Στην ταβέρνα της Μαργαρώς

[Nienor]

Όνομα Συγγραφέα:Κιάρα

Είδος: "Παραμύθι για μεγάλους", ως συνήθως υποθέτω.

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 800 και κάτι ψιλά

Αυτοτελής; 1ο κεφάλαιο

Σχόλια: Λοιπόν, αυτό είναι που κατά κανόνα δεν κάνω. Είναι φρέσκια (τόσο που είναι ακόμα ζεστή από το φούρνο ), δεν έχω ιδέα τι θα γίνει μετά, αλλά για πρώτη φορά λέω να το μάθουμε μαζί. Δεν τη θεωρώ τίποτα ιδιαίτερο ακόμη (ούτε καλή ούτε κακή ας πούμε) αλλά ελπίζω να σας αρέσει η εισαγωγή της.

 

 

 

 

 

Οι γυναίκες κάθονταν αντικριστά η μία από την άλλη. Ανάμεσα τους, το παλιό ξύλινο τραπέζι της κυρά Μαργαρώς στην ταβέρνα και πάνω του ελιές, λιαστές ντομάτες κι ένα καραφάκι μπρούσκος, από τη σοδειά του Ρούγουρου. Η μία, η μεγαλύτερη από τις δύο, φορούσε κόκκινο φουστάνι κι είχε πιασμένα τα μαλλιά της σε μια ελαφρά ασπρισμένη παχιά κοτσίδα. Η άλλη, η μικρότερη, ήταν ντυμένη στα μπλε κι είχε ξέπλεκα τα άγρια, μαύρα μαλλιά της. Καμιά τους δεν μασούσε για ώρα μπόλικη. Μονάχα κάθονταν εκεί κι αγνάντευαν η μια την άλλη δίχως να μιλούν.

 

Η ώρα ήταν περασμένη κι η Μαργαρώ ήθελε να κλείσει τα πατζούρια της και να πάει για ύπνο. Πελάτες άλλους την ώρα τούτη δεν είχε, μονάχα τις δυο τους: έρωτα και θάλασσα. Η μεγάλη μπορεί να έδειχνε πιο κουρασμένη κι ακίνδυνη, όμως η Μαργαρώ δεν ήταν καμιά άβγαλτη, ήξερε πως μια Ταξιδεύτρα, όποιας ηλικίας, αν την τσιγκλούσες μπορούσε να αποδειχτεί επικίνδυνη. Έτσι έστεκε ήσυχη πίσω από τον πάγκο της και περίμενε να σταματήσουν να κοιτιούνται, να φάνε καμιά φορά τις ελιές τους, μπας και πήγαινε κι εκείνη να κάνει παρέα στον Τρίκουπα που ροχάλιζε ήδη στο δωματιάκι τους πίσω από τον πάγκο της ταβέρνας. Το μόνο κακό ήταν πως τον άκουγε να ροχαλίζει με εκείνη τη νανουριστική κι απόλυτα γνώριμη χροιά του και τη νανούριζε ακόμα κι εκεί που στεκόταν. Κάποτε η μπλε κουνήθηκε και η Μαργαρώ χάρηκε, γιατί νόμισε πως επιτέλους θα τσίμπαγε κάτι από αυτά που της είχε βάλει μπροστά της περίπου τρεις ώρες πριν. Αμ δε.

 

Την παρακολούθησε, με κάποια μικρή επιφύλαξη, να σηκώνεται και να έρχεται προς το μέρος της. Καλά, δεν την φοβόταν κι όλα. Πάντως ένα δέος αυτές οι κυράδες της το προκαλούσαν, αν ήθελε να είναι να είναι ειλικρινής με τον εαυτό της, κι αν ήταν και ξενομερίτισσες όπως δαύτες εδώ ακόμα πιότερο.

 

«Μαργαρώ, πιάσε εδώ, βγάλτα μας στην αυλή σου, κάτω από το πλατάνι και φέρε άλλες δυο καράφες κρασί και μια κούπα,» πρόσταξε η μεγαλειότητά της ακουμπώντας δυο ρείκια πάνω στον πάγκο της κι ύστερα της γύρισε την πλάτη, έγνεψε στην κόκκινη και βγήκαν έξω.

 

Η Μαργαρώ φουρκίστηκε λίγο μα της πέρασε ευθύς αμέσως αφού σκέφτηκε πως θα μπορούσε κι εκείνη επιτέλους να ξαπλώσει. Έπιασε στα γρήγορα έναν δίσκο κι έκανε όπως της είπαν. Βγαίνοντας έξω όμως δεν είδε τις γυναίκες πουθενά. Κοίταξε γύρω της ώρα πολύ και, παραξενεμένη ακόμα, έκανε ότι ακριβώς της είπε η μπλε Ταξιδεύτρα να κάνει. Ύστερα έκλεισε τα πατζούρια του κάτω ορόφου –όχι όλα, άφησε ένα μισερό και κρύφτηκε πίσω του. Δε νύσταζε πια.

 

Λίγη ώρα αργότερα τις είδε να πλησιάζουν. Μαζί τους ερχόταν και κάποιος άλλος. Παρόλο που δε μπορούσε να ξεχωρίσει τη μορφή κάτω από το βαρύ μανδύα που πλησίαζε από μακριά, κάτι στην περπατησιά της έλεγε πως κάτω από τα σκούρα ρούχα ήταν ένας άντρας. Την επόμενη στιγμή ο ξένος είχε χαθεί από το οπτικό της πεδίο γιατί τούτο είχε γεμίσει με τη φιγούρα της μπλε γυναίκας που στεκόταν ακριβώς μπροστά στο παράθυρο, είχε τα χέρια της στη μέση και την κοιτούσε με ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο στα χείλη της.

 

«Άντε να κοιμηθείς, κυρά Μαργαρώ, η περιέργεια δεν είναι για τους στεριανούς.»

 

Η Μαργαρώ ψέλλισε μια «καληνύχτα», ρώτησε μήπως ήθελαν τίποτα ακόμη κι ύστερα έφυγε σαν να την κυνηγούσαν και λιγάκι ενοχλημένη που την τσάκωσαν στα πράσα.

 

Αργότερα, ξαπλωμένη δίπλα στον Τρίκουπα –του οποίου το ροχαλητό, τώρα έμοιαζε μάλλον εκνευριστικό παρά νανουριστικό- προσπαθούσε να συγκρατηθεί και να μη σηκωθεί να ρίξει μια ματιά στην αυλή της. Απ’έξω δεν άκουγε τίποτα εκτός από ένα μοναχικό γκιώνη που παρακάλαγε την Τέρτια να δύσει για να κοιμηθεί κι αυτός καμιά φορά στις σκοτεινές ώρες των τελευταίων Λουάνων. Περίμενε πως στην ησυχία του χωριού θα έπιανε κάτι από την κουβέντα έξω, μα δεν άκουγε ούτε τα ποτήρια να χτυπούν το τραπέζι όπως όταν τα μικρά του χωριού τα έπιναν στην αυλή της, ούτε ομιλίες, ούτε καρέκλες να τρίζουν. Όλη τούτη η ησυχία την έκανε ακόμα πιο νευρική και κάποτε τη νίκησε.

 

Σηκώθηκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, έχωσε τα πόδια της μέσα στις θεόρατες παντούφλες του άντρα της κι ύστερα το μετάνιωσε και βγήκε ξυπόλητη στην αυλή από το πορτάκι του δωματίου. Μόλις όμως βγήκε έξω, σαν ο κόσμος να στράφηκε γύρω της κι ενώ τη μια στιγμή κοιτούσε την αυλή, βρέθηκε να κοιτά ξανά το δωμάτιο και τον άντρα της να ροχαλίζει. Η Μαργαρώ έτριψε τα μάτια της και γύρισε έντρομη πίσω της. Πίσω της βρισκόταν το δωμάτιο της με τον Τρίκουπα να κοιμάται μέσα σε αυτό. Μπροστά της, όσες φορές κι αν στράφηκε βρισκόταν το δωμάτιό της. Προσπαθώντας να ελέγξει τον πανικό που την καταλάμβανε έστησε γερά τα πόδια της στο έδαφος και έστρεψε πίσω της μόνο το κεφάλι της. Μόλις με την άκρια του ματιού της αντίκρισε την αυλή, τα πόδια της, με δική τους βούληση, γύρισαν το κορμί της προς την αυλή κι εκείνη βρέθηκε και πάλι να κοιτάζει το δωμάτιο.

 

Έτρεξε μέσα, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή, κουκουλώθηκε στα γρήγορα, σήκωσε το τεράστιο πλαδαρό μπράτσο του Τρίκουπα και χώθηκε στην αγκαλιά του. Η πόρτα έκλεισε μαλακά κι εκείνη έκλεισε τα μάτια της όσο πιο σφικτά μπορούσε. Ο Τρίκουπας μουρμούρισε κάτι ακατάληπτο και την αγκάλιασε και το άλλο του χέρι –ή ίσως απλά το ακούμπησε επάνω της για να βολευτεί, όπως κι αν είχε όμως εκείνη αισθανόταν ευγνώμων για την κίνησή του τούτη.

Edited March 15, 2007 by Nienor

[DinoHajiyorgi]

Αγαπητή Nienor, έγραψες πρώτο κεφάλαιο και δεν ξέρεις που θα πάει μετά; Κατ’ εμέ, ασυγχώρητο. Δεν ξεκινώ ποτέ να γράφω κάτι αν δεν έχω πρώτα έναν υποτυπώδη σκελετό και ένα φινάλε κατά νου οπωσδήποτε. Στη διήγηση κάποια πράγματα πάντα παίρνουν τον δικό τους δρόμο αλλά η γνώση του τι επιθυμείς να ακολουθήσει σε βοηθάει να κουμαντάρεις το πλοίο μακριά από τις ξέρες.

 

Καλώς όμως. Έχουμε το πρώτο κεφάλαιο. Δεν ήθελα να σε στενοχωρήσω αλλά υπάρχουν προβλήματα. Κάποιοι ίσως πουν πως θα περιμένουν να δουν το δεύτερο κεφάλαιο για να δουν που πάει. Εγώ λέω πως το πρώτο κεφάλαιο πρέπει να γίνει μεγαλύτερο. Πρέπει να μου δώσεις κάτι για να με ενδιαφέρει να μη χάσω το επόμενο κεφάλαιο. Χρειάζομαι α) έναν χαρακτήρα με τον οποίο να «δεθώ». Μόνο από τον τίτλο υποψιάζομαι πως η Μαργαρώ είναι σημαντική. Το ότι με έχεις στην δική της οπτική γωνία δεν βοηθάει. Χωρίς τον τίτλο η Μαργαρώ είναι ένα περαστικό ανέκδοτο (σαν τον καπελά στην ταβέρνα που τα Χόμπιτ συναντούν τον Άραγκορν για πρώτη φορά. Στο βιβλίο υπήρχε διήγηση με τις σκέψεις του νομίζω.) Και οι άλλες, οι μυστηριώδεις γυναίκες, όσο δεν έχω καν μια νύξη του τι είναι, δεν με νοιάζουν ακόμα. Που σημαίνει πως β) χρειάζομαι ένα σημαντικό στοιχείο της πλοκής να μου δοθεί πριν κλείσει το κεφάλαιο.

 

Επίσης, και δεν πιστεύω πως θα το κάνω αυτό, εγώ ένας σχεδόν αγράμματος, αλλά όταν διάβασα…

 

«Την παρακολούθησε να σηκώνεται και να έρχεται προς το μέρος της με κάποια μικρή επιφύλαξη. Καλά, δεν την φοβόταν κι όλα. Πάντως ένα δέος αυτές οι κυράδες της το προκαλούσαν, αν ήθελε να είναι να είναι ειλικρινής με τον εαυτό της, κι αν ήταν και ξενομερίτισσες όπως δαύτες εδώ ακόμα πιότερο.»

 

Στην πρώτη πρόταση νόμισα πως η κοπέλα στα μπλε πλησιάζει την Μαργαρώ με μικρή επιφύλαξη. Με το υπόλοιπο κατάλαβα πως το συναίσθημα ήταν της Μαργαρώς. Μήπως τότε θα έπρεπε να το γράψεις…

 

«Την παρακολούθησε με κάποια επιφύλαξη να σηκώνεται και να έρχεται προς το μέρος της»;

 

Αυτά, με περισσή εκτίμηση. Αναμένουμε συνέχεια.

[odesseo]

Γεια σου Κιάρα.

 

Πρώτη φορά λέω τη γνώμη μου στο forum για κάτι που δεν είναι ποίημα. Υποπτεύομαι ότι πρόκειται για μια ιστορία με μυστήριο και φαντασία. Δεν έχω συνηθίσει τέτοιες ιστορίες να δίνονται σε τέτοιο σκηνικό - κι ίσως αυτό το κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον. Αν έχεις υπόψη σου τις παραλογές, δημοτικά τραγούδια με φανταστικό και ενίοτε εφιαλτικό περιεχόμενο, ίσως καταλαβαίνεις τι έχω υπόψη μου και γιατί το βρίσκω ενδιαφέρον.

 

Η μπλε και η κόκκινη είναι, αν δεν κάνω λάθος, η Θάλασσα και η Φωτιά αντίστοιχα - σύμβολα τα οποία πολύ όμορφα αποδίδονται ως γυναικείες παρουσίες. Το ότι τις ονομάζεις Ταξιδεύτρες δεν το καταλαβαίνω ακόμη, αλλά πιστεύω ότι θα μας το δώσεις στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο (το οποίο υποπτεύομαι ότι δεν θα ξεκινήσει με το τι έγινε το άλλο πρωί, αλλά ίσως αλλάζει τελείως τόπο και χρόνο). Βεβαίως, η αναφορά στον γκιώνη και στην Τέρτια μου δίνει ήδη την αίσθηση ότι υπάρχει ένα ταξίδι στο χρόνο. Αλλά με τον τρόπο που παρουσιάζεις τον γκιώνη μέσα από τη σκέψη της Μαργαρώς, αισθάνομαι ότι και η Μαργαρώ είναι μια Ταξιδεύτρα.

 

Μια μικρή παρατήρηση: αν και 'αγνάντι' θα πει αντίκρυ, το 'αγναντεύω' δεν σημαίνει κοιτάζω αυτόν που έχω αντίκρυ μου, αλλά κοιτάζω ή παρατηρώ από μακριά ή από ψηλά.

 

Περιμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

[araquel]

καταρχήν, ο ντίνος έχει δίκιο σε αυτό που λέει για την επιφύλαξη, και εγώ το μπέρδεψα. όπως και ο odesseo για το αγναντεύω. και εδώ τελειώνουν οι παρατηρήσεις.

από την άλλην, δε συμφωνώ σε αυτό που διατυπώνει ο ντίνος σχετικά με το σκελετό και το τέλος. δεν συμφωνώ όχι σε ακαδημαϊκό επίπεδο (τι πρέπει και τι όχι), αλλά σε ένα πάρα πολύ πρακτικό, ότι απλώς δεν λειτουργώ εγώ έτσι . -ναι, δεν είναι η σωστή λεξη το 'διαφωνώ', αλλά δεν βρίσκω κάποια άλλη καλύτερη τώρα-. πολλές από τις -άγραφες προφανώς, οι γραμμένες ούτε αρκετές δεν είναι, πόσο μάλλον πολλές- ιστορίες μου, αν και τις έχω προχωρήσει, πάντα έχουν κενά που τα δουλεύω όσο προχωράει. και αυτό ισχύει και στις ελάχιστες που όντως έχω γράψει.

πιστεύω ότι χαλάει κάτι από τη μαγεία που βρίσκω σε μια ιστορία άμα ξέρω το σκελετό και το τέλος. το ένα από τα δύο το δέχομαι, και τα δύο όχι. γίνεται απλώς διαδικασία αφήγησης, όχι ανακάλυψης. από την άλλη βέβαια, έτσι λειτουργώ εγώ :Ρ.

 

έχεις ένα κάτι, ένα touch, που το έχω ξανασυναντήσει σε ιστορία σου. το οποίο κάτι (δεν ξέρω ακριβώς, έκφραση, ιδέες, περιβάλλον, λεξιλογικές επιλογές, όλα αυτά) δημιουργούν μια κοινή αίσθηση μέσα μου και μου αφήνουν την καλύτερη γεύση. οι ιδέες είναι πολύ ωραίες, πολύ όμορφα δοσμένο και απίστευτα περιεκτικά.

υπάρχει κάποιος λόγος που το έχεις έτσι σύντομο το κεφάλαιο αυτό, ή απλώς έτσι βγήκε;

(εντάσσεται στον κόσμο των Νησιών, έτσι δεν είναι; αν όχι, τότε το touch που ανέφερα πιο πάνω είναι πιο γενικό φαινόμενο. ιδιότροπη προσωπική επιθυμία, να είναι από τα Νησιά :Ρ )

ακόμα και ως αυτοτελή ιστορία να το αφήσεις (σε μια γενικότερη συλλογή ιστοριών από τον κόσμο αυτό), εμένα μου αρέσει και μου στέκει. δίνει αρκετά, και αφήνει ωραία ερωτήματα-κενά (προφανώς και όχι με την αρνητική έννοια, ίσα ίσα) που με κάνουν να φαντάζομαι μόνος μου διάφορες επεξηγήσεις και συνέχειες. οπότε πίεση για συνέχεια της ιστορίας δεν θα αντιμετωπίσεις από μένα, αλλά για περισσότερες σίγουρα (ακόμα και άμα βρω αρκετές ιστορίες σου από τα Νησιά -το έδεσα σχοινί-κορδόνι :Ρ στη βιβλιοθήκη. πάω να το ψάξω...)

 

μαμαζέλa nienor, νομίζω πως κερδίσατε ένα φανατικό αναγνώστη σας... (τι μένει τώρα? να τρακάρεις, να σε μαζέψω, να σου κόψω τα πόδια και να σε κρατάω αιχμάλωτη να μου γράφεις ιστορίες... ;) )

[Nienor]

Καταρχάς σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ που διαβάζετε και μου λέτε δυο λογάκια, το εκτιμώ ειλικρινά

 

Ντίνο, αν στα σχόλιά επάνω είχα εξηγηθεί λίγο καλύτερα ίσως να σε είχα γλυτώσει από τον κόπο να βρεις έναν ωραίο τρόπο να μου πεις ότι αυτό που κάνω εδώ είναι λάθος (συγγνώμη για αυτό, ήταν κι 7 η ώρα το πρωί... ασυγχώρητη). Αυτά που "κατά κανόνα δεν κάνω" είναι αυτά ακριβώς που μου περιγράφεις κι εσύ, συν του ότι δεν ανεβάζω εδώ "ζεστές από το φούρνο" ιστορίες χωρίς να τις έχω σκεφτεί καλά κι ακόμα ότι δεν ανεβάζω αβίαστα κάτι από τα νησιά που ίσως και να μην το καταλάβετε -αυτός είναι ένας φόβος από τον οποίο με απάλαξε κατά κάποιον τρόπο ο Διονύσης, με περισσή θα έλεγα υπομονή και χωρίς να το ξέρει καν.

 

Από πιτσιρίκα -φανατική με τη θεωρία της συγγραφής του Πόε κτλ- κάθε φορά που άρχιζω μια ιστορία σκέφτομαι: πλοκή πλοκή πλοκή, λέξεις λέξεις λέξεις, σύνταξη σύνταξη σύνταξη, τέλος, αναφορές, "τι θες να πεις", "γιατί είναι η εικόνα σου έτσι κι όχι αλλιώς"... χιλιάδες ερωτήσεις των οποίων τις απαντήσεις αν δεν μπορούσα να δώσω η ιστορία δεν ξεκινούσε ποτέ ή δεν τελείωνε ποτέ αν την άρχιζα λίγο πιο χαλαρά. Σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και γνωρίζοντας το τέλος, δε μπορώ να δώσω μια καλή εξήγηση στο τι μου χρειάζεται μια σκηνούλα -που όμως μπορεί να μου αρέσει- και μένουν ατελείωτες. Αυτό που ξεκίνησα να κάνω εδώ είναι, αν θες, μια πρόκληση στον εαυτό μου ή ένα παιχνίδι. Θέλω να γράψω κάτι που να μην το βλέπω "σοβαρά", να μην ξέρω τι θα γίνει μετά, να το αφήσω να με πάει εκείνο και τα σχόλιά σας και να μην το κατευθύνω ακριβώς εγώ. Araquel, τα παραπάνω απαντάνε και στο δικό σου τρόπο. Εγώ είμαι με το Ντίνο (δε συμφωνώ κι ούτε το θεωρώ απαραίτητα σωστό, απλά έτσι λειτουργώ) και τώρα θέλω να δω αν μπορώ να το πάω κι αλλιώς, από την ανάποδη, ας πούμε.

 

Odesseo, οι δυο γυναίκες είναι Έρωτας και Θάλασσα (το λέω κι όλας) και δεν είναι ακριβώς σύμβολα. Θα κάνω μια αποπειρα παρακάτω να σας πω δυο πραγματάκια γενικά για αυτές. Τις παραλόγες τις ξέρω σαν είδος και χαίρομαι πολύ που το βλέπεις έτσι

 

Araquel, φυσικά και είναι από τα Νησιά Όλες μου οι ιστορίες εκεί διαδραματίζονται, κι όταν δεν είναι εκεί να είσαι σίγουρος, έχουν υποστεί διασκεβή. Το έκανα για πολύ καιρό προκειμένου να δείξω κάτι παραέξω χωρίς να μου πει κάποιος "τι τις ήθελες τις εφτά σελήνες, κορίτσι μου, δε σου έφτανε η μία?" και βασικά τέλος. Είναι μια απόφαση αυτό, ότι γράφετε στα νησιά θα μένει εκεί από δω και πέρα. Χαίρομαι πολύ που σου αρέσει το στυλ τους και που θέλεις να διαβάζεις ιστορίες από τον κόσμο μου, περισσότερο από όσο μπορώ να σου περιγράψω σε ένα ποστ.

 

 

Υ.Γ. Διόρθωσα ήδη την "επιφύλαξη", αλλά δε θα διορθώσω το "αγναντεύω" γιατί -παρόλο που έχεις δίκιο odesseo, φυσικά και είναι λάθος- ουσιαστικά βρίσκεται εκεί για να περιγράψει το ύφος με το οποίο κοιτάζονται οι δυο γυναίκες. Θα μπορούσα σε "ατενίζω", αλλά είναι και πάλι λάθος, οπότε το αφήνω ως έχει

Edited March 15, 2007 by Nienor

[Nienor]

Λοιπόν, νομίζω πως θα σας χρειαστούν τα εξής αν έχετε όρεξη να διαβάζετε τι γράφω:

 

Λουάνες: είναι οι εφτά σελήνες του ουρανού, μία για κάθε "μέρος της νύχτας". Ο τρόπος που μετράνε το χρόνο στα νησιά (πχ 1η νυχτερινή: η ώρα που είναι η Πρίμια στον ουρανό) και η πηγή της μαγείας είναι η χάρη τους. Τα ονόματα (με τα οποία της λένε στις ανατολικές νήσους όπου λαμβάνει δράση και η συγκεκριμένη ιστορία) και τα χρώματα, με τη σειρά που ανατέλουν:Πρίμια-Κόκκινη, Σεκούια-Πορτοκαλιά, Τέρτια-Κίτρινη, Κουάρτια-Πράσινη, Κουίντια-Γαλανή, Σέξτια-Μπλε, Σέπτια-Μωβ.

 

Ταξιδεύτρες: είναι γυναίκες που έχουν τη χάρη των Λουάνων κι έχουν γεννηθεί και συληφθεί κάτω από το φως τους. Για κάθε χρώμα η τέχνη τους είναι διαφορετική. Οι μπλε για παράδειγμα μπορούν να τιθασέψουν τη θάλασσα, μπορούν να της μιλήσουν γλυκά και να την ηρεμήσουν και καμιά φορά να σώσουν το πλεούμενο επάνω στο οποίο βρίσκονται. Τις λένε Ταξιδεύτρες γιατί ποτέ δε μένουν σε ένα μέρος για πολύ, γυρνάνε τα νησιά και βρίσκονται όπου τις χρειάζονται. Για κάθε ξεχωριστό χρώμα τις λένε κι αλλιώς όπως πχ Λατρεμένες τις κόκκινες που πλέκουν τα ξόρκια του έρωτα και Πλανεμένες τις Γαλανές που είναι Οραματίστριες.

 

 

 

Σημείωση: θα συμπληρώνω αυτό το ποστ ανάλογα με το τι βάζω μέσα που θεωρώ πως θέλει κάποια επεξήγηση ή ανάλογα με το τι με ρωτάτε. Ευχαριστώ και πάλι που ασχολείστε

[odesseo]

Πολύ ενδιαφέρον! Δεν έχω ιδέα για τα Νησιά και τους μύθους τους - είναι δική σου σύλληψη; Ενδιαφέρουσα κι η επιλογή των ονομάτων αν είναι δική σου (αν ναι, γιατί λατινικές ονομασίες;)

Πολύ σωστή η σημείωσή σου: θα είναι πολύ χρήσιμο για μας και διακριτικό εκ μέρους σου να δίνεις "οδηγίες προς ναυτιλομένους" - κυριολεκτικά ναυτιλομένους, αφού πλέουμε στα νησιά σου!

Edited March 15, 2007 by odesseo

[Nihilio]

Γενικά δεν κρίνω σχεδόν ποτέ φρέσκα φρέσκα πρώτα κεφάλαια, αλλά εδώ θα κάνω μια εξαίρεση.

Πρώτα απ όλα έχει άρωμα. Μια πολύ χαρακτηριστική διάλεκτο σε έναν πολύ χαρακτηριστικό κόσμο που έχεις πλάσει για τις ιστορίες σου. Αν και χρειάζεται μικροδιορθοσούλες (αυτό το μακρυνάρι-σκέψη της Μαργαρώς τι το ήθελες;) γενικά στέκει ως κείμενο.

Στο θέμα της πλοκής τώρα θα συμφωνήσω με τον Ντίνο. Ήθελε νομίζω λίγο ακόμα για να είναι πρώτο κεφάλαιο, ένα κάποιο μπαμ! Ή ένα hook για να θέλουμε να διαβάσουμε τη συνέχεια. Αυτή τη στιγμή μένει λίγο μετέωρο έτσι όπως το αφήνεις να τελειώνει.

 

(Ανταπόδοση κριτικής)

[Cassandra Gotha]

Με πήρε και με σήκωσε αμέσως, και θα ήθελα κάποτε να διαβάσω ένα μυθιστόρημα από τα νησιά σου.

Αυτό που παθαίνει η Μαργαρώ είναι άκρως τρομακτικό, η μαγεία πλημμυρίζει τον αέρα, και χωρίς πολλά λόγια.

 

Φυσικά δεν τέλειωσε η σκηνή, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις μου αρέσει αυτό το απότομο κόψιμο ανάμεσα σε δυο κεφάλαια. Το τι είπαν ή έκαναν εκείνο το βράδυ στην αυλή της Μαργαρώς οι επισκέπτες, είναι κάτι που μπορώ να περιμένω για να μάθω, μπορώ να ασχοληθώ με άλλες υποθέσεις στα παρακάτω κεφάλαια, και να το μάθω αργότερα.

[Tiessa]

[...] θα ήθελα κάποτε να διαβάσω ένα μυθιστόρημα από τα νησιά σου.

 

 

Μα ναι!

Κάθε φορά, μα κάθε φορά που ανεβαίνει μια ιστορία από τα νησιά στην επιφάνεια, αισθάνομαι την ίδια επιθυμία: πότε θα δω μια μεγάλη, μια χορταστική ιστορία απ' αυτά τα νησιά; Πότε θα τα μάθω όλα για τις Ταξιδεύτρες και τις σελήνες; Είναι τόσο ωραίος, τόσο ζηλευτός αυτός ο κόσμος κι όμως εμείς τον βλέπουμε μόνο από τις κλειδαρότρυπες.

 

Υ.Γ. Να και τα Αμπέλια του Ρούγουρου μέσα στην ιστορία. Τα είδα και μου κλείσανε το μάτι. ;)