ο θεός στη jornada del muerto

[araquel]

Όνομα Συγγραφέα: στέλιος (araquel)

Είδος: δεν έχω ιδέα, ένα φλασάκι είναι

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 305

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: 3 μέρες αφού σχολίασα στην trillian ότι δεν νομίζω να καταφέρω flash fiction, μου βγήκε μια. ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. (δεν είναι η ιστορία που προόριζα για το 1ο διαγωνισμό flash fiction, εκείνη καταχωρύθηκε στα αζήτητα...:Ρ) υπόλοιπα σχόλια δικά σας.

 

Ο Θεός στη Jornada del Muerto

 

Ένιωθε το φως που είχε απλωθεί, το έβλεπε σχεδόν. Κόκκινα στίγματα και μικρές κίτρινες λάμψεις. Ακολούθησε το χορό τους μέσα από κλειστά βλέφαρα.

 

Τα χείλη του μισάνοιξαν και η ανάσα σταμάτησε πριν ολοκληρωθεί.

 

Είχε ανοίξει ελαφρώς τα χέρια του, απλώνοντας τα σαν να ήθελε να αγκαλιάσει κάποιον. Ένιωσε ένα μυρμήγκιασμα στα ακροδάχτυλά του, και ανατρίχιασε. Το σώμα του συσπάστηκε ελαφρά καθώς ένα νέο μυρμήγκιασμα, πολύ πιο έντονο (αργότερα θα το περιέγραφε ως μικρό κύμα ηλεκτρισμού στη σύζυγό του) κατέβηκε τη σπονδυλική του στήλη και φτάνοντας στη βάση της απλώθηκε αποδυναμωμένο και χάθηκε σε όλο του σώμα.

 

Τα γόνατα του σχεδόν λύγισαν. Είχε σπάσει το δεξί του πόδι, πάνω ακριβώς από το γόνατο, πριν τρία χρόνια. Από το σημείο αυτό πετάχτηκε μια σουβλιά πόνου, που παρόλα αυτά δεν την ένιωσε.

 

Τα αυτιά του γέμισαν με έναν βόμβο που κάλυψαν τον ήχο της ανάσας του, που τώρα ήταν πιο κοφτή. Μέσα στον στρόγγυλο παλλόμενο βόμβο άκουσε μικρές φωνές αδιόρατα να του γαργαλούν τα αυτιά.

 

Έπλεξε τα δάχτυλα του ασυναίσθητα, όπως όταν πήγαινε με τη σύζυγό του στην εκκλησία κάθε Κυριακή πρωί. Το κεφάλι του είχε στραφεί ελαφρώς προς τα πάνω.

 

Δεν υπήρχαν λέξεις για να περιγράψει αυτό που αισθανόταν. Είχε μπροστά του την απολυτ– ποιο είναι το ουσιαστικό για το απόλυτος; Δεν ήταν απλώς δύναμη, ήταν η απόλυτη δύναμη. Απόλυτη ενέργεια, άπειρες δυνατότητες.

 

Όλα θα διορθώνονταν. Όλα θα πήγαιναν καλά από δω και πέρα. Όλα θα γιατρεύονταν.

 

Τα βλέφαρά τρεμόπαιξαν για μια στιγμή και ύστερα, υγρά από δάκρυα, άνοιξαν.

 

Όταν έπειτα από λίγο διέκρινε το σχήμα μπροστά του, να αυτοτροφοδοτείται και να μεγαλώνει, η έκφραση πνοή Θεού του ήρθε αυτόματα στο νου.

 

 

Πνοή Θεού.

 

Όλα θα πήγαιναν καλά από εδώ και πέρα.

 

 

 

 

(Στις 16 Ιουλίου 1945, στην τοποθεσία Jornada del Muerto στο Νέο Μεξικό, έγινε η πρώτη δοκιμή ατομικής βόμβας.)

Edited February 17, 2007 by araquel

[Naroualis]

Δυνατό θέμα. Πολύ δυνατό. Κι εντυπωσιακό. Κι όμως κάπου με αφήνει ανικανοποίητη.

 

Παρατήρηση πρώτη: δεν υπάρχει setup. Εντάξει, για φλασάκι που είναι, το setup δεν είναι απολύτως απαραίτητο. Όμως μένω με την απορία πού διαδραματίζεται, ποιο είναι το σκηνικό γύρω. Δεν ξέρω πώς θα γίνει αν δωθεί το background, αλλά μου λείπει.

 

Παρατήρηση δεύτερη: Ενώ το μεγαλύτερο μέρος περιγράφει τον ήρωά σου εσωτερικά, τις αισθήσεις του όχι σύμφωνα με ερεθίσματα από τον έξω κόσμο αλλά σύμφωνα με ερεθίσματα από τον εαυτό του και μόνο, στις τελευταίες φράσεις εμφανίζεται και το εξωτερικό ερέθισμα, το σχήμα της πνοής του Θεού. Ξενίζει κάπως, τουλάχιστον εμένα.

 

Παρατήρηση τρίτη: τέλεια η περιγραφή του μυρμυγκιάσματος. Απλά τέλεια. Είναι εντυπωσιακό πώς μπορεί κάποιος να γράψει ακριβώς αυτό που έχεις νιώσει τόσες φορές κι όμως ποτέ δε σου πέρασε από το μυαλό να το γράψεις ο ίδιος.

[araquel]

το σετάκι, το περιβάλλον στο οποίο εντάσσεται το γεγονός όντως λείπει, αλλά τουλάχιστον λείπει επίτηδες. αρχικά δεν σκόπευα να βάλω ούτε την υποσημείωση που έχω βάλει με μικρά γράμματα κάτω από την ιστορία. το σκεπτικό ήταν να περιγράψω πως αισθάνθηκε κάποιος που ήταν παρών στη δοκιμή της πρώτης ατομικής βόμβας το 1945. η δοκιμή είχε γίνει στη jornada del muerto.

παράλληλα, ήθελα να κάνω μια σύνδεση της επιστήμης και της θρησκείας. έχουμε τη δοκιμή, που είναι καθαρά επιστημονικό, και ήθελα η συναισθηματική αντίδραση του παρατηρητή μου να έχει σχεδόν θρησκευτική φύση. εξ'ου και ο τίτλος της ιστορίας, και κάποιες έμμεσες αναφορές σε θρησκευτικές στάσεις και εικόνες.

αναφορικά με την πνοή θεού, ήταν πολύ δύσκολο να αντισταθώ στον πειρασμό να βάλω και μια αντίδραση στην θέαση της μορφής της έκρηξης. και αν και το ξεφτιλίζω τώρα, :Ρ, με το να δει το σχήμα μπροστά του, ενισχύεται το πιστεύω του ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν. (τον πρώτο καιρό μετά την έναρξη της ατομικής εποχής, προωθούνταν η άποψη ότι η ατομική ενέργεια είναι καλή και ότι έχει ευεργετικές ιδιότητες για τον κόσμο, αυτό προφανώς προτού αρχίσει να γίνεται ευρέως γνωστό το σύνολο των αρνητικών επιπτώσεων.) για να ταιριάξει κάπως, το ξεκίνησα από τη στιγμή της έκρηξης, που λόγω της λάμψης/εκλυόμενης ενέργειας έχει κλειστά τα μάτια του, μέχρι μερικά δευτερόλεπτα αργότερα τα ανοίγει.

τέλος πάντων κάτι τέτοιο. πριν το ανεβάσω το τροποποίησα το τέλος, ακριβώς για να μην περιγράφεται ακριβώς το σχήμα. έτσι, η λέξη μανιτάρι προφανώς και δεν θα κολλούσε.

το να μπορώ να το διαβάσω είτε ως περιγραφή της συγκίνησης ενός επιστήμονα στη δοκιμή της πρώτης ατομικής βόμβας, είτε ως περιγραφή της θρησκευτικής εμπειρίας ενός ατόμου ήταν ο κύριος σκοπός.

και η σημείωση στο τέλος (με τα μικρά γράμματα ντε!) δεν είναι κάποιο twist, δεν θέλω να έχει κάποιο twist η ιστορία μου αυτή. τη διττότητα (?υπάρχει αυτή η λέξη?) στοχεύω να έχει. τώρα άμα το πέτυχα συζητήσιμο...

(πάντως, έστω και άμα έχω γράψει πολύ λίγες ιστορίες - στα δάχτυλα του ενός χεριού -, αυτή είναι η αγαπημένη μου. είμαι ψωνάρα? :Ρ)

[DinoHajiyorgi]

Φίλε araquel, στην πρώτη ανάγνωση δεν κατάλαβα πολλά, η γραφή ήταν τέλεια αλλά με είχε αφήσει επίσης ανικανοποίητο. Δεν είχα ιδέα τι ήταν το jornada de muerto και έφυγα μάλλον εκνευρισμένος χωρίς διάθεση να το ψάξω. («Εκνευρισμένος» γιατί είχα διαβάσει κάτι καλό που δεν μου χάριζε τίποτα άλλο, η γραφή για την γραφή ένα πράγμα, με το οποίο έχω πρόβλημα.)

 

Διαβάζοντας την εξήγηση σου ντράπηκα, γιατί θα μπορούσα να το ψάξω στο ίντερνετ και να το μάθω νωρίτερα. Το κλου λοιπόν είναι στον τίτλο, και με την νέα γνώση διαβάζεται αλλιώς.

 

Είναι τέλειο. Μου αρέσει πολύ και πως το κλείνεις, δεν χρειάζεται να έχεις δεύτερες σκέψεις. Excellent!

[Naroualis]

Όχι, η υποσημείωση ήταν απολύτως απαραίτητη. Σου βραχυκυκλώνει όλη την εικόνα που έχεις σχηματίσει με το μυαλό σου και σε προσγειώνει απότομα στην ραδιενεργή πραγματικότητα. Εκεί μπόρεσα να δω τη διττότητα που λες.

 

Ναι, σε μένα τουλάχιστον η ματαιότητα του όλα θα πάνε καλά ήταν κατανοητή εξ αρχής. Λίγες ήταν οι διαφημίσεις της εποχής που πουλούσαν ραδιενεργά υλικά σε πόσιμη μορφή, "γιατί κάνει καλό στον οργανισμό";

 

(Κι όσο για το ψώνιο, ε, φίλε μου, αν δεν την ψωνίσεις με δικιά σου ιστορία, με τι θα την ψωνίσεις; Με την ιστορία κανενός άλλου; άσε, γιατί αν δεις με ποια ιστορία μου την έχω ψωνίσει εγώ, θα τραβάς τα μαλλιά σου...)

Edited February 20, 2007 by naroualis

[tetartos]

Δεν ήξερα την ιστορία της Jornada del Muerto! (ήξερα το Los Alamos) Εντυπωσιακό όνομα, που κάνει εντυπωσιακό και τον τίτλο σου!

Δυστυχώς, χωρίς αυτήν την πληροφορία δεν κατάλαβα το νόημα της ιστορίας... Σε δεύτερη ανάγνωση όμως, μου έκανε αίσθηση.

Μου άρεσε που ανάμιξες μικρές προσωπικές του λεπτομέρειες στην περιγραφή - έτσι δεν σκεφτόμαστε άραγε όλοι;

Δεν πρόλαβα όμως να μπω στο μυαλό του. Φαντάζομαι ήταν τρομοκρατημένος από τον πόλεμο και η βόμβα του φαινόταν σαν μια λύση, θεόπνευστη, στο πρόβλημα - αλλά δεν το ένιωσα αυτό.

Και, καταλήγοντας, γαμάτη η ειρωνία...