Απληστία

[Nihilio]

Είδος: Αστυνομικό, λίγο επιστημονικής φαντασίας και τρόμου

Βία; Ναι

Σεξ; Ναι

Αριθμός Λέξεων: 1375

Αυτοτελής; Ναι

 

 

11:30

 

Ανόητε! Σκέφτηκε ο καθηγητής Αναγνώστου, καθώς έλεγχε για μια τελευταία φορά τη βαλίτσα. Όλα ήταν στη θέση τους, ένα εκατομμύριο σε χαρτονομίσματα των πεντακοσίων Ευρώ, όσα ακριβώς του είχε ζητήσει ο εκβιαστής του.

 

Ο Γιώργος Λιναράς έμαθε από μια βοηθό του καθηγητή γα τις έρευνες γενετικής και μικροβιολογίας του όπως και για την εμπλοκή του σε κάποιες ύποπτες έρευνες πάνω σε εφαρμογές βιολογικού πολέμου. Τότε, όπως η ηθική του του επέβαλε, απαίτησε από τον καθηγητή το ποσό αυτό για να κρατήσει το στόμα του κλειστό.

 

Ανόητε, συνέχισε από μέσα του ο καθηγητής, θα έχεις την τιμή να δοκιμάσεις πρώτος το δημιούργημά μου, ενώ, φορώντας γάντια και μάσκα τοποθέτησε την αμπούλα στο κέντρο της βαλίτσας και την έκλεισε προσεχτικά. Κανένας πούστης δεν με εκβιάζει, συμπλήρωσε ο επιστήμονας.

 

Η βαλίτσα ήταν ειδικό μοντέλο, αεροστεγώς κλεισμένη για μεγαλύτερη σιγουριά, αν και με βάσει τα πειραματικά δεδομένα αυτό ήταν μια περιττή προφύλαξη. Το βακτήριο είχε χρόνο ζωής το πολύ έξι ώρες και δεν μπορούσε να επιβιώσει για περισσότερο από μισό λεπτό στον καθαρό αέρα, παρά μόνο μέσα στο υγρό που υπήρχε στην αμπούλα (που λογικά θα είχε ήδη ανοίξει, ποτίζοντας τα χαρτονομίσματα με το θανατηφόρο περιεχόμενό της) ενώ η μετάδοσή του γινόταν μόνο με άμεση επαφή του δέρματος με περιοχές που είχαν ψεκαστεί με την καλλιέργεια. Με ένα φιλάρεσκο λοιπόν χαμόγελο ο επιστήμονας πήρε τη βαλίτσα και ξεκίνησε για τον τόπο συνάντησης. Σήμερα θα δοκίμαζε για πρώτη φορά το αντικείμενο της πολύτιμης μελέτης του σε πραγματικές συνθήκες.

 

 

 

 

12:30

 

Ο Γιώργος τράβηξε την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο του και πέταξε τη γόπα στο πεζοδρόμιο, σβήνοντας την με το τακούνι του. Ελπίζω ο βρωμόγερος να έρθει στην ώρα του, σκέφτηκε, ενώ το βλέμμα του χτένιζε νευρικά το δρόμο για τον καθηγητή Αναγνώστου. Ο επιστήμονας θα άφηνε τη βαλίτσα με τα χρήματα δίπλα σε έναν σκουπιδοτενεκέ και ο Γιώργος θα την έπαιρνε και όλα θα ήταν εντάξει. Για μια στιγμή αφέθηκε να φαντάζεται το τι θα έκανε με όλα αυτά τα λεφτά που θα έπαιρνε σήμερα, την άνετη ζωή του και τις απολαύσεις που θα του πρόσφεραν.

 

Το θέαμα όμως του ηλικιωμένου επιστήμονα που άραξε το αυτοκίνητό του και βγήκε από μέσα με μια μαύρη δερμάτινη βαλίτσα τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Ο Αναγνώστου, με χαλαρό βηματισμό, πλησίασε στον σκουπιδοτενεκέ και άφησε δίπλα του τη βαλίτσα που κρατούσε και έπειτα, τρίζοντας τα γαντοφορεμένα χέρια του, επέστρεψε στο αμάξι του.

 

Τώρα ήταν η σειρά του Γιώργου. Με όση περισσότερη ψυχραιμία μπορούσε να επιδείξει, κατευθύνθηκε προς το σκουπιδοτενεκέ, πήρε στα χέρια του τη βαλίτσα, την άνοιξε διακριτικά και αντίκρισε τις δεσμίδες με τα χαρτονομίσματα: είκοσι δεσμίδες των εκατό. Σα μαγεμένος πήρε στο χέρι του μια από αυτές και την έλεγξε. Ήταν εντάξει, διαπίστωσε, και ένευσε προς τον καθηγητή που έβαλε εμπρός το αυτοκίνητό του. Στη συνέχεια ο Γιώργος έκλεισε προσεκτικά τη βαλίτσα και κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητό του. Ούτε που υποψιαζόταν ότι θανατηφόρα βακτήρια διαπερνούσαν το δέρμα της παλάμης του και περνούσαν στην φάση της επώασης μέσα στο αίμα του.

 

 

 

 

12:55

 

Ο Αλέκος παραμόνευε στη γωνία του. Το θύμα του θα ερχόταν σύντομα. Τον είχε παρατηρήσει εδώ και καιρό τον Λιναρά, μεγάλο λαμόγιο και μπλεγμένο σε μια υπόθεση που θα του έφερνε πολύ χρήμα. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Ο Αλέκος θυμόταν ακόμα την απάτη που είχαν στήσει μαζί και το πως ο Γιώργος τον κρέμασε. Είχε φροντίσει να τον παρακολουθήσει και να μάθει το σχέδιό του μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Και τώρα, καβάλα στη μηχανή του, με το κράνος του ανά χείρας, περίμενε το μικρό φιατάκι του Λιναρά να σταθμεύσει κάπου γύρω από το διαμέρισμά του.

 

Οι προσδοκίες του δεν διαψεύστηκαν. Το μικρό λαχανί αυτοκίνητο στάθμευσε στην ελεύθερη θέση που ο Αλέκος είχε προσέξει εδώ και αρκετή ώρα. Η πόρτα άνοιξε και ο Λιναράς, πιο παχύς και καλοζωισμένος από όσο ο Αλέκος τον θυμόταν, βγήκε από το αυτοκίνητο, κρατώντας μια βαλίτσα στο χέρι.

 

Ο Αλέκος φόρεσε βιαστικά το κράνος του και έβαλε εμπρός τη μηχανή του.

 

Ο Γιώργος διέσχιζε το δρόμο με αργά βήματα. Φαινόταν σαν να παραπατούσε. Τόσο το καλύτερο, σκέφτηκε ο Αλέκος, τον έχει ζαλίσει ο πλούτος. Ίσως δεν καταλάβει ότι έκανε φτερά. Και με ένα ειρωνικό χαμόγελο πάτησε τέρμα το γκάζι και ξεχύθηκε προς το μέρος του.

 

Ο άνδρας ούτε που κατάλαβε τι έγινε. Τη μια στιγμή κρατούσε το χαρτοφύλακά με τα λεφτά, την επόμενη μια μηχανή σφύριξε περνώντας δίπλα του και ο χαρτοφύλακας ήταν άφαντος.

 

“Κλέφτης!” φώναξε, χωρίς καν να σκεφτεί, και άρχισε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε πίσω από τη μηχανή που απομακρυνόταν με μεγάλη ταχύτητα. Η μηχανή είχε στρίψει δύο τετράγωνα πιο κάτω και ο Γιώργος, λαχανιασμένος από το τρέξιμο άρχισε να βήχει, ενώ στηριζόταν σε ένα αυτοκίνητο. Ένιωθε τα πνευμόνια του να καίνε, το κεφάλι του να γυρίζει, ενώ το αίμα έτρεχε ποτάμι από τη μύτη του.

 

 

 

 

13:15

 

Ο Αλέκος γύρισε το κλειδί του διαμερίσματός του, μια μικρή τρύπα που μοιραζόταν με την Άννα. Σύντομα αυτό θα άλλαζε. Της το είχε πει πριν φύγει ότι απόψε θα έκανε την καλή, για αυτό και μπήκε φουριόζος στο σπίτι, ανυπομονώντας να τη δει. Η Άννα τον περίμενε ξαπλωμένη στο κρεβάτι, φορώντας μόνο τα εσώρουχά της, με τα μακριά καστανά μαλλιά της λυτά και τα μάτια της να λάμπουν από πόθο.

 

Ο Αλέκος αρκέστηκε σε ένα πλατύ χαμόγελο κοιτάζοντάς την, ενώ ακούμπησε τη βαλίτσα στο πάτωμα και κατευθύνθηκε προς το κρεβάτι.

 

“Πώς πήγε;” τον ρώτησε εκείνη, με τα καστανά μάτια της να τον ζυγίζουν.

 

“Του τα πήρα του πούστη! Ένα μύριο!” είπε θριαμβευτικά ο Αλέκος, “είναι στη βαλίτσα.”

 

“Σε ακολούθησε;” τον ρώτησε εκείνη ανήσυχη

 

“Ούτε που κατάλαβε τι τον βρηκ-” ξεκίνησε να λέει ο Αλέκος, αλλά ένας υπόκωφος ήχος τον διέκοψε, καθώς μια σφαίρα έσκιζε το μαξιλάρι που κάλυπτε την κάννη ενός όπλου και καρφώθηκε βαθιά στο κρανίο του.

 

“Ούτε κι εσύ,” του απάντησε ο Τάκης, ενώ η Άννα έμεινε να κοιτάζει το πτώμα του άντρα της να λερώνει με αίμα το χαλί της.

 

“Πήγαινέ τον στο μπάνιο, αγάπη μου,” είπε η Άννα στον εραστή της, ενώ η ίδια σηκωνόταν από το κρεβάτι. Όσο ο Τάκης κουβαλούσε το πτώμα του Αλέκου προς το μπάνιο, η ίδια εξέταζε με προσήλωση τη βαλίτσα.

 

Ο Τάκης αποφάσισε ότι θα ήταν καλή ιδέα να αφήσει το πτώμα του Αλέκου στη μπανιέρα. Η αλήθεια ήταν ότι ήταν χρόνια φίλοι και δεν ήθελε να τον καθαρίσει. Αλλά ήταν η μόνη λύση. Πήδαγε τη γυναίκα του δύο χρόνια τώρα και αν του την έπαιρνε ο Αλέκος θα γινόταν ενόχληση. Αν όμως του βούταγε και τα λεφτά μαζί, τότε ο Αλέκος θα τον έβρισκε όπου κι αν ήταν και θα του φύτευε σίγουρα μια σφαίρα στο κεφάλι. Καλύτερα να το έκανε εκείνος πρώτα, για να έχει το κεφάλι του σίγουρο. Κοίταξε λοιπόν μια τελευταία φορά το νεκρό φίλο του και επέστρεψε στην κρεβατοκάμαρα.

 

Το θέαμα που τον περίμενε εκεί ήταν εντυπωσιακό. Μια ανοιχτή βαλίτσα γεμάτη χαρτονομίσματα και μια Άννα ολόγυμνη πάνω στο κρεβάτι, καλυμμένη με χαρτονομίσματα. Κυλιόταν πάνω τους και τον καλούσε να σκαρφαλώσει κι αυτός μαζί της στο κρεβάτι.

 

“Καιρός να νιώσεις πλούσιος, αγορίνα μου,” του είπε και τον τράβηξε από το πουκάμισο. Ο Τάκης άλλο που δεν ήθελε. Πέταξε γρήγορα τα ρούχα του και πήδηξε στο κρεβάτι, ενώ ονειρευόταν άπειρες τέτοιες στιγμές πάθους και χλιδής.

 

 

 

 

17:03

 

“Ο Χριστός και η Παναγία!” αναφώνησε ο Πέτρος Μανιατάκος, αστυνόμος του τμήματος ανθρωποκτονιών, αντικρίζοντας το φρικιαστικό θέαμα. Πέντε χρόνια στο ανθρωποκτονιών είχε δει πολλά, ποτέ όμως κάτι τέτοιο: δύο πτώματα φριχτά παραμορφωμένα, με σχεδόν λιωμένες σάρκες, να βρίσκονται αγκαλιασμένα πάνω σε ένα κρεβάτι καλυμμένο με πεντακοσάευρα, στο πάτωμα μια βαλίτσα γεμάτη με δεσμίδες χαρτονομισμάτων και στο μπάνιο ένα αρτιμελές πτώμα με μια σφαίρα καρφωμένη στον εγκέφαλο. Όλοι οι αστυνομικοί στο δωμάτιο φορούσαν μάσκες και γάντια, ενώ περίμεναν το υγειονομικό να έρθει από στιγμή σε στιγμή.

 

“Πάω για ένα τσιγάρο,” είπε ο Πέτρος και βγήκε από το διαμέρισμα-τάφο. Κοίταξε καχύποπτα αριστερά και δεξιά και με προσοχή έβγαλε από την τσέπη του σακακιού του μια δεσμίδα χαρτονομίσματα και τα έχωσε λίγα λίγα μέσα στο εσώρουχό του, πιάνοντας τα γύρω γύρω με το λαστιχάκι του σλιπ του. Ήξερε ότι κανείς δε θα τον έψαχνε εκεί για χαμένα χρήματα.

 

Ένιωθε τα χαρτονομίσματα, που πρέπει να ήταν τουλάχιστον τριάντα χιλιάδες ευρώ, μπορεί και πενήντα, να γαργαλάνε το δέρμα του, ενώ αυτός κάπνιζε ανέμελος το τσιγάρο του.

 

Καθόλου κακή φάση, είπε στον εαυτό του, θα ησυχάσω και από το δάνειο.

[iliosporos]

Πολύ καλή και δυνατή ιστορία.

Σε κρατάει αγκιστρωμένο απο την πλοκή της και περιμένεις να δεις πως θα εξελιχθεί.

 

Προσωπικά θα ήθελα 1-2 λεπτομέρεις για την ασθένεια παραπάνω (τι ακριβώς προκαλεί, καμιά σπλατεριά, κάτι τέτοιο) αλλά και έτσι όπως είναι δοσμένη, χωρίς περιττά αίματα είναι μια χαρά.

 

Είναι βασισμένη στην γρήγορη αφήγηση, τις ανατροπές, την απληστία και την τιμωρία.

 

Μια χαρά...!!

 

[Nihilio]

Οι λεπτομέρειες δυστυχώς θα έσπαγαν τον ρυθμό. Θα ήθελα πχ να έβαζα λεπτομέρειες αλλά δεν μου κολούσαν ενώ έγραφα.

Αυτό που φαντάζομαι ότι κάνουν τα βακτήρια είναι ότι διαχέονται στο αίμα και αναπαράγονται υγροποιόντας τη μυική μάζα σε αναζήτηση τροφής. Μετά το πέρασμα κάποιων ωρών η τροφή καταναλώνεται και τα βακτήρια πεθαίνουν, μέχρι τότε όμως ότι επιφάνεια δέρματος έρθει σε επαφή με τον υγροποιημένο μυ προσβάλλεται. Τα χρήματα έχουν ψεκαστεί με ειδικό χημικό που εξομοιώνει τη νεκρή αυτή μάζα και μάλιστα σε υψηλή συγκέντρωση ώστε τα βακτήρια να επιζούν αρκετά για να προσβάλουν το στόχο. Σκοπός τους είναι η χρήση τους σε δολοφονίες: κάποιο αντικείμενο ψεκάζεται και φροντίζουμε τα θύματα να έρχονται σε επαφή μαζί του εγκαίρως, πετυχαίνοντας έτσι τόσο την αποτελεσματική εξόντωση του στόχου όσο και την ελαχιστοποίηση των πιθανοτήτων για πανδημία.

Τουλάχιστον κάτι τέτοιο είχα στο μυαλό μου.

[DinoHajiyorgi]

Τελικά είναι το βακτήριο που κάνει το διήγημα «τρόμου» ή τα κίνητρα στα μυαλά αυτά των χαρακτήρων; Μου θύμισε τον Ρώσο πρώην πράκτορα που απόλαυσε ένα φλιτζάνι τσάι με πλουτώνιο.

 

Καλό διήγημα, πολύ κοντά στην πραγματικότητα.

[Nihilio]

Και τα δύο το κάνουν ιστορία τρόμου. Και τα βακτήρια αλλά και η νοοτροπία των χαρακτήρων.

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

[Στηβεν]

Μου αρέσει.

[Nienor]

Εγώ πάλι βρίσκω πως το μυαλό τους είναι αυτό που την κάνει ιστορία τρόμου και χαίρομαι πολύ που δεν έβαλες μέσα τη δουλειά που κάνουν ακριβώς τα βακτήρια στο οργανισμό. Ούτε την παραγραφούλα που έχεις γράψει μετά δε διάβασα καλά καλά ολόκληρη, σκέψου να το είχες βάλει και στο κείμενο

 

Δεν είναι ό,τι καλύτερο δικό σου έχω διαβάσει, όμως είναι γραμμένο με τη χαρακτηριστική σου άνεση πλοκής και φράσεων. Ίσως σε κάποια σημεία να μπορούσες να το έχεις προσέξει λίγο περισσότερο, πχ

 

"...ενώ η μετάδοσή του γινόταν μόνο με άμεση επαφή του δέρματος με περιοχές που είχαν ψεκαστεί με την καλλιέργεια. Με ένα φιλάρεσκο λοιπόν χαμόγελο ο επιστήμονας πήρε τη βαλίτσα και ξεκίνησε για τον τόπο συνάντησης. Σήμερα θα δοκίμαζε για πρώτη φορά το αντικείμενο της πολύτιμης μελέτης του σε πραγματικές συνθήκες."

 

Τρεις γραμμές υπόθεση, τίγκα στην πληροφορία. Αυτό είναι το καλό. Την πρώτη φρασούλα θα μπορούσες "ενώ η μετάδοσή του γινόταν όταν το δέρμα ακουμπούσε περιοχές ψεκασμένες με την καλλιέργεια" ή κάτι παρόμοιο για να αποφύγεις τα συνεχόμενα "με". Ο φιλάρεσκος (παρόλο που κι εμένα μου αρέσει καλύτερα σα λέξη από τον αυτάρεσκο) είναι μωρέ εκείνος που θέλει να αρέσει, που του αρέσει να αρέσει αν θες και χωρίς δεύτερο υποκείμενο στο χώρο δεν έχει και πολύ νόημα. Την ώρα εκείνη ουσιαστικά του αρέσει ο εαυτός του, είναι περήφανος με τον εαυτό του και το χαμόγελο συνεπώς είναι αυτάρεσκο. Ακόμη οι "πραγματικές συνθήκες" οκ, δεν είναι κι άσχημο, μπορείς να βρεις κάτι καλύτερο όμως.

 

Μιλάμε βέβαια για πολύ ψείρισμα, δε σκοπεύω να συνεχίσω, απλά ξέρω καλά τι μπορείς να κάνεις με τις λέξεις, διαφορετικά δε θα σου έδινα ούτε παράδειγμα γιατί το κείμενο είναι άρτιο από κάθε άποψη. Δεν είναι ακριβώς "τρόμου" είναι μάλλον αρκετά "Αστυνομικό, λίγο επιστημονικής φαντασίας και τρόμου" (ουάου ) και παρόλο που μπλέκεις τόσα πρόσωπα σε έκταση που κανονικά δεν τα χωράει, υποστηρίζεις τον καθένα ξεχωριστά πολύ καλά και με πείθεις. Μπορεί να είναι τύποι περισσότερο, δε σε χωρούσε άτι άλλο και δεν έχει και σημασία στην προκειμένη, αλλά είναι ένα δείγμα υπόκοσμου αρκετά πλήρες.

 

Μίστερ, δεν είσαι πολύ ενεργός τελευταία μου φαίνεται, ένα κειμενάκι μετά από ... πόσος καιρός είναι? για να δουλέυουμε!

 

 

 

 

 

Υ.Γ. Η κριτική αυτή προέρχεται από μέλος του Nihilio fan club (για να μην ξεχνιόμαστε )

[Nihilio]

To φιλάρεσκος πράγματι πρέπει να διορθωθεί, ενώ η άμεση επαφή και οι κανονικές συνθήκες μπαίνουν ως επιστημονική φρασεολογία. Όσο για όλα τα υπόλοιπα που μου λες Κιάρα ήταν αρκετά χρήσιμες παρατηρήσεις.

 

ΥΓ: Έκανα ένα μακρύ διάλειμα για να ξαναγεμίσω μπαταριές και σύντομα θα επιστρέψω στην ενεργό δράση.

[heiron]

Απολαυστικο κειμενακι near future technothriller.Βεβαια ειναι σε μεγαλο βαθμο κλισεδιαρικο με την εννοια οτι θυμιζει τυπους και καταστασεις απο σχετικες ταινιες του Χολλυγουντ.Βεβαια ειναι καλα δοσμενο για τοσο μικρη ιστορια.

 

Ενα λαθακι ειναι η φραση "αν του την έπαιρνε ο Αλέκος θα γινόταν ενόχληση".Θα γινοταν ενοχληση???Εισαι σιγουρος οτι αυτο ηταν οτι καλυτερο μπορουσες να γραψεις εκει???Ελα τωρα...

 

Επισης

"καθώς μια σφαίρα έσκιζε το μαξιλάρι"-Καλυτερα "εσχισε",αοριστος χρονος.Η σφαιρα το κανει στη στιγμη και εξαλλου ο θορυβος δεν προερχεται απο τη διεργασια στη διαδρομη μεσα στο αντικειμενο αλλα στη "εκρηξη" που συμβαινει μολις εξελθει με ταχυτητα η σφαιρα.

 

Α,κι ο διαχωρισμος με το ρολοι (των σκηνων) αν και εξαιρετικα χρησιμος στον τροπο αφηγησης σου δεν πιστευω οτι ειναι ο προτιμοτερος στη λογοτεχνια.

[month]

Γκαχ! Ελπίζω να είχε ψωφίσει το βακτήριο όταν τα πείρε ο μπάτσος... Αν και εκεί πρέπει να είναι ο τρόμος της υπόθεσης... Λες να έχουμε πανδημία;

[darky]

ωραία ιστορία. μπερδεγουέη ο μπάτσος τον μπούλο. αν κοιτάξει κανείς την ώρα θα καταλάβει.