Deodonus Posted February 28, 2007 Share Posted February 28, 2007 (edited) Όνομα Συγγραφέα:Deodonus Είδος: Επιστημονική Φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 1085 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Μία Εικόνα, η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής, αν δεν κάνω λάθος, και η πρώτη μου συγγραφή σε επιστημονική φαντασία. Αφότου την διαβάσετε, άμα σας τρώει για το ποιός-είχε-πει-αυτό-το-κάτι-που-αναφέρεται-ότι-το-είπε: Ο "αρχαίος ποιητής" είναι ο Καβάφης. Enjoy! Σήκωσε για μία στιγμή το βλέμμα του από τον ολογραφικό υπολογιστή και πείρε μία ανάσα. «Το ελιξίριο της ζωής…» Με ένα πάτημα ενός κουμπιού όλα θα είχαν τελειώσει. Με ένα πάτημα ενός κουμπιού, αιώνες ανθρώπινης λαχτάρας, αιώνες ανθρώπινης γνώσης, θα κινήσουν τα μικρο-ρομπότ του εργαστηρίου στο τελευταίο στάδιο της εξέλιξης του ελιξιρίου, στο τελευταίο στάδιο της εξέλιξης του ανθρώπου. Για μία στιγμή η ματιά του ταξίδεψε μέσα στο άδειο και σκοτεινό εργαστήριο. Όλα ήταν στην θέση τους. Το ανθρώπινο έμβρυο, σταματημένο εδώ και δύο χρόνια στην τρίτη βδομάδα της ολοκλήρωσής του, έπλεε αργά αργά μέσα στην τεχνητή μήτρα, απ’ όπου ξεκίναγαν και κατέληγαν αμέτρητα μικρά σωληνάκια, γεμάτα με το ζωτικό υγρό, πράσινο διαφανές και παχύρρευστο. Που και που καμιά φυσαλίδα έκανε δειλά την εμφάνισή της, μέχρις να εξαφανιστεί πάλι μέσα στον χείμαρρο με τις χημικές και μικρο-βιοτικές ουσίες. Η μήτρα δέσποζε στην μέση του εργαστηρίου και πλαισιωνόταν από έναν λαβύρινθο από σωληνάκια, οπτικές ίνες και μηχανήματα. Όλα ήταν στην θέση τους, όλα ήταν έτοιμα. Μετείχε στο πρόγραμμα εδώ και ογδόντα χρόνια, από την αρχή του. Παρ’ όλ’ αυτά, ήξερε ότι ουσιαστικά αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε πολύ πιο πριν, από τις πρώτες ανακαλύψεις στην βιολογία τον 20ο αιώνα. Ίσως και πιο πριν, από την πρώιμη ιατρική του μεσαίωνα. Ίσως και ακόμα πιο πριν, ίσως από την απαρχή του ανθρώπινου είδους. Από τότε που ο πρώτος άνθρωπος ύψωσε το ανάστημά του και αντιστάθηκε στην φθορά του χρόνου. Από τότε που ο άνθρωπος θέλησε να γίνει αθάνατος. Και όλα κατέληξαν στο πάτημα αυτού του κουμπιού. Πλέον ο καθένας θα είχε ένα μερίδιο στην αθανασία, ο καθένας θα μπορούσε να ζήσει, νέος και υγιέστατος, για όσο ήθελε. Για δύο αιώνες, για χίλια χρόνια, για πάντα. Το βλέμμα του καρφώθηκε ξαφνικά στο ανθρώπινο έμβρυο. «Για πάντα…». Ανατρίχιασε. Μα που μπορούσε επί τέλους να φτάσει η απληστία του ανθρώπου; Δεν του έφταναν τα 50 χρόνια τον 20ο αιώνα, ούτε τα 100 τον 21ο, ούτε τα 180 στον 22ο. Όχι, ήθελε και άλλα, και άλλα, και άλλα χρόνια. Ο άνθρωπος πάντα ήθελε και άλλα χρόνια. Και από αυτήν την στιγμή, θα μπορεί να έχει όλους τους αιώνες. Τα μάτια του άρχισαν να ακολουθούν τον κεντρικό σωλήνα κατά μήκος του. Κάθε σωληνάκι πάνω του ήταν αποτέλεσμα αμέτρητων χρόνων μελέτης και αγωνίας, αμέτρητων χρόνων απληστίας. Και φόβου. «Φόβου!» Ναι. Φόβου. Ο άνθρωπος φοβόταν τον θάνατο. Φοβόταν την φθορά. Φοβόταν το αύριο, την επόμενη μέρα, την επόμενη ώρα, το επόμενο λεπτό. Ο άνθρωπος φοβόταν την κάθε στιγμή που τον έφερνε όλο και πιο κοντά στο τέλος, στον θάνατο. «Κάθε μέρα, η ζωή μας λιγοστεύει», είχε πει ένας αρχαίος ποιητής. Αυτό ήθελε να αφανίσει ο άνθρωπος, αυτήν την τόσο απλή φράση. Αλλά όχι, υπήρχε και κάτι άλλο, κάτι ακόμα πιο βαθύ, κάτι ακόμα πιο σκοτεινό εκεί μέσα. Το αισθανόταν, αλλά δεν μπορούσε να το δει. Καθώς ο κεντρικός σωλήνας ελισσόταν και μπερδευόταν, το μυαλό του ταξίδευε στο παρελθόν. Θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια, το πόσο χάρηκε όταν πήρε το πρώτο του Χάπι, που θα του προσέθετε σιγά σιγά δεκαετίες στην ζωή του. Και το πόσο εκστασιάστηκε από την επιστήμη της Ιατρικής και πόσο ήθελε να αφιερώσει την ζωή του σε αυτήν. Μετά ήρθαν στο μυαλό του τα φοιτητικά του χρόνια, στην Παγκόσμια Σχολή Υγείας, στην απερίγραπτη χαρά του και στον ενθουσιασμό του, όταν μπήκε πρώτη φορά στο αμφιθέατρο. Θυμάται ακόμα λεπτό προς λεπτό το πρώτο του μάθημα. Θυμάται ακόμα τον περίεργο καθηγητή με τα περίεργα φιλοσοφικά αποφθέγματά του. Πάγωσε. «…γιατί παιδιά μου, ας μην ξεχνάμε ότι η ζωή είναι μία πορεία προς τον θάνατο. Χωρίς τον θάνατο, δεν θα υπήρχε και αυτή η πορεία. Χωρίς τον θάνατο δεν θα υπήρχε και ζωή…». Το δεύτερο κομμάτι του παζλ έμπαινε στην θέση του. Όχι! Ο άνθρωπος δεν φοβόταν τον θάνατο, ούτε την φθορά, ούτε το τέλος. Όχι, ο άνθρωπος φοβόταν την ίδια την Ζωή. Ο άνθρωπος φοβόταν την ίδια την Ζωή! Ο σωλήνας είχε φτάσει στο τέλος του, στο τελικό δοχείο. Μέσα σε αυτό, το διαφανές μικροβιολογικό μείγμα βάσης περίμενε τις πρώτες σταγόνες του ελιξιρίου να πέσουν. «Ο άνθρωπος φοβάται την ίδια την ζωή…» Η φράση αντήχησε μέσα στο μυαλό του. Απίστευτο. Κι όμως, έτσι ήταν. Ένα πάτημα αυτού του κουμπιού και ο άνθρωπος θα είχε πλέον τον πλήρη έλεγχο στον θάνατο, τον πλήρη έλεγχο στην Ζωή. Αλλά. «Αλλά…». Αλλά η ζωή είναι το τυχαίο, είναι το απρόσμενο, είναι το ξαφνικό. Ένα δυναμικό σύστημα που διαρκώς μεταβάλλεται και εξελίσσεται. Τίποτα δεν είναι το ίδιο κάθε μέρα, όλα αλλάζουν. Αυτό είναι η Ζωή. Και όταν όλα τεθούν υπό τον πλήρη έλεγχο; Όταν κάθε τι τυχαίο σταματήσει; Όμως η ανθρωπότητα τα ήξερε όλα αυτά. Τα ήξερε από πολύ παλιά. Πριν από χιλιετίες ο ανθρώπινος νους τα είχε σκεφτεί όλα αυτά. Τότε γιατί ο άνθρωπος συνέχιζε ακάθεκτος την πορεία του προς την Αιώνια Ζωή; Προς τον Αιώνιο Θάνατο; Ήταν απλά η απληστία του ανθρώπινου γένους; Ή μήπως κάτι άλλο; Ο άνθρωπος που απλά θέλει όλο και πιο πολλά χρόνια, ή μήπως… Μία φευγαλέα σκέψη πέρασε από το μυαλό του. «Παιχνίδια. Τα χρόνια είναι παιχνίδια. Η Ζωή είναι ένα παιχνίδι...» Θυμόταν ακόμα όταν η γυναίκα του έφερε στον κόσμο το πρώτο τους παιδί. Θυμόταν ακόμα την Παιδαγωγική Εγκυκλοπαίδεια που διάβαζε ασταμάτητα τους πρώτους μήνες. «Παιχνίδια…». Δεκαετίες τώρα οι γονείς σε όλον τον κόσμο ξέρουνε τι σημαίνει όταν το παιδί τους ζητά όλο και περισσότερα παιχνίδια, όλο και περισσότερα. Δεν είναι τα παιχνίδια που πραγματικά ζητάει, αλλά κάτι άλλο, πιο βαθύ, πιο αληθινό. «Αγάπη!» Το τελευταίο κομμάτι του παζλ είχε μπει. Αγάπη. Αυτό θέλει ο άνθρωπος. Δεν είναι τα χρόνια και οι δεκαετίες, δεν είναι τα χρήματα και η δόξα, δεν είναι κανένα από όλα τα αγαθά που πλέον έχει στα χέρια του. Είναι κάτι που δεν μπορεί να μετρηθεί, είναι κάτι που δεν μπορεί να αγοραστεί. Γιατί είναι κάτι τόσο αγνό και αληθινό, γιατί είναι η ίδια η Αγάπη. Το βλέμμα του καρφώθηκε πάλι στο έμβρυο. Αυτό το έμβρυο, όπως και όλα τα έμβρυα μέσα στην κοιλιά της μητέρας, δεν θέλει ούτε παραπάνω χρήματα, ούτε παραπάνω δόξα, ούτε παραπάνω χρόνια. Θέλει μόνο την Αγάπη. Απλά και μόνο Αγάπη. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του. Ακριβώς μπροστά του, στον ολογραφικό υπολογιστή, το τελευταίο κουμπί. Καθόταν και το κοιτούσε. Το κόκκινο λέιζερ που το σχημάτιζε τρεμόπαιζε, δίνοντάς του μία ειρωνική και απόκοσμη όψη. Καθόταν και το κοιτούσε. Και σκεφτόταν, σκεφτόταν. Και το κουμπί εκεί, να τρεμοπαίζει, να περιμένει… Στον ορίζοντα, πίσω από τους ουρανοξύστες, η πρώτη αχτίδα του ήλιου ανήγγειλε το χάραγμα μίας νέας μέρας. Και τα πρώτα κβαντικά αυτοκίνητα άρχισαν να κυλούν σιωπηλά στους δρόμους, με την πρωινή υγρασία στα παράθυρά τους… Edited February 28, 2007 by Deodonus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted March 1, 2007 Share Posted March 1, 2007 Αυτό δεν είναι "εικόνα". Είναι διήγημα. Και πολύ καλό. Μπράβο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted March 1, 2007 Author Share Posted March 1, 2007 (edited) Αυτό δεν είναι "εικόνα". Είναι διήγημα.Καλά, δεν αντιλέγω. Τον όρο "εικόνα" τον υιοθέτισα, αφότου κάποτε έγραψα μία μικρή ιστορία, που τελικά αποδείχθικε ότι είχε ελάχιστη δράση και ήταν πιο πολύ μία "εικόνα", στατική, χωρίς ιδιαίτερη δράση. Έτσι, αποφάσησα όσες ιστορίες μου στερούνται δράσης και είναι μόνο περιγραφές, σκέψεις κλπ, να τις ονομάζω "εικόνες". That's all. B) Και πολύ καλό. Μπράβο. Dankeschφn! Edited March 1, 2007 by Deodonus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Filotechnos Posted March 1, 2007 Share Posted March 1, 2007 Επιδέξια χρήση της γλώσσας ... και πολύ ανθρώπινη 'εικόνα'. Δευτερεύω το μπράβο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted March 1, 2007 Author Share Posted March 1, 2007 Επιδέξια χρήση της γλώσσας ... και πολύ ανθρώπινη 'εικόνα'. Δευτερεύω το μπράβο. Ευχαριστώ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted March 2, 2007 Share Posted March 2, 2007 (edited) Γνωστά τα όσα μας λες, αλλά αυτά τα γνωστά είναι που είναι ωραία να τα ακούμε όταν είναι καλογραμμένα. Και τα λεφτά και η δόξα κραυγή για επικοινωνία και κατανόηση είναι, και κατ' επέκταση για αγάπη, εξ άλλου. Τα λεφτά και τη δόξα τα θέλουν οι άνθρωποι για να τους δίνουν σημασία... Νομίζω πως είναι από τις πιο καλογραμμένες σου απόπειρες αυτή εδώ, αν εξαιρέσεις αυτά τα "πού" στα οποία δεν βάζεις τόνο όταν πρέπει. [Άλλο "που" και άλλο "πού", άλλο "πως" και άλλο "πώς".] Στο μεταξύ, ο τίτλος με κατατρόμαξε. Μπρρ. Μπρρ. Edited March 2, 2007 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted April 20, 2007 Share Posted April 20, 2007 Πολύ ωραίο μου άρεσε. Αν και βρίσκω ότι η σκηνή έχει κάποια αφέλεια. Δηλαδή στο τέλος, πριν το πάτημα του κουμπιού έκατσε και τα σκέφτηκε όλα αυτά; Και επίσης πόσα παζλ ολοκήρωσε μέσα στην ώρα που σκεπτότανε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted November 1, 2007 Share Posted November 1, 2007 Πολύ ωραία ιστοριούλα, μπράβο Deodonus! Λυρική, με μια έννοια, βρίσκει τον τρόπο να σχολιάσει μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Αναρωτιέμαι για την έμπνευσή σου!;! Απληστία, Φόβος για το θάνατο, Φόβος για τη ζωή, Παιχνίδια, Αγάπη. Είναι μια καλή σειρά από ιδέες που διαδέχονται η μια την άλλη - αν και τα παιχνίδια μου ήρθαν λίγο αναπάντεχα. Μου άρεσε η αναδρομή στο παρελθόν του ερευνητή, που με βοηθάει να καταλάβω κάπως τα κίνητρά του. Επίσης μου άρεσε το τέλος, πριν από την πράξη. Αν και δεν μου γεννήθηκαν πολλές αμφιβολίες ότι θα τελεστεί, ωστόσο είναι ωραίο που πήρε λίγες στιγμές να σκεφτεί, πριν το κάνει. Δεν μου είναι σαφής ο ρόλος του εμβρύου (πηγή ή αποδέκτης του ελιξηρίου;) Δεν έχω διαβάσει τίποτα άλλο δικό σου, Deodonus, μέχρι στιγμής αλλά αυτό είναι ένα πολύ καλό διήγημα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted November 12, 2011 Share Posted November 12, 2011 (edited) (Από το spotlight έρχομαι, και στην κορφή κουμπί.) Πολύ ωραία πρώτη προσπάθεια, και νομίζω θα λειτουργούσε καλά αν το άπλωνες λίγο σε κάτι μεγαλύτερο--ένα διήγημα. Έτσι θα έλυνες και το πρόβλημα που επεσήμανε ο Μηνάς (αυτές τις σκέψεις θα έπρεπε να τις είχε κάνει πολύ πριν έρθει η ώρα να πατήσει ή όχι το κουμπί, μάλλον). Και νομίζω λίγο πιο συγκρατημένη χρήση του θαυμαστικού Edited November 12, 2011 by Ayu Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.