Συνέντευξη με τον Graham Joyce

[trillian]

Ο Γκράχαμ Τζόυς είναι ένας από τους πιο γνωστούς συγγραφείς του φανταστικού. Έχει κερδίσει τέσσερις φορές το βραβείο καλύτερου μυθιστορήματος της British Fantasy Society (για τα βιβλία του Dark Sister, Requiem, The Tooth Fairy και Indigo) καθώς και το Παγκόσμιο βραβείο φανταστικής λογοτεχνίας για το βιβλίο του Facts of lfe.

 

Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί δύο βιβλία του, τα Σκοτεινό ημερολόγιο και Η Νεράιδα των δοντιών, απο τις εκδόσεις Οξύ. Τα δύο αυτά βιβλία εντάσσονται γενικά στην κατηγορία "τρόμου", αλλά δεν περιορίζεται σε αυτό το είδος, και αξίζει να διαβάσετε και υπόλοιπα δικά του. Προσωπικά, η γραφή του με έχει εντυπωσιάσει και τα θέματά του είναι ένα απίστευτο μείγμα πραγματικότητας και καθαρής φαντασίας, κόσμων που συνυπάρχουν με το δικό μας και μπλέκονται σε κάθε γωνία, σκοτεινή ή φωτεινή.

 

Όπως θα δείτε, είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με τη χώρα μας, καθώς έχει ζήσει ένα χρόνο στην Ελλάδα - μάλιστα, εδώ τελείωσε το πρώτο του βιβλίο, το Dreamside.

 

Είναι Άγγλος, μένει στο Leicester και διδάσκει δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ.

 

Αναλυτική βιβλιογραφία μπορείτε να βρείτε εδώ

Ιδού και το πάρα πολύ ενδιαφέρον blog. Αξίζει να το ξεκοκκαλίσετε!

 

Και μετά, μπορείτε να απολαύσετε τη συνέντευξη:

 

Το να αποφασίσει κάποιος να αψηφήσει τις δυσοίωνες προβλέψεις και να αφοσιωθεί στη συγγραφή φαίνεται μάλλον δύσκολο. Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να πάρετε μια τέτοια απόφαση; Θα μετανιώνατε που πήρατε το ρίσκο αν δεν σας είχε βγει σε καλό;

Θεωρώ πως γράφεις γιατί πρέπει. Έτσι η απόφαση πάρθηκε από μόνη της. Αν δεν είχα μετακομίσει στην Ελλάδα τόσα χρόνια πριν, θα αναρωτιόμουν για πάντα αν θα έπρεπε να το είχα κάνει.

 

Γιατί να διαλέξει κάποιος τη φανταστική λογοτεχνία ως το πεδίο συγγραφής; Τι θα απαντούσατε στους ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι η φανταστική λογοτεχνία είναι απλώς ένα υποείδος φυγής, χωρίς καμιά πραγματική αξία;

Καλά, είναι συνήθως σωστοί στο ότι ένα μεγάλο μέρος του εμπορικού φάντασυ είναι λογοτεχνία παρηγοριάς. Αλλά από την άλλη το ίδιο είναι και το μεγαλύτερο μέρος της τέχνης και των μέσων. Κοιτάξτε στο Χόλυγουντ, ή ακόμη και το Μπόλυγουντ, ή την τηλεόρασή μας. Πολύ λίγα από όσα βγαίνουν εκεί είναι σχεδιασμένα ώστε να προκαλούν ερωτήματα ή να ανοίξουν νέους δρόμους σκέψης. Και στον εικοστό αιώνα είδαμε πολλά πειράματα με την τυπογραφία, το στυλ και άλλους επιφανειακούς ριζοσπαστισμούς. Μετά από λίγο για να βρεις νέες μορφές χρειάζεσαι ένα είδος σαν το φάντασυ για να προκαλέσεις ή να διακόψεις ή να ενοχλήσεις την αντίληψη ότι η λογική και ο ορθολογισμός μπορεί να εξηγήσει το σύμπαν.

 

Πολλά από τα βιβλία σας τείνουν να έχουν ένα στοιχείο «τρόμου», σημαντικό για την πλοκή. Ποια θεωρείτε ότι είναι η χρησιμότητα του τρόμου; Γιατί αρέσει στους ανθρώπους να διαβάζουν ιστορίες τρόμου; Θα μπορούσε να είναι απλώς μια διαδικασία «εξομοίωσης» που μας αρέσει να περνάμε;

Η πραγματική χρησιμότητα του Τρόμου είναι να μας υπενθυμίζει τι παραμονεύει στο βάθος της σπηλιάς και να μας προειδοποιεί. Αλλά και πάλι υπερβολικός Τρόμος καταλήγει να είναι παρηγορητικός για το γούστο μου. Σε πηγαίνει στο σκοτάδι αλλά σε φέρνει πίσω με ασφάλεια, δείχνοντας μάλλον λανθασμένα πως «όλα είναι εντάξει τελικά».

 

Κάνετε κάποια διάκριση ανάμεσα στο υποείδη του Τρόμου; Τί είδος τρόμου προτιμάτε, αν έχετε κάποια προτίμηση; Ποιο ήταν το βιβλίο που σας τρόμαξε περισσότερο;

Προτιμώ παραδείγματα τρόμου που σε αφήνουν ενοχλημένο μάλλον παρά εφησυχασμένο. Σκεφτείτε τη Σιρλεη Τζάκσον στη λογοτεχνία ή τη Σκάλα του Ιακώβ στον κινηματογράφο.

 

Έχω ακούσει πως «οι συγγραφείς γράφουν την ίδια ιστορία ξανά και ξανά, απλά με διαφορετικές λέξεις». Πιστεύετε ότι αυτό αληθεύει; Προσωπικά πιστεύετε ότι υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που θέλετε να περάσετε στον κόσμο; Κάποια «άποψη» που έχετε να εκφράσετε, και πιθανόν κανείς άλλος δεν εκφράζει;

Πιστεύω πως αν ήμουν σαφής σχετικά με την «άποψη» μου θα σταματούσα τη συγγραφή.

 

Στο βιβλίο σας «Ρέκβιεμ» εισάγετε μια «θεωρία συνομωσίας» που αφορά τον Ιησού και τη Μαρία Μαγδαληνή. Τελευταία έχουμε τόνους βιβλίων ανά τον κόσμο που περιέχουν παρόμοιες θεωρίες-με τον Κώδικα Ντα Βίντσι να είναι απλά το πιο γνωστό. Γιατί θεωρείτε ότι συμβαίνει αυτό; Τι σας ώθησε προσωπικά να γράψετε για αυτό το θέμα;

Ναι, φαίνεται ότι περίμενα τον Κώδικα Νταβίντσι μερικά χρόνια νωρίτερα, αλλά χωρίς τις τεράστιες πωλήσεις ! Αν και είχα μερικούς Ελληνορθόδοξους ιερείς να επιτίθενται στο μυθιστόρημα σε μια Αθηναϊκή εφημερίδα, λίγο ως πολύ πέρασε χωρίς να δοθεί προσοχή. Ήμουν και εξακολουθώ να ενδιαφέρομαι πολύ για το πώς είναι δομημένα τα συστήματα πίστης, και επίσης για τις ρίζες του μισογυνισμού στην κοινωνία μας. Είναι σαφές ότι την εποχή του Ιησού η ιδέα μιας γυναίκας ιέρειας δεν ήταν άγνωστη στη Μέση Ανατολή και οι επτά δαίμονες που βγήκαν από τη Μαρία Μαγδαληνή είναι τόσο απλοϊκά σύμβολα της προμονοθειστικής θρησκείας που το ερώτημα έπρεπε να τεθεί. Αλλά δεν μπορείς νο το απαντήσεις με αρχαιολογία και άλλη «επιστημονική» μελέτη οπότε πρέπει να θέσεις το ερώτημα με τη μυθοπλασία.

 

Στα βιβλία σας οι γυναικείοι χαρακτήρες συνήθως έχουν σημαντικό ρόλο στην πλοκή- και δεν φοβάστε να γράψετε από τη δική τους οπτική γωνία. Πόσο δύσκολο είναι το να γράφεις για το αντίθετο φύλο; Ανησυχείτε ποτέ μήπως «δεν το κάνετε σωστά»;

Αυτό συνδέεται με την προηγούμενη ερώτηση. Αν η Μαρία Μαγδαληνή ήταν μαθήτρια(του Ιησού) γιατί τέθηκε εκτός ή έστω υποβαθμίστηκε στην ιστορία; Ακριβώς επειδή βόλευε το μισογυνισμό και την πατριαρχική θρησκεία της Χριστιανικής Εκκλησίας όταν αποφάσισαν να διορθώσουν τη Βίβλο τετρακόσια χρόνια μετά τα γεγονότα που περιγράφονται. Δεν μπορώ να κάνω πολλά παραπάνω για να το φτιάξω σωστό, αλλά μπορώ να προσπαθήσω να πω την ιστορία της γυναίκας χωρίς να υποβαθμίσω ή να υποτιμήσω τις γυναίκες.

 

Η ίδια ιστορία μπορεί να ειπωθεί με μια ποικιλία τρόπων. Όταν γράφετε, τι είδους συναισθήματα θέλετε συνήθως να βγάλετε από τους αναγνώστες σας; Ποια είναι η γωνία με την οποία προσεγγίζετε τις ιστορίες σας;

Θέλω-αλλά δεν καταφέρνω να το συλλάβω πάντα- κάποια αίσθηση τόσο της φρίκης όσο και του χιούμορ της ζωής σε ένα μείγμα που ταιριάζει στην ιστορία.

 

Οι άνδρες αναγνώστες συχνά καταλαμβάνονται από ένα άβολο συναίσθημα, κατά κάποιο τρόπο, όταν διαβάζουν τη Νεράιδα των δοντιών. Τι πιστεύετε ότι τους κάνει να αισθάνονται τόσο άβολα; Ήταν αυτό το συναίσθημα που είχατε στο μυαλό όταν γράφατε το βιβλίο;

Η ανδρική εφηβεία είναι μια βασανιστική περίοδος. Είναι γεμάτη εξευτελισμούς, ντροπή, σοκ και απέχθεια για τον εαυτό τους: όλα πολύ αστεία όταν τα βλέπεις σαν παρατηρητής. Ήθελα να βγάλω κάτι σαν αυτό.

 

Πόσο διεξοδικά κάνετε έρευνα πάνω σε ένα θέμα πριν να αρχίσετε ένα μυθιστόρημα; Θέλετε να έχετε όλα τα στοιχεία πριν γράψετε ή προτιμάτε να βασίζεστε στις προσωπικές σας γνώσεις και κατανόηση του θέματος;

Πρέπει να είσαι προσεκτικός επειδή η ατελείωτη έρευνα μπορεί να είναι άλλη μία από τις εκατοντάδες δικαιολογίες για να ξεφεύγεις από την πραγματική δουλειά της συγγραφής του μυθιστορήματος. Ένα είδος σαμποτάζ στον εαυτό σου ώστε να καθυστερείς. Έτσι, προτιμώ να γράφω και να κάνω την έρευνά μου στο πόδι. Δεν κάνω μαζική έρευνα εκτός αν χρειάζομαι κρίσιμες πληροφορίες για τοποθεσίες.

 

Πώς διαχειρίζεστε τις ιδέες που σας έρχονται; Τις σημειώνετε κάπου, φοβούμενος ότι θα ξεχαστούν; Τι κάνει μια ιδέα να «πάρει προαγωγή» σε χαρτί;

Συνήθιζα να σημειώνω όλες τις ιδέες μου, χρόνια πριν. Αλλά ποτέ δεν έκανα τίποτα με αυτές κι έτσι σταμάτησα. Μου έρχονται υπερβολικά πολλές ιδέες για να τις χρησιμοποιήσω. Κάμποσες σε μια μέρα ενίοτε. Το πρόβλημα δεν είναι να έχω ιδέες, αλλά το να έχω αρκετό χρόνο για να τις υλοποιήσω.

 

Διαβάζετε ποτέ ξανά τα βιβλία σας; Αν ναι, σας έρχεται ποτέ η επιθυμία να αλλάξετε κάποια πράγματα;

Όχι, η ζωή είναι μικρή. Πέραν από αυτό, γνωρίζω ότι το τέλος του πρώτου μου μυθιστορήματος είναι ανεπαρκές. Θα ήθελα να το φτιάξω αλλά δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα έχω χρόνο.

 

Ταξιδεύετε πολύ και έχετε επισκεφτεί πολλά κράτη και μέρη… Στην πραγματικότητα, πολλά από τα βιβλία σας έχουν γεννηθεί από την εντύπωση που σας έκανε μια πόλη ή ένα μέρος. Ποιο σας επηρέασε περισσότερο; Υπάρχουν όντως κάποια «ξεχωριστά» μέρη ανά τον κόσμο;

Η Ιερουσαλήμ είναι συναρπαστική. Στο Ρέκβιεμ προσπαθούσα να βρω τη σύνδεση μεταξύ της βίας ΚΑΙ της πνευματικότητας του τόπου. Αυτά τα δύο συγγενεύουν αλλά η απάντηση σχετικά με το γιατί είναι θαμμένη βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή.

 

Περάσατε ένα χρόνο της ζωής σας στην Κρήτη. Πώς ζούσε ένας μελλοντικός νικητής του World Fantasy Award σε ένα ελληνικό νησί; Πώς και διαλέξατε ένα νησί αντί για μια πόλη;

Θα πρέπει να πω ότι έζησα τους πρώτους έξι μήνες στη Λέσβο και μετά έξι μήνες στην Κρήτη. Πριν η Ελλάδα να μπει στην ΕΟΚ μπορούσες να ζήσεις μια μετρημένη και ήσυχη ζωή με πολύ λίγα έξοδα. Ήταν υπέροχα για τη συγγραφή και προσωπικά ένα σπουδαίο βήμα για την κατανόηση της συγγραφής και το τι σήμαινε το να είσαι συγγραφέας. Είχα βάλει στην άκρη κάποια χρήματα για να το κάνω αυτό και συμπληρωματικά μάζευα πορτοκάλια και ελιές, που όπως κάθε Έλληνας ξέρει, είναι πολύ κοπιαστική δουλειά. Ζούσα σε ένα σπίτι στη Λέσβο χωρίς τρεχούμενο νερό και χωρίς ηλεκτρικό: άλλη μια σημαντική εμπειρία. Η ζωή σε νησί μου ασκούσε μια έλξη εξαιτίας των πολύ διαφορετικών ρυθμών ζωής. Είχα έρθει από μια πόλη και ήθελα αντίθεση.

 

Διδάσκετε δημιουργική συγγραφή στο Nottingham Trent University. Πώς θα περιγράφατε την εμπειρία σας να διδάσκετε άλλους πώς να γράφουν; Ποιες πλευρές της «δουλειάς» μπορούν να διδαχτούν και ποιες όχι; Πρέπει η συγγραφή να διδαχτεί γενικά; Ποιες είναι οι πιθανότητες αυτό να περιορίσει τη δυναμική της λογοτεχνίας μακροπρόθεσμα;

Δεν θα έκανες αυτές τις ερωτήσεις για κάποια άλλη μορφή τέχνης. Περιορίζεται η μουσική επειδή έχουμε Μουσικές Ακαδημίες; Περιορίζονται η ζωγραφική και οι καλές τέχνες επειδή έχουμε σχολές καλών τεχνών; Το μπαλέτο εξασθενεί με το να κάνουμε μαθήματα χορού; Οι μόνοι άνθρωποι που έχω ακούσει να λένε πως η συγγραφή δεν μπορεί να διδαχτεί είναι μια μειονότητα συγγραφέων που έχουν εκδοθεί, οι οποίοι για κάποιο λόγο θέλουν να φανούν πιο ενδιαφέροντες, πιο ξεχωριστοί, κατά κάποιο τρόπο ευλογημένοι από το Θεό.

 

Πόσο πολύ και πόσο συχνά πρέπει κάποιος να γράφει ώστε να αποκαλεί τον εαυτό του συγγραφέα; Έχει κάποια σπουδαιότητα η ποσότητα ή η συχνότητα; Που είναι η διαχωριστική γραμμή όπου παύει το «προσπαθώ να γράψω» ή όπου ξεπερνάς το «απλώς παίζω με τις λέξεις πού και πού» και γίνεσαι «συγγραφέας»;

Συγγραφέας είναι κάποιος που γράφει διότι πρέπει να γράψει. Είναι τόσο απλό. Είναι ένας καταναγκασμός και όχι πάντα υγιής. Αν έχει μια διάθεση να γράψεις κάτι αυτό διαφέρει από τον καταναγκασμό. Αν μπορείς να βρεις τρόπο να αποφύγεις το γράψιμο, δεν είσαι συγγραφέας.

 

Έχετε κάποια εμπειρία με τη βιομηχανία του Χόλυγουντ. Πόσο δύσκολο είναι να μην αλλάξει ένα βιβλίο κατά την μεταφορά του σε σενάριο; Θα βγει ποτέ όπως του αρμόζει το «Η νεράιδα των δοντιών» στην οθόνη;

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!!!!

 

Πώς βλέπετε τους συγγραφείς που εισάγουν τα πολιτικά τους πιστεύω στα βιβλία τους; Ένα τέτοιο βιβλίο είναι πιο «σημαντικό»-ή μήπως λιγότερο;- από άλλα βιβλία;

Μακάρι να μπορούσα να έβαζα περισσότερες πολιτικές μου απόψεις στα βιβλία μου. Έχω προσπαθήσει, αλλά από την άλλη αν μοιάζει σαν πραγματεία ή διάλεξη ή ηθικολογικό παραλήρημα που ξεπροβάλλει από τη ροή της αφήγησης, το βγάζω. Είναι σπουδαίο χάρισμα να είσαι ικανός να το πλέκεις στην ιστορία αδιόρατα, και εύχομαι να είχα αυτό το χάρισμα.

 

Πιστεύετε ότι η γλώσσα είναι σε κάποιο βαθμό καθοριστική όσον αφορά τη φανταστική λογοτεχνία; Κάποιες γλώσσες ταιριάζουν περισσότερο σε αυτή από ότι άλλες και τότε γιατί συμβαίνει αυτό;

Ουάου. Δεν το έχω σκεφτεί αυτό. Οι λιγοστές γλώσσες που μιλάω το κάνουν αδύνατο να απαντήσω. Αν και είναι τόσο ενδιαφέρον ερώτημα που θα πάω να ρωτήσω κάποιους από τους έξοχους μεταφραστές μου.

 

Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σας και τα όνειρά σας σχετικά με τα μελλοντικά έργα σας; Υπάρχουν κάποιες ξεχωριστές ιστορίες που αναμένουν να ειπωθούν ή κάποια νέα πεδία που περιμένουν να εξερευνηθούν; Ή μήπως κάτι στο γράψιμό σας που θα θέλατε να διορθώσετε ή ακόμη και να αλλάξετε;

Νομίζω έχω φτάσει σε ένα σταυροδρόμι. Μόλις ολοκλήρωσα ένα μυθιστόρημα το οποίο νομίζω είναι λίγο διαφορετικό. Έχω την ανάγκη να εξερευνήσω νέα εδάφη, αυτό είναι σίγουρο. Και πάλι, θα ήθελα η γραφή μου να είναι περισσότερο πολιτική, αλλά όχι σε βάρος της αισθητικής μορφής του πράγματος.

 

Πρέπει ένας συγγραφέας πάντα να έχει ένα «Magnus opus»; Αν ναι, αισθάνεστε ότι έχετε ήδη γράψει το δικό σας και ποιο θα ήταν αυτό;

Αυτό θα το κρίνουν οι άλλοι. Αλλά ένα μυθιστόρημα για το οποίο δεν ντρέπομαι είναι το The Facts Of Life.

 

Γράφετε κάποιο νέο μυθιστόρημα αυτόν τον καιρό; Θα μπορούσατε να μας πείτε μερικά λόγια για αυτό;

Ο πρόχειρος τίτλος είναι «5,6,7» και είναι ένα μυθιστόρημα σχετικά με δαίμονες. Αλλά δεν είναι ιστορία τρόμου.

 

Και τέλος, μια πολύ σημαντική ερώτηση: Μεταφράζονται άλλα βιβλία σας στα Ελληνικά για το προσεχές μέλλον;<br style="">

Το The Limits of Enchantment μεταφράζεται για τον Ελληνικό εκδοτικό οίκο Άγνωστη Καντάθ.

 

 

 

------------------------------------------------------------------------------------

 

Deciding to defy the odds and devote oneself to writing seems to be rather difficult. How difficult was it for you to make such a decision? Would you have regretted taking the risk if it hadn’t work out?

-Ι think you write because you have to. The decision therefore made itself. If I hadn’t have made my move to Greece all those years ago, I would have always wondered if I should have done it.

 

Why choose fantasy as a writing field? What would you answer to people arguing that fantasy is just an escapist genre, with no real value whatsoever?

-Well they are often correct in that a great deal of commercial fantasy is “consolatory” fiction. But then so is most art and media consolatory. Look at Hollywood, or even Bollywood, or our TV. Very little of what is put out there is designed to open up questions or attempt new ways of thinking. And the twentieth century saw many experiments with typography, or style and other surface radicalism. After a while to look for new forms you need a genre like Fantasy to challenge or disrupt or disturb the notion that logic and rationality can explain the universe.

 

Many of your books tend to have a “horror” element, crucial to the plot. What do you think horror’s utility is? Why do people like to read horror stories? Could it simply be a “simulation” process we like to go through?

- The real utility of Horror is to remind us what is lurking at the back of the cave, and to warn us. But again too much of Horror is structured to be consolatory for my liking. It takes you into the dark but brings you back safely, indicating quite falsely that “everything is okay after all”.

 

Do you distinguish any sub-genres in horror? What kind of horror do you prefer if you do? What was the book that frightened you the most?

- I prefer the paradigm of horror that leaves you disturbed rather than consoled. Think of Shirley Jackson in literature, or Jacob’s Ladder in film.

 

I‘ve heard it said that “writers write the same stories over and over again, just in different words”. Do you think this is true? For your self, do you think there is something in particular you want to pass to the world? Some “point” you want you make, perhaps one that no one else is quite making?

- I think if I was clear about my “point” I would stop writing.

 

In your book “Requiem” you re introducing a “conspiracy theory” concerning Jesus and Mary Magdalene. Lately, we have had tones of books all over the world containing similar theories – DaVinci Code being just the most well known. Why do you think this is? What made you personally want to write about the subject?

- Yes, I seemed to have anticipated the DaVinci Code several years before, but without the huge sales! Though I did get some outraged Greek Orthodox priests attacking the novel in an Athens newspaper, it pretty much went unnoticed. I was and still am very interested in how belief systems are constructed, and also in the roots of misogyny in our society. It is clear that at the time of Jesus the idea of a female priest was not unknown in the Middle-East, and the “seven demons” cast out of Mary Magdalene is so plainly symbolic of pre-monotheistic religion that the question just had to be asked. But you can’t possibly answer it with archeology and other “scientific” study, so you have to ask it with fiction.

 

In your books, female characters usually have a major part in the plot – and you are not afraid to write from their point of view. How difficult is it to write about the opposite sex? Do you ever worry about “not-getting-it-right”?

- Well, this is connected to the previous question. If Mary Magdalene was a disciple, why was she written out, or relegated from the story? Precisely because it suited the misogynist and patriarchal religion of the Christian Church when they came to edit the bible four hundred years after the events it describes. I can’t do anything much extra about “getting it right”, but I can resolve to try to tell the woman’s story without relegating or devaluing women.

 

The same story can be told in a variety of ways. When writing, what kind of feelings do you usually want to extract from your readers? What’s your approach angle towards your stories?

I want – but I don’t always manage to get – some sense of both the horror and the humour of life in a mix that suits the story.

 

Male readers often get a feeling of discomfort, so to speak, when reading Tooth Fairy. What do you think makes them feel so uncomfortable? Was this feeling what you had in mind when writing the book?

Male adolescence is an excruciating time. It’s full of embarrassments, shocks, humiliations and self-loathing: all pretty funny seen from the outside. I wanted to get some of that.

 

How thoroughly do you research on a subject before starting a novel? Do you want to have all the facts before writing or do you prefer to rely on your own, personal knowledge and understanding of the subject?

You have to be careful because endless research can be just another one of a hundred excuses for running away from the real task of writing the novel. A kind of self-sabotaging delaying mechanism. So I prefer to write and do my research on-the-hoof. So I don’t research massively unless I need crucial information about location.

 

How do you manage incoming ideas? Do you note them down, fearing they we will be forgotten? What gets an idea “promoted” into paper?

I used to note all my ideas down, years ago. But I never did anything with them so I stopped. I get too many ideas to use. Several a day sometimes. It’s not having ideas that is the problem, it’s having enough time to realise those ideas.

 

Do you ever re-read your books? If you do, do you ever find yourself wanting to change things?

No, life is too short. Having said that, I know the ending of my first novel is inadequate. I’d like to fix that but I can’t imagine having the time.

 

You travel a lot and have visited many countries and places…In fact, many of your books were born from the impression a city or a place has made on you. Which one did affect you the most? Are there indeed some “special” places around the world?

Jerusalem is fascinating. In Requiem I was trying to work out the link between the violence AND the spirituality of the place. These two things are related but the answer as to why is buried deep in the human psyche.

 

You spent one year of your life in Crete. How was a future World Fantasy Award Winner making a living on a greek island? How come you chose an island over some city?

I should say I spent my first six months on Lesbos and then six months on Crete. Before Greece joined the EEC you could live a modest and quiet lifestyle very inexpensively. It was a wonderful for writing and a personal breakthrough in my understanding about writing and what it meant to be a writer. I’d saved a little money in order to do this and I supplemented that money by picking oranges and olives, which as every Greek knows, is pretty lousy work. I lived in a house on Lesbos with no running water and no electricity: another important experience. I was attracted to island life because of the radically different rhythms of living. I’d come from a city and I wanted contrast.

 

You are teaching creative writing at Nottingham Trent University. How would you describe your experience on teaching others how to write? Which aspects of the “craft” can be taught and which cannot? Should writing be taught at all? What are the chances of this limiting literature’s potential in the long run?

You wouldn’t ask these questions about any other art form. Is music limited because we have Music academies? Are painting and the fine arts limited because we have Art Schools? Is ballet weakened by having dance classes? The only people I ever hear saying writing cannot be taught are a minority of published writers, who for some reason want to make themselves more interesting, more unique, somehow touched by the hand of God.

 

How much – and how often – should someone write before he can call himself a writer? Is quantity or frequency of any importance? Where is that line where you stop “trying to write” or pass the “just playing with words from time to time” part and become a “writer”?

A writer is someone who writes because they must write. It’s that simple. It’s a compulsion and not always a healthy one. If you have an inkling to write something, that’s different to a compulsion. If you can find a way to avoid writing, you’re not a writer.

 

You’ve had some experience with Hollywood industry. How difficult is it then for a book not to be altered during its adaptation? Is “Tooth Fairy” ever going to be properly shown on screen?

Hahahahahahahahahahahahahahah!!!!!!

 

How do you feel about writers inserting their own political beliefs into their books? Is such a book more “important” – or perhaps maybe less? – than other books?

I wish I could put more of my politics into my books. I’ve tried, but then if it looks like a tract or a lecture or a patronizing rant that sticks out from the flow of the narrative then I take it out again. It’s a great skill to be able to weave it in seamlessly, and I wish I had that skill.

 

Do you think language is in some way determinant as far as fantasy literature is concerned? Are some languages more fitted for fantasy than others and why would that be?

Wow. I’ve never considered that. My limited languages make it impossible to answer that. Though it’s such an interesting question I’m going to ask some of my brilliant translators.

 

What are your ambitions and dreams concerning your future writing? Are there any special stories waiting to be told or new fields waiting to be explored? Or perhaps something in your writing you would like to improve or even change?

I think I’ve hit a crossroads. I’ve just completed a novel which I think is a little different. I need to explore new ground, that’s for sure. Again I would like my writing to be more political, but not at the expense of the aesthetic shape of the thing.

 

Should an author always have a magnus opus? If so, do you feel you have already written yours and which one would that be?

That’s for others to say. But a novel I’m not ashamed of is The Facts Of Life.

 

Are you working on a new novel at the moment? Would you care to tell us a few words about it?

The working title is “5,6,7” and it’s a novel about demons. But it’s not a horror story.

 

And finally, a really important question: Are any other of your books being translated into greek in the near future?

The Limits of Enchantment is currently being translated for Greek publishers Unknown Kadath.

Edited May 3, 2020 by Spark
Μειώθηκε λίγο η απόσταση μεταξύ των ερωτήσεων και των απαντήσεων.

[Oberon]

Δεν έχω διαβάσει Graham Joyce ακόμα. Αλλά όταν οι ερωτήσεις μιας συνέντευξης είναι τόσο καλές, που ο συγγραφέας φαίνεται πως τις βρίσκει ενδιαφέρουσες ώστε να απαντήσει και επακριβώς και με elaboration πάνω σ'αυτές, τότε ακόμα και από μια συνέντευξη μπορεί κανείς να "νιώσει" τον συγγραφέα!

Καταπληκτικές οι ερωτήσεις της Αλεξάνδρα και οι απαντήσεις στη που έδωσε ο Joyce. Ειδικά μ'άρεσαν οι ερωτήσεις που αφορούσαν στη συγγραφή! Γενικά θα ξεχώριζα δύο ερωτήσεις/απαντήσεις που με ενθουσίασαν!

 

Why choose fantasy as a writing field? What would you answer to people arguing that fantasy is just an escapist genre, with no real value whatsoever?

 

-Well they are often correct in that a great deal of commercial fantasy is “consolatory” fiction. But then so is most art and media consolatory. Look at Hollywood, or even Bollywood, or our TV. Very little of what is put out there is designed to open up questions or attempt new ways of thinking. And the twentieth century saw many experiments with typography, or style and other surface radicalism. After a while to look for new forms you need a genre like Fantasy to challenge or disrupt or disturb the notion that logic and rationality can explain the universe.

Ειδικά η φράση surface radicalism με έστειλε κανονικά!

 

 

You are teaching creative writing at Nottingham Trent University. How would you describe your experience on teaching others how to write? Which aspects of the “craft” can be taught and which cannot? Should writing be taught at all? What are the chances of this limiting literature’s potential in the long run?

 

You wouldn’t ask these questions about any other art form. Is music limited because we have Music academies? Are painting and the fine arts limited because we have Art Schools? Is ballet weakened by having dance classes? The only people I ever hear saying writing cannot be taught are a minority of published writers, who for some reason want to make themselves more interesting, more unique, somehow touched by the hand of God.

 

Επίσης καταπληκτική διατύπωση για κάτι που το βλέπουμε γενικά....εχχμμ....παντού! :tongue:

 

Ναι, φαίνεται ξεκάθαρα όταν ο συγγραφέας απολαμβάνει τις ερωτήσεις, απαντά με λεπτομέρειες και χιούμορ, οπότε άλλο ένα μπράβο στην Αλεξάνδρα ΚΑΙ για αυτή τη συνέντυξη!

Edited January 28, 2007 by Dain

[melkiades]

Πολυ ωραια συνεντευξη. Μπραβο. Αυτο που μεταφραζει η Αγνωστη Κανταθ το διαβασες καθως την ετοιμαζες? Αν ναι τι λεει?

[trillian]

Χαίρομαι πάρα πολύ που σας άρεσαν οι ερωτήσεις, και χαίρομαι ιδιαίτερα που οι απαντήσεις ήταν τόσο ενδιαφέρουσες . Από όσα έχω διαβάσει και από την έρευνα που έκανα, είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος και πολύ καλός συγγραφέας. Την ευχαριστήθηκα κι εγώ τη διαδικασία!

 

Το Limits of enchantment το διαβασα, ναι, όχι πριν τη συνέντευξη αλλά αφού έστειλα τις ερωτήσεις (άτιμο ταχυδρομείο!)

 

Ήταν πάρα πολύ καλό! Θα προτιμούσα βέβαια το Facts of life, το οποίο μου άρεσε λιγάκι περισσότερο. Αλλά και το Limits of enchantment ήταν πάρα πολύ καλό. Όπως έλεγα και στην εισαγωγή, είναι ένα από τα βιβλία του που δεν είναι "τρόμου" - όπως πχ η Νεράιδα των δοντιών ή το Ρέκβιεμ. Είναι...μαγευτικό. Απολαυστικό και κατεβαίνει σαν καλό κρασί ;) Χαίρομαι πάρα πολύ που μεταφράζεται, να το διαβάσετε κι εσείς, κι ελπίζω μετά να συνεχίσουν και να μεταφράσουν κι άλλα δικά του!

[iliosporos]

Μπράβο και για την πρωτοβουλία - επιλογή συγγραφέα, αλλά και για την πολύ καλή δουλειά που έκανες κατά την συνέντευξη.

Περιμένουμε τα μεταφρασμένα του βιβλία και τις επόμενες συνεντεύξεις.

[araquel]

συγχαρητήρια αλεξάνδρα για τη συνέντευξη.

 

τι να πω... είχα διαβάσει την νεράιδα των δοντιών προ 7ετίας(?) που είχε βγει, και είχα ξενερώσει σε κάποιο σημείο και δεν πήρα τίποτα άλλο δικό του να διαβάσω.

τώρα λέω να τον ξαναδοκιμάσω. ;)

[Guest Dune]

Μερικά ενδιαφέροντα σημεία

 

Είναι Άγγλος, μένει στο Leicester και διδάσκει δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ.

Ακομα και ο μέγας προτιμά μία σταθερή θέση. Ασφάλεια και σταθερότητα= έμπνευση;

 

Would you have regretted taking the risk if it hadn’t work out?

 

-Ι think you write because you have to. The decision therefore made itself. If I hadn’t have made my move to Greece all those years ago, I would have always wondered if I should have done it.

Όλα φαίνονται απλά μετά την επιτυχία. Πρίν μπορει να πείς χίλια λόγια γιατι γράφεις, μετά ξέρεις ότι το έκανες γιατί απλά επρεπε να το κάνεις. Το ξέρεις από την αρχή αλλά δεν θέλεις να το παραδεχτείς.

 

You spent one year of your life in Crete. How was a future World Fantasy Award Winner making a living on a greek island? How come you chose an island over some city?

 

Ishould say I spent my first six months on Lesbos and then six months on Crete. Before Greece joined the EEC you could live a modest and quiet lifestyle very inexpensively. It was a wonderful for writing and a personal breakthrough in my understanding about writing and what it meant to be a writer. I’d saved a little money in order to do this and I supplemented that money by picking oranges and olives, which as every Greek knows, is pretty lousy work. I lived in a house on Lesbos with no running water and no electricity: another important experience. I was attracted to island life because of the radically different rhythms of living. I’d come from a city and I wanted contrast.

 

 

Τελικά αυτό το στυλ φαίνεται να συναντιέται σε αρκετούς μεγάλους πρόσφατους - και παλιούς- συγγραφεις. Το αποτράβηγμα από τους ρυθμούς των άλλων στην πόλη, η, έστω και δια της φτώχιας, απόλυτη απλότητα της καθημερινής ζωής.

 

 

How do you feel about writers inserting their own political beliefs into their books? Is such a book more “important” – or perhaps maybe less? – than other books?

 

I wish I could put more of my politics into my books. I’ve tried, but then if it looks like a tract or a lecture or a patronizing rant that sticks out from the flow of the narrative then I take it out again. It’s a great skill to be able to weave it in seamlessly, and I wish I had that skill.

 

Αυτο όντως είναι ένα μεγάλο αγκάθι. Και τέλος το διαμάντι

 

How much – and how often – should someone write before he can call himself a writer? Is quantity or frequency of any importance? Where is that line where you stop “trying to write” or pass the “just playing with words from time to time” part and become a “writer”?

 

If you can find a way to avoid writing, you’re not a writer.

 

!!!!!!!!!!! Προφανώς όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς, μπροστά στα βάσανα πο τους δημιουργούσε το ότι έγραφαν (και δεν έκαναν μία σωστή δουλειά βρε παιδάκι μου), προσπάθησαν πολύ να μήν γράφουν.

Edited August 15, 2007 by Dune

[Darkchilde]

Κι άλλες συνεντεύξεις. Κι άλλες συνεντεύξεις...