ΚΑΤΑΔΙΚΗ

[Sartori]

Όνομα Συγγραφέα: Sartori

Είδος: Φαντασία

Βία; Σε λογικά πλαίσια πιστεύω...

Σεξ; Υποννοείται

Αριθμός Λέξεων: 1733

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Πρώτα απ' όλα χαιρετώ όλους και συγχαρητήρια για το πολύ όμορφο και ενδιαφέρον forum (όχι, δεν γλείφω ;) ). Παρακαλώ όσοι περισσότεροι προσέλθετε για κριτική και σχόλια τόσο το καλύτερο. Είμαι ανοιχτός σε κάθε είδος και από τα δύο. Ευχαριστώ εκ των προτέρων!

 

 

 

 

 

 

ΚΑΤΑΔΙΚΗ

 

 

 

 

 

Τα βήματά του, παρ’ όλη την αστάθειά τους, τον οδήγησαν στην είσοδο του ξενοδοχείου. Ο θυρωρός, άγρυπνος ως έπρεπε, έτρεξε να τον βοηθήσει.

 

«Αργήσατε απόψε κ. Λορκ.», σχολίασε διακριτικά.

 

«Ναι…», απάντησε ξεροβήχοντας ο γοητευτικός γκριζομάλλης. «Ήταν όμορφα. Καληνύχτα…»

 

«Καλή σας νύχτα!».

 

Η διαδρομή μέχρι την πόρτα του ρετιρέ του αποδείχτηκε οδυνηρά μεγάλη. Έχω γεράσει πολύ γι’ αυτά, σκέφτηκε. Μπήκε στη σουίτα και κατευθύνθηκε προς το μπαράκι. Ένα τελευταίο για καληνύχτα. Η σκέψη τον έκανε να χαμογελάσει. Είχε πολύ καιρό να πέσει για ύπνο με συντροφιά ένα ουίσκι. Έμεινε στο μπαρ για να απολαύσει το ποτό του. Η βραδιά είχε κυλήσει πολύ καλύτερα απ’ ότι περίμενε. Τα ραντεβού με γλυκές κοκκινομάλλες όπως η αποψινή δεν ήταν, πλέον, συνηθισμένο φαινόμενο. Το φαγητό ήταν υπέροχο και η ανταπόκρισή της στο διακριτικό του φλερτ απρόσμενα θετική. Παλιότερα δεν θα είχε αμφιβολίες, αλλά τώρα τα περιττά του κιλά τον έκαναν ανασφαλή. Ακόμα και το σεξ ήρθε τόσο φυσικά. Δεν μπορούσε να θυμηθεί πόσος καιρός είχε περάσει από την τελευταία φορά που είχε τελειώσει μια δουλειά τόσο άκοπα και ευχάριστα. Κρίμα που δεν θα την ξανάβλεπε. Ήταν σχεδόν ενδιαφέρουσα. Τουλάχιστον είχε πάρει αυτό που ήθελε.

 

Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκε. Είχε μια τελευταία υποχρέωση απόψε. Πηγαίνοντας προς την κρεβατοκάμαρα η καλή του διάθεση εξανεμίστηκε ακούγοντας τον βαθύ λαρυγγικό ήχο εκείνου που είχε, ήδη, φθάσει.

 

* * * *

 

Κουρνιασμένος στην κορυφή του γκρεμού, παρατηρούσε το υποκείμενο βραχώδες τοπίο. Ο άνεμος λυσσομανούσε γύρω του κάνοντας τον μανδύα του να βολοδέρνει πίσω του μοιάζοντας με υγροποιημένο ρουμπίνι σε έναν κόσμο χωρίς βαρύτητα. Η άγονη πεδιάδα που απλωνόταν από κάτω ήταν έρημη, όμως ήξερε πως σύντομα δεν θα την ξανάβλεπε ποτέ. Ένιωθε τη μοναδικότητα της στιγμής σαν τη σπίθα του καλοκαιρινού ήλιου που ξεκινά την κόλαση της πυρκαγιάς. Είχε περάσει κοντά τρεις αιώνες σ’ αυτό τον κόσμο και κόντεψε να χάσει το μυαλό του.

 

Αναλογίστηκε τη θνητή ζωή που είχε ζήσει. Τα αποτρόπαια εγκλήματά του είχαν οδηγήσει στην σύλληψη και την εκτέλεσή του στον υλικό κόσμο, καθώς και στην δαιμονοποίηση της ψυχής του στον άλλο. Το τίμημα, το οποίο, φυσικά, δεν γνώριζε, ήταν η παραμονή του στο νεκρό αυτό κόσμο μέχρι να έρθει η κατάλληλη συγκυρία. Κάτι που μπορεί και να μη συνέβαινε ποτέ. Όλα ήταν μέρος του σατανικού σχεδίου του αφέντη του. Η μοναδική σκέψη που τον κράτησε λογικό ήταν τα χαραγμένα στο βράχο λόγια κάποιου που είχε υποστεί την ίδια μοίρα πριν απ’ αυτόν. «Στη χώρα του Ποτέ, ποτέ μην λες ποτέ». Και, ναι, η πολυπόθητη ώρα είχε έλθει. Επιτέλους!, σκέφτηκε.

 

Πέντε δρόμοι κατέληγαν στο σημείο που βρισκόταν. Κι όμως, ήταν δυνατόν να απολαμβάνει την μοναξιά των συνειρμών του. Ήταν συνηθισμένος σ’ αυτό. Ο κόσμος αυτός ήταν η φυλακή του για την αιωνιότητα. Μόνο μία συγκυρία μπορούσε να οδηγήσει στην απόδρασή του. Και θα την εκμεταλλευόταν στο έπακρο.

 

Είδε, ξαφνικά, τον έκτο δρόμο να υλοποιείται μπροστά του και να τον καλεί. Η έκσταση που ένιωσε μέσα του εκδηλώθηκε με ένα θριαμβευτικό γέλιο καθώς πήδηξε ακολουθώντας την προδιαγεγραμμένη του πορεία.

 

Τελευταία του σκέψη πριν το πέρασμα ήταν η λάμψη στα γαλανά μάτια της τελευταίας κοπέλας που γνώρισε. Μάτια γεμάτα πεφταστέρια που του χαμογελούσαν. Της πρώτης και τελευταίας που αγάπησε. Και τελευταίας που σκότωσε για να μη μάθει ποτέ για τις υπόλοιπες.

 

* * * *

 

Το πεντάκτινο αστέρι στο πάτωμα έλαμπε άλικο στο φως των κεριών. Το πλάσμα στο κέντρο του, όχι μεγαλύτερο από έναν σκύλο ήταν σε άθλια κατάσταση. Η σπονδυλική του στήλη, αν και άθικτη, ήταν εκτός του σώματός του, στο μεγαλύτερο μέρος της, δίνοντας στον βασανιστή του την ικανότητα να επιδράσει επάνω της απερίσπαστος. Το πράσινο κορμί του αιμορραγούσε από χίλιες πληγές και τα θανατηφόρα νύχια του ήταν διασκορπισμένα στο πάτωμα. Κι όμως, αντέχει ακόμα, σκέφτηκε ο Λορκ.

 

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα συγκέντρωσε όλη του τη σκέψη στέλνοντας, με το νου του, μια λεπτή ακίδα δύναμης στο νωτιαίο μυελό του δαίμονα που κειτόταν μπροστά του. Το πλάσμα έγρουξε από τον πόνο.

 

«Η ώρα της απάντησης έφθασε», είπε ο μάγος.

 

«Το έφερες;», κατάφερε να ψελλίσει το πλάσμα, με την τσιριχτή του φωνή μια παρωδία ανθρώπινης ομιλίας.

 

Ο Λορκ άνοιξε την τσάντα που είχε κουβαλήσει μαζί του και κράτησε στα χέρια του την καρδιά της κοκκινομάλλας καλλονής.

 

«Είναι ακόμα ζεστή, όπως μου τη ζήτησες», ανήγγειλε, «αλλά η υπομονή μου τελείωσε».

 

«Κρίμα», απάντησε το πλάσμα και με μια υποψία ειρωνικού χαμόγελου συνέχισε, «γιατί ξέρεις ότι δεν τελείωσε η δική μου. Ξέρεις, επίσης, ότι πρέπει να γίνει δική μου».

 

Ο μάγος, αγανακτισμένος, πέταξε την καρδιά μέσα στον νοητό κύκλο που κρατούσε τον αιχμάλωτό του δέσμιο. Ο μικρός δαίμονας σύρθηκε προς το σημείο με τις τελευταίες δυνάμεις που μπορούσε να διαθέσει και άρχισε να την κατατρώει. Στα μέσα του αποτρόπαιου γεύματος η υπομονή του κουρασμένου μάγου εξαντλήθηκε.

 

«Θα μου απαντήσεις τώρα, ειδάλλως θα βγάλω αυτά που μόλις έφαγες από το στομάχι σου και θα σε ταΐσω τα σωθικά σου, άθλιο απόβρασμα!», φώναξε ο Λορκ. «Πού είναι ο δολοφόνος της κόρης μου; Σε ποια κόλαση κατέληξε το καταραμένο του πνεύμα και πώς θα τον καλέσω εδώ;»

 

Μασώντας το προτελευταίο κομμάτι το πλάσμα τον κοίταξε με ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα, γνωρίζοντας πόσο επικίνδυνα τράβαγε το σκοινί. Έπρεπε, όμως, να καταβροχθίσει όλη την καρδιά προκειμένου να ολοκληρωθεί το καταχθόνιο σχέδιό του.

 

«Πρώτα να τελειώσω το δείπνο μου», είπε δαγκώνοντας το τελευταίο κομμάτι.

 

«Τολμάς να μου αντιστέκεσαι, γλοιώδες υπόλειμμα; Ξέρω το όνομά σου!», κραύγασε ο μάγος, έχοντας ξεπεράσει τα όριά του.

 

Ο θυμός του αυτός αποδείχτηκε θανάσιμα επικίνδυνος.

 

Μέσα σε μια εκτυφλωτική λάμψη που τον πέταξε στον τοίχο ο κυνόμορφος δαίμονας που είχε αιχμαλωτίσει εξαφανίστηκε μόλις κατάπιε το τελευταίο απομεινάρι της καρδιάς της κοπέλας με τα πυρόξανθα μαλλιά. Ένα ρεύμα αέρα απίστευτης δύναμης τον κράτησε κολλημένο στον τοίχο. Κόκκινη άμμος εμφανίστηκε από το πουθενά κολλώντας στο ιδρωμένο του πρόσωπο και γεμίζοντας τα πνευμόνια του. Ένα αίσθημα ανείπωτου τρόμου τον κυρίευσε και το βλέμμα του κατευθύνθηκε ενστικτωδώς στο σημείο όπου βρισκόταν το αποτρόπαιο όν. Ξαφνικά ένοιωσε μια ζεστή υγρασία να απλώνεται στο αριστερό του μπατζάκι καθώς, μέσα στο φως και τη σκόνη, διέκρινε έναν μανδύα να βολοδέρνει σαν υγροποιημένο ρουμπίνι σε έναν κόσμο χωρίς βαρύτητα.

 

* * * *

 

Ήξερε τι είχε συμβεί εδώ, προτού καν το εδώ γίνει κάτι πιο συγκεκριμένο από το πρότερο αλλού στο οποίο βρισκόταν. Άλλωστε υπήρχε μόνο ένας τρόπος για να επανέλθει. Το θέμα ήταν ποιος είχε διαπράξει το θανατηφόρο σφάλμα.

 

Το πρώτο πράγμα που ένοιωσε ήταν τον μανδύα του να κατακάθεται την στιγμή που ο άνεμος στο δωμάτιο καταλάγιαζε. Ανοίγοντας τα μάτια του αναγνώρισε την απειλή που προερχόταν από τον μάγο με την οσμή ούρων και την αποφορά του φόβου στην άλλη άκρη του δωματίου. Έπρεπε να ενεργήσει γρήγορα.

 

Με ένα άλμα και τη δύναμη της δαιμονικής του αύρας πέρασε μέσα από το άυλο φράγμα που είχε υψωθεί για να κρατήσει φυλακισμένο τον προκάτοχο της θέσης του, με την ευκολία που θα διαπερνούσε το ωστικό κύμα μιας έκρηξης ένα χιλιόμετρο μακριά. Προσγειώθηκε πάνω στον μάγο ρίχνοντάς τον στο πάτωμα, κρατώντας με χέρια σαν μέγγενες τον αντίπαλό του σε μια σιδερένια λαβή ακινησίας. Άνοιξε το στόμα του και το σάλιο που έτρεξε από τα μυτερά του δόντια έκαψε το πρόσωπο του μάγου, ο οποίος έκλεισε τα μάτια του και κραύγασε από πόνο και τρόμο.

 

«ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ», γρύλισε και η αποφορά της ανάσας του έκανε το μάγο να πνιγεί στα περιεχόμενα του γεύματος που είχε απολαύσει με την νεκρή, εδώ και ώρα πλέον, κοκκινομάλλα.

 

«ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ», επανέλαβε, χώνοντας ολόκληρο το χέρι του μέσα στην καρωτίδα του ανθρώπου που βρισκόταν από κάτω του, ακριβώς πάνω από τις κλείδες του . «ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ», επανέλαβε για τρίτη και τελευταία φορά. Τα ίδια λόγια που έλεγε πάντα στα θύματά του ακόμα και όταν ήταν κι αυτός θνητός.

 

* * * *

 

Ο μάγος, αναγκασμένος από τον άφατο πόνο και την τρομακτική επιβολή της φωνής του δαίμονα, άνοιξε τα βλέφαρά του. Τα μάτια του εχθρού του έλαμπαν σαν πυρακτωμένο μέταλλο στο εσωτερικό ενός κολασμένου όπλου την ώρα της σφυρηλάτησης του στα καμίνια της πιο βαθιάς κόλασης. Το ρύγχος του, αν και ανθρώπινο, έμοιαζε επιμηκυνμένο και τα δόντια του ήταν όλα τους μυτερά σαν κυνόδοντες λιονταριού. Μια ιδρωμένη χαίτη ξεκινούσε από το πίσω μέρος του κεφαλιού του χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει που τελείωνε. Και τότε, παρατηρώντας την ουλή που διέτρεχε το δεξί μέρος του μετώπου του δαίμονα, αναγνώρισε το πλάσμα που είχε, μετά θάνατον, εξελιχθεί στην πανίσχυρη αυτή οντότητα. Αναγνώρισε, πίσω από το δαιμονικό προσωπείο, τον ίδιο του τον γαμπρό, τον προστατευόμενό του, τον σύζυγο και φονιά της μοναχοκόρης του, της μονάκριβης και αγαπημένης του κόρης, εκείνον για τον βασανισμό της ψυχής του οποίου είχε αποφασίσει να γίνει μάγος, φονιάς, εκδικητής, καταραμένος.

 

Με την τελευταία του πνοή αναγνώρισε το τραγικό μέγεθος του σφάλματος της απόφασης αυτής.

 

* * * *

 

Ο δαίμονας, που, κάποτε, είχε υπάρξει άνθρωπος, είδε τα γαλανά, γεμάτα πεφταστέρια, μάτια του μάγου που είχε μόλις σκοτώσει. Του ανθρώπου που τον είχε αγαπήσει σαν γιο του, ανεπιτήδευτα και ανυστερόβουλα. Μόνο που τα πεφταστέρια τώρα έσβηναν με ραγδαίο ρυθμό καθώς ο πατέρας της μοναδικής γυναίκας που τον έκανε να ξεχάσει, έστω για λίγο, τις σαδιστικές και δολοφονικές του τάσεις, μέσα από μια αγάπη που δεν είχε νοιώσει ποτέ στην ζωή του, ξεψυχούσε από κάτω του.

 

Γνωρίζοντας ότι αυτό που θα έκανε θα το πλήρωνε με κάποιο τρόπο που δεν μπορούσε καν να φανταστεί έβγαλε το γαμψό του χέρι από το λαιμό του, σχεδόν νεκρού, μάγου και το ακούμπησε στην πληγή που είχε ο ίδιος προκαλέσει. Συγκεντρώνοντας την σκέψη του και χρησιμοποιώντας όλη του τη θέληση, κατάφερε να χρησιμοποιήσει την καταχθόνια δύναμή του για τον μοναδικό σκοπό που δεν επιτρεπόταν ποτέ να χρησιμοποιηθεί. Μια γλυκιά λάμψη απλώθηκε κάτω από το χέρι του διαπερνώντας τον ως τον πυρήνα της ύπαρξής του, θεραπεύοντας, παράλληλα, τον πατέρα της αγαπημένης του. Με μια εισπνοή που του έσκισε το μυαλό και τα πνευμόνια, εξαφανίστηκε.

 

* * * *

 

Ανέκτησε τις αισθήσεις του από τη γεύση και τη μυρωδιά της αιμάτινης σκόνης που κάλυπτε την απεραντοσύνη της φυλακής του. Ήξερε ότι αυτή τη φορά δεν θα υπήρχε διαφυγή. Ίσως να μην είχε υπάρξει ποτέ. Στα βράχια δίπλα του είδε γράμματα φθαρμένα από τον καιρό και την αέναη πνοή του ανέμου. Και τότε κατανόησε την ειρωνεία της ύπαρξής του. Προσπάθησε να κλάψει, μάταια. Οι δαίμονες δεν μπορούν να κλάψουν. Έτσι, ο δαίμονας που ήταν κάποτε άνθρωπος, ο άνθρωπος που έγινε δαίμονας ούρλιαξε με όλη τη δύναμη της ύπαρξής του διαβάζοντας αυτό που ήξερε, ήδη, ότι ήταν γραμμένο στα βράχια της παντοτινής φυλακής του.

 

«Στη χώρα του Ποτέ, ποτέ μην λες ποτέ».

 

[month]

Αρκετά καλή ιστορία, και μου άρεσε η περίεργη ανατροπή που είχε στο τέλος...

Edited January 17, 2007 by month

[Sartori]

Ευχαριστώ, month.

Κρίνοντας από άλλες κριτικές σου που έχω δει, χαίρομαι πολύ που σου άρεσε. ;)

Πάντως, αν έχεις και αρνητικά ευχαρίστως να τα ακούσω.

Το ίδιο ισχύει, βέβαια, για όλους.

C'mon, people, don't be shy!

[tetartos]

Δε μου άρεσε, δεν το κατάλαβα.

Λίγοι χαρακτήρες (άρα no suspense στο 'μυστήριο'), αδικαιολόγητη (από την αφήγηση) η πράξη του δαίμονα.

Και βέβαια ο συγγραφέας δεν έχει σχολιάσει κανενός άλλου την ιστορία! Μα πώς να βελτιωθείς έτσι...

[manstredin]

Έπρεπε να ξαναδιαβάσω αρκετά σημεία της ιστορίας για να καταλάβω ποιος βρισκόταν πού. Το γιατί έμεινε και για μένα αναπάντητο, αν και φαντάζομαι πως η συμπεριφορά του δαίμονα κινείται μέσα στα πλαίσια του "Στη χώρα του ποτέ, ποτέ μη λες ποτέ", αλλά και πάλι, νομίζω πως θα έπρεπε να μας δώσεις κάποια hints παραπάνω για την τελευταία τουλάχιστον πράξη του. Το επίπεδο γραφής με ικανοποίησε, αλλά τα υπόλοιπα στοιχεία με άφησαν με απορίες κι ένα αίσθημα ανεκπλήρωτου. Θα σου έλεγα να αναπτύξεις λίγο παραπάνω τους χαρακτήρες, γιατί δεν μπόρεσα να ταυτιστώ μαζί τους, ούτε και να τους πονέσω, καθώς δεν γνώρισα παρά ψήγματα της συμπεριφοράς τους.

[dagoncult]

Ο λόγος δείχνει ότι υπάρχει κάτι εκεί. Μία συνειδητή προσπάθεια να κάνεις κάτι καλό, να βρεις τις κατάλληλες λέξεις κλπ. Αυτό το θεωρώ θετικότατο. Αν και παρουσίασε μικροπροβλήματα, ωστόσο με περισσότερο γράψιμο θα έχεις σίγουρα πολύ καλά αποτελέσματα.

 

Για μένα το σημαντικότερο μειονέκτημα της ιστορίας ήταν το γεγονός ότι ο μάγος δεν ήταν δυνατόν να μην ξέρει το φονιά της κόρης του. Παίζει αυτό σαν σκέψη του γαμπρού-δαίμονα: 'Αναλογίστηκε τη θνητή ζωή που είχε ζήσει. Τα αποτρόπαια εγκλήματά του είχαν οδηγήσει στην σύλληψη και την εκτέλεσή του στον υλικό κόσμο' και μετά παίζει αυτό σαν σκέψη του μάγου: 'Αναγνώρισε, πίσω από το δαιμονικό προσωπείο, τον ίδιο του τον γαμπρό, τον προστατευόμενό του, τον σύζυγο και φονιά της μοναχοκόρης του, της μονάκριβης και αγαπημένης του κόρης, εκείνον για τον βασανισμό της ψυχής του οποίου είχε αποφασίσει να γίνει μάγος, φονιάς, εκδικητής, καταραμένος.'

 

Δύσκολο πράγμα ο γαμπρός σου, που είναι προστατευόμενός σου, να έχει συλληφθεί και εκτελεστεί για αποτρόπαια εγκλήματα (πιθανώς μέσα σ' αυτά και η δολοφονία της κόρης σου) κι εσύ να μην έχεις πάρει χαμπάρι και να τον ψάχνεις με μαγικούς τρόπους. Θα έπρεπε απλά να είχε ακολουθήσει το υπόλοιπο lynch mob

 

Ακόμα, ο γαμπρός-δαίμονας 'Είχε περάσει κοντά τρεις αιώνες σ’ αυτό τον κόσμο και κόντεψε να χάσει το μυαλό του.' Αυτό σημαίνει κι ότι ο μάγος επίσης έχει ζήσει 3εις αιώνες;

 

Αν και κάποιες περιγραφές είναι καλές και βασίζονται σε τρομακτικές ιδέες, ωστόσο έχει πολλά αναπάντητα ερωτήματα και γενικότερη αστάθεια.