Το παίξιμό σου

[RaspK]

Τα χέρια σου επιδέξια τενάρουν και κουρδίζουν,

ίσα πατώντας τα μήκη πάνου απ' το ξύλο.

«Πόσος πάει καιρός,»

σκέφτεσαι θολά και λίγο άδικα,

«π' αγγίξαν τούτες τις χορδές τα δάχτυλα μου,

που ροζιάσαν πια και τώρα μπορούν να τις κάνουν

μόνο να τρίζουν;»

 

Στο πρόσωπό σου φέγγει το πάθος που δε σβήνει

και κουλουριάζεσαι σε μια στάση γητευτή γύρω απ' την αγαπητή κιθάρα,

σαν να την αγκαλιάζει εραστής νεανικός και παρολίγον ξεχασμένος.

Το μέτωπό σου ρυτιδώνεται από την αντάρα που σε ταρακουνάει συθέμελα,

βαριανασαίνεις όπως και τότε,

όπως πάντα,

όπως κάθε φορά που στ' άγγιγμά σου προσμέναν όλοι

τη λαλιά την ξύλινη, που σαν το νερό κυλάει.

 

Και πώς μαγεύομαι

γιαν άλλη μια φορά

καθώς ξανά ξεχύνεται!

Τα δόντια μπήγονται στα χείλη

σ' εκφράσεις έγνοιας και πόνου καρτερικού,

σα να παρακαλάς και να μην είσ' εσύ, παρά το ίδιο σου το σθένος

που κάνει τη μούσα σου να τραγουδά για μας και για τον κόσμο.

Και δεν αργεί και ο ιδρώτας να γεμίσει κάθε πτυχή του σωματός σου,

συνέπεια ενός μόχθου όχι λιγότερο σημαντικού από την προσπάθεια του αλώνη...

 

Βγάζοντας ξανά σαν τότε τις σκέψεις και τα μυστικά που,

είτε το θες να το δεχθείς είτ' όχι, λίγοι βγάζαν σαν κι εσένα,

ακόμα κι οι τρανοί,

παρά τα όποια λάθη που ξέφευγαν σου μια στο τόσο,

δίνεις πνοή σε κάθε νότα.

 

Αν κι έχω νοιώσει μουσική

τα μάγουλά μου να μουσκεύει,

σαν τη δική σου άλλη δε μ' έχει συγκινήσει με τον τρόπο της,

όσο κι αν με μαγέψουν κι άλλες,

αδερφέ μου...

[Nienna]

Ήθελα να το σχολιάσω αυτό εδώ εξ αρχής, κυρίως επειδή πραγματεύεται ένα γνώριμο και σημαντικό για μένα συναίσθημα.

Μετά μου είπες πως ήθελες να σε θάψω. Θα σε θάψω, λοιπόν, αχά, αχά. :tongue:

Κατ' αρχήν, ο τίτλος με ξενίζει. Είναι λίγο crude. Το 'παίξιμο' δεν μου κάθεται καλά, πόσο μάλλον το 'παίξιμό σου'. Έχει και περίεργο ήχο, και, χμ, οδηγεί σε συνειρμούς που δεν θα έπρεπε, εκτός αν φταίει το δικό μου περίεργο μυαλό το οποίο όμως οφείλεις να συγχωρέσεις. :tongue:

Έχει όμορφα πράγματα μέσα το ποίημα. Έχει μερικές πολύ όμορφες φράσεις, η πρώτη στροφή είναι σε γενικές γραμμές πολύ ατμοσφαιρική και όμορφη, το συναίσθημα υπάρχει, εκφράζεται και περνάει στον αναγνώστη ως ειλικρινές [ξέρω ότι είναι, αλλά πρέπει και να φαίνεται, αυτό φαίνεται].

Υπάρχει ένα πρόβλημα με το μέτρο. Αλλού φαίνεται να επιλέγεις σύνταξη με σκοπό να έχεις ένα πιο παραδοσιακό μέτρο, μέτρο, τέλος πάντων, κι αλλού φαίνεται να κάνεις εντελώς το αντίθετο.

Ένα ακόμη πρόβλημα είναι η μίξη ιδιωματισμών και λογιότητας [μίξη ήχου: τάδε ~ μετάφραση-αφήγηση: Χαρά Τσακίρη :tongue:]. Είναι επικίνδυνη μίξη αυτή [την κάνω κι εγώ], και θέλει απίστευτη προσοχή για να μη χτυπήσει άσχημα. Εδώ, κατά τη γνώμη μου, κάποια πράγματα χτυπούν άσχημα. Ας πούμε "ενός μόχθου όχι λιγότερο σημαντικού από την προσπάθεια του αλώνη" και "που ξέφευγάν σου μια στο τόσο"... Μιλάς για τη μουσική κάποιου, ναι; Κάποιου συγκεκριμένου. Δεν μου τη δίνεις, όμως. Δεν μπορώ να καταλάβω την αίσθηση που αφήνει η μουσική αυτή να πλανάται στο χώρο. Απ' τη μια βλέπω έναν οργανοπαίχτη του λαού, από την άλλη έναν μουσικό μιας αυλής... Ακόμα κι αν είναι και τα δύο, δεν νομίζω πως μπορεί να είναι και τα δύο την ώρα που παίζει, μια συγκεκριμένη ώρα-αλληλουχία από στιγμές. Από τη μια "νεανικός και παρ' ολίγον ξεχασμένος" κι από την άλλη "πάνου"; Από τη μια η μούσα και η πτυχή, κι από την άλλη οι τρανοί;

Ξέρω πως σε ελκύει αυτή η μίξη, κι εμένα, σου λέω. Θέλει όμως δουλειά για να πετύχει [ε, και λίγη, ίσως, τύχη :tongue:]. Όταν πετυχαίνει πάντως, είναι πράγμα μαγικό. Αν ήμουν στη θέση σου θα το ξανακοιτούσα αυτό το ποίημα, έχει όμορφα πράγματα να πει, και έχει υλικό για να δουλευτεί κι άλλο. Είναι και πολλά αυτά που θέλεις να πεις... Προσπαθείς να δείξεις το παράπονό του, στην αρχή, το πάθος, το ταλέντο, το τι σου δίνει εσένα, είναι πολλά μαζί. Αν θέλεις να περιγράψεις έναν εξ ίσου λόγιο κι εξ ίσου λαϊκό [όχι με την έννοια που έχει επικρατήσει στην Ελλάδα το 'λαϊκός', ε;] μουσικό, ε, θα πρέπει να σου φύγει ο πάτος. :tongue:

Αυτά με το μέτρο πρόσεχε. Κάπου είναι λες και φωνάζει "αααα, το βρήκα, έτσι θα το συντάξω και θα έχει μέτρο. χα!", και κάπου το αφήνεις τελείως, επίλεξε.

 

Μικ out.

Edited March 30, 2007 by Nienna

[RaspK]

Η αλήθεια είναι ότι είναι εξ ίσου λαϊκός και λόγιος. Όταν ένας άνθρωπος ανάγει τη μουσική στην ομορφότερη τέχνη και θα ήθελε να τη σέβονται και να την καταλαβαίνουν όλοι, βάζοντάς την στο μικρό της βάθρο και μετά φέρνοντας τον κόσμο στα σκαλιά του, ναι, μάλλον κάπως έτσι είναι.

 

Θα ξαναπροσπαθήσω. ;)

[Nienna]

Πάντως σου λέω, έχει υλικό, έχει όμορφα πράγματα, πολύ. Γενικά όσο πας βελτιώνεσαι στο γράψιμο, δε χειροτερεύεις. :tongue:

Worry not.