είναι ενδιαφέρον τόσο σα γραφή όσο και σαν αφήγηση. Έχει τα προβληματάκια του εδώ κι εκεί, όμως είναι συνήθως απροσεξίες και υποθέτω πως θα τα είχες γλυτώσει εάν το διάβαζες δυνατά όπου το έβλεπες να σκαλώνει ή αν το άφηνες και το ξαναπερνούσες ένα χέρι όταν η ιδέα του θα είχε κρυώσει λίγο μέσα σου. Η πρώτη παράγραφός σου είναι υπέροχη. Μας εισάγεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε ένα κείμενο κατά το οποίο γράφεις με ένα στυλ, επομένως δεν είναι ούτε βαριά (γιατί θα μπορούσε να είναι βαρύ αυτό το "καλημέρα σας, θα διαβάσετε ένα γλαφυρό κείμενο" και μάλιστα εύκολα), ούτε στυλιζαρισμένη. Από κει και μετά έχει αρκετά πράγματα που θα μπορούσαν να λείπουν σε κάποιες περιπτώσεις ή που είναι καθαρός πλεονασμός σε άλλες σε σχέση με τις όμορφες προτάσεις σου. Θα σου αναφέρω μερικά παραδείγματα για να καταλάβεις τι εννοώ: "...αναστατωμένος και κάτι ακόμη περισσότερο: παραμιλούσε ..." η φράση θα μπορούσε να είναι "κι ακόμη παραμιλούσε..." χωρίς να σου χαλάσει τίποτα από το νόημα κρατώντας όμως ένα ρυθμό πιο λιτό με τον οποίο ξεκινάς. "...άπλωνε τα χέρια κι έπιανε το κεφάλι του και τραβούσε τα μαλλιά του..." εδώ, από την άλλη πλευρά, το θέμα δεν είναι στυλιστικό (άσχετα αν έχει κατά λάθος ή επίτηδες) η πρόταση έχει μέσα ένα παραπάνω "και". Σε σχέση με τη γραφή του έχει ακόμα το θέμα που χρησιμοποιείς εδώ: "Πάνω στον λόφο βασίλευαν οι θάμνοι και γενικά η χαμηλή βλάστηση εκτός από ένα δένδρο, λίγο κοντά στην κορυφή του, μια βελανιδιά, η μόνη που ξεχώριζε από μακριά καθώς άπλωνε τα πελώρια κλαδιά της, σα χέρια πνιγμένων στον άδειο αγέρα." Είναι λίγο παράδοξο να "βασιλεύουν" οι θάμνοι ενώ έχεις μέσα στο πλάνο σου ένα δέντρο. Έπειτα το "λίγο" μπροστά από το "κοντά" είναι παραπανίσιο καταρχάς γιατί δεν προσφέρει τίποτα στην εικόνα σου (αλήθεια τι σημαίνει "λίγο κοντά"?) και δεύτερον γιατί δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία το να μας δώσεις την ακριβή θέση της βελανιδιάς επάνω στο λόφο, τουλάχιστον από όσο φαίνεται στη συνέχεια του κειμένου. Επίσης, στην τελευταία παράγραφο: είτε έφυγε τρέχοντας είτε κρεμάστηκε έτσι? Δηλαδή και τα δύο μαζί είναι πολλά κι απλά μπερδεύουν. Και να μην μπέρδευαν ακόμα, είναι κακό να συμβαίνουν ταυτόχρονα πολλά πράγματα όταν κλείνεις το κείμενό σου. Υπάρχουν τρόποι να γίνει όμορφα μεν, έχω διαβάσει αντίστοιχα πράγματα, από πολύ έμπειρους συγγραφείς δε. Συνήθως είναι προτιμότερο (και ευκολότερο να δουλευτεί) η εικόνα να είναι μία και να είναι εκείνη ακριβώς με την οποία σκοπεύεις να μας αφήσεις μετά το τέλος της ιστορίας. Γενικά για το κείμενο, πρέπει να σου πω πως την ιστορία την ξέρω (φυσικά, όλοι μας ) και όπως συμβαίνει με κάθε ιστορία που ξέρω διαβάζοντάς την άρχισα να την ψειρίζω κατευθείαν. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείς είναι πολύ καλή κι ο τρόπος με τον οποίο την εξελίσσεις σχεδόν λακωνικός. Πας ευθεία, προς το γεγονός και μόνο και δεν ξεφεύγεις πουθενά. Αυτό είναι καλό σε μια ιστορία που ξέρουμε ήδη, όμως είναι και αρκετά δύσκολο μέσα από αυτό να βγάλεις κάτι πιο ενδιαφέρον από το προφανές. Το ωραιότερο σημείο της, το οποίο πιστεύω πως το εκμεταλλεύτηκες πολύ καλά, είναι η παρομοίωση με το ναυαγό. Σου εύχομαι καλή συνέχεια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted January 12, 2007 Share Posted January 12, 2007 Πραγματικά εντυπωσιάστικα με αυτήν την πτυχή της βιβλικής ιστορίας, αυτό το "Ιούδα, είμαι μόνος" και μου άρεσε το όλο τοπίο και οι περιγραφή του. Όμως έχει αρκετά λαθάκια και θέλει δουλίτσα. Κατ'αρχάς, γενικά υπάρχει ένα πρόβλημα με την στίξη. Βάζεις πολλά κόμματα και συνδέεις κύριες προτάσεις που καλύτερα θα ήταν να χωρίζοταν με τελεία. Όπως το: Πάνω στον λόφο βασίλευαν οι θάμνοι και γενικά η χαμηλή βλάστηση εκτός από ένα δένδρο, λίγο κοντά στην κορυφή του, μια βελανιδιά, η μόνη που ξεχώριζε από μακριά καθώς άπλωνε τα πελώρια κλαδιά της, σα χέρια πνιγμένων στον άδειο αγέρα.Επίσης, υπάρχουν σημεία που μου ξένισαν. Π.χ., ενώ μας λες για μια νύχτα "τόσο σκοτεινή που τίποτα δεν φαινόταν, ούτε καν τα νυχτοπούλια", μετά μας λες για τον λόφο όπου ακόμα φαίνεται το σούρουπο και μετά για λεπτομέριες ("οι αγκώνες του έτρεχαν αίματα") που εγώ δεν θα περίμενα να διέκρυνα σε ένα τέτοιο σκωτάδι. Μερικά σημεία επίσης είναι κάπως...πρόχειρα και, αν μου επιτρέπεις, παιδικά: " οι θάμνοι και γενικά η χαμηλή βλάστηση", "έπρεπε λοιπόν να κρυφτούν και να φύγουν", "Ο Δάσκαλος ήταν φωτισμένος" (τον ξαναλές τον Δάσκαλο ακριβώς λίγες λέξεις πριν). Η παρομοίωση με το ναυάγιο δεν με έπισε, θα την προτημούσα ίσως πιο έμμεση και με πλάγιο λόγο ("Όπως σε ένα ναυάγιο..." κλπ). Η περιγραφή που με κέρδισε ήταν το: καθώς άπλωνε τα πελώρια κλαδιά της, σα χέρια πνιγμένων στον άδειο αγέρα. Γενικά μου αρέσει πολύ και το στυλ γραφής σου, που λακωνίζει και έχει ένταση. Αυτά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
synodoiporos Posted January 13, 2007 Author Share Posted January 13, 2007 Σας ευχαριστώ για την συμμετοχή σας και την διάθεσή σας να γράψετε την γνώμη σας για την ιστορία. Πιστεύω πως αυτό μπορεί να βοηθήσει σε κάποιο βαθμό την δουλειά της συγγραφής και σίγουρα κάνει πιο ενδιαφέρουσα την συγγραφική δραστηριότητα, που εκ των πραγμάτων είναι μια μοναχική ενασχόληση. Πάλι δεν καταφέραμε να ενθουσιάσουμε τον month (συνέβει και με τον "Νυχτοπαρορίτη" ), αλλά μάλλον είναι δύσκολος αναγνώστης.. Άλλωστε το τι μας αρέσει και τι όχι είναι θέμα προσωπικών προτιμήσεων και γούστου. Άλλος μπορεί να βρίσκει ένα κείμενο αριστουργηματικό και άλλον μπορεί να τον αφήνει αδιάφορο (θα επιστρέψω σε αυτό παρακάτω, όπου φαίνεται πιο συγκεκριμένα)... Αγαπητέ Deodonus, χαίρομαι που η ιστορία σου προκάλεσε γενικά θετικές εντυπώσεις. Ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια. Αλλά μετά μου τα χαλάς με την κριτική σου.. :tongue: . Θα ήθελα να πω λίγα λογάκια για αυτά που λες.. Καταρχήν, λες πως υπάρχει μια αντίφαση : "ενώ μας λες για μια νύχτα "τόσο σκοτεινή που τίποτα δεν φαινόταν, ούτε καν τα νυχτοπούλια", μετά μας λες για τον λόφο όπου ακόμα φαίνεται το σούρουπο και μετά για λεπτομέριες ("οι αγκώνες του έτρεχαν αίματα") που εγώ δεν θα περίμενα να διέκρυνα σε ένα τέτοιο σκoτάδι". Όμως, όταν σε ένα τοπίο επικρατεί ακόμα και απόλυτο σκοτάδι, αυτό δεν νομίζω πως εμποδίζει γενικά τον συγγραφέα να δίνει περιγραφές. Φαντάζεσαι δηλαδή σε ένα κείμενο ο ήρωας να μπαίνει σε ένα θεοσκότεινο δωμάτιο και ο συγγραφέας να γράφει "αλλά εδώ σταματώ να σας μιλώ για αυτό, γιατί εκεί μέσα είναι τόσο σκοτεινά που τίποτα δεν φαίνεται, οπότε ούτε εγώ βλέπω τί γίνεται εκεί μέσα, οπότε ούτε κι εγώ ξέρω..". Χα, θα μπορούσε και να γίνει ως στοιχείο μετα-μοντερνισμού, αλλά γενικά -όπως γνωρίζεις και εσύ- δεν ισχύει. Επίσης, με λίγη περισσότερη προσοχή, βλέπουμε πως γράφω : "μία νύχτα αλλιώτικη, παράξενη, τόσο σκοτεινή που τίποτα δεν φαινόταν". Δίνω δηλαδή μια περιγραφή της νύχτας, λέω πως ήταν μια πολύ σκοτεινή νύχτα, χωρίς αστέρια ενδεχομένως και χωρίς φεγγάρι, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πραγματικά τίποτα δεν φαίνεται πουθενά. Και γι' αυτό και οι αστραπές που αναφέρω παρακάτω πάλι νομίζω πως δεν συνιστούν αντίφαση. Η σκοτεινότητα της νύχτας δεν τις αποκλείει... Μετά λες : "Μερικά σημεία επίσης είναι κάπως...πρόχειρα και, αν μου επιτρέπεις, παιδικά: " οι θάμνοι και γενικά η χαμηλή βλάστηση", "έπρεπε λοιπόν να κρυφτούν και να φύγουν" και "Η παρομοίωση με το ναυάγιο δεν με έπισε, θα την προτημούσα ίσως πιο έμμεση και με πλάγιο λόγο ("Όπως σε ένα ναυάγιο..." κλπ)". Χαρακτηρίζεις το "γενικά" και το "λοιπόν" παιδικό και πρόχειρο (μάλλον εννοείς αρκετά κοινό), αλλά και το "όπως" δεν είναι τότε κάτι τέτοιο ; Μια παρομοίωση σαν αυτή που προτείνεις ("Όπως σε ένα ναυαγό..") δεν νομίζω πως είναι έμμεση και πλάγια (παρομοιώσεις διατυπώνονταν πάντα με αυτόν τον τρόπο από την εποχή του Ομήρου). Κλείνω τα σχόλιά μου σε αυτά που έγραψες, επανερχόμενος στο θέμα των προσωπικών προτιμήσεων. Είναι φυσικό σε μία ιστορία που διαβάζουμε κάτι να μας αρέσει, να μας πηγαίνει και κάτι όχι.. Όλοι μπορεί να το παρατηρήσουμε αυτό. Αλλά αυτό σημαίνει (ρωτάω) πώς είναι λάθος της συγκεκριμένης ιστορίας ; Ας προσέξουμε πως την παρομοίωση με τον ναυαγό εσύ την αναφέρεις σαν αδύναμο σημείο, ενώ η Nienor γράφει πως :"Το ωραιότερο σημείο της, το οποίο πιστεύω πως το εκμεταλλεύτηκες πολύ καλά, είναι η παρομοίωση με το ναυαγό". Και εγώ μπερδεύτηκα, ποιό από τα δυο συμβαίνει ; Όλα αυτά βέβαια τα γράφω με καλοπροαίρετη διάθεση.. Και πάλι σε ευχαριστώ για τα λόγια σου.. Και έρχομαι τώρα στην περίπτωση της Nienor... Η απάντησή σου είναι αρκετά ολοκληρωμένη, δείχνει πως ασχολείσαι κι εσύ πραγματικά με την λογοτεχνία (ή κάνω λάθος; ) και με χαροποίησε (δεν το κρύβω) ιδιαίτερα. Συγκεκριμένα, μου αναπτέρωσε κάπως το ηθικό. Στην αρχή μπήκα στο forum ενθουσιασμένος, με ελπίδες, έπειτα "έπεσα" κάπως (ένα ακόμη forum, όπως όλα τα άλλα..), αλλά τώρα "ξαναμπαίνω στο παιχνίδι".. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Nienor και για τον κόπο που κάνεις να μπεις σε συγκεκριμένα παραδείγματα επί του κειμένου. Κάτι τέτοιο ήθελα να δω. Κάποια από τα σχόλιά σου πραγματικά με βοηθούν ("...αναστατωμένος και κάτι ακόμη περισσότερο: παραμιλούσε ..." η φράση θα μπορούσε να είναι "κι ακόμη παραμιλούσε..." και "αλήθεια τι σημαίνει "λίγο κοντά"? ). Σε κάποια άλλα, θα μπορούσα να προσθέσω τα δικά μου... Όπως, δεν πιστεύω πως είναι παράδοξο σε κάποιο λόφο που "βασιλεύουν" κυρίως οι θάμνοι να υπάρχει κάπου-κάπου και κάποιο δένδρο. Δεν νομίζω πως αυτό είναι αντίφαση. Θα μπορούσα να πω μάλιστα πως στο ελληνικό τοπίο συνέχεια αυτό συμβαίνει (όλοι οι λόφοι έχουν θάμνους και δένδρα και μπορούμε να παραδεχθούμε πως οι θάμνοι είναι περισσότεροι ).. Το σχόλιο που κάνεις για το τέλος της ιστορίας δείχνει πως μάλλον δεν το έπιασες και πολύ. Όχι, δεν αφήνω το τέλος διφορούμενο. Αυτό νομίζω πως υπονοείς με το : "είτε έφυγε τρέχοντας είτε κρεμάστηκε έτσι? Δηλαδή και τα δύο μαζί είναι πολλά κι απλά μπερδεύουν". Μάλλον δεν το διάβασες και πολύ προσεκτικά. Νομίζω πως δεν μπερδεύει γενικώς, άλλωστε όπως λες παρακάτω "την ιστορία την ξέρω (φυσικά, όλοι μας..". Ο Ιούδας λοιπόν πρώτα πέταξε τα αργύρια και το έβαλε στα πόδια και μετά πήγε και κρεμάστηκε. Το ίδιο λέω κι εγώ. Νομίζω πως το τέλος δίνεται ξεκάθαρα και με την τελευταία φράση ("Τον βρήκαν τα ξημερώματα, να ίπταται λίγο πιο πάνω από το έδαφος" ). Γενικά πάντως μου άρεσε η απάντησή σου και θα ήθελα να ακούσω και άλλα σου σχόλια, είτε για την συγκεκριμένη ιστορία, είτε για κάποια άλλη (δες "Νυχτοπαρορίτης", δες blog). Τα λέμε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted January 13, 2007 Share Posted January 13, 2007 Φαντάζεσαι δηλαδή σε ένα κείμενο ο ήρωας να μπαίνει σε ένα θεοσκότεινο δωμάτιο και ο συγγραφέας να γράφει "αλλά εδώ σταματώ να σας μιλώ για αυτό, γιατί εκεί μέσα είναι τόσο σκοτεινά που τίποτα δεν φαίνεται, οπότε ούτε εγώ βλέπω τί γίνεται εκεί μέσα, οπότε ούτε κι εγώ ξέρω..Μην τα παραλές, δεν είπα κάτι τέτοιο... Όπως και να το κάνεις όμως, δεν γίνεται να μπαίνει ο ήρωας σε ένα θεοσκότεινο δωμάτιο και να πεις κάτι του στυλ "οι δείκτες στο παλιό ρολόι στο κομοδίνο έδειχνα 6:24:55'' ". Ξέρω ότι σε μια πολύ σκωτεινή νύχτα φαίνονται πράγματα αλλά απλά όχι όλα τα πράγματα και αυτό λέω: ότι σε μια τέτοια νύχτα, εγώ βλέπω τον ήρωα ουσιαστικά κάτι μεταξύ σκιάς και μαύρης σιλουέτας και σίγουρα δεν θα μπορούσα να διακρύνω τα αίματα. Αλλά τέλος πάντων. Χαρακτηρίζεις το "γενικά" και το "λοιπόν" παιδικό και πρόχειρο (μάλλον εννοείς αρκετά κοινό), αλλά και το "όπως" δεν είναι τότε κάτι τέτοιο; Ναι, εννοώ πολύ κοινά, πολύ απλοϊκά. Πολύ αυτονόητα άμα το θες. Όσο για τις παρομοιώσεις, ιδέα δεν έχω για το τί έκανε ο Όμηρος, ούτε με ενδιαφέρει αυτήν την στιγμή. Την γνώμη μου σου λέω. Τέλος, για την διαφορά μεταξύ κριτικών, όλες οι κριτικές "συμβαίνουν" και όλες "δεν συμβαίνουν". Κανείς διαβάζει απλά τις απόψεις και μετά παίρνει ιδέες. Μπορεί το ναυάγιο να είναι καλό, μπορεί και όχι. Θα δεις τί καλά στοιχεία βρίκε ο ένας και θα κρατίσεις, θα δεις τι κακά στοιχεία βρίκε ο άλλος να δουλέψεις, και όταν αυτά συγκρούονται, ακολουθείς την κρίση σου. Αυτάααα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 13, 2007 Share Posted January 13, 2007 ενώ η Nienor γράφει πως :"Το ωραιότερο σημείο της, το οποίο πιστεύω πως το εκμεταλλεύτηκες πολύ καλά, είναι η παρομοίωση με το ναυαγό". Και εγώ μπερδεύτηκα, ποιό από τα δυο συμβαίνει ; Λέω να εξηγηθώ λίγο περισσότερο λοιπόν, γιατί όντως δεν αρκεί συνήθως το να λες "ουάου", ο άλλος δεν καταλαβαίνει "γιατί ουάου" Πολλές φορές υπάρχει μέσα στο κείμενα, στα βιβλία, στις ταινίες (ακόμα και στους πίνακες βασικά, αν κι εκεί είναι πιο δύσκολο να το βρεις) μια ατάκα που σου περιγράφει το νόημα της ταινίας συνοπτικά, χωρίς όμως να στο πετάει στα μούτρα σε στυλ: για όποιον δεν κατάλαβε τι λέμε πάρτε το αυτό είναι. Νομίζω πως με αυτή την ατάκα κάνεις αυτό ακριβώς. Μας δίνεις το νόημα καθαρά, στο σωστό σημείο του κειμένου, χωρίς φαμφάρες και περιττά λόγια, με μια μικρή ξεκάθαρη φράση. Αυτό του δίνει την αίσθηση πως είναι προσεγμένο και δεμένο το όλο του κειμένου κι άρα λειτουργεί. Αυτά πάνω κάτω εννοούσα για την ατάκα. Και έρχομαι τώρα στην περίπτωση της Nienor...Χεχεχε, η οποία η αλήθεια είναι πως είναι βαριά και δεν επιδέχεται θεραπείας :P Χαίρομαι που σου έδωσε κάτι, αυτό είναι και το νόημα εξάλλου, γιαυτό είμαστε κι εδώ (όντως ασχολούμαι) Όπως, δεν πιστεύω πως είναι παράδοξο σε κάποιο λόφο που "βασιλεύουν" κυρίως οι θάμνοι να υπάρχει κάπου-κάπου και κάποιο δένδρο. Δεν νομίζω πως αυτό είναι αντίφαση. Θα μπορούσα να πω μάλιστα πως στο ελληνικό τοπίο συνέχεια αυτό συμβαίνει (όλοι οι λόφοι έχουν θάμνους και δένδρα και μπορούμε να παραδεχθούμε πως οι θάμνοι είναι περισσότεροι ).. Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που λες, δεν το διατύπωσα σωστά μάλλον. Δεν εννοούσα πως είναι παράδοξο να υπάρχει ένα δέντρο μεταξύ των θάμνων. Εννούσα πως ο "βασιλιάς" είναι το δέντρο στη συγκεκριμένη περιπτωση και όχι οι θάμνοι. Αυτό που μου φάνηκε παράδοξο δηλαδή είναι το να βασιλεύουν οι μικρούληδες θάμνοι, σε έναν τόπο που υπάρχει ένα μεγάλο δέντρο. Κάπως έτσι. Δεν ξέρω πως να το διατυπώσω καλύτερα. Η περιγραφή δηλαδή, δε με πειράζει σε τίποτα, ίσα ίσα είναι νομιζώ αυτή που ακριβώς έπρεπε να είναι. Η διαφωνία μου είναι με το επίθετο που χρησιμοποιείς εκεί. Το σχόλιο που κάνεις για το τέλος της ιστορίας δείχνει πως μάλλον δεν το έπιασες και πολύ. Όχι, δεν αφήνω το τέλος διφορούμενο. Αυτό νομίζω πως υπονοείς με το : "είτε έφυγε τρέχοντας είτε κρεμάστηκε έτσι? Δηλαδή και τα δύο μαζί είναι πολλά κι απλά μπερδεύουν". Μάλλον δεν το διάβασες και πολύ προσεκτικά. Νομίζω πως δεν μπερδεύει γενικώς, άλλωστε όπως λες παρακάτω "την ιστορία την ξέρω (φυσικά, όλοι μας..". Ο Ιούδας λοιπόν πρώτα πέταξε τα αργύρια και το έβαλε στα πόδια και μετά πήγε και κρεμάστηκε. Το ίδιο λέω κι εγώ. Νομίζω πως το τέλος δίνεται ξεκάθαρα και με την τελευταία φράση ("Τον βρήκαν τα ξημερώματα, να ίπταται λίγο πιο πάνω από το έδαφος" ). Τη διάβασα προσεκτικά, μην έχεις αμφιβολίες γιαυτό ;) Δεν μπερδεύτηκα ως προς το τι έγινε ακριβώς. Θα στο παραφράσω λιγάκι για να δεις το κενό που δημιουργείται: Είναι κοντά στο δέντρο και το κοιτά. Σκέφτεται. Πετά το πουγκί. Το βάζει στα πόδια (δεν ξέρουμε προς τα πού). Έρχεται το πρωί και κρέμεται από το δέντρο (το ίδιο δέντρο που παράτησε κι έφυγε δύο φράσεις πριν). Θα μπορούσες να έχεις αλλάξει παράγραφο για την τελική σου πρόταση και να μην έχει ιδιαίτερο πρόβλημα, γιατί τότε το κενό μεταξύ του τέλους της νύχτας που φέυγει από το δέντρο και της αυγής που έχει ήδη επιστρέψει κι έχει κρεμαστεί (που είναι πολύ καλό που γίνεται off screen, κι εγώ το προτιμώ συνήθως) θα ήταν αφαίρεση, σχεδόν καθαρή. Αν προσέθετες και κάτι ψιλά από την περιγραφή της αρχής, τέλεια. Θα μπορούσες, επίσης, να έχεις περιγράψει την επιστροφή του στο δέντρο ή ακόμα και να μας δώσεις σα σκηνή το να τρέχει σαν παλαβός και ξαφνικά να συνειδητοποιεί πως έχει κάνει κύκλο και το δέντρο είναι πάλι εμπρός του και είναι το πεπρωμένο του και μπλα μπλα μπλα. Δε μαρέσει και τόσο τ'ομολογώ, αλλά είναι στάνταρ λύση και δουλεύει πάντα. Ουσιαστικά κι έτσι ως έχει, δεν έχει κάποιο σοβαρό γραμματολογικό (ας πούμε) πρόβλημα. Απλά, κι ενώ έχεις μια πολύ δυνατή εισαγωγή, το αποδυναμώνεις πολύ με ένα μέτριο τέλος, το οποίο (ακόμα χειρότερα το γνωρίζουμε ήδη). Γιαυτό και η παρατήρηση για αυτό. Φυσικά, όσα σου λέμε στηρίζονται σε προσωπικές πάντα απόψεις (πως θα ήταν δυνατό να συμβαίνει κάτι άλλο εξάλλου? ) και κρατάς από αυτά ότι σου κάνει και σε βοηθάει. Υποψιάζομαι πως δεν ήταν καθόλου ανάγκη να στο πω αυτό, απλά το προσθέτω επειδή είσαι νέο μέλος και για το καλωσόρισμα Γενικά πάντως μου άρεσε η απάντησή σου και θα ήθελα να ακούσω και άλλα σου σχόλια, είτε για την συγκεκριμένη ιστορία, είτε για κάποια άλλη (δες "Νυχτοπαρορίτης", δες blog). Τα λέμε... Θα σου γράψω σύντομα μερικά πράγματα και για τον "Νυχτοπαρορίτη", το οποίο βασικά μου άρεσε πιο πολύ αλλά είναι δυσκολότερο κείμενο και θέλω να το διαβάσω κάνα δυο φορές ακόμη. Χαίρομαι πολύ που δεν θεωρείς το φόρουμ "άλλο ένα φόρουμ" πλέον, κι αν κάνεις μια βολτίτσα στις βιβλιοθήκες υποψιάζομαι πως θα ενισχυθεί η άποψη αυτή Καλή συνέχεια με τα γραπτά σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted January 14, 2007 Share Posted January 14, 2007 Δεν είμαι δύσκολος ο άνθρωπος! Απλά περιμένω κάτι άλλο κάποιες φορές και αν μου φανεί περίεργο σκαλώνω. Βάλε στην εξίσωση ότι τον τελευταίο μήνα ακούω συνέχεια το Jesus Christ Super Star... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
synodoiporos Posted January 15, 2007 Author Share Posted January 15, 2007 Χα χα, εντάξει τότε month.. Θα έχουμε και άλλες ευκαιρίες... Έτσι όπως το διευκρινίζεις ("εγώ βλέπω τον ήρωα ουσιαστικά κάτι μεταξύ σκιάς και μαύρης σιλουέτας και σίγουρα δεν θα μπορούσα να διακρύνω τα αίματα") καταλαβαίνω τι θες να πεις, Deodonus. Αποδέχομαι πως είναι γενικά σωστή παρατήρηση. Ίσως δεν μπορείς σε μία θεοσκότεινη νύχτα να περιγράφεις τα πάντα (όπως δεν μπορείς σε μία ηλιόλουστη μέρα να κρύβεις πάρα πολλά), χαλάς την ατμόσφαιρα έτσι. Κατάλαβα τι θες να πεις. Και με το άλλο έχεις δίκιο. Κάπως έτσι συμβαίνει με τις κριτικές. Γι' αυτό κι εγώ τις θεωρώ χρήσιμες.. Nienor, σε ευχαριστώ για το "ουάου" ! Δεν είχα καταλάβει πως η διαφωνία είναι στο επίθετο. Δεν είχα σκεφτεί καθόλου αυτό που θέτεις και το βρίσκω μάλιστα αρκετά ενδιαφέρον. Αν και δεν είμαι σίγουρος αν θα πειθόμουν και πάλι να "βασίλευε" το δένδρο και όχι οι θάμνοι.. Δεν αμφιβάλω ότι το διάβασες προσεκτικά. Χρειάστηκε μάλιστα να το ξαναδιαβάσω κι εγώ προσεκτικά το συγκεκριμένο σημείο για να καταλάβω που γίνεται το λάθος. Λέει "Σκέφτηκε την στιγμή που του έδωσαν τα τριάντα αργύρια κι εκείνος τα πέταξε με τόση καταφρόνια και το έβαλε στα πόδια". Πράγματι, θα μπορούσε να το πάρει κανείς σα να πετάει εκείνη την στιγμή τα αργύρια ("κι εκείνος τα πέταξε"). Αλλά δεν θέλω να πω αυτό - το "κι εκείνος τα πέταξε" υπακούει και αυτό στο αρχικό "εκείνη την στιγμή". Σκέφτηκε εκείνη την στιγμή που του έδωσαν τα τριάντα αργύρια και εκείνη την στιγμή που εκείνος τα πέταξε. Κατάλαβες. Έχει ήδη πετάξει τα αργύρια, δεν τα έχει μαζί του όταν ανεβαίνει πια τον λόφο (η ιστορία είναι γνωστή). Σκέφτηκε εκείνη την στιγμή που... Βέβαια, είναι γραμμένο με τέτοια σύνταξη που εύκολα θα μπορούσε κανείς να το μπερδέψει, πράγματι. Θα το ξανακοιτάξω λοιπόν. Επιμένω λίγο σε αυτό γιατί νομίζω πως δεν αφήνει αποδυναμωμένο το τέλος της ιστορίας, αλλά αντίθετα το ενισχύει - όπως το βλέπω εγώ κορυφώνει αυτό το τέλος σε μία στιγμή πραγματικού τρόμου.. Συνδέεται με τα συμφραζόμενα. Πρόσεξε : "Σκέφτηκε την στιγμή που του έδωσαν τα τριάντα αργύρια κι εκείνος τα πέταξε με τόση καταφρόνια και το έβαλε στα πόδια. Εκείνη την στιγμή νόμισε πως μπήκε ζωντανός στην κόλαση… Μα τώρα σκέφτονταν πως δεν είχε ιδέα ακόμη τότε τι θα πει κόλαση και τι θα πει ζωντανός…". Τότε που πέταξε τα αργύρια και το έβαλε στα πόδια νόμισε πως ήταν η πιο δυστυχισμένη του στιγμή, πως του συνέβει το χειρότερο που θα μπορούσε να του συμβεί γιατί είχε συνειδητοποιήσει πλέον την προδοσία. Αλλά δεν ήξερε πως λίγες στιγμές αργότερα θα του συνέβαινε κάτι ακόμα χειρότερο : Εκείνος θα εμφανιζόταν πάλι μπροστά του και θα του άπλωνε το χέρι, θα του έδινε μια δεύτερη, ύστατη, ευκαιρία, κι εκείνος -ο Ιούδας- πάλι θα αρνιόταν, πάλι θα ακολουθούσε τον δικό του δρόμο. Κι έτσι, όταν Εκείνος έφυγε, κατάλαβε για δεύτερη φορά το λάθος του, ήταν πάλι η πιο δυστυχισμένη στιγμή στην ζωή του ("μπήκε ζωντανός στην κόλαση… Μα τώρα σκέφτονταν πως δεν είχε ιδέα ακόμη τότε τι θα πει κόλαση και τι θα πει ζωντανός…" - γιατί τώρα μπήκε στην πραγματική και τελειωτική "κόλαση", άλλη ευκαιρία δεν θα έχει, και γιατί δεν έκανε αυτό που κάθε ζωντανός θα έκανε, θα μετάνιωνε εύκολα και θα ζητούσε συγνώμη, όπως έκανε ο Πέτρος...). Θα περιμένω, Nienor, με πολύ ενδιαφέρον τα σχόλιά σου για τον "Νυχτοπαρορίτη" ("το οποίο βασικά μου άρεσε πιο πολύ αλλά είναι δυσκολότερο κείμενο και θέλω να το διαβάσω κάνα δυο φορές ακόμη" ;; Επιτέλους και κάποιος ! :tongue: ) Φιλικά.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
darky Posted May 4, 2007 Share Posted May 4, 2007 ήταν ωραίο και αυτό το "Μονάχα εσύ απόμεινες να με σκέπτεσαι Ιούδα. Μονάχα εσύ…" είναι κάπως συγκλονιστικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.