Παγωμένος Ήλιος

[lithonis]

Είδος: επιστημονική φαντασία

Βία; κάτι ψιλά

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1720

Αυτοτελής; Ναι

 

Παγωμένος Ήλιος

 

“Ο θρύλος λέει ότι κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν ψηλά στον ουρανό. Είχαν μια όμορφη κατοικία που την ονόμαζαν Γαία. Ήταν οι εκλεκτοί των θεών και για αυτό η κατοικία τους ήταν κοντά στον ήλιο που τους ζέσταινε. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό το χάρισμα των θεών προς τους ανθρώπους. Τους είχε χαριστεί μεγάλη γνώση, δύναμη και ελευθερία. Για αιώνες οι άνθρωποι ευημερούσαν αλλά κάποια στιγμή άρχισαν να γίνονται ασεβείς προς τους θεούς.”

 

“Με το πέρας των αιώνων οι άνθρωποι απέκτησαν μεγαλύτερη σοφία και ένιωσαν να είναι παντοδύναμοι. Σιγά σιγά άρχισαν να ξεχνάνε την καταγωγή τους και νόμιζαν ότι όλος ο κόσμος τους ανήκει. Έτσι άρχισαν να φέρονται άσχημα ο ένας στον άλλο με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν πόλεμοι για την ανάδειξη του ισχυρότερου και πλουσιότερου. Με τα πολλά, κατάφεραν να καταστρέψουν ακόμη και την ίδια τους την κατοικία, την Γη.”

 

“Βλέποντάς τα όλα αυτά ο θεός Ήλιος αγανάκτησε. Θύμωσε πολύ με την αγνωμοσύνη και την ασέβεια των ανθρώπων και αποφάσισε να τους καταστρέψει. Όσο και αν τον παρακαλούσαν κάποιοι από τους θεούς που δεν είχαν χάσει την πίστη τους στους ανθρώπους ώστε να δείξει έλεος, τόσο αυτός θύμωνε περισσότερο. Κάποια μέρα έζεψε το άρμα του, το στόλισε με τα κόκκινα φλάμπουρα του πολέμου και επιτέθηκε στην γη για να την κάψει.”

 

“Βλέποντας οι άνθρωποι τον ήλιο να πλησιάζει την γη, να γίνεται συνεχώς μεγαλύτερος και να στάζει αίμα, τρομοκρατήθηκαν και το έβαλαν στα πόδια. Κάποιοι προσπάθησαν να κρυφτούν από την μανία του θεού αλλά οι πιο έξυπνοι κατάλαβαν ότι δεν υπήρχε σωτηρία και για αυτό εγκατέλειψαν την γη. Ο θεός ήλιος όμως δεν εξευμενίστηκε με την καταστροφή της γης και για αυτό τους πήρε στο κατόπι. Τελικά μεσολάβησε ο Μέγας Ζευς και έκρυψε τους προγόνους μας στην σκιά του και έτσι σώθηκαν. Ο θεός Ήλιος όμως δεν ηρέμησε και για αιώνες προσπαθούσε να σκορπίσει την λαίλαπα του πάνω στα κεφάλια των ασεβών. Με την προστασία όμως του Μέγιστου, οι άνθρωποι κατάφεραν να χτίσουν μια νέα κατοικία που ευημέρησε. Η κατοικία που παραχώρησε ο Μέγιστος στους προγόνους μας είναι η ίδια αυτή η Ευρώπη πάνω στην οποία κατοικούμε εμείς σήμερα.”

 

“Κάποια στιγμή όμως το μένος του θεού Ήλιου ξεθύμανε και τότε είδε την κατάσταση ποιο καθαρά. Κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να τα βάλει με τον Μέγιστο και το μόνο που κατάφερνε με το θυμό του ήταν να προσφέρει ζεστασιά στους ανθρώπους που μισούσε. Έτσι πήρε την απόφαση να επιστρέψει στην παλιά γαλήνια ζωή του και να αφήσει την Ευρώπη να ξαναγίνει μια παγωμένη κόλαση όπως ήταν πριν την έλευσή του. Έτσι απλώθηκε πάλι πάνω στην Ευρώπη το λευκό σαν σάβανο πέπλο του χιονιού...”

 

Μια ιστορία χιλιοειπωμένη, αλλά πάντα τόσο ζωντανή. Κανείς από την ομήγυρη δεν μπορούσε να ξεχωρίσει που οφειλόταν το ρίγος που ένιωθε να διατρέχει την ραχοκοκαλιά του. Στο κρύο ή στην γεύση απαισιοδοξίας που τους άφησε η θύμηση του παρελθόντος.

 

Στις παρυφές του δάσους όπου βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή, η προστασία που είχαν από το κρύο ήταν μηδαμινή. Μερικές συστάδες δέντρων σχημάτιζαν ένα φυσικό οχυρό απέναντι στον μαινόμενο κρύο αέρα και το χιόνι που χόρευε στους ρυθμούς του. Η φωτιά που έκαιγε στη μέση της σκηνής και τα χνώτα των παρευρισκομένων ζέσταιναν κάπως την ατμόσφαιρα και την έκαναν πιο ανεκτή.

 

“Τέρμα οι ιστορίες, ώρα για αλλαγή φρουράς”, είπε ο δεκανέας. “Οι άλλοι θα έχουν ξεπαγιάσει. Μην χασομεράτε”, πρόσθεσε και σηκώθηκε να ετοιμαστεί. Τέσσερα άτομα σηκώθηκαν απρόθυμα αλλά με σβέλτες κινήσεις. Όλοι γνώριζαν πολύ καλά σε τι κατάσταση βρίσκονταν οι άλλοι όπως γνώριζαν επίσης πολύ καλά ότι μόνο μέσω της αλληλεγγύης θα μπορούσαν να επιβιώσουν σε ένα τόσο αφιλόξενο περιβάλλον.

 

Ο Φρήζερ ήταν ένας από αυτούς. Βγήκε από τον υπνόσακο του και ντύθηκε στα γρήγορα. Φόρεσε την εξάρτηση του, ανέλαβε τον οπλισμό του και γέμισε το παγούρι του με ζεστό τσάι. Δεν θα έμενε ζεστό για πολύ αλλά ήταν μια παρηγοριά.

 

Μόλις ετοιμάστηκαν βγήκαν από την σκηνή έτοιμοι να αντιμετωπίσουν το κρύο. Όπως κάθε φορά έτσι και τώρα, δεν ήταν και τόσο έτοιμοι. Μόλις βγήκαν από την σκηνή ο κρύος αέρας άρχισε να τους χαϊδεύει απαλά και να προσπαθεί να χωθεί μέσα στα ρούχα τους. Όλοι ένιωσαν τα ρούχα τους να κρυώνουν και τον αέρα να τους χαϊδεύει το πρόσωπο μέσα από την κουκούλα. Φόρεσαν τις χιονοβατίδες τους και ξεκίνησαν να βρουν τους άλλους σκοπούς. Για την επόμενη ώρα η κίνησή τους θα ήταν και η μόνη πηγή θερμότητας.

 

Η πορεία μέσα στο χιόνι δεν είναι και πολύ εύκολη. Το χιόνι μαζεύεται στις χιονοβατίδες, παγώνει και αισθάνεσαι τα πόδια σου ασήκωτα. Σε κάθε βήμα βρίσκεις αντίσταση από το συσσωρευμένο χιόνι και ανοίγεις το δρόμο σου με δυσκολία. Αν είσαι τυχερός και βρίσκεσαι στο τέλος της ουράς, τα πράγματα είναι κάπως πιο εύκολα καθώς περπατάς πάνω στο πατημένο χιόνι που αφήνουν οι άλλοι πίσω τους. Ο Φρήζερ αυτή τη νύχτα ήταν τυχερός.

 

Λίγη ώρα αφού ξεκίνησαν έφτασαν και στην τελευταία σκοπιά όπου ήταν και η θέση του. Καθώς παρατηρούσε τους άλλους να απομακρύνονται ένιωσε το κρύο να τον τυλίγει. Ευτυχώς ο άνεμος είχε κοπάσει αλλά το χιόνι μόλις είχε αρχίσει να πυκνώνει. Έλεγξε την περιοχή γύρω του και άρχισε να περπατά πάνω κάτω για να ζεσταθεί προσέχοντας να κάνει και οικονομία δυνάμεων.

 

Κάπου κάπου έστεκε ακίνητος και έλεγχε διεξοδικά την γύρω περιοχή. Έστεκε και παρατηρούσε την απέραντη πεδιάδα που απλώνονταν μπροστά στα πόδια του για να εντοπίσει κάποια ύποπτη κίνηση πάνω στο παγωμένο πέπλο που σκέπαζε τα πάντα. Το μόνο που μπορούσε να δει ήταν μικρά δέντρα και θάμνους να ξεπετάγονται που και που και να σπάνε την μονοτονία του λευκού. Στο τέλος αυτής της απέραντης πεδιάδας έβλεπε τα φώτα μιας πόλης που τρεμόπαιζαν και ένα μικρό δάσος να την περιτριγυρίζει.

 

Αυτή η πόλη ήταν και ο λόγος που αυτή την στιγμή βρισκόταν μόνος μέσα στο κρύο. Έμεινε να την κοιτά με μίσος στο βλέμμα. Δεν κατηγορούσε όμως τους κατοίκους της. Ήξερε ότι ήταν θέμα επιβίωσης. Οι λαθροϋλοτόμοι δεν είχαν κάτι προσωπικό μαζί του ή με τους συμπολίτες του. Χρειαζόταν μόνο ξυλεία για να επιβιώσουν έναν ακόμη βαρύ χειμώνα.

 

Φυσικά μετά από τόσους πολλούς χειμώνες και σχεδόν ανύπαρκτα καλοκαίρια η ξυλεία είχε αρχίσει να σπανίζει και ήταν λίγες οι πόλεις που κατάλαβαν την επερχόμενη κρίση. Αυτές άρχισαν να εφαρμόζουν μέτρα διαχείρισης της υλοτομίας αλλά και της ανανέωσης των δασών. Λόγω όμως των αυξημένων αναγκών και της λαθροϋλοτομείας η κατάσταση έβαινε προς κρίση και οι κοινωνίες της Ευρώπης παρήκμασαν. Όσες πόλεις έφτασαν στο χείλος της καταστροφής άρχισαν να διεκδικούν επιθετικά το δικαίωμα πρόσβασης στην ξυλεία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την περιθωριοποίησή τους και την δημιουργία συνασπισμών για την προστασία των δασών.

 

Ο Φρήζερ ήταν για αρκετή ώρα μόνος μέσα στο κρύο όταν άρχισε να χαλά ο καιρός. Ο άνεμος ξαφνικά δυνάμωσε και το χιόνι άρχισε να πέφτει πιο πυκνό. Το χιόνι στροβιλιζόταν γύρω του σαν μεταξένιο πέπλο και περιόριζε την ορατότητά του στα λίγα μέτρα. Ο άνεμος έσβηνε όλους τους θορύβους του δάσους. Ο Φρήζερ τυλίχτηκε πιο σφικτά με το πανωφόρι του για να προστατευτεί και κουλουριάστηκε ώστε να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο εκτεθειμένος στο αδυσώπητο κρύο.

 

Αυτή η δυσχερής κατάσταση τον αποπροσανατόλιζε και ήξερε ότι δεν πρέπει να μετακινηθεί ούτε εκατοστό. Κάποια στιγμή του φάνηκε ότι είδε κάποιες κινήσεις κοντά του και ταράχτηκε. Προσπάθησε να δει καλύτερα αλλά το χιόνι τον τύφλωνε. Προσπάθησε να ηρεμήσει σκεπτόμενος ότι ήταν απλά μια παραίσθηση από το χιόνι. Τελικά τα κατάφερε και χασκογέλασε σκεπτόμενος ότι θα ήταν αδιανόητο να μετακινείται κάποιος με αυτόν τον καιρό. Άλλωστε πλησίαζε η ώρα για την αλλαγή της φρουράς και αυτό τον παρηγόρησε ακόμα περισσότερο.

 

Τότε, ένιωσε μια θέρμη να απλώνεται πάνω στον αριστερό του ώμο και αυτό τον εξέπληξε ευχάριστα. Γύρισε να δει τον ώμο του και είδε ένα βέλος να προεξέχει από αυτόν και το αίμα να έχει αρχίσει να ποτίζει τα ρούχα του.

 

Με την συνειδητοποίηση της καταστάσεώς του άρχισε να υποχωρεί και η προσωρινή αίσθηση ευφορίας στην οποία βρισκόταν. Άρχισε να νιώθει την δύναμή του να υποχωρεί και τα πόδια του δεν τον κρατούσαν πλέον. Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε ξαπλωμένος πάνω στο παγωμένο χιόνι.

 

Στιγμές αργότερα που όμως του φάνηκαν σαν αιώνας, κάποιοι πολεμιστές πέρασαν δίπλα του τρέχοντας. Κάποιος σταμάτησε να ελέγξει την κατάστασή του αλλά αυτός δεν μπορούσε να αντιδράσει. Δεν είχε καν την δύναμη να βγάλει φωνή και να σημάνει συναγερμό παρά μόνο ψυχορραγούσε. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο εχθρός αδιαφόρησε για αυτόν και ακολούθησε τους συντρόφους του.

 

Λίγη ώρα μετά, το κρύο πάγωσε το αίμα πάνω στην πληγή του και την έκλεισε. Το κρύο σταμάτησε το αίμα και ο Φρήζερ άρχισε να ανακτά τις δυνάμεις του. Σε αυτό συνέβαλε και η δυνατή του θέληση και η αίσθηση του καθήκοντος. Με όση δύναμη του απέμενε προσπάθησε να συρθεί μέχρι την σκηνή και να ειδοποιήσει τους υπολοίπους. Δεν είχε αρκετή δύναμή για να σταθεί στα πόδια του.

 

Σιγά σιγά πλησίαζε όλο και περισσότερο στην σκηνή. Ένιωθε το κρύο να τον κυριεύει. Τα πόδια του είχαν παγώσει και τα έσερνε πίσω του σαν περιττό φορτίο. Η εξαντλητική προσπάθεια που κατέβαλε ζέσταινε την καρδιά του και του έδινε κουράγιο αλλά κάθε σπιθαμή εδάφους που κάλυπτε τον εξαντλούσε ακόμα περισσότερο.

 

Μόλις πέρασε ένα σύδεντρο πάγωσε στη θέση του με αυτό που αντίκρισε. Όλη την ώρα που προσπαθούσε να πλησιάσει στη σκηνή δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή την αλλαγή φρουράς που καθυστερούσε. Είχε αφοσιωθεί στον σκοπό του και αυτή ήταν η μόνη σκέψη του. Τώρα, μπροστά στα πονεμένα του μάτια έβλεπε τους συντρόφους του νεκρούς. Με βιαστικές και πονεμένες κινήσεις τους πλησίασε. Ήταν όλοι νεκροί.

 

Μια ελπίδα έμενε μόνο. Ίσως οι σύντροφοί του στη σκηνή να είχαν καταφέρει να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση και να κατάφεραν να αντισταθούν. Οι ελπίδες του τον εγκατέλειψαν αλλά συνέχισε την τρελή πορεία του.

 

Δεν άργησε να φτάσει στο σημείο του ολέθρου. Τα πάντα είχαν καταστραφεί και ο τόπος ήταν γεμάτος πτώματα. Οι δυνάμεις του τον είχαν πλέον εγκαταλείψει. Οι ελπίδες του είχαν εξανεμιστεί. Το μόνο που σκέφτηκε ήταν να ειδοποιήσει το φρούριο αλλά αυτό ήταν μακρυά. Ήξερε ότι δεν είχε τις δυνάμεις. Ήξερε ότι το μόνο που του απέμενε ήταν να φτάσει στους συντρόφους του και να ξαπλώσει δίπλα τους για το μεγάλο ταξίδι. Ξεκίνησε με όσες δυνάμεις του απέμεναν και άπλωσε το χέρι του για να κάνει ένα ακόμα βήμα. Δεν του απέμεναν όμως άλλες δυνάμεις και το χέρι του απέμεινε μετέωρο για λίγη ώρα. Μετά Υποχώρησε κάτω από την εξάντληση του και απέμεινε εκεί να τους αντικρίζει μέχρι το χιόνι να τους σκεπάσει σαν λευκό σάβανο.

Edited January 20, 2007 by lithonis

[Nienor]

Η ιστορία αυτή με μπέρδεψε περισσότερο από όλες ως προς το που να την τοποθετήσω. Όχι πως έχει μεγάλη σημασία, έτσι το λέω πιο πολύ για τα στατιστικά

 

Ουσιαστικά πιστεύω πως έχει ένα μεγάλο πρόβλημα η αφήγησή της. Τουλάχιστον εγώ αντιμετώπισα το εξής: δε με ενδιέφερε καθόλου η περίπολος. Μου είχες διηγηθεί μια υπέροχη κοσμογονία, περίμενα να τη δω να εξελλίσεται και να προχωράει κι εσύ, αντί να μου πεις την ιστορία για την οποία με είχες φτιάξει, άρχισες μια άλλη, η οποία με ενδιέφερε πολύ λιγότερο. Δεν είμαι σε θέση να σου πω πως θα το προτιμούσα αυτό που έχεις κάνει (δεν έχω να προτείνω κάτι σε απλά μοντέρνα ελληνικά ) γιατί δεν καταλαβαίνω ακριβώς γιατί την έχεις γράψει με αυτό τον τρόπο, σε τι δηλαδή εξυπηρετεί και φοβάμαι πως ό,τι κι αν πω δε θα βοηθήσει. Υποθέτω πως η παγίδα που έχεις πατήσει εδώ είναι αυτή, κατά την οποία πρέπει να δώσεις πολλές πληροφορίες σε λίγο χρόνο και η παγίδα που έχω πατήσει εγώ είναι πως οι πηροφορίες που έδωσες, μου φάνηκαν πιο ενδιαφέρουσες από την πλοκή.

 

Για το καθένα ξεχωριστά λοιπόν:

Το πρώτο μέρος το βρίσκω υπέροχο σαν υπόθεση, όμως είναι γραμμένο πρόχειρα όπως φαίνεται ξεκάθαρα από το επόμενο κομμάτι. Οι φράσεις του είναι βιαστικές και μπερδεμένες σε διάφορα σημεία:

"Δεν ήταν όμως μόνο αυτό το χάρισμα των θεών προς τους ανθρώπους." Το χάρισμα είναι μεν το δώρο όμως δε χρησιμοποιείται έτσι. Όταν έχει την έννοια του δώρου μπαίνει συνήθως κάπως έτσι: "Οι Θεοί τους έδωσαν τον ήλιο χάρισμα." Και ουσιαστικά πιστεύω πως η φράση είναι πλεονασμός, θα μπορούσες να ξεκινάς την επόμενη λέγοντας "ακόμη", "επιπλέον" κτλ.

"Με το πέρας των αιώνων οι άνθρωποι απέκτησαν μεγαλύτερη σοφία και ένιωσαν να είναι παντοδύναμοι." σε "...πως ήταν παντοδύναμοι."

"Όσο και αν τον παρακαλούσαν κάποιοι από τους θεούς που δεν είχαν χάσει την πίστη τους στους ανθρώπους ώστε να δείξει έλεος, τόσο αυτός θύμωνε περισσότερο." Η φράση σου είναι: "όσο κι αν τον παρακαλόυσαν... ώστε να δείξει έλεος" Το "ώστε" είναι πλεονασμός "παρακαλούσαν να". Ακόμη, εκεί που μιλάμε για τους θεούς κι ενώ ξέρουμε πως οι άνθρωποι είναι αυτοί που έχασαν την πίστη τους, μας λες πως οι θεοί δεν είχαν χάσει την πίστη στους ανθρώπους. Δεν είναι κακό, είναι λίγο μπερδεψοδουλειά σα νόημα μόνο. Σκαλωσα για μια στιγμή.

 

Δε θα συνεχίσω γιατί πιστεύω πως, τα περισσότερα από αυτά τα της γραφής του πρώτου μέρους, θα τα ξέρεις κι εσύ όταν το πιάσεις να το διορθώσεις.

 

Επιπλέον, κι επειδή σε 'σένα έλεγα για τη στίξη τις προάλλες (αν θυμάμαι καλά, δηλαδή, γιατί το μυαλό μου είναι και λίγο πουρές) πάρε και μερικά από αυτά:

Προσθέτω κόμματα (με bold):

" Έτσι, άρχισαν να φέρονται άσχημα ο ένας στον άλλο, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν πόλεμοι για την ανάδειξη του ισχυρότερου και πλουσιότερου."

"Βλέποντάς τα όλα αυτά, ο θεός Ήλιος αγανάκτησε."

"Με το πέρας των αιώνων, οι άνθρωποι απέκτησαν μεγαλύτερη σοφία και ένιωσαν να είναι παντοδύναμοι."

"Κάποια στιγμή όμως, το μένος του θεού Ήλιου ξεθύμανε και τότε είδε την κατάσταση ποιο καθαρά."

 

Το δεύτερο μέρος είναι σαφώς ανώτερο από άποψη γραφής. δεν έχει περιττά πράγματα και οι περιγραφές του είναι καλές και ακριβείς. Τα σημεία στίξης κι εδώ θέλουν λίγη προσοχή τα κόμματα κατά κύριο λόγο, καμιά φορά βέβαια έχεις φράσεις που ζητάνε : αλλά είναι λίγες και τελείες βάζεις μια χαρά. Άνω τελεία νομίζω πως δε χρειάζεσαι πουθενά έτσι όπως είναι διαμορφωμένο το κείμενο, ούτε αποσιωπητικά και θαυμαστικό. Θα μπορούσες να το περνάς το κείμενο μια φορά μόνο για να διορθώσεις τη στίξη διαβάζοντας δυνατά. Όπου σταματάς βάζε κόμμα, μόνο να μην είσαι πριν ή μετά από ρήμα, εκεί θα του ρίχνεις και μια δεύτερη ματιά. Αν το κάνεις μια δυο φορές μετά θα γίνεται αυτόματα. Τίποτα δεν είναι στην ουσιά, απλά ένας τρόπος να χωρίζεις τις προτάσεις σου.

 

Επίσης, έχει ένα θεματάκι εκεί με τους πολεμιστές, τους "εχθρούς". Παρόλο που μας έχεις πει πως έχει η κατάσταση με την ξυλεία ίσως ήθελε να διευκρινήσεις κάτι ακόμα για αυτούς. Για παράδειγμα, ας πούμε, υποψιαζότανε κάποιους? Είναι μία συνήθης κατάσταση αυτή κι απλά τις περισσότερες φορές δεν ξεπερνούσαν τους πρώτους φρουρούς? Δε μιλάω για μια πλήρη περιγραφή, ένα μικρό πραγματάκι, μια φρασούλα ίσως, για να μην είναι τελείως σκόρπιοι.

 

Ακόμη, πρόσεχε λιγάκι το "ποιο" και "πιο": "πιο καλά, πιο μεγάλο, πιο καθαρό κτλ", "ποιο από τα δύο ήταν", "σε ποιο καράβι θα μπεις". Υπάρχουν κάνα δυο λαθάκια τέτοια.

 

Αυτά ... σταματάω. Αν έφτασες να διαβάσεις μέχρι εδώ υποθέτω πως θα πρέπει να σου κάνω κάποιο δωράκι

[lithonis]

Αχ, ωραία. Τι δωράκι θα μου κάνεις; Θα μου πεις ή θα είναι έκπληξη;

 

Φυσικά και διάβασα όλο το σχόλιο σου και φυσικά με ενδιαφέρει και η παραμικρή λεπτομέρεια που έχεις να παρατηρήσεις. Άλλωστε μπήκες στον κόπο να το γράψεις για χάρη μου. Θα ήταν αγνωμοσύνη από μέρους μου να μην του δώσω τη βαρύτητα που του αξίζει. Ευτυχώς δεν χρειάστηκες ένα μήνα για να σχολιάσεις

 

Το ήξερα ότι η συγκεκριμένη ιστορία θα μπερδέψει τον αναγνώστη. Λίγο τα δικά μου σφάλματα και λίγο οι απαιτήσεις της ιστορίας ήταν λογικό να αφήσει μια απορία.

 

Ας αρχίσουμε λοιπόν από την γλώσσα.

Τα δυο μέρη εσκεμμένα έχουν διαφορετική γλώσσα διότι το πρώτο αποτελεί προφορική αφήγηση ενώ το δεύτερο είναι το κυρίως κομμάτι της ιστορίας. Την ιστορία την έγραψα σε δυο μέρες. Την πρώτη μέρα έγραψα την αφήγηση χωρίς να προσέχω ιδιαίτερα, σαν να την απάγγελνα, έτσι ώστε να περάσουν στο κείμενο ιδιωματισμοί και συντακτικό που χρησιμοποιούμε στον προφορικό λόγο και διαφέρει αρκετά από τον γραπτό.

Επειδή δεν είχα και πολύ χρόνο και όρεξη την πρώτη μέρα αλλά και για να αλλάξω διάθεση, συνέχισα με το κείμενο την δεύτερη μέρα ώστε να ανασκουμπωθώ και γίνει αισθητή η διαφορά στον λόγο.

 

Πέτυχα αυτό που ήθελα (κατά κάποιο τρόπο) αλλά τίθεται το ερώτημα αν μπορούμε να καταστρατηγούμε κανόνες του συντακτικού ίσως και ορθογραφίας για να δώσουμε διαφορετικό χρώμα στο κείμενο. Στην τελική μπορούμε να έχουμε την απαίτηση ο αναγνώστης να καταλάβει το που το πάμε;

 

Η στίξη είναι μεγάλο θέμα. Μαζί τα λέγαμε όπως είχε γίνει και θέμα στην άσκηση του Δεκεμβρίου. Το παλεύω. Ευχαριστώ για τις υποδείξεις. Θα προσπαθήσω να τα έχω υπόψη μου

Τα «πιο» και «ποιο» είναι άλλη μια πονεμένη ιστορία. Κεκτημένη ταχύτητα βλέπεις και λίγο από απροσεξία. Ο ορθογραφικός έλεγχος δεν βοηθά σε αυτό και μάλλον πρέπει να ξεκινήσω να ψάχνω για τις συγκεκριμένες λέξεις αφού τελειώνω.

 

Όσον αφορά την ιστορία και γιατί την έγραψα έτσι, είναι απλό. Έπεσα στην παγίδα και πάλι

Ήθελα να δώσω την καταγωγή του κόσμου και το γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν διαχωρίζοντάς τα από την ιστορία. Μου άρεσε η ιδέα του να βάλω κάποιον να τα αφηγείται σαν κάποιο αρχαίο μύθο. Ταυτόχρονα με αυτό τον τρόπο ήθελα να δείξω και την παρακμή του ανθρώπινου πολιτισμού.

 

Ελπίζω να καταλάβατε (αν και δεν το πολυπιστεύω) ότι βρισκόμαστε στο μέλλον. Οι άνθρωποι έχουν αποικήσει άλλους πλανήτες και η καταστροφή για την οποία οφείλεται ο ήλιος είναι το κάψιμο και η απορρόφηση της γης από τον ίδιο αφού μετατράπηκε σε κόκκινο γίγαντα. Ο ήρωας βρίσκεται στην Ευρώπη, τον δορυφόρο του Δία. Το κρύο οφείλεται στο ότι ο ήλιος έχει ξεκινήσει να αλλάζει πάλι και να μετατρέπεται σε λευκό νάνο. Ένα ιστορικό λοιπόν γεγονός έχει μετατραπεί σε μύθο που όπως φαίνεται τροφοδοτεί και την θεολογία του υπάρχοντος πολιτισμού.

 

Με τους «εχθρούς» δεν ασχολήθηκα περισσότερο διότι οι πραγματικοί εχθροί είναι σχεδόν πάντα απρόσωποι. Ήθελα απλά να επικεντρωθώ στην παρακμή του πολιτισμού, την οικολογική καταστροφή και τη μάχη για επιβίωση που όλα έχουν λόγο ύπαρξης το κρύο που επικρατεί. Οι εχθροί είναι απλά οι γείτονες που επιβουλεύονται τον πλούτο μας.

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα και την ευκαιρία να την ξανακοιτάξω. Μόλις την τελείωσα (καμιά ώρα μετά), έπεσα άρρωστος με ρίγη, πυρετό και πονοκέφαλο. Οπότε μόνο κάτι ψιλά διόρθωσα.

 

Ελπίζω να μην έγινα κουραστικός.

Αναρωτιέμαι. Κατάλαβε κανείς την ιστορία; Δούλεψε τίποτα από αυτά που επιχείρησα;.

Edited February 2, 2007 by lithonis

[month]

Ωραία λοιπόν, για κάποιον λόγο ο ήλιος έγινε υπέρθερμος, και μετά πάγωσε. Δεν ξέρω ακριβώς την επιστημονική εξήγηση πίσω απο αυτό. Οι άνθρωποι έχουν χάση την τεχνολογία τους. Λογικό. Αλλά πως στο όνομα του Κθούλου, μπορείς να κόψεις δέντρα στους μείον δεν ξέρω και εγώ πόσους, και μάλιστα στη μέση μιας χιονοθύελας! Το λίγο το λιγότερο είναι αυτοκτονία. Όσο για την κοσμογονία δεν έχει καμία απολύτος σχέση με το υπόλοιπο μέρος της ιστορίας. Μάλλον αστόχησες κάπως...

[trillian]

Νομίζω κι εγώ την πάτησα όπως κι η Νίενορ Η εισαγωγή είναι τόσο ενδιαφέρουσα, ειδικά ο τρόπος που συνειδητοποιείς σιγά σιγά τι κρύβεται πίσω από το μύθο - ναι, η εξήγηση περνάει και μάλιστα πάρα πολύ πετυχημένα ;) Και μετά...απλά η ιστορία μου φάνηκε λιγότερο ενδιαφέρουσα...ή μάλλον λίγο ξεκρέμαστη ίσως...ας πούμε κάπου μου "χτήπησε" η σκέψη "ολοκληροι άντρες και να διηγούνται παραμύθια στη σκοπιά;" Γιατί γι αυτούς είναι μύθοι πλέον...ήθελε εκεί λίγο δέσιμο παραπάνω, να μας δείξεις πόσο σημαντικός είναι αυτός ο μύθος γι αυτούς, γιατί τις συνέπειές του τις ζούνε κάθε μέρα.

Και ο ήρωας, δεν προλαβαίνουμε να τον γνωρίσουμε ώστε να συνδεθούμε αρκετά και να έχει επίδραση το τέλος...

Μια πρόταση θα ήταν η εξης: Μην βάλεις τον μύθο σαν εισαγωγή. Κάντο real time συζήτηση των αντρών. Να τη διηγείται κάποιος, κάποιος άλλος να διαφωνεί σε κάποιο σημείο (πχ "εμένα οι παππούδες μου μου τα παν λίγο διαφορετικά εκεί") να σχολιάζουν, να προσθέτουν πληροφορίες κτλ. Κι έτσι θα χεις καταφέρει και τα δύο: Kαι να μας πεις τον μύθο, και να μας γνωρίσεις τόσο το σκηνικό της ιστορίας όσο και τους ανθρώπους. Νομίζω τότε θα δούλευε πολύ πολύ καλύτερα ;) - και της αξίζει να βελτιωθεί, γιατί ο μύθος μου άρεσε πάρα πάρα πολύ .

[nikosal]

Το διήγημα του lithonis μου άρεσε και το κατέταξα αρκετά ψηλά στην αξιολόγησή μου. Αν και είχε αδυναμίες, διέκρινα επίσης χαρίσματα που λίγα άλλα διηγήματα είχαν.

 

 

 

Το θέμα που είχε βάλει η Τρίλιαν ήταν το κρύο. Η παγωνιά. Ο "Παγωμένος Ήλιος" όχι μόνο πιάνει το θέμα, αλλά κάνει το κρύο να διαπερνά τα κόκκαλά σου. Ένιωσα να ταυτίζομαι με τον ήρωα που προχωρά στο χιόνι να αναλάβει σκοπιά (χεχε ίσως γιατί το έχω κάνει σε παρόμοιες συνθήκες και υποθέτω θα το έχει κάνει και ο lithonis). Και αυτό φανερώνει εκφραστική δύναμη.

Το άλλο σημαντικό χάρισμα είναι ότι ο lithonis μέσα στη μικρή έκταση ενός διηγήματος φτιάχνει ένα πειστικό μύθο, ένα αληθοφανές -και ενδιαφέρον- υπόβαθρο για τη θέση, τις κινήσεις και το τέλος του ήρωά του. Ο φθαρμένος μύθος που έχει έρθει από το παρελθόν, ο κόσμος που κάποτε ταξίδευε στα αστέρια και σήμερα έχει ανάγκη τους κορμούς μερικών δέντρων και μάλιστα αλληλοσκοτώνεται για να τους αποκτήσει, όπως στις εποχές της βαρβαρότητας. Και το κάνει ενώ διατηρεί κάποια απομεινάρια του πολιτισμού (τα όπλα, η πόλη που φωτίζεται κλπ). Έτσι εξηγείται κατά τη γνώμη μου γιατί (ήταν παρατήρηση της Τρίλιαν αυτή) κοτζάμ άντρες ακούνε για πολλοστή φορά το μύθο: Γιατί ο πολιτισμός τους έχει επιστρέψει στην παιδική του ηλικία και ζουν ανάμεσα στους μύθους και τις μάχες χαρακωμάτων με τον εχθρό. Συνολικά ένα γοητευτικό πλαίσιο που κάνει τον αναγνώστη (έκανε εμένα τουλάχιστον) να σκέφτεται τον κόσμο του διηγήματος και μετά την τελευταία γραμμή -ένα μεγάλο επίτευγμα για κάθε συγγραφέα. Για τον ίδιο λόγο προσπερνώ χωρίς να με ενοχλεί μερικά επιστημονικά προβλήματα (πχ. ο ήλιος μας θα γίνει κόκκινος γίγαντας σε 4 με 5 δισεκατομμύρια χρόνια) ενώ για τον ίδιο λόγο δεν με ενοχλεί ότι η πλοκή (η σκοπιά, ο αιφνιδιασμός εκ μέρους του εχθρού, το τέλος) περνά ουσιαστικά σε δεύτερη μοίρα.

 

Τώρα, η κυριότερη αδυναμία του διηγήματος είναι ότι ήθελε 3-4 περάσματα ακόμα. Διάβασα αυτό που γράφει ο lithonis, ότι δηλαδή λόγω ασθένειας δεν μπόρεσε να την κοιτάξει ξανά, και τι να πω; Σιδερένιος! Αλλά ο γραπτός λόγος μένει και σβήνει κάθε δικαιολογία. Το κακό είναι ότι η διόρθωση των -αρκετών- λαθών και η βελτίωση της γλώσσας και της έκφρασης (που υστερούν σε αρκετά σημεία) φαίνεται να είναι μέσα στις δυνατότητες του συγγραφέα. Και για αυτό είναι κρίμα που η γραφή έμεινε ημιτελής. Προσωπικά δεν είμαι από τους εύκολους συγγραφείς, από αυτούς που γράφουν με τη μία. Μένω πολλές ώρες πάνω από τα κείμενά μου και τα περνάω 5, ακόμα και 10 φορές για να τελειοποιήσω (όσο μου είναι δυνατό φυσικά). Παράδειγμα: Είμαι σίγουρος ότι αν είχε μείνει λίγη ώρα πάνω από την τελευταία παράγραφο ο lithonis θα είχε προσέξει ότι χρησιμοποιεί τέσσερις (4) φορές το ρήμα "απομένω" και θα είχε βρει τρόπο να το διορθώσει. Ένα κόλπο για ορισμένους είναι να διαβάζουν το διήγημα δυνατά. Η επανάληψη θα είχε χτυπήσει στο αυτί και θα είχε οδηγήσει στη διόρθωση.

 

Συνολικά πάντως μια καλή, πολύ καλή προσπάθεια. Από τον lithonis περιμένω ακόμα καλύτερα πράγματα στο μέλλον.

 

Και μια αισθητική παρατήρηση, σαν μικρή συμβουλή. Δεν έχει να κάνει με σένα μόνο lithonis, το έχω δει και αλλού. Μην πέφτεις στην παγίδα να αναρωτιέσαι αν οι αναγνώστες σου έχουν "καταλάβει" τι έγραψες (και από πάνω μάλιστα να είσαι και σχεδόν βέβαιος για το αντίθετο! Αφήνω κατά μέρος αυτούς που με ύφος αυθεντίας φωνάζουν "Δεν το κατάλαβες!!") Ο συγγραφέας με τα δικά του βιώματα λέει αυτό που έχει να πει και οι αναγνώστες (με τα δικά τους βιώματα) είναι ελεύθεροι να καταλάβουν αυτό που θέλουν. Το να ταιριάζουν αυτά τα δύο δεν είναι απαραίτητο, δεν ξέρω αν είναι καν το επιθυμητό... Το έργο σου lithonis, είναι έργο σου όσο το γράφεις. Μόλις βάλεις την τελευταία τελεία και το στείλεις κάπου, χάνεις τον έλεγχο πάνω του, ο έλεγχος περνά στον αναγνώστη. Και αυτό νομίζω είναι η πιο γοητευτική πλευρά της λογοτεχνίας.

[lithonis]

Month:

Ο ήλιος σε κάτι δισεκατομμύρια χρόνια θα εξαντλήσει τα αποθέματα του υδρογόνου. Θα το μετατρέψει σε ήλιο. Όταν συμβεί αυτό θα αρχίσει να μετατρέπει το ήλιο σε βαρύτερα στοιχεία. Αυτό θα τον κάνει να αυξήσει θερμοκρασία και να διογκωθεί. Θα γίνει λοιπόν ένας «κόκκινος γίγαντας». Στη συνέχεια, σε αρκετά δισεκατομμύρια χρόνια, θα ολοκληρώσει και αυτή την διαδικασία, και θα αρχίσει να ψύχεται και να συρρικνώνεται ώσπου να καταλήξει ένας «λευκός νάνος».

 

Για πηγές δες εδώ.

physics4u

κάνε αναζήτηση για τη λέξη «ήλιος».

 

Trillian:

Ενδιαφέρουσα η πρότασή σου. Ίσως την χρησιμοποιήσω στο μέλλον.

Την τεχνική που χρησιμοποίησα την είχα χρησιμοποιήσει σε κάτι που είχα γράψει παλαιότερα. Εκεί μου φαίνεται δούλευε καλύτερα λόγο της ιστορίας της ίδιας. Σκέφτηκα να πειραματιστώ λίγο και να δω αντιδράσεις. Έμπνευση της στιγμής

 

Nikosal:

Όντως έχω βρεθεί σε παρόμοιες καιρικές συνθήκες στο στρατό. Σε χειμερινή άσκηση. Δεν έγραψα βέβαια για αυτό την ιστορία αλλά άντλησα απλά κάποια στοιχεία.

 

Γενικά και εγώ δεν είμαι του ενός περάσματος. Όταν γράφω, ξαναδιαβάζω την ιστορία από την αρχή πολλές φορές. Μέχρι να την τελειώσω την έχω περάσει πολλά χέρια αλλά όταν είναι ζεστή ακόμα στην μνήμη, δεν εντοπίζεις εύκολα πολλά από τα λάθη. Προσπάθησα να την διορθώσω αλλά δεν είχα το κουράγιο να συνεχίσω. Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς.

 

Αναρωτιέμαι αν το κατάλαβαν διότι με ενδιαφέρει αν δούλεψε αυτό που σχεδίασα. Άλλωστε αυτός είναι ένας τρόπος και για βελτίωση. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι λίγοι το κατάλαβαν διότι λίγοι πιστεύω θα ξέρουν τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον με τον ήλιο. Σε αυτό μπορεί να κάνω λάθος αλλά είναι η αίσθηση που έχω. Όσον αφορά το αισθητικό του πράγματος, ελπίζω να μην φάνηκα σαν τις «αυθεντίες» που αναφέρεις.

[nikosal]

Όσον αφορά το αισθητικό του πράγματος, ελπίζω να μην φάνηκα σαν τις «αυθεντίες» που αναφέρεις.

 

Όχι καθόλου, ειλικρινά. Μια γενική παρατήρηση ήταν.

[northerain]

Εγώ θα πάω κόντρα στο ρεύμα και θα πώ οτι δεν μου άρεσε η αρχή, αλλά μου άρεσε η συνέχεια. Στην τελική, όλο μαζί σαν σύνολο είναι καλό, αλλά θα προτιμούσα μια μικρή εισαγωγή πρίν την διήγηση της ιστορίας, γιατί νόμιζα οτι θα διάβαζα κάτι βαρετό με θεούς και μυθολογίες, ενώ η ιστορία ήταν στην τελική πολύ καλή. Δεν είδα κάποια κάποια προβλήματα, μάλλον ''έπιασα'' που το πήγαινες. Οι άνθρωποι φυσικά θα έχουν μύθους για κάτι φαινομενικά παράλογο, και με το να μας δείχνεις τις ιστορίες που διηγούνται, μας δείχνεις πολύ έξυπνα πολλά στοιχεία ως προς την κατάσταση στην γή. Στα αρνητικά, θα πώ μόνο οτι ενώ είχες καλό set up, δεν έγινε τίποτα ιδιαίτερο. Περίμενα πιο ενδιαφέροντα συμβάντα, ίσως λίγο διάλογο? Κάτι άλλο που νοηματικά δεν ξέρω αν στέκει, είναι οταν πλήγώνετε απο το βέλος και πέφτει στο χιόνι. Το πιο πιθανό εκεί θα ήταν να πέθαινε, μιας και η απουσία αίματος θα τον έκανε να λυποθυμήσει και η υποθερμία που θα ακολοθούσε δεν θα τον άφηνε να ξυπνήσει πάλι. Βέβαια αυτό δεν ειναι 100%, αλλά αν δεν μπορεί ήδη να σηκωθεί, μου φαίνεται δύσκολο να σηκωθεί λίγο αργότερα, μιας και η κατάστασή του θα ήταν πολύ χειρότερη.

 

 

This review in return for ''Joyville''. The Review Collective. Semper fi!

[PiKei]

Καλά, εγώ πάλι διάβασα ένα τελείως άλλο διήγημα. Η Ευρώπη είναι η γνωστή Ευρώπη (η Ήπειρος), το κλίμα έχει αλλάξει δραματικά (προφανώς λόγω κάποιας στραβής με τον ήλιο) το κρύο κυριαρχεί, όλα έχουν οπισθοδρομήσει (τεχνολογίες κλπ) και το ξύλο έχει γίνει υπερπολύτιμο. Το "κοσμογονικό" μέρος παρ' όλο που στέκεται τώρα που το ξαναδιαβάζω δεν είναι καθαρό πως αναφέρεται (αφού πρόκειται για μύθο που αναγκαστικά μεταφέρει την πληροφορία αναδιατυπωμένη) σε μετατροπή σε νάνο (όλα αυτά θα μπορούσαν να συμβούν και με μια ισχυρή έκλαμψη που θα έψηνε ας πούμε μέρος της Γης).

 

Τελικά εκεί που με άγγιξε το διήγημα είναι σε αυτό που λέει κι ο Nikosal στο κρύο και την περιγραφή του κι έτσι όταν ήρθε η ιστορία "ψήθηκα" πως κάτι σημαντικό θα συμβεί.

 

Με αυτήν την ανάγνωση - που όπως καταλαβαίνω πια είναι τελείως λάθος, αλλά τελικά όλα αυτά που σκέφτηκα μπορεί να σου χρησιμεύσουν αλλού και γι αυτό τα γράφω - ο ήρωας φρουρός είναι "περιορισμένων δυνατοτήτων", μεγαλύτερο ίσως αφηγηματικό ενδιαφέρον θα είχε ο λαθροϋλοτόμος που προσπαθεί να εξουδετερώσει τον φρουρό για να επιβιώσει. Θα μπορούσε να σου περάσει όλες τις συναισθηματικές αποχρώσεις και μια πιο πλούσια "ανάγκη" που να επεξεργαστείς στην ιστορία σου. Φυσικά όλα αυτά σ' εκείνο το άλλο διήγημα που νόμισα πως έγραφες...

 

Ερωτηση αληθοφάνειας: Πως παίζουν δέντρα στην Ευρώπη του Δία; Μεταφέρθηκαν εκεί; Γαιοποιήθηκε κάπως ο δορυφόρος πριν την κοκκινονανοποίηση του ήλιου;

[tetartos]

Τι κατάλαβα: Ένας δασοφύλακας στον δορυφόρο Ευρώπη πεθαίνει μαζί με τους συντρόφους του ενώ προσπαθεί να φυλάξει τα πολύτιμα δάση της από λαθροϋλοτόμους.

 

Τι δούλεψε καλά: Η παραβολή/ιστορία στην αρχή ήταν πολύ όμορφη. Οι πρώτες παράγραφοι περιέγραφαν τις δυσκολίες στο χιόνι πολύ πειστικά (σα να τις έχεις ζήσει κι εσύ, μου φαίνεται!) Ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή είναι πειστικός και συνεπής. Ο χωρισμός των παραγράφων είναι πολύ βοηθητικος στην ανάγνωση.

 

Τι δε δούλεψε καλά: Χρειαζόμουν κάτι μικρό παραπάνω για να εμπλουτίσει την πλοκή, η ιστορία τώρα είναι λίγο αδύνατη. Μου φάνηκε δύσκολο να πιστέψω ότι ο εχθρός με τεχνολογία τόξου-βέλους κατατρόπωσε όλους τους φύλακες/στρατιώτες χωρίς να ακουστεί λίγο μπάχαλο. Γενικώς το δεύτερο μισό, συμπεριλαμβανομένου και του τέλους, δεν στάθηκαν αντάξια του πρώτου μισού και της αρχής.

 

Πρόταση: Πρόσθεσε ένα twist (π.χ. μια προδοσία) ή βάλε τον πρωταγωνιστή να έχει να αντιμετωπίσει ένα δίλημμα, να πάρει μια απόφαση, να συγκινηθώ από την προσπάθειά του και να τον λυπηθώ όταν θα πεθάνει.

 

Υ.Γ. Μια και ρωτάς, ναι κατάλαβα ότι η ιστορία εκτυλίσσεται στο μέλλον στο δορυφόρο Ευρώπη και έχω υπόψη μου το μέλλον του ήλιου ως άστρο. Προτίμησα όμως να τα αγνοήσω, μια και ο ήλιος θα γίνει κόκκινος γίγαντας σε 5 δις χρόνια, και εξάλλου η σκιά του Δία δε θα σώσει κανέναν.