PiKei Posted March 3, 2007 Share Posted March 3, 2007 Κάπου ανάμεσα στον I Robot και τον Guardian#2 είναι η δική μου γνώμη. Μια χαρά πέρασα στην ταινία, όχι δεν είναι αριστούργημα, αλλά είναι πολύ καλή. Η αναμενόμενη προσδοκία με το hype ήταν μάλλον μεγαλύτερη (κάποιοι μιλάγανε για την καλύτερη ταινία της χρονιάς), αλλά δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή που την είδα. Η "βία" δεν με ενόχλησε και μάλιστα δεν βρήκα πως ήταν και too much για να πω την αλήθεια. Και δεν νομίζω πως είναι τόσο ασπρόμαυροι οι ήρωες... Αυτά. Εγώ την συστήνω, άνετα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted March 3, 2007 Share Posted March 3, 2007 Τελικά, αυτός που περνάει καλύτερα στις ταινίες είναι αυτός που δεν προσμένει τίποτα - η μόνη ταινία που μου το έβγαλε ήταν ο Άρχοντας, αλλά κι εκεί έμαθα να το κρίνω λίγο πιο απ' έξω. Γενικά δεν αξίζει να δεις ένα έργο με προσδοκίες: αφαιρεί από πολλούς τη μαγεία της ανεπηρέαστης αξιολόγησης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted March 3, 2007 Share Posted March 3, 2007 Μάλλον τίποτα δε λέει να κάνεις τελικά με προσδοκίες, αλλά, να πάρει, έτσι χάνεις τη γλύκα της προσδοκίας, που είναι η μισή χαρά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pixie Posted March 4, 2007 Author Share Posted March 4, 2007 Στον Λαβύρινθο του Φαύνου (όπως είναι ο κανονικός τίτλος), ο Μεξικανός Guillermo del Toro δημιουργεί ένα παράξενο αλληγορικό παραμύθι, χρωματισμένο με έντονες πολιτικές πινελιές. Εγώ είδα ακριβώς το αντίθετο: μια πολιτική ταινία με αλληγορικές πινελιές! Δηλαδή η δράση επικεντρώνεται στην καταδιωξη των ανταρτών και ο φαυνος είναι ο τρόπος απόδρασης από την πραγματικότητα. Αλλωστε η Mercedes είναι και ο πιο αναπτυγμένος χαρακτήρας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted March 4, 2007 Share Posted March 4, 2007 Εγώ πιστεύω ότι το θέμα της ταινίας είναι, τελικά, το αν κι εφόσον όντως αποδρά... Εγώ θα έλεγα πως όχι: ποτέ δεν απέδρασε. Όσοι έχουν μελετήσει κάποια έργα, ειδικά θρύλους, το The Longest Journey, το Bone, αλλά και το Changeling της WhiteWolf, ξέρουν ότι, σε κάποιες ιστορίες, κάποιοι άνθρωποι ζουν σε δύο «επίπεδα:» την πραγματικότητα που ξέρουμε και μιαν άλλη, πιο μαγική πραγματικότητα, που δεν είναι, όμως, ψευδαίσθηση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted March 5, 2007 Share Posted March 5, 2007 Ήταν μια ταινία.... όμορφη, μου θύμισε ότι μπορούσα (και μπορώ) ακόμα να ονειρεύομαι, και να σκέφτομαι πέρα από αυτό που βλέπει το μάτι μου... όσο ρεαλιστικός και με ερεθίσματα που σε προσγειώνουν (όπως ο πόλεμος) κι αν είναι γεμάτος ο κόσμος ! Το κοριτσάκι, είναι παιδάκι, και όπως κάθε παιδάκι, πιστεύει στην "φαντασία" αλλά κάνει και λάθη (αλλιώς θα ήταν μια αλάνθαστη σούπε χίροου) ... Ο πόλεμος σε προσγειώνει και απλά είναι ένα αληθινό ιστορικό γεγονός, υο θέμα μας είναι η αντίθεση αυτών των δύο και ΟΧΙ το καθένα ξεχωριστά! Αλλιώς θα έκανα τσούπ την Τν μου στο ΣΚΑΙ ή θα άνοιγα κανα ιστορικό-whatever βιβλίο να μάθω τι έγινε τότε.... Ιτ'ς α μούβι, εντ ιτ γουοζ τζάστ γκούντ ! Την είχα δεί με μεγάλη παρέα, ελπίζω να την δω και μόνος μου, και να κρίνω καλύτερα, γιατί όπως και οτιδήποτε άλλο, είναι και η διάθεση που έχεις κείνη την στιγμή ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
araquel Posted April 2, 2007 Share Posted April 2, 2007 H εικόνα είναι πανέμορφη, έχει αυτή την ομορφιά την κάπως κρυμμένη, την όχι γυαλισμένη και πλαστική, την ακόμα πιο δύσκολη, αυτή που με αγγίζει. [Αυτό ισχύει και για τις ηθοποιούς που έπαιζαν την Ofelia, τη Mercedes και τηn Carmen.]Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές. Όσο για τη βία, εμένα μου άρεσε - όταν σε ταινίες ζωγραφίζουν με τη βία, όταν η βία είναι ουσιαστικά... λυρική, τότε μ' αρέσει πολύ. Μερικές φορές η ωμότητα είναι πολύ συναισθηματικό πράγμα. Δεν ξέρω... έτσι λειτουργεί για μένα, καλώς ή κακώς. η nienna με κάλυψε με αυτές τις φράσεις, την είδα πριν 10 μέρες τελικά σε dvd, και μου άφησε μια αριστοτεχνικά τέλεια εντύπωση. και όντως, ανήκει στο ίδιο πλαίσιο ιστοριών με τη ραχοκοκαλιά του διαβόλου. αυτό που παρατήρησα από τους γύρω μου είναι ότι αρκετοί είχαν ακούσει πάρα πολλά για την ταινία αυτή και περίμεναν αντίστοιχα πάρα πολλά χωρίς να έχουν δει ή να θυμούνται να έχουν δει κάτι άλλο από τον σκηνοθέτη, με αποτέλεσμα μερικές φορές να τους αρέσει μεν, να μην ικανοποιούνται όλες τους οι προσδοκίες δε. όσοι -λίγοι συγκριτικά- είχαν δει άλλες ταινίες του, ή τη ραχοκοκαλιά πιο συγκεκριμένα, τους άρεσε πολύ περισσότερο η ταινία, καθότι ήξεραν περίπου τι να περιμένουν. [και για να μην επαναλαμβανόμαστε, άλλο η φωτογραφία και οι εικόνες του λαβύρινθου και της ραχοκοκαλιάς και άλλο αυτές των συνηθισμένων ταινιών, βλ. nienna's quote στην αρχή του ποστ αυτού.] as far as i am concerned, two very enthusiastic thumbs up... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.