DinoHajiyorgi Posted February 18, 2007 Share Posted February 18, 2007 Ήταν σίγουρος πως του απέμεναν μόνο λίγες στιγμές ζωής ακόμα. Ήταν πλέον στα όρια του. Περιπλανιόταν στην καυτή έρημο τρία μερόνυχτα, χωρίς προμήθειες, τελείως εκτεθειμένος στα στοιχεία. Πριν λίγες ώρες είχε πάψει πλέον να υποφέρει από την δίψα. Αυτό το θαύμα μάλλον οφειλόταν στο γεγονός πως ο οργανισμός του άρχισε να κλείνει, να βγάζει από την πρίζα ένα-ένα τα διάφορα ζωογόνα του όργανα. Έπαψε να νιώθει το βάρος του, τον κόπο στις κλειδώσεις του, την αναθεματισμένη άμμο στα χείλη του. Ένιωθε να αιωρείται, σαν να τον κουβαλούσαν οι θεοί προς τον επόμενο αμμόλοφο. Είχε διαβάσει γι αυτό, για την διαδικασία που ακολουθεί η βιολογία στον συγκεκριμένο θάνατο από μακροχρόνια έκθεση στα στοιχεία της ερήμου. Όπου να’ναι τώρα θα διπλωνόταν στα δύο, πάνω στην μαλακιά άμμο, και θα έμενε εκεί, τα μυαλά του να βράζουν αργά κάτω από τον ραδιενεργό ήλιο. Πότε θα τον έβρισκαν άραγε; Πότε θα ανακάλυπταν το σκάφος του, ή ότι απέμεινε από αυτό στον τόπο συντριβής του, χιλιόμετρα πίσω στο κέντρο του κόκκινου πουθενά; Θα ήταν περίπολος διάσωσης ή κάποιοι αρχαιολόγοι, χιλιάδες χρόνια από τώρα; Πόνεσαν τα σκασμένα του χείλη καθώς χαμογέλασε, στην προοπτική να καταλήξει σε κάποιο μουσείο μια μέρα, τα κόκαλα του κλεισμένα σε γυάλινη βιτρίνα, με διάφορους επισκέπτες στη σειρά να περιεργάζονται, εκείνον, έναν απλό μηχανικό εξατμίσεων με τον χαμηλότερο μισθό στον πλανήτη. «Έναν ηλίθιο» σκέφτηκε και έβρισε ξανά τον εαυτό του. Που προσφέρθηκε εθελοντικά σε κλήση βλάβης σε ώρα που είχε ρεπό. Που από όλα τα σκάφη που διέθετε η εταιρεία Μηχανικής Υποστήριξης διάλεξε το μόνο ελαττωματικό. Που πήγε να κόψει δρόμο πάνω από την Έρημο της Λήθης. Ξαφνικά νόμισε πως άκουσε ένα τιτίβισμα. Μετά νόμισε πως είδε ένα παράξενο μεταλλικό θραύσμα στην μέση του βραχώδους πλατώματος που απλωνόταν μπροστά του. Σκουντούφλισε προς τα εκεί για να σιγουρευτεί πως δεν τον απατούσε το μάτι του. Κι όμως, πάνω στη πέτρα που έψηνε ο ήλιος υπήρχε μια μηχανή, στην όψη παρόμοια με υπερμέγεθες παιδικό παιχνίδι. Μια προβοσκίδα με έναν φακό στο τέρμα προεξείχε από την κορυφή του και ατένιζε γύρω-γύρω τον ορίζοντα. Αυτή την στιγμή κοίταζε στην αντίθετη κατεύθυνση, δεν τον είχε «δει» ακόμα. «Τι γυρεύει αυτό εδώ;» αναρωτήθηκε όπως στάθηκε από πάνω του. Δεν αναγνώριζε αυτή την τεχνολογία. Υπήρχαν σύμβολα πάνω του, μια γραφή που δεν είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή του. OBSERVER B5 – NASA σχημάτιζαν. Πρόσεξε τα αλεξίπτωτα να χορεύουν στον ζεστό αέρα στο βάθος. «Δεν είναι από δω αυτό» σκέφτηκε, «Ήρθε από αλλού…» Η λογική του άρχισε να βράζει. Πρέπει να είχε παραισθήσεις. «Δεν είναι δυνατόν. Αν είναι διαδικασία πρώτης επαφής γιατί να προσγειωθούν εδώ; Υπάρχουν οχτώ κατοικημένες περιοχές στα όρια της ερήμου…» Δεν τέλειωσε τον συλλογισμό του. Καθώς ο φακός της ακάτου άρχισε να γυρίζει προς το μέρος του, τα τέσσερα του πόδια δεν άντεξαν άλλο, το πράσινο του καύκαλο κατέρρευσε φαρδύ-πλατύ πάνω στο ξενόφερτο μαραφέτι συνθλίβοντας το με την μάζα του. Το αριστερό του πλοκάμι σπαρτάρισε στην κόκκινη άμμο για λίγο και μετά έμεινε ακίνητο. Έμεινε εκεί να ψήνεται κάτω από τον ήλιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 18, 2007 Author Share Posted February 18, 2007 Συγχωρέστε με αν μου ξέφυγε κανένα ορθογραφικό στο "διορθωμένο". Τόσο μπορώ ο αλλήθωρος. Και το βιαστικό original: Ήταν σίγουρος πως του απέμεναν μόνο λίγες στιγμές ζωής ακόμα. Ήταν πλέον στα όρια του. Περιπλανιόταν στην καυτή έρημο τρία μερόνυχτα, χωρίς προμήθειες, τελείως εκτεθειμένος στα στοιχεία. Πριν λίγες ώρες είχε πάψει πλέον να υποφέρει από την δίψα. Αυτό το θαύμα μάλλον οφειλόταν στο γεγονός πως ο οργανισμός του άρχισε να κλείνει, να βγάζει από την πρίζα ένα-ένα τα διάφορα ζωογόνα του όργανα. Έπαψε να νιώθει το βάρος του, τον κόπο στις κλειδώσεις του, την αναθεματισμένη άμμο στα χείλη του. Ένιωθε να αιωρείται, σαν να τον κουβαλούσα οι θεοί προς τον επόμενο αμμόλοφο. Είχε διαβάσει γι αυτό, για την διαδικασία που ακολουθεί η βιολογία στον συγκεκριμένο θάνατο από μακροχρόνια έκθεση στα στοιχεία της ερήμου. Όπου να’ναι τώρα θα διπλωνόταν στα δύο, πάνω στην μαλακιά άμμο, και θα έμενε εκεί, τα μυαλά του να βράζουν αργά κάτω από τον ραδιενεργό ήλιο. Πότε θα τον έβρισκαν άραγε; Πότε θα ανακάλυπταν το σκάφος του, ή ότι έμεινε από τα συντρίμμια του, χιλιόμετρα πίσω του; Θα ήταν περίπολος διάσωσης ή κάποιοι αρχαιολόγοι, χιλιάδες χρόνια από τώρα; Πόνεσαν τα σκασμένα του χείλη καθώς χαμογέλασε, στην προοπτική να καταλήξει σε κάποιο μουσείο μια μέρα, τα κόκαλα του κλεισμένα σε γυάλινη βιτρίνα, με διάφορους επισκέπτες στη σειρά να τον περιεργάζονται, εκείνον, έναν απλό μηχανικό εξατμίσεων με τον χαμηλότερο μισθό στον πλανήτη. Ξαφνικά νόμισε πως άκουσε ένα τιτίβισμα. Μετά νόμισε πως είδε ένα παράξενο μεταλλικό θραύσμα στην μέση του βραχώδη πλατώματος που απλωνόταν μπροστά του. Σκουντούφλισε προς τα εκεί για να σιγουρευτεί πως δεν τον απατούσε το μάτι του. Κι όμως, στη μέση του κενού πουθενά, πάνω στη πέτρα που έψηνε ο ήλιος υπήρχε μια μηχανή, περισσότερο έμοιαζε με ένα υπερμεγέθης παιδικό παιχνίδι, σαν τα τεχνητά έντομα που ήταν της μόδας τελευταία. Μια προβοσκίδα με ένα μάτι στο τέρμα προεξείχε από την κορυφή του και ατένιζε γύρω-γύρω τον ορίζοντα. Αυτή την στιγμή κοίταζε στην αντίθετη κατεύθυνση, δεν τον είχε «δει» ακόμα. «Τι γυρεύει αυτό εδώ;» αναρωτήθηκε όπως στάθηκε από πάνω του. Υπήρχαν σύμβολα πάνω του, μια γραφεί που δεν είχε ξαναδεί στη ζωή του. OBSERVER B5 – NASA έγραφαν. Πρόσεξε τα αλεξίπτωτα να χορεύουν στον ζεστό αέρα στο βάθος. «Δεν είναι από δω αυτό» σκέφτηκε, «Είναι…επαφή αλλά…» Η λογική του άρχισε να βράζει. Πρέπει να είχε παραισθήσεις. «Δεν είναι δυνατόν. Γιατί να προσγειωθούν εδώ; Υπάρχουν οχτώ κατοικημένες περιοχές στα όρια της ερήμου…» Δεν τέλειωσε τον συλλογισμό του. Καθώς το μάτι άρχισε να γυρίζει προς το μέρος του, τα τέσσερα του πόδια κατέρρευσαν και έπεσε φαρδύς-πλατύς πάνω στο ξενόφερτο ζουζούνι συνθλίβοντας το με την μάζα του. Το αριστερό του πλοκάμι σπαρτάρισε στην άμμο για λίγο και μετά έμεινε εκεί. Έμεινε εκεί να ψήνεται κάτω από τον ήλιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted March 19, 2007 Share Posted March 19, 2007 E, εντάξει δεν έχει και τρομακτική διαφορά από το βιαστικό. Οι δυο-τρεις προσθήκες λειτουργούν βέβαια προς όφελος της αληθοφάνειας, αλλά δεν πιστεύω ότι έχανε δραματικά χωρίς αυτές. Να κάνω μια πρόταση; Αντί για Έρημο της Λήθης μπορούσες να την ονομάσεις με ένα όνομα πιο ανθρώπινο, που να αντιστοιχεί σε μια γήινη έρημο. Αλμυρή Έρημο, ας πούμε, δεν είναι μια ονομασία που την έχουμε οι γήινοι πατενταρισμένη. Τότε η ανατροπή θα ήταν ακόμη πιο έντονη. [This is a return review!] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Phantom Posted May 6, 2010 Share Posted May 6, 2010 Απορώ που έμεινε ασχολίαστο. Ίσως πέρασε στην «Έρημο της Λήθης» και πραγματικά να έμεινε στη Λήθη. Δεν την περίμενα την τελική ανατροπή. Κάπου πέταξε προς στιγμή ο μυαλό μου αλλά όχι προς τα εκεί. Ανέλπιδα περιεκτικό για τόσο (ευχάριστα) μικρό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 6, 2010 Share Posted May 6, 2010 Ο Ντίνος Χατζηγιώργης είναι μεγάλο ταλέντο και αν δεν έχει γίνει ακόμα όσο γνωστός του αξίζει, αυτό οφείλεται σε "σκοτεινές δυνάμεις" όπως την εγγενή βλακεία-μεταμφιεσμένη σε σοβαροφάνεια-των Ελλήνων. Το θέμα αυτού του flash προσφέρεται για να γράψει κανείς μια σαχλαμάρα, αλλά ο Ντίνος Χ. φτιάχνει μια ολοκληρωμένη στιγμή με την ανατροπή της και με τα όλα της. Προσκυνώ . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.