Joyville

[northerain]

Όνομα Συγγραφέα: North

Είδος: Urban Fantasy/Slipstream

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1262

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια:

 

You know how snow always seems to come suddenly? You can wait for it for weeks, but you’re never prepared when it finally does come. It seems to sneak up on you. But usually, it’s a pleasant surprise, nothing ominous or scary about it. Everything is white and pure. Pretty.

 

I was 9 that year. December 5^th, my birthday. This was Sunday before Monday 5^th. I remember I was excited about my birthday, like I always was. I felt that this day was my day. Special and unique. I think that’s because I needed some magic in my life, something strange and out of the ordinary. The way I daydream, meet imaginary people and live imaginary lives outside my own, normal, boring reality, is how my life was supposed to be. Magic and special. But even my birthday came only once a year, and when it did, it went by in a flash. The next morning, I was 364 days away from my next birthday and a profound sadness always enveloped me.

 

This birthday morning, I wake up early, as I usually did when it was my birthday. Trying to stretch out the day, I would wake up at 5 in the morning, trying to not wake up the whole house, put on my clothes and shoes and sneak out of the house. I wanted some time alone, before everyone started showing up to see the birthday boy, before the kisses and hugs from grandmothers and uncles. Today was the only day in my life I didn’t have to live in my own little fantasy world. I could be happy in this one instead. So out I went, for a little walk, out through my window, down the little path behind the house and into the woods.

 

Not really. It’s actually a park, but the trees have spread throughout it, their roots destroying the stones set on the paths, breaking the short cement walls placed to define the paths and flowerbeds. It can be a spooky place, especially at night, with the wind blowing and howling amongst the trees, but during the day I find it pretty. Maybe a bit scary. Just a little bit.

 

So in to the darkness of the trees I went, to be alone and unseen.

 

I didn’t notice the snow at first; it fell silently and almost invisible. I couldn’t even feel it against my skin and the ground was not yet covered by it. It was magic, standing there and realizing that you’ve been walking through the snow without even noticing it. I remember myself smiling at that thought. Then I continued into the park, where the snow was more evident against the dark earth. I could see my breath in the cold wind that had suddenly picked up and I silently congratulated myself in putting on warm clothes. It wasn’t really that interesting in the park, it was almost always devoid of wildlife and it most certainly didn’t get many guests. It was abandoned a long time ago. I’m not really sure how a park can be abandoned, I’ve only heard of houses being abandoned, but this one was just that: an abandoned park. In all my life, wandering it’s paths, I never encountered another human being. This morning was no exception and after walking a bit in the usual path I followed back then, I became bored and my excitement wore out. I decided to get out of the park by one of the paths that led towards the town, maybe go down to the 7-11 and get a comic book and some candy to treat myself.

 

The path seemed longer than usual, and the snow had now covered everything. It’s effects seemed to creep up on me again, as I now realized that everything had turned white and I couldn’t tell where the path was, or which way I was facing. I was pretty sure this was the right direction, but it unnerved me. My shoes left marks through the snow but they were quickly being covered by fresh snow. It was coming heavy now and I would be happy to have snow on my birthday if I wasn’t worried and a bit scared about being alone in the woods.

 

It felt strange, suddenly, walking through the park, now all white and pure, it seemed like I stepped into a different world. Maybe one of those I dreamed about.

 

After a while, I did indeed find my way out of the park. I have to admin I felt a little disappointed, that I didn’t get lost, meet a fairy or a monster. Sometimes I thought even death might be a better alternative to my bland life.

 

I walked down the main road, heading for the 7-11, only to find nothing that resembled my town. There was no 7-11 around the corner, no video store across the road from it and no grocery store beside it. I could see the rest of the town from the hill I was descending, but it looked different. Much smaller for one, and the buildings looked much different. At first I couldn’t figure out was wrong with them, but as I neared the first houses (I was now well beyond where the 7-11 should have stood and well into town) they looked different in terms of style. Not that I knew much about architecture, but these looked like something out of a ‘’I Love Lucy’’ episode. I didn’t see any people around, probably because it was still early, but I didn’t see any parked cars either. At least not till I rounded another corner and I thought I could spot a couple in driveways. These too, looked to be from the 50s. I think one was a ford Fairline but I could be mistaken. I caught a glimpse of a sign that read ‘’Curfew at 7’’ and under it, ‘’Don’t Forget!’’ with an image of a woman wriggling her finger at me. I didn’t give it much thought.

 

I walked a little while longer towards the town square (or at least where I imagined it to be) and finally came upon a man. He was wearing a dark suit and a hat. It looked rather strange to me, but I couldn’t say he didn’t fit in with the surroundings. He was picking up his newspaper on the way out. Funny, I never saw a paperboy.

 

I walked up to him, feeling strange to be the one approaching an adult (it used to be other way around, adults always called me ‘’shy’’). I asked him if he knew what the town was called and what the date was. He looked at me sideways for a moment and then laughed a little. He hit me with the newspaper hard enough to throw me to the ground.

 

‘’You should know better than to be out at this time boy. The snow can be dangerous. Now run along home before I smack you again.’’

 

I got up hastily and ran away towards town. I didn’t understand what he might mean with those words. Well at least not until later.

 

 

 

My hand is tired, I must continue this later. I had to try and write this down you see, for my grandson. I’ve lived in this town for 50 years now, and I’ve had a good life, but I can never forget who I am or where I come from. I hid it well, but you see, yesterday I saw bulldozers and working men down by my ‘’old’’ house. They’re building a park.

[araquel]

έχεις απίστευτη αρχή. οι 3 πρώτες παράγραφοι είναι όλα τα λεφτά. απίστευτο γράψιμο.

η ιστορία είναι πολύ ωραία, έχει μια περίεργη ατμόσφαιρα, μου έφερε στο νου λίγο λάμψη του κιούμπρικ και twin peaks.

 

είχα πάρα πολύ καιρό να διαβάσω τέτοια ιστορία. τι εννοώ; έτσι όπως τα εξιστορεί τα γεγονότα σε πρώτο ενικού και σε παρελθόντα χρόνο, ξέρουμε ότι δεν θα συμβεί κάτι τραγικό (π.χ. να πεθάνει).

τα γεγονότα περνάν έτσι σε ένα 'υποτονικό' επίπεδο, χωρίς να έχουν την ένταση άμα εξιστορούνταν σε πιο ... πώς να το πω; συμβατικό τρόπο, σαν να συνέβαιναν αυτή τη στιγμή? δεν ξέρω πώς να το θέσω.

τέλος πάντων, στο 'υποτονικό'. και πάλι δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα (γλωσσικός πλούτος, ε? :Ρ) δεν το εννοώ αρνητικά, το αντίθετο. είναι ένα στοιχείο που δεν το έχω συναντήσει πολλές φορές και το απολαμβάνω όποτε το συναντάω. όποιος έχει διαβάσει το μαύρο γάτο (ή μαύρη γάτα) του πόε, πιστεύω ότι καταλαβαίνει.

 

αρνητικά στοιχεία δεν βρίσκω. άμα πρέπει να το ψειρίσω, το μάτι μου έπεσε σε ένα wake που θα έπρεπε να είναι woke. δεν θα το ψειρίσω άλλο.

 

έχει τις δυνατότητες να γίνει και μεγαλύτερη ιστορία. και μιας και έθιξα μέγεθος κειμένου, αν μου επιτρέπεις, το κείμενο αυτό το θεωρώ κλάσεις ανώτερο από κάτι flash fiction από σένα που διάβασα εδώ μέσα.

[Nienor]

Εγώ σε αυτή την ιστορία έδωσα την πρώτη θέση. Εάν κάποιος έχει διαβάσει τις κριτικές μου στα υπόλοιπα θα καταλάβει πιθανών πόσο δυσκολεύτηκα να τα βάλω στη σειρά. Αλλά για την ψήφο, έπρεπε να γίνει μια σειρά, κάποια θα έμπαινε πρώτη και έβαλα αυτή για τον εξής απλό λόγο: μου άρεσε ο μύθος της περισσότερο από όλες.-

Δεν τη θεωρώ πιο καλογραμμένη από άλλες, παρόλο που είναι πολύ καλογραμμένη (έως εκεί που φτάνουν τα δικά μου φτωχά αγγλικά -πάτε να με χαλάσετε εδώ μέσα μου φαίνεται ), ούτε πιστεύω πως έχει περισσότερη δουλειά από τις άλλες, παρόλο που τη βλέπω κι εδώ τη δουλειά καθαρά πίσω της. Είναι όμως μια πολύ όμορφη ιστορία, αναπνέει τον αέρα του βορρά, δείχνει να ξέρει σε ποιο είδος ανήκει και που το πάει εξαρχής κι έχει ένα κοφτό τέλος που το ερωτεύτηκα παράφορα.

 

Νόρθε, γράφε συχνότερα. Μετά από αυτό, έχεις τουλάχιστον έναν αναγνώστη να περιμένει ιστορίες σου.

[northerain]

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, δεν το περίμενα. Το έγραψα λίγο βιαστικά και το τέλος δεν ήταν αυτό που ήθελα, αλλα φαίνεται οτι δούλεψε. Αρακουελ, έχω γράψει και μεγαλύτερα στο ΣΦΦ, ρίξε μια ματιά αμα θές .

[month]

Έξυπνο αν και κάπως αναμενόμενο τέλος, μια ιστορία που διαβάζεται εύκολα.

[northerain]

Αναμενόμενο?

[trillian]

Θα βαρεθώ να συμφωνώ με την Κιάρα μου φαίνεται :tongue:

 

Πάρα πολύ ωραία ιστορία Northe . Υποδειγματικά γραμμένη - πάρα πολύ ωραία αγγλικά, αν κι αυτό ήταν ίσως αναμενόμενο, αλλά και πάλι, δε μπορώ να μην το σχολιάσω, ήταν μια απόλαυση ;) Το τέλος εγώ δεν το περίμενα πάντως. Κατάλαβα ότι βγήκε κάπου αλλού, αλλά δεν περίμενα να το τελειώσεις έτσι - και οκ, μπορεί να είναι "παλιό" κόλπο αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν πιάνει ;)

[month]

Για εμένα τουλάχιστον ναι. Δεν είναι κάτι στην ιστορία που το προδίδει, απλά εγώ το περίμενα αυτό το τέλος για να πω την αλήθεια. Ίσως να φταίω εγώ. Gomen!

[northerain]

Περίμενες οτι θα πάει σε μια alternative πόλη, θα μείνει εκεί, θα γεράσει, και μετα θα γράψει ενα γράμμα για να προειδοποιήσει τον εγγονό του για το πάρκο που χτίζεται?

[lithonis]

Για να πω την αλήθεια και εμένα μου φάνηκε πολύ οικεία η ιστορία. Όχι στην τελευταία λεπτομέρεια, αλλά το ότι κατέληξε σε μια alternative (όπως λες) πόλη. Καλύτερα θα έλεγα στην ίδια πόλη αλλά στο παρελθόν. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι το γιατί να προειδοποιήσει τον εγγονό του. Εκεί το έχασα. Ο εγγονός του είναι απόγονός του ή κάτι τέτοιο;

 

Αυτό που με ξένισε είναι οι περιγραφές για την ανούσια ζωή του εννιάχρονου εαυτού του. Βλέποντας το στη συνέχεια από την οπτική γωνία του ενήλικα πλέον που γράφει το γράμμα και όχι του εννιάχρονου όπως το είδα στην αρχή το πείρα ποιο μαλακά.

 

Η γραφή σου είναι καλή και ρέει. Να ήταν και στα ελληνικά

[northerain]

Είναι η περιγραφή ενός ενήλικα για συναισθήματα που ένα παιδί νιώθει, αλλα δε θα μπορούσε ποτέ να περιγράψει.

Ουσιαστικά, πέρασε σε μια alternative πόλη, η οποία όμως δεν είναι ''νορμάλ''. Επειδή δεν προλάβαινα, το έκοψα λίγο απότομα. Η πόλη δεν είναι η ίδια στο παρελθόν, αλλά μια πραγματικότητα για πάντα κολλημένη στα 50s, με περίεργες ιδέες και ακόμα πιο περίεργη πραγματικότητα(π.χ το χιόνι είναι κάτι τρομακτικό, γιατί ανοίγει πόρτες σε άλλες πραγματικότητες και άλλα πλάσματα).

[Naroualis]

Ίσως εδώ ταιριάζει η λέξη που στοίχειωσε τα X-Files: Spooky. Δυστυχώς με έχασες με την επιλογή της γλώσσας και πιθανότατα (1000 στα 1000 δηλαδή) σε αδίκησα πάρα πολύ, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Άσε που κι εγώ έμεινα με την απορία για το πώς συνδέονται ο εγγονός κι ο παππούς (ήταν σαν ο εγγονός να είναι ο ίδιος ο παππούς που θα γυρίσει στη Joyville). Παρ’ όλ’ αυτά, θα ήθελα να σου πω κάτι που είπα και σε κάποιον άλλον εδώ μέσα, λίγο καιρό νωρίτερα: Έχεις μια ικανότητα να χρησιμοποιείς περιορισμένο λεξιλόγιο κι η ιστορία σου να ανταποκρίνεται τέλεια σε αυτό. Κι ίσως αυτή ήταν και η τρομακτική αίσθηση που αποπνέει.

 

Προσωπικά πιστεύω ότι ανήκει ξεκάθαρα στις ιστορίες τρόμου, όχι μόνο γι’ αυτά που περιγράφει, αλλά και γι’ αυτά που δεν περιγράφει, π.χ. τι απέγινε το παιδί μόνο του σε ξένο τόπο και πώς κατάφερε να επιβιώσει. Για μένα αυτό είναι όλο το κομμάτι του καθαρού τρόμου.

[Nienna]

Εμένα πάλι μου φάνηκε πως ήταν η υπόθεση το δυνατό σημείο, και πως η γλώσσα τη χαλούσε. Τα αγγλικά, δηλαδή, θα μπορούσαν να είναι σαφώς πιο φυσικά, πιο native, καλύτερα. Δεν έχει τρανταχτά λάθη, δεν είναι θέμα λαθών, είναι πως κάπου, κάπως, δεν κυλάει φυσικά. Ίσως να χρειαζόταν και λίιιιγες ακόμα λέξεις, ισως - λίγο ακόμα αέρα για ακόμη καλύτερη ατμοσφαιρα, γιατί εκεί ποντάρονται όλα στον Τρόμο.

[heiron]

Η γλωσσα-τα αγγλικα εν προκειμενω-ειναι καλη.Σιγουρα ειναι κομματακι αφυσικη για την προοπτικη πρωτου προσωπου αλλα απο την αλλη σε βαζει στο κλιμα,πραγμα σημαντικο για μια ιστορια μυστηριου(τρομου?γιατι δεν την εβαλες στις ιστοριες τρομου?).

Το τελος μπερδευει.Ισως ειναι καλυτερα που αφηνεις τον αναγνωστη μπερδεμενο,ισως οχι.Προσωπικα δεν εχω προβλημα αλλα ισως θα επρεπε να ειναι πιο ξεκαθαρο στο τελος.

[Rikochet]

Γουστάρω. Καταρχάς, η όλη ατμόσφαιρα πράγματι έχει κάτι από Twin Peaks όπως είπε ο Araquel, αυτή τη δύναμη που υποφώσκει ενώ τα πάντα φαίνονται φυσιολογικά - δεν το συναντάω πολύ συχνά και όταν είναι καλογραμμένο αποτελεί ευχάριστη έκπληξη.

 

Γραμματικώς, νομίζω παρατήρησα μερικούς ελληνισμούς αλλά γενικά κυλάει πολύ ωραία, δεν στάθηκε πουθενά το μάτι μου.

 

Η μόνη μου ένσταση είναι ότι, πιστεύω, θα χρειαζόταν άλλες μια-δυο παραγράφους πριν το τέλος, η πρώτη ανάγνωση μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν πολύ απότομο.

 

Το τέλος, πάντως, έχει απίστευτο impact, βγάζει μια πίκρα και τρυφεράδα προς το παρελθόν του και γενικά μια φόρτιση που δεν περίμενα.

 

Keep up, και να γράφεις συχνότερα, αλλιώς επέρχεται μαστίγωμα.

[Ivan Gig Nth Yuk]

Εγώ όταν διάβασα το κείμενο κατάλαβα πως αυτός ήθελε να γράψει αυτό το γράμμα στον εγγονό του για να του πει την πραγματική ιστορία της ζωής του και μετά να πάει στο καινούριο πάρκο που χτίζεται για να γυρίσει πίσω στο σπίτι του. Έπεσα πολύ έξω...

 

Πάντως και αυτό που κατάλαβα και αυτό που έγραψες πιο πάνω ότι συμβαίνει μου άρεσαν, όπως και όλο το κείμενο· επίσης μου άρεσε πολύ το στυλ της γραφής...

[PiKei]

Μετά από αρκετό καιρό επιστρέφω στις απαντήσεις που χρωστάω... κι ελπίζω πως δεν είναι πια περσινά ξινά σταφύλια.

 

Τα θετικά που ήθελα να πω για την ιστορία σου Northerain, έχουν μάλλον καλυφθεί από τους προηγούμενους. Θέλω μόνο να επισημάνω δύο πράγματα (κατά την γνώμη μου αρνητικά)

 

Το διήγημα χωράει - και χρειάζεται, πάντα κατά την γνώμη μου και μόνο - μια πιο πλούσια και ατμοσφαιρική χρήση της Αγγλικής. Μοιάζει τώρα σαν να προσπάθησες να την απλοποιήσεις για να μην την "χάσουμε", λόγω του ότι το έβαλες σε Ελληνικό φόρουμ.

 

Δύο, το τέλος όσο κι αν ακούγεται παράξενο, ήταν και για μένα αναμενόμενο. Μετά την παρατήρηση σου για την "κολλημένη στο 50'ς πόλη, θα πρότεινα να βρεις έναν τρόπο να το εντάξεις οπωσδήποτε...

 

Ισχύει κι εδώ ότι έγραψα κι αλλού. Δεν έχω διαβάσει άλλο διήγημά σου. Με έψησες όμως να το κάνω... από δω κι εμπρός.