[για μία θλιμμένη άνοιξη]

[cortomalteze]

Είναι μέρες τώρα, που μια θλιμμένη Άνοιξη

περιδιαβαίνει σε σκοτεινούς δαίδαλους σιωπής.

 

Είναι καιρός πια, που τα ρόδα της έχουν χάσει το χρώμα τους ,

το γλυκό τους άρωμα.

 

Μόνο κάτι αιχμηρά αγκάθια έχουν μείνει στη θέση τους,

σταθεροί προστάτες της.

 

Δεν αποζητά τον ήλιο όπως παλιά και τα δάκρυα είναι αυτά που την θρέφουν,

κι ο βουβός της πόνος.

 

Το θρήνος της αφουγκράζομαι στις σταγόνες της βροχής,

σε ανήλιαγους αρχαίους ναούς,

εκεί που οι χτύποι μιας καρδιάς σιωπήσαν.

 

Μα στο φεγγαρόφωτο νότες υφαίνονται και στίχοι.

Ελπίδα την ψυχή μου γεμίζει ο ψιθυριστός σκοπός τους...

 

Ζεστή θα είναι η ανατολή, εκείνου του μακρινού πρωινού,

που το κορμί της, οι ηλιαχτίδες, θα γλυκάνουν.

 

Ο έρωτας ,μέσα από τα στήθη της, θα ανθίσει τότε,

σκορπίζοντας τη λησμονημένη του μελωδία...

 

Η Άνοιξη θα έχει γεννηθεί ξανά.

[cloud13]

Μελαγχολικο στην αρχη αλλα ζεστο και αισιοδοξο στο τελος.μου αρεσε αρκετα.Ισως να μην χρειαζονταν οι πολυ πομπωδεις λεξεις αλλα και παλι ετσι ειμαι εγω που δεν τις χρησιμοποιω.nice

[Nienna]

Κατ' αρχήν, μακάρι... Μακάρι. Και σ' ευχαριστώ.

 

~

 

Κατά δεύτερον, τεχνικούρες:

 

Ο τρόπος που χωρίζεις τις στροφές μου φαίνεται παράδοξος. Πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος για ν' αφήσεις μια κενή γραμμή και να αλλάξεις στροφή, ναι; Ποιος είναι ο λόγος σου εδώ; Επίσης, υπάρχουν προβλήματα στίξης. Η κόμμα στην πρώτη στροφή είναι περιττή [Yes! I did it again! - αγνόησε την παρένθεση, κάτι δικό μου είναι], όπως και η πρώτη κόμμα στη δεύτερη στροφή. Ο θρήνος είναι γένος αρσενικού, εσύ εδώ τον έχεις κάνει ουδέτερο. Επίτηδες; Αν ναι, γιατί; Αν υπάρχει λόγος, πάσσο. Στην έκτη στροφή η τελεία παραπάει, μάλλον θέλει άνω τελεία η κατάσταση - πάντα κατά τη γνώμη μου. Η έβδομη στροφή έχει πολύ σπασμένη σύνταξη, θέλει δούλεμα, θα σου προτείνω κάτι στην εκδοχή μου που θα παραθέσω στο τέλος. Η υπόθεση με τις κόμμες στις δυο τελευταίες στροφές γίνεται υπερβολική - δεν χρειάζονται όντως τόσες. Α, και η κόμμα παίρνει κενό μετά από αυτήν, κι όχι και πριν και μετά.

 

Η εκδοχούλα μου:

 

Είναι μέρες τώρα που μια θλιμμένη Άνοιξη

περιδιαβαίνει σε σκοτεινούς δαίδαλους σιωπής.

Είναι καιρός πια που τα ρόδα της έχουν χάσει το χρώμα τους,

το γλυκό τους άρωμα.

 

Μόνο κάτι αιχμηρά αγκάθια έχουν μείνει στη θέση τους,

σταθεροί προστάτες της.

 

Δεν αποζητά τον ήλιο όπως παλιά και τα δάκρυα είναι αυτά που την θρέφουν,

κι ο βουβός της πόνος.

 

Τον θρήνο της αφουγκράζομαι στις σταγόνες της βροχής,

σε ανήλιαγους αρχαίους ναούς,

εκεί που οι χτύποι μιας καρδιάς σιωπήσαν –

 

μα στο φεγγαρόφωτο νότες υφαίνονται, και στίχοι·

ελπίδα την ψυχή μου γεμίζει ο ψιθυριστός σκοπός τους...

 

Ζεστή θα είναι η ανατολή εκείνου του μακρινού πρωινού

σαν το κορμί της οι ηλιαχτίδες θα γλυκάνουν.

Ο έρωτας, μέσα από τα στήθη της, θ' ανθίσει τότε,

σκορπίζοντας τη λησμονημένη του μελωδία...

 

Η Άνοιξη θα έχει γεννηθεί ξανά.

 

~

 

Ξέρεις γιατί σου τα λέω όλα αυτά, έτσι; Πιστεύω πως η μορφή, ο ήχος και το νόημα πρέπει να είναι δεμένα αγκαλιά, σφιχτά, μέσα σ' ένα ποίημα. Αυτό είναι η ποίηση, ν' αγκαλιάζονται όλα αυτά μαζί.

 

Για τις εικόνες δεν θα πω κάτι ιδιαίτερο, ξέρεις πως είναι αρχετυπικές, μ' έναν αρκετά συνηθισμένο τρόπο, αλλά νομίζω πως έτσι το βιώνεις αυτό το συναίσθημα, and it's fair enough for me.