Sonya Posted January 20, 2007 Share Posted January 20, 2007 Όνομα συγγραφέα: Σόνυα Είδος: φαντασία Βία: μπα Σεξ: λολ! Αριθμός λέξεων: 1.915 Αυτοτελής: ναι Σχόλια: ειδικά αφιερωμένο στην κολλητή μου και τους αιώνιους καβγάδες μας Ο χορός του Χειμώνα Δεν χωρίστηκαν με λόγια, ούτε πικρά, ούτε γλυκά. Δεν έπεσε ένα ξαφνικό χιόνι να παγώσει τα πάντα, ούτε ένα αγιάζι να τις κλείσει την καθεμιά στο σπίτι της. Ήρθε με το φθινόπωρο. Σιγά σιγά, με μια ελαφριά ψύχρα, την οποία αντιλαμβάνεσαι, αλλά δε φοβάσαι, που γίνεται μέρα με τη μέρα πιο κρύα, μέχρι που πέφτει η πρώτη απαλή βροχή, όχι ευχάριστη και δροσερή σαν του καλοκαιριού, αλλά απειλητική, οιωνός του πάγου που θα έρθει με τον χειμώνα. Κι έρχεται κι η δεύτερη κι η τρίτη και, πριν καλά καλά το καταλάβεις, ντύνεσαι το βαρύ πανωφόρι, και βγαίνεις ν’ αντιμετωπίσεις τον παγετό. Αλλά, και πάλι, έτσι συνέβαινε πάντα. Όταν έφτανε η ισημερία, έπρεπε να χωριστούν. Δεν καταλάβαιναν γιατί, τους έβγαινε τελείως φυσικά και μόνο αφού είχαν χωριστεί κι ήταν μόνη η καθεμιά, αναρωτιόντουσαν πώς είχε συμβεί πάλι. Αφού κάθε χρόνο ορκίζονταν πως ήταν η τελευταία φορά, πως την επόμενη φορά δεν θα ξεγελιούνταν, θα έμεναν μαζί και στο χειμώνα και στο κρύο, να δουν τον μεγάλο χορό του χειμερινού ηλιοστασίου και μετά να χαιρετίσουν μαζί τον ήλιο στην εαρινή ισημερία. Όμως κάθε φορά έβγαιναν ψεύτρες. Η Κόκκινη Τουλίπα (Τούλα για τους φίλους), βαθιά χωμένη μέσα στο χώμα της, με μαζεμένα όλα της τα φύλλα στο βολβό, μην ξεμυτίσει κανένα και παγώσει, γυάλιζε τα πέταλα του μπουμπουκιού που θα έβγαζε την άνοιξη και καμάρωνε προκαταβολικά την καινούργια κόμμωση που είχε διαλέξει για την άνοιξη: πιο μακριά και στενά πέταλα, ν’ ανοίγουν σε μύτες στην κορυφή, δυο μύτες το καθένα. «Πού ‘σαι, Σούλα, να με δεις!» αναφώνησε μπροστά στον καθρέφτη της και μελαγχόλησε. Μάζεψε τα πέταλά της και θρονιάστηκε δίπλα στο παράθυρο, βλέποντας έξω το χώμα που μούσκευε. Αναστέναξε και θυμήθηκε την άνοιξη και το καλοκαίρι, που η Σούλα συνεχώς την κορόιδευε για την κοκεταρία της και μετά που χαλούσε σιγά σιγά το χτένισμά της, την κορόιδευε ακόμα περισσότερο. Τώρα, ήταν χειμώνας. Ένιωθε το χώμα πάνω απ’ το σπίτι της να παγώνει και κατάλαβε πως πλησίαζε το ηλιοστάσιο κι ο χορός του Χειμώνα. Ο χορός που τόσες και τόσες φορές είχαν υποσχεθεί να περάσουν μαζί και που πάντα περνούσαν χώρια και καμιά τους δεν πήγαινε να τον δει. Αναρωτήθηκε τι να έκανε η φιλενάδα της μέσα στη βαρυχειμωνιά. Η Κίτρινη Μελισσούλα (Σούλα για τους φίλους), αναπαυόταν μέσα στο κοινόβιο των μελισσών, αλλά δεν απολάμβανε ούτε το ζεστό της μέλι, ούτε τα χαρούμενα πειράγματα των υπολοίπων. Έπρεπε να παραδεχτεί, επιτέλους, ότι, όσο διασκεδαστικοί κι αν ήταν, εκείνη περνούσε καλά μόνο όταν ήταν με την Τούλα. Αλλά τώρα, η φίλη της ήταν κλεισμένη στο σπίτι της και δεν ξεμυτούσε καν κι η Σούλα έβλεπε έξω το χιόνι να πέφτει με ταχύτητα, το χορό του Χειμώνα να πλησιάζει σε λίγες μόνο μέρες κι έβριζε και τον εαυτό της και την Τούλα που πάλι θα τον περνούσαν χώρια. Έτσι δεν συνέβαινε πάντα; Αναστέναξε και, νιώθοντας το κρύο να της φέρνει ανατριχίλα στα φτεράκια της, μαζεύτηκε πιο μέσα στην κυψέλη. «Σούλα!» άκουσε μια άλλη μέλισσα να την φωνάζει. «Θα κάνουμε πάρτι, θα έρθεις;» Κούνησε αρνητικά και βαρύθυμα τις κεραίες της και βολεύτηκε καλύτερα στην πολυθρόνα της. Γιατί κάθε φορά συμπεριφερόμαστε σαν πιτσιρίκια και το κάνουμε αυτό; Αφού στην πραγματικότητα, θέλουμε να είμαστε μαζί και πάντα νιώθουμε τύψεις όταν φτάνει η άνοιξη και ξανασμίγουμε, νιώθουμε χάλια που χάσαμε τόσο καιρό χωρισμένες και παγωμένες, γιατί επιμένουμε να χωρίζουμε; Η Σούλα αναστέναξε κι ήπιε μια γουλιά ακόμα απ’ το μέλι της. Κι εκείνη τη στιγμή, η αντιδραστικότητά της ξύπνησε. Κοίταξε πίσω της τους υπόλοιπους που πήγαιναν μέσα για το πάρτι, κοίταξε μπροστά τον καιρό, με το κρύο και το χιόνι να προμηνύουν μια νύχτα παγετού και το πήρε απόφαση. Ε, λοιπόν, θα πήγαινε κόντρα σε όλους και σε όλα! Θα μάζευε το κουράγιο της και θα πήγαινε να βρει τη φιλενάδα της. Κι αν δεν έβγαινε έξω να περάσουν μαζί το ηλιοστάσιο, θα της έριχνε μια τσιμπιά! Η Σούλα άνοιξε φτερά της κι άρχισε να πετάει, βγαίνοντας απ’ το κοινόβιο στον τσουχτερό αέρα. Γέλασε. Τρελή δεν της έλεγε πως ήτανε η Τούλα; Ε, λοιπόν, δεν είχε ιδέα πόσο τρελή ήταν! Αλλά θα της το αποδείκνυε με τον πιο περίτρανο τρόπο! Αγνοώντας τον αέρα και προσπαθώντας να προφυλάσσεται όσο καλύτερα μπορούσε, κούνησε γοργά τα φτερά της για να ζεσταθούν λιγάκι και πέταξε προς την φιλενάδα της. Το ταξίδι της αποδείχτηκε πιο μακρύ κι επικίνδυνο απ’ όσο είχε φανταστεί και περισσότερες από μία φορές σκέφτηκε να γυρίσει πίσω στην ασφάλεια του σπιτιού της, αλλά ο σκοπός της ήταν να φτάσει στην Τούλα και θα έφτανε με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο. Όταν τελικά, ένα σούρουπο είδε σε κοντινή απόσταση το σπίτι της φίλης της, ξέχασε και κρύο και πείνα και κούραση, ξέχασε το χιόνι που περισσότερες από μία φορές είχε κοντέψει να την πλακώσει, βούιξε χαρούμενη και τάχυνε το πέταγμά της. Έπρεπε να βιαστεί, γιατί ο χορός του Χειμώνα ήταν το ίδιο κιόλας βράδυ! Στάθηκε πάνω απ’ το σπίτι της Τούλας και της φώναξε χαρούμενη να βγει. Η Τούλα δεν πίστευε στ’ αυτιά της! Αυτό το βούισμα της ήταν γνώριμο κι η πειρακτική φωνή ακόμα πιο γνώριμη. Ανοίγοντας ίσα ίσα την πόρτα της, ξεπρόβαλε το κόκκινο κεφάλι της απ’ το χώμα. «Τι θες εσύ εδώ, βρε τρελή;» «Άσ’ τα αυτά τώρα κι ετοιμάσου γρήγορα! Ίσα που τον προλαβαίνουμε τον χορό του Χειμώνα!» «Μα καλά, εσύ δεν είχες γυρίσει στο κοινόβιο;» «Ναι, αλλά ήταν βαρετά κι είπα να ‘ρθω μια βόλτα να δω τι κάνεις.» «Μα χιονίζει, τρελή! Πώς δεν πάγωσες, είναι θαύμα!» «Και θα συνεχίσει να χιονίζει κι αν δεν βγεις, θα παγώσω στα σίγουρα! Λοιπόν, ετοιμάσου, ο χορός αρχίζει σε λίγο!» Η Τούλα δεν ήθελε να το παραδεχτεί, μιας και πάντα της άρεσε να βρίζει και να πειράζει τη Σούλα, αλλά πολύ την είχε χαρεί την παλαβομάρα της να κάνει ολόκληρο ταξίδι μέσα στο χειμώνα για να την δει. Στα γρήγορα ετοιμάστηκε και ξεπρόβαλε περήφανη και κατακόκκινη κι η Σούλα χώθηκε μέσα στην όμορφη κώμη της να ζεσταθεί λιγάκι πριν αρχίσει ο χορός. Με το που ένιωσαν το φεγγάρι να βγαίνει, χωρίς να μπορούν να το δουν μέσα απ’ τα βαριά σύννεφα, ο χορός ξεκίνησε. Και τι θέαμα ήταν αυτό! Αστραφτερές χιονονιφάδες έκαναν παρέλαση πάνω σε πανέμορφα άρματα από έλατο και πεύκο κι από κάτω τα ελάφια χειροκροτούσαν ενθουσιασμένα και φώναζαν δυνατά για το πιο όμορφο άρμα. Ο αέρας έκανε κι αυτός το δικό του νούμερο, με βοηθούς κάποιες άλλες χιονονιφάδες, πετώντας τες εδώ κι εκεί κι αφήνοντάς τες να σταθούν στα πιο παράξενα σημεία. Κάθε φορά που μια τους ισορροπούσε σε απόλυτη αρμονία, όλοι αναφωνούσαν και χειροκροτούσαν. Τα σαλιγκάρια έκαναν τους αγώνες ταχύτητάς τους κάτω απ’ τα πυκνά φυλλώματα ενός πεύκου κι όλοι γέλασαν κι όταν τα ελάφια άρχισαν τον χορό τους πάνω στο παγωμένο ποτάμι, εισέπραξαν τέτοιες φωνές και επιδοκιμασίες που αναγκάστηκαν να ξανακάνουν το νούμερό τους. Αλλά, όταν ήρθε η στιγμή που ο Χειμώνας θα έκανε τον δικό του χορό, όλοι σώπασαν και περίμεναν με αγωνία. Μέχρι κι ο αέρας είχε σταματήσει ολότελα και δεν κουνιόταν ούτε φύλλο. Ο Χειμώνας κατέφτασε πάνω στο επιβλητικό του άρμα από πάγο, στολισμένο με λευκό χιόνι και πράσινες πευκοβελόνες. Κατέβηκε και, όπως κάθε αγαπημένος σταρ, υποκλίθηκε στους θεατές του, εισπράττοντας έξαλλα χειροκροτήματα και κραυγές χαράς. Ύψωσε την κατάλευκη, επιβλητική του μορφή κι άρχισε να στροβιλίζεται ανάμεσα στα δέντρα και τα ζώα, με κινήσεις που κανένα μάτι δεν μπορούσε να παρακολουθήσει με απόλυτη ακρίβεια. Οι δυο φιλενάδες, με την Σούλα καθισμένη πάνω στα πέταλα της Τούλας, άκουσαν δίπλα τους ένα πεύκο να μουρμουρίζει πως ο Χειμώνας γινόταν όλο και πιο δεινός χορευτής με κάθε ηλιοστάσιο που περνούσε. Πράγματι, οι δύο φιλενάδες είχαν μείνει άφωνες μπροστά στην τέχνη του. Ο αέρας έδινε το ρυθμό, τα δέντρα τραγουδούσαν το σκοπό κι ο Χειμώνας χόρευε ασταμάτητα και φαινόταν σαν να ήταν ταυτόχρονα παντού. Κανείς δεν μπορούσε να πει για πόση ώρα συνεχίστηκε αυτό, όταν σε κάποια στιγμή, περασμένα πια μεσάνυχτα, ο χορευτής φάνηκε να μαζεύεται μέσα του, να μεγαλώνει κι άλλο και να φουσκώνει και, ξαφνικά, ανοίγοντας την μορφή του, βγήκε μέσα απ’ την αγκαλιά του μια πολύχρωμη κυρά, φορώντας παντού λουλούδια και φρέσκα φύλλα. Ένα «ωωω» υψώθηκε από παντού και φάνηκε να στέκεται σαν διάδημα πάνω στο λουλουδάτο της κεφάλι. Ο Χειμώνας υποκλίθηκε μπροστά της και μαζί άρχισαν να χορεύουν σε απόλυτη αρμονία. «Ποιά είναι αυτή;» ψιθύρισε η Τούλα στη φιλενάδα της. «Και πού θες να ξέρω εγώ;» απάντησε η Σούλα, αλλά γύρισε κι απηύθυνε την ίδια ερώτηση στο λυγερό πεύκο. Εκείνο την κοίταξε σαν να είχε κάνει την πιο ανόητη ερώτηση του κόσμου, αλλά απάντησε ευγενικά. «Είναι η Άνοιξη. Προς τιμήν της γίνεται όλος αυτός ο χορός, γιατί από απόψε ο Χειμώνας της παραδίδει τα σκήπτρα του.» Το ζευγάρι σταμάτησε να χορεύει κι υποκλίθηκε με χάρη στους θεατές που ξέσπασαν σε ασταμάτητα χειροκροτήματα. Μετά, ο Χειμώνας μπήκε στο άρμα του κι η Άνοιξη έκανε το δικό της σόου, τεντώνοντας τα χέρια της κι απλώνοντας όλη της τη μορφή, γεμάτη μυρωδάτα λουλούδια, παντού γύρω της. Όταν η λουλουδοβροχή σταμάτησε, όλοι έμειναν άφωνοι, γιατί η κυρά είχε εξαφανιστεί. «Τι έγινε;» ρώτησε πάλι η Σούλα το πεύκο. «Έφυγε. Έδωσε την ευλογία της στη γη για ν’ ανθίσει και θα ξαναγυρίσει σε λίγο καιρό, μέσα απ’ όλους μας.» Σιγά σιγά, όλοι άρχισαν να παίρνουν το δρόμο για τα σπίτια τους, μέχρι που οι δυο φίλες απόμειναν μόνες τους. «Λοιπόν, ας πηγαίνω κι εγώ» έσπασε τη σιωπή η Σούλα. «Γιατί δε μένεις μέχρι την άνοιξη;» «Γιατί κατάλαβα κάτι πολύ σημαντικό απόψε. Όσο κι αν μας στενοχωρεί να περνάμε χώρια τον χειμώνα, κάνει την άνοιξη πιο όμορφη και για τις δυο μας.» «Τι εννοείς;» Η Σούλα βούιξε αγανακτισμένη που δεν μπορούσε να δώσει με τη μία στην Τούλα να καταλάβει τι εννοούσε. «Εννοώ πως, μένοντας η μία μακριά απ’ την άλλη για κάποιο καιρό, καταλαβαίνουμε πόσο σημαντική είναι η μία για την άλλη. Κι όσο κι αν μου λείπεις τον καιρό που περνάμε χώρια, δεν θα καταλάβαινα ποτέ πόσο πολύτιμη μου είσαι αν ήμασταν συνέχεια μαζί. Είναι ιδιότροπη κι ιδιαίτερη η φύση και των δυο μας και πουθενά αλλού δεν ακούστηκε μια μέλισσα και μια τουλίπα να είναι τόσο στενές φίλες. Αλλά εμείς τα καταφέρνουμε, τόσα χρόνια τώρα. Ναι, υπάρχει ο χειμώνας και θα υπάρχει πάντα, αλλά πάντα μετά θα έρχεται η άνοιξη και θα είμαστε πάλι μαζί.» «Δηλαδή μετάνιωσες που ήρθες μέσα στο χειμώνα;» «Καθόλου, λέω μάλιστα να το ξανακάνουμε και του χρόνου, αλλά μπορώ να καταλάβω και γιατί είμαστε χώρια το χειμώνα.» «Εγώ πάλι όχι.» «Δεν πειράζει. Το σημαντικό είναι πως τώρα ξέρουμε πως, ό,τι και να συμβεί, οποτεδήποτε και να είναι, μπορεί η μία να βρει την άλλη, ό,τι κι αν ορίζει η φύση μας για μας.» «Σου έλειψα, δηλαδή;» «Περισσότερο απ’ όσο μπορείς να φανταστείς. Ξέρεις, όμως, τι ακολουθεί πάντα το χειμώνα ε;» Η Τούλα έγνεψε καταφατικά κι η Σούλα πέταξε από πάνω της χαρούμενη. «Η άνοιξη, φιλενάδα! Όσοι χειμώνες κι αν περάσουν, τόσες φορές θα ‘ρθει κι η άνοιξη.» «Είσαι χαζή κι αλλόκοτη και δεν καταλαβαίνω γιατί απ’ όσους φίλους θα μπορούσα να είχα, διάλεξα εσένα. Ας είναι, όμως, θα τα πούμε την άνοιξη.» Η Σούλα κούνησε τα φτερά της σε χαιρετισμό και πέταξε αστραπή για το σπίτι της και περίμενε με ανυπομονησία την άνοιξη να έρθει. Από τότε, κάθε χρόνο, μια απ’ τις δυο έκανε το μακρινό ταξίδι να πάει στην άλλη, ακόμα και μέσα στο χειμώνα, κόντρα σε κάθε κίνδυνο και σε κάθε αναποδιά. Όλα τα φυτά και τα ζώα παραξενεύονταν γι αυτή την ιδιόρρυθμη φιλία που ούτε κι ο χειμώνας μπορούσε να κάμψει. Αλλά οι δυο τους, είτε μαζί ήταν, είτε χώρια, είχαν την άνοιξη μέσα τους, ακόμα και στο χορό του Χειμώνα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted February 1, 2007 Share Posted February 1, 2007 Sonya, κανονικά παθαίνω σύφιλη με τις μελισσούλες και τις τουλιπίτσες κι ακόμα μεγαλύτερη με τις Σούλες και τις Τούλες. Μπέσα, δηλαδή! Έχω δει γιατρούς, κυρίως αλλεργιολόγους για το θέμα και δεν έγινε τίποτα... Μία από τα ίδια. Και μετά ήρθε ο Χορός του Χειμώνα... Κι είχε μια τόσο τρυφερή γραφή (κοίτα μην κάνεις καμμια μαλακία και την χάσεις!), που μ' έκανε να πετάξω το dvd του Wire - που φυσικά λατρεύω για την γλώσσα του κυρίως - από το παράθυρο. Φαντάζομαι πως με κάποιο τρόπο θα μπορούσες να το κάνεις ακόμα καλύτερο. Απλώς δηλώνω πλήρως αναρμόδιος να προτείνω κάτι γι' αυτό. Ας τοποθετηθεί κάποιος άλλος... (Ισχύει και δω ότι έγραψα στην Naroualis. Δεν έχω διαβάσει κανένα άλλο διήγημα σου στην Βιβλιοθήκη για να μην επηρεάσω την αρχική μου εντύπωση) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted February 1, 2007 Share Posted February 1, 2007 Χεχεχε...Pikei, αν κάνεις όντως μετά μια βόλτα από τη βιβλιοθήκη, θα δεις ότι η Sonya το έχει γενικώς αυτό το χάρισμα ;) Στα της ιστορίας...εχμμμ...χμμμ....μούμπλε, μούμπλε...Παιδιά να σας πω, κόφτε το έτσι; Καταντάει βάσανο να ψειρίζω τις ιστορίες σας για να βρω μια παρατήρηση :tongue: Λοιπόν, ορίστε μια για να μάθεις :tongue: Νομίζω ότι ήταν λιγάκι εκτός θέματος - με την έννοια ότι το κρύο, η παγωνιά, δεν ήταν ακριβώς κεντρικά στην ιστορία - περισσότερο ήταν οι εποχές το θέμα γενικά... Αυτό. :tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted February 1, 2007 Author Share Posted February 1, 2007 Παιδιά, ευχαριστώ για τα σχόλιά σας. Βασικά, είχα ετοιμάσει μια άλλη ιστορία για τον διαγωνισμό, πήχτρα στο χιόνι, τόσο που κρύωνα όταν την έγραφα, αλλά μετά, εντελώς αυθόρμητα, ήρθε ο χορός του Χειμώνα. Κι επειδή το ένστικτο δεν κάνει καλό να μην το ακούμε, και κυρίως επειδή συνδέθηκα πολύ συναισθηματικά μ' αυτό το κείμενο (λόγω της αφιέρωσης στην κολλητή μου), αποφάσισα να δώσω αυτό. Αντικειμενικά, για τον διαγωνισμό και τη θεματολογία του (έχεις απόλυτο δίκιο, Αλεξάνδρα, είναι λιγάκι εκτός θέματος) η άλλη ιστορία κόλλαγε περισσότερο και, με τόσα αριστουργήματα, δεν περίμενα να βγω τρίτη. Συγκινούμαι διαβάζοντας πως "αγγίζουν" οι ιστορίες μου, κυρίως αυτές που θέλω να πουν κάτι. Τα εύσημα, παρακαλώ, στην κολλητή μου. Αν δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχε κι ο χορός του Χειμώνα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted February 1, 2007 Share Posted February 1, 2007 (edited) Κερδίζει άξια πιστεύω την θέση της πιο συναισθηματικής ιστορίας του μήνα. Άντε αν και για να πώ την αλήθεια λίγο ακόμα και θα ψηνώμουνα ότι κάνουν και άλλα πράγματα αυτές οι δύο, πίσω απο κλειστές πόρτες! Edited February 3, 2007 by month Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted February 1, 2007 Share Posted February 1, 2007 Δεν έχω τίποτε απολύτως να σχολιάσω εδώ. Νομίζω ότι και μόνο αν το κάνω θα μειώσω την όποια αξία έχω δώσει σε αυτό το κείμενο και δε θέλω να το κάνω ποτέ. Sonya, είχες το μεγαλύτερο βαθμό μου από την ώρα που ανέβασες την ιστορία. Οι υπόλοιπες για μένα είχαν απλά δεύτερη θέση… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted February 2, 2007 Share Posted February 2, 2007 Αρχικά όταν τη διάβασα είχα την αίσθηση πως μιλούσες για μια βαθιά φιλία. Έλεγα λοιπόν: γιατί δε σκότωσε τη Σούλα όταν έφυγε? Δηλαδή, ξέρεις, η πλοκή θα ήταν απίστευτα πιο στέρεα, θα σου έλυνε το πρόβλημα μετακίνησης της Τούλας (ανάθεμα, δε θέλω να ξέρω πως έφυγε η Τουλίπα από το λιβάδι της και πήγε μέχρι τις μέλισσες ) και θα ήταν προφανής η θυσία. Νόμιζα, λοιπόν, αρχικά πως δε σου πήγαινε καρδιά να σκοτώσεις τη μέλισσα (όπως δε θα μου πήγαινε κι εμένα εδώ που τα λέμε, εξάλλου είναι αφιερωμένο και αμιγώς παραμύθι). Έπειτα κι όταν το σκέφτηκα είδα και κάτι άλλο. Κάτι που αν το είχες κάνει έτσι όπως λέω δε θα υπήρχε: το άλλο θέμα που έχεις εδώ είναι το σπάσιμο ενός κατεστημένου. Το τέλος ενός πράγματος που τις ταλαιπωρεί και τις στεναχωρεί κι αν η μία από τις δυο τους δεν έπαιρνε την απόφαση, θα τις ταλαιπωρούσε σε όλη τους τη ζωή. Αυτό, είναι δεν είναι το πραγματικό θέμα για το οποίο ξεκίνησες να τη γράψεις, είναι κέντημα από τα γνωστά σου. Το αντιμετωπίζεις απλά, με λίγες διακυμάνσεις αλλά μας το δίνεις ολόκληρο κι ατόφιο. Πέρα του ύφους της, πέρα της πανέμορφης γραφής σου, πέρα κι από την υπέροχη σκηνή με το χειμώνα και την άνοιξη στην ισημερία, με έβαλε να σκεφτώ κι ένα πραγματάκι. Υπέροχα δεσποινίς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
araquel Posted February 2, 2007 Share Posted February 2, 2007 οκ, για τη γραφή άμα σχολίαζα εδώ (που το αποφεύγω γενικότερα), θα έπεφταν κεραυνοί και τρικυμίες στο λάνκαστερ, και είμαι κρίμα. αρκεί να πω ότι μαγνητίζει, μαγεύει, παρασέρνει! (ναι, μπαίνει το θαυμαστικό) συμφωνώ και επαυξάνω της άποψης του PiKei, δηλαδή είχα σχεδόν ξενερώσει όταν πέτυχα τα ονόματα. μετά μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι παραήταν παιδικό. (εδώ βοήθησε πάααρα πολύ η γραφή σου). και μετά με τούμπαρες, έτσι όπως εξελισσόταν η ιστορία, (και πλέον δεν μιλάω για τη γραφή) ένα πανέμορφο σύγχρονο παραμύθι με κλασική ατμόσφαιρα. σύγχρονο από την άποψη του θέματός του (δεν ξέρω, τα περισσότερα παιδικά παραμύθια που άκουσα/διάβασα/ήξερα στα μικράτα μου δεν πραγματευόταν το αντικείμενο της φιλίας) η κλασική ατμόσφαιρα αναφέρεται στο όλο πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται, στην αθωότητα την οποία βάζεις στην ιστορία (τουλίπες, μέλισσες). και φυσικά είναι και η σκηνή με την άνοιξη (δεν λέω κουβέντα παραπάνω, ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted February 2, 2007 Share Posted February 2, 2007 (edited) Ήρθε ο καιρός που πρέπει να πάρω σβάρνα όλα όσα έχεις γράψει και να τα διαβάσω/ξαναδιαβάσω - κυρίως τα σχετικά καινούρια. Το γράψιμό σου ωριμάζει με τον καιρό, η άνεσή σου μεγαλώνει, οι φόβοι φεύγουν. Όσο γι αυτή την ιστορία, είναι πολύ γλυκειά. Το μόνο που με ενόχλησε ήταν αυτό το "με τη μία". Δεν ξέρω, είμαι συνηθισμένη στην αργκό μέσα σε λογοτεχνία, αλλά όχι σε αυτό το κείμενο, και όχι αυτή η συγκεκριμένη έκφραση, δεν ξέρω... Χμ. ["Η Σούλα βούιξε αγανακτισμένη που δεν μπορούσε να δώσει με τη μία στην Τούλα να καταλάβει τι εννοούσε."] Edited February 2, 2007 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted February 3, 2007 Share Posted February 3, 2007 Εμένα με άγγιξε πολύ δυνατά γιατί φέτος έμαθα με τον πλέον επώδυνο τρόπο κάτι μια και καλή: όσο κι αν αγαπάς κάποιον, όσο και να σε αγαπάει, όσο και να θες να τον δεις κι αυτός να μη θέλει να μη σε δει, πάντα υπάρχουν στιγμές και περίοδοι που ξεκόβεσαι για καιρό - και τότε μπορείς μόνο να περιμένεις να ξαναεμφανιστεί ο άλλος· όχι, όμως, άπραγος, αλλά συνεχίζοντας την ζωή σου... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted February 3, 2007 Share Posted February 3, 2007 λοιπων μου αρεσε πολυ η ιστορια σου αν και ομολογουμενως αν την εγραφα εγω θα τις ειχα σκοτωσει και τις 2 η εστω μονο τη σουλα περαν αυτου τη γλωσα ειναι γνωστο οτι τη χειριζεσε καλα και γενικα πιστευω οτι η ιστορια περναει οτι θες να περασει ( κοινως δεν εχω αρνητικα σχολια ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lithonis Posted February 4, 2007 Share Posted February 4, 2007 Α!!! Ένας ύμνος στην φιλία. Πραγματικά με άγγιξε αυτό το παραμύθι. Είχε πολύ συναίσθημα και πιστεύω πέρασε το μήνυμά του. Οι διάλογοι ήταν τόσο περιγραφικοί που νόμισα ότι όντως παρακολουθούσα δυο φιλενάδες να τσακώνονται. Δεν απορώ γιατί Τα ονόματα ήταν απλά τέλεια. Εκτός θέματος; Χμ... Δεν το πρόσεξα. Ψιτ. Month. Ξέρεις, οι μελισσούλες και οι τουλίπες δεν είναι και τόσο φρόνιμες την άνοιξη. Ας μην δώσουμε όμως έκταση διότι θα μας διαβάσουν και μικρά παιδιά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 15, 2011 Share Posted January 15, 2011 Αν το είχε γράψει ο Άντερσεν, θα μας αρρώσταινε, σκοτώνοντας τη μέλισσα από το κρύο, ακριβώς έξω απ' την πόρτα της τουλίπας. Ευτυχώς ο κόσμος έχει προχωρήσει, και μερικές ευλογημένες φορές σαν κι αυτή, το φτηνό μελό δεν προτιμάται. Η ιστορία σου μου άρεσε φυσικά, όπως και οι περισσότερες (ή μήπως όλες; ) που έχω διαβάσει, και την βρήκα τελείως ακομπλεξάριστη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
christina Posted January 29, 2011 Share Posted January 29, 2011 Μου άρεσε πολύ, γιατί μου θύμισε παραμύθι για παιδιά, πέραν απο κάποιες λέξεις που φυσικά δεν θα τις βάζαμε σε ένα παιδικό βιβλίο. Θα μπορούσες να φτιάξεις μια ιστορία για τις αλλαγές των εποχών και τσουπ έτοιμο ένα παραμύθι! Πολύ όμορφη γραφή, αν και νομίζω πως δεν είναι το στύλ σου, όμως το πήγες πολύ καλά. Επίσης, περνάς μέσα και μηνύματα για τη φιλία, το πιο σημαντικό απο όλα. Τέλειο.Μπράβο, Σόνυα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted January 29, 2011 Author Share Posted January 29, 2011 Ώπα! Καλέ, από ποιο χρονοντούλαπο το βγάλατε αυτό; Το βλέπω και μου φαίνεται πως το είχε γράψει ένας πολύ διαφορετικός άνθρωπος. Ιστορία χωρίς να ψοφήσει κάποιος γραμμένη από μένα; Φτου κακά! :Ρ Πάντως, ευχαριστώ πολύ που σας άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.