Τα τρία πορτραίτα

[Nienna]

Όνομα Συγγραφέα: Αταλάντη Αντωνίου

Είδος: Σουρρεαλιστικός τρόμος, νομίζω.

Βία; Ψυχολογική.

Σεξ; Έχει κάποια ομοφυλοφιλική σεξουαλικότητα, αλλά όχι σεξ.

Αριθμός Λέξεων: 2109

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Πολύ θα ήθελα να μην με είχε καταλάβει ποτέ αυτή εδώ η ιστορία, και να μην είχε γραφτεί ποτέ. Ρα λα λα.

Τα_τρία_πορτραίτα.doc

[RaspK]

Περίεργο. Λίγο σαλταρισμένο. Σίγουρα χαώδες. Mixed feelings. Μου αρέσει η ιδέα, αλλά με χαλάει λίγο η αποτύπωση. Ίσως επειδή θεωρώ ότι το τραβάς πολύ για το θέμα του - θεωρώ ότι μάλλον θα ήταν καλύτερο με μικρότερη έκταση.

[Deodonus]

Νιέννα, χίλια συγγνώμη που θα το πω - και θα το πω απολύτως φιλικά - αλλά με απογοήτευσες. Το κείμενο είναι πραγματικά χαώδες, δεν με κράτισε και ζωρίστικα να το διαβάσω. Από νοήματα ελάχιστα έποιασα, ενώ οι εικόνες είναι αρκετά στραπατσαρισμένες και καθόλου όμορφα και με σωστό τρόπο δοσμένες. Ως ιδέα μου αρέσει, αλλά μόνο αυτό. Ίσως μία πιο καλή φόρμα, πιο καθαρό γράψημο και λιγότερος "λυρισμός" (με την κακή έννοια = μακρυλογίες) για να μπορέσει να σταθεί το κείμενο πιο στέρεα. Δεν ξέρω, μου φάνικε σαν τρικυμία από λέξεις (οκ, μπορεί να μου πεις ότι αυτό ήθελες να δώσεις, αλλά και πάλι δεν είναι καλά δωσμένο) που ο αναγνώστης ναυαγεί. Είναι, πώς να στο πω...oh, you got the message!!

[DinoHajiyorgi]

Μόλις διάβασα ένα ποίημα. Δεν τα πάω καλά με τα ποιήματα. Μου λείπουν τα απαραίτητα εκείνα κύτταρα που ελάχιστα νεραϊδοευλογημένα άτομα διαθέτουν. Μπορούν όμως να με κερδίζουν και να με γοητεύουν χωρίς να είμαι ικανός να εξηγήσω γιατί.

 

Κάποτε αγάπησα πολύ μια δυστυχισμένη γυναίκα της οποίας τον πόνο ήμουν ανίκανος να καταλάβω. Σηκωνόταν στα μισά της νύχτας και κατέβαινε στην ακτή, καθόταν στα βράχια και κοιτούσε για ώρες τα κύματα που έσκαγαν στο σκοτάδι. Όταν επέστρεφε μου μιλούσε για όλα όσα είχε νιώσει και μου έρχονταν δάκρυα γιατί την αγαπούσα τόσο μα δεν μπορούσα να κατανοήσω τι μου έλεγε.

 

Διαβάζοντας το διήγημα βρέθηκα ξανά σε ένα άλλο, ξεχασμένο από καιρό τόπο, μέσα σε ένα ξεχωριστό κεφαλάκι με πτυχές μαγικές, και μου ξεσηκώθηκαν οι παλιές εκείνες αγωνίες. Ίσως δεν ήταν αυτός ο σκοπός σου, υπήρχαν όμως ιδέες, σκέψεις, εικόνες και συναισθήματα που με άγγιξαν, μου έφεραν μέχρι οσμές και γεύσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Είναι ένας πολύχρωμος, ονειρικός γρίφος που δεν απορρίπτω επειδή με μπερδεύει.

 

Πρέπει όμως να ρωτήσω: Γιατί τρόμος;

 

(Επίσης σε ευχαριστώ για το υπέροχο Palatino Linotype που κατέχω τώρα κι εγώ.)

[Nienna]

RaspK: H αποτύπωση γέννησε την ιδέα. Δεν είχα ιδέα τι θα βγει στο τέλος. Ποτέ δεν έχω... Αν εξαιρέσεις την καντάτα που έκανα ποίημα σε οκτώ μέρη, δηλαδή, ποτέ. Ίσως κάποτε την ξαναδουλέψω την ιστορία. Αυτή τη στιγμή όχι, πάντως, είναι take it or leave it. Όχι τίποτ' άλλο, απλά είναι τόσο 'γαμώψυχη', που λέει κι ο Ρίκος, και το επίπεδο αυτοβιογραφίας είναι το ίδιο με αυτό στην ποίηση, οπότε δεν νομίζω να μου κάνει καλό να κάτσω να τη δουλέψω τώρα.

 

Deodonus: Το ήξερα ότι θα το μισήσεις. Ελπίζω πως όταν θα έχεις στα χέρια σου το The Girl and the Kite θα εξιλεωθώ! :tongue:

 

Ντίνο: Φτου! Πάλι ποίημα έγραψα, ε; Κι είπα να ποστάρω ιστορία μιας και δεν ποστάρω παρά ελάχιστα ποιήματα εδώ για να μη σας φλομώνω. Χαίρομαι που δεν το απορρίπτεις. Ο σκοπός μου δεν υπήρχε, δε γράφω με σκοπό, απλώς γράφω γιατί με καταλαμβάνει κάτι και γράφω. Ανάγκη είναι. Κι όταν έκανα το powrimo [one poem per day for thirty days] πάλι δεν έγραφα με σκοπό. Απλώς έμαθα να κάνω summon την 'κατάληψη'. Όσο για τον τρόμο, ήμουν μεταξύ τρόμου και διαφόρων ιστοριών. Απλώς θεώρησα πως το τέλος την κατέτασσε στον τρόμο, μιας και η κοπέλα παγιδευόταν για πάντα μέσα σε έναν καθρέφτη ο οποίος πλέον ήταν πίνακας 'n' all... Δεν ξέρω τι είναι, πραγματικά. Αυτοβιογραφικός σουρρεαλισμός. Ψυχολογικός τρόμος; Σουρρεαλιστική κατάντια σε ρε γαμώτο; Μπλιεχ. Δεν ξέρω. Η Palatino είναι η αγαπημένη μου γραμματοσειρά. Έχει και πολυτονικό.

 

Σας ευχαριστώ που το διαβάσατε, και τους τρεις.

Edited March 11, 2007 by Nienna

[RaspK]

Δε σου λέω να το στρώσεις. Σου λέω τι θα έκανα εγώ. Τι θα προτιμούσα εγώ. Μια κολοκυθόπιτα στο ένα, παρακαλώ.

 

Υ.Γ.:

Edited March 11, 2007 by RaspK FOG

[cortomalteze]

Βασικά δεν το βρήκα τρόμου . Πιο πολύ σαν ψυχολογική ανάλυση καταστάσεων μου έμοιασε.

Μου άρεσε η ροή που του κειμένου και δεν το βρήκα χαώδες. Μου θύμισε πολύ κείμενα του 19 αιώνα. Δεν ξέρω αν γνωρίζεις ότι στην γαλλική καθώς και στην αγγλική λογοτεχνία εκείνη την περίοδο έβγαιναν πολλά ,παρόμοιου ύφους, κείμενα.

 

Μου άρεσαν επίσης κι οι εικόνες. Έχει έντονες εικόνες που χαράσσονται στη μνήμη.

 

Το μόνο μειονέκτημα για μένα είναι ότι ίσως θα ήθελε μια παραπάνω ανάλυση κι ότι εν μέρη περιορίστηκε το θέμα σε 4 σελίδες. Ίσως τότε να γινόταν κατανοητό από περισσότερους.

[Nienna]

RaspK: Ευχαριστώ για τα λουλούδια. Θέλω κι εγώ κολοκυθόπιττα.

 

corto: Περίεργο που άλλοι το θέλουν μικρότερο και άλλοι μεγαλύτερο. Στον τρόμο το έβαλα λόγω τρομακτικού τέλους και αίσθησης ψυχολογικού τρόμου. Δηλαδή εμένα όταν το διαβάζω με τρομοκρατεί ψυχολογικά. Εσάς δεν ξέρω. Αν όμως οι περισσότεροι αποφασίσουν πως δεν είναι τρόμος, θα το βάλω στις Διάφορες Ιστορίες. Περιμένω και την ετυμηγορία του Μεγάλου Adainistrator. Χαίρομαι που σου άρεσαν οι εικόνες, από αυτές βγήκε η ιστορία, όχι το ανάποδο. Δεν νομίζω πως μπορώ να κάνω το ανάποδο, ακόμα.

Edited March 11, 2007 by Nienna

[Nienor]

Εγώ τώρα που έχω καταλάβει και τις 4 σελίδες και την ενιαία ιστορία και που υποψιάζομαι και τις λοιπές 50 σελίδες πίσω από αυτές τις 4 λες να πάσχω?

 

Μου θύμιζε έντονα πίνακες ανακατεμένους με ελάσονες σονάτες. Μία μαρμίτα όλα μαζί, ένα καζάνι. Η ροή του είναι αρκετά δύσκολη, είναι συνειρμική αλλά την έχεις, το ξέραμε αυτό. Μπορεί να είναι και ποίημα (άμα κολλήσεις τη ρετσινιά δε σου φεύγει ποτέ, ναι?) αλλά έχει μια καθαρή ψυχολογική βιογραφία από πίσω. Δε νομίζω πως είναι τόσο μπέρδεμα, τουλάχιστον δεν είναι για μένα.

 

Το ξέρω εκείνο το κορίτσι, βασικά το ξέρω ίσως καλύτερα από όσο θα ήθελα να το ξέρω και δε μπορώ να σου πω πολλά δημοσίως για αυτή την ιστορία και τα νοήματά σου. Ίσως μόνο πως η γυναίκα τελικά όταν κάποτε χμμμ ... "ξυπνά στον κόσμο των μεγάλων" (είπαμε εγώ δεν είμαι ποιήτρια ) είναι ευκολότερο να αφήσει πίσω της εκείνο το κοριτσάκι, ίσως πονάει λιγότερο η διαδικασία όταν εμπεριέχει τη λησμονιά κι αν ίσως κάποτε πάψει να φοβάται το σκοτάδι, μπορεί τα πράγματα μέσα του αντί για τέρατα να μεταμορφώνονται σε απλά κι όμορφα οικεία αντικείμενα. Ίσως αυτό να είναι απλά αδύνατο να συμβεί. Δεν ξέρω πια και δεν ξέρω αν θα μάθω και ποτέ. Η βερυκοκιά της γιαγιάς που πλέον μπορούσε να σηκώσει το βάρος ενός κοριτσιού ενώ εκείνη ήταν ήδη γυναίκα με σκότωσε ελαφρώς... δεν είναι και καλή η ώρα.

 

Και βασικά, επειδή το παραβάρυνα κιόλας, μια ερώτηση έχω μόνο: όλα τα υπόλοιπα τα βλέπω, σε εμφανή σημεία κιόλας, σχεδόν όλα όσα θυμάμαι και μπορώ να εντοπίσω, αλλά τα κοχύλια που είναι, οέο?

[Oberon]

Το που μπαίνει μια ιστορία δεν είναι θέμα των Admins/mods αλλά καθαρά θέμα του συγγραφέα, Αλίνα. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να βάλει την ιστορία του όπου πιστεύει οτι ταιριάζει καλύτερα! Aν πάλι νιώθει πως την έβαλε σε λάθος Βιβλιοθήκη, τότε μπορεί να ζητήσει από κάποιον mod/g-mod να τη μεταφέρει στη σωστή.

 

 

(Spam: Το μόνο που με παραξανεύει αν και είναι άσχετο είναι το γιατί κάποιοι βάζουν τα παραμύθια στις Διάφορες Ιστορίες αντί για τη Φαντασία. Τα παραμύθια ΕΙΝΑΙ φαντασία και μάλιστα γραμμένη με χρυσά γράμματα!)

[Nienna]

Κιάρα: Μα από την αρχή καταλάβαινες, πριν με γνωρίσεις καν. Από όταν πρωτομπήκες στο forum, σχολίαζες ποιήματα και ήταν εμφανέστατο. Τώρα που ξέρεις και το παρόν μου και αρκετό από το παρελθόν μου, ποιος σε πιάνει. :tongue: Έχεις εξελιχθεί σε μεγάλη αταλαντοαναλυτή. Κι εμένα με σκότωσε η βερυκοκιά, και όλα. Εξ άλλου αν δε με σκότωναν δε θα το έγραφα/ήμουν το τρίτο πορτραίτο.

Τα κοχύλια δεν τα χαζεύω πια. Δεν τα αντέχω πια. Τα τελευταία κοχύλια που μάζεψα ήταν από κοφτερό υλικό και με καταέκοψαν. Δεν ξέρω τι θα γίνει αργότερα. Δεν έχω ιδέα. Αυτό το κείμενο είναι ό,τι πιο απαίσιο έχω γράψει ποτέ, για μένα, μακάρι να μην υπήρχε.

 

Dain: Νόμιζα πως αν είναι σε λάθος κατηγορία ένα κείμενο το μετακινούμε εμείς [ως mods]. Δεν ήξερα πως είναι θέμα του συγγραφέα. Πάντως, όταν το διαβάσεις πες μου τη γνώμη σου για την κατηγορία. Εμένα μου φαίνεται τρομακτικό, μια φορά. Τρόμαξα να το γράψω. :tongue: [Ίσως απλά να τρόμαξα που το έγραψα.]

[darky]

Ωραίο ήταν, ότι κι αν ήταν. Εγώ πάντως τολμώ να πω ότι ένοιωσα μια τρομοφερής εκπομπή, που οφείλετο υποθέτω στη ναρκισοσχιζοειδής πολυπροσωπικότητα του κειμένου.

[tetartos]

Αποφεύγω να σχολιάσω τα κείμενά σου, Nienna, γιατί δεν ξέρω από που να τα πιάσω... Και εμένα μου θύμησε περισσότερο ποίημα παρά πρόζα. Είναι προφανώς ένα κείμενο που απευθύνεται πολύ περισσότερο στις αισθήσεις και το συναίσθημα και το υποσυνείδητό μου, παρά στη λογική κατανόηση της συνείδησης. Ως εκ τούτου αποτυγχάνει να ικανοποιήσει μια βασική προϋπόθεση για μένα: τη διήγηση/narration.

 

Πέραν τούτου, όμως, είναι τρόμος. Γιατί με ενόχλησε που το διάβασα, με έκανε να νιώσω άσχημα. Αναγκάστηκα να μπω στο μυαλό ενός εμμονοληπτικού χαρακτήρα, "ναρκισοσχιζοειδή" που λέει και ο darky, που ήταν σκισμένος στα δυό, ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα. Και πιο πολύ με τρόμαξε αυτή η ανησυχητική αίσθηση ότι το κείμενο έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία/βιώματα. Προφανώς έχω πολλούς σκελετούς στην ντουλάπα του υποσυνειδήτου μου και αποφεύγω να την επισκέπτομαι χωρίς λόγο...

[Adinol Doy]

Διαβάζοντας το κείμενο, είχα διαρκώς εικόνες στο μυαλό μου από εποχές που δεν έχω ζήσει, αλλά που μού φάνηκαν τρομερά οικείες. Επίσης, ένιωσα μια βαθειά συγκίνηση, την αιτία της οποίας αδυνατώ να ανακαλύψω. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα φυσικά, διότι πρόκειται για Ποίηση - Ποίηση στην καθαρότερη μορφή της. Και η Ποίηση στοχεύει στον ερεθισμό συναισθημάτων, όχι της λογικής. Είναι το ίδιο συναίσθημα που μού δημιουργούν τα πεζά ποιήματα του Μπωντλαίρ και του Καρυωτάκη και οι ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς.

 

Όπως βλέπεις, αγαπητή Nienna, γράφω τη λέξη Ποίηση με κεφαλαίο Π, επειδή αυτό που διάβασα είναι ένα κομψοτέχνημα. Υπέροχη γλώσσα, έντονες εικόνες, ζωηρά χρώματα - ένας ζωγραφικός πίνακας σε λέξεις, σοφά δομημένος ώστε κάθε λεπτομέρεια να φωτίζεται. Με δυο λόγια, πρόκειται για ένα άρτιο τεχνικά Ποίημα.

 

Το κείμενο διαπνέει μια έντονη θηλύτητα που μαγεύει. Ίσως γι' αυτό κάποιοι αναγνώστες να μην ενθουσιάστηκαν. Ή, πάλι, δεν ενθουσιάστηκαν διότι ίσως περίμεναν να διαβάσουν κάτι άλλο. Εν κατακλείδι: δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει κάτι άλλο δικό σου (ακόμα), αλλά γι' αυτό το έργο μπορώ να πω μόνον αυτό: Respect!

[Dark desire]

RaspK: Ευχαριστώ για τα λουλούδια. Θέλω κι εγώ κολοκυθόπιττα.

 

corto: Περίεργο που άλλοι το θέλουν μικρότερο και άλλοι μεγαλύτερο. Στον τρόμο το έβαλα λόγω τρομακτικού τέλους και αίσθησης ψυχολογικού τρόμου. Δηλαδή εμένα όταν το διαβάζω με τρομοκρατεί ψυχολογικά. Εσάς δεν ξέρω. Αν όμως οι περισσότεροι αποφασίσουν πως δεν είναι τρόμος, θα το βάλω στις Διάφορες Ιστορίες. Περιμένω και την ετυμηγορία του Μεγάλου Adainistrator. Χαίρομαι που σου άρεσαν οι εικόνες, από αυτές βγήκε η ιστορία, όχι το ανάποδο. Δεν νομίζω πως μπορώ να κάνω το ανάποδο, ακόμα.

 

Ας μιλησει κι η καινουρια (που σημερα μαγειρεψε κολοκυθοπιτα κι της πετυχε!)

Δεν θα τη θεωρουσα ακριβως τρομο-ειναι μαλλον κατι sui generis με λιγο απο ολα: τρομαχτικη ατμοσφαιρα, λυρισμο, ψηγματα λεσβιακου ερωτισμου (αν το girl on girl εχει τοση μαγεια αιτιολογω την πετρια ορισμενων αντρων)...Θα γελασεις, αλλα διαβαζοντας το ακουγα αποκοσμη μουσικη. Μελωδιες γλυκες, τρυφερες, θλιβερες. Εκλαψα. Κι αυτο εχω να το κανω χρονια. Σ' ευχαριστω!