Βηθλεέμ

[nikosal]

Όνομα Συγγραφέα: nikosal

Είδος: Eπιστημονική φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2000 κανονικές και 70 πρόσθετες κβαντολέξεις που λόγω σπιν δεν μετράνε

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Γράφηκε για το διαγωνισμό sf - f κλπ. Ιανουαρίου

Αρχείο σε pdf: Θα το βρείτε συνημμένο στο κάτω μέρος και έτσι θα το διαβάσετε, αν θέλετε, στην πρωτότυπη μορφοποίηση

 

Βηθλεέμ

Ο Τσίκερ ο Αγελάδας ή Τσίκερ Μου – Μου ένιωσε τον κρύο αέρα να του χαϊδεύει το σβέρκο και απορροφημένος καθώς ήταν με την ταινία που παρακολουθούσε φώναξε «πόρταααα!» πριν συνειδητοποιήσει ότι κανείς άλλος δεν βρισκόταν σε απόσταση 15 ετών φωτός. Καθώς ένα δεύτερο κρύο ρεύμα τον άγγιξε, ανατρίχιασε. Γύρισε αργά αργά και -φυσικά- δεν είδε κανέναν. Από κάπου πάντως έμπαζε.

 

Κουνώντας το χέρι πέρα δώθε έψαξε την πηγή. Παράξενο, ο αέρας φαινόταν να βγαίνει από την οθόνη κατάστασης φορτίου. Μήπως ονειρευόταν; Με μια μικρή ώθηση στα πόδια πλησίασε την παλάμη του στην οθόνη και ένιωσε το ψυχρό ρεύμα να ανακλάται πάνω της από κάπου ψηλά. Έστριψε το κορμί του ανάποδα. Ακριβώς από πάνω βρισκόταν το πάνελ του βοηθητικού συστήματος επικοινωνίας. Τρελό. Δεν υπήρχε κανένας αεραγωγός εκεί.

 

-Σταμάτα την ταινία, είπε στον υπολογιστή.

 

Μέσα στην ησυχία του διαστήματος άκουσε το σφυριχτό θόρυβο του αέρα. Πήδηξε να εξετάσει το πάνελ από κοντά. Κακή επιλογή, γιατί ο αέρας τον χτύπησε κατευθείαν στο πρόσωπο και ήταν τόσο παγωμένος που έκανε το μάτι του πονέσει. Τραβήχτηκε στο πλάι βλαστημώντας. Τώρα μπορούσε να δει ότι το δακτυλίδι γύρω από το διακόπτη επανεκκίνησης ασυρμάτου υποφωτεινής είχε ξεκολλήσει και από κει ξεχυνόταν μανιασμένος ο βοριάς. Μα τι στην ευχή τον έφερνε ως εκεί;

 

Προσπάθησε να το σφίξει όπως όπως -και αυτό ήταν το δεύτερο λάθος του. Φλοπ! Το δακτυλίδι πετάχτηκε μακριά με θόρυβο και το ρεύμα του αέρα διπλασιάστηκε. Έχωσε το δάκτυλο στην τρύπα μήπως καταλάβει από πού ερχόταν, αλλά το τράβηξε αμέσως έξω με μια κραυγή. Ο παρείσακτος αέρας ήταν απίστευτα παγωμένος! Κάτι έπρεπε να κάνει επειγόντως.

 

Με ένα ακόμα άλμα βρέθηκε πίσω στην κεντρική οθόνη.

 

-Δώσε μου τις καλωδιώσεις γύρω από το πάνελ 4Ε κραύγασε, ενώ με την άκρη του ματιού του είδε πως η θερμοκρασία του θαλάμου διακυβέρνησης είχε πέσει στους 15.2 βαθμούς Κελσίου.

 

Στην οθόνη αποτυπώθηκε πρώτα το πάνελ που έμπαζε και κατόπιν τρία σετ με καλωδιώσεις που ξεκινούσαν από αυτό και διακλαδίζονταν σε διάφορες κατευθύνσεις. Τα ακολούθησε με το δάκτυλο: Εδώ γινόταν η σύνδεση με τους ασυρμάτους, εκεί με τις βοηθητικές μπαταρίες, εδώ με τον κεντρικό πίνακα ελέγχου, από εδώ ερχόταν το ρεύμα... Καμιά καλωδίωση δεν γειτόνευε με τον κλιματισμό.

 

-Δείξε μου και τα 4D, 4F φώναξε ξανά.

 

Παρομοίως, καμιά σχέση με αεραγωγούς. Τι στην ευχή;

 

Ανατρίχιασε ξανά. Το θερμόμετρο του θαλάμου έδειχνε τώρα 13.4. Δυο βαθμοί κάτω σε δυο λεπτά... Ο κλιματισμός δούλευε στο κόκκινο προσπαθώντας μάταια να εξισορροπήσει. Ποιος ξέρει πόση ώρα γινόταν αυτή η πάλη, χωρίς να το έχει πάρει χαμπάρι. Με αυτό το ρυθμό η θερμοκρασία θα χτύπαγε μηδέν σε λίγα λεπτά.

 

Άρπαξε το σακάκι της πιτζάμας του που έπλεε σε μια γωνιά και το φόρεσε πάνω από τη φόρμα. Έπειτα κοίταξε την ύποπτη περιοχή, προσπαθώντας να σκεφτεί ψύχραιμα όλα τα ενδεχόμενα. Την παρόρμηση να στουμπώσει με κάτι την τρύπα την απόρριψε αμέσως: Κάπου αλλού θα έβρισκε διαφυγή ο αέρας. Και το κυριότερο, αν δεν έβρισκε την πηγή του να τον σταματήσει, πολύ σύντομα θα καταστρέφονταν (αν δεν είχαν ήδη καταστραφεί) τα ηλεκτρονικά κυκλώματα μέσα στα πάνελ. Φυσικά, δεν ήταν σχεδιασμένα για τέτοιες θερμοκρασίες.

 

«Σκέψου Τσίκερ», είπε στον εαυτό του. «Σκέψου ψύχραιμα για να σώσεις τη ζωούλα σου».

 

Πίσω από τα πάνελ και τις καλωδιώσεις ήταν το ενδιάμεσο τοίχωμα, κατόπιν τέσσερα στρώματα μονωτικά υλικά, το εξωτερικό τοίχωμα, κατόπιν το κενό. Από κει δεν μπορεί να ερχόταν παγωμένος αέρας. Αλλού έπρεπε να ψάξει.

 

Με το μάτι ακολούθησε τα πάνελ ένα προς ένα. Κολλητά στις βοηθητικές επικοινωνίες ήταν η πλοήγηση, αριστερά ο αυτόματος πιλότος, δεξιά ο ελεγκτής πορείας και αμέσως μετά ο φάρος κινδύνου. Και ένα πάνελ πιο πέρα η υποφωτεινή πρόωση που διακλαδιζόταν κάθετα με μια άλλη σειρά πάνελ. Ίσως εκεί, στη γωνιά...

 

Προσέχοντας να αποφύγει τον αέρα που εξακολουθούσε να βγαίνει με πανδαιμόνιο από το 4Ε πήδηξε στην υποφωτεινή πρόωση και ακούμπησε τους διακόπτες. Ήταν παγωμένοι. Πλησίασε το αυτί του και άκουσε τον αέρα να τρέχει από πίσω σαν μανιασμένο ρυάκι. Λίγο πιο κάτω, στους διακόπτες ελέγχου σύντηξης, ένα άλλο δακτυλίδι είχε βγει από το θέση του σκορπώντας και αυτό κρύο αέρα στο θάλαμο. Τι διάολο!

 

Με ένα κρακ άνοιξε το γωνιακό πάνελ και ένα κύμα ψύχους τον τύλιξε. Εδώ ήταν το πρόβλημα. Πήδηξε ενστικτωδώς πίσω και προσγειώθηκε άτσαλα πάνω στην κεντρική οθόνη. Έτριψε το πρόσωπό του να συνέλθει. Ο αέρας που τον είχε χτυπήσει ήταν πιθανότατα στους -40 ή -50 Κελσίου. Η θερμοκρασία του θαλάμου είχε πέσει στους 9.9 και το γωνιακό πάνελ έχασκε ορθάνοιχτο, σαν πόρτα καταψύκτη. Την είχε άσχημα.

 

Άνοιξε το ντουλαπάκι με τη στολή εξόδου και τη φόρεσε στα γρήγορα. Η στολή, αχρησιμοποίητη εδώ και χρόνια, ήταν ένα ρημαγμένο κουβάρι. Έριξε ανήσυχος μια ματιά στην μπαταρία της. Βρισκόταν στο 45% γιατί δεν είχε μπει στον κόπο να τη φορτίζει περιοδικά, όπως προέβλεπε η διαδικασία συντήρησης. Εδώ πληρώνονται όλα. Προς επιβεβαίωση, τα δόντια του κροτάλισαν. Σφράγισε την κάσκα και άνοιξε τη θέρμανση της στολής. Αν η θερμοκρασία του θαλάμου δεν κατέβαινε κάτω από τους -40, θα τον κρατούσε ζωντανό δυο, δυόμιση ώρες, το πολύ. Αν έπεφτε πιο κάτω...

 

Προσπάθησε να εκτιμήσει τα δεδομένα. Από πού ερχόταν ο κρύος αέρας; Καμιά αμφιβολία βέβαια: Από το αμπάρι. Μόνο εκεί η θερμοκρασία ήταν σταθερά στους -77 βαθμούς Κελσίου για λόγους οικονομίας. Δεν είχε φυσικά νόημα να σπαταλά κανείς ενέργεια για να κρατήσει ζεστό ένα τεράστιο χώρο, όταν το μόνο του φορτίο ήταν κατεψυγμένα ζώα. Το σκάφος είχε αρκετό ρεύμα για να την ανεβάσει μια φορά στους -10, όσο διαρκούσε η απόψυξη. Έπεφτε όμως ξανά στους -77 μέσα σε λίγες ώρες. Και αυτός απείχε 10 μέρες από τον προορισμό του, μια νέα αποικία στα βάθη του έκτου τομέα. Άλλο τόσο απείχε προς τα πίσω ο κοντινότερος σταθμός. Σε κάθε περίπτωση θα γινόταν παγοκολόνα πριν φτάσει οπουδήποτε...

 

«Έχεις μια επιλογή μόνο», είπε στον εαυτό του. «Βρες την τρύπα και σφράγισέ τη μέσα σε δύο ώρες».

Πέταξε στο πίσω μέρος του θαλάμου, καθαρίζοντας νευρικά με το μανίκι την υγρασία που πάγωνε στο κρύσταλλο της κάσκας. Μια διπλή θυρίδα τον χώριζε από το αμπάρι. Τη διέσχισε βιαστικά και αυτόματα άναψαν τα φώτα. Κοίταξε αμέσως στο σημείο που υπολόγιζε ότι περνούσε ο αέρας στο θάλαμο διακυβέρνησης. Ήταν ξεκάθαρο τι είχε συμβεί. Το τοίχωμα είχε κάνει ένα βαθούλωμα, προφανώς από τα χρόνια ελλιπούς συντήρησης και χαμηλών θερμοκρασιών. Το έσπρωξε απαλά και έφυγε ολωσδιόλου από τη θέση του. Πίσω κρεμόταν σάπιο ένα δεύτερο τοίχωμα και μέσα από τις τρύπες έβλεπε τις παγωμένες καλωδιώσεις των πιο ζωτικών πάνελ του. Θεέ μου, πως πετούσε ως τώρα αυτό το σκάφος;

 

Κοίταξε γύρω απελπισμένος. Δεν υπήρχε έστω και η παραμικρή πιθανότητα να καλύψει αυτή την τρύπα αεροστεγώς. Και πάντως όχι σε δυο ώρες, φορώντας τα βαριά γάντια εξόδου. Θα μπορούσε βέβαια να ζεστάνει το χώρο, προσωρινά, αλλά τότε τι θα απογινόταν το φορτίο;

 

Σκέφτηκε «φορτίο» και γύρισε να το κοιτάξει. Ως συνήθως, τα ζώα αναπαύονταν στα κουκούλια βαθιάς κατάψυξης. Ο Τσίκερ διέθετε το μόνο φορτηγό ψυγείο στον πέμπτο και τον έκτο τομέα. Κάθε μήνα έκανε ένα ταξίδι με βιοκατεψυγμένα ζώα για τις νέες αποικίες. Οι άποικοι προτιμούσαν αυτά με τα οποία ήταν εξοικειωμένοι για να τα βγάλουν πέρα στις νέες κατοικίες τους: κότες, χήνες, γίδια, αγελάδες, πρόβατα, γουρούνια, αλλά και κατοικίδια όπως γάτες, σκύλους και πτηνά για συντροφιά και για να εξολοθρεύουν τα εξωγήινα έντομα. Καμιά φορά έβρισκαν και τη ντόπια πανίδα χρήσιμη, χρειάζονταν όμως καιρό να την εξημερώσουν και να τη χρησιμοποιήσουν για τις ανάγκες τους.

 

Όπου έφτανε το μάτι του, απλώνονταν κουκούλια. Οι αγελάδες, δώδεκα για κρέας, δώδεκα για γάλα, αναπαύονταν μπρούμυτα με τα πόδια απλωμένα, σαν να τις είχαν πετάξει από ψηλά. Τα 24 πρόβατα κοιμόντουσαν διπλωμένα σαν μπάλες. Βελτιωμένα γενετικά αυτά, πρόσφεραν κρέας, γάλα και άφθονο μαλλί ταυτόχρονα. Οι κότες, εξήντα τέσσερις στον αριθμό βρίσκονταν στην πάνω σειρά, στα κουκούλια μινιόν, μαζί με 6 ρωμαλέα κοκόρια. Απέναντι 8 κατσίκια κοιμόντουσαν σε παράξενες τεντωμένες στάσεις, δίπλα σε 18 ροδαλά και μακάρια γουρουνάκια ενώ από πάνω βρισκόταν μια ολάκερη στρατιά από γάτες και σκύλους. Τα πουλιά ήταν στα ειδικά κουκούλια κλουβάκια, ενώ πιο κάτω ήταν τα ψυγεία με τις καταψυγμένες τροφές. Αρκετές για να κρατήσουν ζωντανά τα ζώα για έξι μήνες, μέχρι να καρπίσει η πρώτη σπορά των αποίκων.

 

Μεταβολή. Με δυο σπρωξιές σε προεξοχές πέταξε φουριόζος πίσω στο θάλαμο διακυβέρνησης κλείνοντας τις δύο πόρτες που τον χώριζαν από το αμπάρι, έτσι, μόνο για την ιδέα. Ο αέρας που έμπαινε από το σάπιο τοίχωμα ήταν τόσος που δεν θα είχε καμιά διαφορά αν τις είχε αφήσει ανοιχτές. Ένας μεγάλος αριθμός από κόκκινα φωτάκια έδειχνε ότι τα μισά συστήματα είχαν καταρρεύσει από το ψύχος. Με αγωνία προσπάθησε να επικοινωνήσει με τις πλησιέστερες βάσεις αλλά οι επικοινωνίες του ήταν νεκρές. Μόνο το φάρο κινδύνου κατόρθωσε να θέσει σε λειτουργία.

 

Ύστερα γύρισε και κοίταξε το ανοιχτό πάνελ. «Τρεις λύσεις», είπε καθησυχαστικά στον εαυτό του. «Πάντα υπάρχουν τρεις λύσεις στις έκτακτες περιπτώσεις, βρες τις για να σωθείς».

 

Πού ήταν οι τρεις λύσεις; Η ανάσα του πήγαινε γρήγορα, καταναλώνοντας τον αέρα της στολής του.

«Λύση πρώτη», σκέφτηκε. «Ανοίγω τη βαλβίδα εκτόνωσης στο αμπάρι και πετώ όλον τον παγωμένο αέρα στο διάστημα». Για μια στιγμή η καρδιά του σκίρτησε, αλλά γρήγορα είδε το βασικό μειονέκτημα: Από τις θεόρατες τρύπες ανάμεσα στο αμπάρι και το θάλαμό του θα έβγαινε στο διάστημα και ο δικός του αέρας. Η πρώτη λύση απορρίπτεται.

 

«Λύση δεύτερη», επανέλαβε μέσα του πολλές φορές. Αλλά όσο και να προσπαθούσε, η ιδέα για τη λύση αρ. 2 δεν κατέβαινε στο κεφάλι του.

 

Προσπάθησε να σκεφτεί κάτι άσχετο μήπως να καθαρίσει το μυαλό του. Τη μπέμπα, τις διακοπές πέρσι το καλοκαίρι, τις εκλογές στο συνδικάτο, αλλά το μάτι του έπεσε στο θερμόμετρο, ένα από τα λίγα όργανα που δούλευαν ακόμα στο σκάφος: -15.2!

 

«Λύση δεύτερη!» φώναξε απεγνωσμένα, μήπως ακολουθήσει η ιδέα. Και επειδή αυτή δεν ερχόταν, συνέχισε: «Φράζω την τρύπα με ό,τι ρούχα κουβαλάω». Φυσικά ήξερε ότι έτσι δεν θα τη γλίτωνε. Δεν υπήρχε μια τρύπα που έπρεπε να φράξει αλλά ένα σάπιο τοίχωμα. Και τα ρούχα, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι εφάρμοζαν αεροστεγώς (πράγμα απίθανο), θα πάγωναν αμέσως, θα διαλύονταν και ούτως ή άλλως δεν θα σταματούσαν το πολικό ψύχος.

 

«Εκτός και αν χώσω στην τρύπα μια αγελάδα», σκέφτηκε και στο μυαλό του ήρθε η υπερβατική εικόνα του πισινού μιας αγελάδας να κρέμεται μέσα στο θάλαμο, ζεσταίνοντάς τον πού και πού με καμιά πορδή. Δεν μπόρεσε να μη γελάσει στη σκέψη, αν και αμέσως συνειδητοποίησε ότι αυτή μπορεί να ήταν η τελευταία φορά που γελούσε.

 

«Λύση τρίτη»; Το μυαλό του είχε στερέψει. Εκατοντάδες πρωτοπόροι πριν από αυτόν δεν είχαν κατορθώσει να νικήσουν το ακραίο ψύχος. Ο Σκοτ και οι σύντροφοί του στην Ανταρκτική, ο Ιρβάιν και ο Μάλορι στα Ιμαλάια, ο Ζου και ο Μπουγιουρούμ στον Πλούτωνα-3. Ακόμα και ο Χριστούλης, δεν θα την έβγαζε καθαρή στην παγωμένη Βηθλεέμ χωρίς τις ανάσες των ζώων. «Ακόμα και ο καλός Χριστούλης», μονολόγησε.

. . .

Το φορτηγό ψυγείο του Τσίκερ του Αγελάδα προσέγγισε αυτόματα το σταθμό που ήταν σε τροχιά γύρω από την Παλαιστίνη-2 και το πλήρωμα έκανε βιαστικά τις συνδέσεις. Έξι άτομα με προστατευτικές στολές κινήθηκαν μπροστά. Δεν είχαν ιδέα τι τους περίμενε μέσα στο φορτηγό, αφού μόνο ο εξωτερικός φάρος του εξακολουθούσε να εκπέμπει αυτόματα SOS, χωρίς καμιά άλλη οπτική ή ακουστική επικοινωνία.

 

Ο επικεφαλής ακούμπησε ένα ηλεκτρονικό ανοιχτήρι στην εξωτερική πόρτα του θαλάμου διακυβέρνησης και το άφησε να κάνει τη δουλειά του. Σε μισό λεπτό η πόρτα άνοιγε στο πλάι. Ένα καφέ πράγμα, μεγάλο σαν παπούτσι βγήκε από μέσα πλέοντας στον χωρίς βαρύτητα χώρο και το ακολούθησε ένα ακόμα, λίγο μικρότερο. Οι έξι άντρες και ξωπίσω τους τα υπόλοιπα μέλη του σταθμού κοιτάχτηκαν απορημένοι.

 

Τα όργανα δεν έδειχναν τοξική διαρροή και οι άντρες άνοιξαν τις κάσκες. Αμέσως μια ζεστή, αποπνιχτική μπόχα τους χτύπησε στη μούρη. Με μια σύσπαση αηδίας βιάστηκαν να κλείσουν ξανά τις κάσκες, αν και η βρώμα πρόλαβε να τρυπώσει. Ο επικεφαλής δοκίμασε να πιάσει τα καφέ αντικείμενα που έπλεαν και τα ένιωσε να λιώνουν στα γάντια του.

 

Με τους φακούς αναμμένους μπήκαν διστακτικά στο θάλαμο διακυβέρνησης. Αυτό που αντίκρισαν εκεί τους άφησε άναυδους. Στην αρχή νόμιζαν ότι επρόκειτο για τη λερναία ύδρα αυτοπροσώπως, μετά όμως συνειδητοποίησαν τι ακριβώς έβλεπαν: Ένα σύμπλεγμα από κεφάλια, πόδια, σώματα και ουρές ζώων σαν μεγάλη ολοστρόγγυλη μπάλα, να λικνίζεται καταλαμβάνοντας σχεδόν όλο το χώρο. Γύρω του έπλεαν εκατοντάδες ακόμα καφέ αντικείμενα, κάθε μορφής και μεγέθους. Ένα μάτσο κεφάλια γύρισαν προς το μέρος των νεοφερμένων, προκαλώντας στη μπάλα μια μικρή αναταραχή.

 

Ένα πρόβατο βέλασε βραχνά. Ένα ροδαλό γουρούνι άνοιξε τα πίσω πόδια του και κάτω από τον πισινό του εμφανίστηκε το σχεδόν αγνώριστο από τις βρομιές κεφάλι του Τσίκερ Μου Μου ή Τσίκερ του Αγελάδα.

 

-Μπάνιο, είπε. Υπάρχει ζεστό νερό; Θα χρειαστεί να κάνω ένα μπάνιο άμεσα.

 

nikosal

Ιανουάριος 2007

bethlehem.pdf

Edited January 20, 2007 by nikosal

[PiKei]

Έφτασα μέχρι εδώ ασθμαίνοντας και λέω να πάρω μια ανάσα πρώτα...

 

Η Βηθλέεμ ήταν μια απόλαυση! Ο Nikosal μού είναι γνωστός εξω-SFF-ικά και τον γουστάρω. Έχει αυτόν τον συνδυασμό που με σκοτώνει. Οι αστροναύτες του είναι κάτι ρεμάλια, μπουρδελιάρηδες, πότες, το άλας του διαστήματος... Γι αυτό και μπορούν να τα βγάλουν πέρα με όλα. Δεν υπάρχει περίπτωση να κολώσουν πουθενά... Και μ' αυτόν τον τρόπο μπορεί να φέρνει χιουμοριστικά το πρόβλημα και την διαδικασία της λύσης που είναι απαραίτητα ΕΦ στοιχεία.

 

Δεν έχω τίποτα να παρατηρήσω για την ιστορία πέραν του ότι έχει μια εμφανή αναφορά στην Λαϊκή Σοφία. Στην φράση, "Ακόμα και στου Βοϊδιού τον κώλο να χωθείς, θα σε ανακαλύψω". ΧεΧεΧε, πλάκα κάνω, φυσικά.

 

Μια τελευταία παρατήρηση: Αν στο τέλος είχες βάλει την φράση "Έλα κλείστε, μπάζει!" αντί για το μπάνιο θα το είχες χάσει όλο, θα είχε καταλήξει απλώς ένα ανέκδοτο.

[month]

Δεν μου άρεσε τόσο πολύ, για τον λόγο του ότι βάζει έναν εντελώς παράλογο παράγοντα σε μια ιστορία που είναι ρεαλιστική μέχρι εκείνο το σημείο... Οκ, καταλαβαίνω ότι μπορεί να τον κρατήσει την ζωή για κάνα δεκάλεπτο, αλλά έλεος, τα ζώα δεν πρόκειτα να επιβιώσουν σε τέτοιες θερμοκρασίες! Θα είχαν ψοφήσει σε ελάχιστο χρόνο! Ακόμα και με το δεδομένο ότι είναι ιστορία, το βρίσκω λίγο δύσκολο να το δεχτώ. Συν του ότι έχει και κάποια λάθη στο γράψιμο...

[Naroualis]

Όμορφο space opera! Συνήθως την αποφεύγω, με κουράζει σαν είδος, αλλά κατάφερα και τη διάβασα χωρίς να δυσφορήσω, οπότε μπορείς να θεωρήσεις το γεγονός επιτυχία από μόνο του. Άρτιο από άποψη δομής, απίθανο το όνομα του χαρακτήρα σου, δεν το συζητώ δηλαδή, και το παραπάνω σχόλιο του pikei πολύ εύστοχο. Αυτό το μπάνιο άμεσα ήταν η καλύτερη κατάληξη που θα μπορούσες να σκεφτείς.

Άμεσα όμως…!

 

Και μάλλον θα πρέπει να δώσω δίκιο στον month. Αν συνέχιζε να μπάζει, δε θα μπορούσε να κάνει τίποτε. Αν όμως είχε σταματήσει την πτώση της θερμοκρασίας με κάποιον τρόπο κι απλά έπρεπε να επιβιώσει στην ήδη υπάρχουσα παγωνιά, τότε ναι, ίσως ήταν πιο αληθοφανές.

[Celestial]

περαν της τεχνικης "ανακριβειας" ηταν μια καλη ιστορια ( αν και ισως αν το αμπαρι δεν ειχε περεταιρω απολειες θερμοτητας, και ηταν κλειστο συστημα, να μπορουσε θεωριτικα να ομογενοποιησει τη θερμοτητα του σκαφους σε ανεκτα ορια μεσω της βιολογικης θερμοτητας που παραγουν τα ζωα, λεμε τωρα αλλα μαλον οχι )

 

περαν αυτου μια καλη sci fi αισθηση εμποτιζε το κειμενο, και περναγε ωραια το κλιμα και το υφος του κοσμου

[trillian]

Χμμ... υποτίθεται ότι τον Τσίκερ τον βρήκαν στο θάλαμο διακυβέρνησης. Υποθέτω ότι ως χώρος θα ήταν μικρότερος από το αμπάρι, και άρα πιο εύκολος να διατηρήσει μια θερμοκρασία. Συνεπώς έχουμε: η στολή τον κρατάει ζεστό μέχρι να γίνει η απόψυξη (η οποία θα κρατήσει μια μέρα υποθέτω; το πολύ; ) Άρα είμαστε στις -9 μέρες. Λογικά μέχρι να ξαναπέσει η θερμοκρασία και να αρχίσει πάλι να εισβάλει στο θάλαμο σε θανατηφόρα επίπεδα, θα περνούσε κι εκεί άλλη μια μέρα το πολύ. Οπότε πάμε στις 8 μέρες, κατα τις οποίες θα είχε μόνο τα ζώα να τον ζεσταίνουν, και μάλιστα υποθέτω ότι πολλά από τα ζώα θα πέθαιναν κι αυτά από το κρύο κάποια στιγμή, εφόσον μιλάμε για στάνταρ -30 στο θάλαμο διακυβέρνησης, ίσως και πιο κάτω. Νομίζω κι εγώ λοιπόν ότι 8 μέρες είναι πολύ Ειδικά εφόσον μας λες ότι όταν έφτασε πολλά ζώα ήταν ακόμα ζωντανά (και πρέπει να είναι ζωντανά, γιατί αλλιώς πώς θα τον ζεσταίνουν;)

Οπότε θα πρέπει ή να ανεβάσεις λίγο τις θερμοκρασίες, ή να μειώσεις τις μέρες ταξιδιού από το σταθμό

Και το σημειώνω, γιατί όντως αυτό είναι το μοναδικό στοιχείο που με "χάλασε" σ' αυτήν την κατά τα άλλα εξαίσια ιστορία . Ωραίο χιούμορ, περασμένο σωστά μέσα από τις γραμμές, καθόλου infodumb, κι ένας χαρακτήρας που "τα σπάει" όπως λέει κι ο Pikei. Σωστός σε όλα τα "σημεία", εκτός από αυτή την ανακρίβεια - ή ίσως όχι ανακρίβεια, απλά αυτό είναι το ζουμί της ιστορίας και πρέπει να κατεβαίνει ομαλά και γλυκά στο λαιμό, χωρίς να πνιγόμαστε καθόλου

 

Πολύ χαίρομαι που πήρες μέρος και περιμένουμε για περισσότερα δείγματα γραφής ;) (και το ίδιο και για σένα Pikei επίσης, που ξέχασα πριν να το γράψω στο Βλαδιβοστοκ - εφόσον οι δυο σας ήταν η πρώτη φορά που ανεβάσατε κάτι δικό σας )

[araquel]

να γράψω και εγώ τον οβολό μου, ε?

 

αν και η αρχή με ξένισε, (πολύ αρχή that is), αμέσως μετά με κέρδισε.

όλη η ιστορία ήταν απίστευτη, ωραία γραμμένη, και ενώ όσο πλησιάζει το τέλος, αρχίζεις να το λίγο πολύ υποψιάζεσαι, η μορφή του είναι απροσδόκητη.

ο τίτλος απίστευτος, που με έκανε να χαμογελώ όσο πλησίαζε το τέλος και περίμενα να εκπληρωθεί (ο τίτλος).

και ήταν πολύ ωραίες οι λεπτομέριες (οι κατεψυγμένες τροφές για τα ζώα μέχρι να μεγαλώσουν τα πρώτα σπαρτά).

μούτσας συγχαρητήριας λοιπόν!!!!

 

(ναι, τώρα που διάβασα τα σχόλια, όντως... αλλά είναι υπέροχη ;) )

[Nienor]

Τώρα εγώ ντρέπομαι λίγο που θα πω αυτά που θα πω, αλλά εντάξει, πουφ, μια παρέα είμαστε εξάλλου

 

Καταρχάς είμαι παραμυθού, πράγμα που είμαι σίγουρη πως το έχεις καταλάβει μέχρι τώρα, οπότε μου είναι δύσκολο να σου μιλήσω για το κατά πόσον ήταν ένα καλό εφ διήγημα ή όχι. Αλλά είτε το πούμε εφ είτε Αφροξυλάνδη και πάλι είναι κάτι που μου είναι ελαφρώς ξένο. Επομένως μπορείς να με αντιμετωπίσεις απλά σαν άσχετη και να μη διαβάσεις παρακάτω.

 

Κατά δεύτερον, δε μπόρεσα να ξεπεράσω την εικόνα των παγωμένων ζώων και την οργή που μου δημιούργησε σαν ιδέα. Οπότε, από εκεί που με πληροφορείς γιαυτό και μετά το διάβασα προκατειλλημένη κι όταν έφτασα και στο σημείο που υποτείθεται πως θα έπρεπε να μου δημιουργήσει ευφορία ή τέλοσπάντων να γελάσω, όπου σκέφτηκε να βουλώσει την τρύπα με την αγελάδα, εξοργίστηκα. Άρα, όπως αντιλαμβάνεσαι έχω χάσει το μισό κείμενο λόγω δικών μου κολλημάτων πράγμα που με κάνει ακόμα ακόμα πιο ακατάλληλη να σου μιλήσω γι αυτό.

 

Αυτά για τις ψυχολογικές μου διαταραχές και τώρα που τα ξέρεις θα προσπαθήσω να είμαι αντικειμενική.

 

Τη θεωρώ καλογραμμένη και άρτια από πλευράς πλοκής, ρυθμού και μοιράσματος των σκηνών της. Το μόνο που θα μπορούσα να παρατηρήσω στη γραφή της είναι το ότι θα μπορούσες να έχεις τις σκέψεις σε italic ώστε να μη χρειάζεται να μας το λες όταν σκέφτεται (κάθε φορά).

 

Τον χαρακτήρα τον βρίσκω πάρα πολύ καλό και τη γνωριμία μας μαζί του όση ακριβώς χρειάζεται. Ούτε μας ταλαιπωρείς με περιττές πληροφορίες ούτε μας δίνεις ελάχιστες ώστε να μη μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε. Τα υποκοριστικά που χρησιμοποιεί μιλώντας τον κάνουν ακόμα πιο στέρεο ("να σώσεις τη ζωούλα σου" αντί "τη ζωή σου", "ακόμα κι ο καλός Χριστούλης" κτλ) και του δίνουν ένα ύφος πολύ ιδιαίτερο, σα να του συμπληρώνουν την εμφάνισή του που μας λείπει.

 

Η δομή του κειμένου ίσως είναι βιαστική με την έννοια του ότι ενώ έχεις μια υπέροχη εισάγωγη, ιδανική για να μπούμε στο κλίμα που διατρέχει το κείμενο, πιασάρικη ταυτόχρονα και τη συνεχίζεις καλά, έπειτα σε ένα κομμάτι άλλο τόσο σχεδόν μας περιγράφεις τη λύση. Ξεκαθαρίζεις λίγο τα πράγματα εκεί που σκέφτεται πως 3 πράγματα μόνο μπορεί να κάνει όμως πετάς το ένα (τη στιγμή που κινδυνεύει η ζωή του) και περνάς τα άλλα δύο στα γρήγορα. Από ένα σημείο και μετά δηλαδή κι εγώ δε σε πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνει σε μια τόσο εξελιγμένη τεχνολογικά κοινωνία ούτε πως ήταν τελικά τόσο απλό να επιβιώσει, πράγμα το οποίο πιστεύω πως οφείλεται στο ότι δεν έχεις αναλύσει λίγο περισσότερο όλο το κομμάτι που σκέφτεται τις λύσεις ώστε να μας πείσεις πως όντως, δεν υπήρχε κανένας άλλος "εξελιγμένος" τρόπος.

 

Αυτά είχα να παρατηρήσω, ελπίζω να φανούν με κάποιο τρόπο χρήσιμα.

[lithonis]

Πολύ έξυπνη ιδέα.

Δεν κατάλαβα από την αρχή που το πήγαινες, αλλά προς το τέλος που άρχισα να το συνειδητοποιώ το ευχαριστήθηκα πολύ. Σε αυτό συνέβαλε και ο τίτλος, αλλιώς μαύρα μεσάνυχτα. Στη αρχή νόμισα ότι θα τον έψυχες στο αμπάρι για να τον αποψύξουν μαζί με τα ζώα.

Ο Τσίκερ ήταν άψογος στο ρόλο του και μου έφερε στο μυαλό το πρότυπο του άξεστου νταλικέρη.

 

Για το τεχνικό λάθος θα διαφωνήσω με τους προλαλήσαντες. Δεδομένου ότι ο χώρος του πιλοτηρίου ήταν πολύ μικρός και εφόσον περιόριζε τις διαρροές, θα μπορούσε να τον ζεστάνει με τα χνώτα των ζώων, την θερμότητα του σώματος τους και τις κοπριές τους. Άλλωστε δημιούργησε μια ζωντανή γούνα για τον εαυτό του. Ευρηματική η τρίτη λύση αλλά πολύ «βρώμικη»

[tetartos]

Τι κατάλαβα: Λόγω ατυχήματος ένας αστροναύτης κινδυνεύει να πεθάνει από το κρύο. Ζωντανεύει τα κατεψυγμένα ζώα που μεταφέρει και ζεσταίνεται από τα σώματά τους.

 

Τι δούλεψε καλά: Η ιδέα πολύ πρωτότυπη. Το χιούμορ επιτυχημένο και καταφέρνει να μην γίνει γκροτέσκο. Το γράψιμο (παράγραφοι, επιλογή λέξεων, ανάπτυξη της πλοκής) αριστοτεχνικό. Το όνομα του πρωταγωνιστή, όλα τα λεφτά!

 

Τι δε δούλεψε καλά: Μερικά στοιχεία είναι εμφανώς υπερβολικά. Η λύση δεν θα ήταν πραγματοποιήσιμη σε τόσο χαμηλές θερμοκρασίες. Και γιατί η απόψυξη γινόταν μέσα στο σκάφος; Το "ζεσταίνοντάς τον που και που με καμιά πορδή" ήταν ακραίο για τα γούστα μου.

 

Πρόταση: Διόρθωσε μερικά νούμερα και είναι έτοιμο για δημοσίευση, αν δεν το έχεις κάνει ήδη...