Cyborg και Λυκάνθρωποι

[DinoHajiyorgi]

Έλαβε συντεταγμένες να μετακινηθεί στην 20η οδό. Μεγάλο μέρος της αγέλης είχε αρχίσει να μαζεύεται εκεί. Άνοιξαν δρόμο μέσα από τις φλεγόμενες μάζες αυτοκινήτων στον τρίτο κάθετο παράδρομο και αναπτύχθηκαν προς τον στόχο μαζί με την έκτη κυβερνοφάλαγγα Ιλισίων. Υπήρχαν φωτιές και στην 20η. Οι καπνοί δεν ήταν ορατοί στη νύχτα παρά μόνο ενάντια στην χλωμή πανσέληνο.

 

Ο αριστερός του αμφισβληστροειδής στριφογύρισε και εστίασε σε βάθος, τους είδε παραταγμένους δίπλα στις πύλες του Όσιρη, την γούνινη μάζα οργής και μίσους, τα μάτια τους πυρακτωμένα, να τους περιμένουν γρυλίζοντας λυσσασμένα. Το Cyborg Φι Έξι δεν είχε χιούμορ για να δει το μάταιο της κατάστασης, η κατάσταση ήταν απλώς…μάταιη. Η επικάλυψη άκαμπτου καουτσούκ που σκέπαζε το άθραυστο σασί του είχε ισχνά ίχνη από νυχιές και δαγκωνιές από την προηγούμενη επίθεση, δεκαπέντε λυκάνθρωποι που απέτυχαν να τον ρίξουν καν στο οδόστρωμα. Τους είχε πετάξει από πάνω του σαν τις μύγες, αδυνατούσαν να του κάνουν και την πιο ελάχιστη ζημιά, κι όμως συνέχιζαν να έρχονται εξαγριωμένοι, με τα σαγόνια τους να αφρίζουν, τα νύχια τους να σπάνε και να ματώνουν πάνω στο μέταλλο του.

 

Είδε κάποια από τα κτήνη στις στέγες να εξαπολύουν τις μολότοφ εναντίον του. Ούτε η φωτιά μπορούσε να τον αγγίξει. Άλλη μια άσκοπη ενέργεια από μέρους τους, περισσότερο μια πράξη βίας για την βία, μια εκδήλωση της άλογης κτηνωδίας που πρέσβευαν. Υπήρχαν καταγεγραμμένες εκτιμήσεις για τα εργαλεία και τα αντικείμενα που είχαν την ικανότητα να χειρίζονται οι λυκάνθρωποι για να επιτύχουν την καταστροφική τους μανία. Τα κοκτέηλ μολότοφ, τα γκαζάκια, τις φωτοβολίδες, τους λοστούς και τα ξύλα, αλλά και την ικανότητα να συντάσσονται σε ομάδες ανίχνευσης και επίθεσης και το να σηκώνουν οδοφράγματα. Ο Φι Έξι είχε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για την αντιμετώπιση της απειλής τους. Η αριστερή ροδέλα τροφοδοσίας στην πλάτη του είχε τα κανονικά πυρομαχικά, ικανά να κάνουν ζημιά αλλά ανίκανα να τους σκοτώσουν. Η δεξιά ροδέλα ήταν άλλη περίπτωση, ήθελε ειδική μακροεντολή Κωδικού Δέκα. Εκεί, μία στις είκοσι σφαίρες ήταν ασημένια. Ήταν ικανός να ρίχνει εικοσιπέντε ριπές το δευτερόλεπτο και κάποιοι στα κεντρικά είχαν εκτιμήσει πως ήταν μια αποδεκτή αναλογία σε θύματα αν έφτανε ποτέ εκεί το πράγμα. Δεν είχε δοθεί σήμα για ανάπτυξη οπλικής απόκρισης, δεν υπήρχαν ακόμα λόγοι. Τα χόβερ από ψηλά παρακολουθούσαν την δράση και έστελναν θερμογραφικά δεδομένα στον κεντρικό υπολογιστή. Οι κυβερνοφάλαγγες έσπρωχναν σιγά-σιγά τα σκόρπια μπουλούκια προς το κέντρο, στο Άσυλο του Όσιρι, εκεί τα μάζευαν, εκεί θα τα είχαν όλα μαζεμένα σε μια ώρα το πολύ.

 

Ο κεντρικός υπολογιστής συντόνιζε τριάντα φάλαγγες, εβδομήντα πέντε ομάδες και εκατόν τριάντα σκόρπιες μονάδες ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή που έδινε εκτιμήσεις και κατεύθυνση δράσης στους Άρχοντες στο Εξάγωνο, ενώ επίσης διάλεγε εικόνες που έστελναν στο κέντρο όλα τα cyborg ανεξαιρέτως από τον αριστερό τους αμφισβληστροειδή, εικόνες που μόνταρε, επένδυε με μουσική και μετέδιδε ζωντανά στις τηλεοράσεις της χώρας. Και ο κόσμος παρακολουθούσε έντρομος τους λυκάνθρωπους να καίνε και να ρημάζουν τον εσωτερικό δακτύλιο της πρωτεύουσας, φριχτά, ασταμάτητα τέρατα, τα κίτρινα τους σαγόνια τόσο σουβλερά στις υψηλής ευκρίνειας οθόνες τους. Τρομοκρατημένοι οικογενειάρχες εγκατέλειπαν τον ζεστό τους καναπέ για να ελέγξουν ξανά τις κλειδαριές τους, έδεναν τα παραθυρόφυλλα τους με σκόρδο, οι γυναίκες τους σταυροκοπιόνταν στο εικονοστάσι προσευχόμενες να περνούσε γρήγορα αυτή η πανσέληνος νύχτα. Έτρεχαν πάλι στη συσκευή στο σαλόνι όποτε ακουγόταν ο σχολιαστής από τα κεντρικά.

«Δείτε αυτό!» φώναζε η τηλεόραση.

Δέκα λυκάνθρωποι πάνω σε μια Μερσεντές την έκαναν κομμάτια, με νύχια και δόντια, ουρλιάζοντας στο φεγγάρι.

«Υπάρχει άραγε κανείς μέσα;» αναρωτιόταν η νοικοκυρά.

«Δεν ξέρουμε αν υπάρχει κάποιος δύστυχος μέσα» απαντούσε η τηλεόραση.

Σταυροκοπιόταν ξανά.

«Μα τι θέλουν;» ρωτούσε τον άντρα της.

«Είναι λυκάνθρωποι. Δεν χρειάζεται να θέλουν τίποτα» απαντούσε ο άντρας και κοίταζε τον δεκάχρονο γιο του που καθόταν στην άκρη του καναπέ. Είχε άλλον ένα γιο, είκοσι χρονών. Έλειπε έξω σήμερα. Δεν γνώριζαν που. Ο άντρας είχε ένα επαναληπτικό αντίκα και ένα κουτί με ασημένιες σφαίρες. Στηνόταν κάθε πανσέληνο νύχτα να προστατέψει το περίπτερο του και τους περίμενε. Είχε ρίξει και είχε τραυματίσει αρκετούς από αυτούς στο παρελθόν. Μετά ο γιος του μεγάλωσε και άρχισε να κυκλοφορεί τα βράδια έξω. Μπήκε στις αγέλες. Ήταν τότε που η γυναίκα παρακάλεσε τον άντρα της να σταματήσει την τακτική του. Να μην γίνει κάποιο τραγικό σφάλμα. Έκτοτε άρχισε να κλείνετε στο σπίτι. Όσο μισούσε αυτά τα τέρατα, όσο βίαιοι ήταν οι καβγάδες με τον μεγάλο του γιο, τόση ήταν και η ανακούφιση του όταν τον ένιωθε που γυρνούσε ζωντανός τα πρωινά.

 

Ο Φι Έξι παρατάχτηκε στην έμπροσθεν γραμμή με την υπόλοιπη του ομάδα φτιάχνοντας ένα συμπαγές τείχος από τιτάνιο που έκλεισε αδιαπέραστα την ανατολική 20η οδό. Ο κλοιός ήταν πλήρης. Το Άσυλο του Όσιρη ήταν αποκλεισμένο από τον υπόλοιπο δακτύλιο από κάθε δρόμο, παράδρομο και σοκάκι. Η μάζα των λυκανθρώπων ήταν σε αναβρασμό, κόχλαζε. Μύριζαν την νύχτα, καταλάβαιναν πως είχαν παγιδευτεί. Ούρλιαζαν και αλυχτούσαν όλο μανία. Οι τηλεοπτικές οθόνες έδειχναν ξεκάθαρα την εικόνα. Επερχόταν έκρηξη. Στο κάτω μέρος της οθόνης υπήρχαν τα αποτελέσματα του τηλεφωνικού γκάλοπ που διεξαγόταν ζωντανά σε όλη την Ελλάδα. Κατά πόσο υποστήριζαν οι τηλεθεατές μια δυναμική παρέμβαση από το Κυβερνοκράτος; Η θετική απόκριση ανέβαινε γρηγορότερα κι από μετρητή τροφοδοσίας καυσίμων. Σε ένα λεπτό θα ξεπερνούσαν το 50 και η πλειοψηφία της χώρας θα επιθυμούσε την εξόντωση των τεράτων.

 

Ξαφνικά το κύμα των λυκανθρώπων ξεχύθηκε προς κάθε κατεύθυνση. Απλώθηκαν σε όλα τα περάσματα πέφτοντας πάνω στα cyborg με νύχια, δόντια και λοστούς. Οι φάλαγγες αντιστάθηκαν πετώντας τους πίσω, πάντα προς το κέντρο του κλοιού, μην επιτρέποντας να περάσει ούτε ένας από το μπλόκο. Πόσοι λίγοι ήταν εκείνοι που μπορούσαν να νιώσουν ένα κάποιο σκίρτημα για το ζώο, τον λύκο που μάχεται μάταια την μηχανή, την τρομερή μηχανή που αγκάλιαζε τόσο προστατευτικά τον άνθρωπο. Ήταν ολοφάνερο στο ίδιο το σκηνικό της σύγκρουσης. Μέταλλο και τσιμέντο και η γη εξαφανισμένη. Το μικρό άλσος με τα λιγοστά δέντρα στον περίβολο του Ασύλου ήταν το μοναδικό κομμάτι έκθετης γης σε όλο το λεκανοπέδιο. Όλη τους η μανία και οργή δεν είχε καταφέρει ακόμα να γκρεμίσει οδόστρωμα και θεμέλια, να φέρει το αττικό χώμα σε επαφή με τον αέρα, και μετά με τον αυριανό ήλιο. Και τώρα ο λύκος πληγωνόταν και μάτωνε πάνω στην μηχανή γιατί όπως η μηχανή, και ο λύκος δεν γινόταν να εγκαταλείψει. Υπήρχε όμως βαθιά ενστικτώδης ανάγκη, πόθος και πάθος σε εκείνο το αίμα που έκαιγε. Καμία σχέση με την άκαμπτη ηρεμία και ψυχρή λογική της μηχανής απέναντι του.

 

Οι οθόνες κατέγραψαν 58% θετικό στην ένοπλη παρέμβαση. Ο Φι Έξι ένιωσε την μακροεντολή να ρέει στα κυκλώματα του. Απόκριση Κωδικός Δέκα. Σήκωσε τον δεξιό του βραχίονα και η ροδέλα τροφοδοσίας πήρε μπρος. Άρχισε να σπέρνει φωτιά με την πλάτη του ένα σιντριβάνι από κενούς καυτούς κάλυκες. Είδαν τις γκρίζες γούνες να συσπούνται, να πετάγονται πίσω σαν να δέχονταν αόρατες σφυριές, να κλαψουρίζουν και να πέφτουν στο οδόστρωμα. Τα cyborg πήραν εντολή να προχωρήσουν και να συνεχίσουν ως έχει μέχρι νεοτέρας. Οι Άρχοντες στο Εξάγωνο είχαν αποφασίσει πως είχε έρθει ο καιρός, αυτή θα ήταν η καθοριστική νύχτα που θα έφτιαχνε την ιστορία. Οι λυκάνθρωποι είχαν αρχίσει να οπισθοχωρούν προς τον περίβολο, προς το άλσος, κάτω από καταιγιστικά πυρά.

 

Οι Άρχοντες όμως είχαν αγνοήσει την φύση του λυκάνθρωπου. Ήταν ένα λάθος που είχαν κάνει από την αρχή. Γιατί η πάταξη του φαινομένου, η πάταξη οτιδήποτε αντιστεκόταν στη μηχανή, ήταν από πάντα ο πρωτεύων στόχος, όχι η φύση του αντιπάλου. Και δεν περίμεναν κάτι άλλο… τελείως αναπάντεχο. Ο Φι Έξι έσκυψε και έστειλε την εικόνα του θνήσκοντα αντίπαλου στον κεντρικό υπολογιστή. Και το σύστημα δέχτηκε την εικόνα σαν απόδειξη της επιτυχούς λειτουργίας του και την μετέδωσε αμέσως σε όλα τα σπίτια. Το κτήνος όμως δεν ήταν πλέον κτήνος. Ο λύκος ήταν πάλι ένα παιδί, ένα αγόρι που πέθαινε. Και μια μάνα σε κάποιον καναπέ ξεφώνισε, μαζί της ξεφώνισαν και χιλιάδες άλλες γυναίκες που νόμισαν πως τον αναγνώρισαν σαν κάποιον δικό τους.

 

Ήταν ο πρώτος λυκάνθρωπος που είχε σκοτώσει ο Φι Έξι αλλά η εικόνα ήταν ξαφνικά εσφαλμένη. Που ήταν ο λυκάνθρωπος; Το νεκρό παιδί ήταν μη αποδεκτό δεδομένο. Το λογισμικό του cyborg προσπαθούσε να λύσει το πρόβλημα παρακάμπτοντας τις εντολές που τον διέταζαν εκείνη τη στιγμή να πάψει να κοιτάζει τον νεκρό. Η ζημιά όμως είχε γίνει. Ο κόσμος άρπαξε τα τηλέφωνα και μπλόκαραν οι συνδέσεις από την υπερφόρτωση.

 

Έσβησαν για λίγο οι οθόνες, τριάντα δευτερόλεπτα αμήχανου κενού πριν ακολουθήσει το βιντεοκλίπ του δημοφιλέστερου στη χώρα τσιφτετελορόκ εκείνη την εβδομάδα. Πολύ αργά όμως για να σβήσει από την μνήμη την εικόνα εκείνη του αγοριού, του αγοριού που στην όψη ήταν ολόιδιο με το παιδί που είχε χάσει και έψαχνε μια μάνα.

 

Τέλος

Edited March 26, 2007 by DinoHajiyorgi

[RaspK]

Καταπληκτικό κείμενο. Άσε που έχει και κάποιο συμβολισμό που αξίζει να τον σκεφτεί κανείς...

[month]

My most humble respect. Όποια λάθη και να έχει (δεν βρήκα κάτι που να με χαλάει για να πω την αλήθεια), μόνο το τι συμβωλίζει, ειδικά τις σημερινές μέρες....

[Guest roriconfan]

Έχω διχασμένα αισθήματα για το διήγημα. Τι ήταν τελικά οι λυκάνθρωποι; Άμυαλά τέρατα που σκοτώνανε και καταστρέφανε στην τύχη ή κάτι παραπάνω που ποτέ δεν μας ανέφερες; Και δε ξέρω κατα πόσο υπάρχει συσχέτιση με τους γνωστούς άγνωστους κουκουλοφόρους του σήμερα φαινομενικά είναι καταστροφικοί για να είναι καταστροφικοί.

[DinoHajiyorgi]

bump

[Cassandra Gotha]

Επιστημονική φαντασία, πράγματι. Θεωρείς πιθανή την ύπαρξη μνήμης στο λαό.

...

 

--> Θεωρείς πιθανή την ύπαρξη λαού!

 

 

 

 

 

Πολύ καλό, Ντίνο, καλά το έκανες bump

 

[Nirgal]

Άρε, Ντίνο! Πάλι μας έβαλες τα γυαλιά.

 

Απλό, στοχευμένο, ξεκάθαρο, γροθιά στο στομάχι, σφαλιάρα στη μούρη μας! Η πραγματικότητα είναι τόσο πιο άγρια ("οι αναρχικοί είναι αλήτες, βάρβαροι, μπαχαλάκηδες, πλιατσικολόγοι, θα βιάσουν τις κόρες σας, θα κάψουν τις περιουσίες σας, θα δώσουν στα παιδιά σας ναρκωτικά"), που στα μάτια μου κάνει τον συμβολισμό σου πιο καυστικό.

 

Χαίρομαι που το έκανες bump, και το ντροπαλό emoticon ήταν αχρείαστο.

 

Ελπίζω να μας προσφέρεις σύντομα νέες ιστορίες. ΝΕΕΣ! (αλλά και τα bump καλοδεχούμενα είναι).

[wordsmith]

Ωραίο, αν και αποσπασματικό και με μερικά γλωσσικά λαθάκια. Πετυχημένη ατμόσφαιρα χάους στους δρόμους και αγωνίας από τις τηλεοράσεις. Ενδιαφέρων και ο συμβολισμός (μέχρι να τον σκοτώσουμε είναι τέρας/εχθρός, αλλά μετά γίνεται θύμα). Αλλά δε νομίζω ότι εκεί το πήγαινες, γιατί τον αναφέρεις πολύ λίγο και δεν τον προοικονομείς καθόλου (το συμβολισμό). Με ανατρίχιασε η εικόνα των αστυνομικών που περιμένουν οι ψήφοι εναντίον των λυκανθρώπων να περάσουν το 50% για να ανοίξουν θανατηφόρο πυρ. Φαντάσου η εντολή "σκοτώστε" να προέρχεται από μια δημοσκόπηση, με χιλιάδες "ηθικούς αυτουργούς".

[DinoHajiyorgi]

Ενδιαφέρων και ο συμβολισμός (μέχρι να τον σκοτώσουμε είναι τέρας/εχθρός, αλλά μετά γίνεται θύμα). Αλλά δε νομίζω ότι εκεί το πήγαινες, γιατί τον αναφέρεις πολύ λίγο και δεν τον προοικονομείς καθόλου (το συμβολισμό).

 

Νομίζω ότι αυτό ήταν το έναυσμα μου για να το γράψω αυτό το διήγημα τότε. Κρατώντας μια αντικειμενικότητα σκέφτηκα έναν μπάτσο που βλέπει να τούρχεται ένας κουκουλοφόρος με αναμένη μολότωφ. Και μετά στη δίκη, κάθεται στο ακροατήριο η χαροκαμένη μάνα και στα γόνατα της έχει ένα κάδρο με ένα χαμογελαστό αγγελούδι.

[WILLIAM]

Μια πολύ καλή δοσμένη ιστορία επιστημονικής φαντασίας που ακριβώς όπως κάνουν οι καλές ιστορίες έχει μεγάλες αντιστοιχίες με το παρόν, Μάλιστα πριν ακόμα το προσδιορίσεις στο μέλλον της χώρας μας διαβάζοντας τις πρώτες παραγράφους θυμήθηκα τα πρόσφατα γεγονότα του Σαββατοκύριακου στο κέντρο. Έκανες μια πολύ καλή απεικόνιση όσο και ζοφερή της κατάστασης και περνάς τον προβληματισμό σου στον αναγνώστη. Μου άρεσε και το τελείωμα πάρα πολύ γιατί ακόμα μπορεί να μην έχουμε Cyborg ΜΑΤ αλλά η τηλεόρασή μας λειτουργεί ακριβώς όπως την έδειξες.

Αυτό που λες στο τελευταίο ποστ είναι το ζήτημα, τα δικά μας ΜΑΤ είναι γνωστό ότι προκαλούν, αλλά πέρα από αυτό πόση ανοχή να δείξουν από τη στιγμή που είναι έτοιμοι να ρίξουν μολότοφ;

Ήταν το πρώτο που διαβάζω δικό σου και μου άρεσε το στυλ σου.

[Morfeas]

Μάλιστα, αυτό είναι το καλύτερο είδος επιστημονικής φαντασίας: εκείνο που μπορεί να σε προβληματίσει, για το ίδιο το παρόν.

(Εντάξει, με στοιχεία φάντασυ για να είμαστε και τυπικοί, βλ. λυκάνθρωποι)

 

Αν κι αρχικά με απωθούσε ο τίτλος, θεωρώ πολύ έξυπνη της αναλογία με την παραγματικότητα στους "το αίμα μου βράζει" λυκανθρώπους και στα "εκτελώ μόνο εντολές" cyborg.

Μπορεί σε κάποια σημεία η αναλογία με την πραγματικότητα να πάσχει αλλά δεν είχες σκοπό να γράψεις αλληγορία, παρά να πεις μια ιστορία που θα προβληματίσει (και θα είναι και συνεπής με τον εαυτό της) κι αυτό νομίζω το καταφέρνεις.

 

 

Η γραφή σου απλή, εξυπηρετεί τους σκοπούς της ιστορίας.

Μόνο σημείο που δεν καταλαβαίνω:

 

ήταν ολόιδιο με το παιδί που είχε χάσει και έψαχνε μια μάνα.

Σ' ευτή τη φράση δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το υποκείμενο: η μάνα ή το παιδί. Εννοείς ότι το παιδί ήταν ορφανό (κυριολεκτικά ή μη) ή ότι η μάνα του δεν ήξερε πού ήταν (υποθέτω το 2ο). Ή μήπως η κάθε μάνα έβλεπε στον νεκρό το δικό της παιδί;

Κι ίσως γενικά θα ήταν δυνατότερο το φινάλε χωρίς το δεύτερο μισό της τελευταία περιόδου. Η γροθιά έχει δωθεί, το τέλος είναι ήδη συναισθηματικό. Δεν υπάρχει λόγος να γίνει περισσότερο.

 

 

Μπράβο, πάντως!

[WILLIAM]

Πιστεύω ότι εννοεί ακριβώς ότι κάθε μάνα εκείνη τη στιγμή θα πάγωσε νομίζοντας ότι είναι το δικό της παιδί.