Jump to content

Suspiria (1977)


Nihilio

Recommended Posts

Στοιχεία ταινίας:

Τίτλος: Suspiria

Σκηνοθεσία: Dario Argento

Σενάριο: Dario Argento, Daria Nicoldi

Πρωταγωνιστούν: Jessica Harper, Stefania Casini, Udo Kier, Joan Bennett

Παραγωγή:Ιταλία 1977

 

(πρώτα να πω ότι την ταινία την είδα πριν λίγο, για 4η νομίζω φορά και είμαι σε θέση να την κρίνω)

 

Όλα ξεκινάνε σαν σε ένα παραμύθι: μουσική σαν απαλό νανούρισμα ακούγεται, ενω ο αφηγητής μας λέει ότι ένα κορίτσι από την Αμερική, η Suzy Bannion πηγαίνει σε μια ιστορική σχολή χορού στη Γερμανία για να σπουδάσει μπαλέτο. Στο αμέσως επόμενο πλάνο βλέπουμε την νεαρή Suzy να βγαίνει από το αεροδρόμιο, ενώ ανακοινώσεις στα γερμανικά σπάνε τη σιωπή. Στο βάθος η πόρτα ανοίγει και η χαρακτηριστική υπνωτική μουσική της ταινίας ακούγεται όσο αυτή παραμένει ανοιχτή και χάνεται όταν κλείνει, σε μια σκηνή που αρχίζει να βάζει τον θεατή στο κλίμα. Βγαίνοντας έξω από το αεροδρόμιο η μουσική ξαναρχίζει, ενώ η πρωταγωνίστρια μέσα στη δυνατή βροχή βρίσκει ένα ταξί και ξεκινάει να πηγαίνει προς την ακαδημία. Σε όλη τη διαδρομή μια σειρά από πλάνα του περιβάλλοντα χώρου σε συνδυασμό με τη δυνατή μουσική (που συνοδεύεται από ψιθύρους στους οποίους ξεχωρίζει η λέξη witch) βάζουν τον θεατή για τα καλά στο εφιαλτικό παραμύθι που βλέπουμε στις οθόνες μας.

Φτάνοντας στο σχολείο η Suzy βλέπει μια τρομοκρατημένη κοπέλα να τρέχει έξω, ενώ χτυπώντας το κουδούνι μια φωνή της λέει να φύγει. Η συνέχεια οδηγεί αργά αλλά σταθερά σε μια σκηνή που θανάτου που θα μείνει στο μυαλό όποιου δει την ταινία, χαρίζοντάς μας μία από τις καλύτερες εισαγωγές σε ταινία slasher.

Μετά την επιτυχία της ταινίας του Βαθύ Κόκκινο (1975), που σηματοδότησε την αρχή του στυλ που τον έκανε γνωστό, ο ιταλός σκηνοθέτης Dario Argento γύρισε αυτή τη γοτθική ταινία υπερφυσικού τρόμου που θεωρείται το αριστούργημά του και μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει είναι η υποβλητική της ατμόσφαιρα. Η πολύ χαρακτηριστική μουσική, οι περίεργες γωνίες λήψης της κάμερας και η φωτογραφία με τα έντονα χρώματα και τα μεγαλοπρεπή σκηνικά τραβούν την προσοχή του θεατή και τον βυθίζουν μέσα στην ταινία. Χαρακτηριστικό είναι ότι η ταινία, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ταινιών τρόμου, δεν έχει ούτε σκοτάδι ούτε ένα ψυχρό μονοχρωματικό φίλτρο. Αντίθετα είναι γεμάτη με χρώμα και, ακόμα και το σκοτάδι είναι ουσιαστικά χαμηλός φωτισμός (περασμένο από κάποιο φίλτρο είτε αυτό είναι κόκκινο είτε πράσινο είτε γαλάζιο). Η μουσική πάλι αποτελείται από έντονα ψυχεδελικά θέματα, υποβλητικά και συνοδευόμενα από κραυγές και βογκητά, που τραβούν την προσοχή σε αυτά.

Το σενάριο είναι επίσης καλά δομημένο, με σωστό pacing, αρκετά καλή δουλειά στους χαρακτήρες (αν και αρκετοί μένουν ανεκμετάλλευτοι, όπως πχ η Olga) και χωρίς τα νοηματικά κενά που εμφανίζονται συχνά σε άλλες ταινίες του ίδιου σκηνοθέτη (αν και πολλά από τα όσα γίνονται δεν τα πιάνεις την πρώτη φορά, όμως τελικά έχουν νόημα αν παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά την ταινία).

Οι ερμηνίες των ηθοποιών κυμαίνονται από πολύ καλές (πχ η Harper και η Βennett παίζουν εξαιρετικά τους ρόλους τους, όπως και η Alida Valli στο ρόλο της καθηγήτριας) έως πολύ κακές (πχ ο τυφλός πιανίστας, που παίζει χειρότερα κι από τον σκύλο του - αν και η ερμηνεία του σκύλου στη σκηνήτης πλατείας είναι απλά υποδειγματική).

Και επειδή η ταινία είναι σλάσερ πρέπει να αναφερθούμε και στους φόνους, οι οποίοι είναι μεν λίγοι, αλλά όλοι τους είναι ευφάνταστοι και υποδειγματικά σκηνοθετημένοι (αν και τα εφέ φαίνονται πλέον ψεύτικα), όπως πολύ έξυπνες είναι και οι εμβόλιμες μη αιματηρές σκηνές τρόμου που υπάρχουν στην ταινία και καταφέρνουν να κρατήσουν την ένταση σε υψηλά επίπεδα.

Συνολικά πρόκειται για μια εντυπωσιακή ταινία τρόμου, γυρισμένη με μαεστρία από έναν σκηνοθέτη που κατέχει τα μέσα που χρησιμοποιεί, σκοτεινή, βίαιη, εφιαλτική, αλλά και μαγευτικά παραμυθένια, εντυπωσιάζοντας σε βαθμό που σε κάνει να αγνοείς τα όποια προβλήματά της. Μια ταινία που πρέπει να δουν όλοι οι οπαδοί των ταινιών τρόμου και ίσως και οι φίλοι του φανταστικού που δεν έχουν πρόβλημα να παρακολουθήσουν μια τέτοια ταινία.

 

Βαθμολογία: 9,5/10

Link to comment
Share on other sites

Ο Argento, ειδικα με το Suspiria αλλα και γενικα, εχει αφησει εποχη... Τον εκτιμω για το vision του, το ποσο 'αναγνωρισιμη' ειναι η αισθητικη του παντα, σε ενα τετοιο genre background κιολας, και σε μια εποχη που κανεις ακομα δεν το ειχε παρει ως χωρο πειραματισμου - ηταν μαλιστα απ' τους 'δασκαλους' στον τομεα αυτο.

 

Αλλα ναι, προσωπικα οταν βλεπω Argento βλεπω Argento, οχι την ταινια... Δεν ειναι η ιστορια αυτο που θα με νοιαξει, ειναι το πως αυτος ο ανθρωπος τη φερνει στην οθονη. Με τα cheesy χρωματα, τα περιεργα πλανα και ολα. Δεν ξερω βεβαια αν αυτο ειναι καλο η κακο... εγω καλα περναω σε καθε περιπτωση.

Edited by BunnyDee
Link to comment
Share on other sites

H ιστορία είναι μεγάλη... ιστορία. Είτε θα είναι υποτυπώδης (Suspiria, Inferno, Opera) είτε τραβηγμένη από τα μαλλιά (Phenomena κανείς;) είτε με εντελώς κουλά ευρήματα που εξηγούν την πλοκή στο τέλος (Η τριλογία των ζώων πχ).

Σε θέμα σεναρίου οι ταινίες που ως ιστορίες μου άρεσαν τα tenebre και deep red, το πρώτο γιατί αποκλείεται να βρεις το δολοφόνο μέχρι να αποκαλυφθούν όλα, στο δεύτερο επειδή καταφέρνει να σε κάνει να ξεχάσεις κάτι παρα πολύ βασικό συν το πόσο έξυπνα σου έχει δώσει το κύριο στοιχείο για την ταυτότητα του δολοφόνου.

Αλλά ναι, το κυρίαρχο στοιχείο είναι το πόσο υπνωτιστικά σε βάζει στην ταινία, ώστε σταματάς να σκέφτεσαι με την κοινή λογική και αρχίζεις να σκέφτεσαι με την λογική της ταινίας, παρακολουθώντας απλά κάποιες από τις πιο απίστευτες ιδέες να πετάγονται από το πουθενά. Ακόμα και σε μερικές από τις τελευταίες και όχι τόσο καλές δουλειές του (που κακά τα ψέματα, έχει σοβαρέψει και χάσει τη φαντασία και την περιπετειώδη πλευρά των παλιών ταινιών του) σου πετάει πλάνα που δείχνουν κινηματογραφική ιδιοφυία (θυμάμαι τώρα τη σκηνή στο σκοτεινό σαλόνι από τον (αδύναμο) "χαρτοπαίχτη" του ως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα)

Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

 

post-1004-1219216880_thumb.jpgpost-1004-1219216890_thumb.jpg

post-1004-1219216901_thumb.jpg

 

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ - ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΜΕ ΤΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΑ ΦΤΕΡΑ - ΣΟΥΣΠΙΡΙΑ

 

ΤΡΕΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ARGENTO ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ!

 

24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ - 2008

Edited by DinoHajiyorgi
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Είμαι πολύ λίγος για να γράψω για τον Ντάριο Αρτζέντο. Ο άνθρωπος απλα ζωγραφίζει με την κάμερα.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Οσο βλεπω τις παλιες του μου' ρχεται να κανω χαρακιρι για το La terza madre

 

 

Link to comment
Share on other sites

Οσο βλεπω τις παλιες του μου' ρχεται να κανω χαρακιρι για το La terza madre

Το Giallo λέει είναι ακόμα χειρότερο.

Link to comment
Share on other sites

Οσο βλεπω τις παλιες του μου' ρχεται να κανω χαρακιρι για το La terza madre

Το Giallo λέει είναι ακόμα χειρότερο.

 

Οπως ελεγε κι ο μακαριτης ο παππους μου, το βαρελι με τα σκατα δεν εχει πατο....

Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...
Guest old#2065

Με αφορμή τη λέξη "μετείκασμα" που διάβασα στο τελευταίο διήγημα της Βάσως (Tiessa) , θυμήθηκα μια πολύ παλιά ταινία του Ντ.Αρτζέντο.

Ήμουν 17 χρονών το 1972 και μου έρεσε η ηθοποιός Μίμση Φάρμερ. Πήγα λοιπόν να τη δω σε μια ταινία με τίτλο "Four flies in gray velvet". Και εντυπωσιάστηκα από το εύρημα του τέλους. Η ταινία έγινε αιτία να προσέξω τον σκηνοθέτη και να δω αργότερα αρκετά δικά του έργα.

Η σχέση με το μετείκασμα τώρα. Αν θυμάμαι καλά , η αστυνομία έρευνά για έναν κατα συρροή δολοφόνο, και καταφέρνει με μια τεχνική, να έχει την τελευταία εικόνα απο τα μάτια του θύματος, που είναι αυτό που λέει ο τίτλος, τέσσερεις μύγες σε γκρί βελούδο.

Που είναι τελικά ένα μενταγιόν με μια μύγα που σαν εκρεμές στο λαιμό της δολοφόνου που φορά γκρι, αποτυπώνεται σε τέσσερα διαδοχικά καρέ, και αποκαλύπτουν τελικά τη δολοφόνο.

(Στην ταινία, σε δεύτερο ρόλο, ο άγνωστος ακόμη στο ευρύ κοινό Μπαντ Σπένσερ)

post-2065-0-52304500-1323468309_thumb.jpg

Edited by Nihilio
Link to comment
Share on other sites

Την έχω δει την ταινία αυτή, Νίκο (σχεδόν όλες τις ταινίες του Αρτζέντο έχω δει δηλαδή) και το εύρημα είναι πολύ έξυπνο. Εντάξει, Βαθύ Κόκκινο δεν είναι, αλλά περνάς καλά μαζί της.

Link to comment
Share on other sites

  • 7 months later...

Είδα χθες το Suspiria, έχοντας πολλές προσδοκίες, αλλά απογοητεύτηκα λίγο είναι η αλήθεια...

 

Στα θετικά μπορώ να πω την υποβλητική ατμόσφαιρα που σου δημιουργεί το όλο σκηνικό, με τον σχετικά αργό ρυθμό (νομίζω αυτό εννοείς λέγοντας pacing..??), με τη βαθμιδωτή αποκάλυψη της αλήθειας, με τον σαν μπαρόκ διάκοσμο και την διστακτική περιπλάνηση της κοπέλας μέσα σαυτόν τον μυστήριο χώρο, για να βρει την αλήθεια (θυμίζει κι εδώ κατα τη γνώμη μου πολύ παραμύθι, όπως μου θύμισε λίγο και το Spirited Away), αλλά κυρίως με την απίστευτη μουσική!!! Δεν έχω ξανακούσει πιο φρικιαστική μουσική!!! ( ακούγοντας μόνο τη μουσική απο τους τίτλους έναρξης η μία φίλη μου πρότεινε να βάλουμε κάτι άλλο να δούμε...)

 

 

Στα αρνητικά έχω να πω ότι, παρότι ήταν μία καλή ιδέα σαν σενάριο και σε σημεία που προανέφερα δημιουργούσε ατμόσφαιρα, φαινόταν συνολικά αρκετά πρόχειρη και σαν τσαπατσούλικη η σκηνοθεσία με κακόγουστα υπερβολικό φωτισμό και χρωματισμό. Επίσης οι ερμηνείες εκτός απο της καθηγήτριας "γκεστάπο", ήταν απο πολύ κακές έως μέτριες. (εδώ να πω ότι οι ηθοποιοί μιλούσαν ιταλικά... και ήταν μεταγλωττισμένοι, κυκλοφορεί κ με αγγλικά?). Επίσης κατα τη γνώμη μου δεν ανέπτυξε όσο θα μπορούσε τους χαρακτήρες και κάποια πράγματα τα έλεγε βιαστικά, όσο πιο γρήγορα γίνεται για να προχωρήσει η ιστορία, με αποτέλεσμα να υπάρχουν κατι σαν κένα, όχι πολύ σημαντικά βέβαια.

 

ΠΧ τον πιανίστα γιατί τον σκότωσαν??? Τι τους έκανε???

 

 

 

ΥΓ

πολύ δυνατή η σκηνή με τον πιανίστα κ τον σκύλο στον έρημο δρόμο...

 

Link to comment
Share on other sites

κακόγουστα υπερβολικό φωτισμό και χρωματισμό.

Ο φωτισμός και ο χρωματισμός είναι το σήμα-κατατεθέν της ταινίας και η υπερβολή αυτή είναι που κάνει πιο απόκοσμη την cyxedelik;h ατμόσφαιρά της.

 

(εδώ να πω ότι οι ηθοποιοί μιλούσαν ιταλικά... και ήταν μεταγλωττισμένοι, κυκλοφορεί κ με αγγλικά?).

Στις Ιταλικές ταινίες εκείνης της εποχής τους κινηματογραφούσαν χωρίς ήχο και μετά έκαναν ντουμπλάζ με Αγγλικά και Ιταλικά. Και ναι, κυκλοφορεί και αγγλόφωνη έκδοση.

 

και κάποια πράγματα τα έλεγε βιαστικά, όσο πιο γρήγορα γίνεται για να προχωρήσει η ιστορία, με αποτέλεσμα να υπάρχουν κατι σαν κένα, όχι πολύ σημαντικά βέβαια.

 

ΠΧ τον πιανίστα γιατί τον σκότωσαν??? Τι τους έκανε???

 

Ναι, το έχει αυτό, αν και σε δεύτερη θέαση όλα πέφτουν στη θέση τους.

Ο πιανίστας πέθανε γιατί, στο ξέσπασμά του στην αίθουσα χορού, είπε στις δασκάλες "Μη νομίζετε ότι δεν ξέρω τι γίνεται εδώ"

 

Link to comment
Share on other sites

κακόγουστα υπερβολικό φωτισμό και χρωματισμό.

Ο φωτισμός και ο χρωματισμός είναι το σήμα-κατατεθέν της ταινίας και η υπερβολή αυτή είναι που κάνει πιο απόκοσμη την cyxedelik;h ατμόσφαιρά της.

 

Ναι κοίτα, τα έντονα χρώματα που είχαν τα κτήρια, μου άρεσαν. Απλά τα φώτα που είχε ήταν πολύ πρόχειρα κι επειδή ήθελε κι έντονα χρώματα φαινόταν ακόμα πιο πολύ και ήταν λίγο κιτς κατ'εμέ... πχ όταν ήταν μέσα στο ταξί, που αναβόσβηνε ένας κόκκινος φακός...

 

Ναι, το έχει αυτό, αν και σε δεύτερη θέαση όλα πέφτουν στη θέση τους.

Ο πιανίστας πέθανε γιατί, στο ξέσπασμά του στην αίθουσα χορού, είπε στις δασκάλες "Μη νομίζετε ότι δεν ξέρω τι γίνεται εδώ"

 

 

 

Α μάλιστα... Απλά εμείς καταλάβαμε ότι οι μάγισσες κάνανε το σκύλο να δαγκώσει το παιδί, για να κάνουν παρατήρηση στον πιανίστα και δεν καταλάβαμε τον λόγο...

 

Edited by Alanis
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Για μένα είναι η καλύτερη ταινία του Ντάριο Αρτζέντο. Τις έχω δει όλες του (ακόμη και τις τωρινές που είναι αδύναμες), αλλά νομίζω το Suspiria ουδέποτε το ξεπέρασε. Και κακώς θέλησε να το κάνει τριλογία, γιατί πέρα από το απαράδεκτο terza madre, ούτε και το inferno με ενθουσίασε....

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Για μένα είναι η καλύτερη ταινία του Ντάριο Αρτζέντο. Τις έχω δει όλες του (ακόμη και τις τωρινές που είναι αδύναμες), αλλά νομίζω το Suspiria ουδέποτε το ξεπέρασε. Και κακώς θέλησε να το κάνει τριλογία, γιατί πέρα από το απαράδεκτο terza madre, ούτε και το inferno με ενθουσίασε....

 

Το inferno ειναι φανερο πως ειναι ενα εργο στο οποιο ο σκηνοθετης χαθηκε μεσα στο οραμα του με αποτελεσμα αυτο να τον πλακωσει. Ελειπε η εξωτερικη ματια η οποια θα κρατουσε (λιγο) τα λουρια στον Αρτζεντο, τοσο ωστε να μην χασει την επαφη με το μεσο το οποιο επελεξε. Τι εννοω: το Ιnferno μπορει να ειναι κινηματογραφικη ταινια, αλλα αυτο που εφτιαξε ο Αρτζεντο ειναι μια εκθεση φωτογραφιας με ζωντανη αφηγηση. Πολυ δυνατες, ξεκαθαρες, λιτες, εντονες εικονες αλλα καθολου πλοκη, συνοχη και υποκριτικη. Υπεροχα πλανα (ακολουθουν βεβαια την πεπατημενη επιτυχημενη συνταγη του Σουσπιρια) αλλα απο κει και περα τιποτα που να θυμιζει το προηγουμενο αριστουργημα. Ειδικα η ενταση και ο φοβος πνιγηκαν για χαρη της εικονας.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Για μένα είναι η καλύτερη ταινία του Ντάριο Αρτζέντο. Τις έχω δει όλες του (ακόμη και τις τωρινές που είναι αδύναμες), αλλά νομίζω το Suspiria ουδέποτε το ξεπέρασε. Και κακώς θέλησε να το κάνει τριλογία, γιατί πέρα από το απαράδεκτο terza madre, ούτε και το inferno με ενθουσίασε....

 

Το inferno ειναι φανερο πως ειναι ενα εργο στο οποιο ο σκηνοθετης χαθηκε μεσα στο οραμα του με αποτελεσμα αυτο να τον πλακωσει. Ελειπε η εξωτερικη ματια η οποια θα κρατουσε (λιγο) τα λουρια στον Αρτζεντο, τοσο ωστε να μην χασει την επαφη με το μεσο το οποιο επελεξε. Τι εννοω: το Ιnferno μπορει να ειναι κινηματογραφικη ταινια, αλλα αυτο που εφτιαξε ο Αρτζεντο ειναι μια εκθεση φωτογραφιας με ζωντανη αφηγηση. Πολυ δυνατες, ξεκαθαρες, λιτες, εντονες εικονες αλλα καθολου πλοκη, συνοχη και υποκριτικη. Υπεροχα πλανα (ακολουθουν βεβαια την πεπατημενη επιτυχημενη συνταγη του Σουσπιρια) αλλα απο κει και περα τιποτα που να θυμιζει το προηγουμενο αριστουργημα. Ειδικα η ενταση και ο φοβος πνιγηκαν για χαρη της εικονας.

Η σκηνή όμως στο πλημυρισμένο υπόγειο και η εμφάνιση της Μάγισσας στο αμφιθέατρο είναι καταπληκτικές για εμένα.

Link to comment
Share on other sites

Για μένα είναι η καλύτερη ταινία του Ντάριο Αρτζέντο. Τις έχω δει όλες του (ακόμη και τις τωρινές που είναι αδύναμες), αλλά νομίζω το Suspiria ουδέποτε το ξεπέρασε. Και κακώς θέλησε να το κάνει τριλογία, γιατί πέρα από το απαράδεκτο terza madre, ούτε και το inferno με ενθουσίασε....

 

Το inferno ειναι φανερο πως ειναι ενα εργο στο οποιο ο σκηνοθετης χαθηκε μεσα στο οραμα του με αποτελεσμα αυτο να τον πλακωσει. Ελειπε η εξωτερικη ματια η οποια θα κρατουσε (λιγο) τα λουρια στον Αρτζεντο, τοσο ωστε να μην χασει την επαφη με το μεσο το οποιο επελεξε. Τι εννοω: το Ιnferno μπορει να ειναι κινηματογραφικη ταινια, αλλα αυτο που εφτιαξε ο Αρτζεντο ειναι μια εκθεση φωτογραφιας με ζωντανη αφηγηση. Πολυ δυνατες, ξεκαθαρες, λιτες, εντονες εικονες αλλα καθολου πλοκη, συνοχη και υποκριτικη. Υπεροχα πλανα (ακολουθουν βεβαια την πεπατημενη επιτυχημενη συνταγη του Σουσπιρια) αλλα απο κει και περα τιποτα που να θυμιζει το προηγουμενο αριστουργημα. Ειδικα η ενταση και ο φοβος πνιγηκαν για χαρη της εικονας.

Η σκηνή όμως στο πλημυρισμένο υπόγειο και η εμφάνιση της Μάγισσας στο αμφιθέατρο είναι καταπληκτικές για εμένα.

 

Για την αρχικη σκηνη συμφωνω. Για την εμφανιση της μαγισσας το μονο που θυμαμαι πλεον ειναι πως ειχα ξενερωσει τοσο πολυ μεχρι εκεινη την ωρα που δεν μου εκανε καθολου εντυπωση. Αλλα θελω να την ξαναδω την ταινια για να εστιασω περισσοτερο στο εικαστικο κομματι

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ ότι η ταινία inferno έχει άλλες αρετές (είναι σαν έκθεση φωτογραφίας, πράγματι). Εμένα αυτό που δεν μου άρεσε είναι μια συνήθεια του Αρτζέντο που την επανέλαβε και στο Tenebrae, στέλνοντάς το επίσης στον πάτο των προτιμήσεών μου από τον σκηνοθέτη: Το γεγονός ότι ακολουθούσε έναν χαρακτήρα ο οποίος ελαφρά μόνο σχέση είχε με την πλοκή, μέχρι που σκοτώνονταν. Μετά συνέχιζε με κάποιον άλλον που πάλι δεν είχε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη και πάει και αυτός. Με αυτό τον τρόπο, η ιστορία έχανε τον ειρμό της. Δεν είναι ότι δεν έβγαζε νόημα, απλώς ήταν γεμάτη από παραθέσεις γεγονότων που λίγη σημασία είχαν στην κεντρική πλοκή της.

 

Να πω στο σημείο αυτό, ότι στην εποχή της η Σουσπίρια είχε κατηγορηθεί από τους κριτικούς ότι "δεν είχε πλοκή". Κυρίως από Αμερικάνους κριτικούς που είχαν και συμφέρον από το να "υποβιβάσουν" κάπως την αίγλη της. Ποιος θα το φανταζότανε ότι λίγα χρόνια αργότερα θα ακολουθούσε το "Παρασκευή και 13" το οποίο είχε ΛΙΓΟΤΕΡΗ πλοκή από το Σουσπίρια. Και τα νεανικά σλάσερ είχαν τέτοια επίδραση στις ταινίες τρόμου, που σήμερα δύσκολο να πει κάποιος ότι ταινίες όπως η Σουσπίρια δεν έχουν πλοκή. Ισα-ίσα έχει πολύ περισσότερη πλοκή από πολλά σύγχρονα δείγματα του είδους.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Για μενα το Σουσπιρια εχει πλοκη, και ας εχει κατι κενα ΝΑ. Αλλου πασχει αλλα δεν παυει να ειναι μια απο τις 2 καλυτερες ταινιες τρομου για εμενα.

Link to comment
Share on other sites

Από τις αγαπημένες ταινίες του Argento μαζί με τα Deep red, Inferno, Tenebrae και Phenomena. Γενικά, θεωρώ πως τα φιλμ του Argento πάσχουν αγρίως στον τομέα του σεναρίου αλλά το όραμα και η αισθητική του σκηνοθέτη σε αποζημιώνουν.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Το Suspiria έχει ένα από τα καλύτερα σενάρια ταινίας τρόμου, απλά δεν είναι γραμμική η ιστορία. Με δεύτερη ή τρίτη θέαση πολλά από τα κενά συμπληρώνονται, αρκεί να προσέχεις τι συμβαίνει και να συνδέεις τα γεγονότα. Πχ, είναι προφανές ότι

η σχολή χορού υπάρχει για να στρατολογούν νέες μάγισσες στη σύναξη

παρόλα αυτά, όταν ετοίμαζαν το Αμερικάνικο remake ο σεναριογράφος δήλωσε ότι "δεν υπήρχε κάποια λογική εξήγηση για το γιατί όλα αυτά γίνονται σε μία σχολή χορού"

Link to comment
Share on other sites

Ενταξει αυτο ειναι προφανες, δεν νομιζω να το θεωρει καποιος κενο ή αδικαιολογητο. Αλλα να μου πεις, για αμερικανους μιλας, οποτε..

Κενο θεωρω πχ την ολη φαση με τον τυφλο πιανιστα. Απο οπου και να την πιασεις πασχει σεναριακα και λογικα. Αλλα ειναι γαματη..

 

Τσαθογκουα, βαλε μαζι με αυτες και την Οπερα. Εμενα μου αρεσε.

 

Link to comment
Share on other sites

Δεν μπόρεσα να βρω κάτι σεναριακά στη Suspiria που να μην στέκει. Η φάση με τον πιανίστα τι πρόβλημα είχε;; Επειδή συνήθως τα ακούω αυτά χωρίς τεκμηρίωση από διάφορες πηγές, νομίζω ότι από το πες-πες οι κριτικοί μας έπεισαν ότι η ταινία έχει κενά ή ότι δεν έχει πλοκή.

 

Ισως φταίει ότι όταν είδα την ταινία πρώτη φορά δεν είχα εντοπίσει κανένα κενό και τις κριτικές τις διάβασα μετά. Οπότε δεν με είχαν επιρρεάσει...

Link to comment
Share on other sites

Δεν μπόρεσα να βρω κάτι σεναριακά στη Suspiria που να μην στέκει. Η φάση με τον πιανίστα τι πρόβλημα είχε;; Επειδή συνήθως τα ακούω αυτά χωρίς τεκμηρίωση από διάφορες πηγές, νομίζω ότι από το πες-πες οι κριτικοί μας έπεισαν ότι η ταινία έχει κενά ή ότι δεν έχει πλοκή.

 

Ισως φταίει ότι όταν είδα την ταινία πρώτη φορά δεν είχα εντοπίσει κανένα κενό και τις κριτικές τις διάβασα μετά. Οπότε δεν με είχαν επιρρεάσει...

 

Ηταν περα για περα υπερβολικη και ξεκαρφωτη. Δεν μπορω να βαλω spoiler tag αυτη τη στιγμη για να το εξηγησω. Αλλα ξαναλεω, δεν εχει προβλημα με την πλοκη του το Σουσπιρια, οχι σε βαθμο που να ενοχλει. Δεν ισχυει ομως το ιδιο με το Ινφερνο.

Link to comment
Share on other sites

Δεν μπόρεσα να βρω κάτι σεναριακά στη Suspiria που να μην στέκει. Η φάση με τον πιανίστα τι πρόβλημα είχε;; Επειδή συνήθως τα ακούω αυτά χωρίς τεκμηρίωση από διάφορες πηγές, νομίζω ότι από το πες-πες οι κριτικοί μας έπεισαν ότι η ταινία έχει κενά ή ότι δεν έχει πλοκή.

 

Ισως φταίει ότι όταν είδα την ταινία πρώτη φορά δεν είχα εντοπίσει κανένα κενό και τις κριτικές τις διάβασα μετά. Οπότε δεν με είχαν επιρρεάσει...

 

Ηταν περα για περα υπερβολικη και ξεκαρφωτη. Δεν μπορω να βαλω spoiler tag αυτη τη στιγμη για να το εξηγησω. Αλλα ξαναλεω, δεν εχει προβλημα με την πλοκη του το Σουσπιρια, οχι σε βαθμο που να ενοχλει. Δεν ισχυει ομως το ιδιο με το Ινφερνο.

H σκηνή με τον πιανίστα δεν είναι ούτε υπερβολική ούτε ξεκάρφωτη.

Όλα γίνονται επειδή απειλεί τις καθηγήτριες και λέει: "ξέρω τι γίνεται τα βράδια". Σεναριακά έχει διπλό ρόλο, και να μας δώσει άλλη μία σκηνή φρίκης που χρειάζεται σε εκείνο το σημείο της ταινίας και για να μας δείξει πώς λειτουργούν οι μάγισσες.

 

Αυτό που δεν κολλάει στο (αμερικανοτραφές) κοινό είναι το πόσο πιο χαλαρά είναι συνδεδεμένα αιτία και αιτιατό στον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..