Το Περίεργο

[Nihilio]

Ως συγγραφείς φαντασίας (επιστημονικής και μη) ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της θεματολογίας μας είναι το ξένο, το άγνωστο, το μη συνηθισμένο, το Περίεργο. Και μια από τις κύριες προκλήσεις είναι το πώς θα αντιμετωπιστεί το Περίεργο: Ως κάτι το εντελώς άγνωστο/ξένο; Ως κάτι το απόλυτα οικείο; Ως κάτι το ξένο το οποίο σταδιακά γνωρίζουμε; Κάτι άλλο;

 

Κάθε μια από τις παρουσιάσεις αυτές έχει και από ένα διαφορετικό αποτέλεσμα και δίνει διαφορετικό τόνο στο κείμενό. Εσείς ποιες αντιμετωπίσεις προτιμάτε στα κείμενά σας; Πότε και γιατί τις χρησιμοποιείτε;

[Darkchilde]

Ανάλογα τον κόσμο όπου διαδραματίζεται η ιστορία σου.

Εαν π.χ. οι εξωγήϊνοι είναι μέρος της πραγματικότητας του κόσμου όπου διαδραματίζεται η ιστορία σου, τότε είναι οικείοι, και η οπτική γωνία των χαρακτήρων και του βιβλίου πρέπει να το αντανακλά.

Edited February 24, 2007 by Darkchilde

[Deodonus]

Θα συμφωνίσω με την Darkchilde, εξαρτάται από τον κόσμο. Το "περίεργο" ούτως ή άλλως είναι υποκειμενικό: είναι ουσιαστικά ό,τι είναι έξω από τα δεδομένα της κάθε περίπτωσης. Μπορεί κάλλιστα κάτι "απόλυτα φυσιολογικό" σε εμάς να είναι παντελώς αφύσικο σε κάποιον άλλον κόσμο. Πάντως, το πώς θα μεταχειριστεί ο συγγραφέας το "περίεργο" θα μου πει πολλά για το επίπεδό του, καθώς είναι και αυτό ένα πεδίο όπου θα μπορεί να "παίξει" και να δημιουργίσει ωραίες καταστάσεις και εφφέ με αυτό.

 

Αυτά.

[Legion]

Το περίεργο είναι (δυστυχώς) κατ' εξοχίν αυτό που προκαλεί φόβο, οίκτο, μίσος ή απέχθεια. Από εκεί και πέρα όλα είναι σχετικά όπως είπαν οι προλαλήσαντες.

[Naroualis]

Για μένα το Περίεργο είναι απλά και μόνο κάτι που οφείλεις να το σέβεσαι. Ταλαιπωρούμαι αφάνταστα όταν πρέπει να περιγράψω έναν ξενοφοβικό χαρακτήρα, κάποιον που να φοβάται/απεχθάνεται αυτό το κάτι διαφορετικό που βλέπει. Τις περισσότερες φορές ανάμεσα στην απο δω και την απο κει πλευρά τοποθετώ έναν χαρακτήρα που θα δείξει αυτόν τον σεβασμό και την κατανόηση. Κι ο ξενοφοβικός στο τέλος την πατάει.

 

Φυσικά και δε μπορείς να το κάνεις αυτό πάντα. Η εικόνα που παρουσιάζεται πρέπει να ακολουθεί την οπτική γωνία του ήρωα που τη διηγείται (αν μιλάμε για διηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο) ή του κεντρικού ήρωα (με κινηματογραφικούς όρους, αυτόν που ακολουθεί πιο συχνά η κάμερα). Αλλιώς η διήγηση, εμένα τουλάχιστον, με ξενίζει.

[RaspK]

Το περίεργο δεν έχει συνταγή. Αυτό θα ήταν πιο περίεργο. Κάθε περίεργο είναι απλά διαφορετικό: από το γκροτέσκο των οργιαστικών, δαιμονικών αγαλματιδίων του Κθούλου και άλλων μυθολογικών (έστω λογοτεχνικών) οντοτήτων, στο αλλοπρόσαλο, κάθε μορφή απλά είναι μοναδική.

[Oberon]

Δεν πιστεύω πως το περίεργο προκαλεί κατ'εξοχήν φόβο ή οίκτο και λοιπά που ανέφερε πιο πάνω ο Legion. Aυτό εξαρτάται από τη νοοτροπία και τις ήδη υπάρχουσες φοβίες και ιδέες για την πραγματικότητα, του παρατηρητή.

Το περίεργο/άγνωστο μπορεί να προκαλέσει πολλές άλλες αντιδράσεις. Θαυμασμό, δέος, χαρά, αποκάλυψη, ονείρεμα κλπ.

Στις ιστορίες μου η επαφή με το άγνωστο είναι βασικό θέμα, και όσο πιο άγνωστο, παράξενο, αλλόκοτο, εξω-γήινο τόσο το καλύτερο. Μέσα από την τριβή με αυτό το άγνωστο που συχνά αποκαλύπτει μια όλο και πιο ευρύτερη πραγματικότητα για τους χαρακτήρες - χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι έτοιμοι να τη δεχτούν γιατί ο φόβος για το χάσιμο της ταυτότητάς μας μέσα στα στενότερα πλαίσια αυτού που αναγνωρίζουμε ως πραγματικό είναι μεγάλος - μέσα από αυτή την τριβή λοιπόν οι χαρακτήρες και η πλοκή εξελίσσονται.

Μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις, όπως είπαν και μερικοί προλαλήσαντες, το άγνωστο μπορεί να είμαστε οι ίδιοι για "κάποιους άλλους".

 

Ωραίο θέμα, btw. Θα επιστρέψω με περισσότερα σχόλια.