Πάντα θα ονειρεύομαι

[mars]

Πάντα θα ονειρεύομαι

 

Λες και μέσα μου έχει φυτρώσει μιαν ανυπότακτη σιωπή,

στα λιβάδια που ανασαίνουν του θυμου μου οι λιγμοί.

Στα ποτάμια που παρασέρνουν του κορμιού μου τη πνοή

και στ'αγκάθια που χωνεύουν της καρδιάς μου τη πληγή.

 

Παντοτινά τα λόγια σου, ηχούνε στο μυαλό μου.

Παντοτινό το βλέμμα σου, αγγίζει το όνειρο μου.

Μα μες τα όνειρα ποτέ δεν έβγαλα μια λέξη,

παρα μονάχα ακολουθώ εσένα δίχως σκέψη.

 

Ποτέ δεν με προδώσανε τ'ακούραστα όνειρα μου.

Γιατί να μην τα εμπιστευτώ?

Και να πιστέψω πως μπορώ,

να σ'έχω αγκαλιά μου.

 

Κι αν πάρουνε τον λάθος δρόμο, τα όνειρα μου και χαθούν.

Πάνω απ'τον ήλιο όταν δύει οι εφιάλτες θα φανούν.

Για να τους αντιμετωπίσω όπως δεν μπόρεσα εσένα,

με δύναμη να εξυμνίσω τα όνειρα, της μοναξιάς τη πένα.

 

Κι αφού δεν σ'έφτασα ποτέ,

ούτε το πρόσωπο σου είδα.

Πως είναι δυνατόν εγώ

να χάσω την ελπίδα.

 

Πάντα θα ονειρεύομαι, κι ας μη βρω τη φωνή μου.

Πάντα θα ονειρεύομαι στα βάθη του ουρανού.

Πάντα θα ονειρεύομαι εσένα αγαπητή μου,

πάντα θα ονειρεύομαι τρεμάμενος παντού.

[odesseo]

Γενική παρατήρηση: Πρόσεξε τα ορθογραφικά λάθη, τη στίξη και τα λάθη τονισμού.

 

Ειδικές παρατηρήσεις:

1. Δώσε μου μια εικόνα του πώς τα αγκάθια χωνεύουν της καρδιάς σου την πληγή.

2. Το "της μοναξιάς τη πένα" ποια συντακτική θέση έχει;

3. Εάν μια κοπέλα σε αποκαλούσε "αγαπητό" θα πίστευες ποτέ ότι λειώνει για σένα; Εγώ θα έπιανα το υπονοούμενο και θα την έπεφτα στη φίλη της.

 

Συνολική παρατήρηση: Και σ' αυτό το στιχούργημα είσαι μόνος σου - απουσιάζει "Αυτή". Και πώς να μην απουσιάζει, όταν την αποκαλείς "Αγαπητή"; Άλλαξε προσφώνηση, μπας κι έρθει!

 

Μου αρέσει πάντως που επιμένεις παραδοσιακά - που παλεύεις με τη φόρμα, το ρυθμό και τη ρίμα. Αλλά ο Καρυωτάκης δεν είναι ο καλύτερος δάσκαλος για τη φόρμα. Αν θες να κρατήσεις κάτι απ' αυτόν, κράτα το συναίσθημα και το λυρισμό. Άλλο καρυωτακικός ως αναγνώστης, άλλο ως ποιητής. Πρόσεξέ το αυτό - και καλή συνέχεια....

Edited March 13, 2007 by odesseo

[mars]

Λοιπόν, εικόνα για το πως τα αγκάθια χωνεύουν της καρδιάς μου τη πληγή είναι λίγο δύσκολο να σου δώσω γιατί πολύ απλά δεν σκέφτηκα καθόλου πως γίνεται και αν γίνεται κάτι τέτοιο απλά μου ήρθε στο μυαλό και μου φάνηκε ςραίο και το έγραψα. Αν σου φαίνεται μια φράση ανούσια τότε ίσως να έχεις δίκιο αλλά από τη στιγμή που την έγραψα θεώρησα σωστό να την αφήσω αφού μου ήρθε μόνη της χωρίς δεύτερη σκέψη.

Το "της μοναξιάς τη πένα" σχετίζεται με το "να εξυμνίσουν" δηλαδη ίσως να ήταν σωστότερο "με δύναμη να εξυμνίσω τα όνειρα και της μοναξιάς τη πένα."

Όσον αφορά αυτό το "αγαπητή" δεν ξέρω γιατί σου κακοφάνηκε τόσο. Απλά το θεώρησα πολυ λυρικό στο συγεκριμένο σημείο και γι'αυτο το έβαλα.

Δεν νομίζω ότι απουσιάζει κάποια, απλά δεν θέλω να γράψω κάτι απόλυτα ερωτικό θέλω να΄έχει κάτι παραπάνω ίσως γι'αυτο να βγαίνει μπερδεμένο και να σε ξενίζει κάπως.

Εχεις να μου προτείνεις κάποιον ποιητή στο ύφος του Καρυωτάκη που να με βοηθήσει στην γραφή?

Αυτά και ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις.

[odesseo]

Λοιπόν, εικόνα για το πως τα αγκάθια χωνεύουν της καρδιάς μου τη πληγή είναι λίγο δύσκολο να σου δώσω γιατί πολύ απλά δεν σκέφτηκα καθόλου πως γίνεται και αν γίνεται κάτι τέτοιο απλά μου ήρθε στο μυαλό και μου φάνηκε ςραίο και το έγραψα. Αν σου φαίνεται μια φράση ανούσια τότε ίσως να έχεις δίκιο αλλά από τη στιγμή που την έγραψα θεώρησα σωστό να την αφήσω αφού μου ήρθε μόνη της χωρίς δεύτερη σκέψη.

 

Το "από τη στιγμή που την έγραψα θεώρησα σωστό να την αφήσω, αφού..." δεν το καταλαβαίνω. Φυσικά είναι δικαίωμά σου να κάνεις ό,τι θέλεις με τους στίχους σου, αλλά δεν καταλαβαίνω το συγκεκριμένο σκεπτικό. Είναι "άποψη";

Ποιος είπε ότι η πρώτη σκέψη είναι η καλύτερη;

 

Το "της μοναξιάς τη πένα" σχετίζεται με το "να εξυμνίσουν" δηλαδη ίσως να ήταν σωστότερο "με δύναμη να εξυμνίσω τα όνειρα και της μοναξιάς τη πένα."

Με τι θα εξυμνήσεις της μοναξιάς την πένα; Υποθέτω με την πένα της μοναξιάς - έτσι δεν είναι;

 

Όσον αφορά αυτό το "αγαπητή" δεν ξέρω γιατί σου κακοφάνηκε τόσο. Απλά το θεώρησα πολυ λυρικό στο συγεκριμένο σημείο και γι'αυτο το έβαλα.

Δεν νομίζω ότι απουσιάζει κάποια, απλά δεν θέλω να γράψω κάτι απόλυτα ερωτικό θέλω να΄έχει κάτι παραπάνω ίσως γι'αυτο να βγαίνει μπερδεμένο και να σε ξενίζει κάπως.

 

Λυρικό το "αγαπητή"; Χμμμ...

Όπως σου έχω ξαναπεί και σε άλλο ποίημά σου, κυριαρχείς μέσα στα ποιήματά σου εσύ, οι σκέψεις σου, οι αγωνίες σου, έστω κι αν πηγή όλων αυτών είναι κάποια. Δυστυχώς, το ποίημά σου έχει "κάτι παρακάτω" από αυτό που θα είχε αν ήταν "απόλυτα ερωτικό", όπως λες. Και το "κάτι παρακάτω" οφείλεται στο ότι είναι περίκλειστο, χωρίς πνοή, χωρίς ζωή, χωρίς παρουσίες, χωρίς δράση - μοιάζει με επικήδειο.

 

 

Εχεις να μου προτείνεις κάποιον ποιητή στο ύφος του Καρυωτάκη που να με βοηθήσει στην γραφή?

Αυτά και ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις.

Γιατί πρέπει να είναι σώνει και καλά Καρυωτάκης; Αφού γράφεις με φόρμα, διάβασε Μαβίλη ή Παλαμά.

Αλλά, σε παρακαλώ, δείξε και λίγη συμπάθεια στους νεότερους. Λυρισμό θα βρεις και σ' αυτούς - και χωρίς την κενότητα και τα αδιέξοδα της Γενιάς του μεσοπολέμου.