σίμπυα

[araquel]

ναι και η δική μου ιστορία, οριακά εντός χρόνου (?), και χωρίς ούτε καν 1 πέρασμα...

 

λοιπόν...

 

Όνομα Συγγραφέα: στέλιος (araquel)

Είδος: φαντασία

Βία; τίποτα το ιδιαίτερο

Σεξ; μπα, δεν μας κά8εται...

Αριθμός Λέξεων: 2.444

Αυτοτελής; ναι, αν και εντάσσεται σε ένα μεγαλύτερο πλαίσιο

Σχόλια: όπως γράφω και πιο πάνω, δεν έχει ούτε ένα πέρασμα, χτένισμα, κάτι βρε αδερφέ... είπαμε, είμαι της τελευταίας στιγμής, αλλά αυτή τη φορά εξέπληξα και τον εαυτό μου ακόμα...

 

Σίμπυα

 

- Ωραία, και τώρα τι;

 

- Τι εννοείς, και τώρα τι;

 

- Πώς θα τον πλησιάσουμε; Πώς θα τον αναγνωρίσουμε καταρχάς;

 

- Μην αγνοείς το ενδεχόμενο να είναι γυναίκα.

 

- Εντάξει, η ερώτηση παραμένει ίδια.

 

Ο Μήνας κοίταξε νευρικά τον Παύλο. Μπορεί ο Παύλος να ήταν χίλια πράγματα, καλό παιδί, έξυπνος, πρόθυμος και τα λοιπά, γεγονός όμως παρέμενε ότι ώρες ώρες γινόταν εκνευριστικός με τις ερωτήσεις του.

 

- Δεν τα είπαμε; Έχω τον τρόπο μου. Κάποιες πληροφορίες κάτι παραπάνω από πρόθυμα μου τις έδωσαν κάποιοι άλλοι που συνάντησα πιο πριν στο ταξίδι. Από κει και πέρα, έχω τον τρόπο μου.

 

- Πολύ ωραία. Αυτό ήθελα, μια αόριστη απάντηση σε μια επικίνδυνη κατάσταση. Βλέπεις; Τώρα είμαι ήσυχος. Σ’ ευχαριστώ.

 

Διόρθωση: Εκνευριστικός και με την επιμονή του και τα γαμημένα σχόλια του.

 

- Θες να περιμένεις στο αμάξι;

 

- Όχι.

 

- Θες να γυρίσεις πίσω;

 

- Μπα. Τώρα που αρχίζει το γλέντι;

 

- Μπορείς τότε να μην γκρινιάζεις;

 

Μετά από τρεισήμισι ώρες κάθονταν στο αμάξι με τα παράθυρα ελάχιστα ανοιγμένα να βγαίνει ο καπνός. Είχε σχεδόν σκοτεινιάσει και το θερμός με τον καφέ είχε σχεδόν αδειάσει. Από το κασετόφωνο έβγαινε παραμορφωμένη η φωνή της Ella Fitzgerald. Ο Μήνας κρατούσε το ρυθμό με τα δάχτυλά του πάνω στο ταμπλό καπνίζοντας.

 

- Ωραία, είναι μέσα, είπε ο Παύλος. Κοιτούσε ευθεία μπροστά του. Τα φώτα είναι αναμμένα, και αν προσέξεις υπάρχει μια σιλουέτα που περνάει μπροστά από τις κουρτίνες κάθε λίγο. Λες να υπάρχει και άλλος κόσμος μέσα;

 

- Δεν νομίζω. Όσους ρωτήσαμε, μας την περιέγραψαν ως μοναχική. Θα κάνει δουλειές.

 

- Μπορεί και να ξέρει για μας και να είναι νευρική. Να μας περιμένει.

 

Ο Μήνας πέταξε το τσιγάρο από τη χαραμάδα του παραθύρου και το έκλεισε. Να που ο Παύλος έκανε μια σωστή παρατήρηση. Υπήρχε περίπτωση όντως να γνώριζε για την άφιξή τους;

 

Μετά από λίγα λεπτά σιωπής, αποφάσισε ότι δεν είχε σημασία. Δεν άλλαζε τίποτα στο τι έπρεπε να γίνει και στο τι θα γινόταν. Άναψε ακόμα ένα τσιγάρο και γύρισε προς τον Παύλο.

 

- Θυμάσαι τι σου είπα;

 

Ο Παύλος τον κοίταξε.

 

- Ναι, καταρχήν ντυνόμαστε ελαφριά. Χαμογέλασε και έβγαλε και αυτός ακόμα ένα τσιγάρο. Το περιεργάστηκε για λίγο. Ντυνόμαστε ελαφριά και αφήνουμε το κρύο να μας περιβάλει.

 

- Τι άλλο;

 

- Μπαίνοντας αφήνουμε μια χαραμάδα ανοιχτή την εξώπορτα, αν μας δοθεί η ευκαιρία. Κάθομαι κοντά σε παράθυρο αν κάτσουμε σε άλλο δωμάτιο, κοντά στο ψυγείο αν κάτσουμε στην κουζίνα.

 

- Σωστά.

 

- Και γιατί να έχει ψυγείο; Άμα αποστρέφεται το κρύο, γιατί να έχει ψυγείο;

 

- Δεν ξέρω. Μπορεί και να μην έχει. Μπορεί και να μας περιμένει όντως και να είναι προετοιμασμένη και να μην προλάβουμε καν να την χαιρετίσουμε.

 

- Ωραίο ως προοπτική αυτό.

 

- Παρόλα αυτά, υποθέτω για τους προφανείς λόγους. Για το φαγητό. Μπορεί να μην είναι πλάσμα του χώματος, αλλά παρόλα αυτά τρώει, έτσι δεν είναι;

 

- Ναι, αλλά τι;

 

- Δεν έχω την παραμικρή ιδέα.

 

Ο Παύλος άναψε το τσιγάρο του.

 

- Ωραία. Είμαστε τουλάχιστον ενημερωμένοι. Βλέπω ο τύπος που σε πληρώνει, τσιγκουνεύεται κομματάκι τις πληροφορίες, ε;

 

- Είσαι έτοιμος; Η παρουσία του Παύλου τον κούραζε μερικές φορές. Κοίταξε τη στήλη καπνού που έβγαινε από την καπνοδόχου του τρίτου σπιτιού αριστερά.

 

- Έτοιμος.

 

- Τι πρέπει να έχεις συνέχεια στο νου σου;

 

- Χμ. Να είμαι κοντά σε μια έξοδο, ή σε μια πηγή χαμηλής θερμοκρασίας. Παράθυρο, πόρτα, μπαλκόνι, βρύση, ψυγείο. Το τελευταίο το ψιθύρισε χαμογελώντας.

 

- Άντε, πάμε.

 

Βγήκαν και οι δύο από το αυτοκίνητο στο κρύο που τους περιέβαλε αυτόματα, κάνοντάς τους να ριγήσουν. Ο Μήνας έβρισε ανάμεσα από τα δόντια του. Κοίταξε τον Παύλο, ντυμένο με ένα κοντομάνικο και ένα ανοιξιάτικο παντελόνι. Έβρισε ξανά κοιτάζοντας το δικό του παρόμοιο ντύσιμο.

 

Προχώρησαν και έστριψαν κατευθυνόμενοι προς το τρίτο σπίτι αριστερά.

 

 

 

Δεν είχε ψυγείο. Είχε ψυγείο, αλλά ήταν εκτός πρίζας, και ήταν γεμάτο από γλάστρες με φυτά. Ο Μήνας αναγνώρισε τρεις βασιλικούς ανάμεσα στα φυτά πριν αποστρέψει το βλέμμα του από την κουζίνα.

 

Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν φιλικό και ευπρόσδεκτο. Παχιές φλοκάτες ήταν στρωμένες στο πάτωμα. Χαλιά και πίνακες μπερδεμένα στους τοίχους. Αφράτα μαξιλάρια σκόρπια σε όλο το σαλόνι. Και στο κέντρο, ένα τζάκι. Ένα ασυνήθιστα μεγάλο τζάκι, αναμμένο.

 

Έμεινε έκπληκτος με το πόσο ζεστό ήταν το σπίτι. Έπινε τώρα το τσάι που του πρόσφερε η γυναίκα και παρατηρούσε γύρω του, απορροφώντας όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε.

 

Ο Παύλος καθόταν αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα και όταν γύρισε σε κάποια στιγμή που δεν κοιτούσε η γυναίκα και του έριξε μια διερευνητική ματιά, ο Μήνας αρκέστηκε να του κάνει ένα αρνητικό νεύμα.

 

Την εξώπορτα την είχε κλείσει ο ίδιος τελικά. Εκείνη τη στιγμή είχε θεωρήσει ότι δεν υπήρχε άλλη λογική κίνηση. Η γυναίκα που είχε ανοίξει την πόρτα τους περίμενε, και τους είχε προσκαλέσει να μπουν. Τους είχε γυρίσει απευθείας την πλάτη, αφήνοντας τους ελεύθερους να πράξουν όπως επέλεγαν. Τους είχε εξηγήσει ευθύς ότι τα παράθυρα ήταν μανταλωμένα, αλλά με ένα δυνατό σπρώξιμο μπορούσαν να ανοίξουν. Ότι το ψυγείο ήταν χαλασμένο από καιρό, και άμα ήθελαν να κάτσουν στο σαλόνι και τι θα ήθελαν να πιουν;

 

 

 

Και τώρα κάθονταν και έπιναν τσάι, όλοι γύρω από το τζάκι. Η γυναίκα φαινόταν ανάμεσα στα τριάντα πέντε και τα σαράντα πέντε, έχοντας μερικές ρυτίδες να διατρέχουν το πρόσωπό της.

 

- Ποιο είναι το όνομα σου; τη ρώτησε ο Μήνας.

 

- Σίμπυα, απάντησε η γυναίκα με ήρεμη φωνή.

 

- Εγώ είμαι ο Μήνας και από εδώ ο Παύλος.

 

- Ευπρόσδεκτοι όσοι έρχεστε στο σπίτι μου και καλώ σας φίλους.

 

- Μας περίμενες, Σίμπυα;

 

- Ήξερα ότι θα έρθει φίλος σήμερα, το ποιος όμως δεν μου φανερώθηκε.

 

Ο Μήνας γύρισε προς τον Παύλο.

 

- Μπορείς να μου φέρεις από την κουζίνα ένα ποτήρι νερό;, τον ρώτησε αδειάζοντας επιδεικτικά το ποτήρι που είχε μπροστά του. Ο Παύλος ανταποκρίθηκε με ένα νεύμα, σηκώθηκε και απομακρύνθηκε. Όταν ξαναγύρισε τη ματιά του προς τη γυναίκα, βρήκε να τον κοιτάζει κατάματα.

 

- Σίμπυα, είσαι πλάσμα της φωτιάς, έτσι δεν είναι; Δεν είσαι από… εδώ; Έτσι δεν είναι;

 

- Έτσι είναι και δεν είμαι από τον τόπο τούτο.

 

- Και το κρύο; Σε εμποδίζει από το να πάρεις την πραγματική μορφή σου;

 

- Έτσι λένε οι ιστορίες, και έτσι θα είναι θαρρώ.

 

- Τη μορφή σου, μπορείς να την πάρεις εδώ; Δεν έχει κρύο εδώ μέσα.

 

- Μην ανησυχείς, Μήνα, του αποκρίθηκε. Δεν έχω σκοπό να σας βλάψω. Σας έβαλα μέσα στο σπίτι μου.

 

- Στην εξώπορτα όμως είχε κρύο, δεν μπορούσες εκεί να μας επιτεθείς, σχολίασε ο Παύλος ακουμπώντας το ποτήρι πάνω στο τραπέζι.

 

Ο Μήνας δεν τον είχε δει να πλησιάζει. Προσπάθησε να κρύψει τη δυσαρέσκεια του με τη γρήγορη επιστροφή του. Έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια του. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Τίποτα δεν άλλαζε αυτό που θα γινόταν, αυτό που θα έκανε.

 

Η γυναίκα είχε παραμείνει σιωπηλή στο τελευταίο σχόλιο και ο Μήνας αποφάσισε να το προσπεράσει.

 

- Ο τόπος σου. Τον γνώρισες ποτέ σου ή εδώ γεννήθηκες;

 

- Τον θυμάμαι από παλιά, από τα πρώτα μου χρόνια. Σ’ αυτή τη μεριά βρέθηκα δυο φορές, η δεύτερη ήταν και η οριστική. Δεν μπόρεσα να ξαναβρώ μια πόρτα.

 

- Πότε ήταν η δεύτερη φορά;

 

- Πριν πολλά χρόνια, ήμουνα ακόμα πολύ νέα. Ακολούθησα το άτομο που αγάπησα σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου και έκτοτε δεν μπόρεσα να επιστρέψω. Θυμάμαι ελάχιστα, οπότε δεν μπορώ να απαντήσω ούτε στην επόμενη ερώτησή σου.

 

Ο Παύλος ανασηκώθηκε στην καρέκλα του και κοίταξε ανησυχητικά μια το Μήνα, μια τη Σίμπυα.

 

- Έχω δυνάμεις που δεν απαιτούν την πραγματική μορφή μου για να εκδηλωθούν. Σας είπα και πριν ότι σας περίμενα. Και ξέρω τι σκοπό έχεις, είπε χαμηλώνοντας τη φωνή και κοιτώντας τον Παύλο.

 

Ο Παύλος τινάχτηκε από την πολυθρόνα και πλησίασε το παράθυρο.

 

- Μα δεν έχω μόνο εγώ αυτόν τον σκοπό. Μπορεί να ξέρει ένα δύο κόλπα παραπάνω, αλλά και ο φίλος μου συμμερίζεται τον σκοπό μου.

 

Η Σίμπυα γύρισε απότομα προς τον Μήνα, αγνοώντας το Παύλο που σχολίαζε το γεγονός ότι ήταν ο φίλος του που τον τράβηξε σε αυτήν την ιστορία.

 

- Σίμπυα, ξεκίνησε ο Μήνας, δεν μπορεί να συνεχίσει η κατάσταση με σας. Είμαστε απεσταλμένοι ενός μηνύματος που λήγει την ανοχή της παρουσίας σε αυτήν την πλευρά.

 

- Μα εσύ ξέρεις για την άλλη πλευρά!, διαμαρτυρήθηκε η Σίμπυα.

 

- Και δεν ξέρει μόνο αυτός, πρόσθεσε γελώντας νευρικά ο Παύλος.

 

- Άκου με, εσύ ξέρεις, έχεις βιώσει σε άλλη πλευρά. Πώς μπορεί να κάνω λάθος;

 

- Δεν κάνεις λάθος, το έχω ζήσει αυτό που λες. Και δεν υπάρχει πλέον. Έχω ψάξει, και δεν βρίσκω πουθενά πόρτα. Ό,τι και αν φέρω, ό,τι και αν έχω πάνω μου, δεν καταλήγω σε πόρτα.

 

Η Σίμπυα χαμήλωσε τους ώμους.

 

- Και τότε… γιατί;

 

- Γιατί; Δεν υπάρχει γιατί. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι ανώτερο σε αυτό που κάνω. Δεν βρίσκω κάποιο νόημα, αλλά το κάνω. Επειδή αυτή είναι η δουλειά μου τώρα.

 

Η Σίμπυα γύρισε το βλέμμα της προς την κουζίνα. Η νευρικότητά της φάνηκε σε ένα μικρό τρέμουλο στα χέρια της.

 

- Δεν θα προλάβεις να φτάσεις εκεί, την προειδοποίησε ο Μήνας. Οι βασιλικοί είναι μακριά.

 

Τα μάτια της Σίμπυα καρφώθηκαν σε αυτά του Μήνα. Πήρε μια μεγάλη, αφύσικα μεγάλη εισπνοή και την κράτησε. Ο Μήνας είδε μια πορτοκαλιά αύρα να τυλίγει τη Σίμπυα, να κυματίζει στις άκρες και να πυρώνει κοντά στο δέρμα.

 

- Παύλο, το παράθυρο!

 

Ο ήχος του παράθυρου να σπάει συνοδεύτηκε από ένα κρύο ρεύμα αέρα, που εντάθηκε καθώς ο Παύλος έτρεχε σε όλο το σπίτι σπάζοντας τα παράθυρα και ανοίγοντας διάπλατα την εξώπορτα. Αναδεύτηκε στην καρέκλα του κρατώντας καρφωμένα τα μάτια του πάνω στη γυναίκα – Σίμπυα, καθώς η αύρα υποχωρούσε. Περιέργως, ακόμα καθόταν. Τον κοιτούσε ακόμα στα μάτια, γεγονός που τον έκανε νευρικό.

 

Η προηγούμενη περίπτωση ήταν πάλι γυναίκα. Και εκείνη τους είχε προσκαλέσει μέσα, τους είχε περιποιηθεί, και όταν αποκάλυψαν τον σκοπό τους, απλώς είχε κουνήσει στεναχωρημένα και σκεφτικά το κεφάλι της. Μόνο προς το τέλος είχε εμφανιστεί η αύρα, όταν κάθε πράξη ήταν οριστική και κάθε τραύμα και πληγή αγιάτρευτα. Είχε νομίσει ότι θα ήταν παρόμοια περίπτωση και αυτή. Προφανώς είχε κάνει λάθος. Τι σκατά; Δεν είχε τόση πείρα και ο ίδιος με αυτά τα πλάσματα.

 

Παρατήρησε την φαινομενικά ήρεμη έκφραση που είχε απλωθεί στο πρόσωπο της Σίμπυα και αποφάσισε ότι τα πράγματα είχαν αρχίσει να πηγαίνουν παραπάνω στραβά από όσο του άρεσε. Η πορτοκαλί αύρα ήταν σχεδόν αόρατη, είχε υποχωρήσει σε μερικά χιλιοστά μόνο γύρω από το σώμα της γυναίκας.

 

Ο Μήνας σηκώθηκε και προχώρησε προς το πλάι, παρατηρώντας ότι τα μάτια της συνέχισαν να είναι καρφωμένα πάνω του. Φώναξε τον Παύλο, και η απάντησή του ήρθε από πιο κοντά από όσο φοβόταν. Κάτι ήταν και αυτό. Μπορεί να μην είχε πολύ πείρα ο Παύλος, μπορεί να μην ήξερε πολλά πράγματα, αλλά θα βοηθούσε. Για αυτό ήταν εκεί.

 

- Το κρύο μας βοήθησε, έτσι δεν είναι; σχολίασε ο Παύλος προβάλλοντας πίσω από την πλάτη του. Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά, ε; Έριξε μια ματιά στον Μήνα και μετά γύρισε ξανά στη Σίμπυα. Λυπάμαι, αλλά εδώ πρέπει να κάνουμε αυτό για το οποίο ήρθαμε.

 

Η Σίμπυα κοίταξε τον Παύλο και αμέσως η αύρα εμφανίστηκε ξανά, έντονη και ρέουσα. Ξεκίνησε να σηκώνεται. Ο Παύλος τράβηξε το όπλο που είχε κρυμμένο κάτω από τα ρούχα του και την πυροβόλησε.

 

Η σφαίρα την πέτυχε στον κορμό, κοντά στο λαιμό. Αυτό λογικά πρέπει να συνέβη, καθώς από εκεί τινάχτηκε μια λαμπρή φλόγα. Η Σίμπυα στεκόταν, γυρισμένη προς τη μεριά τους, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Κινήθηκε αστραπιαία τη στιγμή που ο Παύλος ετοιμάστηκε να ξαναπυροβολήσει. Άρπαξε τον καρπό του, εκατοστά μόνο από το όπλο του, και η μυρωδιά καμένης σάρκας απλώθηκε αμέσως στον παγωμένα αέρα που τους τριγύριζε.

 

Ο Παύλος άρχισε να ουρλιάζει, αρπάζοντας και αφήνοντας συνεχώς τα χέρια της σε μια παράλογη προσπάθεια να σταματήσει το κάψιμο και να μην αποκτήσει και άλλο. Όταν τον άφησε, είχαν περάσει μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Ο Παύλος έπεσε στα γόνατα, ξάπλωσε και κουλουριάστηκε, κρατώντας τα καμένα χέρια του στον αέρα μπροστά στο πρόσωπό του.

 

Η Σίμπυα γύρισε προς το Μήνα.

 

- Και εσύ; Που στέκεσαι εσύ;

 

Ο Μήνας δεν απάντησε.

 

- Θα προσπαθήσεις και εσύ; Όπως σκότωσες τους άλλους; Δέκα μέρες τώρα περιμένω να έρθετε και όμως ξέρω ότι δεν θα με σκοτώσεις. Θα προσπαθήσεις;

 

- Όχι, απάντησε. Νομίζω δεν έχω πολλές πιθανότητες να τα καταφέρω.

 

- Γιατί είσαι εδώ;

 

- Η… ήρθα για να σε σκοτώσω.

 

- Γιατί είσαι εδώ;

 

- Για να –

 

- Δεν θα με σκοτώσεις. Δεν μπορείς. Εδώ είσαι για άλλο λόγο. Εκτός και άμα ήρθες εδώ για να πεθάνεις.

 

- …

 

Ο Παύλος συνέχιζε να βογκάει κουλουριασμένος στο πάτωμα, έξι βήματα μακριά από τον Μήνα. το πλάσμα μπροστά του ήταν μια πυρωμένη μορφή της γυναίκας που τους είχε σερβίρει τσάι πριν τα πράγματα πάρουν αυτήν την παράλογη τροπή. Προφανώς και δεν ίσχυαν αυτά που του είχε ο εργοδότης του. Στέκονταν ο ένας μπροστά στον άλλον, μέσα στο κρύο, και τα μάτια του έτσουζαν από τις φλόγινη αύρα που περιέβαλε, που ήταν το πλάσμα μπροστά του. Και πλέον ο ίδιος στέκονταν στη λάθος πλευρά του στόχαστρου.

 

Προσπάθησε να σκεφτεί κάτι που θα διευκόλυνε τη θέση του, κάτι που θα χρησιμοποιούσε ως όπλο ενάντια στη Σίμπυα.

 

- Γιατί είσαι εδώ;

 

Και τότε θυμήθηκε κάτι που του είχε πει ένας άντρας, ένα ακόμα από τα πλάσματα αυτά. Τον είχε παρακαλέσει να τον αφήσει να φύγει, ένα μικρό χρονικό περιθώριο, και θα εξαφανιζόταν. Τον είχε διαβεβαιώσει ότι θα εγκατέλειπε όλη την περιφέρεια των ατόμων που είχαν στείλει τον Μήνα εκεί. Είχε ακούσει για μια πόρτα που βρισκόταν βόρεια, την είχε ακούσει την ιστορία πριν από μια δυο μέρες και δεν είχε προλάβει να εγκαταλείψει. Από πραγματική σύμπτωση και ελαφριά καθυστέρηση τον είχε προλάβει ο Μήνας στην κατοικία του.

 

Δεν είχε καμιά σημασία βέβαια τότε. Ο Μήνας είχε κάνει τη δουλειά του, αλλά τώρα ήταν διαφορετικά τα πράγματα.

 

- Έχω ακούσει μια ιστορία. Έχω να σου προτείνω μια ανταλλαγή. Μια πληροφορία που σε αφορά και ίσως σε λυτρώσει και σε αντάλλαγμα τις ζωές μας…

 

 

 

Στο αμάξι, όση ώρα οδηγούσε, ο Μήνας προσπαθούσε να μην ακούει τα μουγκρητά και κλάματα του Παύλου. Τα χέρια ήταν άσχημα καμένα, και γκρίνιαζε ότι έτσουζαν με τον κρύο αέρα. Αφού απέκλεισε το ενδεχόμενο να τον ντύσει, να περάσει τα καμένα χέρια του μέσα από μανίκια, τον είχε τυλίξει με μια κουβέρτα που βρήκε στο πορτ μπαγκάζ. Είχε ανάψει τη θέρμανση να ζεσταθούν, αλλά ο Παύλος είχε αρχίσει να φωνάζει ότι καίγονται τα χέρια του, οπότε αποφάσισε απλώς να κρυώσουν λίγο παραπάνω στην επιστροφή.

 

Χαμήλωσε το κεφάλι του και κοίταξε το στήθος του, όπου βρισκόταν το δικό του κάψιμο, ένα αποτύπωμα μιας παλάμης που είχε επιμείνει στη Σίμπυα ότι χρειαζόταν. Θα άφηνε ένα ωραίο σημάδι και αποτελούσε μια καλή δικαιολογία για την αποψινή αποτυχία.

 

- Γαμημένες σαλαμάνδρες, έφτυσε τις λέξεις χαμηλόφωνα κρατώντας με το τσιγάρο με τα δόντια του, και κοίταξε το δρόμο μπροστά του.

Edited January 23, 2007 by araquel

[northerain]

First post!

Οκ, καιρός να κάνω και καμια κριτική. Πρέπει να πω καταρχάς οτι με εντυπωσίασε πολύ η ιδέα σου, όταν άρχισα να την αντιλαμβάνομαι στην αρχή της ιστορίας. Τρομερή ιδεά να γράψεις για elementals. Το γράψιμο είναι καλο δεν έχω τίποτα ιδιαίτερο να σχολιάσω. Το μόνο που δεν κατάλαβα, είναι τι ακριβώς είναι οι 2 άντρες, αν και ίσως να μην είναι ανάγκη να μάθουμε ποτε.

[Celestial]

Μα! κυνηγοι Elementals φυσικα :P

 

( διαβασε την προηγουμενη ιστορια λειβεαρ νομιζω λεγονταν και θα παρεις μια ιδεα )

[PiKei]

Για αχτένιστη όπως λες και τελευταία στιγμή, κούκλα είναι η ιστορία. Να της τραβήξεις όμως τώρα ένα χτενισματάκι, ένα μανικιουράκι κάτι τις, γιατί το ζητάει.

 

Έχεις μεγάλες εναλλαγές περιγραφής και σκέτων διαλόγων. Είναι ηθελημένο (ζήτημα άποψης) ή θέμα για χτένισμα; Επίσης θέλεις να φλερτάρεις με τον τρόμο ή να μείνεις σε ένα ενδιάμεσο κάπως υπερβατικό επίπεδο; Υπάρχει ΕΦ χροιά σε όλα αυτά ή λάθος κατάλαβα;

 

Αν έχεις την καλοσύνη να μου απαντήσεις σ΄αυτά με χαρά θα επανέλθω...

 

Επίσης αν μπορείς στρώσε λίγο την σελιδοποίηση σου γιατί δεν καταλαβαίνω πότε και που αφήνεις δεύτερη κενή γραμμή αντί για μία (άρα δεν είμαι ακριβώς σίγουρος που αλλάζεις εικόνα).

[month]

Θα σε παρακαλέσω να μην σφάζεις το όνομα μου! Μηνάς είναι το όνομα, όχι μήνας! Γκρρρρ! Κατα τ'άλλα, καλή ιστορία αν και θέλει λίγο παραπάνω για να ολοκληρωθεί εντελώς νοηματικά.

[Nienor]

Πρέπει να είναι η τρίτη δική σου ιστορία που διαβάζω.

 

Η ίδια η ιστορία είναι καλή, έχει αρχή μέσα και τέλος, αφηγήσε την ιστορία σου άνετα, αν και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ύφος, είναι απλή και ανέμελη (ίσως σε κάποια σημεία περισσότερο από το θέμα της, αλλά όντως αυτό μπορεί να είναι κάτι στυλιστικό). Έχει λαθάκια εδώ κι εκεί αλλά δε θα σταθώ σε αυτά, θα τα βρεις και μόνος σου γιατί δεν παρατηρώ κάτι που να επαναλαμβάνεται.

 

Το πλάσμα σου μου άρεσε. Ήταν μια ωραία παρουσία και ούτε κι εγώ ήθελα να την "καθαρίσεις", οπότε μου άρεσε και το τέλος.

 

Νομίζω πως πιο σημαντικό από το να σου σχολιάσω την ίδια την ιστορία είναι να σου πω το εξής: σε κάθε ιστορία που γράφεις γίνεσαι άλλος. Η γραφή είναι αλλιώς, η δομή είναι ... όχι απλά αλλιώς αλλά η μέρα με τη νύχτα, το ύφος αλλιώς κτλ κτλ κτλ (θα μπορούσα να συνεχίσω να σου πω και για τον τρόπο που χρησιμοποιείς το ρυθμό και για το είδος των επιθέτων και για ένα κάρο άλλα, αλλά νομίζω πως καταλαβαίνεις μέχρι εδώ). Επίσης, απ'ότι έχω καταλάβει (αν θυμάμαι καλά στην πρώτη σου ιστορία έγραφες πως ήταν "η πρώτη ιστορία που τελείωσες") δε γράφεις καιρό και -διόρθωσε με αν κάνω λάθος- ούτε και συχνά. Σου λέω αυτά που παρατήρησα για να μη σου φανεί "κάπως" αυτό που θα ακολουθήσει: γιατί το κάνεις αυτό? αναρωτιέμαι, δηλαδή, αν το κάνεις ηθελημένα, ως πειραματισμό ας πούμε επάνω στο ποιος τρόπος γραφής σου ταιριάζει καλύτερα ή αν σου βγαίνει φυσικά με τη γραφή της κάθε ιστορίας. Αν ισχύει το πρώτο ήθελα να σου πω το εξής: δοκίμασε να διαλέγεις το στυλ εξαρχής και δοκίμαζε και το ύφος σου. Σε μια μικρή παράγραφο, στην περιγραφή ενός χαρακτήρα, σε ένα διάλλογο, σε ότι μπορεί να σου φανεί χρήσιμο κι ίσως μετά να βάζεις αυτό που αποκόμισες από την άσκηση σε ολόκληρη ιστορία. Σιγά σιγά και χτιστά. Μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο να βρίσκεις το στυλ σου ταυτόχρονα με τη συγγραφή της ιστορίας και νομίζω πως αυτό προσπαθείς να κάνεις.

 

Στα λέω αυτά γιατί τα θεωρώ χρήσιμα, καταρχάς, και γιατί ειλικρινά θα το εκτιμούσα πάρα πολύ αν μου το είχε πει κάποιος αρκετά χρόνια πριν (θα με είχε γλυτώσει το να το ανακαλύψω μόνη μου) αλλά το υφολογικό μιας ιστορίας, αν δεν είσαι καλά εκπαιδευμένος, δεν το αποφασίζει η ιστορία για σένα. Βλέπω πως μπορείς να τη δώσεις καλά σε πολύ μικρά σημεία της (όπως και στην προηγούμενη) όμως δε δουλεύει σε ολόκληρη, με αφήνει να αναρωτιέμαι αν ήθελες να είναι ρετρό, σκοτεινούλα, θρίλεράκι, ανέκδοτο κτλ. Ενώ στην πρώτη σου εδώ είχες ένα ξεκάθαρο ύφος, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί και προσωπικό, στις άλλες δύο δεν το ακολουθείς (ενώ ειλικρινά πιστεύω πως θα τους πήγαινε απόλυτα) και για μένα τις χάνεις αρκετά.

 

Ελπίζω πραγματικά να μην παρεξηγήσεις αυτό που σου λέω, η γνώμη μου είναι μονάχα εξάλλου, και η συμβουλή που θα έδινα στον κολλητό μου εάν με ρωτούσε "τι της φταίει της ιστορίας?".

 

 

 

edit: Υ.Γ. Μηνά το όνομα είναι της ιστορίας είναι όντως "Μήνας" διάβασε το Λεϊβράρ του ίδιου.

Edited February 2, 2007 by Nienor

[araquel]

@PiKei + Nienor (so far τουλάχιστον, θα τα πουνε και άλλοι αυτά.... ) : οι συνεχείς αλλαγές στο ύφος, η ανομοιογονένεια στο κείμενο (και στο word και στο λινκ στο φόρουμ) οφείλονται όλα στη μαλ*κία που με δέρνει. ενώ το πρώτο κείμενό μου (λεϊβράρ) το είχα γράψει εγκαίρως και το πέρασα και χτενίσματα και από όλα, τα επόμενα δύο βγήκαν πολύ γρήγορα. ειδικά αυτό ακόμα και η ιδέα ανασύρθηκε στο άσχετο και μορφοποιήθηκε για να ταιριάξει την τελευταία στιγμή. και όταν λέμε πολύ γρήγορα, εννοώ ότι στο προηγούμενο με είχε πάρει ο ύπνος προσπαθώντας να το τελειώσω πάνω στο γραφείο για να προλάβω την προθεσμία και τώρα ξεκίνησα το γράψιμο 2-3 ώρες πριν λήξει ο διαγωνισμός, κόλλησα σε κάποιο σημείο (ευτυχώς ζήτησε ο guardian μικρή προθεσμία μέχρι τις 3, και έτσι πρόλαβα να το τελειώσω). όπως μου δείχνει, το ανέβασα στις 03.06, και εκείνη την ώρα πραγματικά μόλις το είχα διαβάσει μόνο μια φορά για τα πολύ πολύ χοντρά λάθη. και τίποτα άλλο.

θέλω να πιστεύω ότι άμα είχα ώρα να τη δουλέψω την ιστορία θα έβγαινε πολύ πιο δεμένη από άποψη δομής και ύφους.

που σημαίνει ότι θέλω να πιστεύω ότι σιγά σιγά θα στρώνομαι πιο νωρίς (αν και αν δεν μου έρθει ιδέα...)

μόλις στρωθώ και το περάσω 5-6 χτενίσματα, μορφοποιήσεις, κλπ, θα το ανεβάσω διορθωμένο.

 

EDIT: ναι, ξέχασα το προφανές, σας ευχαριστώ για τα σχόλια, μόνο άμα μου τη λένε, στροφάρω κάποια πράγματα. και nienor, προφανώς και δεν παρεξηγούμαι. ;)

όταν βέβαια γίνω πλούσιος και διάσημος (έτσι μου είχε πει μια τσιγγάνα χαρτορίχτρα), δεν θα ανέχομαι τέτοια σχόλια, ούτε από σένα ούτε από κανέναν άλλον (ακούτε ρε?)

αλλά από την άλλη, επειδή παίζει η τσιγγάνα να υπερέβαλε λιγάκι , λέω να δίνω σημασία αντί να παρεξηγούμαι με την κριτική και τα σχόλια στις ιστορίες μου, μπας και βελτιωθώ... ;)

Edited February 2, 2007 by araquel

[PiKei]

Πρόταση: Χτένισε την, ανέβασε την και κάνε πρόσκληση με γαργαροκροτίδες (κερασμένες) να την ξαναδούμε. Γιατί τώρα νιώθω πως ότι και να γράψω θα είναι πιθανότατα εκτός θέματος και άχρηστο...

[Celestial]

λοιπων μιας και βλεπω οτι την εγραψες βιαστικα ( και με καλυψαν και οι προλαλησαντες ) δεν θα κανω πολλα σχολια θα κανω ενα και συντομο

 

αν και η ιστορια σου μου αρεσε, στο λειβαρ τα πραγματα που δεν απαντησες δουλεψαν καλα εδω δυστυχως τα πραγματα που δεν ειπες λειπουν... και φενεται

 

αυτο

[lithonis]

Για αρχή δεν βλέπω την σχέση με το λεΐβράρ εκτός από τον Μήνα.

Θα έπρεπε να δω κάτι;

 

Σαν ιστορία ήταν καλή αλλά μου άφησε την απορία της σχέσης της με το κρύο. Αφήνει να εννοηθεί ότι υπάρχει παρελθόν και μέλλον στην ιστορία αλλά λειτουργεί καλά και μόνη της. Θα ήθελα να ξέρω όμως τι είναι οι κυνηγοί των elementals και ποιος ο σκοπός τους. Στην τελική, τα elementals είναι οι καλοί ή οι κακοί της υπόθεσης;

 

Τα περί χτενίσματος τα ξέρεις και μόνος σου. Ελπίζω στο μέλλον να βρίσκεις χρόνο να περνάς της ιστορίες σου ένα δυο χεράκια. Το αξίζουν. Όπως αναφέρει και ο Pikei, γράφεις πολύ καλά για πρώτο χέρι.

[Naroualis]

Ωραίο, όμως δίνει την αίσθηση ότι είναι μέρος κάτι μεγαλύτερου, σαν κακοκομμένο απόσπασμα. Οι πληροφορίες δεν είναι αρκετές και δε μ’ αφήνουν να ευχαριστηθώ την όλη ιστορία και τη σύγκρουση ανάμεσα στις κυρίαρχες μορφές. Ωστόσο το συναίσθημα ήταν τόσο πηχτό όσο προσωπικά θα το ήθελα. (Στην πραγματικότητα είναι μια σκηνή που θα ήθελα να έχω γράψει εγώ, η γυναίκα-φωτιά κι ο άντρας που έρχεται να τη σκοτώσει… Χεχ, σκέτη απόλαυση.) Και φαντάσου ότι δεν ξέρω τι είναι τα ελεμενταλς…

[Oberon]

Εlementals ή επί το Ελληνικότερον "στοιχειακά" ή στοιχειακές οντότητες είναι κατά βάση μυθικά - ή για μερικούς όχι και τόσο μυθικά - όντα, τα οποία συνδέονται με τα τέσσερα στοιχειά Φωτιά, Γη, Αέρα και Νερό. Είναι δηλαδή αγνές "εκφάνσεις" των στοιχείων.

 

Σαλαμάνδρες για τη Φωτιά

Γνώμοι/Νάνοι για τη Γη

Ουντίνες για το Νερό

Συλφίδες για τον Αέρα.

 

Οι Σαλαμάνδρες, όπως στην ιστορία του Araquel, θεωρούνται οι πιο άστατες και απρόβλεπτες και οι λιγότερο φιλικές προς τους ανθρώπους.

Edited February 4, 2007 by Dain

[tetartos]

Να σχολιάσω ή να μη σχολιάσω;

 

Όμορφη ιστορία και έξυπνα παντρεμένα τα διάφορα είδη. Επομένως, μέχρι το επόμενό μας write-off σε παρακαλώ να ασχολείσαι με άλλα πράγματα, για να μην προλάβεις να διορθώσεις και χτενίσεις την ιστορία σου, ώστε να έχω και εγώ καμιά ελπίδα...

 

Πάντως, ήταν πολύ ευχάριστο το ύφος, οι διάλογοι και οι περιγραφές, ευκολοχώνευτα. Θα συμφωνήσω όμως ότι η ιστορία δεν "έκλεισε" δεν ήταν αυτοπεριεχόμενη. Αυτά!